Το μοντέλο της Real Madrid είναι απλό. Ο στόχος είναι να έχει στις τάξεις της τους καλύτερους παίκτες που είναι διαθέσιμοι στην αγορά. Για την ακρίβεια κορυφαίους, εμπορικούς δημιουργούς κι εκτελεστές. Ένα fantasy football game που παίρνει σάρκα και οστά κατά καιρούς. Πιfθανότατα ό,τι πιο κοντινό σε ομάδα pro evolution θα βρεις στον πραγματικό κόσμο. Μια σπάνια συνάθροιση ποδοσφαιρικών ηρώων.

Madrid de Di Stéfano, Madrid de los Garcia, La Quinta del Buitre, Zidanes y Pavones (Galácticos). Οι ομάδες της Real Madrid βαφτίζονται πολύ συχνά με τα ονόματα παικτών της. Νομίζω δεν υπάρχει άλλο κλαμπ, στο οποίο η σύνδεση να γίνεται τόσο συχνά με τους μεγάλους ποδοσφαιριστές της και σπάνια με προπονητές. Ο Miguel Muñoz από το 1960 ως το 1974 πήρε με την ομάδα 9 πρωταθλήματα και 2 ευρωπαϊκά, αλλά ακόμα κι εκείνη την περίοδο η βάφτιση έγινε με βάση τους ποδοσφαιριστές (με το εκπληκτικό Yé-yé).

Ο άνθρωπος του προέδρου

Ο Florentino Pérez φρόντισε από το πρώτο πέρασμά του από το πόστο του προέδρου να ενισχύσει αυτή την εικόνα, εδραιώνοντας και στη σύγχρονη εποχή τη Real Madrid ως την ομάδα των μεγάλων αστέρων. Δημιουργώντας ένα μοντέλο που είναι μοναδικό, αν όχι στη φιλοσοφία του, σίγουρα στον τρόπο που εκτελείται. Οι σταρ είναι το ίδιο το κλαμπ ουσιαστικά, είναι η εικόνα του, είναι πάνω από την ομάδα. Οι ποδοσφαιριστές είναι πάνω από το σύστημα και τους προπονητές. Η τακτική από την πρώτη στιγμή απέδωσε καρπούς και παραμένει σταθερά πετυχημένη εκτός αγωνιστικού χώρου. Στο γήπεδο συνήθως κάπου χάνεται η ισορροπία και τα αποτελέσματα δεν είναι ανάλογα.

Ο Ιταλός ξεχωρίζει για όσα έχει καταφέρει στο Champions League και όχι στις εγχώριες διοργανώσεις. Μετά τα πρώτα χρόνια της καριέρας του έγινε εξαιρετικά ευέλικτος. Έχει τα πιστεύω του, αλλά δεν κουβαλάει μαζί του μια αυστηρή φιλοσοφία παιχνιδιού. Δεν είναι από τους προπονητές που διαμορφώνουν την ομάδα πάνω σε ένα σταθερό, καθορισμένο πρότυπο μέχρι να ταιριάξει σε αυτό.

Ο Ancelotti είναι σίγουρα ένας καλός διπλωμάτης, που ξέρει να κρατάει ισορροπίες στα αποδυτήρια, αλλά και στα γραφεία της διοίκησης. Είναι όμως κι ένας προπονητής σύγχρονος αγωνιστικά και ευέλικτος τακτικά. Διαθέτοντας πείρα από ομάδες πλούσιες, με πολλά αστέρια και προέδρους που θέλουν να έχουν λόγο, στη Μαδρίτη έχει βρει μάλλον το απόλυτο αυτού του είδους των ομάδων.

Ισορροπία κι απενοχοποίηση

Το αποτέλεσμα είναι η Real Madrid να ζει μια περίοδο όπου αποδέχεται πλήρως τη φύση και την ιστορία της, έχοντας πλούσιο ρόστερ, προπονητή που είναι διατεθειμένος να ακολουθήσει τον τρόπο της, ενώ και η κατάρτισή του είναι υψηλού επιπέδου (και φυσικά πήρε και δεύτερη σεζόν για να δουλέψει, καθώς στη δική του περίπτωση οι λεπτομέρειες και οι συγκυρίες ήταν υπέρ του). Σε αντίθεση με προηγούμενες περιπτώσεις που συνήθως κάτι από όλα αυτά έλειπε.

Η Real Madrid ζει την απόλυτη απενοχοποίηση, πετυχαίνοντας να κρατάει έστω οριακά –αν και όχι πάντα- τις ισορροπίες. Ο Ancelotti φαίνεται να μην έχει πρόβλημα να λειτουργήσει με τον τρόπο των Μαδριλένων, αλλά κάνει προσπάθεια να μην ξεφεύγουν τα πράγματα σε επίπεδα all star game. Ας βάλουμε ως σημείο εκκίνησης την πρώτη θητεία Pérez. Στο πρόσφατο clasico οι Merengues με την παρουσία πολλών αστέρων-μπαλαδόρων στην 11άδα, κατάφεραν να πάρουν τη νίκη, ενώ ήταν ανώτεροι, έκαναν αρκετή ώρα παιχνίδι με την μπάλα και είχαν για ΜVP το σύνολο. Συνδύασαν στοιχεία που ίσως να μην είχαν παρουσιάσει ταυτόχρονα σε καμία από τις προηγούμενες εμφανίσεις.

Έχουν περάσει 11 χρόνια από τότε που η Real Madrid έδωσε τον Makélélé κι αγόρασε τον Beckham. Είμαστε σχεδόν μια δεκαετία μακριά από τη Milan με τα 3 (ή και 4 δεκάρια-δημιουργούς). Πάνε πάνω από 3 χρόνια από όταν σε clasico είδαμε στην ίδια 11άδα Pepe (στα χαφ), Alonso, Diarra, Di Maria. Η Real Madrid σταδιακά έφτασε να παρατάξει κόντρα στην Barcelona 11άδα χωρίς καθαρό κόφτη: με Modric, Kroos, Isco, Rodriguez, Cristiano Ronaldo, Benzema, με επιθετικά μπακ και χωρίς καν να έχει παίκτη στο πλάι που καταπίνει χιλιόμετρα κλείνοντας τρύπες. Ακόμα και το Ramos, Khedira, Modric του Ancelotti στο πρώτο του clasico, μοιάζει μακρινό

Μετάλλαξη

Η Real Madrid έχασε το καλοκαίρι σκληράδα από το κέντρο της και παραδίνεται στους μπαλαδόρους της. Στους ball players, στους δημιουργούς, στους εκτελεστές της. Πρακτικά τέτοιους παίκτες διαθέτει σε όλες τις θέσεις. Μιλάμε για αποθέωση του ατομικού ταλέντου. Απειλή από παντού. Όχι όπως μια άλλη μεγάλη ομάδα, η Bayern Munich. Αν στο Μόναχο με το παιχνίδι τοποθετήσεων θέλουν μεθοδικά και συνεργαστικά να δημιουργούν υπεροχή εγκλωβίζοντας και μετακινώντας τον αντίπαλο, στη Μαδρίτη έχουν ως στόχο να διασπάσουν την αντίπαλη άμυνα με αδίστακτη επιθετικότητα, βασισμένη σε καθαρή ατομική ποιότητα. Αντισταθμίζουν τη λιγότερο στοχευμένη προσπάθεια κατεδάφισης των αντιστάσεων του αντιπάλου, χρησιμοποιώντας πολλούς επιθετικούς παίκτες, έστω κι αν δε συντονίζονται τόσο συχνά όλοι μαζί.

(Σε κάθε περίπτωση δε θα πρέπει να παραγνωρίζουμε πως και οι δύο αυτές ομάδες, όπως και η Chelsea έχουν καταφέρει να φτάσουν/προσπεράσουν την Barcelona, αφού έκλεισαν τη διαφορά προσθέτοντας στο ρόστερ τους παίκτες με καλύτερη τεχνική. Είτε κάποιος πιστεύει πως είναι σε ανάλογο επίπεδο, είτε πιστεύει πως πλέον είναι ανώτερες σε αυτό το κομμάτι, το δεδομένο είναι πως ενώ αυτές βελτίωναν σημαντικά το κομμάτι που υστερούσαν, η Barcelona έκανε λιγότερα πράγματα για να ενισχύσει τη δική της αδυναμία, ενώ παράλληλα έμεινε στάσιμη και σε ό,τι αφορά το συστατικό που την ξεχώριζε)

Παράδοξα

Το εντυπωσιακό είναι πως καταφέρνει να ισορροπεί στον πιο άμεσο τρόπο επίθεσης που θέλουν για παράδειγμα οι Bale και Cristiano Ronaldo και στον πιο κοντρολαρισμένο τρόπο παιχνιδιού όσων τους πλαισιώνουν. Εδώ έχουμε μερικά παράδοξα ας πούμε. Η επιθετική γραμμή είναι αυτή που τραβάει το μάτι αρχικά, αλλά η ομάδα καταφέρνει να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί χάρη στους μέσους της. Κυρίως επειδή οι Isco και Rodriguez δεν έχουν κανένα πρόβλημα να θυσιαστούν, να κάνουν τη βρώμικη δουλειά που λέμε. Κάπως έτσι ο Ισπανός, χωρίς να γκρινιάζει, χωρίς να απογοητεύεται, χωρίς να ψάχνει δικαιολογίες, εξελίσσεται σε έναν ολοκληρωμένο παίκτη. Και ο Κολομβιανός δείχνει σε υψηλό επίπεδο πως δεν τον ενδιαφέρει αν θα είναι το αστέρι ή αν θα μαρκάρει περισσότερο κι από τους κεντρικούς του χαφ.\

Έχω αναφέρει πως η Χιλή και η Bayern είναι ομάδες που με έναν μαγικό τρόπο σε ταξιδεύουν στο παρελθόν, αλλά και στο μέλλον. Για διαφορετικούς λόγους το ίδιο κάνει αρκετές φορές και η ομάδα του Ancelotti. Ομάδα του ’50 στο σύγχρονο κόσμο, λόγω αυτού του ελεύθερου ποδοσφαίρου που παίζει συχνά, σαν να έχει βγει από video game. Ομάδα από το μέλλον λόγω ποδοσφαιριστών-αθλητών κι επειδή επιδεικνύει ευελιξία και δεν κολλάει σε στερεότυπα (αν έβλεπες μερικές από τις 11άδες που έχει κατεβάσει ο Ancelotti και σε 4-4-2 μάλιστα, θα έλεγες πως δε γίνεται να παίξει έτσι). Και ταξίδι στο μέλλον και στο παρελθόν επειδή (σχεδόν) σε κάθε θέση έχει παίκτες με υψηλή τεχνική.

Έχει αδυναμίες, αλλά λύνει προβλήματα

Οι περισσότεροι παίκτες της Real Madrid βρίσκονται είτε στην καλύτερη φάση της καριέρας τους, είτε σε ένα σημείο που αλλάζουν επίπεδο. Ο προπονητής είναι ο πλέον κατάλληλος για αυτό το κλαμπ. Ο Ancelotti κάνει λάθη, όχι σπάνια μάλιστα. Και η λογική του -που μοιάζει με αυτή της ομάδας- του έχει κοστίσει γενικά, αλλά και φέτος (μην ξεχνάμε πως οι Merengues μπήκαν στη σεζόν με 1 νίκη –απέναντι στην Cordoba με καθόλου πειστική εμφάνιση- σε 5 ματς και είναι τρίτοι στο πρωτάθλημα). Καταφέρνει όμως να δίνει λύσεις σε προβλήματα που συνήθως δεν έχει δημιουργήσει αυτός. Σε κάθε κρίση που εμφανίζεται (και στην Ισπανία και στη Μαδρίτη πιο συγκεκριμένα, έχουν για πλάκα 10 κάθε μήνα), παραμένει ψύχραιμος, παραδέχεται τα προβλήματα και τα λύνει. Έχει χώρο για όλα τα αστέρια, αλλά όχι απλά στριμώχνοντας παίκτες στην 11άδα.

Φαινόμενο

Είναι μια ομάδα άνετη, που δε φοβάται να φάει γκολ. Θέλει να πετύχει στο υψηλότερο επίπεδο κάνοντας πράξη περισσότερο από κάθε άλλη φορά το «σημασία έχει πόσα θα βάλουμε, σημασία έχει να υπάρχουν παικταράδες». Μιλάμε για μια ομάδα, για ένα κλαμπ, που θέλει να κάνει μη συνηθισμένα, παράλογα πράγματα, να φαίνονται λογικά και να μην την εμποδίζουν να φτάνει σε τίτλους. Είναι ένα μοναδικό φαινόμενο η Real Madrid.

Άσχετα αν όσα κάνει ταιριάζουν στην κοσμοθεωρία σου -ή καταργούν ακόμα και βασικές αρχές- πλέον βλέπουμε να εφαρμόζεται το μοντέλο χωρίς δεύτερες σκέψεις, συνοδευόμενο από πολλή ποιότητα και με μια σχετική αγωνιστική ισορροπία. Από τα πιο σημαντικά στοιχεία για να πετύχεις/ευτυχήσεις, είναι να πιστεύεις απόλυτα, να ευχαριστιέσαι και να εφαρμόζεις χωρίς ενοχές αυτό που θες να κάνεις, καταφέρνοντας να διατηρείς την ισορροπία. Ναι, ισορροπία, για ακόμα μια φορά. Καταλήγω σε αυτή η λέξη που τόσο συχνά χρησιμοποιεί ο Ancelotti, που μοιάζει σαν να γεννήθηκε για να είναι προπονητής στη Real Madrid.

Τα λέμε και στο twitter @sokinside