Τα πρώτα τέσσερα ματς για τη φάση των 16 του Champions League επιβεβαίωσαν αυτό που λέγαμε όταν έγινε η κλήρωση. Δηλαδή ότι τα καλά θα τα δούμε στην επόμενη φάση. Η αλήθεια είναι πως έγιναν μερικά ενδιαφέροντα πραγματάκια, τα οποία έχουν ήδη συζητηθεί αρκετά.

Εγώ θέλω λίγο να πάρω ως αφορμή τις κόκκινες και τις νίκες των φιλοξενούμενων για να κάνω μερικές παρατηρήσεις για τις αποβολές και τη «δύναμη της έδρας», και τα εκτός έδρας γκολ.

Κλισέ

Πρώτα από όλα να πούμε πως την Τρίτη και την Τετάρτη ηττήθηκαν κλισέ που απεχθάνομαι. 4 ήττες, 0 γκολ για τις 4 ομάδες που έπαιξαν στο γήπεδό τους. Αφήστε που όλες, με εξαίρεση τη Milan (κι αυτή οριακά), έπαιξαν περισσότερη ώρα άμυνα, παρά επίθεση. Την μπάλα την είχαν οι φιλοξενούμενοι, των οποίων η εικόνα στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν καλύτερη.

Δες τα λάθη των παικτών, όχι του διαιτητή

Εκτός από τη «δύναμη της έδρας», πλήγμα δέχθηκε και η «βαριά φανέλα». Η Milan έπαιζε εντός. Η Milan έχει ανέβει 7 φορές στην κορυφή της Ευρώπης. Η φανέλα της ζυγίζει 100 κιλά. Αλλά ένα περίεργο πράγμα συνέβη. Η Milan έχασε. Από την Atletico, που έχει ελαφριά φανέλα και δεν είχε τη δύναμη της έδρας. Και τώρα που το σκέφτομαι, οι Ισπανοί έπαιξαν και μέτρια. Ίσως είχαν ντοπάρει τη φανέλα τους για να βαρύνει, ποιος ξέρει…

Επίσης ποιος δεν ξέρει τι θα γινόταν αν οι 3 από τους 4 γηπεδούχους δεν έμεναν με παίκτη λιγότερο. Καλά, νομίζω μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι η Leverkusen πάλι θα έχανε πανεύκολα. Από εκεί και πέρα, εγώ λέω ότι το πολύ να βλέπαμε μια ισοπαλία/νίκη γηπεδούχου. Μιας και πιάσαμε τις κόκκινες κάρτες, ας πούμε δυο λόγια για άλλο ένα κλισέ. «Η αποβολή κατέστρεψε το παιχνίδι, δεν έπρεπε να βγάλει κόκκινη ο διαιτητής».

Ναι, κοιτάξτε, κι εγώ θέλω να βλέπω δύο ομάδες με 11 παίκτες για 90 λεπτά. Κι εγώ ειδικά όταν η Arsenal έμεινε με 10 ξενέρωσα. Αλλά έτσι είναι αυτό το άτιμο το σπορ. Κάποιες φορές η μία ομάδα παίζει με παίκτη παραπάνω. Κι αυτό δεν είναι πάντα άσχημο για το άθλημα, τις ομάδες και τους θεατές. Έχουμε δει επικά ματς ανάμεσα σε ομάδες που δεν είχαν τον ίδιο αριθμό παικτών στο γήπεδο (μήπως θυμάται κανείς πως αποκλείστηκε η Barcelona από Inter και Chelsea;). Και μην ξεχνάτε ποτέ την περίφημη φράση του Βασίλη Δανιήλ…

Δε διαφωνώ ότι ο διαιτητής πρέπει να σφυρίζει με βάση το πνεύμα του κανονισμού, αλλά από την άλλη όταν οι φάσεις είναι καθαρές ή ακόμα και όταν σφυρίζει τηρώντας κατά γράμμα τον κανονισμό, δε φταίει. Φίλε οπαδέ, αν θες να κράξεις κάποιον, μπορείς να τα βάλεις με τους παίκτες. Όταν για παράδειγμα οι άλλοι απλά θαυμάζουν την πάσα του Kroos και κανείς δεν παίρνει χαμπάρι την κίνηση του Robben, το λάθος είναι δικό τους και πρέπει να τιμωρηθούν.

Όταν ο Navas χάνει την μπάλα κι αντί να επιστρέψει να βοηθήσει, περιμένει να σφυρίξει ο διαιτητής φάουλ, ας τιμωρηθεί. Ας πληρώσει τα λάθη της η άμυνα της City. Ας επιβραβευτεί η μπαλιά του Iniesta. Και πέρα από αυτές τις φάσεις, ο δικός μου κανόνας είναι ξεκάθαρος: ασχολήσου με την ποιότητα των παικτών που έφτιαξαν τη φάση ή/και με τα λάθη των αμυνόμενων. Ο διαιτητής πάντα έρχεται τρίτος, στην καλύτερη.

Τίποτα δεν τελειώνει με την αποβολή

Και για να κλείσω αυτό το θέμα, θέλω να σημειώσω και κάτι ακόμα. Το «έπαιζαν με 10, προσπάθησαν» έχει μια βάση. Είναι ένα ελαφρυντικό. Δε δικαιολογεί τα πάντα όμως. Μπορείς αν θες ως οπαδός/προπονητής/ποδοσφαιριστής να είσαι ικανοποιημένος/περήφανος αν η ομάδα σου παίξει με αριθμητικό μειονέκτημα και χάσει «ηρωικά» (με ή χωρίς εισαγωγικά) ή δε χάσει με πολλά, αλλά υπάρχουν δύο δεδομένα:

α) Όταν μείνεις πίσω στο σκορ, το παιχνίδι δυσκολεύει για εσένα και γίνεται πιο εύκολο για τον αντίπαλο. Το ματς όμως δεν τελειώνει, δεν κρίνεται εκεί, μπορείς να αντιδράσεις. Όταν ο αντίπαλος είναι ανώτερος, υπάρχουν τρόποι για τον κερδίσεις. Έτσι και όταν μείνεις με παίκτη λιγότερο. Είναι πιο δύσκολο να πετύχεις τον στόχο σου, αλλά υπάρχουν πάντα λύσεις, δεν είναι αδύνατο να τα καταφέρεις. Μια αποβολή αλλάζει τα δεδομένα του αγώνα, συχνά και την εικόνα του και τη δυναμική. Είναι όμως μια ανατροπή στο έργο που παρακολουθούμε, όχι το τέλος. Εκτός αν η ομάδα που παίζει με παίκτη λιγότερο δεν έχει απαντήσεις.

β) Η αποβολή είναι κάτι που κέρδισε ο αντίπαλός σου με την ποιότητά του ή/και του έδωσες εσύ την ευκαιρία να κερδίσει επειδή έκανες (μεγάλα) λάθη σε καθοριστικά σημεία του γηπέδου. Προφανώς υπάρχουν περιπτώσεις που ας πούμε είσαι άτυχος ή αδικήθηκες, αλλά πολλές φορές το να μένεις με παίκτη λιγότερο φανερώνει πως παρουσιάστηκες κατώτερος, είτε ως ομάδα, είτε ως παίκτης. Είτε συνολικά, είτε σε κρίσιμες φάσεις.

Δείτε τις κόκκινες στο City – Barcelona και στο Arsenal – Bayern. Στη μία περίπτωση είχαμε κλέψιμο, γρήγορη επίθεση, πολλά λάθη από την άμυνα, πάσα στην πλάτη της άμυνας. Στην άλλη είχαμε παθητική άμυνα, ποιοτικό παίκτη να κάνει πάσα στην πλάτη της άμυνας, κίνηση στον χώρο από τον συμπαίκτη του.

Η κόκκινη κάρτα είναι σαν να βάζεις αυτογκόλ ή σαν να δημιουργεί μεγάλες φάσεις για γκολ ο αντίπαλος ή σαν να κερδίζει πέναλτι. Πολύ απλά, αντί να πληρώσεις τα λάθη σου με γκολ, τα πληρώνεις με μια κόκκινη. Αντί ο αντίπαλος να επιβραβευτεί για την καλή του επίθεση με γκολ, κερδίζει αριθμητικό πλεονέκτημα. Προσωπικά έχω πάψει να θεωρώ πως αν παίξεις με δέκα και σταθείς καλά, πέτυχες κάτι που αξίζει πολλά μπράβο. Είπαμε, λάθη δικά σου, μαγκιά του αντιπάλου σου που κέρδισε την αποβολή και σε έβαλε σε δύσκολη θέση. Το ποιος θα παίξει με 10 δεν είναι αποτέλεσμα κλήρωσης. Οι ομάδες θα πρέπει να είναι έτοιμες να αντιμετωπίζουν όλα τα ενδεχόμενα.

Δίποντο

Στην τελική η κόκκινη δε μετράει ως δίποντο, όπως το εκτός έδρας γκολ. Αυτό που έπαιξε ρόλο στο να κάνει ο Pellegrini πολλές εκπτώσεις στη λογική του. Παρεμπιπτόντως ο Χιλιανός υπέστη 3 ήττες: 0-2, σημαντικές αλλαγές στον τρόπο που προσεγγίζει τα ματς, ειδικά φέτος και τέλος ηλίθιο, αχρείαστο ξέσπασμα στη συνέντευξη Τύπου. Δείτε και την Arsenal. Ναι, η Bayern είναι φανερά καλύτερη. Ναι, οι Κανονιέρηδες έπαιζαν με παίκτη λιγότερο. Το ματς όμως παίχτηκε σχεδόν για ένα ημίχρονο στο 1/4 (και κάτι λιγότερο) του γηπέδου. Γιατί να κυνηγήσουν το γκολ οι γηπεδούχοι; Αν το έβαζαν μέτραγε για 1. Αν το έτρωγαν μέτραγε για 2.

Η Atletico που ειδικά απέναντι σε καλύτερο ή ισάξιο αντίπαλο γουστάρει να περιμένει και να ρίχνει τις γραμμές της πολύ πίσω, μπήκε στο San Siro παίζοντας και πιέζοντας πιο ψηλά. Δεν ήταν καλή, αλλά η τόλμη που έδειχνε επιθετικά σε κάποια διαστήματα ήταν μεγαλύτερη από αυτή που μας έχει συνηθίσει. Μιλάμε για μια ομάδα που δε θέλει να έχει την μπάλα κι έκανε στην έδρα της Milan 49% κατοχή. Η Bayern έκανε 79%, η PSG 64%, η Barcelona 68%. Αυτά δεν είναι μόνο αποτέλεσμα διαφοράς δυναμικότητας ή/και αγωνιστικής φιλοσοφίας (οι δύο αγγλικές συνήθως θέλουν την μπάλα, η Atletico δεν τη θέλει). Είπαμε, αν το φας/σκοράρεις εντός/εκτός δέχεσαι/βάζεις δίποντο.

Αλλάξτε το κλισέ

Έλεγε πριν 6 χρόνια ο Wenger: « Πιστεύω ότι η επίδραση των εκτός έδρας στο παιχνίδι και την τακτική είναι πλέον υπερβολικά μεγάλη. Οι ομάδες παίρνουν 0-0 στο γήπεδό τους και είναι χαρούμενες. Ο κανονισμός πλέον δε λειτουργεί θετικά. Έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που υποτίθεται πως θα είχε στην αρχή. Σε οδηγεί να δίνεις μεγάλο βάρος στην άμυνα όταν παίζεις στην έδρα σου».

Τα εκτός έδρας γκολ άρχισαν να μετράνε διπλά, 50 χρόνια πριν. Τότε το να πάρεις νίκη μακριά από το γήπεδό σου ήταν πιο δύσκολο. Τα ταξίδια ήταν πιο κουραστικά κι επίπονα, οι αντίπαλοι πιο άγνωστοι, ο αγωνιστικός χώρος συχνά σε κατάσταση που κάποιες ομάδες δεν είχαν συνηθίσει, ο κόσμος στις κερκίδες πιο εχθρικός. Πλέον όμως το ποσοστό των εκτός έδρας νικών έχει διπλασιαστεί.

Σχεδόν ένα στα τρία ματς τα παίρνει ο φιλοξενούμενος. Πλέον τα περισσότερα γήπεδα είναι σε πολύ καλή κατάσταση, οι μετακινήσεις πιο εύκολες, οι οπαδοί πιο… κυριλέ. Και ως γνωστόν οι περισσότερες ομάδες μοιάζουν μεταξύ τους. Εδώ δεν υπάρχει στις εθνικές… εθνικό στυλ, θα υπάρχει στους συλλόγους; Τα σύνορα έχουν ανοίξει εδώ και πολλά χρόνια, διαφορετικές λογικές έχουν αναμιχθεί, η κάθε ομάδα διαθέτει ξένους από πολλές χώρες. Πλέον όπως λέει και ο Wenger έχουμε πάει στο άλλο άκρο. Από τους φιλοξενούμενους που έπαιζαν ταμπούρια, πήγαμε στους γηπεδούχους που προσέχουν πρώτα και πάρα πολύ την άμυνα.

Τα περισσότερα από αυτά τα είχε επισημάνει πέρυσι ο Jonathan Wilson στην Guardian. Τα περισσότερα από αυτά έχουν συζητηθεί πολλές φορές, από πολλούς εδώ και κοντά μια δεκαετία. Λογικά οι φίφες και ουέφες θα κάνουν κάτι σε περίπου μισό αιώνα από τώρα. Μέχρι τότε μπορούμε να ανανεώσουμε λίγο τα κλισέ μας. Αφού δεν αλλάζει ο κανονισμός, ας αλλάξουμε λίγο εμείς. Ποια δύναμη της έδρας; Η δύναμη του εκτός έδρας γκολ λέμε.

Υ.Γ. Τελευταία γίνεται και μια κουβέντα (προφανώς όχι από τη FIFA) για να μη βγαίνει κόκκινη όταν ο επιτιθέμενος κερδίζει πέναλτι και είναι σε προφανή θέση για γκολ. Είναι διπλή τιμωρία λένε. Το λέει και ο αγαπημένος Roberto Martinez. Καλά κάνει και είναι διπλή τιμωρία λέω εγώ. Όταν σταματάς αντικανονικά τον αντίπαλο μέσα στην περιοχή, τη στιγμή που βρίσκεται μια ανάσα από το γκολ, το πέναλτι και η κίτρινη δεν αρκούν ως ποινή. Αν τέτοιες φάσεις ήταν κίτρινη, οι αμυνόμενοι θα έκαναν πολύ συχνά σκόπιμα φάουλ χωρίς να σκεφτούν ιδιαίτερα, χωρίς να έχουν πολύ σημαντικές επιπτώσεις. Αν στερείς από τον αντίπαλο ξεκάθαρη ευκαιρία για γκολ, είναι κόκκινη. Αν το κάνεις μέσα στην περιοχή, κόκκινη και πέναλτι. Καμία τροποποίηση στον κανονισμό δε χρειάζεται.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside