Η αναμέτρηση της Manchester United με τη Liverpool για το League Cup, είναι μια καλή αφορμή για να ρίξουμε μια ματιά στο φετινό ξεκίνημα και των δύο. Ο σημερινός αγώνας δεν κρίνει πολλά κι αφορά κυρίως το γόητρο, αλλά μια πρόκριση μπορεί να αγοράσει λίγο χρόνο, ειδικά για την πρώτη και τον προπονητή της. Αν βάλουμε στην άκρη τη βαθμολογία, αμφότερες έχουν πραγματοποιήσει κακή εκκίνηση ή έστω μέτρια.

Το πρόσφατο παρελθόν τους είναι πολύ διαφορετικό, αλλά οι αιτίες της άσχημης εικόνας που έχουν παρουσιάσει μέχρι τώρα δεν είναι πολύ διαφορετικές. Πριν μπω σε λεπτομέρειες, δυστυχώς νιώθω την ανάγκη να αναφέρω μερικά αυτονόητα πραγματάκια: προφανώς και είναι νωρίς, η διακοπή για τις εθνικές δε βοηθάει, πολλά μπορούν να αλλάξουν, χίλιες δικαιολογίες κτλ., αλλά αυτά δε σημαίνουν πως δεν μπορούμε να κάνουμε κάποιες πρώτες εκτιμήσεις. Και τώρα επιστρέφουμε στο πρόγραμμά μας.

Έχασε τον «μπαμπούλα»

Εδώ και χρόνια στο αγγλικό ποδόσφαιρο υπήρχε ένα αφεντικό: ο Sir Alex Ferguson. Ο άνθρωπος που (σχεδόν) όλοι σέβονταν/εκτιμούσαν/φοβόντουσαν/υπάκουαν. Παράγοντες, διαιτητές, προπονητές, παίκτες. Ήταν ο ηγέτης της ομάδας του ή μάλλον από ένα σημείο και μετά, ήταν η ίδια η Manchester United και την ίδια στιγμή αποτελούσε για όλους τον εχθρό που δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν. Έπαιζε με το μυαλό όλων και έβγαινε νικητής. Οι Κόκκινοι Διάβολοι έπαιρναν βαθμούς μόνο και μόνο εξαιτίας της παρουσίας του, οι αντίπαλοι έτρωγαν γκολ επειδή τον έβλεπαν στον πάγκο, οι διαιτητές έδιναν ένα σφύριγμα παραπάνω στην ομάδα του, επειδή αυτός ήταν το «αφεντικό» που λέει και ο Mourinho.

Ο Carragher έγραφε στην αρχή της σεζόν πως ο SAF από μόνος του «έδινε στην United 10 βαθμούς με την ικανότητά του να εμπνέει και να τρομάζει». Κάπως έτσι πήρε και το περσινό πρωτάθλημα εύκολα. Χωρίς να έχει καλή ομάδα. Όπως είπε πρόσφατα και ο Mourinho (συμφωνούμε πολύ και δε μου αρέσει) μπορείς να πάρεις τον τίτλο χωρίς να είσαι ιδιαίτερα καλός, επειδή οι άλλοι παρουσιάστηκαν χειρότεροι. Φέτος όμως ο «μπαμπούλας» έκανε στην άκρη.

Οι μεταγραφές που δεν έγιναν

Τον διαδέχθηκε ένας απλά καλός προπονητής, που δεν είχε πάρει ποτέ στην καριέρα του τίτλο. Ο Moyes μπορεί να είχε ουσιαστικά χτίσει την Everton της τελευταίας δεκαετίας, αλλά ποτέ δεν έκανε την υπέρβαση (ας βάλουμε ως εξαίρεση την 4ηθέση του 2005). Το μέγεθος του 50χρονου Σκωτσέζου σε καμία περίπτωση δεν είναι ανάλογο του προκατόχου του. Αυτός ήταν όμως ο εκλεκτός. Με τις ευλογίες του Ferguson μάλιστα.

Όλα τα παραπάνω έκαναν ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη να καλυφθούν τα κενά στο ρόστερ των Πρωταθλητών Αγγλίας. Κενά που υπάρχουν εδώ και χρόνια και δεν είναι λίγα. Κι όμως, αρκετές τρύπες παραμένουν ανοιχτές. Η ευθύνη δεν είναι (μόνο) του Moyes. Ο εκτελεστικός διευθυντής της United, Ed Woodward ασχολήθηκε για πρώτη φορά τόσο ενεργά με τις μεταγραφές και μόνο καλά δεν τα πήγε. Το αποτέλεσμα ήταν οι Κόκκινοι Διάβολοι να μετατραπούν στο ανέκδοτο του καλοκαιριού. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν σίγουρες λύσεις στα άκρα της ομάδας (με εξαίρεση τον Evra), ενώ παρά την απόκτηση του Fellaini παραμένουν τα ερωτηματικά στα χαφ. Μπορείτε να κάνετε μια γρήγορη σύγκριση με τα ρόστερ της City, της Chelsea, της Arsenal, της Tottenham και θα διαπιστώσετε τις αδυναμίες.

Προβληματική ομάδα

Αδυναμίες έχουν φανεί και στο χορτάρι μέχρι τώρα. Η United δεν έχει πείσει σε κανένα από τα ματς που έχει δώσει μέχρι τώρα. Βάζοντας στην άκρη τα αποτελέσματα, για τα οποία κάποιος θα μπορούσε να πει ότι φταίει και το δύσκολο πρόγραμμα, το ζήτημα είναι οι εμφανίσεις. Ακόμα και στο 4-1 επί της Swansea, η κλάση του RVP και τα λάθη των Ουαλών ήταν οι κύριες αιτίες της νίκης.

Η ομάδα του Moyes πέρα από τα όποια λάθη τακτικής και επιλογής παικτών για την 11άδα έχει κάνει, ευθύνεται για την νοοτροπία με την οποία παίζει η ομάδα του. Ναι, δε δικαιολογείται η πίστη του στον Young, αδικεί τον Kagawa, επιμένει πολύ στον Ferdinand κτλ. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι παρουσιάζει μια ομάδα παθητική, που επιλέγει να αντιδράει στα όσα κάνει ο αντίπαλος. Επιπλέον έχει μια άμυνα στατική και δυσκίνητη, με κενά στα άκρα και μπροστά από τους στόπερ, της λείπει η οργάνωση, δε βγάζει πολλή ενέργεια, έχει προβληματική ανάπτυξη, ενώ στην επίθεσή της δεν έχει κίνηση, ρευστότητα και φαντασία.

Νομίζω ότι σημαντικό μέρος του προβλήματος εντοπίζεται στο γεγονός πως περισσότερο έχει επηρεαστεί η United από τη νοοτροπία του Moyes της Everton πάρα το αντίθετο. Οι Κόκκινοι Διάβολοι δεν επιβάλλονται στους αντιπάλους τους και τρομάζουν λιγότερο από ποτέ τα τελευταία χρόνια. Κάπως έτσι όταν το ματς στραβώνει τα πράγματα ζορίζουν πολύ για αυτούς. Υπάρχουν ακόμα παίκτες που μπορούν να τους τραβήξουν σε δύσκολες καταστάσεις και όταν ο αντίπαλος κλείνεται (σε αυτές τις περιπτώσεις, μέχρι πέρυσι, πολλές φορές τη λύση την έδινε η παρουσία του SAF) αλλά αυτό δε γίνεται να συμβαίνει πάντα.

Η United είχε θέματα εδώ και μερικά χρόνια. Η κλάση μερικών παικτών της και η παρουσία του Ferguson την κράτησαν ψηλά, αλλά τώρα που ήρθε η στιγμή να κάνει τη μετάβαση σε νέα εποχή, βγάζουν μάτι οι αδυναμίες. Γίνεται φανερό σε όλους πως έχει αρκετά προβλήματα, δεν είναι ομάδα για τίτλους, για την κορυφή. Ο Moyes λογικά θα έχει χρόνο για να δουλέψει, αλλά χρειάζεται και τη στήριξη της διοίκησης και το καλοκαίρι δεν την είχε.

Φιλοσοφίες

Κι αν η United δεν έχει συνηθίσει να ψάχνεται και να κυνηγάει, για τη Liverpool αυτές αποτελούν συνηθισμένες καταστάσεις εδώ και αρκετά χρόνια. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι οι 10 βαθμοί που έχει μαζέψει μετά από 5 αγωνιστικές και οι μόλις 2 βαθμοί που τη χωρίζουν από την κορυφή, είναι σημάδια σημαντικής βελτίωσης. Θα μπορούσα να απαντήσω πως τη διαφορά την έκανε το πρόγραμμα, που φέτος στο ξεκίνημα ήταν πιο εύκολο από ό,τι πέρυσι. Βέβαια, είναι γεγονός πως έχει παίξει το ρόλο της και η διαφορετική προσέγγιση από τον Rodgers.

Tο τελευταίο όμως είναι και το στοιχείο που με ενοχλεί περισσότερο και που ίσως κρατάει την ομάδα πίσω. Ο προπονητής των Κόκκινων από την πρώτη στιγμή που επιλέχθηκε από τους Αμερικανούς ιδιοκτήτες της ομάδας, ως ο άνθρωπος της νέας εποχής, έχει κάνει σημαία του την περιβόητη φιλοσοφία του. Ποδόσφαιρο κατοχής, η μπάλα κάτω, πίεση κτλ. Το έργο του ήταν δύσκολο και η διοίκηση δεν τον βοήθησε όσο θα έπρεπε. Σύντομα άρχισε να κάνει εκπτώσεις στα πιστεύω του. Το τρίγωνο στο κέντρο είχε γίνει «2-1», από «1-2» πριν ακόμα μπει ο χειμώνας. Στα δύσκολα άφηνε την μπάλα στον αντίπαλο. Η μπάλα δεν έμενε τόσο συχνά στο χορτάρι, η ομάδα στηριζόταν υπερβολικά σε έναν παίκτη (Suarez).

Προφανώς και είχε/έχει ελαφρυντικά. Όταν όμως αυτό που προτάσσεις διαρκώς είναι η φιλοσοφία σου, την οποία χρησιμοποιείς και ως δικαιολογία για τα άσχημα αποτελέσματα, με σκοπό να κερδίσεις χρόνο, αλλά την εγκαταλείπεις πρώτος εσύ, τότε υπάρχει πρόβλημα. Μην παρεξηγηθώ, ο Rodgers την βελτίωσε πέρυσι την ομάδα, όχι αρκετά όμως. Επίσης, δε συνέχισε να τη βελτιώνει μετά τις μεταγραφές των Coutinho και Sturridge. Τις ανησυχίες μου τις είχα γράψει στο τέλος της προηγούμενης σεζόν. Πλέον οι προβληματισμοί μου είναι περισσότεροι.

Μοναδικό κριτήριο οι βαθμοί

Η Liverpool δεν έχει πολλά λεφτά για μεταγραφές, το ρόστερ της δε διαθέτει ιδιαίτερη ποιότητα, από πάνω της έχει πολλές ομάδες, οι περισσότερες από τις οποίες κάνουν βήματα μπροστά. Οι πιο πολλές όμως είναι προβληματικές. Οπότε η καλύτερή της ευκαιρία για να τις φτάσει/προσπεράσει είναι να φτιάξει πραγματικά καλή ομάδα, με όλη τη σημασία της λέξης. Κι ας υπολείπεται σε μεγάλους παίκτες. Πώς θα γίνει όμως αυτό όταν ο ίδιος ο προπονητής της, εγκαταλείπει πρώτος την περίφημη φιλοσοφία του; Όταν σκέφτεται ΜΟΝΟ τα αποτελέσματα και πώς θα πάρει βαθμουλάκια;

Όταν το ένα γκολ σου είναι αρκετό και στη συνέχεια απλά κάθεσαι στα αυγά σου και περιμένεις να λήξει ο αγώνας, να πάρεις τους βαθμούς και να πας παρακάτω; Πώς ακριβώς χτίζεις μεγάλη ομάδα που θέλει να διεκδικήσει πράγματα και να ξεπεράσει τους αντιπάλους που έχει από πάνω της; Όταν δίνεις την μπάλα και δεν έχεις τη δυνατότητα να κάνεις μια επίθεση της προκοπής, δεν έχεις σχέδιο και περιμένεις απλά τον Suarez να γυρίσει τι ακριβώς δείχνει για τον προπονητή και την ομάδα του;

Ναι, υπάρχουν αρκετά διαστήματα (και) στους φετινούς αγώνες που η Liverpool παρουσιάζει καλά στοιχεία. Έχει συνοχή, καλές αποστάσεις, σε 1-2 ματς (βασικά, ημίχρονα) έδειξε να υπάρχει και κίνηση και ρευστότητα στην επίθεση, αλλά αυτά δεν αρκούν. Το θέμα όμως πλέον δεν είναι η φιλοσοφία, την οποία επαναλαμβάνω ότι πρώτος ο Rodgers την εγκατέλειψε, αλλά η νοοτροπία. Η ομάδα παίζει με μιζέρια, με ηττοπάθεια, με άγχος και το μυαλό αποκλειστικά στους βαθμούς και όχι (έστω και λίγο) στο πώς θα παίξει ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι έχουμε δει ημίχρονα που οι αντίπαλοι έχουν την μπάλα και όταν την παίρνουν οι παίκτες της Liverpool εύχονται να μην την είχαν. Γιατί δε θέλουν να παίξουν, πρέπει να προστατέψουν το σκορ, να περάσουν τα λεπτά, να λήξει το ματσάκι, να πάρουμε τα βαθμουλάκια.

Αφού τα είπα αυτά, να σημειώσω ότι το ρόστερ φέτος δεν είναι κακό, αλλά δεν και ακριβώς στα επίπεδα των ανταγωνιστών της για την 4άδα. Να σημειώσω και ότι η επιστροφή του Suarez θα βοηθήσει και ότι φέτος εξαιτίας και των μεταγραφών (παρένθεση για να ξαναπώ ότι η Liverpool ήθελε απαραίτητα CM/AMC, αλλά εδώ δεν πήρε άλλους που ήθελε ο προπονητής, anyway) η ομάδα θα έχει μεγαλύτερη ασφάλεια στην άμυνα.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι αυτά θα φτάσουν για να κουνηθεί του χρόνου σεντόνι στο Anfield. Θα περιμένω να δω τι θα συμβεί μετά και την επιστροφή του Suarez (επανέρχεται σήμερα κόντρα στην United), αλλά το θέμα είναι πως με τη στροφή που έχει κάνει ο Rodgers, αν δεν πετύχει σε επίπεδο αποτελεσμάτων, κατά πάσα πιθανότητα θα έχει θυσιάσει και σημαντικό μέρος της αγωνιστικής εξέλιξης της ομάδας. Ο ίδιος επιλέγει να κριθεί με βάση τα αποτελέσματα, οπότε δεν τον παίρνει να μην τα καταφέρει. Ούτε αυτόν, ούτε την ομάδα.

Tον Football Philosopher μπορείτε να τον βρείτε και στο Τwitter ως @sokinside