Το ματς του μήνα και ίσως ένα από σημαντικότερα ματς της σεζόν θα γίνει σήμερα το βράδυ (23:00) στο Santiago Bernabeu.

Ίσως είμαι υπερβολικός, ίσως απλά θέλω να πιστεύω ότι η αναμέτρηση της Real Madrid με την Atletico Madrid θα αποδειχθεί κομβική και για τις δύο, αλλά και για την Primera Division. Ξέρω ότι ακούγεται κάπως περίεργο όταν δίνω τόσο μεγάλη σημασία σε έναν αγώνα που θα γίνει στο τέλος του Σεπτεμβρίου.

Γνωρίζω ότι η δεύτερη ομάδα της Μαδρίτης δεν μπορεί να τελειώσει το πρωτάθλημα με 100 βαθμούς (πάνω-κάτω, τόσοι χρειάζονται πλέον για να τερματίσεις πρώτος στην Ισπανία), αλλά θέλω να πιστεύω ότι έχει τη δυνατότητα να μαζέψει 90. Θέλω να πιστεύω ότι είναι ικανή να κάνει αυτό που έκανε η Villarreal το 2008: να μπει ανάμεσα στους δύο μεγάλους. Τρελό; Ουτοπικό; Αδύνατο; Από το Δεκέμβριο του 2011 όταν ανέλαβε την ομάδα ο Diego Simeone, οι Colchoneros ξεπερνούν διαρκώς τον εαυτό τους, θέτουν τον πήχη πιο ψηλά, εντυπωσιάζουν, ξαφνιάζουν και πετυχαίνουν στόχους που έμοιαζαν ακατόρθωτοι.

Το εκπληκτικό ξεκίνημα

Με τον Αργεντινό προπονητή στον πάγκο τους, σε ενάμιση χρόνο, έχουν κατακτήσει 3 τρόπαια. Όσα και η Real επί εποχής Mourinho. Απέναντι στους Merengues πήραν το Κύπελλο Ισπανίας, τον περασμένο Μάιο. Εκείνη ήταν και η πρώτη τους νίκη κόντρα στη μεγάλη ομάδα της Μαδρίτης, μετά από 25 σερί ανεπιτυχείς προσπάθειες. Κάπως έτσι η Atletico έχει μάθει να νικάει. «Πλέον δεν εκπλήσσει κανέναν όταν παίρνει το ένα ματς μετά το άλλο», δήλωσε ο Mascherano, λίγες μέρες πριν τον επαναληπτικό του φετινού Super Cup. Οι Rojiblancos κατάφεραν για πρώτη φορά επί εποχής Simeone να μη χάσουν από την Barcelona. Αυτές είναι και μοναδικές φορές που έφυγαν φέτος από το γήπεδο χωρίς τη νίκη. Στα άλλα 7 ματς τους, πήραν ισάριθμες νίκες, πέτυχαν 21 γκολ και δέχτηκαν 6.

Η Atletico πιθανότατα είναι αυτή που έχει κάνει την καλύτερη εκκίνηση από όλες τις ομάδες της Ευρώπης. Είναι η ομάδα που κανείς δε θέλει να αντιμετωπίσει. Πλέον βρίσκεται μία νίκη μακριά από το καλύτερο ξεκίνημα όλων των εποχών, οποιασδήποτε ομάδας στην Primera Division. Για να το πετύχει θα πρέπει να νικήσει για πρώτη φορά τη Real, σε αγώνα πρωταθλήματος, μετά από 14 χρόνια. Μπορεί; Εγώ λέω ότι μπορεί και εξηγούμαι…

Προβληματική Real

Η Atletico δουλεύεται από τον Simeone σχεδόν για 2 χρόνια. Πλέον έχει τη σφραγίδα του, ενώ φέτος παίζει ουσιαστικά με τους ίδιους παίκτες που έπαιζε και πέρυσι. Η μόνη μεγάλη αλλαγή είναι ο Villa που ήρθε για να καλύψει το κενό του Falcao. Από την άλλη, η Real το καλοκαίρι αντικατέστησε τον Mourinho με τον Ancelotti κι έχει κάνει αρκετές αλλαγές στο ρόστερ της, την 11άδα της, αλλά και στον τρόπο που παίζει. Βασικά, το τελευταίο το προσπαθεί ακόμα. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται κάπου μεταξύ του «ψάχνομαι» και του «δεν ξέρω τι μου γίνεται», εμφανίζοντας πού και πού σημάδια που δείχνουν πως θα βρει τη χρυσή τομή.

Ο Ιταλός προπονητής επιλέχθηκε για να φέρει ηρεμία στη Real, αλλά και να της αλλάξει σε ένα βαθμό τη λογική, με σκοπό να είναι λιγότερη προβλέψιμη και μονοδιάστατη. Αυτό που θέλουν (;) να πετύχουν οι Merengues είναι να βασίζονται σε μικρότερο βαθμό στις αντεπιθέσεις και να αποκτήσουν λύσεις κι άνεση απέναντι σε ομάδες που τους αφήνουν την μπάλα και περιμένουν (χαμηλά). Μέχρι τώρα δεν το έχουν καταφέρει. Για την ακρίβεια, αντί να λύσουν προβλήματα, έχουν αποκτήσει κι άλλα. «Η ομάδα είναι πολύ αργή. Δεν αναζητάμε λύσεις ανάμεσα στις γραμμές. Παίζουμε πολύ παράλληλα κι έτσι διευκολύνουμε τους αντιπάλους. Αν παίξουμε έτσι με την Atletico, δε θα νικήσουμε», δήλωσε ο Ancelotti μετά την αναμέτρηση με την Elche.

Πώς παίζουμε ρε παιδιά;

Η αλήθεια είναι ότι από όλα τα ματς που έχει δώσει η Real μέχρι τώρα, ο Ιταλός μπορεί να βρει αρκετούς λόγους για να προβληματίζεται. Ακόμα κι από το 1-6 με τη Galatasaray. Η άμυνα της ομάδας του δεν είναι συμπαγής. Για την ακρίβεια κάποιες φορές είναι διασκεδαστικά αστεία. Στα χαφ έχει προβλήματα επικοινωνίας και συγχρονισμού. Άλλοτε λειτουργούν καλά αμυντικά, άλλοτε επιθετικά. Γενικά, το μόνο που δεν μπορείς να πεις είναι ότι λειτουργούν σωστά σε σταθερή βάση. Κάτι που θα ήταν σχεδόν αδύνατο να συμβαίνει όταν η ομάδα ακόμα ψάχνει την κατεύθυνσή της και σε 7 ματς έχει χρησιμοποιήσει 5 διαφορετικά δίδυμα: Khedira-Modric, Khedira-Illarramendi, Modric-Isco, Modric-Illarramendi, Casemiro-Modric. Χημεία, αυτοματισμοί και καλές συνεργασίες δεν έχουν και οι επιθετικοί. Ο Benzema συχνά μοιάζει αποκομμένος και μέχρι τώρα η Real σώζεται από ατομικές εμπνεύσεις.

Οι γραμμές της στα μεγαλύτερα διαστήματα των αγώνων έχουν λάθος αποστάσεις, η αλληλοκάλυψη είναι σχεδόν άγνωστη έννοια, η ένταση και η συγκέντρωση είναι στοιχεία που εμφανίζονται λίγες φορές και η αδυναμία να αποτρέψει τον αντίπαλο να δημιουργεί φάσεις είναι εμφανέστατη. Υποτίθεται πως φέτος η Real θα γινόταν μια ομάδα, που θα ήταν περισσότερο… ομάδα, θα πήγαινε σε παιχνίδι με περισσότερες πάσες, θα στηριζόταν πιο πολύ στα χαφ της και λιγότερο σε γρήγορες επιθέσεις εκτελεσμένες από 2-3 παίκτες. Η αλήθεια είναι πως έχει αυξήσει τον χρόνο που έχουν οι παίκτες της την μπάλα στα πόδια τους, αλλά αυτός είναι ένας από τους ελάχιστους στόχους που έχει πετύχει. Η Real έχει ένα γενικότερο μπέρδεμα που ξεκίνησε από το καλοκαίρι με το σίριαλ του Bale: θα παίξουμε λιγότερο με αντεπιθέσεις, ας πάρουμε τον Bale. Πήραμε τον Bale, ας δώσουμε τον Ozil που είναι εξαιρετικός στις αντεπιθέσεις.

Η σύγχυση που υπάρχει γίνεται φανερή κι από το εξής φανταστικό: ο Ancelotti στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου, κάποια στιγμή είπε ότι η Real φέτος σε όλα τα ματς έχει παίξει 4-4-2, δεν το έχει αλλάξει ποτέ και με αυτό το σύστημα θα πορευτεί στη συνέχεια. Πολλοί Ισπανοί (και όχι μόνο) δημοσιογράφοι έχουν δει (και) άλλα συστήματα στο χορτάρι και για αυτό ζήτησαν και την άποψη του Simeone. Ο Αργεντινός είπε ότι πράγματι η Real παίζει με 4-4-2, με εξαίρεση τον αγώνα με τη Villarreal, όπου παρατάχθηκε με 4-3-3… Η πραγματικότητα είναι πως οι Merengues προσπαθούν να παίξουν 4-4-2 (με τον Cristiano Ronaldo να κινείται πιο κοντά στον Benzema και τον Isco πιο αριστερά), αλλά το εκτελούν τόσο άσχημα, που μπερδεύουν τους πάντες και κυρίως τους ίδιους. (Πραγματικά περιμένω να δω τι θα γίνει όταν μπει και ο Bale) .

Σφραγίδα Simeone

Αντίθετα, η Atletico είναι αυτό που λέμε «ομάδα του προπονητή της». «Είναι σαν τον παίκτη Simeone», είπε χθες ο Ancelotti και συνέχισε: «εξαιρετικοί τακτικά, απόλυτα συγκεντρωμένοι, με δυνατό χαρακτήρα, πάθος και επιθετικότητα». Και παίζουν με μεγάλη ένταση προσθέτω εγώ. Αν το σκεφτείτε, τα παραπάνω στοιχεία είναι αυτά που λείπουν από τη Real. Η Κυπελλούχος Ισπανίας διαθέτει ίσως την κορυφαία αμυντική λειτουργία της Ευρώπης. Τουλάχιστον όταν περιμένει. Και συνήθως αυτό κάνει. «Πάντα παίζουμε με τον ίδιο τρόπο. Χρειαζόμαστε να νιώθουμε άνετα και να αγωνιζόμαστε με τον τρόπο που πιστεύουμε ότι μας ταιριάζει. Είναι θετικό για εμάς να έχει ο αντίπαλος την μπάλα», έχει δηλώσει ο Simeone.

Η Atletico αφήνει την μπάλα στον αντίπαλο, αλλά δεν κάθεται στα αυγά της. Δύσκολα θα βρείτε πιο οργανωμένο σύνολο αυτή τη στιγμή. Σας προκαλώ να μου πείτε μια ομάδα που δουλεύει μέσα στο γήπεδο όσο σκληρά δουλεύουν οι Rojiblancos. Οι παίκτες τους είναι επίμονοι, πεισματάρηδες, ανταγωνιστικοί σε κάθε λεπτό του αγώνα, συγκεντρωμένοι, προσηλωμένοι στον στόχο, δυναμικοί, αλλά και «βρώμικοι» πολλές φορές, ρεαλιστές, αλλά και τολμηροί και φιλόδοξοι.

Είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι το πλάνο του προπονητή είναι το σωστό και κάνουν τα πάντα για να το υπηρετήσουν στον απόλυτο βαθμό. Οι Colchoneros δεν έχουν την ποιότητα των πολύ μεγάλων ομάδων της Ευρώπης, αλλά παίζουν σε υψηλότερη ένταση από τις περισσότερες, είναι σκληροί και για να το πω απλά: βγάζουν την πίστη των αντιπάλων. Τους κάνουν το 90λεπτο κόλαση και δεν τους επιτρέπουν να νικήσουν χωρίς να ματώσουν. Το τελευταίο μπορούμε να το πούμε και κυριολεκτικά.

Ξεχάστε αυτά που ξέρατε

Ο Simeone πραγματικά έχει μεταμορφώσει την ομάδα του και τους παίκτες του. Θυμάστε τον Tiago, που έχει παίξει σε Benfica, Chelsea, Juventus μεταξύ άλλων; Ένας Πορτογάλος χαφ αρκετά soft, που βασικά του χαρακτηριστικά είναι η πάσα, η τεχνική και δημιουργία. Ένας ball player που λένε και οι Άγγλοι. Ο Αργεντινός τον έχει μετατρέψει (σχεδόν) σε δρεπάνι, που λέμε οι Έλληνες. Είναι 8ος στην κατηγορία των τάκλινγκ στην Primera και 12ος στα κλεψίματα. Εκτός από τις λύσεις που δίνει αμυντικά, έχει πετύχει και 2 γκολ σε 3 ματς (έχει παίξει βασικός σε όλα τα εντός έδρας, με εξαίρεση το ματς με τη Zenit).

Μιας και είπα γκολ, δεύτερος σκόρερ της Atletico είναι ο Raul Garcia. Ο Ισπανός που βασικά στην καριέρα του έπαιζε κεντρικός ή επιθετικός μέσος, με τον Simeone αγωνίζεται στα άκρα (κυρίως δεξιά) και φέτος σε 249 λεπτά έχει πετύχει 3 γκολ. Οι δύο παραπάνω –αναπληρωματικοί- παίκτες δεν είναι οι μόνοι που έχουν αλλάξει στυλ/θέση από τη στιγμή που ανέλαβε ο Simeone. Ο Arda Turan έχει σχεδόν ξεχάσει ότι έπαιζε και κεντρικά, ενώ το μυαλό του βρίσκεται πρώτα στο αμυντικό κομμάτι. Ο Koke, που στο πλήρες όνομά του υπάρχει το μαγικό Resurreccion, είχε ξεκινήσει την καριέρα του ως δεκάρι/κεντρικό χαφ και πλέον έχει μετακινηθεί πιο κοντά στη γραμμή. Αυτή τη στιγμή δύσκολα θα βρείτε παίκτη που οι πάσες του να αξιοποιούν καλύτερα τους συμπαίκτες του. Μέσα στο 2013 φόρεσε και 3 φορές τη φανέλα της εθνικής Ισπανίας.

Έτσι νικάει

Όλοι οι παραπάνω, αμυντικά λειτουργούν ως βοηθοί των Gabi και Suarez. Ο πρώτος είναι προϊόν των ακαδημιών της ομάδας και ο καλύτερος χαφ που διαθέτει (μέχρι να ξεπεταχτεί ο Oliver Torres, που θα κατακτήσει τον κόσμο, μην ξεχνιόμαστε), ενώ ο δεύτερος είναι από τους αδύναμους κρίκους της Atletico, αφού για κάθε ένα τρομερό ματς, κάνει 3-4 μέτρια/κακά. Αμφότεροι παίζουν κοντά στην άμυνα με σκοπό να περιορίζουν του χώρους για τους αντιπάλους. Με τη βοήθεια των πλάγιων μέσων που συγκλίνουν αρκετά ή/και βρίσκονται κοντά στους πλάγιους μπακ, αλλά και με την πίεση και την τακτική προσήλωση των επιθετικών, η ομάδα του Simeone ελέγχει τους χώρους και συνήθως οδηγεί τους αντιπάλους της κοντά στη γραμμή, όπου είναι πιο εύκολο να κλέψει την μπάλα. Βάλτε και την 4άδα των Courtois, Godin, Miranda και Filipe Luis (τον Juanfran τον αφήνω έξω ως τον δεύτερο αδύναμο κρίκο της ομάδας) κι έχετε μια ομάδα συνώνυμο του «δυσκολοκατάβλητος».

Επιπλέον, η Atletico ξέρει πότε και πού να πιέσει και το κάνει καλά επειδή οι γραμμές της είναι κοντά, είτε ανεβάζει την αμυντική της 4άδα, είτε παίζει πιο κοντά στην περιοχή της. Κάπως έτσι οδηγεί τον αντίπαλο σε λάθη και όταν πάρει την μπάλα είναι αδίστακτη. Φέτος περισσότερο από πέρυσι. Ίσως ο λόγος είναι πως παίζουν με ανεβασμένη ψυχολογία μετά και το σπάσιμο της κατάρας κόντρα στη Real και την τρίτη κούπα σε διάστημα 12 μηνών. Προσωπικά πιστεύω ότι η αποχώρηση του Falcao τους έχει απελευθερώσει. Δεν υπάρχει πλέον η εύκολη λύση-υποχρέωση να δώσουμε την μπάλα στον παικταρά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, σιγά-σιγά να αποκτούν και μεγαλύτερη άνεση στην επίθεση. Γίνονται πιο έξυπνοι, πιο ωραίοι στο μάτι και με τον καιρό δυσκολεύονται λιγότερο όταν έχουν την μπάλα (βλέπε και το ματς με την Sociedad).

Ο Villa μπορεί να μην έχει ξεκινήσει τρομερά την καριέρα του στη Μαδρίτη, αλλά είναι χρήσιμος για την ομάδα και λειτουργεί ως αντιπερισπασμός για τον Diego Costa, τον μεγαλύτερο αλήτη των ευρωπαϊκών γηπέδων. Τον παίκτη-μανούρα, που σχολείο του είναι ο δρόμος και δηλώνει: «δεν είμαι βίαιος παίκτης, ούτε κλέβω, αλλά είμαι προβοκάτορας». Στη μάχη εναντίον του Pepe (και του Ramos) θα είμαστε μαζί του. Ο Βραζιλιάνος, που τελικά μπορεί να καταλήξει να παίζει με τη φανέλα της Ισπανίας, φέτος είναι ακόμα καλύτερος, σκοράρει περισσότερο και πλέον φαίνεται πιο ώριμος, συγκεντρωμένος και ήρεμος από ποτέ. Ελέγχει καλύτερα την επιθετικότητά του και τα νεύρα του και εμφανίζεται πιο αποτελεσματικός. Έχει και ρέντα και το κοντέρ έχει γράψει 7 γκολ σε 6 ματς της La Liga (πρώτος σκόρερ μαζί με τον Messi).

Γιατί λοιπόν πιστεύω πως η Atletico μπορεί να πάρει τουλάχιστον την ισοπαλία; Επειδή είναι καλύτερη ως ομάδα από τη Real. Η τελευταία μπορεί να έχει καλύτερες μονάδες, αλλά δεν έχει μάθει να παίζει κόντρα σε ομάδες με το στυλ της Atletico κι ακόμα ψάχνεται. Σε αντίθεση με τη συμπολίτισσά της, που το μόνο που ψάχνει να βρει είναι την ευκαιρία να κάνει ακόμα μια υπέρβαση. Πιστεύω ή θέλω να πιστεύω ότι θα την κάνει, είτε στο πρωτάθλημα, είτε στην Ευρώπη. Στο Champions League θα μπει στα νοκ-άουτ (θα μπει, μην ακούω τρελά) και όταν μπει, άντε να την αποκλείσεις.

Υ.Γ. Αν είχαν πάρει στον Simeone τον Toulalan και τον Diego, που είχε ζητήσει, τότε θα ήμουν σίγουρος ότι θα έσπαγε το δίδυμο. Και τότε θα με λέγατε τρελό επειδή θα αναρωτιόμουν αν μπορεί να πάρει πρωτάθλημα.

Υ.Γ.1 Σε ένα ματς που ακόμα και ο ίδιος ο Ancelotti παραδέχεται ότι σημαντικό ζητούμενο είναι η ένταση, αν ξεκινήσει ο προερχόμενος από τραυματισμό, Bale και όχι ο Di Maria, οι πιθανότητες της Atletico αυξάνονται.

Tον Football Philosopher μπορείτε να τον βρείτε και στο Τwitter ως @sokinside