Τα προκριματικά για την τελική φάση του Mundial ή του Euro κάθε φορά γίνονται όλο και πιο ανυπόφορα, για μένα τουλάχιστον. Σε μια εποχή που αν γουστάρεις, μπορείς να δεις ακόμα και τη μεγάλη ιαπωνική μάχη Sagan Tosu – Jubilo Iwata, τα ματς των εθνικών ομάδων μοιάζουν με αχρείαστη, ξενέρωτη παρένθεση. Κουράζουν και τους ποδοσφαιριστές και τους φιλάθλους.

Τα ματς δεν έχουν ιδιαίτερο ανταγωνισμό, ούτε θέαμα προσφέρουν, ούτε κάτι καινούριο ή διαφορετικό. Μέχρι πριν από κάποια χρόνια πιθανότατα είχες την ευκαιρία να παρακολουθήσεις κάτι ξεχωριστό από κάθε ομάδα.

Πλέον ακόμα και ανάμεσα στους συλλόγους οι διαφορές στο στυλ μάλλον είναι πιο μικρές από ό,τι στο παρελθόν. Βασικά, οι ποδοσφαιριστές παίζουν τόσα ματς που λογικά οι αγώνες που δίνουν με την εθνική τους μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο. Ειδικά όσοι φοράνε τη φανέλα μεγάλων δυνάμεων, που πολύ δύσκολα δε θα πάρουν την πρόκριση. Όταν δε θα κάνουν περίπατο απέναντι στα Σαν Μαρίνο αυτού του κόσμου, συνήθως θα πάρουν «επαγγελματικές νίκες».

Χρόνος για να αναπτύξουν συγκεκριμένο στυλ ποδοσφαίρου και αυτοματισμούς δεν υπάρχει πολύς, οπότε τις περισσότερες φορές βλέπουμε μια από τα ίδια από παίκτες που ξέρουμε και τους βλέπουμε δεκάδες φορές μέσα στη χρονιά. Μια καλή λύση θα ήταν περισσότερα νοκ άουτ ή/και προ-προκριματικά ανάμεσα στις πιο αδύναμες ομάδες, για να γίνεται ένα ξεσκαρτάρισμα ή στην κλήρωση να μην υπάρχουν περιορισμοί και όλοι να μπορούν να πέσουν με όλους. Τέλος πάντων, φίφες και ουέφες και λοιποί κάτι να αλλάξουμε κάποια στιγμή, πάμε για 2014.

Καμία Ευρώπη

Μέχρι να αλλάξουν κάτι οι δεινόσαυροι με τα κοστούμια θα έχουμε πεθάνει, οπότε μια κάποια λύση είναι να βλέπουμε οτιδήποτε άλλο εκτός από προκριματικούς αγώνες για την ευρωπαϊκή ζώνη. Πραγματικά ένα Σεϋχέλλες – Λεσότο πιστεύω ότι έχει περισσότερο ενδιαφέρον από ένα Ρουμανία – Τουρκία ή ακόμα κι από ένα Ρωσία – Πορτογαλία ή Ισπανία – Γαλλία ξερωγώ. Εντάξει δε λέω ότι παρακολουθώ τα προκριματικά των Αφρικανών, αλλά ίσως θα έπρεπε να το κάνω. Περισσότερα πράγματα θα είχα να δω, καλύτερη εμπειρία θα ήταν. Εξάλλου και τα ευρωπαϊκά όταν τα βλέπω με βαριά καρδιά το κάνω και περισσότερο από συνήθεια.

Βλέπω όμως συχνά ματς των Λατινοαμερικάνων. Γιατί είναι ευκαιρία να τσεκάρω/ανακαλύψω καλούς παίκτες που δεν αγωνίζονται στην Ευρώπη, γιατί τα γήπεδα και η ατμόσφαιρα είναι διαφορετικά, γιατί πέφτει και καμιά κλωτσιά παραπάνω, γιατί παίζουν ακόμα σε κάποιες περιπτώσεις με διαφορετικό στυλ, γιατί μοιάζουν λιγότερο με αυτά που έχω συνηθίσει. Για παράδειγμα χθες παρακολούθησα ένα πολύ ωραίο Κολομβία – Χιλή (3-3 με τους φιλοξενούμενους να προηγούνται με 3-0 έως το 69΄). Η πρώτη πήρε την πρόκριση και του χρόνου, μετά από 16 χρόνια, θα είναι σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Στη Βραζιλία, θα ταξιδέψει και η δεύτερη εκτός συγκλονιστικού απροόπτου (με ισοπαλία στο Χιλή – Εκουαδόρ της τελευταίας αγωνιστικής προκρίνονται και οι δύο, αλλά ακόμα και η 5η θέση λογικά δίνει πρόκριση, αφού ο αντίπαλος από την ασιατική ζώνη είναι η Ιορδανία). Αμφότερες αναμένεται να νοστιμίσουν την τελική φάση. Και οι δύο δεν ξεκίνησαν τόσο καλά τα προκριματικά και άλλαξαν προπονητή. Μάλιστα επέλεξαν και οι δύο Αργεντινό τεχνικό. Η Κολομβία τον Pekerman στις αρχές του 2012 και η Χιλή τον Sampaoli τον περασμένο Δεκέμβρη. Τυχαία και οι δύο έδωσαν τον πρώτο τους αγώνα απέναντι στο Περού του Sergio Markarian.

Χρυσή φουρνιά

Η Κολομβία αποτελεί σε ένα βαθμό το Βέλγιο της Νότιας Αμερικής. Επιστρέφει στο προσκήνιο μετά από αρκετά χρόνια και διαθέτει μια εξαιρετική φουρνιά παικτών. Βέβαια δε διαθέτει το βάθος των Βέλγων, ούτε τρομερά ποιοτικές λύσεις σε κάθε γραμμή. Οι επιλογές τους είναι περισσότερες μεσοεπιθετικά. Με πρώτο και καλύτερο τον Falcao. Υπάρχουν όμως και οι Martinez, Rodriguez, Quintero, Cuadrado, Muriel, Bacca, Pabon, Teofilo Gutierez, Macnelly Torres. Οι δύο τελευταίοι μαζί με τον Edwin Valencia είναι οι 3 παίκτες που δεν παίζουν σε ευρωπαϊκή ομάδα (αγωνίζονται στη River, στην Al-Shabab και στη Fluminense αντίστοιχα) και ξεχωρίζουν περισσότερο. Ο Pekerman προτιμάει τους Valencia και Torres από τον Sanchez και τον Guarin, ενώ και ο Gutierez έχει κερδίσει τη θέση δίπλα στον Falcao από τον Martinez.

Η Κολομβία αν κι έχει παραταχθεί και με 4-3-3 ή και με 3άδα στην άμυνα, χρησιμοποιεί συνήθως το 4-4-2 που μοιάζει συχνά με 4-2-2-2. Είναι καλά οργανωμένη και παίζει γρήγορα και άμεσα προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες των επιθετικών της. Παρότι έχει δεχτεί τα λιγότερα γκολ στα προκριματικά της ζώνης της Νότιας Αμερικής, στα μετόπισθεν έχει προβλήματα. O Yepes σε λίγους μήνες θα κλείσει τα 38 και ο Perea τα 35, ενώ οι Zuniga, Armero είναι επιθετικογενείς παίκτες. Όπως είπαμε όμως είναι αρκετά οργανωμένοι και προσεκτικοί, ενώ διαθέτουν και έναν πολύ καλό τερματοφύλακα: τον David Ospina. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι με τον Pekerman απέκτησαν αυτοπεποίθηση και καταφέρνουν να αξιοποιούν καλύτερα το ταλέντο που έχουν. «Πριν την έλευση του Pekerman κανείς δε μας πίστευε», δήλωσε πριν λίγες μέρες ο Perea κάνοντας κατανοητό πως η παρουσία του Αργεντινού έχει αλλάξει το κλίμα.

Bielsismo κατά της βαρεμάρας

Στο κομμάτι της ψυχολογίας, της χημείας και της αυτοπεποίθησης έκανε τη διαφορά και ο Sampaoli όταν ανέλαβε τη Χιλή. Ο πρώην προπονητής της Universidad de Chile, με την οποία κατέκτησε το Copa Sudamericana το 2011, έφερε ηρεμία στην ομάδα. Με τον προηγούμενο προπονητή, τον Claudio Borghi, υπήρξαν αρκετά πειθαρχικά παραπτώματα και μια προσπάθεια να βγάλουν από πάνω τους της σφραγίδα του Bielsa. Ο Sampaoli που είναι λάτρης του ποδοσφαίρου του Loco, επανέφερε στην ομάδα την ένταση, την ταχύτητα, την κίνηση και τις εναλλαγές θέσεων στην επίθεση. Έκανε στην άκρη τους Fernandez και Suazo κι επανέφερε τους Valdivia και Pizarro. Τον δεύτερο μετά από 8 χρόνια!

Χρησιμοποιεί παραλλαγές του 3-5-2 και του 3-4-3 (αν κι έχει προλάβει να παίξει και 4-3-3) στηρίζει τους Rojas, Gonzalez, Mena, Aranguiz, Diaz και Vargas, που γνωρίζει καλά από την Universidad de Chile κι αυτή τη στιγμή μάλλον είναι η πιο ενδιαφέρουσα εθνική ομάδα και σίγουρα καθόλου βαρετή. Η άμυνά της πιέζει για να κλέψει την μπάλα, τα χαφ της με πρώτο και καλύτερο τον Vidal πατάνε περιοχή, οι Mena και Isla στις πλευρές είναι εξαιρετικοί στο ρόλο του wing-back/attacking full-back, οι επιθέσεις τους είναι γρήγορες, άμεσες και εντυπωσιακές. Alexis Sanchez και Vargas συνεργάζονται εντυπωσιακά κινούμενοι στα άκρα, αλλά και κεντρικά, εκτελώντας, αλλά και δημιουργώντας.

Με την είσοδο και του Valdivia στην 11άδα τα πράγματα που κάνουν στην επίθεση είναι ακόμα πιο όμορφα και αρμονικά. Το πρόβλημά τους είναι πως δεν έχουν ύψος ως ομάδα, αλλά και ότι με τον τρόπο που παίζουν ρισκάρουν αρκετές φορές να μείνουν εκτεθειμένοι στην άμυνα. Όπως και να ‘χει είναι απολαυστικοί. Η ενέργεια που βγάζουν, οι εναλλαγές θέσεων και συστημάτων και το επιθετικό ποδόσφαιρο που παίζουν είναι μοναδικά. Όπως και το 2010, έτσι και στη Βραζιλία αναμένεται να αποτελέσουν το αλατοπίπερο του Mundial. Του οποίου το σύστημα της προκριματικής φάσης ελπίζω να αλλάξει σύντομα γιατί οι Λατίνοι δε φτάνουν και θα αναγκαστώ να το ρίξω στα Μιανμάρ – Μακάου.