Μέχρι τις αρχές του Μάη, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν ήξερε πού ήταν το αεροδρόμιο. Δεν υπήρχε λόγος να μάθει αυτήν την πληροφορία, από τη στιγμή που δεν μπορούσε να βγει από τη χώρα -δεν είχε κανένα έγγραφο που να τον... τοποθετεί ως πολίτη σε κάποια χώρα του χάρτη. Ολα αυτά άλλαξαν, όταν μαζί με τα αδέλφια του απέκτησαν τα ελληνικά διαβατήρια -τα οποία δικαιωματικά τους άνηκαν. Ακολούθησε το ταξίδι, που ήταν και υπερατλαντικό (είχε προηγηθεί εκείνο με την Εθνική νέων για διεθνές τουρνουά) η επιλογή του στο Νο15 του ντραφτ, το συμβόλαιο των 2+2 χρόνων, με συνολικές μεικτές αποδοχές της τάξεως των 7 εκάτ. δολ.

Tώρα πια, χάριν του Γιάννη, αλλά και του Θανάση που πρόκειται να υπογράψει το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο οσονούπω, η οικογένεια Αντετοκούνμπο μπορεί να αισθάνεται την ασφάλεια που στερήθηκε την τελευταία 20ετία. Για την ακρίβεια, από τότε που ο Τσαρλς γνώρισε την Βερόνικα, στη Νιγηρία.

Ο εμφύλιος και το τέλος του ονείρου

Εκπρόσωποι δυο φυλών που ήταν σε εμφύλιο, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους για να ζήσουν. Κυριολεκτικά. Βλέπετε, ως ζευγάρι δεν ήταν αποδεκτό από καμία φυλή. Περισσότερο κυνηγημένο ήταν. Ταξίδεψαν για τη Γερμανία, όπου ο Τσαρλς επρόκειτο να παίξει ποδόσφαιρο. Ένας τραυματισμός όμως, στους χιαστούς γκρέμισε τα όνειρα του. Η ομάδα που τον είχε καλέσει, τον άφησε στο έλεος του Θεού (ανασφάλιστο -δεν μπορούσε καν να κάνει εγχείρηση), οι επιδόσεις της Βερόνικα στο άλμα εις ύψος, δεν αρκούσαν για να σώσουν την κατάσταση, δουλειά δεν έβρισκαν και μοιραία το ζεύγος έπρεπε να αναζητήσει τον επόμενο σταθμό.

Τσαρλς, Γιάννης και Βερόνικα Αντεντοκούνμπο

Αυτός ήταν η Ελλάδα. Και αν εδώ δεν γνώρισαν ακριβώς την αποθέωση, βρήκαν τη στοργή και την αλληλεγγύη που χρειάζονταν στο πρόσωπο της γειτόνισσας τους, Μαρίας Σγουρδαίου. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία που είχε ως peak της -μέχρι το επόμενο- το θρίαμβο του τρίτου παιδιού τους, Γιάννη στις ΗΠΑ (γιατί υπάρχουν και ο Φράνσις που δεν ήλθε ποτέ στην Ελλάδα -παίζει ποδόσφαιρο στη Νιγηρία-, ο 20χρονος Θανάσης, ο 15χρονος Κωνσταντίνος και ο 9χρονος Αλέξης).

Η -αληθινή- ιστορία από την αρχή

Ο Σπύρος Βελλινιάτης επιμένει πως δεν έκανε κάτι περισσότερο από αυτό που είχε καθήκον (προς όποιο παιδί έχει ανάγκη). Η πραγματικότητα τον θέλει να επέτρεψε το όνειρο στην οικογένεια Αντετοκούνμπο, μαζί και το δικαίωμα στην ελπίδα.

Ο άνθρωπος που ανακάλυψε τα αδέλφια να παίζουν σε μια γειτονιά στα Σεπόλια (και όχι να παίζουν μπάσκετ «κυνηγητό με τους φίλους τους έπαιζαν, διασκέδαζαν τα παιδιά», μηδέ ήταν εκείνος με το ποδήλατο του), είχε δει τον Θανάση δυο χρόνια νωρίτερα (δηλαδή, το 2005) «αλλά τότε δεν είχα την ιδιότητα του προπονητή και δεν είχα ομάδα, οπότε δεν μπορούσα να τον βοηθήσω με κάποιο τρόπο». Το 2007 τα είχε όλα.

Ο Σπύρος Βελινιάτης, ο άνθρωπος που ανακάλυψε τα δυο αδέρφια στα Σεπόλια

Είχε και κάτι ακόμα: το ελεύθερο από τον Φιλαθλητικό να βρει νέα ταλέντα. Συμπτωματικά, λίγες ημέρες νωρίτερα είχε δημιουργηθεί μια ένταση στο σύλλογο, μεταξύ μελών του (του Χρήστου Σερβέλα και του Λουκά Καρακούση) επί του πώς θα γίνει να αναπτυχθούν τα τμήματα υποδομής, τη στιγμή που κοντά στου Ζωγράφου υπάρχουν ομάδες όπως οι Παναθηναϊκός, Ηλυσιακός, Ζωγράφου «ακόμα και ο Αγιος Θωμάς, η δεύτερη πιο ιστορική ομάδα της περιοχής. Ενώ υπήρχε δυναμική, υπήρχαν άνθρωποι που ήθελαν να προσφέρουν, δεν μπορούσαμε να βρούμε ταλέντα».

«Καλύτερα ειλικρινής, παρά υποκριτής»

Εκεί λοιπόν, που είχαν ανέβει οι τόνοι, ο Χρήστος Σερβέλας γύρισε στον Βελλινιάτη, που ήταν εντός της αιθούσης «και μου ζήτησε να κάνω κάτι». Εκανε. «Είχα διαπιστώσει πως εκεί που ζούσα παιδιά που θα μπορούσαν να είναι αθλητές, «χάνονταν» και είχα τύψεις. Πολλά χρόνια νωρίτερα, πριν γίνω κόουτς, έλεγα πως αν ποτέ έβρισκα τον τρόπο να βοηθήσω, θα έκανα τα πάντα. Εχω δει και άλλα παιδιά με τη δυναμική του Θανάση και του Γιάννη, αλλά καταστράφηκαν. Είδα παιδιά να τρελαίνονται, να γίνονται ναρκομανείς και να πεθαίνουν.

Κάποιοι έφυγαν από την Ελλάδα γιατί δεν άντεξαν το καθεστώς. Για εμένα, το παιδί δεν έχει χρώμα. Γενικά, ο άνθρωπος δεν έχει χρώμα, αλλά κυρίως το παιδί που δεν έχει χώρα να γυρίσει. Και αυτή που γεννήθηκε δεν το δέχεται. Από την αρχή προτίμησα να είμαι σκληρός και ειλικρινής, από το να είμαι υποκριτής. Τους έλεγα πως δεν πρέπει να ελπίσουν σε τίποτα στην Ελλάδα. Έως τα 18 τους καλλιεργούν τη φιλοπατρία στο σχολείο και μετά δεν έχουν τίποτα. Ως κόουτς, ως δάσκαλοι πρέπει να βοηθούμε με ό,τι μέσο διαθέτουμε».

«Τα μάτια τους πετούσαν φωτιές για επιβίωση»

Μας ενημέρωσε ότι «δεν τελεσφόρησε το θέμα της εργασίας των γονιών, καθώς χρειάζονταν άμεσα τα χρήματα. Οχι στο τέλος κάθε μήνα, αλλά στο τέλος κάθε ημέρας. Τότε ήταν που στο σύλλογο ο Λουκάς Καρακούσης σκέφτηκε να προσθέσουμε ένα είδος οδοιπορικών, πράγμα πρωτότυπο για παιδιά αυτής της ηλικίας. Με τη βοήθεια του κόουτς Τάκη Ζήβα, πιέσαμε τον πρόεδρο Γιάννη Σμυρλή, που είναι ο αιμοδότης και όλα πήγαν καλά».

Ο Θανάσης και ο Γιάννης Αντεντοκούνμπο

Ο Σμυρλής χρειάστηκε να συναινέσει και σε κάτι ακόμα: «Όταν έπεισα τα παιδιά να έλθουν στον Φιλαθλητικό, γιατί είχα δει πως τα μάτια τους πετούσαν φωτιές για επιβίωση, πήρα τηλέφωνο τον πρόεδρο μας, γιατί πίστεψα πως θα ντραπεί να πει όχι στο αίτημα μου για έγκριση. Μου είπε πως αν τους δοκίμαζε ο κόουτς και έλεγε «ναι», μπορούσαν να έλθουν. Αυτό έγινε μια εβδομάδα αργότερα. Στο μεσοδιάστημα, δεν κατάφερα να κοιμηθώ.

Η εισήγηση ήταν θετική, αλλά για 2-3 χρόνια πολλοί ήταν αυτοί που δεν πίστεψαν στα παιδιά. Ο Ζήβας παρείχε απόλυτη στήριξη στα εσωτερικά του συλλόγου και εγώ ανέλαβα τα υπόλοιπα» και προ διετίας όλοι πια είχαν υπ' όψιν τους «τα παιδιά του Φιλαθλητικού» (γιατί το Αντετοκούνμπο το μάθαμε προ ημερών -την περασμένη περίοδο να ήταν... ένας που έγραφε σωστά το όνομα τους).

Σημείωση: το σωματείο αυτό ζει από μικρούς χορηγούς και ιδιώτες, καθώς δεν έχει συνδρομή. Αντιθέτως, έχει σλόγκαν «δωρεάν μπάσκετ» και προσφέρει σε όλους πολλά περισσότερα από έναν τρόπο για να ξεδίνουν. Παιδιά ικανά υπάρχουν ήδη στις ακαδημίες. Σίγουρα θα βρεθούν και άλλα. Το θέμα είναι τι θα κάνουν, μετά τη συμπλήρωση των 18 χρόνων, χωρίς να είναι πολίτες αυτής της χώρας...