Ένα χαιρέκακο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο στόμα των απανταχού εχθρών του Μουρίνιο, όταν στο 85του αγώνα Ρεάλ Μ.-Μάντσεστερ Σίτι για τον 4όμιλο του Champions League, η βασίλισσα βρέθηκε πίσω στο σκορ με 1-2.

Για πολλούς ήταν Θεία Δίκη, καθώς, αφού επί χρόνια εκνευρίζει την ποδοσφαιρική υφήλιο με την αλαζονεία του και επισκιάζει τους σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου με τη λάμψη του, είχε έρθει η ώρα της τιμωρίας. Να τον φάνε οι «παλιοί» της Ρεάλ.

Αλλά επειδή, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, "ο Θεός πιστεύει ότι είναι και γαμώ τους τύπους”, ακολούθησε αυτό που συνήθως συμβαίνει, όταν έχουμε να κάνουμε με τον Μουρίνιο. Μια επική νίκη (3-2) και ένας πανηγυρισμός, που για άλλους ήταν τα «συνηθισμένα καραγκιοζιλίκια» και για άλλους δίκαιο ξέσπασμα.

Μετά από μια εβδομάδα γκρίνιας, πίεσης και τσακωμών στη Ρεάλ και αφού βρέθηκε 5 λεπτά μακριά από την καταστροφή, θα περίμενε κανείς μια δήλωση ανακούφισης, αλλά ο Μουρίνιο έμεινε πιστός στον Μουρίνιο.

«Δεν μας άξιζε να κερδίσουμε με τον τρόπο που κερδίσαμε θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει πιο εύκολα. Δεν νιώθω καμία συμπάθεια για την Σίτι. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο και μας άξιζε να κερδίσουμε. Παίξαμε καλύτερα από την αρχή και μας άξιζε η νίκη».

Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που εκτός από μεγάλος προπονητής είναι και η μεγαλύτερη προσωπικότητα που έχει εμφανιστεί στα γήπεδα, τα τελευταία 30 χρόνια.

Είναι τόσο αλαζόνας, που κάνει τους πάντες να τον περιμένουν στη γωνία, βάζοντας διαρκώς στοίχημα με τον εαυτό του. Πόσοι τολμούν να το κάνουν αυτό, όσο καλοί και να είναι;

Σου λέει ότι θα σε γλεντήσει και το κάνει, χωρίς ίχνος υποκριτικής σεμνότητας. Και αν τύχει και χάσει, αφού σου εξηγήσει ότι η ήττα σου δεν σημαίνει ότι είσαι καλύτερός του, σου λέει πάλι ότι θα σε γλεντήσει την επόμενη φορά .

Αν ήταν άλλος στη θέση του, θα μπορούσε να είναι μετρημένος, αγαπητός, με πακτωλό χρημάτων στη διάθεσή του και να κάνει τη δουλειά του πολύ πιο άνετα, αλλά δεν θα ήταν σταρ.

Από τον Μοχάμετ Άλι στον Μουρίνιο

Όσο και αν εκνευρίζει πολλούς, η αλήθεια είναι ότι η συμπεριφορά του και οι δηλώσεις του αποτελούν αλατοπίπερο σε ένα άθλημα, την αλήτικη φύση του οποίου προσπαθούν να τιθασεύσουν με κάθε τρόπο, χορηγοί και θιασώτες του Politically correct, λες και το ποδόσφαιρο επινοήθηκε για να πωλούνται φανέλες στην Κίνα.

Στον αθλητισμό αυτή τη στιγμή, στο trash talking, o μόνος που τον πλησιάζει (σε μια πιο ήπια εκδοχή) είναι ο Μπολτ, που και αυτός δεν βρίσκει λόγο να μην παραδέχεται ότι είναι ο καλύτερος (αφού είναι , τι να κάνουμε;).

Σε ανάλογη θέση με τον Μουρίνιο, είχε βρεθεί και ο Μοχάμεντ Άλι, που μπορεί τώρα να τον αντιμετωπίζουν με τον σεβασμό, που αρμόζει στον μεγαλύτερο αθλητή που έβγαλε ποτέ ο πλανήτης, αλλά οι επιθέσεις που δεχόταν στην εποχή του ήταν, λυσσαλέες. Προσπάθησαν να τον εξοντώσουν για το γεγονός ότι είχε το θάρρος της γνώμης του, για τις πεποιθήσεις του, αλλά και για την απαράμιλλη αλαζονεία του, που πήγαζε από τη συνείδηση του ότι ήταν ο καλύτερος όλων των εποχών.

Ο κίνδυνος του να είσαι θρασύς και αλαζόνας στον αθλητισμό, είναι μεγάλος, διότι αν δεν έχεις την ικανότητα να υποστηρίξεις τα λόγια σου με τα έργα σου, κινδυνεύεις να μετατραπείς σε νούμερο. Ο Μουρίνιο, φλέρταρε με τον χαρακτηρισμό και είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσει να φλερτάρει, ωστόσο εκτός από ικανότητες έχει πια και την ιστορία με το μέρος του.

Γιατί του χρωστάμε

Αξίζει πάντως να αναρωτηθούμε, αν η αλαζονεία του έχει εξήγηση ή αν απλώς έχουμε να κάνουμε με έναν εγωπαθή χαρακτήρα που θέλει να είναι ο μοναδικός σταρ, ακόμα και αν προπονεί τον Κριστιάνο Ρονάλντο.

*Ξεκινά, όπως είναι γνωστό, ως μεταφραστής του Ρόμπσον και στη συνέχεια βοηθός του Φαν Γκάαλ στην Μπαρτσελόνα και στην πρώτη του σοβαρή πρόκληση, τερματίζει 5ος στο πρωτάθλημα με την άσημη Λεϊρία.

*Παίρνει το Champions League με την Πόρτο σε μια εποχή που λόγω της διαφοράς των μπάτζετ, έμοιαζε πια ακατόρθωτο να σπάσει κάποιος την κυριαρχία των μεγαθήριων της Ευρώπης.

*Κατακτά πρωτάθλημα με την Τσέλσι μετά από 50 χρόνια.

*Κατακτά Champions League με την Ίντερ μετά από 45 χρόνια.

*Τα βάζει με την καλύτερη ομάδα και τον καλύτερο ποδοσφαιριστή, που εμφανίστηκε μέχρι στιγμής σε γήπεδο, αρνείται να παραδεχθεί τις ήττες του και σώζει τον ποδοσφαιρικό πλανήτη από την ανία.

Ο θρίαμβος με την Πόρτο και ο «πόλεμος» των τελευταίων ετών με την Μπαρτσελόνα, είναι ίσως οι δύο λόγοι που αφενός δικαιολογούν ακόμα και τις δηλώσεις είμαι ο “Special One”, αφετέρου θα έπρεπε να κάνουν εχθρούς και φίλους να νιώθουν τυχεροί που υπάρχει.

Με την Πόρτο, ανέδειξε τη μαγεία του ποδοσφαίρου, την εποχή του κυνισμού. Με τη διαμάχη του με την Μπαρτσελόνα του Μέσι, έδωσε το παράδειγμα του τι σημαίνει να ξεκινάς πολύ πίσω από έναν αντίπαλο και τελικά να τον φτάνεις, αναγκάζοντάς τον παράλληλα να γίνεται και ο ίδιος καλύτερος μόνο και μόνο για να σου κλείσει το μεγάλο σου στόμα.

Χρωστάμε στον Μουρίνιο 10 χρόνια επικών μαχών, ίντριγκας, εξαιρετικής τακτικής και καλού ποδοσφαίρου.

Μπορεί κάποτε, κάποιος προπονητής να πάρει περισσότερους τίτλους, να κατακτήσει το Champions League με 5 διαφορετικές ομάδες και να χάνει μια φορά στα 100 ματς.

Ωστόσο, προπονητή που να συνδυάζει την ικανότητα, τους τίτλους και να είναι παράλληλα τόσο μεγάλος σταρ, είναι απίθανο να ξαναδούμε.

Μετά από χρόνια, η ιστορία θα γράψει, κάτι που θα μπορούσε να πει και ο ίδιος σε μια από τις σπαρταριστές συνεντεύξεις τύπου που παραχωρεί.

Ότι είναι ο καλύτερος που υπάρχει, ο καλύτερος που υπήρξε και ο καλύτερος που θα υπάρξει ποτέ.

Για περισσότερα κείμενα και διάβασμα ακολουθηστε τα "Top Guns" του Sport24.gr στο Twitter ( @topguns24 )

Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Αφήστε το σχόλιο σας!