Βρήκαμε έναν άνθρωπο που έζησε με την οικογένεια Αντετοκούνμπο, πριν καν εμφανιστεί στην... εικόνα ο Αλέξης, ο μικρότερος γιος της οικογενείας. Εντοπίσαμε ένα παιδί που μεγάλωσε με τον Θανάση και τον Γιάννη και έπαιξε μαζί τους μπάσκετ, όταν το ΝΒΑ δεν προφερόταν από τα χείλη τους ούτε ως όνειρο.

Μαζί με τις ιστορίες που είχαν να μοιραστούν με το Sport24.gr ο Τσίκε και ο Μuse ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε και κάποιες άλλες, για παιδιά που είναι επίσης, χαρισματικά με τον "Greek Freak", αλλά δεν μπορεί να τους δει ειδικός ή διακρίνονται σε άλλα πεδία -από αυτά που δεν συγκεντρώνουν πάνω τους τα φώτα. Ο φίλος των παιδιών είπε κάτι που θα σου μείνει. Κάτι που ενδεχομένως να γίνει και πραγματικότητα. Έως τότε, διάβασε την ιστορία που ακολουθεί.

Ο πρώτος που τους στάθηκε

Τον Τσίκε Ουίλιαμς δεν τον γνωρίζεις, μολονότι θα 'χεις διαβάσει χιλιάδες αφιερώματα στη ζωή του Γιάννη. Θα τον μάθεις σήμερα. Πρόκειται για άνθρωπο που γνώρισε την οικογένεια το 1998. Ήταν στο σπίτι ενός Τανζανού, όπου μαζεύονταν Αφρικανοί μετανάστες, για να νιώσουν κάτι από πατρίδα, όταν τον ρώτησε ο Τσαρλς Αντετοκούνμπο από ποια φυλή είναι. “Του είπα από την Igdo”. Ήταν αυτή της Βέρας, μητέρας των παιδιών. Η συγκεκριμένη πληροφορία ήταν αρκετή "ώστε να με καλέσει σπίτι τους για να τη γνωρίσω”. Ήταν ένα υπόγειο, μικρό διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους, κοντά στον Πύργο Αθηνών -στο δρόμο που σήμερα είναι δημοφιλές ταχυφαγείο.

Σύντομα, ο Τσίκε είχε γίνει μέλος της οικογένειας που μόλις είχε γίνει εξαμελής (ο πρωτότοκος Φράνσις ζει στην Αφρική), με την άφιξη του Κώστα. “Ήμουν ελεύθερος και φτάσαμε στο σημείο να ζούμε όλοι μαζί. Είχαμε το πόστο μας, δίπλα στο περίπτερο που βρίσκεται κοντά στον Πύργο Αθηνών, όπου πουλούσαμε την πραμάτεια μας: ρολόγια, ραδιοφωνάκια, παιχνιδάκια”. Εκείνος έστηνε δίπλα στη Βέρα “που δούλευε σαν άνδρας. Κουβαλούσε, πουλούσε, έχοντας πάντα δίπλα τον Γιάννη”.

Ο τρίτος γιος της φαμίλιας ανέκαθεν ήταν πολύ “δεμένος” με τη μητέρα του. Ένας από τους λόγους ήταν ότι ο Θανάσης έφευγε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, για να ζήσει με τη νονά του, Μαριέτα και ο Γιάννης δεν είχε με ποιον να παίξει στους δρόμους -όπου ούτως ή άλλως δεν τον άφηναν μόνο. “Ο κόσμος τον έβλεπε ντροπαλό, μαζεμένο δίπλα στους πάγκους και πολλές φορές άφηνε τρόφιμα, ρούχα και χρήματα, χωρίς να αγοράζει κάτι”. Αργότερα, όταν τα παιδιά μπήκαν στην εφηβεία οι φίλοι του Θανάση, έγιναν και οι φίλοι του Γιάννη, ώσπου το μπάσκετ τους έδωσε αρχικά την ευκαιρία για νέες γνωριμίες και τελικά μια νέα -άρδην καλύτερη- ζωή.

Η μόνη καλή στιγμή που θυμάμαι... ήταν όταν πλημμύρισε το σπίτι τους

Ζητήσαμε από τον Τσίκε να μας πει μια καλή στιγμή της οικογενείας. Μια χαρούμενη στιγμή. Σκέφτηκε για αρκετή ώρα, πριν καταλήξει στο ότι “δεν υπήρχε κάτι το χαρούμενο ή το διασκεδαστικό. Η οικογένεια ζούσε εντελώς μόνη, ο Τσαρλς έλειπε συχνά (σ.σ. ακόμα visa εν ισχύ, διότι ήταν ποδοσφαιριστής και έφερνε αυτοκίνητα από τη Γερμανία) και έκανα ό,τι μπορούσα για να βοηθώ την κατάσταση”. Για να καταλάβεις τι εννοεί ακριβώς, έδωσε ως highlight “όταν έσπασε σωλήνας της ΕΥΔΑΠ και πλημμύρισε το σπίτι, αποζημιώθηκαν με ένα ποσό, το οποίο χρησιμοποίησαν για να μετακομίσουν στα Σεπόλια” το 2003.

Ως μια γενικότερη στιγμή, κράτα ότι εν τη απουσία του Τσαρλς -είχε απελαθεί στις αρχές του 2000-, η Βέρα έπρεπε να πάει στη δουλειά μέσα στο καταχείμωνο και για να προστατεύσει τα παιδιά της από το κρύο, τα έβαλε στο λεβητοστάσιο της πολυκατοικίας. Στα Σεπόλια, τα αγόρια άρχισαν να πηγαίνουν και στο κατηχητικό, περισσότερο για τη ζεστασιά και το φαγητό και μετά για να παίζουν σε ασφαλές μέρος, με άλλα παιδιά.

Η τελευταία φορά που μίλησε ο Τσίκε μαζί τους ήταν προ τριετίας, όταν διαγνώστηκε με σκλήρυνση κατά πλάκας. Κοινός γνωστός ειδοποίησε τα αδέλφια για τις εξελίξεις “και είχαν έλθει να με δουν, να με ρωτήσουν πώς είμαι και να μου φέρουν τρόφιμα”.

Ο Βελλινιάτης, ο Οντουμπιτάν και οι άλλοι

Η συνέχεια της ιστορίας των αδελφών -στα χρόνια που ακολούθησαν τη μετακόμιση στα Σεπόλια- αφορά την εμφάνιση του Σπύρου Βελλινιάτη στη ζωή των παιδιών, με το Sport24.gr να σου έχει συστήσει αυτόν τον τύπο που μεγάλωσε μέσα στους διαχωρισμούς και αποφάσισε να αναλάβει δράση στις σκληρές γειτονιές της Αθήνας . Αυτό που έγινε ήταν να σώσει ζωές δεκάδων παιδιών.

Κάτι αντίστοιχο έκανε και ο Νίκος Οντουμπιτάν (ένα από τα "παιδιά" του Σπύρου), μέσω της Generation 2.0 for Rights, Equality & Diversity. Αν δεν ξέρεις τι είναι αυτό, θα σου πρότεινα κατ' αρχάς να δεις το video που ακολουθεί και μετά θα σου πω και κάποια άλλα πράγματα.

Η Generation 2.0 RED είναι μη κερδοσκοπική οργάνωση, την οποία συγκρότησαν παιδιά που προφανώς και απηύδησαν με όσα είχαν ζήσει, προσπαθώντας να αποκτήσουν τα αυτονόητα και αποφάσισαν να κάνουν κάτι για αυτό. Τι εννοώ; Είναι μετανάστες δεύτερης γενιάς, οι οποίοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα, μορφώθηκαν στα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια και όταν πήραν το πτυχίο... διαπίστωσαν πως πέραν ενός εξαιρετικού θέματος, σε κορνίζα διακόσμησης για το σπίτι, δεν μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν ως κάτι άλλο.

Αυτά τα παιδιά δεν αναγνωρίζονταν βλέπεις, ως πολίτες αυτού του κόσμου -κυριολεκτικά-, αφού δεν είχαν χαρτιά χώρας που να τους αναγνωρίζει ως πολίτες. Να σου πω ότι σε ανάλογη κατάσταση βρίσκονται περισσότερα από 150.000 νέοι τη σήμερον ημέρα (σημείωση: ήταν περισσότεροι από 250.000, αλλά επειδή δεν είδαν φως στο τούνελ, εγκατέλειψαν τη χώρα -με μια πάλαι ποτέ Υπουργό να λέει πως "εξαφανίστηκαν"). Και τι κάνουν; Υπομονή. Στο μεσοδιάστημα, χάνουν ευκαιρίες για σπουδές στο εξωτερικό (όπου τα κολέγια κοστίζουν 500 ευρώ το μήνα για μέλη της ΕΕ, με το ποσό να εκτοξεύεται στα 5000 ευρώ, για μη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης), δεν μπορούν να βγουν από τη χώρα, δεν μπορούν να βρουν εργασία (αφού δεν έχουν ταυτότητα, ΑΦΜ κλπ) και γενικά... δεν.

Κατά την επίσκεψη μας στα γραφεία της Generation 2.0 (Αναξαγόρα 3-5, στον τρίτο όροφο), συναντήσαμε μια κυρία που όπως έφευγε από τη χώρα της, για να γλιτώσει το θάνατο... δεν σκέφτηκε να πάρει μαζί της τα χαρτιά της (πιστοποιητικό γεννήσεως κλπ). Ήλθε στην Ελλάδα, ως απάτριδη (έτσι χαρακτηρίζονται όσοι εγκαταλείπουν την επικράτεια της χώρας τους και άρα δεν απολαμβάνουν της προστασίας της) και πρόσφατα έμαθε πως τα παιδιά που απέκτησε στη χώρα μας είναι ανιθαγενείς. Μαζεύτηκαν πολλές οι άγνωστες λέξεις; Να σου πω.

Οι ανιθαγενείς δεν αναγνωρίζονται επίσημα ως πολίτες καμίας χώρας. Επισήμως δεν υπάρχουν, αφού δεν είναι γραμμένα σε κάποιο δημοτολόγιο. Κατ' επέκταση, δεν μπορούν να βγάλουν ταυτότητα ή διαβατήριο, να αποκτήσουν ΑΦΜ (άρα δεν μπορούν να εργαστούν και να ασφαλιστούν, νόμιμα), να ενοικιάσουν σπίτι, να ανοίξουν λογαριασμό σε τράπεζα, να πάρουν δίπλωμα οδήγησης, να έχουν την όποια πρόσβαση σε δημόσιες δομές υγείας, να βγουν από τη χώρα (ή να πάρουν μια εσωτερική πτήση) και να βγάλουν άδεια παραμονής.

Επίσημα, σύμφωνα με τη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην ιθαγένεια. Μόνο που στην Ελλάδα, ο νόμος προβλέπει ότι αυτό το δικαίωμα το έχουν όσοι είναι γεννημένοι στην Ελλάδα και αποδεδειγμένα ανιθαγενείς. Πώς προσδιορίζεται το “αποδεδειγμένα”; Καλή τύχη. Εξ ου και υπάρχουν περισσότεροι από 10.000.000 άνθρωποι σήμερα (στην Ευρώπη ο αριθμός ξεπερνά το εκατομμύριο), που δεν έχουν υπηκοότητα και αυτό, πέρα από νομικό ζήτημα είναι ένα θεμελιώδες θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Τι μπορεί να κάνει η Generation 2.0 για αυτές τις περιπτώσεις; Τι πρότεινε ο Νίκος Οντουμπιτάν, συντονιστής της οργάνωσης, στην μητέρα που αναζητούσε λύσεις; “Της συνέστησα να ξεκινήσουν τα παιδιά της διάφορα σπορ, μήπως και έχουν ευλογηθεί με ασύλληπτο ταλέντο σε κάποιο και σωθούν” λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου -και μια μελαγχολία στα μάτια. Πριν βιαστείς να τον παρεξηγήσεις, να σου πω ότι ο Νίκος μεγάλωσε με τους αδελφούς Αντετοκούνμπο, στις ίδιες γειτονιές. Έζησε τις ίδιες εμπειρίες και παραμένει φίλος με τα παιδιά. Δεν είναι όμως, αυτή η ιδιότητα που τον προσδιορίζει. Διάλεξε να δραστηριοποιηθεί, για να βοηθήσει στην απονομή της ελληνικής ιθαγένειας, κάτι που πριν λίγα χρόνια ήταν... άγνωστη έννοια.

Ο Muse με την ομάδα των Αμπελοκήπων (2014-15)

Ο Muse υπήρξε από τα παιδιά που απευθύνθηκαν στην Generation 2.0, για να καταφέρουν να ξεπεράσουν τη γραφειοκρατία και να πάρουν την ιθαγένεια της χώρας στην οποία γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Οι γονείς του ήταν οικονομικοί μετανάστες από τη Νιγηρία και ο 24χρονος σήμερα, Muse θυμάται τα παιδικά του χρόνια “να είναι ζόρικα. Ενδεχομένως ο κόσμος τότε να μην ήταν εξοικειωμένος με το χρώμα του δέρματος μου. Αντιμετωπίζαμε συχνά προβλήματα με ρατσιστικά φαινόμενα”. Αυτό που τον βοήθησε να νιώσει καλύτερα, να αποκτήσει φίλους και τελικά να ενταχθεί “ήταν το μπάσκετ. Με βοήθησε πάρα πολύ το άθλημα”. Έπαιζε στη γειτονιά των Αμπελοκήπων με τους αδελφούς Αντετοκούνμπο.

“Με τον Θανάση έχουμε την ίδια ηλικία και από νωρίς γίναμε φίλοι. Ναι, είναι αλήθεια πως οι φίλοι του Θανάση ήταν και οι φίλοι του Γιάννη, κυρίως γιατί ο Γιάννης ήταν πολύ ντροπαλός από παιδί. Έχω να σου πω ότι το μπάσκετ ήταν που τον “έλυσε”. Μιλούσε πιο πολύ στο γήπεδο, από ό,τι έξω από αυτό”. Τα παιδιά δεν έχαναν προπόνηση (“ο Γιάννης δούλευε από τότε περισσότερο από όλους, ήταν πολύ συγκεντρωμένος στο μπάσκετ, έδειχνε πως ήταν κάτι που ήθελε πολύ”) και όταν τελείωναν... έμεναν στο γήπεδο για να παίξουν λίγο ακόμα μπάσκετ. Ήταν η διασκέδαση τους, οι ώρες ανεμελιάς, ο χώρος στον οποίον ένιωθαν πιο άνετα από οπουδήποτε αλλού. “Στα διαλείμματα μιλούσαμε για μπάσκετ (φευ), “πειράζαμε” ο ένας τον άλλον, περνούσαμε πολύ καλά”.

Η πραγματικότητα της ενήλικης ζωής

Στα 18, όταν τελείωσε το σχολείο έμαθε και για ένα... θέμα που υπήρχε και τον αφορούσε: την έλλειψη χαρτιών. “Όταν ήμασταν μικροί, οι γονείς μας δεν μας είχαν πει κουβέντα. Στα 18 ήλθαμε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα” που αφορούσε βουνό γραφειοκρατίας. “Ήταν μια ηλικία που έπρεπε να αποφασίσω αν θα κυνηγήσω το όνειρο μου, που ήταν να παίξω μπάσκετ ή αν θα πιάσω δουλειά, να διευκολύνω οικονομικά την οικογένεια μου”. Διάλεξε το δεύτερο "και αυτομάτως ξέχασα κάθε φιλοδοξία που είχα για το άθλημα". Για να πιάσει δουλειά, έπρεπε να έχει την ιθαγένεια. Για να πάρει την ιθαγένεια “χρειάστηκα μήνες ταλαιπωρίας και τρεξίματος. Τα δικαιολογητικά είναι πολλά και έχουν προβλήματα -ακόμα και ορθογραφικά λάθη-, για ένα μπορεί να θες και ένα μήνα, τα μέρη που πρέπει να πας είναι επίσης πολλά, κλείνεις ραντεβού, πας και δεν είναι κανείς εκεί και το επόμενο διαθέσιμο είναι σε τουλάχιστον δύο εβδομάδες. Όταν όμως, θες να πας για μεροκάματο το πρωί δεν είναι εύκολα όλα αυτά και εκεί μπήκε στη μέση ο Νίκος”.

Ο Γιάννης έχει δυνατή φωνή πια και μπορεί να τη χρησιμοποιήσει, για να βοηθήσει

Ενόσω ο Muse έτρεχε για όλα αυτά, ενημερωνόταν από τον Θανάση για όσα αφορούσαν τον Γιάννη. Δηλαδή, τις ορδές των “scouts” του ΝΒΑ που κατέφθαναν στη χώρα μας για να τον δουν. “Στην αρχή, δεν το πίστευα. Άκουγα όσα είχε να μου πει ο Θανάσης και είχα εντυπωσιαστεί. Χαιρόμουν πολύ για τον Γιάννη και την ευκαιρία που είχε. Σκεφτόμουν πως αν προκύψει νωρίτερα ένας Γιάννης, ίσως να 'χα και εγώ την ευκαιρία να παίξω μπάσκετ”. Όχι, δεν υπήρχε ούτε ιχνοστοιχείο ζήλιας στη φωνή του. “Μα γιατί να ζηλέψω; Ίσα ίσα αυτό που έγινε με τον Γιάννη μας έδωσε ελπίδα, μας απέδειξε πως όλα είναι πιθανά. Εδώ να σου πω ότι και ο Γιάννης, που είναι αυτός που είναι πήρε τα χαρτιά του 3 ημέρες πριν το NBA draft. Οπότε καταλαβαίνεις”.

Ακόμα έχει σχέσεις με τα αδέλφια “όποτε έρχονται στην Ελλάδα, με επισκέπτονται στο μαγαζί που δουλεύω” και μοιράζονται τις στιγμές με τον παιδικό τους φίλο. Ρώτησα τον Muse αν συμφωνεί πως ευκαιρία ανάλογη με του Γιάννη (των σπάνιων αθλητικών χαρισμάτων), θα έπρεπε να έχουν παιδιά που διακρίνονται και σε άλλους κλάδους. Απάντησε πως “οι ευκαιρίες πρέπει να παρέχονται σε όσους τις διεκδικούν με αξιώσεις, όχι μόνο στα σπορ, αλλά παντού. Αν είχα τη δύναμη που έχει ο Γιάννης τώρα, αν είχα τη φωνή του που πια ακούγεται σε όλον τον πλανήτη, αυτό θα έλεγα. Πως υπάρχουν πολλά παιδιά σαν και εκείνον, τα οποία ας πούμε είναι άριστοι μαθητές, αλλά δεν τους δίνει κανείς έστω μια ευκαιρία. Πιστεύω ότι έχει τη δυνατότητα να αλλάξει πολλά”.

Έως τότε, να σε ενημερώσω πως μεταξύ των προγραμμάτων που “τρέχει” η Generation 2.0 είναι και ένα που αφορά τον αθλητισμό. Ο Khendri, ο οποίος ήλθε στην Ελλάδα όταν ήταν 5 χρόνων από την Κένυα “το 1992, οπότε δεν υπήρχε καν μεταναστευτική πολιτική” και άρα απέκτησε χωρίς πρόβλημα χαρτιά (“χάρη στη μητέρα μου, η οποία κινήθηκε άμεσα”), είχε την ευκαιρία να κάνει όσα κάνει ο όποιος Έλληνας πολίτης. “Ήμουν πολύ τυχερός” ομολογεί. Τελείωσε οικονομικά στα Γιάννενα “όπου τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα, από ό,τι άρχισε να ισχύει τότε στην Αθήνα, με τους ακροδεξιούς. Τα πράγματα είχαν αρχίσει να “αγριεύουν” και όταν επέστρεψα έφτασαν στο αποκορύφωμα τους”. Αυτό δεν τον πτόησε ως προς το να θέλει να κάνει κάτι, να βοηθήσει.

Υπάρχει γενικότερα, ελπίδα

“Δουλεύω σε χώρο της εκκλησίας, στην περιοχή Βουλιαγμένη, στον οποίον φιλοξενούμε παιδιά μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, τα οποία είναι εγκλωβισμένα και δεν έχουν καν το δικαίωμα να ονειρευτούν”. Γιατί είναι ανιθαγενείς. “Η πατρίδα των γονιών τους δεν τους δίνει διαβατήριο και η Ελλάδα δεν μπορεί να τους χορηγήσει άδεια παραμονής... χωρίς διαβατήριο. Πες μου λοιπόν, τι μπορούν να κάνουν αυτά τα παιδιά; Δεδομένου ότι αυτά τα παιδιά είναι στο χώρο που εργάζομαι και έχω αναλάβει να τους βοηθήσω να βγάλουν χαρτιά, μου είπαν οι αρμόδιες υπηρεσίες πως πρώτα πρέπει να μπουν σε καθεστώς ανιθαγενούς. Για να γίνει αυτό, δεν υπάρχει συγκεκριμένος νόμος ή εγκύκλιος να το καθορίζει και για να επιτευχθεί θα χρειαστεί όταν μαζευτούν οι υποθέσεις να ενσκήψει ο αρμόδιος Υπουργός. Επί της ουσίας εξετάζονται κατά περίπτωση”. Δεν υπάρχει δηλαδή, σχετικό νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα.

Στην παρούσα φάση δεν υπάρχει καν επιτροπή, διορισμένη από το Υπουργείο."Αποφασίσαμε λοιπόν, με την Generation 2.0 αντί να πηγαίνει κάθε παιδί μόνο, να μαζέψουμε τις υποθέσεις μην τυχόν και καταφέρουμε να επιταχύνουμε τις διαδικασίες. Κάποια είναι καλά στο ποδόσφαιρο, άλλα στα μαθήματα, όλα όμως, αξίζουν μια ευκαιρία και θα προσπαθήσουμε να τους προσφέρουμε και τη δυνατότητα να μπορούν να εντοπιστούν από ειδικούς -κάτι που δεν αποκλείεται επίσης, να βοηθήσει".

Στα της καθυστέρησης στην απονομή της ελληνικής ιθαγένειας σε μετανάστες δεύτερης γενιάς, την Πέμπτη 16/2, μια από τους συνεργάτες της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης, η Sebene (γεννημένη στην Ελλάδα, από γονείς που ήλθαν εδώ από την Αιθιοπία το 1973) είχε να παραστεί σε ραδιοφωνική εκπομπή της ΕΡΤ, για να τοποθετηθεί επί του θέματος. Ποια ήταν η κατακλείδα; "Πως χρειάζεται ενίσχυση το κομμάτι αυτό, ενώ συμφωνήσαμε ότι ένα μέρος της διαδικασίας είναι άκαμπτο και πρέπει να γίνει άμεσα κάτι". Στα κριτήρια του νόμου που ισχύει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ανήκει και το να 'χεις τελειώσει ελληνικό πανεπιστήμιο ή να 'χεις φοιτήσει για συγκεκριμένα χρόνια σε ελληνικό σχολείο (ή δημοτικό και γυμνάσιο ή γυμνάσιο και λύκειο). "Για αυτό το χαρτί περιμένεις έξι μήνες" εξηγεί, πριν προσθέσει πως για την ολοκλήρωση περιμένεις ένα χρόνο. "Στη δική μου περίπτωση είχα φτάσει στα 2 χρόνια". Προφανώς και το έχεις "πιάσει" το νόημα. Να δούμε αν θα ζούμε, όταν θα υπάρχει και λύση για να "πιάσουμε".

ΥΓ: Για το τέλος, θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω ένα μικρός μέρος όσων είπε ο Ashton Kutcher, ενώπιον της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας, στην Washington . Εμφανίστηκε εκεί, με την ιδιότητα του προέδρου και συνιδρυτή εταιρίας που έχει δημιουργήσει λογισμικό, για την καταπολέμηση της σωματεμπορίας και της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των παιδιών και μεταξύ πολλών άλλων, τόνισε πως “όσοι άνθρωποι ζουν την αδιαφορία αυτών που είναι γύρω τους, όσοι νιώθουν παραμελημένοι, δεν έχουν την παραμικρή στήριξη ή την αγάπη που χρειάζονται για να εξελιχθούν, γίνονται τα καταλληλότερα θύματα για trafficking. Mε την υπάρχουσα προσφυγική κρίση, αν θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί στη μείωση της παιδικής δουλείας, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη στήριξη μας, στο συγκεκριμένο τομέα. Αλλιώς θα είναι κάτι που θα μετανιώνουμε για χρόνια”.

Καλό απόγευμα.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιατζόγλου-Watkinson.