Επηρμένος, περίεργος, απόμακρος, αυθάδης, εγωκεντρικός, αφιλόξενος, απότομος, κλειστός. Αυτοί ήταν οι χαρακτηρισμοί που συνόδευαν στο μυαλό μου τον Γιάννη Μπέζο πριν από τη συνέντευξη που μας έδωσε για το Sport24.gr. Αυτά "λέει ο κόσμος", αυτά είχα ακούσει. Δεν τα υιοθέτησα ως δεδομένα, αλλά ούτε και τα είχα ξεχάσει.

Προσδιορισμοί, επίθετα, χαρακτηρισμοί, όλα κατέπεσαν μετά από μια συζήτηση περίπου δύο ωρών. Σ' αυτό το διάστημα είδα έναν άνθρωπο ευγενικό, χαμογελαστό και με όρεξη να απαντήσει σε μια διαφορετική θεματολογία απ'αυτήν που τον έχουμε συνηθίσει. Οι τοποθετήσεις του ήταν ενίοτε αιρετικές, διαφορετικές απ'το συνηθισμένο, απ'το αναμενόμενο. Αλλά τις υποστήριζε και τις τεκμηρίωνε με τον δικό του έντονο τρόπο.

Συνεπής στο ραντεβού του και με ένα τσιγάρο στο χέρι καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησης έδινε την εντύπωση ότι έχει την πλήρη αίσθηση του τι συμβαίνει στον ελληνικό αθλητισμό και κυρίως στο ελληνικό μπάσκετ. Νικοπολίδης, Γκάλης, Φάνης, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Γιατζόγλου ήταν μερικά από τα ονόματα που σχολίασε.

Πάντα με σεβασμό για τη δουλειά τους και γι' αυτά που έχουν προσφέρει.Πάντα με την ηρεμία που έχει ένας άνθρωπος που ξέρει τι πιστεύει και γιατί το πιστεύει. Πάντα με την πεποίθηση πως είναι λάθος να σκέφτεσαι έστω και μια στιγμή πριν μιλήσεις το "τι θα πει ο κόσμος". Το τι θα πει είναι δικό του θέμα. Το τι θα πει δεν σε νοιάζει όταν μιλάς εσύ. Ο λόγος στον Γιάννη Μπέζο.

- Φανατικός Ολυμπιακός;

Όχι, δεν θα το έλεγα. Πηγαίνω στο γήπεδο, παρακολουθώ αλλά όχι δεν είμαι φανατικός... Δεν προλαβαίνω κιόλας.

- Και η σχέση σας με τον Αντώνη Νικοπολίδη;

Έχουμε μια κοινωνική σχέση, αυτό μόνο.

-Να υποθέσω, λοιπόν, ότι αν ο Παναθηναϊκός νικήσει έναν ευρωπαϊκό αγώνα θα πανηγυρίσετε;

Φυσικά και θα το πανηγυρίσω!

- Στην Ελλάδα δεν είναι φυσικό.

Στην Ελλάδα τίποτα δεν είναι φυσικό... Τα αυτονόητα δεν υπάρχουν εδώ.

- Περισσότερο μπασκετικός όμως...

Το μπάσκετ προτιμώ να το βλέπω από την τηλεόραση. Το ποδόσφαιρο είναι πιο γοητευτικό μέσα από το γήπεδο.

- Μπορείτε στο γήπεδο να φτάσετε στα άκρα; Να βρίσετε;

Σε καμία περίπτωση.

- Στο θέατρο γίνεται; Να έρθει κάποιος, να μην του αρέσει το θέαμα και να βρίσει;

Όχι, ούτε εδώ. Το κοινό μπορεί να είναι το ίδιο. Αλλά η φόρτιση διαφορετική. Το γήπεδο βέβαια δεν μπορεί να είναι ένα εκκλησίασμα. Και είναι φυσικό να "αφήνεσαι". Όχι να προκαλείς επεισόδια, αλλά το γήπεδο σου βγάζει μια παιδικότητα. Επίσης ξέρω σοβαρούς ανθρώπους που μεταμορφώνονται στο γήπεδο. Προς το χειρότερο.

- Πώς γίνεται αυτό;

Γίνεται, γιατί βρίσκεις το κλίμα και το κάνεις. Εκφράζεις την παιδικότητά σου. Που δεν μπορείς να το κάνεις στη δουλειά σου. Γιατί ενίοτε μπορεί ένα γήπεδο να μετατραπεί σε "ζούγκλα". Και εκεί είναι συμφωνημένο άτυπα. Δεν λέω να φτάσουν τα πράγματα στα άκρα. Δεν μιλάω δηλαδή για επεισόδια. Αυτό είναι άλλο φαινόμενο.

- Σας είχα δει σε ένα σήριαλ να παίζετε μπάσκετ, το κάνετε ακόμη.

Ναι, παίζω ακόμη. Παίζω 45 χρόνια μπάσκετ.

-Πριν την εποχή Γκάλη;

Ναι, ο Γκάλης είναι μεταγενέστερος. Εγώ μεγάλωσα με τον Κέφαλο, τον Μπαρλά, τον Κόντο, τον Ιορδανίδη, τη μεγάλη ομάδα του Παναθηναϊκού. Τότε ο Ολυμπιακός είχε μέτριο μπάσκετ και αργότερα βέβαια Γιατζόγλου, Καστρινάκη κτλ. Παρακολουθούσα ματς στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Και γινόντουσαν 2 ματς, ένα μεσημέρι και ένα απόγευμα. Και είχε 30.000 άτομα που παρακολουθούσαν μπάσκετ.

Ο Χριστοδούλου, ο κορυφαίος

- Συνεπώς τους έχετε δει όλους. Ποιον θεωρείτε κορυφαίο...

Ποιον θεωρώ κορυφαίο μπασκετμπολίστα; Τον Φάνη Χριστοδούλου. Δεν μιλάω για την πορεία του. Μιλάω ως κατασκευή και σαν προσόντα.

- Πάνω απ' τον Γκάλη;

O Γκάλης χαρακτήρισε το μπάσκετ. Αλλά ο τρόπος παιχνιδιού του Φάνη μου άρεσε περισσότερο. Ο Γκάλης ήταν ο επαγγελματίας. Αλλά ο Χριστοδούλου είχε τα προσόντα να παίξει όλες τις θέσεις, είχε οξυδέρκεια, είχε ύψος και ενώ είχε αρκετό ύψος (2.03) συμπεριφερόταν σαν να μην έχει. Ήταν το στυλ μου.

- Μιλώντας με τον Παναγιώτη Φασούλα, μου έλεγε ότι ο θρίαμβος του '87 δεν ήταν ένα αθλητικό γεγονός αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο. Το κορυφαίο κοινωνικό φαινόμενο μετά την "Μεταπολίτευση". Συμφωνείτε;

Δεν ξέρω πως να το ερμηνεύσω. Μπορεί. Ξέρετε καμιά φορά, ερήμην μας, γίνεται μια συνέρευση όπως το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το 2004, που συμπίπτουν τα πράγματα. Μπορεί η κοινωνία να ζητούσε κάτι τέτοιο. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Και βεβαίως το ζητούσαν οι αθλητές περισσότερο. Βεβαίως το '87 είχαμε την έλευση του Γκάλη και του Γιαννάκη που χαρακτήρισαν αυτή τη γενιά, οι οποίοι ήταν στα φόρτε τους. Η διοργάνωση γινόταν στην Αθήνα, το γήπεδο ήταν σχετικά καινούργιο και όλο αυτό έγινε πανηγυρικά.

-Γιατί στον Έλληνα του αρέσει να παίζει μπάσκετ και έχει μάλιστα επιτυχίες.

Θα σας πω. Η δική μου άποψη είναι ότι εμείς ως λαός θέλουμε γρήγορο αποτέλεσμα. Για να παίξεις ποδόσφαιρο θέλει υπομονή. Η εναλλαγή του σκορ στο μπάσκετ γίνεται γρήγορα. Μετά, στους Έλληνες γενικά μας αρέσει να μας βάζουν κάποιο όριο. Εννοώ χρονικό. Δηλαδή μέσα σε 24'' πρέπει να βάλεις καλάθι. Στον ίδιο χρόνο πρέπει να παίξεις άμυνα. Αυτή η εναλλαγή του σκορ δεν σε αφήνει να πλήξεις καθόλου και σου δημιουργεί ένα αίσθημα ότι θα προσπεράσω τον αντίπαλο. Είναι στην ιδιοσυγκρασία μας αυτό. Την ίδια ώρα το μπάσκετ παρότι είναι ομαδικό άθλημα, επιτρέπει την ατομική επίδοση. Το μπάσκετ επιτρέπει να ξεχωρίσεις. Και αυτό είναι ελληνικό ιδίωμα.

Την ώρα που ένας οπαδός βρίζει έναν αθλητή, τον βρίζει διότι του θυμίζει πόσο ασήμαντος είναι ο ίδιος

-Επειδή μιλήσαμε για το Γιούρο του 2004, πώς εξηγείτε την συμπεριφορά των οπαδών που τους συγκεκριμένους ποδοσφαιριστές έχουν βγει στους δρόμους να τους αποθεώσουν, μετά από μερικούς μήνες -οι ίδιοι οπαδοί- να τους βρίζουν τη μάνα και τον πατέρα.

Αυτό συμβαίνει παντού. Και στην τέχνη. Όσο πιο δυνατό γίνεται ένα πρόσωπο τόσο μεγαλύτερη είναι η ηδονή να το καταρρακώσεις. Αυτό γίνεται από μερίδα ανθρώπων. Δηλαδή να εξυψώσω σε ανώτερο βαθμό το ίνδαλμά μου προκειμένου με την ίδια ευκολία να το αποκαθηλώσω.

- Δεν είναι τρελό;

Όχι δεν είναι. Είναι στην ανθρώπινη φύση. Ξέρετε τι έχω ακούσει εγώ στον δρόμο;

- Ναι, πώς γίνεται αυτό;

Γίνεται εύκολα. Θα σας εξηγήσω. Συμβαίνει κυρίως με τους αθλητές. Την ώρα που ένας οπαδός βρίζει έναν αθλητή, τον βρίζει διότι του θυμίζει πόσο ασήμαντος είναι ο ίδιος. Και επειδή δεν μπορεί να τον φτάσει, γιατί θέλει δουλειά, λέει θα σου δώσω τώρα να καταλάβεις τώρα. Αυτό γίνεται. Πλην των οργανωμένων, αυτών των τρελών που χαπακώνονται και κάνουνε, γι' αυτό τον λόγο το κάνουνε. Είναι όπως αυτοί που πάνε και σπάνε τα αγάλματα, του Κοραή και του Παλαμά. Κανείς δεν έχει πει σε αυτά τα παιδιά ποιοι ήταν αυτοί. Και λένε για να είναι αγάλματα κάποιοι σημαντικοί ήταν. Ας τα σπάσουμε. Για να το γνωρίσω θέλει κόπο, για να το καταστρέψω δεν θέλει. Στο εξωτερικό συμβαίνει με τους αθλητές;

- Δεν συμβαίνει.

Δεν συμβαίνει, ναι. Μόνο αυτή την εξήγηση μπορώ να δώσω. Εκτός αν οι άνθρωποι είναι τελείως τρελοί. Και βλέπετε όσο μεγαλύτερη επίδοση έχεις ένας αθλητής, τον βρίζουμε περισσότερο.

-Σαν τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη.

Ακριβώς. Αυτοί οι δύο είναι πρότυπα. Μάλιστα είχα γράψει ένα άρθρο για τον Διαμαντίδη στο "Έθνος" και έγραψα αν θέλετε να βρείτε ένα πρότυπο για τους νεότερους "να, αυτός είναι". Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο. Αλλά τον παρακολουθώ. Όσες φορές έχει μιλήσει, η συμπεριφορά του στο γήπεδο και η συμπεριφορά του στην εξέδρα που δεν ήταν ποτέ υποτελής αν έχετε προσέξει, τον κάνει πρότυπο. Και είναι ένας σοβαρός επαγγελματίας. Ε, αυτούς πρέπει να έχουμε πρότυπα και όχι όλους αυτούς που λένε αρλούμπες δεξιά και αριστερά. Ακριβώς επειδή είναι ένα πρότυπο, τι κάνει; Επειδή είσαι ασήμαντος, λοιπόν, αυτό σε φοβίζει. Γιατί δεν μπορείς να τον φτάσεις. Αν έχεις μυαλό, λοιπόν, θα πεις εγώ θέλω να γίνω σαν και αυτόν. Αυτό είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο. Φταίει η παιδεία μας.

-Φταίνε και ορισμένοι δημοσιογράφοι;

Όχι. Εγώ έχω κατηγορήσει πολλές φορές τους δημοσιογράφους, αλλά όχι δεν φταίνε. Ο δημοσιογράφος καλά κάνει και σχολιάζει αθλητικά τον αθλητή. Άλλωστε αυτή είναι η δουλειά του. Θα έλεγα ότι είναι πρόβλημα υπαρξιακό.

- Ο Στιβ Γιατζόγλου ήταν ένα πρότυπο της εποχής.

Ναι, ήταν.

-Πώς σχολιάζετε όλα αυτά που έγιναν με τη Χρυσή Αυγή

Δεν το ξέρω. Από εσάς το ακούω. Αν όμως έγινε, διαφωνώ τελείως και είναι λυπηρό. Είναι μια επιλογή του, κρίνεται γι' αυτό, Προτιμότερο είναι που πήγε και τον είδαν απ' ότι να μην πήγαινε και να ήταν από πίσω.

Το αναβολικό των ηθοποιών είναι το όνειρο

-Ταινία με βάση τον αθλητισμό θα κάνατε; Γιατί κατά την άποψή μου όσοι επιχείρησαν να το κάνουν απέτυχαν.

Ταινία δεν ξέρω αν θα έκανα. Αλλά θα έκανα κάτι που γίνεται στο εξωτερικό. Μια ταινία-ντοκιμαντέρ που να ακολουθεί την πορεία ενός παίκτη από την αρχή έως στο τέλος της καριέρας του. Και θα ήθελα να το κάνω αυτό για να δουν οι νεότεροι άνθρωποι, ότι όλα αυτά δεν γίνονται χωρίς κόπο. Σε κανένα μεγάλο αθλητή όταν ξεκινούσε δεν τους είχε υποσχεθεί κάποιος ότι θα γίνει φίρμα.

-Το ίδιο ισχύει και με σας;

Ναι, το ίδιο ισχύει με τους ηθοποιούς.

-Ποια είναι η προπόνηση του ηθοποιού;

H πρόβα, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τη ζωή. Η παιδεία. Η καλλιέργεια. Το τι λέμε όταν μιλάμε. Τώρα ό,τι λέω σε σας έχει πολύ μεγάλη σημασία. Διότι ο κόσμος διαμορφώνει και μια δημόσια εικόνα όταν έρχεται να δει κάτι. Φαντάζεστε έναν μεγάλο αθλητή να αρχίζει να λέει αρλούμπες; Είναι βέβαιο ότι θα καταρρεύσει στα μάτια μας. Και ας κάνει "παπάδες" μέσα στο γήπεδο. Πρέπει να έχει μια σοβαρότητα ο μεγάλος αθλητής. Να μην είναι "σαχλαμαράκιας".

-Ποια είναι "ντόπα" σας, στον αθλητισμό υπάρχει. Σε σας;

Εμείς είμαστε δεσμώτες του ονείρου. Θα ήταν τρελό να θέλουμε υποκατάστατα. Μας "πυροδοτεί" η φαντασία. Το όνειρό μας είναι το αναβολικό.

-Με τους προέδρους των ομάδων έχετε σχέσεις; Τους ξέρετε;

Όχι δεν έχω καμία σχέση.

-Σας το λέω γιατί στην Ελλάδα πολλές φορές είναι οι πρωταγωνιστές, παραπάνω και από τους αθλητές.

Ε, γι' αυτό το κάνουν. Θέλουν και αυτή την προβολή τους. Νομίζετε ότι είναι τα λεφτά; Είναι η λογική της ανταμοιβής. Θα πάρω προβολή. Γίνομαι αγαπητός στο κοινωνικό σύνολο. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό, να σε γνωρίσει όλο το γήπεδο.

- Το ψώνιο εννοείται;

Βέβαια, με την καλή έννοια τα ψώνιου. Η αναγνωρισιμότητα εμπεριέχει την κοινωνική καταξίωση.

- Το ψώνιο το έχετε και εσείς.

Βεβαίως, αλλά πρέπει να έχεις κάτι να πεις. Δεν φτάνει μόνο να είσαι γνωστός. Πρέπει να έχεις και αντίκρυσμα. Με τους προέδρους φυσικά είναι διαφορετικό. Αυτοί βάζουν τα χρήματά τους, αλλά δεν ξέρω αν βάζουν μόνο τα χρήματά τους ή και το προσωπικό ενδιαφέρον τους ή την τρέλα τους.

- Δεν είναι δύσκολο να διαχειριστείς το ψώνιο σου; Ειδικά οι νέοι;

Είναι δύσκολο, ναι. Γι' αυτό και έχουμε "θύματα" αυτού του life style. Άλλοι μπορούν να το διαχειριστούν και άλλοι όχι.

- Είναι υπερβολικά τα χρήματα που δίνονται στους αθλητές;

Νομίζω, ναι. Από την άλλη πλευρά έτσι λειτουργεί η αγορά. Δεν μπορείς να αρνηθείς σε έναν ποδοσφαιριστή που γεμίζει το "Σαντιάγκο Μπερναμπέου" δεν θα πάρεις λεφτά. Το θέμα δεν είναι τα λεφτά, αλλά να αγαπάς αυτό που κάνεις. Όταν ξεκινούσα εγώ αυτή τη δουλειά δεν μου είπε κανείς ότι θα βγάλω λεφτά. Έχω βγάλει και λεφτά, έχω χάσει και λεφτά, αλλά αυτό δεν το κάνω για λεφτά. Δεν μπορώ να πω γιατί βγάζει ο Νικοπολίδης περισσότερα λεφτά από εμένα. Είναι γελοία πράγματα αυτά.

-Σας έλεγα για ταινίες πριν. Υπάρχει μία που όλοι οι άνδρες τη λατρεύουν. Το "Rocky". Την έχετε δει; Γιατί ξεχωρίζει;

Την έχω δει, ναι. Η δική μου εξήγηση είναι ότι το μποξ είναι δημοφιλές. Κυρίως στις ΗΠΑ. Αλλά και εδώ είναι σε μια άλλη μορφή μέσα μας. Γιατί όλοι έχουμε πλακωθεί στο ξύλο ή θα θέλαμε να το κάνουμε. Το βλέπουμε, λοιπόν, να γίνεται με πάρα πολύ ωραίο τρόπο, άριστα σκηνοθετημένο συν και ότι έχει έναν άνθρωπο (Sylvester Stallone) ο οποίος είναι ένας μέσος άνθρωπος. Είναι ένας κανονικός άνθρωπος που μπορεί να τον συναντήσουμε στο δρόμο και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Επίσης είναι η θεματολογία του. Στην αρχή ένας μαύρος, μετά ένας Ρώσος, ε όλα αυτά είναι γοητευτικά.

-Μπορείτε να φανταστείτε μια ταινία με εντελώς αθλητικό περιεχόμενο σαν το "Rocky"

Το μόνο που έχω σκεφτεί που σας είπα είναι να γίνει μια τηλεταινία. Μάλιστα είχα μιλήσει με τον Σάββα Θεοδωρίδη για να κάνω μια ολοκληρωμένη εβδομάδα πώς ξεκινάει ο Ολυμπιακός από τα αποδυτήρια και να καταλήξει στον αγώνα. Τις προπονήσεις και την καθημερινότητά τους. Με γυρίσματα μέσα από το γήπεδο και πρωτίστως να έχει τον "ήχο" των αποδυτηρίων. Το είχαμε πει να το κάνουμε, αλλά πέσαμε πάνω στην κρίση και δεν έγινε. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε εδώ στην Ελλάδα. Το να μπούμε σε μυθοπλασία είναι δύσκολο.

-Στα σήριαλ σας όμως λέτε ατάκες για τον Ολυμπιακό.

Το κάνω για να γελάσει ο κόσμος. Το κάνω και για τους ανθρώπους που κάνουν τα γυρίσματα για να τους πειράξω. Μια φορά είχα βάλει μια ατάκα για την ΑΕΚ που είχε πέσει κατηγορία και διάβαζα εφημερίδα που έπαιζε με τη Θύελλα Ραφήνας και είπα: ΑΕΚ-Θύελλα Ραφήνας 1-1, α πάει καλά η ΑΕΚ" και έπεσε πολύ γέλιο. Αυτό το καταλαβαίνει ο άλλος ότι είναι αστείο και ότι δεν έχεις πρόθεση.

Είναι μερικοί που θέλουν να μπω στο γήπεδό τους. Δεν υπάρχει περίπτωση

- Τελευταία ερώτηση, σε όποιον είπα από τους συναδέλφους μου ότι θα πάω να κάνω συνέντευξη με τον Γιάννη Μπέζο, μου είπαν περίεργα πράγματα.

Τι σας είπαν δηλαδή (γελάει).

-Ότι είστε περίεργος, δύσκολος, επηρμένος και άλλα...

Μάλλον επειδή δεν με ξέρουν.

-Ναι, εγώ σας πήρα τηλ, με πήρατε πίσω, γενικά μιλήσαμε σε ένα καλό επίπεδο και εδώ στο θέατρο "Ακροπόλ" η φιλοξενία σας είναι άψογη.

Ναι, ναι (γελάει). Αυτοί που σας το είπαν προφανώς δεν με γνωρίζουν και έχουν ακούσει κάτι. Όπως και στην δική σας δουλειά έτσι και στη δική μας δουλειά υπάρχουν κάτι τενεκέδες ξεγάνωτοι οι οποίοι κάνουν και πολύ θόρυβο. Επειδή τα λέω τα πράγματα λοιπόν τους ενοχλεί. Θέλουν κάτι να εκμαιεύσουν από μένα και δεν τους το δίνω. Και επειδή κάποιοι τρέφονται με αυτό, λέγονται όλα αυτά. Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν συμφωνούν με αυτά που λέω και το θεωρούν έπαρση. Για παράδειγμα με παίρνει κάποιος και μου λέει "είστε επηρμένος"; Και τους λέω "ΝΑΙ! Είμαι..." και το υπερασπίζομαι. "Και για εσάς θα γίνω χειρότερος σε λίγο". Αυτός λοιπόν θα σας πει αυτό που μου είπατε. Αλλά ο κόσμος ξέρει. Σιγά τη μεγάλη γειτονιά που έχουμε. Είναι μερικοί που θέλουν να μπω στο γήπεδό τους. Δεν υπάρχει περίπτωση.

-Σας ευχαριστώ πολύ

Θέλω να σας πω και αυτό. Με ρώτησε κάποιος. Είστε σεμνός. Και του απαντάω: Όχι δεν είμαι! (και φωνάζει). Αλλά τουλάχιστον δεν είμαι ανέντιμος. Ξέρετε τι δεν μου αρέσει; Δεν μου αρέσει να λαϊκίζω. Το κάνουν όλοι και κυρίως οι πολιτικοί και είδατε την κατάντια μας.

-Σας ευχαριστώ...

Και 'γω σας ευχαριστώ.

Photos: Έλενα Λαλοπούλου