Λένε πως στη ζωή είναι όλα θέμα συγκυριών και timing. Αν είναι όντως έτσι, τότε δεν υπήρχε καλύτερη περίοδος για μια συζήτηση με ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πρόσωπα του ελληνικού μπάσκετ, τον άνθρωπο που έπιασε την μπασκετική ΑΕΚ από τα μαλλιά σε μία πολύ δύσκολη περίοδο της ιστορίας της και την βοήθησε να ορθοποδήσει. Ο Μάκης Αγγελόπουλος δεν είναι "ένας μεγαλομέτοχος ομάδας" κι αυτό το καταλαβαίνει κανείς ακόμη κι αν δεν έχει ανταλλάξει ποτέ έστω δυο κουβέντες μαζί του.

Πώς να τον χαρακτηρίσεις "τυπικό αφεντικό" όταν μέσα σε τρία χρόνια και μερικούς μήνες έχει επενδύσει στην ομάδα της καρδιάς του κάμποσα εκατομμύρια ευρώ, αλλά κυρίως, όταν έχει δώσει τόση σημασία στην ιστορία, το μέλλον και την κληρονομιά που πρέπει να μείνει ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές;

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΥΣ ΧΑΡΗ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΑΚΡΗ

Στα 50 του χρόνια και μετά από τέσσερις δεκαετίες στα... κάγκελα, ως γνήσιος οπαδός της ΑΕΚ, ο Αγγελόπουλος κλήθηκε να σώσει αυτό που δεν έμοιαζε εφικτό να σωθεί. Στα 53 του πλέον, έχει ανέβει αρκετά σκαλιά, θέλει όμως να ανέβει μερικά ακόμη για να φτάσει στην κορυφή. Με την αξία του, με το πείσμα που όπως δηλώνει τον χαρακτηρίζει ως άνθρωπο, με τις αρχές που χαρακτηρίζουν όχι μόνο εκείνον, αλλά και τον σύλλογο που υπηρετεί. Έναν σύλλογο που αγαπά παθολογικά, για τον οποίο έχει κάνει τεράστιες "θυσίες", επενδύσεις, βεβαίως και λάθη όπως θα έκανε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος. Μόνο που ο Μάκης Αγγελόπουλος δεν είναι -τελικά- ένας φυσιολογικός άνθρωπος κι αυτό το καταλάβαμε στην συζήτηση που είχαμε μαζί του στα γραφεία της ΚΑΕ ΑΕΚ, λίγες ώρες πριν από τον τελικό του Σαββάτου με τον Ολυμπιακό για το Κύπελλο Ελλάδας. Από την Λεωφόρο Ηρακλείου, στο Ηράκλειο Κρήτης κι αυτό, που ξέρετε, ίσως είναι σημαδιακό.

Σύμφωνα με το βιογραφικό του στην Wikipedia "ο Μάκης Αγγελόπουλος είναι γνωστός Ενωσίτης επιχειρηματίας, στενός φίλος και συνεργάτης του Δημήτρη Μελισσανίδη. Είναι κάτοχος πτυχίου Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών και μεταπτυχιακού στο Διεθνές Οικονομικό Δίκαιο. Από το 2002 έχει αναλάβει την θέση του Προέδρου στο ΔΣ της εταιρείας Neurosoft στην οποία είναι συνιδιοκτήτης, μιας εταιρείας παραγωγής λογισμικού και ολοκληρωμένων πληροφοριακών συστημάτων. Επίσης, είμαι μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ ΑΕΚ".

Μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ ΑΕΚ...

Μπορεί να πει κάποιος πως ο τίτλος ακούγεται περισσότερο ως "παράσημο", παρά ως αρμοδιότητα. Και δεν θα πέσει έξω. Βλέπετε, ο Μάκης Αγγελόπουλος δεν αντιμετωπίζει την ΑΕΚ ως ένα πεδίο στο οποίο θα κερδίσει χρήματα, αλλά ως ένα κομμάτι του εαυτού του στο οποίο πρέπει να επενδύσει χρόνο, χρήματα, ενέργεια. Ίσως αισθάνεται υποχρεωμένος να το κάνει. Ίσως και όχι. Η ουσία είναι μία. Όταν το τμήμα μπάσκετ του συλλόγου προβιβάστηκε στην Α1 μετά από μερικά πολύ δύσκολα χρόνια στην Α2 και την Β' Εθνική, ο κίνδυνος ενός νέου υποβιβασμού -στα τοπικά πρωταθλήματα αυτή τη φορά- εμφανίστηκε μέσα σε ελάχιστους μήνες. Κι όταν οι Ενωσίτες αναζήτησαν έναν άνθρωπο που θα γλιτώσει το καράβι από τα βράχια, ο Μάκης Αγγελόπουλος ήταν εκεί για να πιάσει το τιμόνι και να το στρίψει στην ανοιχτή θάλασσα. Αφού, λοιπόν, απέφυγε μικρότερα και μεγαλύτερα εμπόδια, αυτό το κιτρινόμαυρο καράβι πλέει πια σε πιο ήρεμα νερά.

Κι ο Μάκης Αγγελόπουλος χαμογελάει...

Τρία χρόνια και μερικούς μήνες μετά την... παραλαβή της σκυτάλης και την έναρξη της δικής του εποχής στο τμήμα μπάσκετ της ΑΕΚ, ο Αγγελόπουλος νιώθει καλά με τον εαυτό του και με όσα έχει προσφέρει στην ομάδα, εντός και εκτός παρκέ. Στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι το σημαντικότερο, να αισθάνεσαι καλά με την προσπάθειά σου, κάποιες φορές ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, τη νίκη ή την ήττα. Οι στόχοι που μπήκαν από την πρώτη κιόλας στιγμή ήταν τέσσερις, πολύ συγκεκριμένοι και δεν άλλαξαν ποτέ στην πορεία του χρόνου.

Όταν ξεκινήσαμε, η εταιρεία δεν είχε ούτε γραφεία, κάναμε τα ραντεβού στα Goody's στη Νέα Φιλαδέλφεια

"Ο απολογισμός γίνεται σε συνάρτηση με τους στόχους που βάζεις. Κοιτάζοντας τους στόχους που θέσαμε στην αρχή της πορείας μας και εν συνεχεία κοιτάζοντας που βρισκόμαστε σήμερα, νομίζω πως ο απολογισμός είναι θετικός. Είχαμε θέσει ως πρώτο στόχο να αναδείξουμε την ιστορία της ΑΕΚ, να επαναφέρουμε την μνήμη. Άνθρωπος χωρίς μνήμη, δεν μπορεί να ζήσει. Η ομάδα είχε μείνει πολλά χρόνια εκτός πρώτης γραμμής, ενώ οι βασικοί μας ανταγωνιστές σε αυτή την δεκαετία κατέκτησαν αρκετές Ευρωλίγκες. Είχαμε χάσει πολύ έδαφος και ως brand. Έπρεπε να επαναφέρουμε τις μνήμες, να δείξουμε ξανά ποια είναι η ΑΕΚ. Πάνω σε αυτό το κομμάτι κάναμε πολλές δράσεις, με πρώτη απ' όλες την τιμή στην πρώτη ομάδα που πήγε σε Final Four, το 1965. Αποσύραμε την φανέλα του Αμερικάνου, στη συνέχεια του Τρόντζου, κάναμε events γύρω από την ιστορία της ΑΕΚ με αποκορύφωμα την ταινία "1968", με την οποία κλείσαμε αυτό το κομμάτι.

Όταν ξεκινήσαμε, η εταιρεία δεν είχε ούτε γραφεία. Στην αρχή κάναμε τα ραντεβού στα Goody's στη Νέα Φιλαδέλφεια. Εγώ έχω τρέλα με την ΑΕΚ σε όλα τα επίπεδα και μπορώ να πω ότι δεν υπήρξε ερέθισμα, αλλά μία παράκληση του Αλέξη Αλεξίου που με κάλεσε να βοηθήσω. Ήταν η εποχή που η ομάδα είχε μόλις ανέβει από την Α2 στην Α1, δεν υπήρχαν πόροι και όλα έδειχναν ότι μέχρι τον Δεκέμβριο θα ερχόταν νέος υποβιβασμός. Αν γινόταν αυτό, η ΑΕΚ θα έφτανε στο τοπικό πρωτάθλημα, δεν είχε άλλη Α2 ή Β' Εθνική. Τι σήμαινε αυτό; Πως το τμήμα θα έσβηνε για άλλα έξι χρόνια. Δεν ήταν, λοιπόν, ένα ερέθισμα. Ήταν... επιστράτευση.

Ο δεύτερος στόχος ήταν να "χτίσουμε" το μέλλον. Προχωράμε με ένα πλάνο που εξελίσσεται πολύ καλά, κάναμε μια βαθιά βουτιά γιατί ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είχαν ήδη πάρει ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην Ελλάδα. Κάναμε ένα "παιδομάζωμα" με ταλέντα από 14-15 μέχρι 18 ετών κι αυτή τη στιγμή οι μικρές εθνικές ομάδες είναι γεμάτες με παίκτες της ΑΕΚ.

Ο τρίτος μεγάλος στόχος παραμένει το γήπεδο και μάλιστα βρισκόμαστε αυτή την εποχή σε συζητήσεις με την Κυβέρνηση ώστε να μας παραχωρηθεί μια εγκατάσταση. Αυτό είναι βέβαια ένα πιο "ευαίσθητο" θέμα στο οποίο "μπλέκονται" διάφοροι φορείς και χρειάζεται υπομονή. Έχουμε καταθέσει μια πολύ σοβαρή πρόταση και υπάρχει θετική ανταπόκριση από την Κυβέρνηση. Μιλάμε για επένδυση αρκετών εκατομμυρίων, όχι για κάτι μικρό.

Τέταρτος στόχος, να κάνει η πρώτη ομάδα πρωταθλητισμό. Δεν ήταν προτεραιότητά μας όλα αυτά τα χρόνια, διότι υπήρχαν άλλα πράγματα στα οποία έπρεπε να δώσουμε έμφαση. Παρόλα αυτά, είχαμε πάντα ανταγωνιστικό σύνολο και κάθε χρόνο κάνουμε και ένα βήμα προς τα εμπρός. Και στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις".

Η Ευρωλίγκα είναι ο ορισμός του αθέμιτου ανταγωνισμού

Ο Μάκης Αγγελόπουλος έχει επενδύσει πολλά χρήματα από τη μέρα που ανέλαβε το τμήμα, αισθάνεται όμως αδικημένος κάθε φορά που σκέφτεται πως ό,τι κι αν κάνει η ΑΕΚ στο ελληνικό πρωτάθλημα, περίπτωση να συμμετάσχει στην EuroLeague ώστε να ανταγωνιστεί τους κορυφαίους της Ευρώπης, δεν υπάρχει. Δεν θέλει τη γρήγορη νίκη, αυτή όμως η κατάσταση τον στενοχωρεί.

"Η φιλοσοφία μου είναι πως πρέπει να ανεβαίνεις ένα-ένα τα σκαλιά. Οι ομάδες χτίζονται, δεν αγοράζονται. Εμείς ζούμε και σε ένα περιβάλλον παράξενο, όσον αφορά την Ευρωλίγκα. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 104 ομάδες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και 600 περίπου που παίζουν μπάσκετ σε καλό επίπεδο. Από αυτές τις 600 ομάδες, αυτές που έχουν εγγυημένα έσοδα σε βάθος δεκαετίας είναι οι 11 της Ευρωλίγκας. Για μία επιχείρηση είναι πολύ σημαντικά στοιχεία η σταθερότητα και η προβλεψιμότητα εσόδων. Όταν ξέρεις τα έσοδα που θα έχεις για τα επόμενα δέκα χρόνια, κάνεις τις ανάλογες κινήσεις. Με τους ανθρώπους σου, με τους παίκτες σου, με τους χορηγούς σου. Οι υπόλοιπες 590 ομάδες της Ευρώπης έχουν ή επενδυτικό ορίζοντα έναν χρόνο ή... το επόμενο Σάββατο. Δεν έχει οικονομική λογική να κάνεις μια πολύ μεγάλη επένδυση. Την κάνεις, παίρνεις το πρωτάθλημα και μετά; Δεν θα παίξεις στην Ευρωλίγκα. Μέχρι να λυθεί αυτή η στρέβλωση στην αγορά, θα ζούμε δύσκολες καταστάσεις. Δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ, βέβαια, διότι μιλάμε για τον ορισμό του αθέμιτου ανταγωνισμού. Σε ανταγωνίζονται ομάδες στο εθνικό σου πρωτάθλημα που έρχονται με έσοδα δεκαετίας από μια ιδιωτική διοργάνωση. Αυτός είναι ο ορισμός του αθέμιτου ανταγωνισμό".

Ποια είναι η λύση σε αυτό το -αντικειμενικά- τεράστιο πρόβλημα, σε αυτή την ανισορροπία που υπάρχει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και δεν επιτρέπει επενδύσεις; Ο Μάκης Αγγελόπουλος είναι ξεκάθαρος στο τι χρειάζεται να συμβεί και αισθάνεται δικαιωμένος για την απόφαση να συμμετάσχει η ΑΕΚ στο Basketball Champions League, γυρίζοντας την πλάτη στην Ευρωλίγκα.

"Πρέπει κάποια στιγμή να βρεθεί μια λύση μεταξύ Ευρωλίγκας και FIBA. Υπάρχει ένα αποδεδειγμένα επιτυχημένο μοντέλο, αυτό του ποδοσφαιρικού Champions League. Πρέπει να μείνουμε με δύο διοργανώσεις και με κάποιον τρόπο αυτές να συνδεθούν μεταξύ τους. Να υπάρχει άνοδος και υποβιβασμός. Εμπορικά, θα είναι καλύτερο για όλους. Ούτως ή άλλως η Ευρωλίγκα έχει αποτύχει σε αυτόν τον τομέα. Όταν πρέπει να δώσεις δεκαετή συμβόλαια για να προσελκύσεις χορηγούς, δείχνεις ότι έχεις αποτύχει. Φανταστείτε τι θα γινόταν στο ποδόσφαιρο, αν στερούσαν από την Λέστερ την συμμετοχή της στο Champions League. Γιατί να στερήσεις από τον κόσμο το στοιχείο της έκπληξης; Ζούμε μία κατάσταση αφύσικη.

Ζυγίζοντας όλα αυτά που λέμε τώρα, η απόφασή που πήραμε το καλοκαίρι του 2016 να παίξουμε στο Basketball Champions League της FIBA ήταν εύκολη. Κάθε χρόνο η διοργάνωση βελτιώνεται οργανωτικά και ποιοτικά και την επόμενη σεζόν θα είναι ακόμη πιο δυνατή, με ομάδες που θα την ανεβάσουν κι άλλο επίπεδο. Τι να κάνεις στο Eurocup, πρέπει να το κατακτήσεις για να παίξεις στην Ευρωλίγκα. Μιλάμε για την απόλυτη συνταγή χρεωκοπίας. Πάρτε παράδειγμα την Γαλατάσαράι, έκανε μια τεράστια επένδυση για να πάρει το Eurocup, την επόμενη περίοδο στήριξε αυτή την επένδυσή της και μετά γύρισε πάλι πίσω ενώ είχε δώσει τόσα εκατομμύρια. Δεν έχει λογική αυτό, οι 11 έχουν τα συμβόλαια και οι άλλοι πέντε τους συμπληρώνουν. Πόσοι από αυτούς τους πέντε μπαίνουν στην τετράδα ή την οκτάδα;".

Αν είχαμε αποκλειστεί απ'την Ευρώπη, θα είχαμε αποτύχει

Στα μάτια του μέσου οπαδού, ο Μάκης Αγγελόπουλος μοιάζει με τον... Μεσσία που έσωσε ένα τμήμα που σφύζει ιστορία από την απόλυτη καταστροφή. Για τον ίδιο, όμως, η πορεία αυτών των τριών (και κάτι) χρόνων δεν είναι τέλεια. Του ζητήσαμε να βαθμολογήσει τον εαυτό του και δεν είχε κανένα πρόβλημα να το κάνει, με αυστηρή μάλιστα κρίση για τον τρόπο με τον οποίο έχει λειτουργήσει σε συγκεκριμένες καταστάσεις που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει.

"Νομίζω πως θα μου έβαζα σίγουρα ένα 7. Ίσως να μου έβαζα 7 στο αγωνιστικό κομμάτι και 8 στο εμπορικό/οργανωτικό/οικονομικό. Ήμουν νέος στον χώρο του μπάσκετ, παραγοντικά μιλώντας. Δεν είναι εύκολο να μάθεις τα πάντα σε έναν χρόνο, πρέπει να περάσεις και κάποιες "παιδικές ασθένειες". Ομάδες όπως ο ΠΑΟΚ κι ο Άρης κουβαλούν μια ιστορία, μια κουλτούρα, αποπνέουν μια… μπασκετοσύνη, δεν ήταν εύκολο να μπω και να ξεπεράσω αμέσως όλα αυτά τα εμπόδια. Δεν ξέρω τι θα άλλαζα, αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, ίσως ήμουν πιο... επιθετικός στο να βάλουμε κάποιους νέους να παίξουν νωρίτερα. Δεν το κρύβω ότι κάποιες φορές μπήκαμε στον πειρασμό να πάμε λίγο πιο γρήγορα, αν και όπως είπα, η ομάδα ήταν η τέταρτη προτεραιότητά μας σε αυτή την μεταβατική περίοδο. Κοιτάξαμε να πάρουμε έναν πιο έμπειρο παίκτη, έναν Αμερικανό, έναν που θα μας ανέβαζε επίπεδο. Ίσως, λοιπόν, αδικήσαμε με αυτόν τον τρόπο τις επενδύσεις που είχαμε ήδη κάνει. Θα μπορούσαμε ένα-δύο παιδιά να τα βάλουμε έναν χρόνο νωρίτερα, για να έχουμε "χτίσει" καλύτερα αυτό που λέμε τον ελληνικό κορμό. Κάποιες φορές η καθημερινότητα, η πίεση, οι οπαδοί, σε παρασύρουν και χάνεις τον κεντρικό σου στόχο. Λες άντε να κάνουμε το βήμα για την υπέρβαση.

Φέτος τα πράγματα άλλαξαν, βάλαμε από την αρχή στόχο το Final Four του Basketball Champions League. Αυτός ήταν ο πρώτος και μεγαλύτερος στόχος μας. Ο δεύτερος ήταν να παίξουμε έναν τελικό στο Κύπελλο κι ο τρίτος να προσπαθήσουμε να φτάσουμε μέχρι τους τελικούς στο πρωτάθλημα. Αυτοί ήταν οι στόχοι που θέσαμε, δεν είμαστε πολιτικοί που πετούν το βελάκι και ύστερα πηγαίνουν και ζωγραφίζουν γύρω του τον στόχο. Το παραδέχομαι, αν είχαμε αποκλειστεί από την Ευρώπη, θα είχαμε αποτύχει, είμαι ειλικρινής. Δεν έχω ψύχωση με την νίκη, αλλά με το να παλέψω σωστά και τίμια. Κι ας χάσω στο τέλος".

Στα μεγάλα ματς οι παίκτες μας έδειξαν ότι έχουν... καρύδια, μεγάλο παιχνίδι δεν χάσαμε φέτος

Ο Μάκης Αγγελόπουλος παραδέχεται πως μεγάλωσε στα γήπεδα, στα κάγκελα, για την ΑΕΚ. Παραδέχεται επίσης πως έχει κάνει πλέον στροφή από το ποδόσφαιρο στο μπάσκετ και δεν έχει κανένα πρόβλημα να παραδεχθεί ότι η φιλοσοφία του έχει αλλάξει το τελευταίο διάστημα όσον αφορά τους ξένους στους οποίους επενδύει. Για την ακρίβεια, η φιλοσοφία του άλλαξε πέρυσι και ένα δείγμα της νέας ρότας που τραβάει, ήταν η συμφωνία του με τον Κεμ Μπιρτς που τελικά προτίμησε τον Ολυμπιακό για να παίξει στην Ευρωλίγκα πριν μετακομίσει στο ΝΒΑ. Όσο για τις συχνές αλλαγές παικτών που τείνουν να γίνουν... ανέκδοτο, απαντάει με ρεαλισμό και με λογική που δύσκολα μπορεί κάποιος να αντικρούσει.

"Στο ποδόσφαιρο πήγαινα μέχρι και στις προπονήσεις, ενώ στο "Μόσχος" πήγαινα μια φορά τον μήνα. Τώρα πια έχω γίνει μπασκετικός. Καλά, πηγαίνω ακόμη στα ματς της ποδοσφαιρικής ομάδας και πανηγυρίζω, αλλά ναι, έχω γίνει μπασκετικός. Και ναι, με ενδιαφέρει οι παίκτες που έρχονται να έχουν καλό προφίλ. Για τα τεχνικά ζητήματα υπάρχουν οι ειδικοί που κάνουν το scouting και διαβάζουν τους αριθμούς. Εμένα με νοιάζει το εξωαγωνιστικό κομμάτι, ο άνθρωπος. Μπορεί στο παρελθόν να μην είχαμε δώσει μεγάλη έμφαση σε αυτόν τον τομέα, τώρα όμως το κάνουμε. Όλοι οι ξένοι που ήρθαν, έβαλαν κάτι στην ομάδα, προσέφεραν. Ο Ποπς, ο Ίνγκλις, ο Χέρστον. Ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης έκανε την διαφορά, ένα πολύ καλό παιδί, ένας εξαιρετικός αθλητής που μας ανέβασε επίπεδο. Από την εποχή του Αμερικάνου είχε να δει η ΑΕΚ πρώτο σκόρερ της έναν Έλληνα. Νομίζω πως άφησε το αποτύπωμά του.

Δεν αισθάνομαι ότι πήραμε από κάποιον λιγότερα απ' όσα περιμέναμε, από τους Έλληνες τουλάχιστον. Πλέον ονειρεύομαι έναν ελληνικό κορμό, θέλω να βάλουμε κάποια από τα παιδιά που ήδη έχουμε στις μικρές ομάδες, στην 15άδα της ανδρικής. Θέλω και ξένους με προοπτική, θέλω παιδιά που θα έρθουν για να αναδειχθούν μέσα από την ΑΕΚ, νεαρούς με φιλοδοξίες. Πλέον είναι πιο εύκολο να πάρουμε παίκτες σε καλή μπασκετική ηλικία. Άλλωστε και τα παιδιά που μας ενδιαφέρουν για την επόμενη σεζόν, είναι σε αυτή την λογική. Πολλούς παίκτες έχω ζηλέψει όλα αυτά τα χρόνια. Πέρυσι είχαμε συμφωνήσει με τον Κεμ Μπιρτς, όμως η Ευρωλίγκα ήταν το κίνητρο για εκείνον και ας πήρε λιγότερα χρήματα. Είχε περισσότερες πιθανότητες να πετύχει από εκεί το όνειρό του, να παίξει στο ΝΒΑ, όπως και έγινε.

Για τις αλλαγές που όλοι γκρινιάζουν, εγώ θα πω κάτι. Αν οι αλλαγές σε βοηθούν να πετύχεις στο τέλος τον στόχο σου, αν βγαίνει η ομάδα ενισχυμένη, γιατί να μην τις κάνεις; Πλέον είμαστε πιο ισορροπημένοι, με την προσθήκη του Βασιλόπουλου, του Χάντερ και του Πάντερ. Θα πάμε πολύ καλύτερα πιστεύω. Η αγωνία μας ήταν να ανοίξει η ρακέτα, να μην παίζουν όλοι man-to-man τον Σάκοτα και κλείνει η ρακέτα. Όταν ανοίξουν οι αποστάσεις, κάποιοι θα κάνουν party στο ένας εναντίον ενός, θα αλλάξει όλο το παιχνίδι μας. Το σίγουρο είναι πως στα μεγάλα ματς οι παίκτες μας έδειξαν ότι έχουν... καρύδια, μεγάλο παιχνίδι δεν χάσαμε φέτος. Είναι ποιοτικοί, τους έλειπε η χημεία, αυτό ήταν το πρόβλημα. Νομίζω ότι με τις αλλαγές θα δούμε άλλη ΑΕΚ. Θα προσπαθήσουμε να σπάσουμε το δίπολο Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού, πιστεύω ότι έχουμε πιθανότητες. Σε πρώτη φάση το σπάσαμε στο κύπελλο. Είναι σημαντικό για το πρωτάθλημα να έχουμε δυνατές ομάδες, το Λαύριο είναι ένα παράδειγμα. Εμείς, από την άλλη, είχαμε δύσκολα ταξίδια, ειδικά τον Ιανουάριο. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι με την αναβάθμιση του πρωταθλήματος θα κερδίσουν όλοι".

Δεν μου αρέσει αυτή η αντιπαράθεση που έχουν Αγγελόπουλοι-Γιαννακόπουλος

Όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, ο Αγγελόπουλος παρέλαβε καμένη γη. Δεν του αρέσει ως έκφραση και δεν θα το πει, όμως η ΑΕΚ που ανέβηκε από την Α2 στην Α1, δεν ήταν ομάδα που μπορούσε να διεκδικήσει κάτι περισσότερο από την παραμονή της στην κατηγορία. Οι "αμαρτίες" των προηγούμενων χρόνων, οι κακές αποφάσεις, τα χρέη ήταν μεγάλα, όμως ένα από τα σημαντικότερα εμπόδια που έπρεπε να φύγουν από τον δρόμο του, ήταν η δυσπιστία των ατζέντηδων που αρνούνταν όχι να φέρουν παίκτη τους στην Ελλάδα, αλλά ακόμη και να συζητήσουν το ενδεχόμενο πιθανής συνεργασίας με τους κιτρινόμαυρους.

"Με τους ατζέντηδες ανεβήκαμε βουνό αναξιοπιστίας μέχρι να τους πείσουμε να φέρουν παίκτες στην ΑΕΚ. Πήρα, για παράδειγμα, τον ατζέντη ενός μεγάλου σκόρερ που ήρθε τελικά στην ομάδα. Του λέω "Γεια σας, τηλεφωνώ από την Ελλάδα", με ρώτησε από ποια ομάδα και μόλις του είπα "από την ΑΕΚ", μου το έκλεισε! Λέω ή τρελός είναι ή έπεσε η γραμμή. Τον παίρνω δεύτερη φορά, του λέω "έπεσε η γραμμή" και μου απαντά "δεν έπεσε καμία γραμμή. Από την ΑΕΚ δεν είπατε;" και μου το έκλεισε ξανά! Τον πήρα τρίτη φορά και μετά κόπων και βασάνων μου εξήγησε ότι είχε κάνει 20 δουλειές με την ομάδα και είχε χάσει πολλά χρήματα. Προσπάθησα να του εξηγήσω τα δεδομένα της νέας κατάστασης, δεν ήθελε να ακούσει. Του πρότεινα τέλος πάντων αυτό που είχα στο μυαλό μου και... μαλάκωσε. Αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες, ήταν περίεργο να τους δίνεις χρήματα και να μην τα παίρνουν. Μου έπεσαν πολλά μαζεμένα, κάθε μέρα έλεγα "τι κάνω τώρα εγώ εδώ". Είναι αλήθεια. Από την άλλη, όμως, είμαι πεισματάρης και αυτό με κράτησε, το πείσμα μαζί με την αγάπη για την ΑΕΚ. Πρέπει να είσαι και οπαδός της ομάδας, διαφορετικά δεν έχει λογική όλο αυτό. Καταλαβαίνω την τρέλα του Γιαννακόπουλου και των Αγγελόπουλων, πραγματικά μου αρέσει οι ιδιοκτήτες να είναι οπαδοί της ομάδας γιατί αισθάνομαι ότι κουβαλούν την δική μου την τρέλα.

Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, δεν μου αρέσει αυτή η αντιπαράθεση που έχουν. Μέσα στο γήπεδο, αγωνιστικά, το καταλαβαίνω να υπάρχει μία κόντρα. Η εξωαγωνιστική αντιπαράθεση, όμως, δεν ταιριάζει ούτε στο προφίλ τους, ούτε στην ιστορία των ομάδων τους. Δεν κερδίζουν κάτι ούτε εκείνοι, ούτε οι ομάδες. Η ΑΕΚ δεν πρόκειται και δεν θα μπει ποτέ σε μία διαδικασία δημόσιου διαλόγου, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο. Δεν είναι στην κουλτούρα της ΑΕΚ να το κάνει. Ό,τι γίνεται και μας αφορά, μένει εντός αποδυτηρίων και εντός γραφείων. Εμείς έτσι το συζητάμε, κλείνουμε τις πόρτες, παίζουμε ξύλο, αλλά μένει εντός οργανισμού".

Η ΔΥΣΚΟΛΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ, Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ

Αφού δηλώνει οπαδός της ΑΕΚ ξανά και ξανά, ο Μάκης Αγγελόπουλος προσπαθεί να μας δώσει να καταλάβουμε πόσο δύσκολο είναι να ισορροπήσει κανείς ανάμεσα στο συναίσθημα και την επιχειρηματικότητα. Ταυτόχρονα, παραδέχεται πως η κριτική του αρέσει, αρκεί βέβαια να είναι καλόπιστη, ενώ βγάζει το καπέλο στον κόσμο της ομάδας του, τον οποίο ελπίζει πως θα δει κάποια στιγμή να υποστηρίζει αυτό το οικοδόμημα που ο ίδιος και οι συνεργάτες του, μαζί φυσικά με τους προπονητές και τους παίκτες, έχτισαν με πολύ κόπο.

"Η ενασχόληση με τον αθλητισμό είναι μια ισορροπία μεταξύ συναισθήματος και επιχειρηματικότητας. Αν υπερισχύσει το συναίσθημα, κινδυνεύεις να γίνεις κομήτης ή να ζημιώσεις την εταιρεία σου. Αν υπερισχύσει η επιχειρηματικότητα, η λογιστική προσέγγιση δηλαδή, καταλήγεις σε μια μίζερη κατάσταση. Η ισορροπία είναι η σωστή συνταγή. Νομίζω πως είμαι σε καλό δρόμο, πάντα όμως τείνω προς το συναίσθημα. Προσπαθώ να βελτιώνομαι.

Η αλήθεια είναι πως έχω πάρει πολλές συναισθηματικές αποφάσεις, αλλά προσπαθώ να παίρνω λίγο χρόνο προηγουμένως. Αφήνω να "παγώσει" λίγο, προσπαθώ να βγάζω το καπέλο του οπαδού, γιατί λειτουργώ με αυθορμητισμό. Στο τέλος της ημέρας, πρέπει να βάζεις πάνω απ' όλα το μακροπρόθεσμο καλό της ΑΕΚ. Πρέπει να είσαι χρήσιμος, όχι αρεστός. Αυτό βέβαια θέλει πνευμόνια και συκώτι μέχρι να σε δικαιώσει. Δεν είμαι άνθρωπος που μπορεί να επηρεαστεί από μια γκρίνια ή ένα μπράβο. Δεν το κρύβω, βέβαια, ότι μου αρέσει η κριτική από τους οπαδούς, από ανθρώπους που κουβαλούν την ίδια τρέλα με εμένα, την επιδιώκω την επαφή μαζί τους. Αρκεί να είναι καλόπιστη η κριτική. Τότε ναι, είναι χρήσιμη, διότι είναι γεγονός ότι δεν προλαβαίνεις να βλέπεις τα πάντα. Η γόνιμη κριτική μόνο καλό κάνει στην ΑΕΚ. Άλλωστε κι εγώ οπαδός είμαι, από τα 14 μου στα γήπεδα. Ο κόσμος της ΑΕΚ έχει υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης και πολλές φορές αντιλαμβάνονται διαισθητικά το καλό της ομάδας. Έχουν περάσει πάρα πολλά σαν σωματείο, ήταν πάντα αδικημένοι, κυνηγημένοι, οπότε έχουν αναπτύξει μια έκτη αίσθηση που τους δείχνει τον δρόμο. Αυτοί με συγκίνησαν και με τράβηξαν να ασχοληθώ, οι οργανωμένοι. Είδα τι είχαν τραβήξει στα... σχολεία της Β' Εθνικής και μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο στήριξαν την ομάδα για να γυρίσει στην Α1.

Το άδειο γήπεδο δεν είναι μια εικόνα που μου αρέσει, είναι σημαντικό πρόβλημα η απουσία του κόσμου, αλλά δεν μπορείς και να τον αδικήσεις. Τόσα χρόνια πήρε πολλές πίκρες από την ομάδα, δεν έχει ζήσει εδώ και πολλά χρόνια έναν τίτλο. Από την άλλη, καταφέραμε να βάλουμε το μπάσκετ στην καθημερινότητά του. Πριν λίγα χρόνια δεν υπήρχε αυτό, βλέπεις πλέον την ανάγκη να υπάρχει ρεπόρτερ ΑΕΚ, όμως δεν υπάρχει αντίκτυπος στο γήπεδο κι αυτό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε, αν και δεν ξέρω πως. Η ομάδα δεν χρειάζεται μόνο συμπάθεια, χρειάζεται και στήριξη στο γήπεδο. Σε διαφορετική περίπτωση, αδικούνται οι παίκτες για την προσπάθειά τους. Και δεν το λέω για το οικονομικό κομμάτι, διότι είναι ένα μέγεθος απειροελάχιστο. Πέρυσι τα έσοδα από τα εισιτήρια ήταν 200.000-250.000 ευρώ. Η μεγάλη ζημιά είναι αγωνιστική. Την ομάδα που συμπαθείς, πρέπει να την στηρίζεις. Παίζεις με την Μπαϊρόιτ και ακούς τους Γερμανούς στην εξέδρα... Για την προσπάθεια που κάνει η ομάδα, δεν αξίζει αυτή την αντιμετώπιση. Αυτό είναι το μοναδικό παράπονο που έχω. Κατά βάση το κοινό της ΑΕΚ είναι ποδοσφαιρικό, άλλωστε κι εγώ ποδοσφαιρικός ήμουν. Σιγά-σιγά θα έρθουν και στο μπάσκετ, αυτό δεν "χτίζεται" σε έναν χρόνο. Χρειάζεται καιρός.

Το βράδυ του 1968 βρέθηκαν άνθρωποι που είχαν χαθεί από παιδιά, άνθρωποι που ο ένας είχε ένα πράσινο κι ο άλλος ένα κόκκινο δαχτυλίδι

Αν υπάρχει κάτι για το οποίο ο Μάκης Αγγελόπουλος αισθάνεται περήφανος, αυτό είναι το "1968". Η ταινία που κυκλοφόρησε στις 25 Ιανουαρίου και έχει ήδη κάνει θραύση στις αίθουσες όλης της χώρας. Το αφεντικό της ΚΑΕ χρηματοδότησε την παραγωγή ενός αληθινού αριστουργήματος που μεταφέρεται από την χαρά στην συγκίνηση με άνεση που θα ζήλευαν οι αθλητές της ομάδας που πριν από 50 χρόνια έφεραν το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο στην χώρα.

"Η ιδέα για την ταινία ήρθε αμέσως μόλις ανέλαβα την ομάδα, στα πλαίσια του "χτισίματος" και της επανατοποθέτησης της ΑΕΚ στον χάρτη. Μίλησα με τον Τάσο Μπουλμέτη, ήταν δύσκολο εγχείρημα στην αρχή γιατί πραγματικά δεν είχε χρόνο για μια τέτοια παραγωγή. Με ευχαρίστησε για την τιμή, ήταν 2016 και του είπα ότι την ήθελα το 2018. "Τρελός θα είσαι" απάντησε και μου είπε "αυτό δεν γίνεται ούτε το 2021". Εκεί ήταν που είπα "τώρα μπλέξαμε". Μόνο ο Τάσος μπορούσε να αναλάβει αυτή την ευθύνη, έχει τα βιώματα και το feeling. Του ζήτησα να ετοιμάσουμε, έστω για το αρχείο, μια σειρά συνεντεύξεων σε 4K των συντελεστών. Τα χρόνια περνούν, έπρεπε να μαζέψουμε υλικό για την ιστορία μας. "Πρόεδρε αυτό μπορώ να το κάνω σε δύο, τρεις μήνες" μου είπε. Εγώ ήξερα όμως ότι θα άκουγε τις ιστορίες και θα έμπαινε στο πνεύμα της εποχής, ήλπιζα πως τα πράγματα θα άλλαζαν. Και έτσι έγινε. Μετά από τρεις μήνες που είχε πάρει όλες τις συνεντεύξεις από τους πρωταγωνιστές.

Μου έλεγε κάθε τρεις και λίγο "αυτή φοβερή ιστορία". Σιγά-σιγά έμπαινε στο κλίμα, μέχρι που μου είπε "έχω τρελαθεί, θα το κάνουμε!". Πέρασε δεκάδες ώρες συνεντεύξεων που μπορώ να πω ότι είναι καλύτερες και από την ίδια την ταινία. Ανέλαβε την σκηνοθεσία και το σενάριο και προχωρήσαμε με deadline τον Σεπτέμβριο του 2017, ώστε να προλάβουμε τις αρχές του 2018.

Έβλεπα την παραγωγή σε όλη την διάρκεια, κομμάτι-κομμάτι και σε συγκεκριμένα σημεία πάντα συγκινούμαι. Έκανε καταπληκτική δουλειά, είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο σε μεταφέρει σε εκείνη τη βραδιά του 1968. Νιώθεις ότι ζεις εκείνο το βράδυ. Το πιο όμορφο είναι ότι την ταινία την βλέπουν πάρα πολλές οικογένειες, πάρα πολλές γυναίκες, γυναίκες που πηγαίνουν μόνες τους στον κινηματογράφο. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να την δουν όσο περισσότεροι άνθρωποι μπορούν, για να μάθουν την ιστορία. Η επένδυση ήταν μεγάλη, αλλά δεν έγινε ποτέ με στόχο να πάρουμε τα χρήματα πίσω. Έγινε για να μείνει στην ιστορία της ΑΕΚ. Βγήκαν πολλές συγκλονιστικές ιστορίες από εκείνη την βραδιά και πολλές δεν μπήκαν στο σενάριο. Βρέθηκαν εκείνη τη βραδιά άνθρωποι που είχαν χαθεί από παιδιά. Βρέθηκαν άνθρωποι που ο ένας είχε ένα πράσινο κι ο άλλος ένα κόκκινο δαχτυλίδι. Την ώρα που πήγε ο ένας να κατέβει, ο άλλος του έπιασε το χέρι λέγοντάς του "δεν θα κατέβεις εδώ, θα κατέβουμε μαζί στην επόμενη στάση. Η μάνα ζει!". Βρέθηκαν μετά από 50 χρόνια, από τα δαχτυλίδια που τους έδωσε ο πατέρας τους. Ήταν δύσκολη δουλειά κι από την σκηνοθετική πλευρά, είναι μια μοναδική προσέγγιση, για την οποία θα πάρει και μια σειρά βραβείων. Άνοιξε έναν νέο δρόμο στα docufiction. Η ταινία είναι ένας ύμνος για τον άνθρωπο και για το μπάσκετ.

Εμείς που συγκυριακά βρισκόμαστε στην ηγεσία των ιστορικών ομάδων, παραλαμβάνουμε κάτι και έχουμε υποχρέωση να αφήσουμε στους επόμενους κάτι καλύτερο. Θέλω στα παιδιά μου να αφήσω κάτι καλύτερο. Η ταινία είναι μια παρακαταθήκη. Δεν είναι τίποτα τυχαίο στην ΑΕΚ, ούτε το όνομα, ούτε τα χρώματα, ούτε τα σύμβολα. Όλα παραπέμπουν σε κάτι μεγαλύτερο, σε κάποια ιδανικά, στις χαμένες πατρίδες. Για τους οπαδούς της ΑΕΚ, αυτή η ομάδα είναι κάτι μεγαλύτερο. Έχει παραπομπή στις ρίζες της κι αυτό είναι που την κρατάει ζωντανή. Την κράτησε όρθια όταν βρέθηκε στο ποδόσφαιρο στη Γ' Εθνική και στο μπάσκετ στη Β'. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το μπάσκετ έγινε λαϊκό άθλημα στη χώρα την επομένη του 1968. Μέχρι τότε ήταν ένα ελιτίστικο σπορ. Μετά το 1968 πωλήθηκαν 250.000 μπάλες. Τότε μπήκε ο σπόρος για να προκύψει το 1987. Στο τέλος της ημέρας, αυτό το άθλημα έχει φέρει τόσα ευρωπαϊκά τρόπαια στην Ελλάδα. ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Άρης, Μαρούσι, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός. Έχουμε παράδοση και ταλέντο ως λαός. Είναι κρίμα να το αφήσουμε".

ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΣΤΟΧΟΣ: ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΣΤΗΝ ΚΑΛΟΓΡΕΖΑ

Η μπασκετική ΑΕΚ γίνεται ξανά μεγάλη. Η ταινία "1968" μας βοήθησε να νιώσουμε τι έγινε στην Αθήνα πριν από 50 χρόνια. Η ομάδα πλησιάζει με σταθερά βήματα την κορυφή. Και τώρα τι; Ο Μάκης Αγγελόπουλος έχει πατήσει το γκάζι και είναι αποφασισμένος να δώσει στην ομάδα ένα δικό της σπίτι. Ένα γήπεδο στο οποίο δεν θα αισθάνεται φιλοξενούμενη. Που θα γίνει αυτό; Όπως όλα δείχνουν στις εγκαταστάσεις του ΟΑΚΑ στην Καλογρέζα, καθώς οι κιτρινόμαυροι περιμένουν να ανάψει η Κυβέρνηση το "πράσινο φως" για το γήπεδο του τένις που ρημάζει , αλλά με επένδυση αρκετών εκατομμυρίων μπορεί να μετατραπεί σε σύγχρονο κλειστό που θα τους υποδεχθεί.

"Έχουμε καταθέσει δύο σοβαρές προτάσεις και περιμένουμε. Επιμείναμε στις Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις της Καλογρέζας, γιατί είναι σημαντικό στοιχείο η προσβασιμότητα σε αυτές. Βρίσκονται κοντά στις περιοχές μας, το Ηράκλειο, τη Νέα Ιωνία, τη Νέα Φιλαδέλφεια, βρίσκονται σε ακτίνα πέντε χιλιομέτρων. Μπορείς να φτάσεις με τον Προαστιακό ερχόμενος από την Πάτρα, υπάρχει ο Ηλεκτρικός, η τοποθεσία βρίσκεται στην συμβολή της Κηφισίας με την Αττική Οδό. Θέλουμε να στήσουμε έναν τομέα entertainment, στην λογική του athleisure. Θέλουμε να έρχεται μια οικογένεια και να συνδυάζει τον αθλητισμό με την διασκέδαση.

Νομίζω πως μετά από έναν χρόνο που προσπαθούμε, βρισκόμαστε κοντά στα τελευταία βήματα για να βρεθεί η λύση. Θεωρώ ότι είναι βούληση της Κυβέρνησης να λύσει το γηπεδικό θέμα όλων των ομάδων. Έχουμε εγκαταστάσεις που σαπίζουν και έχουμε τον Ολυμπιακό με ενοίκιο στο ΣΕΦ και τον Παναθηναϊκό με ενοίκιο στο ΟΑΚΑ. Έχουμε όμως και επενδυτές που είναι έτοιμοι να βάλουν χρήματα, να ομορφύνουν και να συντηρήσουν τις εγκαταστάσεις, να το βγάλουν αυτό το κόστος από τις πλάτες της Κυβέρνησης. Έχουν περάσει 14 χρόνια και ακόμη συζητάμε αυτό το πράγμα, πως θα αξιοποιηθούν οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Παγκόσμια πρωτοτυπία. Ο κ. Βασιλειάδης θέλει να αφήσει το στίγμα του, να είναι ο πρώτος που θα αξιοποιήσει τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις και αθλητικά, αλλά και οικονομικά".

Κλείνοντας αυτή την συζήτηση, ρωτήσαμε τον Μάκη Αγγελόπουλο ποιο θα είναι το μέλλον της ΑΕΚ τα αμέσως επόμενα χρόνια. Η απάντησή του έδωσε το στίγμα για όσα θα ακολουθήσουν στο άμεσο μέλλον, με στόχο το καλύτερο αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου.

"Έχουμε κερδίσει τον σεβασμό όλων. Δεν έχουμε ενοχλήσει κανέναν. Έχουμε πίστη στις δικές μας αρχές, τις οποίες πάντα υπηρετούμε. Είναι μια οικογένεια η ΑΕΚ, αυτό το βλέπεις και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο. Αυτά λέμε στα παιδιά και τους γονείς τους, έχουμε "στρατολογήσει" πολλά ταλέντα, θέλουμε τις αρχές που έχει το σωματείο να τις περνάμε και σε εκείνα. Τους λέμε "αυτό είμαστε. Σας αρέσει; Αν όχι, μπορείτε να πάτε αλλού". Βλέπω ότι τους αρέσει, υπάρχει θετική ανταπόκριση. Έχουμε κάνει πολλά και θα δείτε ότι σύντομα θα ρίξουμε κι άλλες "βόμβες" στο κομμάτι των συνεργασιών. Δεν είναι της στιγμής, αλλά να ξέρετε πως σύντομα θα ανακοινώσουμε κάποια πολύ σημαντικά πράγματα. Και με παίκτες και με ομάδες. Ήδη χτίζουμε ένα δίκτυο 15-18 ανθρώπων στην Ευρώπη. Κάντε λίγη υπομονή...".

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson