Οκτώ αθλητές μπήκαν μαζί στα 100 τελευταία μέτρα του Open Water, στο Ρίο, όταν ένας φάνηκε να 'χει κρατήσει το καλύτερο για το τέλος και άρχισε να απομακρύνεται από τους υπολοίπους. Ήταν ένας δικός μας άνθρωπος: ο Σπύρος Γιαννιώτης, ο οποίος είχε κρατήσει το καλύτερο για το τέλος. Το Unique... του έριξε τα χαρτιά και τον άκουσε να εξομολογείται πράγματα που αφορούν τη ζωή του και θα σας συναρπάσουν.

Επειδή είναι εκείνος που εγκαινιάζει τη νέα εποχή των χαρτιών του Sport24.gr τον καλέσαμε να θέσει τους όρους. Πιο συγκεκριμένα, τον αριθμό των καρτών που θα τραβά στο εξής ο όποιος καλεσμένος μας υποβάλλεται στη συγκεκριμένη διαδικασία. Αρχικά, σκέφτηκε το #19, αυτό που είχε στο Ρίο, αυτό που αφορούσε και τη γέννηση του (19/2/1980). Όταν αντιλήφθηκε όμως, τον... όγκο, αναθεώρησε! Χαμογέλασε και πρότεινε το "8", γιατί όπως είπε "είναι το γούρικο για τους Κινέζους. Για αυτό είχαν έναρξη για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Πεκίνο, στις 8/8 του 2008". Ως αντιλαμβάνεστε, δεν είχαμε παρά να δεχθούμε την πρόταση του Ολυμπιονίκη και κάπως έτσι ξεκίνησε η διαδικασία.

ΤΟ ΤΥΧΕΡΟ "19"

"Ο τυχερός αριθμός μου είναι το 19. Όταν είδα, δύο ημέρες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πως θα έχω το 19 αναρωτήθηκα: "Λες να είναι σημαδιακό; Γιατί 19 Φεβρουαρίου έχω τα γενέθλιά μου. Τελευταία κούρσα με το νούμερο 19";

ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ

"Δεν θα έλεγα ποτέ κάτι που να αφορά τον εαυτό μου, σε επίπεδο αυταπάρνησης. Θα προτιμούσα οι άλλοι να μιλήσουν για εμένα. Να το θέσουμε σε πιο γενικό επίπεδο; Την ένιωσα στο έπακρο, στους Αγώνες, που ανατρίχιασα όταν ήμουν στο βάθρο και μια τελευταία, με τους αδελφούς Brownlee, όταν ο ένας έχασε την ευκαιρία να τερματίσει πρώτος σε αγώνα τρίαθλου, για να βοηθήσει τον αδελφό του να φτάσει στη γραμμή του τερματισμού. Εκεί, τον άφησε να περάσει πρώτος τη finish line.

Σε στιγμές σαν και αυτές βλέπεις το μεγαλείο του αθλητισμού. Με τέτοιες στιγμές, νιώθω δέος. Όπως θεωρώ ότι οι γονείς μου και τα τρία αδέλφια μου έδειξαν τεράστια αυταπάρνηση, όταν στα 17 μου αποφάσισα να φύγω από την Κέρκυρα για να έλθω στην Αθήνα και να διεκδικήσω τα όνειρα μου. Εκείνη την εποχή ένιωσα πολύ βαθιά μέσα μου πως θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου, για να βγει κάτι καλό από όσα έκαναν για εμένα. Η αυταπάρνηση της οικογένειας μου έγινε το κίνητρο μου".

ΑΠΟΤΥΧΙΑ

"Είναι το ήμισυ της επιτυχίας. Αν δεν μάθεις να διαχειρίζεσαι τις αποτυχίες, δεν θα φτάσεις ποτέ στο να επιτύχεις. Όταν αποτυγχάνεις, ο τρόπος που αντιδράς δείχνει το χαρακτήρα σου, την προσωπικότητα σου, όχι μόνο ως αθλητή, αλλά και ως ανθρώπου. Στην επιτυχία όλα είναι εύκολα. Ο τρόπος που θα συμπεριφερθείς στην αποτυχία, κάνει την ειδοποιό διαφορά. Το πώς θα αντιδράσεις όταν έχουν διαλυθεί όλα μέσα σου, όταν βλέπεις κόπους τεσσάρων χρόνων να μην οδηγούν εκεί που θα ήθελες, είναι αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

Μέσα στη διάρκεια των χρόνων, έχω αποτύχει πολλές φορές. Πάντα σηκωνόμουν, αγωνιζόμουν, έκανα προπονήσεις και διεκδικούσα ξανά αυτά που ήθελα. Κάποιες φορές με επιτυχία, άλλες δεν τα κατάφερνα. Πάντα όμως, συνέχιζα να προσπαθώ. Έχει τύχει να αποτύχω και 2 και τρεις συνεχόμενες φορές, αλλά πάντα γνώριζα ότι στο τέλος της ημέρας θα φύγω επιτυχημένος. Θα σου πω ένα παράδειγμα του 2012. Η τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είναι κακή. Είναι τρομερή. Για εμένα, ήταν αποτυχία. Κυνηγούσα μια θέση στο βάθρο, ήταν στις δυνάμεις μου.

Τα τέσσερα επόμενα χρόνια ξεπέρασαν κάθε προσδοκία που είχα. Δεν θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, παρά τις δυσκολίες που είχα. Μετά το Λονδίνο, το 2013 κέρδισα το Παγκόσμιο. Αυτό ήταν ορόσημο για να συνεχίσω. Ήταν ο φάρος μου. Από το 2012 έως φέτος, υπήρχε πολύ πίεση, πολύ άγχος, θυσίες, κούραση, πόνος. Συν τέσσερα χρόνια στην πλάτη, τα χιλιόμετρα που έκανα. Διαχειρίστηκα την αποτυχία του Λονδίνου, με τέτοιο τρόπο που με έκανε Ολυμπιονίκη. Το "γύρισα" αυτό που ένιωθα το 2012 ώστε να γίνει επιτυχία. Βάσει όσων συνέβησαν την περασμένη τετραετία και του αποτελέσματος στο Ρίο, δεν θα μπορούσα να νιώσω πιο επιτυχημένος! Γενικά, πιστεύω ότι έπειτα από μια αποτυχημένη έκβαση έχεις δυο επιλογές: ή να σηκωθείς και να φύγεις ή να επιστρέψεις και να κάνεις κάτι καλύτερο. Πάντα επέλεγα να συνεχίσω την προσπάθεια, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Με αυτό το γνώμονα πήγαινα πάντα στη ζωή μου: να προσπαθώ, να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και να φεύγω με ψηλά το κεφάλι. Για εμένα, αυτό είναι επιτυχία".

ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ

"Σίγουρα, οφείλω ευγνωμοσύνη στους γονείς μου που με έβαλαν στον αθλητισμό. Ο πατέρας μου, όλα αυτά τα χρόνια, με έχει στηρίξει ηθικά, αλλά και οικονομικά όταν πρωτοξεκίνησα την κολύμβηση. Απ' την άλλη πλευρά, η μητέρα μου μ' έχει στηρίξει σε πολύ δύσκολες στιγμές. Μπορεί να ήταν όλα "μαύρα" μέσα μου, αλλά η μητέρα μου έβρισκε πάντα κάτι θετικό να μου πει για να με ηρεμήσει και να με χαλαρώσει. Αργότερα, αυτό τον ρόλο ανέλαβε ο Νίκος Γέμελος, ο οποίος με ανέχεται 17 χρόνια. Γιατί, μη νομίζεις, κι εγώ δεν είμαι ο πιο εύκολος χαρακτήρας. Μπορεί να φαίνομαι ήρεμος, αλλά δεν είμαι. Έχουμε τσακωθεί άπειρες φορές. Και στις περισσότερες, για να μην πω όλες, φταίω εγώ..."

ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ

"Είναι το παν, ιδιαίτερα για έναν αθλητή. Να κρατά μέσα του την ισορροπία σώματος και ψυχής. Αυτό που σου λέει η ψυχή, να στο λέει και το σώμα και τούμπαλιν. Αυτά πηγαίνουν μαζί. Καμιά φορά η ψυχή... χαράζει το δικό της δρόμο, αλλά πρέπει να βρεις τον τρόπο να την "επαναφέρεις" σε αρμονία με το σώμα. Αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο. Η ισορροπία ενός ανθρώπου είναι αυτή που τον βοηθά να διαχειριστεί την αποτυχία. Ξέρεις μέσα σου πως "αυτό μπορώ, αυτό κάνω, αλλά πρέπει να περιμένω". Πρέπει να παίξεις το mind game με τον εαυτό σου, για να έχεις αυτό που χρειάζεσαι. Ένας αθλητής πρέπει να είναι ισορροπημένος σε όλη του τη ζωή. Πέραν των 4, 5, 6 ωρών που ασχολείται κάθε μέρα με το σπορ του.

Όλη του η ζωή πρέπει να είναι σε ισορροπία, να έχει ως βάση τις ανάγκες που προκύπτουν από το να είσαι αθλητής. Πάντα βοηθά να είσαι καλά και στα προσωπικά σου. Είναι κάτι που το επιβάλεις και στο επιβάλουν, με την καλή την έννοια. Θα πω ένα παράδειγμα: στις πρώτες μου επιτυχίες, το 2001 -είχα πάει Ολυμπιακούς, είχα κάνει το πρώτο πανελλήνιο ρεκόρ, είχα μπει στους τελικούς του Παγκοσμίου- είχα αρχίσει να είμαι λίγο πιο χαλαρός. Ο προπονητής μου, Νίκος Γέμελος με έβαλε στη θέση μου. Γενικά δεν ξέφευγα, αλλά πάντα θες έναν άνθρωπο να σε αφυπνίσει. Πριν καν κάνω οτιδήποτε, με είχε συνέχεια στην... πρίζα. Όταν είσαι 20 και βλέπει ο άλλος πως πας να ξεφύγεις, τον... γυρίζεις στη βάση του.

Θεωρώ ότι δεν θα ξέφευγα, αλλά ήταν ο άνθρωπος που κράτησε την ισορροπία μέσα μου. Τι είναι για εμένα η ισορροπία στην προσωπική ζωή; Να μην υπάρχουν εντάσεις, να λύνεις τα προβλήματα σου τη στιγμή που προκύπτουν. Αν τσακωθώ με κάποιον, θέλω να τα βρω μαζί του. Δεν το αφήνω να αιωρείται. Αν είμαι λάθος, θέλω να το διορθώσω. Αν έχω μιλήσει άσχημα, θέλω να ζητήσω συγγνώμη. Η αυτογνωσία είναι η βάση όλων αυτών. Προσπαθώ να αντιδρώ, όπως θα ήθελα κάποιος να αντιδράσει με εμένα. Δεν κάνω πράγματα που δεν θέλω να μου κάνουν. Υπάρχουν βέβαια, και οι φορές που έχουμε μια άποψη και πιστεύουμε πως είναι η σωστή, χωρίς να ισχύει αυτό. Αν είμαστε απόλυτοι, δεν γίνεται δουλειά. Είναι μεγάλη λέξη η ισορροπία".

ΠΟΝΟΣ

"Χωρίς πόνο δεν γίνεται τίποτα. Στο κομμάτι του αθλητισμού, αν δεν πονέσεις τουλάχιστον τα μισά της κουρσάς δεν έχει... νόημα (γέλια). Για να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα έχει πολύ πόνο, ο οποίος δεν είναι μόνο κατά τη διάρκεια της κούρσας, αλλά και στην προπόνηση. Αυτός είναι πολύ χειρότερος, γιατί είναι επαναλαμβανόμενος".

"ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΚΟΛΥΜΠΑ"

"Την ατάκα "Σκάσε και κολύμπα" δεν την ανακάλυψα εγώ. Προϋπήρχε. Βέβαια, αν με ρωτούσαν τι τίτλο θα έδινα στην αυτοβιογραφία μου θα ήταν: "Σκάσε και κολύμπα, τέλος". Τέλος, δεν έχει άλλο (γέλια)".

ΕΥΤΥΧΙΑ

"Happiness is making your dreams come true. Νομίζω αυτή η φράση τα λέει όλα. Το είχα βάλει και στο Instagram το συγκεκριμένο απόφθεγμα. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αν βάλεις ένα στόχο, αν έχεις ένα όνειρο και το πραγματοποιήσεις, τότε αισθάνεσαι απέραντη ευτυχία. Η ευτυχία είναι πολύ μεγάλη λέξη, αλλά παράλληλα πολύ δύσκολη. Στην προκειμένη περίπτωση έτσι ένιωσα όταν τερμάτισα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο".

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

"Η εμπιστοσύνη έχει διάφορες ερμηνείες. Εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που συνεργάζεσαι. Ένα κομμάτι να μην "κολλήσει" σωστά δημιουργείται πρόβλημα. Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, η εμπιστοσύνη παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στις σχέσεις ενός αθλητή με τον προπονητή του. Κι ο Νίκος μου εμπνέει αυτή την εμπιστοσύνη. Όταν έχω τα άγχη και τις αμφιβολίες μου, θα έρθει και θα με χαλαρώσει με πέντε κουβέντες. Είναι ένας άνθρωπος που, παρότι μπορεί να "βράζει" μέσα του, δεν σου μεταδίδει το άγχος και την αγωνία του. Σου "βγάζει" μία σιγουριά ότι 'Σπύρο, ότι κι αν γίνει, εσύ θα μπεις μέσα και θα κάνεις αυτό που ξέρεις'. Δεν αισθάνεσαι ότι σου λέει ψέματα.

Απ' την άλλη πλευρά, η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου αφορά τους τρόπους που κάνεις προπόνηση, τι προσέχεις κατά τη διάρκεια μίας προπόνησης, αλλά και τις δύσκολες καταστάσεις που έχεις να αντιμετωπίσεις, όπως ο πόνος, η αδυναμία κι η κούραση. Το δυσκολότερο είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου κατά τη διάρκεια της κούρσας. Για παράδειγμα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο είχαμε αναλύσει μία τακτική με τον Νίκο και την ακολούθησα απ' το πρώτο έως το τελευταίο μέτρο της κούρσας. Γιατί είχα εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου. Πολλές φορές μέσα στην κούρσα χάνεις την εμπιστοσύνη σου, αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου. Όμως, ακόμα και στην αμφιβολία πρέπει να επανακτάς την εμπιστοσύνη στις δυνατότητές σου.

Στο Ρίο πίστευα στις ικανότητές μου, αλλά δεν είχα εμπιστοσύνη στους άλλους αθλητές επειδή δεν γνώριζα σε τι επίπεδο βρίσκονται. Εμένα δεν με αγχώνει τι θα κάνω εγώ, αλλά σε τι κατάσταση βρίσκονται οι συναθλητές μου. Όταν είσαι 36 ετών κι αυτοί 24, πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, ξέρεις πως θα είναι καλύτεροι κι όχι χειρότεροι από εσένα. Όμως, στο τέλος της κούρσας έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο η εμπειρία μου. Γνώριζα πώς να διαχειριστώ καταστάσεις που οι νεαροί αθλητές συναντούσαν για πρώτη φορά".

ΕΝΣΤΑΣΗ

"Απ' την στιγμή που χάνεις ή απ' την στιγμή που σε κερδίζει δίκαια κάποιος δεν υπάρχει λόγος να προβείς σε ένσταση. Δεν αισθάνομαι ότι έχασα το χρυσό, αλλά ότι κέρδισα το ασημένιο. Ο Ολλανδός που κατέκτησε το χρυσό ήταν πολύ ικανός. Είδα την κούρσα μετά και αναρωτήθηκα: "Παναγία μου, τι κάνει;" Ήταν φοβερός. Κατάλαβα γρήγορα πως μ' είχε προσπεράσει κι είχε πάρει την 1η θέση, αλλά δεν με ένοιαζε. Ήξερα πως ήμουν στα μετάλλια, ήξερα πως ήμουν δεύτερος. Για εμένα είχε τελειώσει το θέμα. Όμως, μετά έμαθα για την ένσταση. Δεν ήθελα να γίνει η ένσταση γιατί θεώρησα πως θα ήταν άδικο για τον Ολλανδό. Εγώ έτσι το βλέπω. Ήταν στιγμή τρομερής έντασης και χαράς, δεν θα την "χάλαγα" για κανέναν και για τίποτα. Είμαι τρισευτυχισμένος γι'αυτό που έκανα. Για μένα το ασημένιο είναι σαν να πήρα το χρυσό. Όχι με τη λογική της πρωτιάς, αλλά όλης της προσπάθειάς μου. Το ασημένιο είναι το χρυσό μου και ο Ολλανδός είναι πρώτος".

"ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 100 ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ"

"Στα τελευταία μέτρα της κούρσας η ένταση ήταν τεράστια. Όμως, είπα στον εαυτό μου: "Δεν πρόκειται να ξανακολυμπήσεις, οπότε μην παίξεις... κάποιο παιχνίδι τώρα". Θα σταματούσα απ' τη δράση, όποιον κι αν ήταν το αποτέλεσμα, αλλά δεν ήθελα να σκεφτώ τι θα συνέβαινε μετά. Οπότε είπα: "Είναι τα τελευταία 100 μέτρα της ζωής σου. Κολύμπα τα!" Ένιωσα ψυχωμένος".

Video & Photo Credits: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson