Συναντηθήκαμε στη Γλυφάδα. Δίπλα στη θάλασσα. Απ' όταν θυμάται τον εαυτό του, ήταν κοντά στη θάλασσα. Τον γαλήνευε. Τον ηρεμούσε. Ακόμα και εκείνες της ημέρες που ήταν στο μάτι του κυκλώνα, ο πιο δακτυλοδεικτούμενος Έλληνας. Ο Χρήστος Ιακώβου δέχθηκε να κάνει για το Sport24.gr ένα ταξίδι στην ιστορία του. Να γυρίσει στο νησί που μεγάλωσε, την Αντιγόνη και να μας πάρει μαζί του στην πορεία έως την Ελλάδα, την Αμερική, την εθνική άρσης βαρών, τα 66 μετάλλια -εκ των οποίων τα 12 ήταν ολυμπιακά- και μετά στην πλήρη απαξίωση. Την εκμηδένιση. Τον αφανισμό. Μιλά για το ντόπινγκ, ομολογεί πως υπάρχει παντού, εξηγεί μέχρι πού έχει φτάσει η ιστορία και προτείνει λύσεις. Ελάτε μαζί μας.

Η πιο δυνατή ανάμνηση που 'χει -ως άνθρωπος- από αυτήν τη ζωή " είναι του τρένου που φεύγει από την Κωνσταντινούπολη και έβλεπα να "χάνεται" ο Μαρμαράς. Ήμουν 16 προς τα 17 (το 1964) και ένιωθα λίγο φοβισμένος. Το κουβαλάω ακόμα μαζί μου, σαν ένα σφίξιμο στο στήθος, σαν να μου έχουν καρφώσει μαχαίρι στην καρδιά. Πάω πολύ συχνά στην Πόλη και αυτήν την εικόνα την έχω μέσα μου. Αυτή η ανάμνηση δεν ξεχνιέται. Πήγαινα προς το άγνωστο και έφευγα από εκεί όπου ένιωσα ότι είμαι άνθρωπος, την ύπαρξη μου στον κόσμο. Η πρώτη ανάμνηση, λοιπόν που έχω είναι αυτή του ξεριζωμού, από το χώρο σου, από το μέρος σου, από το σπίτι σου". Και δεν ήξερε το λόγο. " Ήμουν και σε ηλικία που δεν ήξερες πολλά, γιατί τότε οι κοινωνίες μας ήταν πολύ "κλειστές". Δεν είχαμε τηλεόραση και social media, όπως έχουν σήμερα που βλέπω τον κόσμο να προσπαθεί να αποδράσει από τον πόλεμο. Στη δική μας περίπτωση, ο πόλεμος ήταν πολιτικός. Βέβαια, ως παιδιά δεν είχαμε ιδέα για όσα γίνονται. Ό,τι μαθαίναμε ήταν από το σχολείο και το σπίτι". Τι σήμαινε αυτό στην πράξη;

" Οι γονείς τότε, δεν μιλούσαν μπροστά στα παιδιά και πέραν του σχολείου και της γειτονιάς που μιλούσαμε τα παιδιά μεταξύ μας -και μοιραζόμασταν ό,τι ακούγαμε να λένε οι γονείς μας στα κρυφά- δεν υπήρχε άλλη πηγή πληροφόρησης. Έτσι ήμασταν ενήμεροι -τρόπον τινά- ότι μας διώχνουν οι Τούρκοι. Ήλθε λοιπόν, το καλοκαίρι, δεν είχαμε σχολείο και δεν υπήρχε και πληροφόρηση. Το μόνο που μας ένοιαζε, ήταν το παιχνίδι. Μια ημέρα, στις αρχές του Αυγούστου με φώναξε ο πατέρας μου και μου είπε πως επρόκειτο να φύγουμε. Στην αρχή νόμισα πως εννοούσε ότι θα πάμε όπως κάθε καλοκαίρι, στα ζεστά λουτρά λίγο πιο έξω από την Κωνσταντινούπολη. Δυσανασχέτησα. Μου είπε "θα φύγουμε για καλά". Όταν τον ρώτησα τι εννοεί, μου είπε "θα φύγουμε στην Ελλάδα". Του ζήτησα το λόγο και αρκέστηκε στο "έχω προβλήματα". Όταν ήλθαμε στην Ελλάδα μας είπε τι είχε συμβεί και πως τον κυνηγούσαν. Έχω ακόμα το διαβατήριο του στο σπίτι, που λέει με κόκκινα γράμματα, στα τούρκικα "δεν είναι δεκτός στην Τουρκία". Σκληρές εικόνες για ένα παιδί. "Σκληρή ζωή", μας διορθώνει.

Από "γκιαούρ" έγινε "τουρκόσπορος"

Πήραν έτσι, τα άκρως απαραίτητα και κίνησαν για την Ελλάδα. "Όταν φύγαμε, δεν μπορούσαμε να πάρουμε πολλά. Για την ακρίβεια, δεν μπορούσαμε να πάρουμε τίποτα. Μόνο τα ρούχα μας. Είχαμε από μια βαλίτσα ο καθένας και ένα σακίδιο. Στο δικό μου, ο πατέρας μου είχε βάλει κάτω κάτω δυο εικόνες. Όπως περνούσαμε από το τελωνείο, ο υπάλληλος έβαζε ένα "Χ" από πάνω. Για να είμαστε σίγουροι, ο πατέρας μου είχε "ταΐσει" τον τελωνειακό και δεν άνοιξε τη δική μου τσάντα.

Τον Αύγουστο του 1964 ήταν που ήλθαμε στην Ελλάδα. Για την ακρίβεια, την ημέρα που βομβάρδισαν οι Τούρκοι την Κύπρο. Εκείνη ήταν η ημέρα που περάσαμε τα σύνορα. Μάλιστα, μας είχαν κρατήσει στη μέση, στη γέφυρα, μέσα στο τρένο, για ώρες, μεταξύ του Εντιρνέ και των Φερών. Ούτε οι Έλληνες μας έπαιρναν, ούτε οι Τούρκοι. Ρωτούσαμε "γιατί έχουμε μείνει εδώ;" και μας έλεγαν "περιμένετε". Κατά τις 4-5 το πρωί, άνοιξα λίγο το τζάμι και είδα κάποιους να έρχονται προς το μέρος μας. Δεν ήξερα αν ήταν Έλληνες ή Τούρκοι. Όταν πλησίασαν, μου μίλησαν ελληνικά και ενημέρωσαν ότι έως το πρωί θα περνούσαμε στην Ελλάδα. Όπερ και εγένετο. Μπήκαμε στα ελληνικά σύνορα και άρχισαν οι ανακρίσεις. Με είχαν πάρει σε μια αίθουσα, η στρατιωτική αστυνομία και με ρωτούσαν τι είχα δει στο δρόμο, αν είχα δει στρατό κλπ. Δεν είχα δει τίποτα. Δεν ξέραμε τι είχε γίνει".

Ο πρώτος προορισμός ήταν η Θεσσαλονίκη " αλλά μείναμε εκεί, για λίγες ώρες. Ο πατέρας μου, δεν είχε αποφασίσει αν θα μείνουμε εκεί ή αν θα πάμε στην Αθήνα. Είχε ένα φίλο, με τον οποίον επρόκειτο να κάνουν δουλειά -επί της ζαχαροπλαστικής, που ήξερε ο μπαμπάς μου-, αλλά κάτι δεν "κόλλησε" και φύγαμε για την Αθήνα. Για την ακρίβεια, στο Κουκάκι όπου ζούσε η αδελφή της μάνας μου, Φωφώ και μείναμε εκεί, έως ότου βρούμε σπίτι -που ήταν δίπλα, επί της λεωφόρου Κουκακίου, δίπλα στην εκκλησία του Άγιου Γιάννη. Ξεκινούσαμε τη ζωή μας από την αρχή και εύλογα μας έλειπαν πολλά πράγματα. Και η αδελφή μου και εγώ, χάσαμε τη χρονιά στο σχολείο, γιατί όταν ήλθαμε δεν ξέραμε τίποτα και δεν είχαμε πού να μείνουμε. Χρειαστήκαμε χρόνο να εγκατασταθούμε και να προσαρμοστούμε. Ευτυχώς ο πατέρας μου είχε φίλους εδώ, από την Πόλη και βρήκε αμέσως δουλειά. Μέχρι τον Οκτώβριο είχε βρει δουλειά στο εργοστάσιο "Μέλο".

Όσο ήταν στην Τουρκία, ήταν ο "γκιαούρ" (άθρησκος). Όταν ήλθε στην Ελλάδα ήταν ο "τουρκόσπορος". " (γελάει) Δεν ανήκαμε πουθενά. Ρωτούσα "ρε παιδιά, τελικά τι είμαστε;". Το βέβαιο είναι πως οι Πολίτες είναι πολύ Έλληνες. Αγαπούσαν τη θρησκεία και είχαν τρέλα με την πατρίδα. Την ίδια ώρα, δεν ήταν πολύ εύκολο να είσαι Χριστιανός στην Τουρκία. Για τους μουσουλμάνους, ήμασταν αλλόθρησκοι. Βέβαια, δεν ήταν όλοι οι Τούρκοι έτσι. Γίνονταν έτσι όταν ήταν πολλοί μαζί, όταν ήταν όχλος. Μεμονωμένα, κάνουν παρέα με αλλόθρησκους.

Φίλους έχω ακόμα από αυτήν την εποχή. Και από τον αθλητισμό έχω φίλους, γιατί όταν έφυγα ήμουν πρωταθλητής Κωνσταντινούπολης και δευτεραθλητής Τουρκίας, στους εφήβους. Είχα ένα κύκλο, μέσα από τα σωματεία. Ωστόσο, δεν μπορείς να γίνεις 100% φίλος με έναν Τούρκο. Γνωστός που ξεχωρίζεις κάποιους που καλούς, κάποιους με τους οποίους να ταιριάζεις, είσαι. Αλλά φίλος, φίλος δεν μπορείς να γίνεις, γιατί έχουν άλλα "πιστεύω", μεγαλώνουν διαφορετικά, μεγαλώνουμε διαφορετικά. Τα ελληνικά σχολεία ήταν επί της ουσίας μεικτά, αφού είχαμε υποχρεωτικά πέντε μαθήματα στα τούρκικα. Βέβαια, δεν είχαμε Τούρκους μαθητές, αλλά πήγα και μια τάξη στο τέλος σε τούρκικο σχολείο αναγκαστικά. Ήταν πιο κοντά στο σπίτι... Μετά μας έδιωξαν".

Ήθελα κολύμβηση, αλλά δεν ψήλωσα

Ως παιδί ασχολήθηκε με διάφορα αθλήματα " για παιχνίδι. Φυσικά και έπαιξα ποδόσφαιρο. Επειδή όμως, ήμουν από νησί, από την Αντιγόνη, όπου φτιάχτηκε το πρώτο ανοιχτό κολυμβητήριο, έκανα κολύμβηση -μάλιστα ήμουν πρωταθλητής στα 25 μέτρα, στους παίδες της Πόλης-, έπαιξα πόλο ως τερματοφύλακας, έκανα καταδύσεις. Από 10 χρόνων δοκίμασα πολλά". Θα μπορούσαμε να πούμε πως όλα ξεκίνησαν από την οικογένεια του, αλλά θα λέγαμε ψέματα. Τουλάχιστον, σε ό,τι αφορά το αρχικό στάδιο. "Ο πατέρας μου, Ιάκωβος είχε τρέλα με τον στίβο. 'Εφτιαχνε ακόντια και με έβαζε να τα ρίχνω. Με έβαλε και να πετάω δίσκο. Αυτά όμως, δεν μου άρεσαν και του το είπα. Του είχα εξηγήσει ότι με ενδιέφερε περισσότερο το υγρό στοιχείο. Εκείνος όμως, ήταν που με πήγε στην άρση βαρών.

Όταν με έβγαλαν από την ομάδα κολύμβησης, επειδή δεν πήρα ύψος μετά τον πρώτο χρόνο, ο προπονητής μου μου είχε συστήσει να δοκιμάσω κάποιο δυνατό άθλημα -λόγω της δύναμης που είχα στα χέρια και στα πόδια. Μου πρότεινε να πάω στην πάλη, στο μονόζυγο και στην άρση βαρών. Ένα καλοκαίρι λοιπόν, όταν ήμουν 13, επιχείρησα να φτιάξω μόνος μου βάρη. Είχα πάρει μια σωλήνα, γέμισα κάτι τενεκέδες με τσιμέντο και πάλευα μόνος μου. Με είδε ο πατέρας μου και από το φόβο μην τραυματιστώ, φώναξε ένα φίλο του που ήταν ο πρώτος προπονητής μου, ο Στράτος Σερβής, να βοηθήσει. Εκείνος με πήρε και με πήγε στο Πέρα. Όλοι οι Έλληνες εκεί κάναμε προπονήσεις. Εκεί και στο Κουρτουλούς. Αυτά ήταν τα μεγάλα σωματεία. Έτσι το 1962 ξεκίνησα τη διαδρομή μου".

Αυτό που τον ιντριγκάρισε και έμεινε ήταν ότι κατάφερε να ξεχωρίσει από τους πρώτους κιόλας μήνες. Συν κάτι ακόμα: " Τότε ήταν της μόδας τα έργα με την ελληνική μυθολογία. Βλέπαμε λοιπόν, κάτι ωραία κορμιά, ωραία σώματα και αυτός ο προπονητής, για να μας κάνει να μείνουμε στην άρση βαρών, μας έλεγε "κάνε βάρη και θα γίνεις έτσι, θα είσαι ωραίος, δυνατός, θα σε θέλουν τα κορίτσια". Μας έβαζε "τυράκι". Εμείς το τρώγαμε το χάπι και δώστου προπόνηση. Έτσι "κόλλησα" και την αγάπησα πολύ. Στους πέντε μήνες, κατέβηκα σε αγώνες επίλεκτων Κωνσταντινούπολης και "βγήκα" πέμπτος. Αυτό ήταν το πρώτο που μου άρεσε. Είχα πάει σε αγώνες, ένιωσα ωραία, μας είχαν δώσει σε όλους μετάλλιο -άλλο ένα "τυράκι". Έπειτα από ένα χρόνο πήγα στο πρωτάθλημα Παίδων και Εφήβων της Κωνσταντινούπολης, όπου μετείχαν 30 σωματεία και πάνω από 100 παιδιά. Εκεί βγήκα πρώτος. Είχαν προηγηθεί προπονήσεις που είχαν ξεκινήσει από μία ώρα και είχαν φτάσει τις τρεις. Τότε μου είπε ο προπονητής μου να μην τα παρατήσω, γιατί είχα ταλέντο. Πήγε στον πατέρα μου, είπε τα ίδια και ήταν αυτός που κάθε μέρα με έπαιρνε από το σχολείο και με πήγαινε στην προπόνηση. Τελείωνα το σχολείο στις 16.00 και στις 17.00 ήμουν στο γυμναστήριο. Έκανα δυο ώρες προπόνηση, έπαιρνα το τραμ και πήγαινα σπίτι".

"Ο Σοφιανίδης ήταν εξάδελφος μου και εκείνος μου είπε να πάω στον Παναθηναϊκό"

Όταν έζησε το ξεριζωμό και αφότου ξεπέρασε τα βασικά ζητήματα (επιβίωσης, διαβίωσης) θέλησε να αναζητήσει ένα μέρος, να συνεχίσει να ασχολείται με το αγαπημένο του σπορ. " Είχα εξάδελφο, τον Αλέκο Σοφιανίδη, έναν από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία της ΑΕΚ. Στην Κωνσταντινούπολη, έκανε προπονήσεις στο Πέρα Κλουμπ και στο ακόντιο και στο στίβο -στα 100 μέτρα- και στο ποδόσφαιρο. Τελικά, έγινε ποδοσφαιριστής, ένα από τα καλύτερα μπακ της Ελλάδας. Τον βρήκα λοιπόν, και τον ρώτησα πού θα μπορούσα να πάω για προπονήσεις.

Μου είπε πως η ΑΕΚ δεν είχε τμήμα άρσης βαρών, ρώτησε και μου είπε "θα πας στον Παναθηναϊκό, με τον οποίον δεν τα έχω καλά γιατί είμαι ΑΕΚτζης, αλλά έχουν το καλύτερο, το πιο οργανωμένο τμήμα". Τότε είχε τμήμα ο Πανελλήνιος, που υπολειτουργούσε και ένα στον Εθνικό, αλλά μου είπε πως δεν ήταν σαν και εκείνο του Παναθηναϊκού. Μετά, τηλεφώνησα σε άλλον φίλο μου, πάλι ποδοσφαιριστή, τον Κώστα Χάντζο, που ήταν πιο νέος από τον Αλέκο για να μου πει πώς θα πάω στο γήπεδο. Δεν ήξερα δρόμους, δεν ήξερα τίποτα. Ήλθε το παιδί, με πήρε από το Παλαιό Φάληρο, όπου είχαμε μετακομίσει σε γειτονιά Πολιτών -μας αρέσει η θάλασσα και μαζευόμαστε στη θάλασσα-, και με πήγε".

Βρήκε τον προπονητή Σιζόπουλο, τον πλησίασε και του συστήθηκε. " Του είπα από πού είμαι και τι είχα καταφέρει έως τότε. Με ρώτησε πόσα κιλά σηκώνω, του απαντούσα και με αντιμετώπισε με δυσπιστία, γιατί τότε στην Ελλάδα δεν σήκωναν τα κιλά που σήκωνα εγώ στην Τουρκία. Παρ' όλα αυτά, μου είπε να πάω την επομένη για προπόνηση", τα λόγια έγιναν πράξεις. "Οι αθλητές που ήταν στο γυμναστήριο, τα έχασαν, μολονότι είχα μείνει ένα χρόνο χωρίς γυμναστική. Έδωσα όμως, κάτι παραπάνω για να δείξω ότι μπορώ, είχα και καλή τεχνική " και έγινε μέλος του Παναθηναϊκού, για 17 χρόνια.

Το 1967 έγινε και διεθνής. "Ο πρώτος επίσημος αγώνας ήταν εκείνη τη χρονιά, στην Τύνιδα, όπου διεξήχθησαν Μεσογειακοί Αγώνες. Είχα βγει τρίτος. Ήταν το πρώτο μου μετάλλιο, για την Ελλάδα". Η κίνηση που είχε "κατακτήσει" ήταν το "ντεβελοπέ", που έχει καταργηθεί. " Είναι το press. Δηλαδή, από τους ώμους, χωρίς τη συμμετοχή ποδιών σηκώνεις την μπάρα από τους ώμους πάνω από το κεφάλι. Αυτή η κίνηση με βόλευε, γιατί ο προπονητής μου ήταν πολύ καλός σε αυτή και με είχε μάθει να την κάνω πολλή ωραία, με καλή τεχνική. Αυτή η τεχνική μου είχε δώσει δυο Παγκόσμια Εφήβων, ένα ανδρών το 1971, στη Λίμα του Περού, ενώ το 1972 ήμουν δεύτερος". Εκείνη τη χρονιά καταργήθηκε " για τηλεοπτικούς λόγους. Οι αγώνες είχαν διάρκεια τριών ωρών και τα κανάλια είχαν ενημερώσει πως για να αναλάβουν τη μετάδοση, έπρεπε να μειωθεί ο χρόνος. Από τις τρεις κινήσεις λοιπόν, η Παγκόσμια Ομοσπονδία διέγραψε το "ντεβελοπέ". Μετά, το τρίλεπτο που είχαν οι αθλητές για τις προσπάθειες, έγινε δυόμιση λεπτά και πλέον είναι ένα, γιατί η τηλεόραση θέλει εικόνα και υπάρχει η ανάγκη να έχουν τελειώσει όλα σε μια ώρα". Και ποιον νοιάζεται για τον αθλητή; Αλλά θα φτάσουμε και εκεί.

Το FBI και η διπλοβάρδια στο Georgia Tech

Βάσει του πλάνου που είχε κάνει, θα εγκατέλειπε μετά το 1980 " γιατί ήμουν 33 και αυτό είναι συνήθως το όριο στην καριέρα ενός αρσιβαρίστα. Είχα κάνει ήδη πολλά πράγματα και είχε επέλθει κορεσμός. Τι να σου πω; Κουραζόμουν και μόνο που έμπαινα στο γυμναστήριο. Μου άρεσε να βρίσκομαι εκεί. Η αγάπη, ήταν αγάπη. Δεν μου άρεσε όμως, πια να κάνω προπονήσεις. Κάθε μέρα από τα 13, έκανα τα ίδια. Είχα βάλει ως στόχο, να είναι ο τελευταίος καλός αγώνας μου, στους Μεσογειακούς του Σπλιτ της τότε Γιουγκοσλαβίας -είχα βγει πρώτος- και μετά μια ετοιμασία έξι μήνες, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν "βγήκαν" οι Ολυμπιακοί, γιατί έπαθα μια ζημιά στον ώμο, σαράντα ημέρες νωρίτερα και δεν μπόρεσα να πάω, ενώ είχα κάνει πολύ καλή προετοιμασία". Αυτό για έναν αθλητή προφανώς και είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί. "Ναι, γιατί είχα κάνει υπερπροσπάθεια να βάλω όλη τη ψυχική κούραση στην άκρη και να αφοσιωθώ στις προπονήσεις, είχα φτάσει σε καλά κιλά και είπα "οκ, θα βγω 5ος, 6ος". Και τελικά, δεν πήγα. Αποφάσισε άλλος για εμένα". Εκείνος ωστόσο, ήξερε τι ήθελε να κάνει μετά.

Ως αθλητής, είχε ταξιδέψει στην Αμερική στο πλαίσιο αγώνων "αλλά και για δουλειά, είχα δουλέψει για ένα εξάμηνο ως προπονητής στη Φλόριντα, με άδεια από την ομοσπονδία" και είχε αποφασίσει πως θέλει να επιστρέψει για να αναζητήσει ευκαιρίες. " Η Αμερική είναι ξελογιάστρα" ομολογεί, πριν τον ρωτήσουμε αν αληθεύει πως είχε δουλέψει με πράκτορες του FBI. "Το 1976, στη Φλόριντα αυτό έκανα, μεταξύ άλλων. Για την ακρίβεια, εργάστηκα σε ένα προπονητικό κέντρο όπου έρχονταν και πράκτορες του FBI για να κάνουν αυτό που σήμερα είναι γνωστό στην Ελλάδα ως cross fit. Δηλαδή, κυκλική προπόνηση, με βάρη, τρέξιμο, μονόζυγο, κολύμβηση. Τα πάντα. Όταν τελείωναν από εμένα, τους έριχναν στον ωκεανό. Δούλευα 11 το πρωί με 14.00 και από τις 16.30 μέχρι τις 18.30 που περνούσαν οι ομάδες και τους έκανα βάρη. Εκεί έμεινα 6-7 μήνες.

Εν τω μεταξύ, τότε γινόταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Άρσης Βαρών στην Πενσιλβάνια. Τους είχα πει λοιπόν, να πάω κατευθείαν από τη Φλόριντα, αφού ούτως ή άλλως έκανα προπονήσεις και είχα την ευκαιρία να βγάλω και χρήματα. Γιατί εδώ δεν παίρναμε τίποτα. Μόνο το φαγητό μας πλήρωναν και κάποια οδοιπορικά, δυο μήνες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο πατέρας μου με συντηρούσε, με τη βιοτεχνία γλυκών. Εν πάση περιπτώσει, όταν πήγα στη Φλόριντα μου άρεσε ό,τι είδα και έζησα. Μετά πήγα στην Ατλάντα σε κάτι φίλους και συγγενείς. Εκεί ζήτησα δουλειά από το Georgia Tech, να δουλέψω στην άρση βαρών. Το πρωί λοιπόν, δούλευα στο εστιατόριο και το απόγευμα έκανα τον προπονητή".

Το Πανεπιστήμιο του είχε εξηγήσει πως με τα χρήματα που θα παίρνει ως προπονητής (600 δολάρια), δεν θα μπορούσε να ζήσει και άρα χρειαζόταν άλλη μια δουλειά. Για να τον διευκολύνουν, του βρήκαν οι ίδιοι (οι υπεύθυνοι στο αθλητικό πρόγραμμα του πανεπιστημίου) στο εστιατόριο του campus, όπου πήγαινε από τις 07.30 έως τις 14.30 και έπαιρνε 1.600 δολάρια και το απόγευμα ήταν προπονητής. " Με πήραν τηλέφωνο από την Αθήνα για να μου πουν ότι είχαμε τους Βαλκανικούς Αγώνες στη Θεσσαλονίκη και έπρεπε να επιστρέψω. Έτσι γύρισα. Για τους αγώνες". Γιατί πέρασε εκ νέου τον Ατλαντικό, στα τέλη του 1979. " Μου άρεσε πολύ εκεί, ενώ εδώ δεν υπήρχε τίποτα. Ο πατέρας μου είχε πουλήσει τη βιοτεχνία, γιατί δεν ήμουν εγώ εδώ να την αναλάβω". Η αδελφή του; "Στη λογική της οικογενείας, οι γυναίκες παντρεύονται και κάθονται. Και ξέρεις ποιον πήρε η Μαρία; Τον καλύτερο μου φίλο, στον Παναθηναϊκό, τον αρσιβαρίστα Τάσο Φλασκή". Για την ιστορία, ο Ιακώβου έχει παντρευτεί την εξαδέλφη του Φλασκή, απ' όταν ήταν 20 χρόνων και η Ελένη ήταν 18! Όταν "έκλεισε" ο κύκλος, ο Φλασκής είχε ζητήσει από τον Ιακώβου να πει μια καλή κουβέντα και εκείνος... τον έστειλε στον πατέρα τους " γιατί έτσι γίνονταν αυτά". Και έγιναν.

Το αυτοκίνητο που "κλάταρε" και ο θυμός με τον Σγουρό

Το 1987 λοιπόν, είπε στη σύζυγο του να έλθουν στην Ελλάδα για να κάνουν εδώ τις γιορτές των Χριστουγέννων. Το πλάνο ήταν να μείνουν 15 ημέρες. Δεν θα εκτελείτο. " Είχα πολύ καλή δουλειά στην Αμερική. Είχα φτιάξει ένα ιταλικό εστιατόριο (Chris' pizza house). Γιατί δεν επέλεξα την ελληνική κουζίνα; Στην Ατλάντα αυτή η απόφαση θα με οδηγούσε στην πτώχευση, σε δυο μήνες. Να σου πω γιατί το άνοιξα; Ήμουν στον αθλητισμό και για τις εποχές έβγαζα πολύ καλά λεφτά. Είχα δουλέψει πολύ καλά, στη Falcon, στο Georgia Tech, σε ομάδες του NFL, στο YMCA (βλ. ΧΑΝΘ) της περιοχής μου έκανα επαφές, απέκτησα εμπειρίες, υπήρχε και ανταπόκριση. Ήταν όλα πολύ καλά. Είχα γνωρίσει και μεγάλους προπονητές στο αμερικανικό football, ανθρώπους που με βοήθησαν πάρα πολύ στη διαχείριση των αθλητών. Είχαν να διαχειριστούν τύπους που έπαιρναν τότε 10 εκατ. δολ. το χρόνο, τον κόσμο. Δεν είναι εύκολο. Τους έκανα 3-4 φορές την εβδομάδα άρση βαρών και μου έμαθαν πολλά. Μου στάθηκαν πολύ".

Ναι, αλλά το εστιατόριο πού κολλούσε; " Σκεφτόμουν πως όταν θα επέστρεφα στην Ελλάδα -ήθελα να γυρίσω σε καλή ηλικία, για να ζήσω όσα είχα φτιάξει- θα ήθελα να 'χω κάνει και το κομπόδεμα. Πήρα τον πατέρα μου, του είπα το πλάνο, μου απάντησε "μην κάνεις τίποτα". Δεν τον άκουσα και προχώρησα. Η προϋπηρεσία στο εστιατόριο του Georgia Tech με βοήθησε πολύ. Συγκέντρωνα ονόματα προμηθευτών που μου άρεσαν και έβλεπα πώς λειτουργεί το όλο πράγμα, αποτελεσματικά. Μετά σκέφτηκα ότι θα ήταν χρήσιμο να αποκτήσω εμπειρία και από ιταλικό εστιατόριο, εφόσον ήθελα να ασχοληθώ με αυτήν την κουζίνα. Βρήκα ένα και ζήτησα μια part time δουλειά. Με τα πολλά, μου την έδωσε -κυρίως γιατί με ήξερε από την ενασχόληση μου με football, με είχε δει και με ήξερε.

Προηγουμένως, βέβαια μου πρότεινε να ανοίξω μπαρ -είχε ανοίξει ένα ο ίδιος, απέναντι από το ρεστοράν του-, αλλά δεν ήθελα να μπλέξω με τη νύχτα. Έμαθα και εκεί πολλά και μετά πήγα σε έναν Έλληνα και όταν έκρινα πως μπορώ, άνοιξα το δικό μου μαγαζί. Και πήγε πολύ καλά. Κοιμόμουν 2 τα μεσάνυχτα, σηκωνόμουν 8 το πρωί, πήγαινα για αγορές για το μαγαζί, μετά στο γυμναστήριο, έκανα τη δουλειά μου, το μεσημέρι γύριζα στο μαγαζί για να είμαι παρών στην προετοιμασία των πέντε μαγείρων που απασχολούσα -είχαν δει πολλά τα μάτια μου και ήξερα πως έπρεπε να είμαι εκεί για να τσεκάρω τα πάντα-, ξεκουραζόμουν μια ώρα, γύριζα στο γυμναστήριο και το βράδυ ήμουν στο εστιατόριο, μέχρι το κλείσιμο. Όλα όμως, ήταν καλά. Θέλω να σου πω ότι δεν είχα λόγο να φύγω από την Αμερική".

Και τότε πώς έφυγε; " Τα Χριστούγεννα του '87, όπως ανέβαινα τη Συγγρού, για να αφήσω ένα αμαξάκι που είχα τότε στο συνεργείο, είδα μια επιγραφή που έλεγε "Ομοσπονδία άρσης βαρών". Την είχα αφήσει κοντά στο Hilton και μου έκανε εντύπωση. Επιπροσθέτως, ήξερα ποιοι άνθρωποι έχουν θέσεις, γιατί μου έστελναν το περιοδικό που εξέδιδαν κάθε δίμηνο και ενημερωνόμουν. Σκέφτηκα "δεν πάω να πω ένα γεια;". Και πήγε. Συνάντησε οικεία πρόσωπα (Ηλιού, Χρηστάκο κλπ), παλιούς αθλητές της άρσης βαρών. " Τα είπαμε και με κάλεσαν να επιστρέψω στις 17.00 που θα είχαν συμβούλιο, για να μου συστήσουν τον Γιάννη Σγουρό. Δεν τον ήξερα και μάλιστα είχα ενημερώσει για τις ενστάσεις μου, επί της επιλογής ενός μπασκετμπολίστα για να διοικήσει τη δική μας ομοσπονδία. Είχα θυμώσει πάρα πολύ".

Το συναίσθημα θα άλλαζε στη γνωριμία, οπότε ο τότε πρόεδρος του πρότεινε να γράψει ένα βιβλίο για την ιστορία του σπορ στην Ελλάδα "επειδή το είχα ζήσει και ήξερα πώς εξελίχθηκε, αλλά και τους πρωταγωνιστές. Βγήκε λοιπόν, ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα". Η επόμενη ερώτηση του Σγουρού ήταν "σκέφτεσαι να γυρίσεις πίσω;", με τον Ιακώβου να απαντά επίσης με ερώτησ η ("τρελός είσαι;").

Κάποια μέρα, το 1989 " με πήρε τηλέφωνο ο Σγουρός για να μου πει ότι επρόκειτο να φύγει ο Πολωνός προπονητής που είχαμε και ότι ήθελε εμένα να αναλάβω την εθνική. Του είπα ότι έχω τα μαγαζιά, τις δουλειές μου. Έπειτα, έχω και τη γυναίκα μου που φωνάζει και γκαρίζει. Πώς θα φύγουμε;. "Θα της μιλήσω εγώ" μου λέει. Και αυτό έκανε. Κάποια στιγμή, του λέει η γυναίκα μου “επειδή μου είπες πως φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρει και δεδομένου ότι ξέρω την τρέλα που έχει με την άρση βαρών, θα έλθουμε”. Δηλαδή, δούλεψε η αντίστροφη ψυχολογία. Όσο της μιλούσα εγώ, μου έλεγε συνέχεια όχι. Μόλις άκουσε κάποιον να της λέει πως φοβάται ότι δεν θα τα καταφέρω, συμφώνησε. Γύρισε λοιπόν, και μου είπε “άντε, κάνε το κέφι σου και την τρέλα σου”. Έτσι, τέλος του 1989 ήλθα και υπέγραψα το πρώτο συμβόλαιο".

Ο Αμπατζίεφ, τα φάρμακα και η διευκρίνιση

Αν πηγαίναμε καρέ καρέ τη διαδρομή από την εκκίνηση έως τα 66 μετάλλια, εκ των οποίων τα 13 Ολυμπιακά, θα ήμασταν ακόμα εκεί και θα μιλούσαμε, το “τρέξαμε” λίγο και του ζητήσαμε τις πιο έντονες εικόνες. " Όπως ως αθλητής γυμναζόμουν πολλές ώρες, το ίδιο έκανα και ως προπονητής με τα παιδιά. Με την τρέλα που είχα και δικά μου έξοδα, πήγα και έκανα προετοιμασία στη Βουλγαρία. Είχαμε χούντα στην Ελλάδα και δύσκολα έπαιρνες άδεια. Παρ' όλα αυτά, οι καλές σχέσεις που είχα με τους Βούλγαρους, τον προπονητή Ιβάν Αμπατζίεφ και τη σχολή προπονητών -εδώ να πω ότι πέραν της Βουλγαρίας, σχολές είχαν και οι Ουγγαρία και Ρωσία, αλλά δεν δέχονταν ξένους- ζήτησα να πάω και με δέχθηκαν. Έκανα πολλές αλλαγές στα δικά τους προγράμματα, γιατί ως αθλητής είχα δει ότι δεν ήταν σωστά όσα έκαναν, το έβλεπα και στους συναθλητές μου, οπότε μετά άρχισα τις προσαρμογές.

Ο Ιβάν μιλούσε τούρκικα -είναι Βούλγαρος, μεγαλωμένος στα τουρκικά χωριά- και η δυνατότητα που είχαμε στη συνεννόηση, επίσης με βοήθησε πολύ. Του είχα πει λοιπόν, ότι το πρόγραμμα χρειάζεται αλλαγές, πάνω στην προσωπικότητα των αθλητών, στον όγκο τις προπόνησης, έβγαλα άλλα που θεωρούσα ότι ήταν επιπλέον, αλλά δεν ήθελε να ακούσει για αυτές. Μόνο όταν είδε αποτελέσματα, ότι δηλαδή αυτά που έκαναν έφερναν διακρίσεις, άρχισε να μετατρέπει το πρόγραμμα. Όπως μου είχε πει “είμαι από εκείνους που θέλουν οι μαθητές να γίνονται καλύτεροι από το δάσκαλο”. Με βοήθησε πάρα πολύ. Με είχε πάρει 2-3 φορές και στην προετοιμασία της εθνικής σε καμπ, ενώ κάναμε μετά με την εθνική επισκέψεις για προετοιμασία, όπως έκανε και η δική τους εθνική επισκέψεις σε εμάς. Πάντα φυσικά, όταν δεν υπήρχε κοντά διοργάνωση -γιατί εκεί είχαμε ανταγωνισμό". Μια στάση εδώ, να αναπτύξουμε λίγο το κεφάλαιο "Αμπατζίεφ".

Η... διασταύρωση με τον Τζέκο και τη Θάνου

Ο Ιβάν Αμπατζίεφ εκδιώχθηκε έπειτα από τρία σκάνδαλα που αφορούσαν το ντόπινγκ αθλητών του. " Ωραία. Αυτά είναι... Εντάξει", σχολιάζει πριν του πούμε ότι σε ομιλία του το 2004, στη Φινλανδία είχε πει πως "όσοι παίρνουν φάρμακα, κάνουν καλύτερες εντυπώσεις και υπάρχει πάντα τρόπος να αποφύγετε τους ελέγχους". Μάλιστα, είχε καταλήξει στο "οι Έλληνες μου ζήτησαν να παρουσιάσω τις μεθόδους μου. Είχαν εξαιρετικά αποτελέσματα στη Θάνου". Όλα αυτά, υπάρχουν σε video που είχε παρουσιάσει η εκπομπή "Νέοι Φάκελοι". " Δεν αναφέρθηκε στη Θάνου, σε σχέση με το ντόπινγκ. Όλα όσα έχουν γραφτεί είναι σαχλαμάρες. Εγώ είχα γνωρίσει τον Αμπατζίεφ στον Τζέκο". Τι έγινε; " Ήλθε σε εμένα ο Τζέκος, όταν η Θάνου ήταν 17 χρόνων και εκείνος ήταν γυμναστής της. Για την ακρίβεια, στην αρχή δεν ήταν ο προπονητής της. Εγώ του είπα να γίνει. Είχε μια αντιπροσωπεία εισαγωγής συμπληρωμάτων διατροφής και μια ακόμα, με εισαγωγή ρούχων γνωστής εταιρίας. Όταν λοιπόν, μου έφερε τη Θάνου μου είχε ζητήσει να της φτιάξω ένα πρόγραμμα άρσης βαρών, που θα τη βοηθούσε να τρέχει καλύτερα.

Του είχα ζητήσει να κάνουμε μια προπόνηση. Είδα ότι είχε μια μικρή αγκύλωση στα χέρια -δεν άνοιγαν οι αγκώνες- και μια μικρή αγκύλωση στο πέλμα. Τον ρώτησα αν όντως τρέχει, με αυτά τα προβλήματα. Μου είπε πως είναι πεισματάρα και μου είπε να της βγάλω ένα πρόγραμμα με βάρη. Της έβγαλα και ένα για το στίβο. Μια από τις φορές που είχε έλθει ο Ιβάν στη δική μας προετοιμασία, γνωρίστηκαν και όταν ο Τζέκος έκανε ένα σεμινάριο στο Βόλο, κάλεσε τον Αμπατζίεφ. Εκεί είπε πως δεν γίνεται αθλητισμός, χωρίς βοηθήματα και αυτό έμπλεξαν και το έκαναν θέμα. Κανείς προπονητής δεν μπορεί να δώσει απαγορευμένα, από τη στιγμή που ξέρει ότι υπάρχουν έλεγχοι κάθε 15 ημέρες".

Πίσω στον Αμπατζίεφ, πιστεύει πως η επαναλαμβανόμενη σύμπτωση... εξακολουθεί να είναι σύμπτωση; " Όταν ο Αμπατζίεφ μιλούσε για φάρμακα, δεν μιλούσε ποτέ για τα απαγορευμένα. Το απαγορευμένο είναι για αυτόν που θέλει να κάνει λίγη δουλειά και να φτάσει γρήγορα σε αποτέλεσμα. Αυτό το ξέρω από μέσα. Αν ένας αθλητής πάρει στα 20 φάρμακο, στα 22 θα πετάξει και μετά θα χαθεί. Αν θες να βοηθήσεις έναν αθλητή που έχει 10-11 χρόνια πορεία, που δουλεύει ατελείωτες ώρες κάθε μέρα, δεν γίνεται να του δώσεις μια μπριζόλα και δυο αβγά, για να κάνει τρεις προπονήσεις την ημέρα. Παίζει μεγάλο ρόλο η διατροφή και κάθε κατηγορία τρώει άλλα -από 3000 έως 6.000 θερμίδες. Όταν θες 200 γραμμάρια καθαρή πρωτεΐνη, δεν μπορείς να τη βρεις στο φαγητό. Δηλαδή, και να τη βρεις μόνο στο κρέας θα πάθεις άλλη ζημιά. Θέλεις και τα βοηθήματα. Θα πάρεις αμινοξέα. Είναι έτοιμη τροφή που μέσω του συκωτιού πάει στο σώμα και σε βοηθά να αντέξεις στην έντονη προπόνηση".

"Ο Ιβάν πρόσεχε πολύ, όταν μιλούσε για φάρμακα δεν εννοούσε το απαγορευμένο"

Τότε πώς έγινε και οι ομάδες του βρέθηκαν τρεις φορές ντοπέ και την τελευταία φορά είχε το 11/11; " Αυτά είναι παραμύθια. Είχαν πιαστεί μια φορά με λάθος του εργαστηρίου της Βουλγαρίας. Του είχαν πει πως ένα χάπι είναι καθαρό, το είχε στείλει στη Γερμανία του είπαν το ίδιο και ήλθε παρτίδα με διουρητικό. Γιατί το εργοστάσιο που το παρήγαγε έβαλε λίγο διουρητικό, σε ένα φάρμακο για γέρους. Δηλαδή, το ένα χάπι ήταν για γέρους. Τα 3-4 μπορούσαν να βοηθήσουν τον αθλητή. Έκανε λοιπόν, την παραγγελία με το γιατρό του και έτσι έπιασαν καμιά 10αρια. Τότε λοιπόν, βγήκε το εργοστάσιο και είπε τι είχε γίνει. Τα λάθη γίνονται και άκρη δεν βγάζεις".

Τα φαινόμενα ωστόσο, που αφορούσαν τον Αμπατζίεφ ήταν επαναλαμβανόμενα. " Δεν νομίζω. Ο Ιβάν πρόσεχε πάρα πολύ. Πιστεύω ότι μια φορά του την “έκαναν” με τον καφέ -είχε ρίξει άλλος προπονητής μέσα στον πρωινό καφέ των αθλητών της εθνικής τεστοστερόνη. Κάτι που παραδέχθηκε όταν του έβαλαν το πιστόλι στο κεφάλι και του είπαν να ομολογήσει την πράξη του, εξηγώντας πως ήθελε να “φάει” τον Αμπατζίεφ". Την τρίτη φορά; "Δεν ξέρω για τρίτη φορά. Τώρα ο Αμπατζίεφ είναι 80 χρονών. Μέχρι πρότινος δε, ζούσε και δούλευε σε πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, ενώ βοηθούσε έναν πρώην αθλητή του, που είχε ανοίξει γυμναστήριο στην περιοχή. Άλλος ήταν ο προπονητής που έπιασαν τώρα. Τώρα είναι στο χωριό του και ασχολείται με το μποστάνι του".

Το σύστημα του Ιακώβου -ή αλλιώς το "ελληνικό σύστημα"

Το νέο σύστημα, το ονόμασε "ελληνικό σύστημα". Τι αφορούσε; Ισχύει ότι ο κάθε αθλητής του έπρεπε να σηκώνει τα κιλά του ατομικού ρεκόρ του κάθε μέρα; "Είχαμε περίοδο τριών, έξι, εννέα και 12 μηνών. Ο όγκος προπόνησης ήταν τα 3000 σηκώματα, στο τρίμηνο. Μετά, έπεφτε στα 1700 πριν τα τουρνουά, μετά τους αγώνες είχε 15 ημέρες μεταβατική περίοδο, να δουν και τα παιδιά τα σπίτια τους. Να πω εδώ ότι όλες οι προετοιμασίες γίνονταν σε καμπ, σε διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας, γιατί οι αθλητές βρίσκονταν πάντα μέσα σε κλειστό χώρο, όπου που έκαναν κάθε μέρα τα ίδια. Ήθελα λοιπόν, να αλλάζουν τουλάχιστον παραστάσεις.

Το "όπου μπορείς, όσο μπορείς" δεν γινόταν κάθε μέρα. Είχαμε στόχους. Λέγαμε "Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή θα κάνουμε το μάξιμουμ. Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο φτάναμε στο 85%". Τα ολυμπιακά αθλήματα είναι θέμα εξειδίκευσης. Δεν γίνεται να κάνεις ας πούμε, ένα σήκωμα. Θέλει εκπαίδευση και τεχνική. Όσο κουράζεσαι πέφτει μεν, το ρεκόρ σου, αλλά γίνονται προσαρμογές στο σώμα σου. Πάνω στις προσαρμογές και την ένταση της δουλειάς, μεγαλώνει ο μυς. Δεν μεγαλώνει με λίπος και νερό. Μόνο έτσι. Όταν λοιπόν, αυξάνεται η μυική μάζα, έρχεται η δύναμη. Θέλει δουλειά και υπομονή. Σκέψου πως ο Πύρρος (Δήμας) έκανε 155 και 192 και όταν έγινε για τρίτη φορά χρυσός Ολυμπιονίκης έκανε 175 και 215. Αυτό σε διάστημα από το 1990 έως το 2002. Τα ρεκόρ τα έκανε από τα 22 και μετά”.

Μετά την πρώτη φάση, η ιστορία είχε ως εξής: " Στο τέλος του τριμήνου, ανάλογα με το πόσες φορές είχε πάει ο κάθε αθλητής στο μέγιστο “έβγαινε” και το πρόγραμμα που θα έπαιρνε για τη συνέχεια και ούτω καθ εξής. Φτάναμε στο σημείο να κάνουμε 6.500 σηκώματα, το μήνα, με τρεις προπονήσεις την ημέρα και 11 το βράδυ όλοι πηγαίναμε για ύπνο. Έτσι ήλθαν οι μεγάλες επιτυχίες. Όταν κάνεις γκέτο και έχεις 20-30 αθλητές, τραβά ο ένας τον άλλον. Όσοι είναι στην ίδια κατηγορία, έπειτα από ένα σημείο αρχίζουν και ανταγωνίζονται Αρχίζει η κόντρα τους και βλέπεις ποιος ξεχωρίζει".

Πώς όμως, γινόταν η επιλογή. " Στις αρχές του χρόνου, το δεύτερο σαββατοκύριακο κάθε Φεβρουαρίου, κάναμε έναν μεγάλο αγώνα, με τη συμμετοχή αθλητών που μας έστελναν τα σωματεία από όλη την Ελλάδα. Είχαμε 88 σωματεία -τώρα είναι 50. Κάναμε μια Εθνική με 70 άτομα και οι καλύτεροι πήγαιναν σε κάθε τουρνουά, έπειτα από αγωνιστικά τεστ. Ποτέ δεν πήγαινε η ομάδα κάπου, αν δεν γίνονταν αγωνιστικά τεστ και ντόπινγκ τεστ, για να έχουμε το κεφάλι μας, ήσυχο. Και όλοι έκαναν τις ίδιες προπονήσεις", με τα γνωστά αποτελέσματα. Θετικά και αρνητικά.

Να γίνει ελεγχόμενο το ντόπινγκ

Δεδομένου ότι το σκάνδαλο έχει καταγραφεί πολλάκις, μαζί με την αθώωση ( όταν κινεζικό εργοστάσιο ανέλαβε την ευθύνη της παρτίδας που "έβγαλε" ντοπέ 11 αθλητές), πάμε στο παρασύνθημα: δεν είναι λίγο υποκριτικό να βλέπουμε αθλητές που έχουν παραβιάσει την ανθρώπινη φύση, που έχουν φτάσει σε επιδόσεις που δεν είναι ανθρωπίνως δυνατές, να έχουμε αντιληφθεί ότι πάνω από κάθε αθλητικό ιδεώδες είναι πια το κέρδος και να κάνουμε τους Κινέζους στο θέμα των απαγορευμένων ουσιών; Γιατί δεν είναι μια και δυο οι περιπτώσεις αθλητών που μια τους είδαμε και μια τους χάσαμε. " Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να κάνουν ελεγχόμενο το ντόπινγκ και αν ξεφύγεις από εκεί, να τιμωρείσαι εφ όρου ζωής. Δώσε όμως, σε όλους την ίδια ευκαιρία και αν είναι ταλέντο ή αν είναι καλή η προπονητική, θα ξεχωρίσει. Από την άλλη μεριά, όταν δεν ξέρω τι έχει κάνει η Ρωσία ή τι έχει κάνει η Βουλγαρία, η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Αμερική κλπ και όλοι να 'χουν τα μυστικά τους, δεν θα βρούμε ποτέ άκρη".

Αυτό θα γίνει μόνο όταν η ΔΟΕ αποφασίσει να σταματήσει το παιχνίδι των δισεκατομμυρίων. Παίζονται παιχνίδια από τη ΔΟΕ, από τις ομοσπονδίες, με τα εργαστήρια, με τις δουλειές που δίνει δίκην ερευνών. Όλα αυτά είναι τζίρος δισεκατομμυρίων. Μετά την εμπειρία των χρόνων που έχω, θα σου πω ότι ο αθλητής είναι τελικά αυτός που πληρώνει. Γίνεται ό,τι γίνεται, κάνουν ό,τι κάνουν και στο τέλος την πληρώνει ο αθλητής και ο προπονητής. Αυτό είναι λάθος.

Έχω πει "θέλετε αληθινά καθαρό αθλητισμό; Να πάρουν όλοι τα ίδια”. Δεν λέω απαγορευμένα. Λέω τα ίδια. Αλλά πώς; Όπως το έκαναν οι Αρχαίοι Έλληνες που μαζεύονταν στην Ολυμπία ένα μήνα νωρίτερα. Αλλιώς δεν μετείχες στους Αγώνες. Όλες οι ομάδες, όλα τα κράτη κάνουν προετοιμασία με δικά τους έξοδα. Γιατί να μην γίνουν κέντρα στην Ευρώπη, την Αμερική, την Αφρική ή όπου αλλού, όπου θα πηγαίνουν όλοι οι αθλητές, θα κάνουν προπόνηση όλοι μαζί και θα τους δίνουν εκείνοι (οι της ΔΟΕ) με τους γιατρούς τους αυτά που πρέπει να πάρουν όλοι, ανάλογα με το άθλημα. Τότε θα δούμε ποιος είναι το ταλέντο και ποιος είναι ο καλύτερος. Όταν όλοι έχουν πάρει τα ίδια Δεν μπορείς να ξέρεις τι έχει βρει ο κάθε ένας και τι κάνει στα εργαστήρια του".

Δεν είναι υποκρισία, είναι κοροϊδία αυτό που συμβαίνει

Αυτή προφανώς και είναι μεγάλη και ατελείωτη κουβέντα. Συμφωνεί ωστόσο, πως έτσι όπως είναι πλέον ο αθλητισμός ο όποιος νοήμων άνθρωπος δεν αντιμετωπίζει με εξαιρετικό ενδιαφέρον αυτά που βλέπει και άρα πρέπει να αλλάξει κάτι; " Πολλά πρέπει να αλλάξουν, αλλά δεν θα αλλάξουν. Αυτός που είναι ταλέντο ή με φάρμακα ή χωρίς φάρμακα, θα είναι πρώτος. Αυτός που δεν είναι ταλέντο, με το φάρμακο θα γίνει καλός. Ποτέ δεν θα γίνει σούπερ. Η φύση και ο Θεός μας δίνουν μυική ίνα, σώμα, μυαλό. Όλα αυτά παίζουν ρόλο. Μπορεί να συγκριθεί για παράδειγμα, ο Πύρρος με τον αδελφό του; Έκανε, έκανε προσπάθειες έφτανε τα 160 και τα 200. Ο Πύρρος 175 και 220. Έκαναν την ίδια προπόνηση. Αδέλφια είναι. Γιατί δεν ήταν ίδιοι; Πάντα υπάρχει ο καλύτερος, αυτός που έχει κάτι από τη φύση του. Βλέπω ένα παιδί, λέω έχει κάτι, το δουλεύω και φτάνει κάπου. Δεν ισχύει για όλους αυτό. Πρέπει να υπάρχει και χάρισμα. Πέραν αυτού, εγώ σου δίνω αυτά σε εσένα, στον τάδε, στον δείνα. Ο καλύτερος όμως, θα ξεχωρίσει".

Δεν είναι κουραστική όλη αυτή η υποκρισία; " Δεν μπορώ να μιλήσω στα ίσα, αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα. Δεν είναι υποκρισία. Είναι κοροϊδία. Η WADA για παράδειγμα, σου λέει "μη σε πιάσω". Δεν λέει "μην πάρεις", λέει "μη σε πιάσω". Τώρα έχουμε το Παγκόσμιο της άρσης βαρών, στο Χιούστον. Δεν κατάφερα να πάω και κυρίως δεν πήγα γιατί δεν έχουμε ελληνική ομάδα. Τα οικονομικά της ομοσπονδίας, δεν επιτρέπουν να έχουμε εθνικές. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 500 ευρώ στο ταμείο. Εν πάση περιπτώσει, η πολιτεία κάνει πολλά λάθη. Και πάνω στο ντόπινγκ και στις ομοσπονδίες και παντού. Και η παγκόσμια ομοσπονδία και οι εθνικές κάνουν λάθη. Πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα. Δεν θα αλλάξουν, γιατί η ΔΟΕ δεν είναι έτοιμη να τα κάνει. Φοβάται μη χάσει το μέλι. Να σκεφτείς ότι τζιράρει σε δυο μήνες όσα κάνει η Coca Cola σε τέσσερα χρόνια. Φοβάται μην την “πατήσει”, αν αλλάξει κάτι. Γιατί μπορεί να 'χουμε θανάτους". Μα ήδη έχουμε θανάτους ή έχουμε προβλήματα υγείας, σε παιδιά αθλητών που φέρονται να είχαν κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών. " Δεν πεθαίνουν. Δεν θέλω να πιστέψω ότι μπορείς να πάθεις κάτι, αν πάρεις αναβολικά. Δεν θέλω να το πιστέψω".

"Με το αίμα δεν πιάνεις το ντόπινγκ και το ξέρουν"

Του ζητήσαμε να εξηγήσει τη λογική του δείγματος της Δεβετζή, που εξετάστηκε επτά χρόνια αργότερα και βρέθηκε απαγορευμένη ουσία . " Στο ντόπινγκ, όταν πας και δίνεις ούρα, σε ρωτούν αν ενδιαφέρεσαι να γίνεις εθελοντής για να κάνουν έρευνα. Στο χαρτί που υπογράφεις το γράφει. Λες “ΟΚ” γιατί ξέρεις ότι είσαι εντάξει. Όλα τα φάρμακα ωστόσο, και δη αυτά που είναι στη μαύρη αγορά έχουν πολλά μέσα. Κυκλοφορούν πολλά που χρησιμοποιούνται, βάσει της λογικής ότι κάποιος τα έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθόν, δεν “πιάστηκε” και το προτείνει και σε άλλους. Το παίρνεις λοιπόν, και υπογράφεις να γίνει έρευνα. Το εργαστήριο σε βγάζει καθαρό και μετά παίρνει τα ούρα ή το αίμα και ξεκινά την έρευνα. Και εκεί βρίσκει μια ουσία, αρχίζει τη ψάχνει, στην τρίτη γενιά ή την τέταρτη (όπου γενιά, βλέπε εξέταση του εργαστηρίου πιο προηγμένη από την προηγούμενη) βρίσκει το απαγορευμένο. Κοροϊδεύουν. Για όλα αυτά βέβαια, δίνουν εκατομμύρια. Δίνει η ΔΟΕ 5.000.000 δολάρια, 10.000.000 δολάρια σε εργαστήρια για να κάνουν έρευνες. Είναι μια επιχείρηση”.

Η λήψη αίματος είχε γίνει στο πλαίσιο της δημιουργίας ταυτότητας αθλητή -ώστε να παρακολουθούνται πιο επισταμένως οι τιμές των αθλητών σε κάθε στοιχείο και να μπορούν να βλέπουν το παράταιρο. " Με το αίμα δεν πιάνεις το ντόπινγκ και το ξέρουν. Πιάνεις κάποιες ουσίες. Σου λένε λοιπόν, ότι κάνουν έρευνα. Τι να πεις; Βλακείες είναι”. Ενδέχεται να είναι προπέτασμα καπνού, μετά τα όσα έχουν προκύψει τελευταία με τιμωρίες της ΙΑAF; "Είδες τι βγήκε; Ότι πλήρωναν οι Ρώσοι για να μην βγαίνουν ντοπέ τα δείγματα".

Η λογική ποια είναι;" Βλακεία είναι. Δεν μπορεί να βγάλει τη Δεβετζή ή την όποια Δεβετή ντοπέ έπειτα από επτά χρόνια. Στο στίβο οι πιο πολλοί παίρνουν ΕPO, ερυθροποιητίνη. Δηλαδή, θα την πιάσει το αίμα έπειτα από επτά χρόνια; Γιατί να το παραδεχθώ, με τέτοια καθυστέρηση; Δεν ξέρω πού θέλουν να το πάνε. Ξέρω ότι το ντόπινγκ στις μεγάλες χώρες έχει προχωρήσει διαφορετικά. Κάνουν άλλα πράγματα πια. Δεν παίρνουν αναβολικά πια, γιατί τα μηχανήματα τα πιάνουν. Έχω ακούσει για ενέσεις ενζύμων, στη μυική ομάδα που θες να ενισχύσεις. Θες τετρακέφαλο; Κάνεις μια ένεση. Θες δικέφαλο; Κάνεις εκεί μια ένεση. Η ΔΟΕ πρέπει να καθαρίσει το τοπίο, γιατί ξέρει πολύ καλά ότι στις χώρες που έχουν τα μέσα, αλλάζουν μόρια, κάνουν ό,τι θέλουν στα εργαστήρια και διαμορφώνουν αθλητές. Nα σου πω κάτι; Μου αρέσει να βλέπω στίβο. Αλλά ξέρω πως για να κάνει κάποιος κάτι τόσο καλά, δούλεψε μεν, πολύ, αλλά σίγουρα κάποιο μυστικό υπάρχει".

"Θα ήμουν μαλάκας να δώσω απαγορευμένα 15 ημέρες πριν τους αγώνες"

Η απελευθέρωση μπορεί να είναι μια λύση; " Όχι, γιατί θα πεθάνουν. Και ξέρεις γιατί θα πεθάνουν; Γιατί θα παίρνουν τα πάντα, στο μέγιστο βαθμό Μια ασπιρίνη σε ηρεμεί από τον πονοκέφαλο, οι δέκα σε σκοτώνουν. Για αυτό και προσπαθούν, για αυτό κάνουν αιφνίδιους ελέγχους. Γιατί φοβούνται. Οι έλεγχοι σε δυσκολεύουν. Αυτοί όμως, που μπορούν βρίσκουν άλλα και εσύ που δεν έχεις τα μέσα μένεις πίσω. Και τι κάνεις; Παίρνεις αμινοξέα, παίρνεις από αυτό, από εκείνο, πάρε και το τάδε που μας είπαν ότι δεν “πιάνεται” και γίνεται ένα κοκτέιλ. Αυτό είναι κακό για τα μικρά κράτη. Κρίμα, αλλά δεν βγαίνει άκρη.

Εγώ με το ντόπινγκ, δεν έβγαλα άκρη. Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα, να μην πιαστούν, να μην πιάσουν, να μη βρεθεί ένας ντοπαρισμένος. Έκανα λοιπόν, συνέχεια ελέγχους στους αθλητές. Ξέρεις γιατί αθωωθήκαμε; Είχαμε κάνει εκείνη τη χρονιά 102 ντόπινγκ κοντρόλ, στους αγώνες, με τη WADA, το ΕΣΚΑΝ, την ομοσπονδία. Και πιαστήκαμε στο τελευταίο, από μια ουσία που δεν ξέραμε. Γιατί δεν ήμουν βλάκας, να δώσω σε 28 άτομα απαγορευμένο 15 ημέρες πριν τους αγώνες. Δεν θα έδινα σε ένα κοριτσάκι που θα έβγαινε 15ο στο Πανευρωπαϊκό. Δεν πιάστηκε κανένας μεγάλος. Άντε 1-2. Όλοι οι άλλοι ήταν πιτσιρίκια. Δηλαδή, να τους έδινα αναβολικά για να βγει 19ος; Έκανε μπαμ ότι κάτι άλλο έτρεχε”.

Έξι χρόνια κράτησε η δίκη που κατέληξε σε αθώωση αθλητών και προπονητών. " Ένιωθα ότι κάτι με τρώει μέσα μου. Έλεγα δεν είμαι μαλάκας να δώσω αναβολικά στην τάδε που βγήκε 10η. Εκείνη την ημέρα που ήλθαν για τον έλεγχο, με είχαν πάρει στις 12.00 από την πύλη του Άγιου Κοσμά -είχα πάει να πληρώσω ένα λογαριασμό- και μου είπαν ότι είχε έλθει η επιτροπή. Γύρισα στο δεκάλεπτο, Σάββατο ήταν και όλοι είχαν άδεια. Τους είπα πως έως τις 16.00 θα τους είχα φέρει όλους. Και έφερα 28 άτομα. Μου λένε “έχουμε λίστα με 11-12 άτομα”. Αν έπαιρνε δείγμα και από τους 28 και οι 28 θα ήταν ντοπέ, γιατί όλοι είχαν πάρει τα ίδια. Εμείς τους τα κάναμε, αυτά που θέλαμε, κάναμε την παραγγελία και μας την έστελναν. Μετά τη μοιράζαμε. Δύο κρεατίνες, δύο πρωτεΐνες, από όλα δύο για να βγάλουν το μήνα. Μια εβδομάδα νωρίτερα, είχαν περάσει από ντόπινγκ. Και ήταν καθαροί. Περνάμε ντόπινγκ στην Κύπρο, περνάμε εδώ, τους δίνουμε την καινούργια παρτίδα και βρίσκουν αναβολικό. Τι είμαι; Χαζός είμαι; Με βλέπεις για άπειρο; Στο κουρμπέτι είμαι από 13 χρόνων".

Δεν είχε "πιαστεί" το 1977, όπως δεν είχε καταγγείλει ντόπινγκ το 1979

Έχει γραφτεί ότι το 1977 είχε “πιαστεί” ο ίδιος, με οριακά ψηλότερες τιμές, βάσει ενός νέου κανονισμού. " Ποτέ δεν πιάστηκα. Καταγγελία είχαν κάνει κάποιοι αθλητές, ότι πιάστηκα και μετά η Παγκόσμια Ομοσπονδία έστειλε χαρτί ότι ήμουν καθαρός”. Επίσης, έχει γραφτεί ότι το 1979 είχε καταγγείλει φαινόμενο ντόπινγκ. “Ούτε αυτό έγινε. Τότε είχαμε έναν Πολωνό προπονητή, ο οποίος δεν έδωσε αναβολικά. Τι έκανε; Έφερνε από τη χώρα του συμπληρώματα και τα πουλούσε. Έπαιρνε 1000 δολάρια μισθό, τα μισά του τα έπαιρνε το κράτος γιατί έτσι γινόταν στα κομμουνιστικά κράτη. Με τα άλλα έπρεπε να ζήσει, να πληρώνει ενοίκια κλπ. Έφερνε πρωτεΐνες, βιταμίνες που ήταν στη χώρα του πάμφθηνα και τα πουλούσε πιο φθηνά. Έκανε εμπόριο. Αυτό κατήγγειλα, με άλλους 3-4 αθλητές στον τότε πρόεδρο, κ. Πανόπουλο. Εγώ δεν έπαιρνα από εκείνον, γιατί είχα λεφτά και έπαιρνα τα καλύτερα. Δεν ήταν απαγορευμένα, αλλά στην εφημερίδα είχε βγει ότι ήταν".

Πίσω στο σκάνδαλο του 2008, το δικαστήριο αποφάσισε πως ήταν αθώοι όλοι " εκτός εμένα και του γιατρού που πήραμε ψήφους 2-1. Οι άλλοι ήταν παμψηφεί. Σε εμάς, ο ένας είπε μήπως κάτι έκαναν και δεν φαίνεται". Ισχύει ότι όσοι καίγονταν να είναι δίπλα του έως τότε, εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού; “Ε, καλά εντάξει". Δηλαδή; "Εξαφανίστηκαν όλοι, πλην 2-3 ανθρώπων. Αλλά εγώ δεν είχα φίλους από το χώρο. Είχα εχθρού και 2-3 που ήταν αδέλφια μου. Κυρίως οι φίλοι μου ήταν εκτός αθλητισμού".

Στους εχθρούς συγκαταλέγονται οι Χαράλαμπος Κιαρτζίδης και Χρήστος Κωνσταντινίδης, πρώην αθλητές του, οι οποίοι κατήγγειλαν επωνύμως τον Ιακώβου ότι χορηγούσε στους αθλητές του απαγορευμένες ουσίες; Για την ακρίβεια, ο πρώτος είχε πει πως το 1991, στην προετοιμασία για το Παγκόσμιο της Ουγγαρίας "ήλθε δυο εβδομάδες νωρίτερα και κρατούσε κάτι χάπια στα χέρια. Μου είπε να τα πάρω έως τους αγώνες. Με διαβεβαίωσε πως είναι νόμιμα". Στη Βουδαπέστη "μας μάζεψε σε ένα δωμάτιο και μας είπε ότι θα γινόταν νέο τεστ, που "πιάνει" πολλές ουσίες. Ρώτησε αν έχουμε πάρει κάτι. Αρνήθηκε ότι μου είχε δώσει τα χάπια και όταν έφυγαν όλοι μου είπε πως αυτά που πήρα "πιάνονται" και ότι έπρεπε να δηλώσω τραυματίας". " Θα σου πω κάτι απλό. Ο Κιαρτζίδης ήταν αθλητής από τις Σέρρες, ένα παιδί ηθικό, καλό. Τον φέραμε στην Αθήνα, έκανε προπονήσεις μαζί μας, αλλά εκείνη την εποχή τον πέρασαν δυο αθλητές. Τον είχα στην ομάδα, τον πήγα στο Πανευρωπαϊκό και εκεί, μια μέρα πριν τον αγώνα, μου είπε "πήρα αυτό". Του λέω επειδή δεν ξέρω τι είναι, σε παρακαλώ, μην κατέβεις. Μου εξηγούσε ότι είχε καταβάλει πολύ μεγάλη προσπάθεια για να πάει χαμένη και του απάντησα ότι εφόσον δεν ήξερα τι είχε πάρει, δεν γινόταν να τον κατεβάσω. Έτσι, έβαλα άλλον αθλητή".

"Τα απαγορευμένα είναι σε όλα τα αθλήματα. Αν μπορείς να το κάνεις, κάντο. Αν δεν μπορείς, μείνε μακριά γιατί θα σε πιάσουν"

Ο Κωνσταντινίδης είχε κάνει καταγγελία, την οποία είχε πάρει πίσω, πριν την ξανακάνει " και γενικά, έκανε αυτή τη διαδικασία τρεις, τέσσερις φορές. Είναι πια προπονητής και η κόρη του είναι αρσβαρίστρια. Και εκείνος ήταν στην εθνική και η κόρη του. Ξέρει πολύ καλά από μέσα όλα όσα γίνονται. Αλλιώς ξεκίνησαν τα πράγματα με εκείνον, αλλιώς έγιναν. Το ρεζουμέ είναι ότι τα πήρε πίσω όλα, τελικά. Τι άλλο να σου πω; Το θέμα είναι οι κόντρες που έχουν οι αθλητές με τους προπονητές. Αυτό είναι. Ο πιο εύκολος τρόπος να "φας" έναν προπονητή, είναι να τον κατηγορήσεις για απαγορευμένα". Παρεμπιπτόντως, αμφότεροι είχαν εστιάσει στις δύσκολες προπονήσεις και είχαν εξηγήσει πως έφταναν σε σημείο να σηκώνουν 15 τόνους την ημέρα. " Αν ήθελα να τραβήξω και άλλο το θέμα του ντόπινγκ στην άρση βαρών, θα έπαιρνα και εγώ νομικά μέτρα. Ήταν κάτι που δεν ήθελα και για αυτό δεν έκανα κάτι. Τους πρώτους που κατηγορούν στο ντόπινγκ, είναι οι αρσιβαρίστες. Πάντα την άρση βαρών θα ακούσεις". Και την ποδηλασία. " Πρώτα η άρση βαρών, μετά η ποδηλασία και μετά ο στίβος. Το ποδόσφαιρο είναι πολύ πιο λίγο. Βαρούν το πιο φτωχό άθλημα, που δεν έχει εταιρίες σπόνσορες, που δεν έχει λεφτά. Δεν μπορείς να "χτυπήσεις" το στίβο που "παίζονται" δισεκατομμύρια και το ίδιο ισχύει και για την ποδηλασία. Η άρση βαρών είναι ο πιο φτωχός. Δεν έχει τζίρους, δεν έχει τίποτα, οπότε... βάρα".

Δεν πιστεύει στο γνωμικό "όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά"; " Τα απαγορευμένα είναι σε όλα τα αθλήματα. Αν μπορείς να το κάνεις, κάντο. Αν δεν μπορείς, μείνε μακριά γιατί θα σε πιάσουν. Όποιο αναβολικό και αν πάρεις, σε τρεις μήνες μπορούν να το βρουν με ελέγχους τρίτης και τέταρτης γενιάς από τα μηχανήματα. Μπορεί και βρίσκει ότι πήρες κάποτε αναβολικά. Αν είναι να πάρω και να το κόψω 90 ημέρες, γιατί να το πάρω; Πού θα με βοηθήσει; Βοηθά όταν είναι κοντά στον αγώνα. Τρεις μήνες πριν, τι να μου κάνει; Πρέπει να βρούμε άλλα να πάρει ή που να μην πιάνονται ή που να είναι καθαρά. Επίσης, πολλά είναι καθαρά και μπαίνουν στη λίστα, χωρίς να το ξέρεις. Έγινε ζημιά με ένα βότανο, που "ανέβαζε" το μυαλό, που πιάστηκαν και στο ποδόσφαιρο και στην άρση βαρών και σε πολλά άλλα αθλήματα, γιατί τελευταία στιγμή το έβαλα η WADA στη λίστα. Ήταν νόμιμο στην Ελλάδα, με άδεια του ΕΟΦ. Πλέον, δεν παράγεται, γιατί είναι στη λίστα. Δεν βγάζεις όμως, άκρη πια. Τα έχω χαμένα. Στο λέω ειλικρινά. Το ντόπινγκ είναι τρελό πράγμα".

Το 2008 είχαμε πληρώσει στη ΔΟΕ 500.000 δολάρια

Κοντολογίς, μια πρόχειρη -εύκολη- λύση είναι " ο γιατρός, η υγειονομική επιτροπή να συζητούν με τον προπονητή, επί του τι προπόνηση θα γίνει, ανάλογα την κατηγορία του αθλητή, βάσει σωματικού βάρους. Έτσι να προκύπτουν οι βιταμίνες που πρέπει να πάρει, το φαγητό που πρέπει να φάει. Μετά, να βάζεις τον αθλητή να υπογράφει μια δήλωση του νόμου 105, που να λέει "δεν παίρνω τίποτα άλλο από αυτά που μου δίνει η υγειονομική επιτροπή, για να έχεις καλυμμένο τον κώλο σου. Αν ο αθλητής κάνει ό,τι πρέπει να κάνει, δεν θα έχει πρόβλημα. Αν δεν πάει καλά, προκύπτουν ευθύνες άλλες. Όπως ότι εγώ δεν έχω κάνει σωστά τη δουλειά μου. Όπως την πλήρωσα εγώ, με την αλλαγή της εταιρίας -γιατί δεν είχε κέρδος η ελβετική εταιρία με την οποία συνεργαζόμασταν- και την παρτίδα που είχε μέσα το 0.5 της απαγορευμένης ουσίας. Εδώ τώρα, έχουμε ένα μπέρδεμα. Οι παγκόσμιες ομοσπονδίες και η ΔΟΕ λένε "αν σε μια ομάδα πιαστούν πάνω από 5, φεύγεις από την οικογένεια του αθλητισμού". Κάτσε ρε φίλε. Εγώ έχω 70, αν πιάσεις 5 πρέπει να διώξεις εμένα ή την Ελλάδα ή να πληρώσει πρόστιμο η Ελλάδα; Τότε είχαμε πληρώσει 500.000 δολάρια, πρόστιμο.

Για να ολοκληρώσω, θα σου πω ότι μόνο η ΔΟΕ μπορεί να κάνει κάτι, για να σταματήσει αυτό που γίνεται. Πρέπει να πάρει άλλες αποφάσεις, να βάλει άλλους ανθρώπους να κάνουν σχεδιασμό πάνω στο ντόπινγκ, γιατί ο υπάρχον είναι μια βλακεία και μισή. Η WADA για εμένα, είναι αποτυχημένο πείραμα. Αν ήταν τόσο καλή, μαζί με τη ΔΟΕ και τις παγκόσμιες ομοσπονδίες, δεν θα βλέπαμε τα ρεκόρ που βλέπουμε. Θα πει πως κάτι γίνεται που κανείς δεν ξέρει τι γίνεται, γιατί δεν πιάνονται. Και όταν δεν πιάνονται, είναι καθαροί. "Μη σε πιάσω" λέει. Αν τα κάνουν ελεγχόμενα ή ας τα αφήσουν όλα ελεύθερα και όποιος θέλει να πεθάνει, ας πεθάνει. Βέβαια, όσο τα δίνει ο γιατρός, ξέρει τι δίνει. Αν το αφήσουν ελεύθερο, θα γίνει της τρελής. Το κάνει; Δεν κάνει όμως, τίποτα η ΔΟΕ και να ξέρεις πως θα πεθάνει κόσμος. Θέλω λοιπόν, να δω στον αθλητισμό ελεγχόμενο ντόπινγκ. Ξέρω όμως, πως δεν θα το δω".