Η 9η θέση που κατέκτησε η Εθνική Νέων Ανδρών στο Eurobasket U20 ήταν ο επίλογος που άξιζε σε μία φουρνιά παικτών που δεν κατάφερε ποτέ να ξεχωρίσει. Είναι βαριά αυτή η πρόταση; Σίγουρα. Είναι όμως και πέρα για πέρα αληθινή.

Ο κόσμος μπορεί να σταθεί σε πολλά πράγματα. Στην ατυχία, στην ήττα από την Λιθουανία με buzzer-beater στην παράταση στην φάση των ομίλων που έστειλε την Ελλάδα πάνω στην ισχυρή Γερμανία. Στο γεγονός ότι η Ελλάδα είχε ρεκόρ 5-2 και τερμάτισε 9η, όταν η 8η Μεγάλη Βρετανία είχε ρεκόρ 1-6. Όλα αυτά ακούγονται – και ίσως και να είναι – σωστά. Υπάρχει όμως μία λεπτομέρεια που δεν γίνεται να περάσει στα... ψιλά. Και για να προσέξει κάποιος αυτή τη λεπτομέρεια, δεν έχει παρά να κοιτάξει το παρελθόν της φουρνιάς των 99αρηδων.

Αν κάποιος παρατηρήσει τις πορείες αυτής της φουρνιάς, θα διαπιστώσει ότι από τότε που συμμετείχαν στα Eurobasket U16 το 2015 μέχρι και τώρα που συμμετείχαν στο Eurobasket U20, δεν τερμάτισαν ποτέ πάνω από την 7η θέση σε μία διοργάνωση, ακόμα και όταν κάποιοι εξ αυτών ενίσχυσαν την φουρνιά των 98αρηδων. Όταν υπάρχει δείγμα τεσσάρων διοργανώσεων σε όλες τις ηλικιακές κλίμακες, τότε γίνεται σαφές πως δεν γίνεται κάποιος να σταθεί απλώς στην ατυχία αυτής της ομάδας. Κάποιες φορές, μπορεί απλώς μία φουρνιά να μην έχει αρκετό βάθος και ταλέντο για να φτάσει μακριά.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΑΛΕΝΤΟ, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ

Σε κάθε γενιά ξεχωρίζουν πάντα δύο-τρεις παίκτες. Όταν οι παίκτες που ξεχωρίζουν είναι περισσότεροι, τότε αυτό μεταφράζεται συνήθως σε καλές πορείες και μετάλλια. Η γενιά των 99αρηδων ανήκει στην πρώτη κατηγορία, κάτι που φάνηκε από όταν ακόμα όλοι αυτοί οι παίκτες ήταν παίδες.

οι Γιώργος Καλαϊτζάκης και Δημήτρη Μωραΐτης, οι οποίοι εδώ και χρόνια συνθέτουν ένα από τα καλύτερα δίδυμα της φουρνιάς τους στην Ευρώπη, κάτι που φάνηκε και σε αυτή την διοργάνωση, όπου τόσο ο Καλαϊτζάκης όσο και ο Μωραΐτης έκαναν triple-double σε ένα παιχνίδι. Ο πρώτος είναι μακρύς, αθλητικός και με τρομερή επαφή με το καλάθι, ο δεύτερος είναι εκρηκτικός, καλός δημιουργός και έχει αμυντικό ένστικτο. Ένα – ή δύο, ανάλογα το πώς το βλέπει κανείς – επίπεδα πιο κάτω βρίσκονται ο Γιώργος Καμπερίδης (με την προοπτική να εξελιχθεί σε 3 – and – D παίκτη), ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης (που έχει κάποια ίδια στοιχεία με τον δίδυμο αδελφό του, Γιώργο) και ο μοναδικός αξιόπιστος ψηλός αυτής της φουρνιάς, Κώστας Καμπουρίδης.

Στο αμέσως επόμενο επίπεδο βρίσκονται οι υπόλοιποι παίκτες που συμπλήρωσαν την 12αδα. Ο Άλφης Πιλάβιος είναι ένα σκληρό παιδί και συνεπής αμυντικός, που βρίσκεται εδώ και μία διετία στο Old Dominion στο NCAA. Ο Ιωάννης Νικολαΐδης και ο Κώστας Κουφόπουλος είναι ταχείς πόιντ γκαρντ που έχουν πρώτα στο μυαλό τους την δημιουργία για τους συμπαίκτες τους. Ο Θανάσης Δομπρογιάννης ένας undersized μαχητής πάουερ φόργουορντ. Ο Ρένος Μπάλος ένας undersized σέντερ που δίνει πάντα το 100% στην άμυνα. Οι δύο “μικροί” (γεννημένοι το 2000) της ομάδας, Γιώργος Αρνόκουρος και Νίκος Χουγκάζ δύο παίκτες που έχουν πρώτα στο μυαλό τους στην άμυνα, κάτι που φάνηκε και στην παρουσία τους στο Παγκόσμιο U19 που συμμετείχαν με την Εθνική Εφήβων.

Υπάρχει ένα κοινό στοιχείο σε αυτά τα 12 παιδιά: Κανένας τους δεν είχε σταθερό χρόνο συμμετοχής την σεζόν 2018/19. Για την ακρίβεια, κανένας τους δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής στην καριέρα του να έχει σταθερό χρόνο συμμετοχής σε επίπεδο ανδρών. Πλέον όμως δεν είναι παιδιά. Είναι 20 χρονών. Οι περισσότεροι έχουν χάσει τουλάχιστον δύο χρόνια εξέλιξης. Αν δεν παίξουν και φέτος, πότε θα παίξουν;

ΠΡΕΠΕΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΧΡΟΝΟ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

Ο Γιώργος Καλαϊτζάκης και ο Δημήτρης Μωραΐτης είναι η “βιτρίνα” αυτής της φουρνιάς. Είναι οι παίκτες που έχουν – και δικαίως αρκετές φορές – τη μεγαλύτερη προβολή από την γενιά τους, αφού έχουν αμφότεροι στοιχεία που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στο ελληνικό μπάσκετ. Τα μακριά άκρα του πρώτου σε συνδυασμό με την ικανότητά του στην δημιουργία και την εκτέλεση, το εκρηκτικό πρώτο βήμα του δεύτερου, σε συνδυασμό με την επαφή του με το καλάθι και το αμυντικό του ένστικτο, τους κάνουν να ξεχωρίζουν. Η σκληρή αλήθεια όμως είναι πως αμφότεροι δεν έχουν παραστάσεις. Και αυτό φαίνεται ακόμα και όταν αγωνίζονται με συνομηλίκους τους, όπως στον αγώνα με την Γερμανία στην φάση των “16”.

Όλο αυτό που συμβαίνει με την γενιά των 99αρηδων μπορεί να το μεταφράσει κάποιος με δύο τρόπους: 1. Δεν πήραν ποτέ αρκετές ευκαιρίες. 2. Ίσως να μην ήταν αρκετά καλοί για να πάρουν ευκαιρίες, είτε επειδή είχαν μπροστά τους καλύτερους παίκτες, είτε γιατί δεν ήταν έτοιμοι.

Εδώ βέβαια μπαίνει η ευθύνη της εκάστοτε ομάδας, που οφείλει με κάποιο τρόπο να προστατέψει την επένδυση που έχει κάνει. Αυτό μπορεί να γίνει είτε δίνοντας ευκαιρίες στους μικρούς με κόστος κάποιες ήττες, είτε πείθοντάς τους να παραχωρηθούν δανεικοί, προκειμένου να πάρουν χρόνο συμμετοχής και να εξελιχθούν. Αυτό όμως σε μεγάλο βαθμό δεν έχει συμβεί με αυτή την φουρνιά και οι συνέπειες φαίνονται στο επίπεδο των μικρών εθνικών ομάδων.

Ένα ρητό στην Ολλανδία λέει “ δείξε μου έναν παίκτη με πολλές συμμετοχές στις μικρές εθνικές ομάδες, για να σου δείξω ένα χαμένο ταλέντο”. Την δεδομένη στιγμή είναι βαρύ να πει κάποιος ότι οι 99ρηδες πρέπει να θεωρηθούν χαμένα ταλέντα. Έχουν ακόμα χρόνο μπροστά τους να εξελιχθούν, να βελτιώσουν τα ψεγάδια τους, να γίνουν οι καλύτεροι παίκτες που μπορούν. Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει αρχικά να δουλέψουν σκληρά και (κυρίως) να πάρουν ευκαιρίες και χρόνο συμμετοχής. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε θα βγουν χαμένοι και αυτοί και το ελληνικό μπάσκετ.

Photo Credits: FIBA