Τους τελευταίους 18 μήνες ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος έχει φορέσει την φανέλα τριών διαφορετικών συλλόγων: Του Άρη, της ΑΕΚ και του Περιστερίου. Υπάρχει μία φανέλα που φορούσε με συνέπεια αυτό το διάστημα: Της Εθνικής Ανδρών. Μία φανέλα που αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά δεν θα είχε βγάλει ποτέ.

Η ιστορία του Παναγιώτη Βασιλόπουλου είναι γνωστή. Δεν χρειάζονται περιττές επαναλήψεις για να θυμηθεί κάποιος τον Γολγοθά που χρειάστηκε να διανύσει μέχρι να επιστρέψει στο υψηλότερο επίπεδο. Τους τραυματισμούς, τα χειρουργεία, τις χιλιάδες ώρες αποθεραπείας που έκανε, την επιλογή να επιστρέψει στα παρκέ στο χαμηλότερο επίπεδο για την αγάπη του παιχνιδιού πριν επιστρέψει στο προσκήνιο.

Αυτά είναι πράγματα που έχουν γραφτεί και ειπωθεί εκατοντάδες φορές από πολύ κόσμο. Αν μπορεί όμως να αφήσει ο ίδιος στο παρελθόν όσα συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια, τότε το ίδιο οφείλουν να κάνουν όλοι οι υπόλοιποι. Το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν και το παρόν ανήκει στο παρόν. Τι δείχνει λοιπόν το παρόν; Ότι ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος ήταν ο μοναδικός παίκτης της Εθνικής Ανδρών που πήρε μέρος και στους 12 αγώνες των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου!

ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ

Στα 35 του χρόνια, ο Βασιλόπουλος είναι συνειδητοποιημένος. Ξέρει τι σημαίνει Εθνική ομάδα καλύτερα από τον καθένα κι ας είχε να φορέσει την φανέλα της σχεδόν μία 10ετία. Έχοντας ζήσει τις καλύτερες στιγμές της Εθνικής όταν αυτή βρισκόταν στην ελίτ – αφού ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Eurobasket 2005 και το αργυρό στο Παγκόσμιο του 2006 – είχε περισσότερες παραστάσεις από τους συμπαίκτες του και από την πλειοψηφία των αντιπάλων που κλήθηκε να αντιμετωπίσει.

Ο Βασιλόπουλος βρέθηκε σε μία ιδιαίτερη κατάσταση σε όλη αυτή την πορεία των προκριματικών. Υπήρξαν αγώνες που ήταν στρατηγός και παιχνίδια που ήταν ένας απλός... στρατιώτης. Το πάθος και η αυταπάρνησή του όμως, είτε αγωνιζόταν 30 λεπτά είτε 10 λεπτά, ήταν που έδειξε τον δρόμο, θυμίζοντας σε όλο τον κόσμο κάτι που αρκετοί έτειναν να ξεχάσουν: Η Εθνική Ανδρών δεν είναι υποχρέωση, αλλά αποτελεί τιμή.

ΕΙΤΕ ΠΑΕΙ ΚΙΝΑ, ΕΙΤΕ ΟΧΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ

Οι τραυματισμοί στέρησαν από τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο μερικά από τα καλύτερα μπασκετικά του χρόνια. Στέρησαν και από την Εθνική Ανδρών έναν παίκτη που ανήκε σε μία σπάνια πάστα αθλητών, που σκέφτονται πρώτα την ομάδα και μετά τον εαυτό τους και τους αριθμούς τους. Που παλεύουν κάθε φάση σαν να είναι η τελευταία τους, έχοντας στο μυαλό τους την μεγαλύτερη εικόνα από ένα καλάθι. Που θα βουτήξουν για μία μπάλα ρισκάροντας την σωματική τους ακεραιότητα, που θα βρουν την ίδια ικανοποίηση είτε σκοράρουν, είτε βγάλουν μία άμυνα, είτε πασάρουν.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας απέχει σχεδόν 6 μήνες. Μέχρι τότε πολλά μπορούν να αλλάξουν. Αν υπάρχει ωστόσο κάτι που απέδειξε όλο αυτό το διάστημα ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος είναι πως είναι εδώ. Είναι διαθέσιμος και έτοιμος να αναλάβει όποιον ρόλο του δώσουν χωρίς να κάνει παράπονα. Είτε όμως κάνει τελικά το ταξίδι στην Κίνα είτε όχι, έχει κάθε λόγο να αισθάνεται περήφανος για αυτό που κατάφερε, ξέροντας ότι έβαλε κάτι παραπάνω από ένα λιθαράκι σε αυτή την υπέροχη πορεία της Εθνικής Ανδρών στα προκριματικά.