Το 2017/18 η τύχη δεν ήταν με το μέρος της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Οι συνεχόμενες τραυματισμοί στο τελευταίο κομμάτι της σεζόν έβγαλαν τη ρωσική ομάδα εκτός πορείας και της στέρησαν επί της ουσίας τη δυνατότητα να διεκδικήσει τον τίτλο της EuroLeague. Ένα χρόνο μετά όμως, στη Βιτόρια, ο Δημήτρης Ιτούδης και οι παίκτες του έφτασαν μέχρι το τέλος του δρόμου και κατέκτησαν τον όγδοο ευρωπαϊκό τίτλο στην ιστορία της ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη βραδιά που η Fernando Buesa Arena μπήκε στη λίστα των... αγαπημένων γηπέδων της "ομάδας του στρατού", ο Κάιλ Χάινς μίλησε σε ρωσική ιστοσελίδα για την πορεία προς τον τίτλο, την στιγμή που γύρισε ο διακόπτης και τους... χορούς του Ντάνιελ Χάκετ.

Αναλυτικά όσα δήλωσε ο αρχηγός της ΤΣΣΚΑ Μόσχας:

Για το χαμένο Final Four της προηγούμενης χρονιάς: "Όλοι στην ομάδα ήμασταν πολύ εκνευρισμένοι από το πώς τελείωσε η προηγούμενη σεζόν. Δεν ολοκληρώθηκε, όπως θα έπρεπε. Κατάλαβαν όλοι ότι θα μπορούσαμε να έχουμε πάρει την EuroLeague, παρότι εγώ και ο Νάντο Ντε Κολό είχαμε πρόβλημα με τραυματισμούς. Είχαμε πάρα πολύ ισχυρό κίνητρο, θέλαμε να αποδείξουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε αυτή τη φορά. Η απόκτηση του Ντάνιελ Χάκετ μάς βοήθησε πάρα πολύ, είναι ένας μαχητής, όπως επίσης έπαιξαν τον ρόλο τους δύο νεαρά παιδιά, ο Άλεκ Πίτερς και ο Τζόελ Μπολομπόι.

Για το πότε κατάλαβε ότι αυτή η ομάδα μπορεί να πάρει την EuroLeague: "Μετά από μία ήττα, ήμασταν με την ομάδα για φαγητό. Σε εκείνο το γεύμα κατάλαβα ότι ήταν ήμασταν κάτι διαφορετικό, ότι η ομάδα ήταν ξεχωριστή. Ήπιαμε λίγο λιμοντσέλο, κρασί και περάσαμε καλά. Η πίεση από τις συνεχόμενες ήττες έφυγε μακριά. Εκείνη την εβδομάδα, αν θυμάμαι καλά, πήγαμε να παίξουμε στην έδρα της Μπαρτσελόνα, όπου κάναμε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις της σεζόν. Από εκείνο το σημείο κατάλαβα ότι μπορούμε να πετύχουμε κάτι μοναδικό. Από προσωπική εμπειρία μπορώ να σου πω ότι χωρίς αποτυχία, δεν μπορείς να πετύχεις σπουδαία πράγματα. Πιστεύω ότι οι δύσκολες στιγμές που περάσαμε τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο μάς βοήθησαν".

Για το πώς πέρασε την παραμονή του τελικού: "Όπως άλλα τόσα βράδια. Δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο, ήμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, είδα μια ταινία και ξεκουράστηκα. Το Final Four της Βιτόρια ήταν λίγο πιο διαφορετικό από τα άλλα, γιατί οι οικογένειές μας δεν ήταν στην ίδια πόλη. Η δική μου, για παράδειγμα, έμενε στο Μπιλμπάο, που είναι σαράντα λεπτά μακριά. Δεν μπορούσα να τους δω εκείνη τη μέρα, ούτε να πάω να τους βρω. Οπότε απλά έμεινα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και χαλάρωσα".

Για το βίντεο που προβλήθηκε στα αποδυτήρια την ημέρα του αγώνα, με μηνύματα από τις μητέρες των παικτών: "Ήταν κάτι πού ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Νομίζω ότι μας βοήθησε να καταλάβουμε πως ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, το πιο σημαντικό είναι ότι οι δικοί μας άνθρωποι θα μας στηρίξουν. Ακούσαμε ιστορίες για τα παιδικά χρόνια του καθενός, θυμηθήκαμε τα νιάτα μας. Ήταν μια στιγμή που μας "άγγιξε" όλους. Θυμάμαι ότι η μητέρα του Γουίλ (Κλάιμπερν) είπε μια ιστορία, όπου όταν ήταν μικρός δεν ήθελε να δίνει πάσες σε άλλα παιδάκια. Αυτό το βίντεο έβγαλε την πίεση από πάνω μας".

Για το πώς πανηγύρισαν την κατάκτηση του τίτλου: "Είχαμε μπύρες, σαμπάνια και πούρα στα αποδυτήρια. Ο "Τσάτσο" (Σέρχιο Ροντρίγκεθ) τραγουδούσε, μείναμε για ώρα εκεί. Νομίζω ότι κάναμε... κλαμπ τα αποδυτήρια. Ο προπονητής και ο πρόεδρος ήλθαν και μας μίλησαν, είπαν κάποια ωραία πράγματα. Σήμαινε πολλά για όλους. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα μετά τον τελικό. Νομίζω μείναμε για δυο - τρεις ώρες. Δεν θυμάμαι καν αν έκανα μπάνιο στο γήπεδο. Νομίζω ότι απλά άλλαξα ρούχα και αυτό ήταν. Με το που φτάσαμε στο ξενοδοχείο, πήγαμε στο δωμάτιο για να αλλάξουμε και να πάμε στο πάρτι της ομάδας. Με το ζόρι κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ. Τελειώσαμε αργά από το πάρτι και νωρίς το επόμενο πρωί πετούσαμε για τη Μόσχα. Αυτό είναι το χειρότερο κομμάτι της ημέρας. Πρέπει να κοιμήθηκα το πολύ μια ώρα. Αν δεν είχαμε το ταξίδι, νομίζω θα κοιμόμουν μέχρι το επόμενο απόγευμα".

Για τους... χορούς του Ντάνιελ Χάκετ: "Δεν ήταν ο μόνος που χόρευε, αλλά ίσως ήταν αυτός που άντεξε περισσότερο από κάθε άλλον. Όταν μπήκαμε στο πούλμαν για το αεροδρόμιο, κάποιος έβαλε μουσική, κι ο Ντάνι άρχισε πάλι να χορεύει. Νομίζω έκανε το ίδιο στο αεροπλάνο. Το άξιζε να το χαρεί με την ψυχή του, γιατί είχε περάσει αρκετές δυσκολίες με τον τραυματισμό του. Όλοι ήμασταν χαρούμενοι για εκείνον, όπως επίσης για τον Οθέλο (Χάντερ) που κατάφερε να κερδίσει έναν τέτοιο τίτλο".

Photo Credits: Eurokinissi