Όποιος έχει παίξει στην ζωή του έστω μία φορά ένα video game που έχει σχέση με το μπάσκετ, ξέρει ότι υπάρχει και η επιλογή “Arcade”. Όταν το επιλέξεις, οι παίκτες δεν κουράζονται ποτέ και μπορείς να παίξεις με την ίδια πεντάδα σε όλο το παιχνίδι. Στον αληθινό κόσμο δεν υπάρχει αυτή η επιλογή. Αν υπήρχε, ίσως ο Ολυμπιακός να νικούσε την Άλμπα.

Οι “ερυθρόλευκοι” κλήθηκαν στο πρώτο παιχνίδι της εποχής Μπαρτζώκα να αντιμετωπίσουν μία από τις πιο γρήγορες, προσαρμόσιμες και έξυπνες ομάδες της EuroLeague. Η Άλμπα μπορεί να μην έχει την κλάση της Μπαρτσελόνα, της Αναντολού Εφές ή της Ρεάλ, αλλά στον τομέα του διαβάσματος του παιχνιδιού είναι τόσο καλή που μοιάζει αδίστακτη.

Κάθε στιγμή χαλάρωσης είναι απαγορευτική κόντρα στην ομάδα του Αΐτο Ρενέσες. Ο Ολυμπιακός είχε αρκετές τέτοιες στιγμές, υπερβολικά πολλές για την ακρίβεια, ειδικά όποτε ο Γιώργος Μπαρτζώκας κλήθηκε να κοιτάξει προς τον πάγκο του για λύσεις. Η Άλμπα δεν σκόπευε να τις αφήσει ατιμώρητες και δεν το έκανε, παίρνοντας μία σπουδαία νίκη.

TRANSITION, TRANSITION, TRANSITION

Η λέξη transition σημαίνει “μετάβαση”. Με κάποιο τρόπο βρήκε πολλαπλές εφαρμογές σε αυτό το παιχνίδι. Από τη μία ήταν το προφανές: To transition της Άλμπα, με τους Γερμανούς να είναι η κορυφαία ομάδα της EuroLeague στα πρώτα 10 δευτερόλεπτα της επίθεσης, κάτι το οποίο έδειξαν και στο ΣΕΦ, χτυπώντας ακόμα και έπειτα από καλάθι που δέχθηκαν, σε φάσεις πρωτεύοντος και δευτερεύοντος αιφνιδιασμού.

Η άλλη εφαρμογή είχε πιο αλληγορικό χαρακτήρα: Ο Ολυμπιακός βρίσκεται πράγματι – για δεύτερη φορά φέτος – σε φάση... transition. Σε φάση μετάβασης σε μία νέα εποχή, αυτή του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ο Έλληνας τεχνικός είχε λιγότερο από 48 ώρες για να προετοιμάσει μία ομάδα που δεν είχε επιλέξει. Δοκίμασε κάποια διαφορετικά πράγματα, έκανε τρικ. Και μάγος να ήταν όμως, δεν γινόταν να λύσει προβλήματα που υπάρχουν από το ξεκίνημα της σεζόν, είτε στον τομέα της στελέχωσης, είτε στην αδυναμία κάποιων παικτών να διαβάσουν ένα παιχνίδι.

Ο ΠΡΙΝΤΕΖΗΣ ΠΟΥ ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΟΛΑ ΚΑΙ Η ΑΜΥΝΑ

Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε τον αγώνα περνώντας τα πάντα από τα χέρια του Γιώργου Πρίντεζη, ο οποίος είχε απέναντί του τον πιο ποιοτικό παίκτη της Άλμπα, Λιουκ Σίκμα. Οι “ερυθρόλευκοι” επέλεξαν να ποστάρουν – όπως γίνεται εδώ και χρόνια – τον διεθνή φόργουορντ στα πρώτα δευτερόλεπτα της επίθεσης, αλλά δεν έμειναν εκεί. Του ζήτησαν να παίξει τον ρόλο του ψηλού πλέι-μέικερ, τον τοποθέτησαν στην κορυφή της ρακέτας σε καταστάσεις High-Low ώστε να δει παίκτες στην πλάτη της Άλμπα (όπως τον Κόνιαρη), τον άφησαν να εκτελέσει και να δημιουργήσει.

Την ίδια στιγμή που ο Πρίντεζης έκανε λίγο-πολύ τα πάντα στην επίθεση, στην άμυνα ο στόχος ήταν σαφής: Ο Ολυμπιακός άρχισε με πίεση στα 3/4 του γηπέδου και με τον Αντώνη Κόνιαρη να πιέζει τον Χέρμανσον, προκειμένου να μην αφήσει την Άλμπα να τρέξει. Στην άμυνα στο Πικ εν Ρολ ο Ολυμπιακός διατήρησε στο πρώτο ημίχρονο την λογική στις αλλαγές στα σκριν από τις θέσεις 1 έως 4, με τον Μιλουτίνοβ να είναι ο μόνος που είτε έπαιζε drop (έμενε πίσω από το σκριν), είτε ένα παράλληλο Hedge Out. Όταν ο Πέιτον Σίβα τιμώρησε μετά από ντρίμπλα τον Μιλουτίνοβ, ο Ολυμπιακός άρχισε σταδιακά να εφαρμόζει στο δεύτερο ημίχρονο τις αλλαγές σε όλα τα σκριν.

Ο ΚΑΚΟΣ ΠΑΓΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΗΣ ΑΛΜΠΑ

Στα πρώτα 7-8 λεπτά που ο Ολυμπιακός είχε την αρχική του πεντάδα, τα πράγματα πήγαιναν ιδανικά στην επίθεση και (οριακά) ανεκτά στην άμυνα. Όταν όμως ήρθε η ώρα της εισόδου των αναπληρωματικών, άρχισαν και τα προβλήματα των “ερυθρόλευκων”, που είδαν την Άλμπα να ξεφεύγει.

Οι Γερμανοί διέκριναν αμέσως τις αδυναμίες του Ολυμπιακού στην δεύτερη περίοδο. Σημάδεψαν αλύπητα τον Τέιλορ Ροτσέστι και την επιλογή του Ολυμπιακού να αλλάζει στα σκριν σε καταστάσεις σετ παιχνιδιού, αλλά και την αφέλεια του Γουέιντ Μπάλντγουιν, που ξεχνιόνταν και δεν πίεζε στη μπάλα. Παίζοντας με την γνωστή τους ταχύτητα, τρέχοντας ακόμα και έπειτα από καλάθι που δεχόντουσαν, βρήκαν ελεύθερα σουτ και τα πήραν χωρίς δεύτερη σκέψη. Όταν δεν γινόταν αυτό, χτυπούσαν τα μις-ματς που προέκυπταν στο “ζωγραφιστό”, είτε σκοράροντας, είτε βγάζοντας ελεύθερα σουτ από μέσα προς τα έξω για να τιμωρήσουν τα double-team του Ολυμπιακού.

Όταν πέρασαν στο παρκέ οι βασικοί για τον Ολυμπιακό, το κακό είχε ήδη γίνει. Η τριάδα των Χέρμανσον, Γκιεντράιτις και Έρικσον είχε βρει ρυθμό, οι Γερμανοί είχαν ζεσταθεί και πλέον διάβαζαν καλύτερα το παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός ήταν εκτός ρυθμού, έκανε λάθη συγκέντρωσης που δεν δικαιολογούνταν, όπως το να δώσουν δύο παίκτες βοήθειες σε ποστάρισμα του Νοκό ή να μην στείλουν αρκετά γρήγορα βοήθεια στο post από την αδύνατη πλευρά, δεχόμενοι εύκολα καλάθια.

ΕΒΓΑΛΕ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ, ΑΠΑΝΤΗΣΕ Η ΑΛΜΠΑ

Ο Ολυμπιακός προσπάθησε στο τρίτο δεκάλεπτο να φέρει τούμπα την κατάσταση. Με τα δεδομένα να είναι εναντίον του, τα κατάφερε, παίζοντας με την παλιά γνωστή συνταγή: Η μπάλα στα χέρια του Βασίλη Σπανούλη σε ρόλο δημιουργού και εκτελεστή και οι υπόλοιποι να ακολουθούν τον ρόλο τους. Κάπως έτσι βγήκαν τα σουτ των Κόνιαρη, Παπανικολάου και Βεζένκοφ, αλλά και τα καλάθια του Μιλουτίνοβ. Η Άλμπα όμως δεν σκόπευε να πανικοβληθεί.

Οι Γερμανοί έμειναν πιστοί στο πλάνο τους, σημαδεύοντας συνεχώς τον αρχηγό του Ολυμπιακού. Όταν μάρκαρε τον Έρικσον, έβγαζαν τον Σουηδό από διαδοχικά σκριν για να σουτάρει από πάνω του. Όταν μάρκαρε τον Γκιεντράιτις, έδιναν μπάλες στον Λιθουανό στο ανοιχτό γήπεδο, αλλά και βγάζοντάς τον από σκριν. Όταν ήταν πάνω στον Νιλς Γκίφι, έστελναν τον 2μετρο Γερμανό στο post. Όταν στις αλλαγές έπεφτε πάνω στον Χέρμανσον, έπαιζαν Πικ εν Ρολ.

Ο Αΐτο Ρενέσες ήθελε να φθείρει τον αρχηγό του Ολυμπιακού σε κάθε επίπεδο. Να τον εξαντλήσει και στις δύο πλευρές, για αυτό και στην άμυνα κάποια στιγμή έπαιξε για ένα δεκάλεπτο να παίξει blitz στο Πιν εκ Ρολ του Σπανούλη, κάνοντας δηλαδή double-team στον έμπειρο γκαρντ όποτε έπαιρνε σκριν, ενώ άλλες φορές έδινε βοήθεια από τον περιφερειακό που βρισκόταν στην κορυφή. Ήθελε να υποχρεώσει τους συμπαίκτες του να τον βοηθήσουν και να δημιουργηθεί ανισορροπία και στις δύο πλευρές του παρκέ. Όταν πλέον είχε πετύχει τον στόχο του, στο φινάλε έδωσε τις μπάλες που χρειαζόταν στον Σίκμα για να τελειώσει την δουλειά.

ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ, ΠΑΛΙ, ΧΡΟΝΟ

Σε ένα παιχνίδι που πήγαν πάρα πολλά πράγματα στραβά, κόντρα σε μία ομάδα που δεν του ταίριαζε επειδή είναι γεμάτη με ψηλά γκαρντ και συχνά είχε τέσσερις δίμετρους παίκτες στο παρκέ, ο Ολυμπιακός έφτασε ακόμα κι έτσι πολύ κοντά σε μία μεγάλη ανατροπή και μία νίκη. Αν έμπαινε ένα σουτ στο τέλος ίσως και να νικούσε και τώρα να διατηρούσε ρεαλιστικές ελπίδες πρόκρισης. Με βάση την εικόνα του όμως, αν δεν έχανε αυτό το παιχνίδι, θα έχανε κάποιο άλλο.

Σίγουρα θα ήταν καλό για τον Ολυμπιακό να νικήσει, τόσο για αγωνιστικούς λόγους, όσο και για λόγους ψυχολογίας. Την ίδια στιγμή ωστόσο, η ήττα – και κυρίως ο τρόπος που ήρθε – κατέδειξε για ακόμα μία φορά τα προβλήματα της ομάδας, ίσως πιο εξόφθαλμα από ποτέ. Τα 33 λεπτά συμμετοχής του Βασίλη Σπανούλη και η κατάρρευση της περιφερειακής άμυνας όταν έπαιρναν ανάσες οι Κόνιαρης και Παπανικολάου επιβεβαίωσαν για ακόμα μία φορά ότι ο Ολυμπιακός έχει μεγάλες αγωνιστικές τρύπες. Το γεγονός ότι όλοι οι παίκτες – καθαρά από ένστικτο – στο τέλος απλώς έδιναν την μπάλα στον Σπανούλη και του ζητούσαν να βγάλει λαγούς από το καπέλο του στα 38 του χρόνια, επίσης.

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε φάση μετάβασης. Σε φάση που ψάχνει την ταυτότητά του. Θα ψαχτεί ξανά, θα δοκιμάσει πράγματα – κάτι που ήδη έκανε όταν για παράδειγμα έβαλε σε θέση σκρινέρ τον Παπανικολάου – θα δει τι του ταιριάζει και τι όχι. Στο τέλος, όλοι στην ομάδα του λιμανιού θα πρέπει να δουν τη μεγάλη εικόνα και να αποδεχθούν ότι έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους. Μέχρι τότε... υπομονή.