Είναι η πρώτη φάση του αγώνα του Παναθηναϊκού με την Άλμπα, με την επίθεση να την έχουν οι Γερμανοί. Ο Γκιεντράτις δίνει ένα σκριν στον Σίκμα στην πλάτη του Τόμας και ο Αμερικανός σκοράρει. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, ο Καλάθης και ο Γουάιλι δεν συνεννοούνται σωστά και η μπάλα βγαίνει εκτός παρκέ.

Αυτή η μικρή αλληλουχία φάσεων διήρκεσε συνολικά 31 δευτερόλεπτα. Μετά από έναν μαραθώνιο 50 αγωνιστικών λεπτών και δύο παρατάσεων, θα αποδεικνυόταν ότι δεν ήταν τίποτα άλλο από μία μικρογραφία του αγώνα, το τέλος του οποίου βρήκε τους Γερμανούς να πανηγυρίζουν τη νίκη. Από τη μία πλευρά βρισκόταν μία ομάδα όπως η Άλμπα που υπολόγιζε τα πάντα στη λεπτομέρεια πριν επιτεθεί. Από την άλλη πλευρά ήταν ένας Παναθηναϊκός που έδειχνε μία αφέλεια στο παιχνίδι του.

Η Άλμπα Βερολίνου έκανε ένα σχεδόν τέλειο παιχνίδι κόντρα στον Παναθηναϊκό. Χτύπησε κάθε αδυναμία των “πράσινων” με χειρουργική ακρίβεια. Παρόλα αυτά, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να έχει πάρει ακόμα και τη νίκη. Ο κόσμος όμως δεν πρέπει να πλανάται. Το παιχνίδι δεν το έχασαν οι “πράσινοι”. Το παιχνίδι το πήραν οι Γερμανοί και παραλίγο να το κλέψουν οι “πράσινοι” χάρη στην προσωπικότητα κάποιων παικτών. Στο τέλος ωστόσο, επικράτησε η ομάδα που το άξιζε πραγματικά.

ΕΝΑ ΤΕΛΕΙΟ ΠΛΑΝΟ

Η Άλμπα μπήκε στο παρκέ με μία ξεκάθαρη φιλοσοφία και στόχευση και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ήθελε να σημαδέψει συγκεκριμένους παίκτες και καταστάσεις, αδυναμίες που ίσως με μία πρώτη ματιά δεν φαίνονται ή τουλάχιστον δεν μπορούν να γίνουν σαφείς αν δεν προσέξει κανείς την χειρουργική ακρίβεια με την οποία εφάρμοσε.

Είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι αντίπαλοι του Παναθηναϊκού χτυπούν τους αδύναμους “κρίκους” στην άμυνα των “πράσινων”. Χτυπούν την άμυνα στο post του Τόμας και του Γουάιλι, τα αργά πόδια των Παπαγιάννη και Βουγιούκα στο Πικ εν Ρολ, την αδυναμία στην άμυνα των Ράις και Φρεντέτ (δεν αγωνίστηκε) και εσχάτως την ανετοιμότητα του Παππά, ο οποίος ακόμα προσπαθεί να βρει πατήματα μετά τον σοβαρό τραυματισμό του (ρήξη χιαστού). Η Άλμπα όμως δεν στόχευσε απλώς. Μπήκε σε περισσότερες λεπτομέρειες.

Η ομάδα του Ρενέσες αρχικά χτύπησε τον Παναθηναϊκό σε off ball καταστάσεις, βγάζοντας παίκτες από σκριν μακριά από τη μπάλα, σημαδεύοντας τον Παππά, που δε μπορεί να κυνηγήσει εύκολα σε τέτοιες καταστάσεις. Αυτή όμως ήταν μόνο η αρχή, γιατί ο βασικός στόχος ήταν να εμπλακεί σε τέτοιες καταστάσεις ο παίκτης που μάρκαρε ο Τόμας, αφού ο Αμερικανός είναι γνωστό ότι στην άμυνα μακριά από τη μπάλα έχει στιγμές που αφαιρείται.

Όταν δεν γινόταν αυτό, η συνέχεια ήθελε την Άλμπα είτε να ποστάρει τον Γουάιλι, είτε να βάλει τους παίκτες της να πηγαίνουν αντίθετα από το σκριν όταν εμπλεκόταν σε αυτό ο Αμερικανός σέντερ. Ο λόγος; Είναι γνωστό ότι ο Παναθηναϊκός παίζει αλλαγές στα Πικ εν Ρολ που εμπλέκεται ο Γουάιλι, ο οποίος όμως ακόμα δεν έχει τις παραστάσεις για να προσαρμοστεί όταν ο αντίπαλος γκαρντ πηγαίνει αντίθετα στο σκριν. Αυτό μοιάζει απλό, αλλά θέλει μελέτη για να το καταλάβει κάποιος και η Άλμπα το κατάλαβε, με αποτέλεσμα συνεχώς να βρίσκει κενά στην άμυνα του Παναθηναϊκού.

ΕΝΑ ΚΟΥΤΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΝΤΟΥΡΑΝΤ

Στην άλλη πλευρά του παρκέ, η Άλμπα επέλεξε στα πρώτα 15 λεπτά να αμυνθεί κυρίως σε μαν του μαν. Με το σκορ όμως να ξεφεύγει και τις δύο ομάδες να σκοράρουν με ευκολία, ο Αΐτο Ρενέσες αποφάσισε να αλλάξει την άμυνά του σε ζώνη, όπως και ο Προμηθέας στον ημιτελικό του Κυπέλλου που δάμασε τον Παναθηναϊκό. Σε αντίθεση με τους Πατρινούς όμως, η Άλμπα δεν έπαιξε άμυνα 2-3, αλλά “Box and One”, δηλαδή τέσσερις παίκτες να αμύνονται σε χώρο σε “κουτί” (δύο μπροστά, δύο πίσω) και έναν να κυνηγά τον αντίπαλο πόιντ γκαρντ, δηλαδή τον Καλάθη, αν και συχνά γινόταν “1-3”, με μόλις έναν παίκτη μπροστά και τρεις πίσω όταν ο Καλάθης βρισκόταν στην κορυφή και δεν είχε τη μπάλα, έχοντας όμως ακόμα μπροστά του τον προσωπικό του αντίπαλο. Εδώ όμως είναι που έρχεται μία λεπτομέρεια.

Στα μάτια όλου του κόσμου, αυτή η άμυνα ήρθε για να απενεργοποιήσει τον Καλάθη. Στην πραγματικότητα όμως, οι Γερμανοί δεν θέλανε απλώς να αποξενώσουν τον ηγέτη του Παναθηναϊκού. Ήθελαν να υποχρεώσουν τους άλλους παίκτες του “τριφυλλιού” να βάλουν τη μπάλα στο παρκέ. Αυτό αποδείχθηκε στην τρίτη περίοδο, στο μικρό διάστημα που ο Καλάθης πήρε ανάσες και πέρασε σε θέση πόιντ γκαρντ ο Παππάς. Η Άλμπα θα μπορούσε να αλλάξει την άμυνά της σε εκείνο το σημείο. Δεν το έκανε όμως. Απλώς έβαλε έναν παίκτη να μαρκάρει τον Παππά (που κατέβαζε τη μπάλα) και οι υπόλοιποι συνέχισαν να μαρκάρουν χώρο.

Ο Παναθηναϊκός αναγκάστηκε, όπως και κόντρα στον Προμηθέα, να προσαρμοστεί. Κάπως έτσι, βρέθηκε ο Παπαπέτρου να έχει διπλό ρόλο, όντας και εκτελεστής και δημιουργός, αφού ενεπλάκη πολλές φορές σε καταστάσεις Πικ εν Ρολ για να βρει χώρους. Αποτέλεσμα ήταν να έχει βραδιά καριέρας (39 πόντοι), μοιάζοντας ώρες-ώρες με τον Κέβιν Ντουράντ! Ο διεθνής φόργουορντ ήταν συγκινητικός, αλλά δεν έφτανε.

ΤΟ ΤΡΙΛΕΠΤΟ ΠΟΥ ΚΑΘΟΡΙΣΕ ΤΟ ΡΟΤΕΪΣΟΝ

Ο Αργύρης Πεδουλάκης απέλεξε να στηριχθεί πρακτικά σε μία πεντάδα σε όλο το ματς, με τους Καλάθη, Παπαπέτρου, Γουάιλι και Τόμας να αγωνίζονται πάνω από 40 λεπτά και τον Παππά 38 λεπτά, σε μία ασυνήθιστη κίνηση. Δέχθηκε πολλά πυρά για αυτό, αφού στο τέλος ο Παναθηναϊκός δεν είχε ενέργεια. Αυτό ωστόσο που δείχνει αυτή η κίνηση περισσότερο είναι ότι δεν εμπιστεύτηκε τους παίκτες του πάγκου, κάτι που οφείλεται σε αυτά που έγιναν στο ξεκίνημα της δεύτερης περιόδου.

Οι δύο ομάδες μπήκαν στην δεύτερη περίοδο ισόπαλες με 31-31, με τον Έλληνα τεχνικό να κάνει εκτεταμένο ροτέισον εκείνη τη στιγμή, έχοντας ταυτόχρονα στο παρκέ τους Ράις, Μπράουν, Παπαπέτρου, Τζόνσον και Παπαγιάννη. Μέσα σε 3 λεπτά το σκορ ήταν 31-39 και οι Μπράουν και Ράις πέρασαν σχεδόν άμεσα στον πάγκο. Ο Μπαράουν δεν θα επέστρεφε ποτέ στο παρκέ. Ο Ράις θα έμπαινε στο φινάλε της δεύτερης περιόδου, με το σκορ στο 43-47 και την Άλμπα να τον σημαδεύει σε κάθε φάση, κλείνοντας το ημίχρονο προηγούμενη με 49-58. Ο Ράις θα ξανάμπαινε στο παρκέ στο τέλος της πρώτης και της δεύτερης παράτασης για μερικά δευτερόλεπτα.

Ο κόουτς του Παναθηναϊκού είδε ότι η Άλμπα σημάδευε σε κάθε ευκαιρία κάθε αδύναμο κρίκο και από ένα σημείο και μετά απλώς έμεινε στην πεντάδα που πίστευε ότι του έδινε τα περισσότερα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Πάνω σε αυτή τη λογική “θυσίασε” και τον Γουέσλι Τζόνσον, ο οποίος στην άμυνα ήταν εξαιρετικός, αλλά στην επίθεση είχε μαζεμένες κακές επιλογές. Το πλάνο του ωστόσο ήταν ξεκάθαρο.

ΜΙΑ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΟΜΑΔΑ

Ο Παναθηναϊκός πάλεψε και θα μπορούσε να νικήσει. Αν τα κατάφερνε, θα το όφειλε αποκλειστικά στις προσωπικότητές του και το πείσμα των πέντε παικτών που πάλεψαν σχεδόν σε όλο το δέυτερο ημίχρονο και τις δύο παρατάσεις. Δεν τα κατάφερε, γιατί ήταν κουρασμένος σωματικά, πνευματικά και ψυχολογικά. Δεν τα κατάφερε επειδή, πολύ απλά, δεν άξιζε να νικήσει.

Μπορεί να μοιάζει βαρύ, αλλά είναι η αλήθεια: Η Άλμπα έπαιξε καλύτερα. Έπαιξε ορθολογικό και όμορφο μπάσκετ και πήρε το αποτέλεσμα που άξιζε.

Κανείς δε μπορεί να ξέρει τι θα ακολουθήσει από εδώ και πέρα στον Παναθηναϊκό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι με την εικόνα που έχει αυτή τη στιγμή δε μπορεί να έχει πολλές απαιτήσεις. Αν δεν αλλάξει κάτι, τότε τα πράγματα είναι πολύ πιθανό να γίνουν χειρότερα.