Στην έως σήμερα παρουσία του στην Ελλάδα και για να είμαι ακριβής, κατά το διάστημα που προηγήθηκε της επισημοποίησης από μέρους του ότι συνεχίζει στην ΑΕΚ και την επόμενη σεζόν, ο Μάσιμο Καρέρα ήταν ορθός και κοφτός στις τοποθετήσεις του. Μιλούσε λίγο, έλεγε τα απολύτως απαραίτητα (έως και αυτονόητα), απέφευγε τις επαφές με τον Τύπο, πέραν των «υποχρεωτικών» (δηλαδή πριν από το ματς στην κάμερα τη NOVA και μετά από τα παιχνίδια στις συνεντεύξεις Τύπου).

Από την ημέρα που επικύρωσης της συμφωνίας κι εν μέσω κορονοϊού, έχει δώσει πολλές συνεντεύξεις, ίσως και περισσότερες από δέκα. Σε Μέσα της Ρωσίας και κατά προτίμηση, σε εκείνα της πατρίδας του. Διαβάζοντάς τις όλες, μία προς μία, το ουσιαστικό (και μαζί ευτυχές) συμπέρασμα είναι ένα: του αρέσει που βρίσκεται ανάμεσά μας, γουστάρει το πρότζεκτ της ΑΕΚ και δεν σταματά να το διαφημίζει, σε περιοχές και αγορές που για την Ένωση ήταν δυσπρόσιτες, αν όχι απάτητες.

Σύμφωνοι, η ΠΑΕ τα τελευταία χρόνια έχει «νταραβεριστεί» σε καλό επίπεδο με συλλόγους της Ιταλίας, τα παραδείγματα των Πόνσε, Μπογέ και Βέρντε, αποδεικνύουν ότι βρήκε διόδους συνεννόησης και τρόπους να πετύχει καλά deals. Ωστόσο, η μπογιά της, αυτή που χρωματίζει έντονα και συχνά τα Μέσα της χώρας και το μεγάλωμά της που ακούγεται με σπουδαιότητα, είναι έργα του Μάσιμο Καρέρα. Διότι στην πατρίδα του, ο κόουτς της ΑΕΚ, δεν είναι όποιος κι όποιος.

Ούτε ασφαλώς η Γιουβέντους θα του αφιέρωνε τις προάλλες κάρτα γενεθλίων στα παγκόσμιας απήχησης Social Media της, αν δεν θεωρούσε ότι υπήρξε σημαντικός για εκείνη, ή αν αντιμετώπιζε ως αστείο τα όσα ο τεχνικός της Ένωσης επαναλαμβάνει όποτε του δίδεται η ευκαιρία: ότι κάποια μέρα, θα ήθελε να καθίσει στον πάγκο της Κυρίας. Βασικά και μόνο του που αναφέρει και το πιστεύει, πιστοποιεί το πόσο ψηλά έχει θέση ο ίδιος τον πήχη για τον εαυτό του.

ΤΟ "ΠΑΜΕ ΒΗΜΑ-ΒΗΜΑ" ΚΑΙ Η ΧΡΥΣΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑΣ

Στο ερώτημα «ποιος θα είναι ο προπονητής που θα πατήσει πρώτος το πόδι του στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ;», δεν θα μπορούσε να ρισκάρει κάποια απάντηση ούτε η γυάλινη σφαίρα. Βάσει αμιγώς ποδοσφαιρικής λογικής, αυτός που είναι σήμερα, έχει τις λιγότερες πιθανότητες από τον επίδοξο αντικαταστάτη που περιμένει εκεί έξω, δίχως και ο ίδιος να το γνωρίζει, το κάλεσμα της μοίρας. Διότι υπάρχει σίγουρα μια σεζόν μπροστά και η φθορά είναι πάντα μη (εξ αρχής) υπολογίσιμη.

Ας θυμηθούμε ότι η Ένωση πήγε να «βαφτίσει» κλειδοκράτορα της «Αγιά Σοφιάς», δύο ολόκληρες σεζόν πριν να μπει στο γήπεδό της (!), τον Μιγκέλ Καρντόσο και μόλις τρεις μήνες μετά από εκείνη τη διασκεδαστική και εκτός πραγματικότητας συνέντευξη Τύπου, τον απομάκρυνε κακήν κακώς από τον πάγκο της, κατατάσσοντας σε έναν από τους χειρότερους που είχε στην ιστορία της. Οπότε, τι να λέμε σήμερα για τον Καρέρα και την προοπτική της «Αγιά Σοφιάς»;

Από την άλλη, η ζωή τρέφεται από τις επιθυμίες και τα όνειρα, οπότε είναι αδύνατον το να παραβλέψει κάποιος ότι ο Ιταλός βλέπει μπροστά του και τη μεγαλύτερη εικόνα. Πλησιάζοντας προς το γήπεδο, ασφαλώς και του περνάει από το μυαλό ότι θα ήθελε να γίνει ο πρώτος που θα βάλει τους 11 που θα έχουν αυτή την ιστορική τιμή, να πατήσουν το πόδι τους εκεί μέσα. Μιλάει για το πρότζεκτ όποτε του δίνεται η ευκαιρία, δίχως να εκστομίζει λόγια υπερφίαλα. Θέλει να το ζήσει, όμως ξέρει ότι πρέπει να το κερδίσει.

Στη φάση που η ΑΕΚ βρίσκεται σήμερα, σε αυτό το μεταβατικό στάδιο της τελευταίας σεζόν πριν από την επιστροφή στην προσφυγική γειτονιά της, θέλει πολύ να της βγει ο Καρέρα σε βάθος χρόνου. Να την καταστήσει δυνατή, να τη βοηθήσει να παγιώσει την αυτοπεποίθηση και τη νοοτροπία που τη χαρακτήριζε κατά τους προηγούμενους μήνες ώστε να συνεχίσει μαζί του και στο επόμενο, ίσως στο μεγαλύτερο βήμα της ιστορίας της. Το θέλουν και οι δύο, όμως αυτό πρέπει να κατακτηθεί μέσα στο γήπεδο. Βασικά, μέσα σε ένα ξένο γήπεδο...