Στο κείμενο που είχα γράψει μετά από τον περσινό χαμένο τελικό, είχα αναφέρει πως το μέλλον είναι με την Λίβερπουλ... Στους φίλους της ομάδας είχε φανεί σκληρός, άδικος ο τρόπος που είχε χαθεί το περσινό Champions League, η αλήθεια όμως είναι πως πρόκειται για πολύ βαρύ τρόπαιο και δεν δικαιούσαι να το κατακτήσεις με τερματοφύλακα τον Λορίς Κάριους.

ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΔΙΚΟ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Ήταν φανερό, όμως, πως οι βάσεις είχαν μπει, η δουλειά του Γιούργκεν Κλοπ είχε φθάσει το σύνολο σε πολύ υψηλό επίπεδο και αυτό που χρειαζόταν ήταν προσθήκες στους χώρους που "πονούσε" η ομάδα. Τερματοφύλακα υψηλού επιπέδου, ποιοτικότερο "6άρι" από τον Τζόρνταν Χέντερσον, απειλή και κάθετο παιχνίδι από τον άξονα και περισσότερες λύσεις στην επιθετική τριάδα. Το καλοκαίρι έγιναν οι προσθήκες που χρειαζόταν η ομάδα.

Άλισον, Φαμπίνιο, Κεϊτά, Σακίρι ήρθαν για να δώσουν τις λύσεις που χρειαζόταν η Λίβερπουλ. Η σπουδαία ομάδα του Κλοπ κατάφερε να μαζέψει 97 πόντους στο πρωτάθλημα και να επιστρέψει στον τελικό του Champions League. Όποια ομάδα και να υποστηρίζει ο καθένας, κατανοεί πως θα ήταν άδικο η φετινή Λίβερπουλ να μείνει χωρίς τίτλο. Θα ήταν άδικο αυτός ο σπουδαίος προπονητής να φύγει για -7η συνεχόμενη φορά- χαμένος από τελικό.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΕ ΚΑΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΟΜΑΔΕΣ

Η Λίβερπουλ δεν έκανε κανένα δα σπουδαίο παιχνίδι στην Μαδρίτη. Ήταν φανερό πως και τις δύο ομάδες τις επηρέασε αρκετά η αγωνιστική αποχή, η ζεστή και η κόπωση από την μακρά σεζόν που πέρασε. Σχεδόν σε όλο το παιχνίδι διαχειρίστηκε το προβάδισμα το γρήγορο προβάδισμα στο σκορ. Διαχειρίστηκε επίσης το γεγονός πως και ο αντίπαλος της είχε πολλούς παίκτες καταπονημένους και έπρεπε από το ξεκίνημα του αγώνα να πάρει την μπάλα και να δημιουργήσει.

Οι Κέιν, Γουίνκς, Φιρμίνο που χρησιμοποιήθηκαν ενώ προερχόντουσαν από τραυματισμό ήταν σκιά του εαυτού τους, η επιθετική τριάδα της Λίβερπουλ δεν είχε τη συνηθισμένη της εκρηκτικότητα, ενώ το όπλο της η Τότεναμ, που είναι ο τρόπος που αναπτύσσεται όταν η μπάλα φθάνει στους χαφ, πήρε χαμηλό βαθμό.

ΔΕΝ ΒΓΗΚΕ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΠΛΑΝΟ ΤΟΥ ΠΟΤΣΕΤΙΝΟ

Στο πρώτο μέρος, οι επιλογές του Ποτσετίνο δεν βγήκαν. Ο Αργεντινός τεχνικός στα πρώτα 45 λεπτά εφάρμοσε ένα 4-2-3-1 με τον Ντέλε Άλι πιο ψηλά από τους Γουίνκς, Σισοκό, τον Σον αριστερά, τον Έρικσεν στα δεξιά και τον Κέιν στην κορυφή της επίθεσης. Η Τότεναμ είχε ένα ψεύτικο 63,1% κατοχή μπάλας. Το αναφέρω ως ψεύτικο, καθώς έγινε στο μισό γήπεδο που αμυνόταν η ομάδα του Ποτσετίνο, η μπάλα ήταν μόνιμα στους Βερτόγκεν, Αλντερβάιρελντ, Τρίπιερ που είχαν και οι τρεις πάνω από 40 επαφές με την μπάλα και δεν έφτανε στα πόδια του Έρικσεν. Ο Δανός στα δεξιά ήταν εκτός παιχνιδιού, έβγαλε το πρώτο μέρος ερχόμενος μόνο σε 24 επαφές με την μπάλα και υπήρχε τεράστιο πρόβλημα στο να αναπτυχθεί σωστά η Τότεναμ και να κερδίσει μέτρα.

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ

Στο ίδιο διάστημα η Λίβερπουλ απλά διαχειρίστηκε πιέζοντας ψηλά το γρήγορο τέρμα που πέτυχε. Δεν κράτησε μπάλα, είχε πολύ χαμηλό ποσοστό στις δικές της μεταβιβάσεις, μόλις 69% στο πρώτο μέρος, όμως είχε καταφέρει να κρατά πολύ χαμηλά τους αντιπάλους της και να έχει όλα τα όπλα της Τότεναμ απενεργοποιημένα.

ΕΠΑΙΞΕ ΟΛΑ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΤΟΥ Ο ΠΟΤΣΕΤΙΝΟ

Στην επανάληψη, ο Ποτσετίνο είχε ως στόχο να παίξει όλα του τα χαρτιά, από τις επιλογές που έκανε φανέρωσε πως είχε ετοιμάσει πολλά πράγματα. Τα δοκίμασε και κατάφερε να βελτιώσει την εικόνα της ομάδας του, να βάλει περισσότερο τον Έρικσεν και τον Σον μέσα στο παιχνίδι, όμως έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο η μεγάλη αγωνιστική αποχή. Έπαιξε ρόλο και στις δύο ομάδες, ούτε η τριάδα της Λίβερπουλ θύμιζε την τριάδα "φωτιά" που σκορπά τρόμο, όμως στην Τότεναμ στοίχισε περισσότερο γιατί βρέθηκε από το πρώτο λεπτό πίσω στο σκορ. Πήγε σε ένα παιχνίδι που για να μπορέσει να το κερδίσει έπρεπε να είναι φανερά καλύτερη.

Η πρώτη επιλογή του Ποτσετίνο με το που ξεκίνησε το ημίχρονο ήταν να φέρει επιτελικό χαφ τον Έρικσεν και να περάσει τον Ντέλε Άλι στα αριστερά. Στο 66ο λεπτό πήρε την απόφαση να παίξει με όλα του τα όπλα, κάτι που είχα αναφέρει πως θα συμβεί αν κυνηγά το σκορ, στο κείμενο της Παρασκευής. Ο Λούκας μπήκε στην θέση του Γουίνκς, ο Σισοκό έμεινε μόνος στην θέση "6", δίπλα του πέρασε ο Έρικσεν και ο Λούκας πήγε στο πλάι του Κέιν.

ΜΕΣΑ ΟΛΑ ΤΑ ΟΠΛΑ

Στο γήπεδο υπήρχαν οι Έρικσεν, Ντέλε Άλι, Σον, Λούκας, Κέιν. Ο Ποτσετίνο ήθελε τον Δανό να παίρνει την μπάλα από χαμηλά, να υπάρχει πλάτος για να μπορεί να ανοίξει την άμυνα της Λίβερπουλ, αλλά και παίκτες όπως οι Σον, Λούκας με την ικανότητα να παίζουν εσωτερικά. Οι χώροι υπήρχαν, ειδικά η πλευρά του Τρίπιερ με τον Μανέ να μην επιστρέφει ήταν συνεχώς εκτεθειμένη, όμως η ζέστη της Μαδρίτης, το γεγονός πως μπήκαμε στον Ιούνιο, δεν επέτρεπε στους παίκτες της Τότεναμ να κάνουν τις καλύτερες επιλογές, ούτε να χτυπήσουν με την γνωστή τους ταχύτητα.

Το πλάνο του Ποτσετίνο πολύ επιθετικό και το γεγονός πως γινόντουσαν λάθη στην ανάπτυξη επέτρεπε στην ομάδα του Κλοπ να ψάξει το δεύτερο τέρμα, μόνο που και η Λίβερπουλ δεν ήταν σε καλή ημέρα. Μία φορά βρέθηκε ο Μανέ στον χώρο του Έρικσεν, άνοιξε ταχύτητα, τον πέρασε σαν σταματημένο και δημιουργήθηκε η μεγαλύτερη ευκαιρία της Λίβερπουλ με την εκτέλεση του Μίλνερ σύριζα έξω από το αριστερό κάθετο δοκάρι του Λορίς.

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΑΛΙΣΟΝ

Από τη στιγμή που δεν έγινε το 2-0, η Λίβερπουλ δεν κέρδιζε μέτρα και δεν είχε τις αντεπιθέσεις που της έδινε το παιχνίδι ήταν δεδομένο πως η Τότεναμ, με τον Ποτσετίνο να φορτώνει θα έχει τη δική της στιγμή. Εκεί αποδείχτηκε πως για να πάρεις αυτή την κούπα θες μεγάλο τερματοφύλακα. Αν το καλοκαίρι δεν δινόταν τα 75 εκατομμύρια ευρώ για τον Άλισον και η Λίβερπουλ ήταν στον τελικό με τίποτα Κάριους και Μινιολέ, το πιο πιθανό είναι στην Μαδρίτη να είχαμε κλάματα και οι οπαδοί της να μίλαγαν για κατάρα. Καμία κατάρα, όμως, δεν μπορεί υπάρχει. Τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει αν έχεις κάνει το σωστό και η Λίβερπουλ το περασμένο καλοκαίρι έκανε αυτό που έπρεπε, επένδυσε για να κλείσει όσο γινόταν όλες τις της παθογένειες. Η δουλειά του Κλοπ είχε αποδείξει πως είναι σε θέση, να φέρει μεγάλες επιτυχίες, χρειαζόταν όμως αξιόπιστες λύσεις σε όλες τις θέσεις. Το πάντρεμα έγινε, η Λίβερπουλ τη φετινή σεζόν ήταν μία ομάδα που ήταν έτοιμη για τίτλους και κατέκτησε τον μεγαλύτερο.

ΤΟ ΠΙΟ "ΚΑΥΤΟ" ΟΝΟΜΑ

Ο Ποτσετίνο έφθασε την Τότεναμ στο πιο υψηλό σημείο της ιστορίας της, ο ίδιος έθεσε σωστά τις βάσεις κάτω από τις οποίες έχει νόημα να παραμείνει στο Λονδίνο, δηλώνοντας πως το κίνητρο παραμονής του είναι να γίνουν πραγματικοί διεκδικητές. Ο ίδιος γνωρίζει πως έχει ομάδα με πολύ ταλέντο, όμως όταν για ενάμιση χρόνο δεν γίνεται ούτε μία μεταγραφική κίνηση, όταν ζεις με τον φόβο μην χάσεις κάποιον από τους world class παίκτες που διαθέτεις, δεν γίνεται να έχεις τύχη σε ένα πρωτάθλημα που συμμετέχουν η Σίτι και η Λίβερπουλ, ούτε να θέτεις σαν στόχο την κατάκτηση του Champions League.

Αυτή την εποχή είναι πολλές οι μεγάλες ομάδες που ψάχνουν προπονητή και ο Ποτσετίνο είναι το πιο "καυτό" όνομα. Είναι σίγουρο πως σαν φιλόδοξος άνθρωπος που είναι θέλει να συνδυάσει την προπονητική του καριέρα με τίτλους. Αν δεν πάρεις τίτλους, όσο καλές δουλειές και αν έχεις κάνει, δεν μπορείς να μπεις στο κλαμπ των κορυφαίων και ο Ποτσετίνο, σίγουρα είναι ένας φιλόδοξος άνθρωπος. Για να παραμείνει στην Τότεναμ, θα πρέπει να πάρει εγγυήσεις πως θα έχει την δυνατότητα την επόμενη σεζόν να γίνει πραγματικός διεκδικητής και να μην νοιώθει εισβολέας, όπως ο ίδιος δήλωνε, την εποχή που ήταν σε κοντινή απόσταση με τις Σίτι, Λίβερπουλ.

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΜΙΑΣ ΣΠΟΥΔΑΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Το έχω αναφέρει πολλές φορές, το ποδόσφαιρο ακολουθεί τον τρόπο δουλειάς του Κλοπ και του Γκουαρδιόλα, αυτό το ευρωπαϊκό νοιώθω πως είναι το ξεκίνημα και όχι το τέλος, μίας σπουδαίας δουλειάς του Γιούργκεν Κλοπ. Το ξεκίνημα της εποχής, που αυτή η επιτυχημένη συνεργασία συνδυάζεται και με μεγάλους τίτλους. Η παρουσία άλλωστε της Σίτι και η γνώση πως δεν υπάρχει περίπτωση, όσο είναι ο Γκουαρδιόλα στο Μάντσεστερ, να μπορείς να κατακτήσεις πρωτάθλημα σε χαμηλούς πόντους αναγκάζει τον οργανισμό να είναι σε επαγρύπνηση και να ψάχνει τον τρόπο που την επόμενη σεζόν, θα βελτιωθεί ακόμα περισσότερο.