Δε θα σας κουράσω, δεν είμαι καλός σε αυτά, αφήστε που δεν είμαι ο καταλληλότερος να γράψει για τον παράγοντα Θανάση Γιαννακόπουλο, τον επαγγελματία, τον "εργάτη" και όλα τα σχετικά. Είμαι, όμως, αυτός που χάρισε σε αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο το προσωνύμιο "τυφώνας".

Μέσα από τη στήλη "Κόκκινες Ασίστ" στην εφημερίδα Φως, όπου εργαζόμουν. Ένα προσωνύμιο, που το δέχτηκαν φίλοι κι αντίπαλοι.

Γιατί αυτό ήταν ο Θανάσης. Συγγνώμη, δεν μπορώ να τον γράψω αλλιώς. Ένας τυφώνας. Που ζούσε και ανέπνεε για την ομάδα του. Που μου τηλεφωνούσε για να με πειράξει και μετά έλεγε "πήρα τον Παντελή και τον τσάντισα". Στην αρχή δεν θυμόταν καν το "τυφώνας". Μου έλεγε "ρε συ με έχεις βγάλει κεραυνό και μου κάνουν πλάκα" και του απαντούσα: "Πρόεδρε, τυφώνα σε έχω βγάλει, γιατί δεν κάθεσαι ήσυχος".

Δε θα ξεχάσω ποτέ όλο αυτό που ήταν. Ένας φανατικός Παναθηναϊκός, που τιμούσε πάντα πρώτα τον αντίπαλο και μετά την ομάδα του. Κατάφερε κάτι μοναδικό σε μια χώρα με ανεπτυγμένο το καφριλίκι. Όσοι δεν ήταν Παναθηναϊκοί, τον είδαν ως αντίπαλο. Όχι ως εχθρό. Δεν είναι εύκολο, πιστέψτε με, αλλά ο Θανάσης το 'χε καταφέρει. Τον ρώταγα "καλά πάλι σηκώνεσαι από την πολυθρόνα και μιλάς στον διαιτητή;" και μου έλεγε "αυτό σε πειράζει ε;" και γελάγαμε πολύ…

Ένας φοβερός άνθρωπος, που πραγματικά αν σε "έκοβε" ότι αντέχεις την πλάκα και την έκανε και την δεχόταν. Μαζί με παιδιά που ήταν χρόνια στο ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού, τον Άρη, τον Νίκο, τον Ανδρέα, τον Διονύση και μερικούς άλλους, περίμεναν στο κυλικείο του ΟΑΚΑ να "σκάσω μύτη". Τους έλεγε "καθίστε να δείτε τι θα του κάνω όταν έρθει". Εγώ πάντα πήγαινα πρώτα και έπαιρνα ένα φραπέ γλυκό με γάλα. Περίμενε να ακούσει την παραγγελία μου λοιπόν και άρχιζε: "Ρε νομίζεις ότι είσαι στον Πειραιά; Δεν έχουμε φραπέ" και ξεκινούσε η πλάκα! Τον ρωτούσα πάντα για να τον πειράξω: "Έχεις άγχος;" και άρχιζε να με κοροϊδεύει.

Την εποχή που ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ ήταν η ομάδα του… Κορυδαλλού, οι συνάδελφοι με πείραζαν για το φτηνό ρόστερ. Από τα πολλά, δεν άντεξε ο Θανάσης και σηκώθηκε και τους είπε δυνατά, για να το ακούσει και όλη η αίθουσα: "Ναι, κοροϊδεύετε τον Παντελή, παίρνει κάθε χρόνο το πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο και μας έχει χεσμένους!". Έπεσε πολύ γέλιο, αφού "καπάκι" του είπα: "Μετά από αυτό δικαιούσαι μια φανέλα του Τζιοβάνι" και ο Θανάσης έτοιμος αποκρίθηκε: "Σκάσε ρε πούσσσστη, εγώ σε υπερασπίζομαι και εσύ μου κάνεις πλάκα;".

Ήταν ένας άνθρωπος που ήθελε απλά να κερδίζει η ομάδα του. Είχε πάντα άγχος πριν τα ματς, τρελαινόταν κατά τη διάρκεια και ηρεμούσε στο τέλος. Με την κλασική ατάκα "ξέφυγα λίγο ε;" Στο φάιναλ- φορ της Μόσχας, πριν τον ημιτελικό με την Μακάμπι, είχαν πάρει όλοι σειρά και του εύχονταν καλή επιτυχία. Με βλέπει λοιπόν και μου λέει: "Επειδή είσαι ο μόνος που δε σε νοιάζει, θα σου πω κάτι, αν δεις κάποιον να χιμήξει στο γήπεδο, εγώ θα είμαι!"

Την επόμενη μέρα, παρά την ήττα, είχε ηρεμήσει, έκανε άφθονο χαβαλέ με όλους, ενώ μετά τον νικηφόρο (για τον Παναθηναϊκό) μικρό τελικό με την ΤΣΣΚΑ, κατάφερε και πάλι να με κάνει να δακρύσω από τα γέλια. Ο αείμνηστος Παύλος Γιαννακόπουλος, ερχόταν σε όλους μας και μας έλεγε ότι "ο Παναθηναϊκός έπαιξε για την ιστορία του και έκανε το χρέος του". Ο τυφώνας, με το που είδε τον αδερφό του με εμένα, έτρεξε και του είπε: "Ρε άσε τον Παντελή, είναι φίλος μου και δε τον νοιάζει τι λες". Τον μάλωσε ο Παύλος, αλλά ο Θανάσης είχε ξεκαρδιστεί, με πήρε αγκαλιά και άρχισε να μου λέει άλλες δικές μας ιστορίες!

Μη σας κουράσω, τελειώνω με αυτό. Με έπαιρνε από διαφορετικά τηλέφωνα και μου έλεγε "ο φίλος σου ο Θανάσης είμαι, πάλι δε με γνώρισες;". Μόλις του έλεγα " όλο κόλπα κάνεις", αυτός ξεκίναγε: "Έλα σε πήρα να μου πεις για τη διαιτησία, όλο αυτή σου φταίει!" και γέλαγε. Όπως γέλαγα εγώ όταν του έλεγα "η συμπεριφορά σου ταιριάζει σε Ολυμπιακό και όχι σε Παναθηναϊκό" και με άρχιζε στα φάσκελα και μετά πρόσθετε: "Εγώ αγαπάω τον Πειραιά!" και πάντα είχε μια ιστορία να πει με παλιούς φίλους του, Ολυμπιακούς. Γιατί καλοί μου φίλοι, δεν έχει σημασία μόνο τι λες, αλλά και πως το λες. Ο Θανάσης κατάφερε κάτι πολύ δύσκολο. Να είναι αντίπαλος στους μη Παναθηναϊκούς, αλλά όχι εχθρός. Και αυτό στην εποχή μας -δυστυχώς- σπανίζει ειδικά σε επίπεδο παραγόντων.

Ο τυφώνας δεν έκανε τίποτα επιτηδευμένα. Κι αυτό το ήξεραν όλοι. Και οι φωνές του και τα δάκρυα και τα φάσκελα και οι... κούρσες, όλα όσα έπραττε, τα έκανε γιατί τα ένιωθε, κάτι που του το αναγνώριζαν άπαντες. Μιλούσε με κόσμο, ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων. Σας είπα, δεν είμαι καλός σε αυτά, σίγουρα θα διαβάσετε πολύ πιο όμορφα κείμενα για τον φίλο μου τον Θανάση. Δε μπορώ να γράψω άλλα, συμπαθάτε με, δεν έχει και σημασία. Να ξέρετε απλά, πως όποια ομάδα και να υποστηρίζετε, αυτός ο άνθρωπος υπηρέτησε πιστά την δική του.

Να εύχεστε όλοι στις ομάδες σας, να έχετε τέτοιους ανθρώπους. Τυφώνα, δε θα σε ξεχάσω, γιατί πολύ απλά, γελάσαμε, τσαντιστήκαμε, μαλώσαμε, ξεκαρδιστήκαμε, ζήσαμε! Να έχεις καλό ταξίδι και να ξέρεις πως όταν "τα ξαναπούμε", πάλι φραπέ θα πάρω για να εκραγείς…