Μπορεί και να μιλάμε για την πιο περίεργη χρονιά στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού. Μάχες στην Ελλάδα με τους φορείς, την Πολιτεία, τη διαιτησία. Τραγική εικόνα εδώ και ενάμιση μήνα στην Ευρωλίγκα. Προπονητής με λάθη από το καλοκαίρι και δηλώσεις άλλα αντ’ άλλων. Παίκτες που όλοι μαζί δε μπορούν να εγγυηθούν με ασφάλεια κάτι σταθερό στο παρκέ. Είτε ξένοι, είτε Έλληνες.

Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι με τα δικά τους θέματα εδώ και καιρό, αρνούμενοι να κάνουν ότι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, δηλαδή να ρίξουν… βόμβα. Σ’ αυτό βέβαια παίζει ρόλο και η ιστορία με την ΕΟΚ, αφού πλέον η σεζόν μπορεί να τελειώσει σε χρόνο ρεκόρ. Πιο νωρίς από ποτέ. Και ο κόσμος να περιμένει να δει που θα βγει αυτή η αγωνιστική περίοδος. Από την ίδια την ΚΑΕ έχει ξεκαθαριστεί το φινάλε της χρονιάς στην Ελλάδα. Οπότε από εκεί δεν έχεις να περιμένεις κάτι. Που στρέφονται τα βλέμματα; Στην Ευρώπη.

Πλέον όμως το ματς με την Μπάγερν στο ΣΕΦ, είναι τελικός πρόκρισης. Αν είναι δυνατόν… Κι όμως είναι. Μέσα σ’ όλα, υπάρχουν τραυματισμοί, ατυχίες, αλλά εδώ που τα λέμε κάθε χρόνο υπήρχαν αυτά. Όλα όσα έχουν συμβεί φέτος στον Ολυμπιακό, σίγουρα δε θα ‘χαν λάβει χώρα παλαιότερα. Τότε που υπήρχαν στεγανά, νόμοι, κανόνες, που υπήρχαν άνθρωποι να επιβάλλουν καταστάσεις. Πλέον, παρακολουθούμε μια ομάδα που εδώ και εβδομάδες βασανίζεται.

Παλεύει να παίξει και δε μπορεί. Πασχίζει να τρέξει και αγκομαχάει. Μοχθεί να αγωνιστεί και οι αντίπαλοι κάνουν πλάκα. Καμία σχέση με την ομάδα που ξέρατε. Και μην κουράζεστε να δείξετε με το δάχτυλο τον φταίχτη. Όλοι τους είναι μέσα στο καζάνι. Όλοι που έβγαιναν τον Αύγουστο και έκαναν δηλώσεις χειρότερες και από των αθλητών του κατς πριν πλακωθούν. Μόνο που οι αθλητές του WWE, ακολουθούν σενάριο. Οι «ερυθρόλευκοι» αυτά που έλεγαν, τα πίστευαν. Και για την ώρα, είναι ανακόλουθοι. Του εαυτού τους…

Πάντως από την Αρμάνι έχασαν δίχως να ‘χουν Στρέλνιεκς και Σπανούλη. Καλή δικαιολογία ε; Ναι, απλά πήξαμε στις δικαιολογίες. Ένα από τα χειρότερα 20λεπτα στην ιστορία της διοργάνωσης έγινε στο Φόρουμ. Τούβλα και Άγιος ο Θεός. Στατιστική για κλάματα και μπάσκετ δημοτικού σχολείου. Αυτό βέβαια, συνέφερε τον Ολυμπιακό που πήγε στα αποδυτήρια ισόπαλος. Και αν κάτι θα ‘χουν να συζητάνε οι Ιταλοί για να αναθεματίζουν, είναι μια τόσο επιθετική ομάδα, έβαλε 4(!!!) πόντους στο δεύτερο δεκάλεπτο. Απίστευτο κι όμως αληθινό.

Το ξεκίνημα του αγώνα, ήταν αλα ΣΕΦ, αλλά η συνέχεια όχι. Οι Ιταλοί να αλωνίζουν και οι Έλληνες να ψάχνονται. Όσο πέρναγε η ώρα η κατάσταση άλλαζε και έπαιξε σε αυτό βασικό ρόλο η παρουσία του Σπανούλη. Ο αρχηγός μπήκε στο – 11 και όταν χτύπησε, η Αρμάνι κέρδιζε μόνο με ένα καλάθι. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι η παρουσία του ήταν καταλυτική και η ατυχία του, έκανε ζημιά. Οι παίκτες του Πιανιτζιάνι, δε κάνουν φοβερά πράγματα στο γήπεδο.

Γυρνάνε τη μπάλα με στόχο να σουτάρουν και όχι να δημιουργήσουν. Τόσο ο Γκουντάιτις, όσο και ο Ταρτσέφσκι είναι καλοί ψηλοί, αλλά κομπάρσοι. Ο Μπρούκς «σκλάβος» και όλο το βάρος στο παιχνίδι πάει στην περιφέρεια. Ο Τζέιμς όπως δήλωσε ο ίδιος έχει την άδεια να κάνει ό,τι γουστάρει, ο Νέντοβιτς «τα έσπασε» στο πρώτο μέρος, αλλά ο Μίτσοφ που είναι και ο πιο μπασκετικός, απειλούσε από παντού.

Τα έγραψα αυτά για να καταλάβετε ότι οι Ιταλοί απειλούσαν με τον κλασικό τρελούτσικο τρόπο τους, απλά ο Ολυμπιακός είναι πολύ πιο κάτω σε ενέργεια και μέχρι να βρει ηρεμία, κυνηγούσε στο σκορ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην αρχή, ήταν ότι έτρεμαν να πλησιάσουν στο καλάθι οι «ερυθρόλευκοι».

Μέχρι που μπήκε ο Σπανούλης και «έχτισε» επιθέσεις με ποικιλία. Ο Μπλάτ από ένα σημείο και μετά, ζήτησε και αυτός από τους παίκτες του να τρέξουν. Δε μου κάνει εντύπωση, σας το έχω ξαναπεί. Είναι καλός προπονητής, αλλά μέχρι τώρα δεν έχει καταλάβει τι ομάδα έχει.

Από την άλλη, η Αρμάνι είναι γκαζιάρα ομάδα, αλλά ανασταλτικά δε τρελαίνονται οι παίκτες της. Το σκορ έμεινε χαμηλά στο πρώτο μέρος γιατί «έφυγαν πολλά τούβλα». Και αυτό βοήθησε τον Ολυμπιακό, που αν μη τι άλλο τουλάχιστον είναι πιο ήρεμη ομάδα από τους τρελοΛομβαρδούς.

Είδαμε ένα πρώτο μέρος, όπου και οι δυο είχαν πρόβλημα στην δημιουργία. Οι γηπεδούχοι γιατί έκαναν ό,τι τους ερχόταν στο κεφάλο, οι φιλοξενούμενοι γιατί τραυματίστηκε ο αρχηγός τους. Απλά πράγματα. Το πρώτο ημίχρονο έκλεισε με σκορ… δεκαλέπτου και πάνω απ’ όλα μας έκανε να ψάχνουμε οφθαλμίατρο.

Η Αρμάνι βέβαια σε όλο το πρώτο μέρος είχε 23 πόντους και στο τρίτο δεκάλεπτο μόνο, έβαλε 26! Ο Ολυμπιακός όπως παρατηρήσατε διόγκωσε το επιθετικό του πρόβλημα μιας και έτσι όπως είναι δομημένος, αν ο αντίπαλος περιορίσει τον Μιλουτίνοβ, όλοι οι άλλοι βάζουν καλάθι με τη συχνότητα των αριθμών του τζόκερ. Δε μιλάω για όλα τα ματς. Με + 10 οι Ιταλοί μπήκαν στην τελική ευθεία, ήθελαν να εκμεταλλευτούν την υπεροχή τους και το έκαναν με τον Τζέιμς να σκοράρει και τους ψηλούς συμπαίκτες του να ‘χουν θέματα με τον Μιλουτίνοβ, αλλά μόνο με αυτόν.

Μη σας ζαλίζω, μετά το ματς στην Ποντγκόριτσα, είπαμε ότι ασφαλή συμπεράσματα θα έβγαιναν περισσότερο στο Μιλάνο. Κακά τα ψέματα, αν την ομάδα την είχαν ο Μπαρτζώκας ή ο Σφαιρόπουλος, ή αν ο Μπλατ λεγόταν … Μπλατόπουλος, ακόμη και κωμικά προφίλ στα social media που μαζεύουν ακόλουθους για να κονομάνε, θα φέρονταν σκληρά στον προπονητή του Ολυμπιακού.

Ο Αμερικανός έχει υποστηριχθεί σε τρομερό βαθμό από διοίκηση, κόσμο και Τύπο. Δικαιολογημένα θα πω, από την άποψη ότι στο μπάσκετ οι προπονητές δε γίνεται να αλλάζουν σα τα… σώβρακα. Επίσης, δε γίνεται να φταίει αυτός. Η διοίκηση «χτίζει» ομάδες (και στα καλά και στα άσχημα), ενώ και οι παίκτες μια χαρά «αγωνίζονται» οι περισσότεροι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά στο παρκέ, δεν… Ακόμη και παίκτες που ποτέ δεν ασχολούνταν με αυτά. Αλλάζουν οι εποχές.

Ο Ολυμπιακός ως οργανισμός, έχει κάμποσα μέτωπα. Επιμένει να πηγαίνει κόντρα σε όλους και σε όλα στον εντεύθεν των συνόρων χώρο. Καλά κάνει, αφού το στηρίζει και το 100% του λαού του. Όμως δε γίνεται η ομάδα να κοιμάται όρθια. Να είναι όλο και πιο… λιπόθυμη. Να πιέζονται με τέτοιο τρόπο στο παρκέ και να μην έχουν δικαιολογία. Πήγαν να χάσουν στο Λαύριο και όλοι είπαν: «Βαριούνται τα παιδιά, αφού τους λένε θα φύγουν από το πρωτάθλημα, πώς να ‘χουν όρεξη».

Οκ, το δέχομαι. Όμως στην Ευρωλίγκα τι κάνουν; Και εκεί βαριούνται; Θα πρέπει κάποια στιγμή να μας πουν. Και να ενημερώσουν και τον Μπλατ, ότι οι δημοσιογράφοι θα ρωτάνε ό,τι γουστάρουν. Σιγά κιόλας τις δύσκολες ερωτήσεις που του κάνουν. Δε γίνεται όλοι να τον λιβανίζουν ή να κράζουν τους παίκτες ότι μιλάνε στα τηλέφωνα, επειδή δε μιλάνε μαζί τους.

Ξέρω ο κόσμος του Ολυμπιακού με ποια ελπίδα ζει. Με μια: Ότι είναι μπάσκετ και κρίνονται όλα αργά. Μόνο που δε γίνεται να μην σχολιάζονται αυτά που γίνονται ξεχωριστά σε κάθε αγώνα. Όταν το ρόστερ σου μεγαλώνει ηλικιακά, όταν οι παίκτες που αποκτάς είναι κατώτεροι των απαιτήσεων, όταν ήθελες να φτιάξεις μουσακά με υλικά για φασολάδα, όταν οι δηλώσεις είναι «δυο λαλούν και τρεις χορεύουν», θα έχεις όλα αυτά.

Κάθε χρόνο πήγαινα στο ματς Αρμάνι- Ολυμπιακός. Ένας καλός φίλος, ο Χρήστος, με ρώτησε πριν δυο εβδομάδες γιατί φέτος δε μπήκα στο αεροπλάνο. Γιατί αυτό δεν είναι ο Ολυμπιακός που ξέρω εγώ. Αυτό αρκεί. Τίποτ’ άλλο. Άντε καλά ποσταρίσματα παιδιά. Η ζωή συνεχίζεται. Εξάλλου, ένας υπολογιστής είναι πλέον η ζωή, ένα τηλέφωνο, κάνα story, κάνα βίντεο, καμιά βρισιά. Με δυο λόγια, αγχωμένη μαλακία που τραγούδησε και ο Μαχαιρίτσας στο «Διδυμότειχο μπλουζ». Εξάλλου, ο Μαρτίνς φταίει για όλα, έτσι δεν είναι;