Θα ταίριαζε και το «όπου φτωχός και η μοίρα του», αλλά δεν είναι φτωχός ο Ολυμπιακός. Και στην τελική, ας κέρδιζε στη Νέα Σμύρνη και ας κερδίσει τον ΠΑΟΚ και όλοι θα είχαν να λένε αρκετές καλές κουβέντες για την περιπέτεια του Λονδίνου.

Η πραγματικότητα είναι, πως ηττήθηκαν με τον πλέον ξενέρωτο τρόπο οι «ερυθρόλευκοι». Σούπερ μπάλα για ένα ημίχρονο και διασυρμός στο δεύτερο. Κομβικό το 1- 2, η μείωση του σκορ από τους Άγγλους, αλλά οκ, αν «πέσει όλο το φταίξιμο» στη γκέλα του Μεριά, τότε αυτό μικραίνει τον Ολυμπιακό. Πήγαν στα αποδυτήρια προηγούμενοι στο σκορ, αλλά όταν μπήκαν δε κατάφεραν να διαχειριστούν καμία κατάσταση.

Η Τότεναμ άλλαξε ταχύτητα και τα πάντα τελείωσαν. Ένα δραματικό βράδυ για τους πρωτευουσιάνους του νησιού, κατέληξε σε θρίαμβο. Και ο Ολυμπιακός εκεί που είχε όλη την καρδάρα με το μέλι στα χέρια του, έμεινε με πίκρα.

Τι να πεις; Η ευρωπαϊκή ιστορία δεν έχει τελειώσει για τους Πειραιώτες χάρη στην Μπάγερν. Θα τα πούμε προς το τέλος αυτά. Έτσι που λέτε… Να ‘χει κάνει ένα τέλειο ημίχρονο η ομάδα και να τρώει τέτοιο γκολ. Θα μου πείτε «αυτά έχει το ποδόσφαιρο».

Τον λυπήθηκα τον φουκαρά τον Μεριά. Προτεινόμενος για κορυφαίος αμυντικός στην Αφρική και να ‘ναι σίγουρος ότι θα διώξει μια εύκολη μπάλα, αυτή να περνάει κάτω από το παπούτσι του και να στρώνεται στον Ντέλε Άλι για το πιο εύκολο γκολ της καριέρας του τελευταίου. Ούτε ο Μουρίνιο δε το είδε, που διαμαρτυρόταν στον τέταρτο για τις καθυστερήσεις. Κι όμως, ο φίλος μας ο Ζοσέ θα ‘πρεπε να ουρλιάζει στους ποδοσφαιριστές του.

Μια Τότεναμ- φάντασμα. Με ποδόσφαιρο αργό, στατικό και δίχως φαντασία. Για να γελάσετε και λίγο, οι Άγγλοι έπαιζαν στο 45λεπτο όπως ο Ολυμπιακός στη Νέα Σμύρνη. Μόνο που οι «ερυθρόλευκοι», δεν ήταν… Πανιώνιος. Γκολάρα με το «καλημέρα» από την σουτάρα του Ελ Αραμπί. Και όποιος βιάστηκε να πει «ε, μπήκε ένα γκολ, έχει ψωμί το ματς», ήρθε η ίδια η ομάδα να δώσει απαντήσεις.

Ο Ολυμπιακός δε λύγισε στιγμή. Γρήγορη κίνηση στον χώρο, υπέροχες συνεργασίες, «άπλωμα» στο γήπεδο. Πολύ μπάλα από την ομάδα του λιμανιού. Και δεύτερο τέρμα υπέροχο από τον «μπαμπούλα» με το 0-2 να είναι ο απόλυτος εφιάλτης για τους «σπερς». Η φιναλίστ του Champions League, ήταν ζαλισμένη , αναγκάζοντας τον μεγάλο Ζοσέ, να βγάλει γρήγορα- γρήγορα ένα από τα αγαπημένα του ποδοσφαιρικά παιδιά. Τον Ντάιερ, τον ήθελε στην Γιουνάιτεντ.

Δεν ήταν γραφτό να τον πάρει στους «διαβόλους» και η μοίρα θέλησε να σμίξουν στο Λονδίνο. Μαζί με τον Γουίνκς κόντρα στη Γουέστ Χαμ, μαζί και κόντρα στον Ολυμπιακό. Άλλο όμως η εικόνα της ομάδας του Πελεγκρίνι και άλλο, ο τρόπος που έπαιζαν οι ποδοσφαιριστές του Μαρτίνς. Μια ομάδα στο γήπεδο. Τα χαφ της Τότεναμ αργά, οι αμυντικοί μέσα στην γκέλα. Ο Ντάνι Ρόουζ έστριβε σαν… κλαρκ. Τα στόπερ, άστο καλύτερα. Και ο Σον να πέφτει πάνω στον «διαβασμένο» Ελαμπντελαουί. Ο Ντέλε Άλι πνιγμένος στην πολυκοσμία των χαφ του Μαρτίνς και ο Χάρι Κέιν να μπλοκάρεται από τον Σεμέδο και Μεριά.

Και πάει ο κακομοίρης ο Τυνήσιος και κάνει αυτή τη γκέλα. Αποτέλεσμα; Όλα αυτά που μόλις διαβάσατε να ισχύουν, αλλά «μειώνονται» από το τέρμα των γηπεδούχων.

Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, περιμένεις να δεις, πως θα ξαναβγούν από τα αποδυτήρια και ποιος θα πάρει τον πρώτο λόγο. Οι Άγγλοι, δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη τη μείωση τους σκορ. Ο Ντέλε Άλι απογείωσε τις επιδόσεις του. Το 2-2 ήρθε με συνοπτικές διαδικασίες και πλέον, δε χρειαζόταν να είναι κάποιος πυρηνικός ποδοσφαιρικός επιστήμονας για να καταλάβει τι θα γινόταν.

Το γήπεδο κατηφόρισε. Η «θηλιά πέρασε» στον λαιμό του Ολυμπιακού και μπορεί ο φίλος μου ο Θαναηλάκης να ήλπιζε στην μετάδοση, αλλά η εικόνα δεν είχε καμία σχέση. Όλα τα μέτρα τα ‘χαν πάρει οι Άγγλοι. Η προσπάθεια των «ερυθρόλευκων» είχε πάει στράφι. Ο Μαρτίνς εκεί που χοροπήδαγε από χαρά (δικαιολογημένα), είχε πλέον σαστίσει και χλομιάσει. Οι σταθερές επιλογές του, τον στήριξαν, μέχρι να αγριέψει η Τότεναμ. Μια Τότεναμ που είχε εικόνα μικρής ομάδας στο ένα μισό και αρκετά δυνατού συνόλου στο άλλο μισό.

Θα κάνω κάτι διαφορετικό σήμερα, δε θα γράψω για τον Μαρτίνς και τους ποδοσφαιριστές. Ο καθένας μπορεί να αναλογιστεί τις ευθύνες και για τα καλά και για τα άσχημα. Και για τις στιγμές που κυριαρχούσαν, αλλά και για εκείνες που δε μπορούσαν να κλωτσήσουν τη μπάλα. Κάποιοι μόνο τρέχουν, αλλά από τεχνική τίποτα. Κάποιοι έχουν τεχνική, αλλά μόλις πρέπει να δράσουν, λιποθυμάνε…

Η ήττα στο Λονδίνο, δεν καταστρέφει τίποτα, ας είμαστε ρεαλιστές. Ο στόχος είναι το πρωτάθλημα και αυτό που πρέπει να κάνουν για τον οργανισμό, είναι να κερδίσουν τον ΠΑΟΚ. Εκεί θα πέσει το βάρος και εκεί θα κριθούν πάρα μα πάρα πολλά.

Όσο για την Ευρώπη; Ο Ολυμπιακός είναι πολύ τυχερός που στον όμιλο υπήρχε η Μπάγερν. Γιατί οι Βαυαροί δε χαρίζονται πουθενά και έτσι, προσφέρουν την ευκαιρία στην ελληνική ομάδα να κερδίσει… Μισό- Μηδέν τον Ερ. Αστέρα στην τελευταία αγωνιστική και να περάσει στο Europa League.

Το «γαμώ το» είναι δικαιολογημένο (μη πω και επιβεβλημένο) από τον κόσμο και από όλους στην ομάδα, αλλά ως εκεί. Η ήττα στην Αγγλία δε μπορεί να φέρει τριγμούς , ούτε να αναζητηθούν ένοχοι. Μην τρελαίνεστε. Κάτι πεταμένοι βαθμοί όμως στην Ελλάδα και το ματς που έρχεται, μπορεί να ταρακουνήσουν την ομάδα. Για αυτό και όλοι το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να «σβήσουν» όσα έγιναν, να κοιτάξουν τον ΠΑΟΚ και τίποτ’ άλλο…