Στα 107 δευτερόλεπτα πριν τελειώσει ο αγώνας στο Βερολίνο, ο Αΐτο Γκαρθία Ρενέσες ζήτησε τάιμ- άουτ. Μόλις είχε καρφώσει ο Μπάλντγουιν και το σκορ ήταν 73- 99. Πολλοί πίστεψαν ότι το πήρε απλά για να τα… ψάλει ή για να κάνει το κλασικό των προπονητών που φέρνουν προ των ευθυνών τους, τους αθλητές σε μια βαριά ήττα. Ο Ισπανός αντιθέτως, έδειχνε κανονικά στο πινακάκι του, την επόμενη επίθεση.

Την ίδια ώρα οι μπασκετμπολίστες του μίλαγαν μεταξύ τους, για όλα αυτά που είχαν ήδη πράξει και τους είχαν φέρει στον διασυρμό από μια ομάδα εντόνως πληγωμένη φέτος. Αυτός όμως ο πληγωμένος Ολυμπιακός ήταν αδύνατον να χάσει στην δεύτερη «γερμανική» υποχρέωσή του . Γιατί πρώτον, ήταν έτοιμος. Δεύτερον, τα έβαλε -σχεδόν- όλα. Τρίτον δεν είχε καλό αντίπαλο. Και τέταρτον, ε ρε διάολε, ο Ολυμπιακός είναι. Με τα -μπόλικα- στραβά του φέτος, αλλά στην τελική είναι ο Ολυμπιακός. Δε θα χάνει συνέχεια. Τα ‘χουμε πει αυτά.

Φέτος το μενού, θα είναι πλούσιο και… αλλόκοτο. Θα ‘χει μεγάλες νίκες, απρόσμενες ήττες, παραλίγο κατοστάρες, χαμόγελα, κατεβασμένα μούτρα, τα πάντα όλα. Έτσι θα πάει η δουλειά, από την στιγμή που η φετινή ομάδα δεν εμπνέει σταθερότητα.

Η αλήθεια είναι ότι δουλεύουν όπως λένε και οι ίδιοι, όμως δεν έβαλαν τις βάσεις και τώρα τρέχουν να προλάβουν κάποια άλλα τρένα, που είναι πολύ πιο γρήγορα. Τι να κάνουμε; Στο Βερολίνο λοιπόν λειτούργησαν άπαντες σαν τέλεια ρομπότ. Ρυθμισμένοι άψογα. Έκαναν τα πάντα στην τελειότητα. Ακόμη και τα ελάχιστα λάθη, παραλίγο σωστά θα ήταν. Είπαμε, όπου βγει… Τόσο το + 17 της διαφοράς όσο και η 55αρα της επίθεσης, ήταν αριθμοί καταπληκτικοί για την ομάδα από το μεγάλο λιμάνι.

Η μόνη γκαντεμιά; Ο τραυματισμός του Ριντ , που δε «πόνεσε» τον Ολυμπιακό στην συγκεκριμένη αναμέτρηση, αλλά θα τον… ενοχλήσει για το παιχνίδι με την Αρμάνι. Όπως και να ‘χει ο Ολυμπιακός μπήκε υπέροχα. Ο Ρούμπιτ ήταν το νέο πρόσωπο στην αρχική πεντάδα, μιας και είναι αλήθεια ότι ο Πρίντεζης έπαιξε πολύ στο Μόναχο και ήθελε τις ανάσες του. Επίσης, ήξερε καλά τον Σίκμα και μπορούσε να του επιτεθεί εύκολα στο χαμηλό ποστ.

Ο Κεμζούρα, κατά τα άλλα μπήκε με το κλασικό πλάνο και αυτή τη φορά, είχε διαφορετικά αποτελέσματα απ’ ότι με την Μπάγερν. Πήρε πράγματα, έπιασε κορόιδο τους αφελέστατους Γερμανούς και είδε τους παίκτες του να πατάνε πολύ καλά στο δεκάλεπτο. Αφήστε δε, που η Άλμπα έτρεχε σα παλαβή δίχως αρχή και τέλος. Είπαμε, είναι μια ομάδα που της αρέσει να παίζει… ισπανικό μπάσκετ, αλλά αν έβλεπαν το ματς Ισπανοί, θα κράταγαν την κοιλιά τους από τα γέλια.

Με τον τρόπο που έχασε η ομάδα στην Βαυαρία, κάποιος θα περίμενε να μην έχει κέφι και ρυθμό. Λάθος… Τεράστια όρεξη και σωστότατος προσανατολισμός. Έξυπνο αμυντικό τρανζίσιον με τον Παπανικολάου να παίζει… αμυντικό χαφ και μια Άλμπα να τρέχει όπου να ‘ναι και όπως να ‘ναι. Η κατάσταση δεν διαφοροποιήθηκε όσο κυλούσε το ημίχρονο, με μόνη εξαίρεση κάποια κοντά σχήματα που χρησιμοποίησε ο Κεμζούρα ώστε να ξεκουράσει τον Μιλουτίνοβ, από την στιγμή που ο Ρίντ είχε… προδοθεί από τον προσαγωγό του.

Ο Ολυμπιακός ήταν γοητευτικός στο παρκέ, εξαιρετικός στην στατιστική, υπάκουος στις απαιτήσεις της συγκεκριμένης αναμέτρησης, αλλά θα πρέπει να τονιστεί ότι η Άλμπα μπήκε στο γήπεδο σε άθλια κατάσταση. Όμως κανείς δε μπορεί να μειώσει την εικόνα των «ερυθρόλευκων», που βγήκαν από τα αποδυτήρια με μοναδικό στοίχημα να παραμείνουν σωστοί ως το τελευταίο άκουσμα της κόρνας.

Σε μια Ευρωλίγκα περίεργη και ιδιαιτέρως δυνατή, ο Ολυμπιακός δεν έχει περιθώρια. Όχι αγωνιστική με αγωνιστική. Ούτε καν ημίχρονο με ημίχρονο. O Ρενέσες δεν είχε πολλά περιθώρια. Ζώνη καθαρή, ζώνη με προσαρμογή και τέτοιου είδους πειράματα. Όμως αυτή τη φορά ο Ολυμπιακός ήταν ήρεμος, γαλήνιος και με την κυκλοφορία της μπάλας σε υψηλά επίπεδα. Σουτ εύστοχα, ποσοστό εξαιρετικό. Οι Πειραιώτες με τρομερούς αριθμούς σε δίποντα και τρίποντα. Την ίδια ώρα οι Γερμανοί , ειδικά στα σουτ από μέση απόσταση είχαν «χτίσει εκκλησία». Με σχήματα που του έβγαιναν όλα και την μισή ομάδα με διψήφιο αριθμό πόντων , ο Ολυμπιακός έδωσε χαρά στον κόσμο που πήγε στο γήπεδο.

Πολύ άνετη νίκη, επί μιας ομάδας η οποία δεν ήταν ικανή να κοιτάξει στα μάτια τους «ερυθρόλευκους». Και βέβαια, αυτό γιγάντωσε και την πίκρα για το χαμένο (τζάμπα και βερεσέ) παιχνίδι στο Μόναχο. Ο Ολυμπιακός ήθελε να το πάρει το ματς στο Βερολίνο, ο κόσμος να χαλάσει. Και το έκανε, έχοντας βοήθεια από όλο το ρόστερ. Πολύ σημαντικό. Ο Ρούμπιτ αυτή τη φορά πήρε τη σκυτάλη από τον Μπάλντγουιν. Και ο άνθρωπος πέρα από το να ντουμπλάρει υποδειγματικά τον Πρίντεζη, τράβηξε και κάποια λεπτά στο «5» για τον λόγο που σας έγραψα παραπάνω.

Τα λάθη ήταν λίγα (μόνο 7 με παλαβό αντίπαλο), επαναλαμβάνω το αμυντικό τρανζίσιον εργάστηκε υπέροχα και η Άλμπα βρήκε χώρους μόνο προς το τέλος, όταν ο Ολυμπιακός χαλάρωσε. Και στις δυο φορές πάντως που η γερμανική ομάδα έκανε να… κουνηθεί, ο Πολ, ο Κόνιαρης και ο Ρότσεστι, της «έκοψαν τον βήχα». Δε γίνεται στις ήττες να υπάρχει γκρίνια και κριτική και στις νίκες, να μην λέμε ένα «μπράβο». Ντροπή…

Η ομάδα θα συνεχίσει, μαζί με τον κόσμο της , σε μια εβδομάδα απέναντι στην απίστευτα ώριμη και εξαιρετική φέτος Αρμάνι Μιλάνο.

Τα λέμε τότε…