Δεν υπάρχει λόγος να σας κουράσω. Μάτια έχετε και βλέπετε. Και όσοι ξέρετε πολλή μπάλα και όσοι δεν είστε… μανιακοί με το άθλημα. Ο πρώτος φιλοξενήθηκε από τον τελευταίο. Και το σκορ 1- 1.

“Μα δεν είναι παράξενο”, θα απαντήσει ένας Άγγλος, άντε ένας Γερμανός. Όμως εδώ μιλάμε για τον Ολυμπιακό της ποιότητας και τον Πανιώνιο της ανάγκης. Οι Νεοσμυρνιώτες που ξεκίνησαν με – 6 βαθμούς σε έναν τρομερό Γολγοθά για του ίδιους. Και έχουν πάρει μέχρι τώρα 9 βαθμούς στο γήπεδο, με πείσμα και προσπάθεια. Τούτο το ματς, ίσως και να το είχαν ξεγράψει. Όμως ο Ολυμπιακός, φρόντισε να τους κρατήσει ολοζώντανους. Ως το τέλος, ως τη στιγμή, που μπόρεσαν να κλέψουν μια μπάλα, να βγάλουν μια κόντρα, να γίνει μια προσποίηση, ένα πλασάρισμα και… τέλος.

Η νύχτα δύσκολη για τον κόσμο του Ολυμπιακού, που είδε την αγαπημένη του ομάδα να πατάει τη μπανανόφλουδα. Ένα σύνολο που ο προπονητής του, το κατέβασε με τη σκέψη ότι θα πάρει εύκολα- δύσκολα το διπλό και μετά θα μπορέσει να αφοσιωθεί στο “πακέτο” αγώνων με Τότεναμ και ΠΑΟΚ.

Οι ερυθρόλευκοι διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο. Μόνο που στο τέλος, τους περίμενε ένας… γκρεμός. Δεν τον είχαν δει; Δεν τον φαντάζονταν; Η μπάλα τιμωρεί κύριοι, ακόμη και τον πανίσχυρο. Γιατί σε ένα ματς Πανιώνιος- Ολυμπιακός, ο πανίσχυρος είναι η ομάδα του Πειραιά. Η ευθύνη του προπονητή τεράστια. Πεταμένο ημίχρονο κλασικά. Παίκτες “βιδωμένοι” στο χορτάρι, κίνηση και διάθεση μηδέν. Θα με ρωτήσετε “μα να τους σπρώξει;” Ναι, αυτή είναι η δουλειά του. Όχι να βάζει τον Ελ Αραμπί στο 90’ . Ο Πορτογάλος, αρχίζει να δείχνει σημάδια ενός προπονητή που είναι εργατικός, νοικοκύρης, έχει νόμους, αλλά κακός διαχειριστής και μάλλον μόλις “σκουραίνουν” τα πράγματα δεν ξέρει και τι να κάνει. Αυτό το έχει εμφανίσει σε κάμποσα ματς. Τα πιο πολλά τα γλίτωσε.

Οι δυο πεταμένοι βαθμοί στην έδρα του Πανιωνίου, όμως, είναι κάτι πάρα, μα πάρα πολύ κακό. Δεν είναι άμοιροι ευθυνών οι ποδοσφαιριστές φυσικά. Ποτέ δε δέχτηκα την… αντιποδοσφαιρική ατάκα “θες προπονητή για να κερδίσεις τον τάδε;” Πάντα θες προπονητή. Οι ποδοσφαιριστές του Μαρτίνς στην τελική δεν ήταν ικανοί καν να προστατέψουν τον προπονητή τους. Και είναι κατάντια, να μπαίνει ο Βαλμπουενά από υποτροπή και να τρέχει πιο γρήγορα από όλους. Κακή η ομάδα, κακές οι επιλογές, κακές οι τοποθετήσεις. Προπόνηση για πολλή ώρα στην άμυνα του Πανιωνίου στις σέντρες. Και το χειρότερο; Βάζει το πέναλτι ο Βαλμπουενά και μετά αντί να το… καθαρίσουν, δίνουν το δικαίωμα και την αφορμή στον αντίπαλό τους να μείνει ζωντανός, να έχει ελπίδες, να έχει κουράγια και με την βοήθεια του άγραφου νόμου του ποδοσφαίρου να πάρει και έναν βαθμό. Το ευχαριστήθηκαν με την ψυχή τους στη Νέα Σμύρνη και μπράβο τους.

Ο Ολυμπιακός όποιο προβάδισμα είχε απέναντι στον ΠΑΟΚ έκανε προσπάθεια να το απωλέσει. Τη μια φορά "έβαλε πλάτη" ο Παναθηναϊκός στην Τούμπα. Τώρα να το κάνει και η Λάρισα; Μπα… δε το πιστεύω! Ο Μαρτίνς και οι ποδοσφαιριστές του, έχουν λυμένα όλα τα προβλήματα. Με ένα μόνο καλούνται να ασχοληθούν μόνοι τους: Το 90λεπτο. Και στη Νέα Σμύρνη η εικόνα ήταν απαράδεκτη. Μια ομάδα που δεν ήξερε πως να κυνηγήσει καταστάσεις και να τις δημιουργήσεις. Και μου περνάει αδιάφορη η διακοπή. Και για τον Πανιώνιο ισχύει. Και η χρησιμοποίηση των Λοβέρα, Γκασπάρ που θα πει κάποιος και αυτή δε με αγγίζει. Δηλαδή αυτοί πότε θα παίξουν; Πήραν ευκαιρία. Την αξιοποίησαν; Ο Σουντανί σέρνεται στα τελευταία παιχνίδια, ο Τσιμίκας μόνο παλεύει ασταμάτητα και ο Μπουχαλάκης αναγκάζεται πολλές φορές να παραστήσει τον… Ιμπαγάσα. Γίνεται αυτό ρε παιδιά;

Δεν υπάρχει λόγος να πούμε πολλά. Ο Ολυμπιακός ήταν φάντασμα. Έκανε ότι μπορούσε να κοροϊδέψει τον ίδιο του τον εαυτό. Πήγε στην έδρα του Πανιωνίου, που στο μεγαλύτερο μέρος του ματς δε μπορούσε να αλλάξει τρίτη πάσα και έκανε τα πάντα να μην κερδίσει. Ε, τα κατάφερε. Με στατικό ποδόσφαιρο. Με κακή εικόνα. Με έλλειψη φαντασίας. Μα καμία διάθεση ταχύτητας, πλην των ελάχιστων λεπτών μετά το 1- 1 (ακόμη πιο ντροπιαστικό δηλαδή). Τα λέμε μετά την Τότεναμ…

Photo Credits: Eurokinissi