Η χαρά του παιδιού
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για το πέρασμα του Ολυμπιακού από το Βικελίδης, τον Μαρτίνς που έγινε "νονός" και τον Άρη που δε βαριέσαι ποτέ.
Ο Ολυμπιακός ταξίδεψε μπαμ- μπαμ στην Θεσσαλονίκη. Ακολουθώντας το «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε» η ομάδα του μεγάλου λιμανιού, επέστρεψε στις νίκες, διατήρησε το αήττητο και είχε και ποδοσφαιριστές να αυξάνουν τους χρόνους συμμετοχής τους.
Ο Μαρτίνς, προσωπικά εκτοξεύθηκε στην εκτίμησή μου. Όταν, μετά την κάκιστη εμφάνιση εναντίον του Παναθηναϊκού, έδωσε ο ίδιος απάντηση σε όσους έσπευσαν χωρίς λόγο να «ξεσκονίσουν» και να δικαιολογήσουν την ομάδα (δεν είναι δυνατόν κόντρα στον Παναθηναϊκό τέτοια εικόνα κι ας είναι και ματς της πλάκας), κάνοντας αυστηρότατες συστάσεις στους παίκτες και εκφράζοντας τον θυμό του.
Μπράβο στον Πορτογάλο, που είδε λίγα 24ωρα μετά, έναν Ολυμπιακό πολύ πιο ορεξάτο και δημιουργικό. Βέβαια, άλλο ο Παναθηναϊκός με τον νεαρόκοσμο που έτρεχε, πίεζε και μαζευόταν πίσω για να μη χάσει και άλλο ο Άρης που έχει μια δική του …οπτική για το ποδόσφαιρο (παρότι συμπλήρωσε ενδεκάδα με το ζόρι). Δε σε κουράζει η συγκεκριμένη ομάδα που μπορεί να ‘χει χάσει το μισό της ρόστερ (για διάφορους λόγους), αλλά παίζει τη μπαλίτσα της. Ήταν η χαρά του παιδιού ο αγώνας του Βικελίδης, από τα παιχνίδια που κάθεσαι και λες «θα μπει κι άλλο γκολ». Όσο παράδοξο κι αν είναι λοιπόν, αυτό που γράφω, το 0- 2 αδικεί κατάφορα την εικόνα του 45λεπτου. Μπορούσαν να ‘χαν σκοράρει περισσότερες φορές και σίγουρα να ‘χε πάρει και γκολ ο Άρης. Όταν πήγαν να πάρουν ανάσες οι ποδοσφαιριστές, οι πρωταθλητές είχαν την κατοχή και οι γηπεδούχοι μια περισσότερη τελική φάση.
Ένα ματς όμορφο, μακριά από την σκληρή και … φανατική τακτική. Ο Μαρτίνς είχε ανοίξει το ροτέισον, ο Ένινγκ δε μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα, έχοντας μείνει ουσιαστικά με… ενάμιση αναπληρωματικό!!! Παρ’ όλα αυτά ο Άρης όπως άπαντες γνωρίζουμε, παίζει αρκετά αλανιάρικο ποδόσφαιρο, συνεπώς κερδίζει- χάνει, είναι από τις ομάδες που δε τις βαριέσαι. Η ανάπτυξη της ομάδας της Θεσσαλονίκης και γενικά ο τρόπος που στήθηκε στο γήπεδο, αποτελούσε την εγγύηση , ότι θα δούμε μπόλικο πάνω- κάτω και άφθονες επισκέψεις στις δυο μεγάλες περιοχές. Όπως κι έγινε. Απλά ο Ολυμπιακός ήταν πιο σωστός σε δυο τελικές προσπάθειες. Το πρώτο γκολ ήρθε με την εξαιρετική ασίστ- «μαχαιριά» στο κέντρο της κίτρινης άμυνας του Καμαρά και την όμορφη εκτέλεση στην κίνηση του Μασούρα. Το δεύτερο τέρμα στα χασομέρια του μισού αγώνα, ήταν προϊόν πίεσης του Χασάν, ο οποίος έσκαψε και σωστά τον Κουέστα.
Έμενε να μάθουμε με δυο λόγια, ποιο θα ήταν το σκορ της ερυθρόλευκης νίκης και αν ο Άρης κατάφερνε να βάλει κι αυτός κάποιο γκολ. Βλέπετε, είχε δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας και οι Γκάμα, Μαντσίνι , Φετφατζίδης συνεργάζονταν σωστά, είχαν καλές συνεργασίες, αλλά όχι τα ιδανικότερα τελειώματα. Η απάντηση λοιπόν στην πιο πάνω απορία, άρχισε να έρχεται νωρίς- νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο. Γκολ του Μασούρα ξανά, εύστοχο πέναλτι του Χασάν και είχε προηγηθεί και το γκολ του Φετφατζίδη. Με συνοπτικές διαδικασίες δηλαδή και ο Άρης βρήκε δυο γκολ και ο Ολυμπιακός κατάφερε να… ξεχειλώσει το σκορ. Δεν υπάρχουν πολλά να πεις για ένα τέτοιο παιχνίδι. Ήταν ανοιχτό, όμορφο, με δυο ομάδες που το ευχαριστήθηκαν.
Ο Μαρτίνς «βάφτισε» δυο νεαρούς παίκτες (Τζολάκη, Ξενιτίδη) στην «κολυμπήθρα» της Super League και αποθέωσε και τους Τοροσίδη (πολύ καλή ασίστ έβγαλε) – Παπαδόπουλο για την γενική προσφορά τους και ας μην έχουν πολύ χρόνο συμμετοχής. Άλλα τρία παιχνίδια έμειναν για τον Ολυμπιακό, ώστε να ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις του στο φετινό (!) ατελείωτο πρωτάθλημα. Δε ξέρω αν ο Μαρτίνς συνεχίσει να κάνει πολλές δοκιμές. Σωστά το πράττει, αλλά στην άκρη του μυαλού του υπάρχουν και ο τελικός του κυπέλλου και το αυγουστιάτικο ματς με τους Γούλβς. Οπότε το ζητούμενο σιγά- σιγά είναι η διατήρηση του υψηλού ρυθμού.
Ο Ολυμπιακός δέχθηκε 8 γκολ από όλες τις ομάδες και 6 από τον Άρη. Έχω γίνει κουραστικός, αλλά το ξαναγράψω: Μια καλή ομάδα αν θες να την αντιμετωπίσεις καλύτερα να παίξεις στα ίσια παρά κλεφτοπόλεμο και ταμπούρι. Οι Θεσσαλονικείς στα τέσσερα παιχνίδια δε πήραν βαθμό, κέρδισαν όμως πολλές εντυπώσεις για τον τρόπο που αντιμετώπισαν την καλύτερη ομάδα της χώρας. Και στην τελική, ο Άρης έχει κερδίσει κάτι σπάνιο για ελληνική ομάδα, ακόμη και με σύνθεση ανάγκης: Δε βαριέσαι ποτέ να τον βλέπεις…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
