Μη λέμε τα ίδια και κουραζόμαστε και εγώ και εσείς. Εύκολα ματς δεν υπάρχουν, ειδικά, όταν παίζεις δυο φορές την εβδομάδα. Ο Ολυμπιακός κέρδισε τη Λαμία, λίγο δυσκολότερα απ’ ότι υπολόγιζαν οι αισιόδοξοι συνεχίζει αήττητος, θέλει να σβήσει την ανάμνηση της κάκιστης εικόνας στο ΟΑΚΑ και παραμένει στην κορυφή της βαθμολογίας, βλέποντας Βελιγράδι.

Το ματς αυτού του Σαββάτου, έμοιαζε αρκετά με αυτό κόντρα στον Βόλο, με δυο διαφορές που μεταξύ τους παίζουν μπουνιές. Πρώτον, η ομάδα της Μαγνησίας είναι καλύτερη (μέχρι τώρα) από την Λαμία. Δεύτερον, η Λαμία δεν έπαθε ότι ο Βόλος γιατί διαχειρίστηκε πιο σκληρά την εις βάρος της κατάσταση. Το πιο καινούργιο που είδαμε ήταν ο Λοβέρα.

Όπως ακριβώς τον παρακολούθησα σε κάτι βιντεάκια. Γρηγοράκος, με θετική νευρικότητα στο παιχνίδι του, σε διαρκή κίνηση και απειλητικός. Λατρεύει την διαγώνια κίνηση ώστε να βρει σουτ. Θέλει μπόλικη δουλειά στο τακτικό κομμάτι, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό. Εμφανίστηκε πολύ αργά στο ρόστερ, θέλει τον χρόνο του και τις ευκαιρίες του. Ο Ολυμπιακός λοιπόν, "χτύπησε" στο δεύτερο ημίχρονο σα κόμπρα. Θα το ξεχάσουν το παιχνίδι πολύ γρήγορα, αλλά κάθε νίκη μετράει και έχει την σημασία της.

Στο τέλος του ματς πήγε και ο Μαρτίνς στην εξέδρα μαζί με τους παίκτες του, είχε περάσει και αυτός δύσκολη εβδομάδα, με τον τρόπο που εμφάνισε τον Ολυμπιακό στο ματς εναντίον του Παναθηναϊκού. Η απαίτησή του, ήταν να δει ποιότητα και ταχύτητα. Αυτά του "καθάρισαν" και το ματς. Γιατί η ποιότητα είναι δεδομένη, ενώ η ταχύτητα αυξήθηκε την ώρα που έπρεπε. Εξάλλου όταν παίζεις με ομάδες που πάνε να κλειστούν πίσω, αν δεν έχεις βάλει γκολ ως το 70' μετά το ψυχοπλάκωμα είναι τεράστιο.

Η Λαμία μισή ευκαιρία έκανε, εξάλλου το μόνο που την ένοιαζε ήταν να παλέψει να μη χάσει. Και αυτή είναι η πραγματικότητα βάσει της εικόνας. Κούτρης, Μπά και Σουντανί, βρέθηκαν στην αρχική ενδεκάδα μιας και την Τρίτη θα παρακολουθούν το ματς του Βελιγραδίου από την άνεση του σπιτιού τους (είναι εκτός λίστας). Ο Μαρτίνς, άφησε κάμποσους από το βασικό σχήμα, άλλωστε αν έγινε της μόδας μια συζήτηση στο λιμάνι εδώ και μέρες, αυτή ήταν για το περίφημο μη ροτέισον του Πορτογάλου στο "αιώνιο" ντέρμπι.

Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα μπήκε με όρεξη και οι καλύτερες φάσεις δημιουργήθηκαν αρχικά με δυο τακουνάκια που θα ‘ταν υπέροχες ασίστ. Πρώτα ο Ποντένσε που είπε στον Σουντανί "πάρτο βάλτο" και μετά ο Σουντανί που έστρωσε με τον ίδιο τρόπο στον Κούτρη. Ο Ολυμπιακός δεν σκόραρε από αυτές τις φάσεις, τη στιγμή που η Λαμία δεν ήθελε να κάνει κάτι διαφορετικό από το να παιδέψει τους Πειραιώτες, όπως έπραξε και με άλλες ομάδες.

Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι αν δεν έβαζε το αυτογκόλ ο Πλιάτσικας, η ΑΕΚ είχε θέμα στο… ξεκλείδωμα της άμυνα της ομάδας του Αντωνίου, κάτι που δε κατάφερε ο Παναθηναϊκός στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος. Ο Ολυμπιακός ορθά σκεπτόμενος και λειτουργώντας προς αυτή την κατεύθυνση, ήθελε να σκοράρει νωρίς και να εκμεταλλευτεί, πως οι φιλοξενούμενοι δε μπορούσαν να κρατήσουν μπάλα ούτε με… τα χέρια. Ο Ελ Αραμπί κυκλοφορούσε ανενόχλητος στην μεγάλη περιοχή της Λαμίας, ήταν αυτός που μπέρδευε τους αντίπαλους αμυντικούς και οι φάσεις που σας περιέγραψα δημιουργήθηκαν χάρη στην αναμπουμπούλα που προκαλούσε ο φορ των "ερυθρόλευκων".

Η Λαμία το "έφαγε"σχετικά άνετα το ημιχρονάκι με το 3- 5- 2 να γίνεται ανασταλτικά 8- 1- 1 και μη γελάτε καθόλου. Ο καθένας ό,τι μπορεί να κάνει και στην τελική, όταν είσαι μεγάλη ομάδα πρέπει να παίζει και να δημιουργείς και να απειλείς και να σκοράρεις, απέναντι σε πούλμαν. Καμία βοήθεια από αυτό το ματς ενόψει Ερυθρού Αστέρα, ας μην κοροϊδευόμαστε. Και είναι και λογικό όταν περνάει το ημίχρονο με… κουλούρια, να πλακώνει και το άγχος. Λογικό και φυσιολογικό.

Ήταν θέμα λοιπόν αντοχής για την ασθενέστερη ομάδα και θέμα πείσματος και ταχύτητας για τον πιο δυνατό. Μόλις έκλεισε μια ώρα αγώνα, ο Ολυμπιακός έβαλε σε εφαρμογή μια από τις φάσης έκρηξης στην ανάπτυξη. Και μετά την κάθετη του Βαλμπουενά, ο Ποντένσε είχε μπόλικο οικόπεδο για να δει τον Ελ Αραμπί και ο τελευταίος πολύ σωστά να «σπάσει» στον Σουντανί. Το 1- 0 από έναν ποδοσφαιριστή που κατά τη γνώμη μου έχει να δώσει πολλά στους "ερυθρόλευκους".

Ε μετά η ιστορία όπως ξέρετε στο Καραϊσκάκη, πάντα επαναλαμβάνεται. Ελπίδες έχεις, όσο ταμπουρώνεσαι και παίζεις με το άγχος των Ολυμπιακών. Όταν σου βάλουν γκολ, μετά βοήθειά σου. Ο Ελ Αραμπί διπλασίασε τα τέρματα και ο Ολυμπιακός έκανε τη δουλειά της Κόμπρας. Δάγκωσε δυο φορές και τέλος. Ο Μαρτίνς έφερε και τον Λοβέρα για πρώτη φορά στα μάτια του κόσμου, ενώ έδωσε σωστά χρόνο ξανά και στον Μπενζιά. Λίγο πριν το τέλος έβαλε τον Παπαδόπουλο, θεωρώ θα μπορούσε να γίνει κάπως νωρίτερα μιας και οι ιστορίες με τα κόκκινα στόπερ δεν είναι λίγες (κόπωση, τραυματισμοί κλπ).

Να πάρει λίγα χιλιομετράκια και ο Αβραάμ και κάμποσες ανασούλες ο Σεμέδο. Τέλος πάντων, μην αρχίσουμε πάλι για ροτέισον ή διαχείριση, δε θα βγάλουμε άκρη. Οι γνώμες ποικίλουν και στο τέλος, έχω πειστεί ότι όλοι δίκιο έχουν. Και αυτοί για παράδειγμα που μπορεί να λένε "βάλε τον Γκασπάρ να μη καεί ο Ελαμπντελαουί", αλλά και οι άλλοι που θεωρούν ρίσκο την πολλή ανακατωσούρα.

Γενικά πιάσε το αυγό και κούρεφτ’ το. Αυτό ισχύει ρε παιδιά για όλες τις ομάδες. Ο Ολυμπιακός το πήρε το ματσάκι λοιπόν με τα δυο γκολάκια και μπορεί να ετοιμαστεί για την αναμέτρηση του Βελιγραδίου. Άλλωστε αυτό το 90λεπτο κόντρα στον Ερ. Αστέρα, θα καταδείξει -σε τεράστιο ποσοστό- τι θα γυρέψει η ομάδα του Πειραιά στον όμιλο που της έλαχε στο φετινό Champions League...

Photo credits: Eurokinissi