Όποιος πιστεύει ότι ο Ολυμπιακός πήρε μια απλή ισοπαλία από την Τότεναμ, είναι γελασμένος. Πρώτα απ' όλα, σας απαγορεύω να βάλετε τους εαυτούς σας στην διαδικασία, του να βλέπετε το ποτήρι μισογεμάτο και μισοάδειο.

Όταν μια ομάδα του δύστυχου ελληνικού πρωταθλήματος, αντιμετωπίζει μια ομάδα του καλύτερου πρωταθλήματος του πλανήτη, όλα είναι διαφορετικά. Όταν το ένα σύνολο σχεδόν κάθε εβδομάδα παίζει σε χωράφια και απέναντι σε ταμπουρωμένους και η άλλη παίζει σε σαλόνια κόντρα σε ομαδάρες, θα πρέπει οι εκτιμήσεις, τα συμπεράσματα και όλα αυτά που γράφονται ή λέγονται, να περνάνε από σουρωτήρι.

Ο Ολυμπιακός ήταν ατσάλινος. Από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Έχει φτιάξει μια ομάδα που δε μπήκε στους ομίλους του Champions League για να χαίρεται στο τελετουργικό και μετά να παραστήσει " τον Χριστιανό στο Κολοσσαίο". Ο Μαρτίνς με τους παίκτες του, θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι για την προσπάθεια. Κόντρα στην ροή και την εικόνα του 0-2, βρήκαν δύναμη, κουράγιο, αντοχή να το "σώσουν". Ο Έλληνας τρελαίνεται και απογοητεύεται εύκολα.

Αυτός ο Ολυμπιακός, τα βάζει ακόμη και με την ψυχολογία της χώρας μας. Η Τότεναμ δεν είναι ομαδίτσα. Κάθε άλλο. Δε θα σταθώ στο ότι ήταν φιναλίστ του τελικού πριν λίγους μήνες. Φρέσκα κουλούρια… Είναι μια ομάδα που έκανε αλλαγές και έβαλε μέσα τον Σισοκό, τον Σον και τον Λαμέλα.

Όσοι είδαν το παιχνίδι, είμαι σίγουρος ότι το ευχαριστήθηκαν. Ακόμη περισσότεροι οι Ολυμπιακοί. Η ομάδα τους δε πήγε να σωθεί. Πήγε να κερδίσει. Αφήστε το. Μεγάλοι μάγκες. Κανένα πρόβλημα φυσικής κατάστασης. Κανένα θέμα τρεξιμάτων. Κανένας τρόμος. Τεράστιος βαθμός. Όχι για την βαθμολογία. Ξεχάστε τη… Βαθμός κατάθεσης ψυχής.

Και προσέξτε και εδώ: Δεν αναφέρομαι σε παλικαρισμούς. Πήραν μια ισοπαλία με ποδόσφαιρο. Είπαν στην Τότεναμ " με κερδίζεις 0-2, αλλά θα σε κερδίσω εγώ". Και αυτό ήταν το καλύτερο απ’ όλα. Αυτό ήταν το πιο ωραίο την ξεχωριστή αυτή βραδιά στο Καραϊσκάκη. Σε ένα γήπεδο που μπήκε άλλη μια ομάδα και σε καμία περίπτωση δεν ανησύχησε με το "καλημέρα" τον Ολυμπιακό. Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια και είναι απειροελάχιστες οι εξαιρέσεις (πχ Σπόρτινγκ) των συνόλων που πάτησαν το πόδι τους στον Πειραιά και έκαναν κουμάντο.

Οι Πειραιώτες με συνοχή και σωστή μετατόπιση των γραμμών, έδειξαν ότι ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμοι να απειλήσουν με αξιώσεις. Πριν καν συμπληρωθούν 20 λεπτά, είχε προκύψει το δοκάρι μετά την εξαιρετική συνεργασία Τσιμίκα, Ποντένσε, Γκερέρο. Βέβαια, πέντε λεπτά μετά ο Χάρι Κειν πήρε το πέναλτι στην αφέλεια του Μεριά , για να πάνε στράφι όλα όσα διαβάσατε μέχρι τώρα. Ο Ολυμπιακός χωρίς να 'χει αισθανθεί απειλή, βρέθηκε από κάτω στο σκορ. Η Τότεναμ, όχι φάση δεν είχε βγάλει μέχρι το 0-1, δεν υπήρχε καν στον… χάρτη του γηπέδου.

Όμως έτσι είναι παιδιά το Champions League. Διοργάνωση μεγάλων ομάδων, μεγάλων και μοναδικών στιγμών. Ο Μαρτίνς έβλεπε τους παίκτες του να ακολουθούν την τακτική, αλλά να μην έχουν τις πολλές επιλογές στην κατανάλωση μέτρων με τη μπάλα. Και όταν παίζεις με αγγλική ομάδα η προσωπική ενέργεια, έχει τεράστια σημασία.

Μπορεί δηλαδή ο Ποντένσε να εκνευρίζει ώρες - ώρες τον κόσμο, αλλά μετά τον τραυματισμό του Φορτούνη, είναι ο μοναδικός, που μπορεί να πάρει το τόπι και να διασχίσει αποστάσεις. Σε τέτοια ματς οι μεσοεπιθετικοί επιβάλλεται να το κάνουν. Οι Άγγλοι από την αρχή είχαν απέναντί τους, τον Γκερέρο να τους πιέζει, τον Βαλμπουενά να παίζει -ως συνήθως- με την μια και τον Μασούρα να ισορροπεί μεταξύ διαγώνιας κίνησης στην μεγάλη περιοχή του Λορίς και κάλυψης του Τσιμίκα. Ο Γκιλιέρμε με τον Μπουχαλάκη στον "πόλεμο" με τα αντίπαλα χαφ και γενικά ένα σκηνικό όπου ο Ολυμπιακός αναπτυσσόταν μόνο από δεξιά και η Τότεναμ με τον Μπέν Ντέιβις να έχει δουλειά, αλλά και σωστή κάλυψη από τα δυο του στόπερ να τη γλιτώνει σε μεγάλο βαθμό.

Το 0-1, ήταν η αφορμή να έρθει και το 0-2. Ο Ολυμπιακός "πάγωσε",οι Άγγλοι ανέβασαν γραμμές με σωστή κυκλοφορία και ο Λούκας Μόουρα έπιασε ένα από τα σουτ που αγαπάει για να μπει στον πίνακα των σκόρερ. Όποιος θέλει να το ψάξει περισσότερο, μπορεί να πει ότι από δυο ατομικά λάθη προέκυψαν τα δυο γκολ της Τότεναμ και στην γενική εικόνα οι "ερυθρόλευκοι" δεν ήταν αυτό ακριβώς που έδειχνε το σκορ.

Έτσι είναι όμως η μπάλα. Τα λάθη μετράνε, οι στιγμές, οι αλλιώτικες παραστάσεις στην τελική, διαφορετικό ρυθμό ακολουθεί η αγγλική ομάδα κάθε Σαββατοκύριακο και άλλο ρυθμό ο Ολυμπιακός. Όμως αν κάτι δε μπορείς να… χρεώσεις την ελληνική ομάδα είναι, ότι δε το κυνήγησε και μετά το 0-2. Εκεί που άλλου θα λιποθυμούσαν…

Το γκολ του κορυφαίου Ποντένσε (μαζί φυσικά με το "τρένο" από τη Νορβηγία) ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να δώσει κουράγιο και ομάδα και εξέδρα. Αλλά και για να ταρακουνήσει τον Ποτσεετίνο με τους λεβέντες του.

Πώς όμως να απέφευγαν την ισοφάριση οι Άγγλοι από τη στιγμή, που όλη τους η ανασταλτική συμπεριφορά ήταν μια διαρκής ανισορροπία. Η Τότεναμ έδειχνε ικανή από τη μέση και μπροστά, ανίκανη από τη μέση και πίσω. Τα τρεξίματα του Μπουχαλάκη και η άνοδος του Γκιλιέρμε στο δεύτερο μέρος έφεραν στήριξη και δημιούργησαν υπεραριθμίες σε ουκ ολίγες στιγμές για τον Ολυμπιακό.

Για τον Ελαμπντελαουί δε θα γράψω κάτι. Δώστε του μεγάλα ματς, να γλεντάει ο παικταράς. Το 2-2 σόκαρε τους Άγγλους, αλλά αυτό που εγώ θέλω να τονίσω, είναι, πως απέναντι σε μια ομάδα προπονημένη για σούπερ ένταση και φουλ ρυθμό, ο Ολυμπιακός συμπεριφέρθηκε άψογα και είναι άξιος συγχαρητηρίων για την λειτουργία του στο 0- 2 και μετά.

Η ομάδα του λιμανιού, είχε έντεκα τελικές φάσεις στο 45λεπτο και όταν ξαναβγήκε από τα αποδυτήρια, ήταν ακόμη πιο θυμωμένη. Ο Βαλμπουενά είχε τόσο νωρίς μια ασίστ και ένα γκολ. Την αγαπημένη του στατιστική…

Αυτό όμως που προσωπικά γουστάρω στον Γάλλο, είναι ότι δε κρατάει δυνάμεις. Δε παίζει με το χρόνο. Μπαίνει μέσα για να "πεθάνει" και να γίνει αλλαγή. Όσο μπορεί. Και μάλιστα σε μια θέση που δεν είχε στο μυαλό του, ότι θα την υπηρετεί συνέχεια όταν αποκτήθηκε, αλλά του προέκυψε. Ο Μαρτίνς έφερε από τον πάγκο τον Μπενζιά και του έδωσε ένα 25λεπτο, ενώ ο Ποτσετίνο είχε ήδη αμολήσει τον Σισοκό και μετά από λίγο τους Σον και Λαμέλα. Ναι, σκεφτόταν και την Λέστερ ο Αργεντινός, αλλά αυτό δεν ενδιέφερε κανέναν Έλληνα.

Ο Μπενζιά σούταρε στα περιστέρια στο 74', αν είχε στρώσει στο Γκερέρο (ήταν εύκολο), μπορεί και να είχε έρθει η απόλυτη ανατροπή. Στο τελευταίο τέταρτο, ο ρυθμός του Ολυμπιακού ήταν φυσιολογικό να πέσει.

Ο κόσμος περίμενε κι άλλο γκάζι, αλλά το ρεζερβουάρ ήταν άδειο. Γιατί η κατανάλωση είχε γίνει στην επίτευξη της "μεγάλης επιστροφής" και φυσικά στην προσπάθεια να ακολουθήσει η ομάδα τον ρυθμό μιας καλής αγγλικής ομάδας! Θα μπορούσα να είμαι λιγότερο ενθουσιασμένος ποδοσφαιρικά, αν ο Ολυμπιακός είχε παίξει με μια ομάδα από άλλη χώρα και είχε νικήσει.

Όταν όμως κάνεις όλο αυτό, σε μια αντίπαλο από την Premier League, μπορείς να πας σπίτι σου, να κοιμηθείς ήσυχος και να ξέρεις ότι έκανες καλά τη δουλειά…

Photo Credits: Eurokinissi