Επίτηδες να το έκανε ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με την Ντινάμο, έτσι δε θα τα κατάφερνε. Οι δυο καλύτεροι παίκτες της ουκρανικής ομάδας έκαναν την ζημιά στο "Γ. Καραϊσκάκης". Ο αρχηγός Τσιχάνκοφ που 'χει στο στόχαστρο του ο Μόντσι για την Ρόμα και ο Σλοβένος Βέρμπιτς "κένταγαν" 45 ολόκληρα λεπτά. Και ήταν το πόδι του Βέρμπιτς που έκανε το 2-2 και έδωσε προβάδισμα στην Ντινάμο για τη ρεβάνς.

Σε ένα παιχνίδι όπου πλέον μόνο η νίκη δίνει πρόκριση, αφού για να περάσεις με Χ πρέπει ή να πας παράταση (και βλέπεις) με 2-2 ή να ξεφύγει το σκορ. Κι όμως όταν άρχισε ο αγώνας τίποτα δεν έδειχνε πως θα τελείωνε. Ο Μαρτίνς έκανε τις επιλογές του, θεωρώ ότι καθυστέρησε να κάνει κινήσεις από τον πάγκο και ατύχησε βέβαια (για να τα λέμε όλα) να έχει τη μισή του ομάδα σε κατάσταση… καταστολής. Το γήπεδο είχε ενθουσιασμό, το πρώτο μέρος ήταν κόκκινο, αλλά το δεύτερο όλο μπλε. Η Ντινάμο έφυγε ικανοποιημένη. Δε μου "γέμισαν το μάτι" οι Ουκρανοί, μπορεί να συμφωνείτε μαζί μου, αλλά αν δούμε ξεκάθαρα την ιστορία της αναμέτρησης, το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τους Πειραιώτες.

Μετά την ήττα στην Τούμπα ήρθε το πολύ κακό δεύτερο ημίχρονο. Δε θα γράψω ποτέ ότι δεν προσπάθησαν. Θα είναι ψέμα. Αλλά αυτή τους η προσπάθεια όχι μόνο δεν έφτανε, αλλά δεν ήταν αρκετή για να φέρει προβληματισμό στην αντίπαλη πλευρά. Εκεί λοιπόν που νομίζεις ότι όλα είναι στρωμένα με… ροδοπέταλα, ξαφνικά ανακαλύπτεις αγκάθια στο διάβα σου. Κάπως έτσι πήγε η δουλειά για τον Ολυμπιακό. Καταπληκτική παραγγελία το γκολ από νωρίς, αλλά και τιμωρία η ισοφάριση από το μοναδικό μεγάλο ελάττωμα που παρουσίαζαν οι Πειραιώτες στο χορτάρι. Το τέρμα του Χασάν έπαιξε ρόλο για να μεγαλώσει αυτό το πρόβλημα. Και δεν ήταν άλλο από τη μη ικανοποιητική υποστήριξη των πλάγιων χαφ στα μπάκ. Ο Ποντένσε και ο Ζιλ Ντίας, είχαν ενθουσιαστεί τόσο μα τόσο πολύ, ώστε να αφιερώνουν τη σκέψη τους στην επίθεση και λιγότερο στην άμυνα.

Ποιος όμως να πει κάτι στον νεοφερμένο εξαιρετικό ποδοσφαιριστή που με μια τρομερή γκολάρα έκανε το ματς… όβερ (να σας πάω και στο στοίχημα) από ημίχρονο; Το Καραϊσκάκη απολάμβανε ένα ωραίο ματσάκι και αν έλειπε το γκολ του Μπουγιάλσκι, όλα θα ήταν υπέροχα. Ο Μαρτίνς έβαλε δεξί μπακ τον Μεριά και για να ‘χει καβάτζα τον Τοροσίδη, αλλά και για να του δώσει και ανάσες μετά την Τούμπα. Ο Ζιλ Ντίας πάντως πρόσεχε περισσότερο τον Τυνήσιο, απ’ ότι ο Ποντένσε τον Κούτρη. Μέτρησα πρόχειρα, πέντε φάσεις που ο Χασάν ήταν πιο πίσω από τον Ποντένσε στην ανασταλτική λειτουργία. Ο Γκιλιέρμε με τον Καμαρά κέρδιζαν τις περισσότερες μάχες στην κουλούρα και έμελλε απλά να λειτουργήσει η ανάπτυξη.

Ο Χασάν έβαλε ωραίο γκολ, ο Φορτούνης έχασε μια καλή ευκαιρία κλέβοντας μπάλα μπροστά από τον Μπόικο και εκεί που όλοι πίστευαν ότι οι Ουκρανοί θα ζούσαν μαρτύριο από νωρίς, ήρθε η φάση της ισοφάρισης με κακή λειτουργία αριστερά και πρόχειρη τοποθέτηση στην περιοχή του Σα. Έγινε το 1-1 "πάγωσαν οι «ερυθρόλευκοι" αλλά ήρθε το "ξερό" του Ζιλ Ντίας να τους ζεστάνει. Στοπάρισμα, ζύγισμα, σουτάρα, γκολάρα! Δεν είχαν τον ίδιο ρυθμό στο δεύτερο μέρος οι μονομάχοι. Οι Ουκρανοί με περισσότερες δικαιολογίες σίγουρα. Βλέπετε έχουν αποχή από επίσημες υποχρεώσεις. Αφήστε δε, που ίσως στο βάθος του μυαλού τους, υπήρχε και η ικανοποίηση του 2-1.

Ο Ολυμπιακός έστω αλα Μπέρνλι θα ήθελε ένα τρίτο τέρμα. Όχι μόνο δε το πέτυχε, δέχθηκε κιόλας. Ήθελε να κάνει λίγο πιο άνετο το ταξίδι του στο Κίεβο και το έκανε χειρότερο. Οι γραμμές των Πειραιωτών δεν άνοιγαν στο δεύτερο, όπως στο πρώτο 45λεπτο. Έκανε "μπαμ" ότι ο Μαρτίνς έθιξε όσα περιέγραψα στην ανάπαυλα, αλλά τέτοια οπισθοχώρηση είναι περίεργη. Και μέσα σ’ όλα η ομάδα είχε να αντιμετωπίσει και το «μπλοκάρισμα» που εμφάνιζαν κάποιες στιγμές, ο Σισέ και ο Καμαρά.

Δε τους αδικώ κι αυτοί το κάτι παραπάνω ήθελαν να δώσουν, όμως δεν είναι ούτε έμπειροι, ούτε "βασιλιάδες της τεχνικής" για να κάνουν κόλπα στον άξονα και μάλιστα κοντά στην μεγάλη περιοχή της ομάδας τους. Αντοχές, ταχύτητα, δύναμη. Σε αυτά είναι σούπερ και όταν τα χρησιμοποιούν βοηθάνε. Να "μιλήσουν στο τόπι"δε μπορούν και δε χρειάζεται στην τελική. Η πρώτη αλλαγή του Μαρτίνς ήταν ο Νάτχο αντί του Φορτούνη, ο οποίος έπαιξε με ένεση δεύτερο σερί παιχνίδι και δε μπόρεσε να βγάλει στο γήπεδο αυτά που έχει συνηθίσει! Ο ρυθμός ήταν πεσμένος, η εικόνα νωθρή, είχε την ευκαιρία ο Ποντένσε (αν έκανε με τη μια λόμπα) για το γκολ, αλλά κακά τα ψέματα, η Ντινάμο είχε την κατοχή και έψαχνε περισσότερο να δημιουργήσει φάση! Αν το καλοσκεφτούμε λοιπόν, ο Ολυμπιακός κατάφερε να μην πάρει το παιχνίδι γιατί όπως σας έγραψα και πιο ψηλά, είχε τους μισούς παίκτες του, μακριά από τον καλό τους εαυτό. Ίσως να έπαιξε ρόλο ότι υπάρχει και η ΑΕΚ, αν και αυτό το γράφω απλά για να το γράψω και να μη μου παραπονεθείτε όσοι το πιστεύετε.

Ο Μαρτίνς ξέρει ότι το ματς της Κυριακής μπορεί να του φέρει μια και καλή ηρεμία στον εντεύθεν των συνόρων μας χώρο. Όμως είναι και για τον ίδιο αμαρτία (και ξέρετε πόσα έχω γράψει υπέρ του) να πάρει αποφάσεις που δε του βγήκαν. Προσωπικά τον Φορτούνη με δυο ενέσεις σε πέντε μέρες, θα σκεφτόμουν να τον βάλω (ίσως να τον έφερνα από τον πάγκο). Και όταν βγήκε (έχοντας μια ασίστ και όση προσπάθεια), μπήκε ο Νάτχο που ήταν χειρότερος απ’ ότι στην Τούμπα!

Ο Λάζαρος μπήκε στο 80’ (πολύ αργά κατά τη γνώμη μου) και έξι λεπτά αργότερα ο Μασούρας (καλά αυτός μπήκε για να μπει). Με δυο λόγια, ο Πορτογάλος κόουτς άλλαξε την τριάδα πίσω από τον Χασάν και δεν πήρε τίποτα. Ο Γκιλιέρμε στα μάτια μου έπαιζε μόνος του στα χαφ, από ένα σημείο και μετά. Ο Καμαρά κακός, για τους πλάγιους σας τα έγραψα πιο πάνω. Το ποδόσφαιρο δεν είναι το πιο δίκαιο άθλημα, αλλά κάποιες φορές ξέρει να τιμωρεί τις επιλογές σου. Τώρα υπάρχει η ΑΕΚ. Όσο για το παιχνίδι της Ουκρανίας; Η Ντινάμο, ούτε έκανε τις πολλές τελικές φάσεις, ούτε… τρομοκράτησε το γήπεδο. Όμως όταν παίρνεις μέτρα, ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα σου «κάτσει» το καλό. Και η ομάδα του Χάτσκεβιτς το πήρε το δώρο της στο 89’. Τα λέμε μετά την ΑΕΚ…