Στο ποδόσφαιρο οι πιο σωστοί νόμοι είναι οι άγραφοι. Ένας από αυτούς αναφέρει πως όσο και να αμυνθείς, όσο και να ταμπουρωθείς, όσο και να προσπαθήσεις να κλείσεις γραμμές, να διαχειριστείς χώρους και να μην αφήσεις τον άλλο να σε παιδέψει, ε, κάποια στιγμή θα τον βρεις τον μπελά σου. Ο Ολυμπιακός αυτό εξάλλου έχει μάθει να το κάνει σε τόσες και τόσες ομάδες στον εντεύθεν των συνόρων μας χώρο.

Τόσες δεκαετίες αντιμετωπίζουν την ομάδα του Πειραιά φοβισμένα μαζεμένα, αλλά εύκολα ή δύσκολα πάντα η ομάδα του Πειραιά βρίσκει τη λύση. Ε, ο Μαρτίνς τούτη τη φορά στην Γερμανία σκέφτηκε να το κάνει έτσι φοβούμενος σίγουρα το όνομα, το ρόστερ, το γήπεδο αλλά και την περίεργη κατάσταση της Μπάγερν. Έτσι όπως το σκέφτηκε ο Πορτογάλος, δεν έχει κανένα δικαίωμα να ζητήσει κάτι περισσότερο. Μπορεί να λέει ότι " την έβγαλε με δυο γκολ".

Η Τότεναμ έφαγε επτά. Στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός απέναντι στην Μπάγερν ήταν πολύ καλύτερος. Και μη νομίζετε κιόλας πως στο Μόναχο αρίστευσε αμυντικά. Απλά έκανε και ματσάρα ο Σα. Μέχρι το 69' κρατήθηκε το 0-0, ώσπου ήρθε -ποιος άλλος;- ο Πολωνός "εκτελεστής" και όλα τελείωσαν... Η διαφορά ποιότητας απλώθηκε από την αρχή στο γήπεδο. Και αν κάτι έμεινε να ενοχλεί τους φίλους της ελληνικής ομάδας, είναι, ότι συνολικά απ' όλο το ματς, δε μπορούν να μαζευτούν ούτε τρία (!) λεπτά που να κρατήθηκε με ουσία η μπάλα στα πόδια. Κόντρα στην ομάδα με τις περισσότερες τελικές στην διοργάνωση, δε θα ήταν εύκολο. Ο Μαρτίνς πήγε με φουλ άμυνα και κανα δυο... κερασάκια.

Στο 3ο λεπτό μόλις, ο Ραντζέλοβιτς έδειξε γιατί ξεκίνησε στην ενδεκάδα. Βρήκε μπόσικο τον Ντέιβις, που δεν είναι καθαρό μπακ και έφτασε τρία μέτρα από τον Νόιερ. Αυτό ήταν. Μετά τίποτα... Γενικά η Μπάγερν αν είχε κάτι για να υποθέσεις ότι θα την "χτυπήσεις", αυτό ήταν τα δυο μπακ. Γιατί πέρα από τον Ντέιβις , ούτε ο Παβάρ είναι κανάς ακραίος οπισθοφύλακας μυημένος στην θέση. Απλά είναι λίγο πιο "ψημένος" στο συγκεκριμένο πόστο από τον συμπαίκτη του, λόγω της χρησιμοποίησής του εκεί στην εθνική του ομάδα. Οι Γερμανοί ήταν δεδομένο πως δεν θα το συζητούσαν από την αρχή. Άσχετα αν άργησαν να βάλουν γκολ. Βλέπετε, έγιναν πολλά τις προηγούμενες ημέρες, οι ποδοσφαιριστές της Μπάγερν "χρεώθηκαν" το διαζύγιο με τον Κόβατς και ήξεραν πως σ' αυτό το ματς δε θα είχαν καμία δικαιολογία και κανέναν προπονητή να του τα... φορτώσουν. Στο πρώτο εξάλεπτο οι Βαυαροί είχαν πατήσει τρεις φορές την κόκκινη περιοχή και είχαν κάνει ήδη ένα σουτ. Ο Ραντζέλοβιτς λοιπόν ήταν ο δεύτερος υποψήφιος κουβαλητής της μπάλας, πλην του κλασικού Ποντένσε. Κατά τα άλλα η ελληνική ομάδα με τα τρία χαφ στόχευε στην απόλυτη αναχαίτιση και στην υποστηρικτικότητα κυρίως των στόπερ. Η Μπάγερν βρήκε συνεργασίες έξω από την περιοχή του Σα, οι ποδοσφαιριστές της δοκίμασαν τα πόδια τους και όταν αυτό τους απαγορευόταν, τότε επέλεγαν να απειλούν με ξυραφιές κυρίως από την δεξιά πλευρά. Τρεξίματα πίεσης για τους "ερυθρόλευκους" με έναν και μοναδικό στόχο. Να μη δεχθούν γκολ. Βέβαια όταν τρέχεις και κυνηγάς τη μπάλα συνέχεια, κάποια στιγμή θα κουραστείς. Οι Γερμανοί κυκλοφορούσαν, έμοιαζε με το μαρτύριο της σταγόνας. Ο φίλος μου ο Θαναηλάκης στο 27' του ματς είπε πως " όλα κυλάνε καλά για τον Ολυμπιακό" και αναφερόταν αποκλειστικά και μόνο στο ότι το σκορ ήταν 0-0. Ναι, αλλά κανένα κράτημα της μπάλας. Καμία συνεργασία σε οποιαδήποτε πλευρά του γηπέδου. Καμία συνθήκη να αισθανθούν οι γηπεδούχοι κάτι. Και δε μιλάω για απειλή. Έστω μια εσωτερική αγανάκτηση να τους έρθει. Το ματς είχε έναν μονότονο ρυθμό, σου έδινε την αίσθηση ότι αν τους έλεγες " θέλετε να λήξει 1-0;" θα έφευγαν όλοι ευτυχισμένοι. Ο Φλίκ από το ημίωρο κιόλας ανέβασε τα δυο στόπερ του πάνω από το κέντρο!!! Και ενώ το 45λεπτο κυλούσε στο στυλ " ε, όπου να 'ναι η Μπάγερν θα βάλει γκολ", τελικά πήγαν όλοι αποδυτήρια με κουλούρια!

Ο Σα είχε πάθει... Νικοπολίδη στο πρώτο μέρος, οι Γερμανοί είχαν αρχίσει τα πρώτα τραβήγματα των μαλλιών τους και ο Μαρτίνς πήγε στα αποδυτήρια ανακουφισμένος έχοντας "φάει το μισό γάιδαρο". Κακά τα ψέματα, λίγο μπάλα να ξέρεις, καταλάβαινες πως ήταν θέμα χρόνου να γίνει το 1-0.

Ο Κομάν άλλαζε πλευρές και "χόρευε", ήταν μάλλον αυτός που είχε θυμώσει περισσότερο απ' όλους με τον Κόβατς. Ο Σα έδινε τη μάχη του, η τακτική ανασταλτικά πάντα του Ολυμπιακού δε λάθευε, αλλά επαναλαμβάνω, όταν έχεις τέτοιο αντίπαλο οι πιθανότητες να την βγάλεις καθαρή είναι λίγες. Η Μπαρτσελόνα γκέλαρε την Τρίτη γιατί ήταν αργή και δεν είχε φορ. Η Μπάγερν δεν γκέλαρε, γιατί το πήγε πιο γρήγορα και επειδή έχει τον παικταρά μπροστά. Ο Μαρτίνς έπαιξε με δεύτερο επιθετικό στα τελευταία λεπτά, αλλά δεν έγινε και κάτι. Ο Πέρισιτς βρήκε το δεύτερο τέρμα και έτσι έπεσε η αυλαία. Μεταξύ μας, δε μπορείς να πεις κάτι στον Ολυμπιακό για το πως έπαιξε. Τι να κάνει; Να πάει να κερδίσει; Ήταν εύκολο; Να αδιαφορήσει αμυντικά; Μα δε προσέξατε πως αν δεν έβγαζε ο Σα κάποιες φάσεις, ακόμη κι έτσι το σκορ θα ‘ταν αλλιώτικο; Κριτική μπορεί να γίνει για την Ξάνθη. Όχι για το Μόναχο. Είναι λάθος και άδικο να απαιτηθούν πράγματα από αυτό το 90λεπτο. Η ιστορία του ομίλου συνεχίζεται για τους "ερυθρόλευκους" και υπάρχουν άλλες δυο αγωνιστικές. Αυτό όμως σίγουρο που υπάρχει πολύ περισσότερο στο μυαλό τους (και τους καταλαβαίνω), είναι το παιχνίδι με τον Ατρόμητο. Τα λέμε λοιπόν τότε...