Οι ερωτήσεις στον Μαρτίνς στο τέλος του ματς, σου έδιναν την εντύπωση πως ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε εμφάνιση Ρεάλ Μαδρίτης. Και όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Οι «ερυθρόλευκοι» μετά την αρχοντική νίκη τους κόντρα στην ΑΕΚ και πριν πάνε στο Μόναχο να αντιμετωπίσουν την λαβωμένη (στον εγωισμό της) Μπάγερν, πέταξαν δυο βαθμούς στην Θράκη! Όχι δεν ήταν ο Ολυμπιακός που έχει συνηθίσει να βλέπει ο κόσμος του και οι εκδρομείς στα Πηγάδια, που έκαναν τόσα χιλιόμετρα έφυγαν με το δίκιο τους προβληματισμένοι. Η Ξάνθη έκανε το παιχνίδι της. Αυτό που ακολουθεί πάντα. Και πήρε την πρώτη φετινή της ισοπαλία κόντρα στους «ερυθρόλευκους».

Λίγα πράγματα η ομάδα από το λιμάνι. Δε μπόρεσε να πιέσει, να τρομοκρατήσει να βγάλει στους αντιπάλους της, το αίσθημα του τρόμου. Γιατί όταν αυτό το κάνεις και είσαι ο Ολυμπιακός, θα βρεις και το γκολ. Αντίθετα, το ερυθρόλευκο DNA το τίμησε ο Αβραάμ Παπαδόπουλος και μόνο. Ο Μαρτίνς επέμεινε στο μαζεμένο σύστημα, που διέπρεψε με την ΑΕΚ. Και διέπρεψε γιατί πολύ απλά η Ένωση μπήκε να παίξει στο Καραϊσκάκη, να προσπαθήσει, να βρει μπάλες, φάσεις κλπ. Άσχετα αν δε μπόρεσε να το κάνει. Οι γραμμές απλωμένες για τους «κιτρινόμαυρους».

Όχι όμως και για την Ξάνθη. Και έτσι χρειάστηκε να φτάσουμε στο 65’ για να γίνουν οι αλλαγές, να υπάρξει ένα πιο επιθετικό σχήμα. Στο τελευταίο τέταρτο (με τις καθυστερήσεις) μπήκε και ο Βαλμπουενά, η αποχή του όμως (λόγω τραυματισμού) έκανε «μπαμ» στα κάμποσα στημένα που εκτέλεσε και η μπάλα δε του έκανε το χατίρι. Η Ξάνθη είχε τον Ντουρίσκοβιτς να παίρνει τη μπάλα και να προσπαθεί να τους περάσει όλους. Καμία ανησυχία για τον Ολυμπιακό, με μια διαφορά. Οι «ακρίτες» έτσι παίζουν. Δε φημίζονται για την υπεροχή τους. Δε διαπρέπουν στο παιχνίδι κατοχής.

Δεν εκπλήσσουν με το… άπλωμα στο γήπεδο. Είναι «μανούλες» στο να κάνουν ελάχιστες φάσεις και να πληγώνουν τον αντίπαλο. Ο Μαρτίνς το ήξερε. Ακολούθησε την τακτική του ματς με την ΑΕΚ. Δε κινδύνεψε στιγμή, αλλά δεν είδε και τους παίκτες του να πιάνουν από το… λαρύγγι την Ξάνθη. Ξέρω τι θα πείτε. Δεν είναι εύκολο. Σωστό. Η αριστερή πλευρά από τα πρώτα λεπτά πήγε να σηκώσει το βάρος. Γιατί πολύ απλά ο Τσιμίκας είναι σε πολύ καλή κατάσταση (αυτή την εποχή) και ο Ποντένσε βλέπει τον συμπαίκτη του να καλπάζει.

Από την άλλη, ο Ελαμπντελαουί, πέρα από τις ανασταλτικές του υποχρεώσεις, είχε τον Σουντανί να μην έχει μπει καλά. Ίσως ο συγκεκριμένος να παίζει καλύτερα, πιο άνετα, πιο δυναμικά ως περιφερειακός επιθετικός, παρά ως πλάγιος. Ίσως… Ας μην βιαζόμαστε να «κρεμάμε κουδούνια». Στο δεύτερο ημίχρονο μετά την αλλαγή του σχήματος, η ομάδα πήγε δεξιά. Το πρώτο μέρος πάντως, κύλησε ξενέρωτα για όσους αρέσκονται απλά να βλέπουν ποδόσφαιρο. Εξαιρώ τους φίλους των δυο ομάδων που από δικαιολογημένη αγωνία θα έτρωγαν θα νύχια τους, περιμένοντας την καλή στιγμή έστω στο δεύτερο μέρος.

Ο χώρος του κέντρου σε αυτόν τον αγώνα άνηκε στον Ολυμπιακό, χωρίς όμως οι αντίπαλοί του να ‘χουν προσπαθήσει να τον διεκδικήσουν. Ολοφάνερα οι γηπεδούχοι είχαν φτιάξει τις γραμμές τους στο «περίμενε». Κάτι το οποίο αρέσκονται να το κάνουν ακόμη και με ομάδες χειρότερες του Ολυμπιακού. Απλά ήξεραν ότι δε θα ‘ταν εύκολο να κάνουν τη ζημιά. Δε τους ένοιαζε και πολύ. Για την Ξάνθη η ισοπαλία ήταν νίκη. Και έτσι την κατέκτησε.

Ο Ολυμπιακός σου έδωσε την εντύπωση, ότι μέχρι το Πάσχα να έπαιζε, δε θα κατάφερνε να σκοράρει. Σωστά διαβασμένοι οι γηπεδούχοι στις μπάλες του αέρα. Μαχητικοί και φουλ δουλεμένοι στο να υπηρετούν αυτό το πλάνο. Ναι, αντιποδοσφαιρικό. Ναι, κουραστικό. Αλλά έτσι παίζουν και σε όποιον αρέσει. Τι να κάνουμε; Εμένα προσωπικά δε μου αρέσει το ποδόσφαιρο της Ξάνθης, λατρεύω αυτό του ΟΦΗ, που την έπιασε και της «άλλαξε τα φώτα».

Όμως ο ΟΦΗ, έτρεξε καλά, πίεσε ψηλά, γύρισε τη μπάλα με γρηγοράδα και βρήκε όλα τα κενά. Ο Ολυμπιακός αργούσε. Οι ποδοσφαιριστές του στο δημιουργικό κομμάτι, είτε δε βρέθηκαν σε καλή βραδιά, είτε αργούσαν. Ε, μέχρι να κουνηθείς, αν ο αντίπαλος ξέρει να αμυνθεί, δε θα μπορέσεις να τον βλάψεις. Νόμος δεν είναι αυτό; Και κάπως έτσι πετάχτηκαν οι βαθμοί. Υπήρξαν αρκετές τελικές φάσεις, αλλά μόνο η κεφαλιά του Γκερέρο, ήταν φάση που σήκωσε κάποιον Ολυμπιακό από τον καναπέ του για να φωνάξει γκολ πριν την κατάληξη της φάσης. Υπάρχει δρόμος και είναι νωρίς. Όμως εγώ θα το καταθέσω σήμερα απλά ως τροφή για σκέψη και τίποτα περισσότερο:

Για να πάρεις το πρωτάθλημα, πρέπει να κερδίζεις αυτά τα παιχνίδια. Να είσαι έτοιμος από την αρχή, αλλά ακόμη και αν δεν είσαι να μπορέσεις να βάλεις ένταση και να αλλάξεις ρυθμό. Ναι, δε θα διαφωνήσω με τον Μαρτίνς ότι ο αγώνας παίχτηκε στα τριάντα μέτρα. Αλλά από το 1925 μέχρι σήμερα, αυτή η ομάδα ζει και πορεύεται με το να παίζει τα περισσότερα παιχνίδια της στα 30 μέτρα. Οπότε δε με άγγιξε η δήλωση του Πορτογάλου. Ο Ολυμπιακός ήταν ευθεία γραμμή, με εξαίρεση τον Παπαδόπουλο που ήταν καθολικά μέσα στη φιλοσοφία της αναμέτρησης και μπράβο του. Τώρα Μόναχο, τα λέμε μετά από αυτό το πολύ δύσκολο παιχνίδι…