Βασίλη Τοροσίδη, η μοίρα σου
Ο Παντελής Διαμαντόπουλος γράφει για τον Βασίλη Τοροσίδη της Ξάνθης, του Ολυμπιακού, του Καμπιονάτο και του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Όταν μιλάμε για τη μοίρα, αναφερόμαστε ουσιαστικά στον ρόλο που παίζει ο καθένας μας σε αυτή τη ζωή. Η ζωή του κάθε ατόμου έχει σε μεγάλο βαθμό καθοριστεί από την πρώτη στιγμή της γέννησής του. Ο γενετικός του κώδικας (dna) έχει μεταβιβαστεί σε αυτόν από τους φυσικούς του γονείς και καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον του. Αρχικά οι γονείς που θα αναθρέψουν το άτομο θα του διαμορφώσουν πολλά από τα στοιχεία της προσωπικότητάς του, ενώ στη συνέχεια οι δάσκαλοι του, οι φίλοι, οι σύντροφοι, οι συνάδελφοι, ο περίγυρος, τα παιδιά του θα τον διαμορφώνουν συνεχώς.
Η χώρα, η πόλη ή το χωριό και η εποχή στην οποία θα γεννηθεί ένα άτομο δεν μπορούν παρά να παίζουν καταλυτικό ρόλο στην μοίρα του ατόμου αυτού και να καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την ζωή του. Γίνεται φανερό λοιπόν ότι υπάρχουν πολλοί παράγοντες οι οποίοι ορίζουν τη μοίρα του καθενός μας. Τους παράγοντες αυτούς, δεν τους ορίζουμε 100% εμείς και λέει η επιστήμη ότι για αυτό τον λόγο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.
Η ατάκα "το 'χει η μοίρα του" άλλωστε χρησιμοποιείται ως… ψωμοτύρι στον τόπο μας. Συνοπτικά θα λέγαμε ότι μοίρα είναι οι παράγοντες και τα στοιχεία της ζωής μας από τα οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Για να το κάνω πιο σκληρό; Και πιο δίκαιο στην περίπτωση του Βασίλη Τοροσίδη, δεν γίνεται να μην τα αντιμετωπίσουμε! Και ναι, όφειλα να ξεκινήσω έτσι τούτο το άρθρο το οποίο είναι αποκλειστικά και μόνο αφιερωμένο στον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή. Περίμενα χρόνια ολόκληρα να το γράψω. Και θα καταλάβετε παρακάτω γιατί το λέω αυτό.
Η ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΤΟΡΟΣΙΔΗ
Η περίπτωση του Τοροσίδη και μοιάζει και δε μοιάζει με πολλών άλλων ποδοσφαιριστών. Ωστόσο σε αυτή τη χώρα είναι πάντα η τελευταία γεύση που μένει. Και για τους περισσότερους είναι άδικη. Υπάρχουν άνθρωποι που απογειώνονται επαγγελματικά και επειδή στη δύση της καριέρας τους, δε μπορούν να κάνουν όσα έπρατταν στα ντουζένια τους, αντιμετωπίζονται περίεργα. Ο Βασίλης αυτό το γλίτωσε. Και το γλίτωσε χάρη στη μοίρα. Αυτή τη ρουφιάνα, που δεν έπαψε να του παίζει τόσα και τόσα παιχνίδια. Του ξηγήθηκε όμως τόσο καλά στο φινάλε. Ο περιβόητος τελικός ήταν μια κινούμενη άμμος, οι αποφάσεις για την διεξαγωγή του, τρέλαιναν κάθε λογικό άνθρωπο.
Όμως η μοίρα του Τοροσίδη, το ήθελε να γίνει αυτό το ματς στις 12 Σεπτεμβρίου και να φύγει από τα γήπεδα, χαμογελαστός, έχοντας σηκώσει με τα χεράκια του (μετά από ασίστ Μαρινάκη) μια κούπα και πάνω απ’ όλα έχοντας ιδρώσει μέσα στις τέσσερις γραμμές. Αν το ματς γινόταν όπως προγραμματίστηκε αρχικά, ο Βασίλης δε θα ‘χε παίξει. Ευτυχισμένος θα ‘ταν και πάλι. Ένα 90λεπτο δεν ορίζει μια καριέρα. Όμως σας είπα, η μοίρα ήθελε να φύγει άρχοντας. Γιατί της φέρθηκε σωστά και μια αξιοπρέπεια και αυτή του το ανταπέδωσε. Ήταν μια εξαιρετική μεταγραφική κίνηση από τον Ολυμπιακό να πάρει τον νεαρό Τοροσίδη από την Ξάνθη. Ένα πολεργαλείο. Έναν παίκτη που μίλαγε ελάχιστα εκτός γηπέδου και πολύ μέσα σε αυτό. Και κάθε χρόνο γινόταν όλο και καλύτερος. Σε λάθος χώρα. Με λάθος εκτιμητές.
"ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΟΡΟΣΙΔΗ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΠΑΚ;"
Με οπαδούς που δε τρελαίνονται για τα δεξιά μπακ ή τα αμυντικά χαφ. Με δημοσιογράφους που δε γουστάρουν αυτούς που δε τους μιλάνε, λες και ένας παίκτης είναι υποχρεωμένος να κάνει… ρεπορτάζ.
Ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής, όλο και περισσότερο "πατούσε γκάζι" στην καριέρα του. Έπιασε λιμάνι το 2007 και το 2010 ήταν ήδη ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής. Κάθε φορά που μου δινόταν η ευκαιρία το επισήμαινα στο "ΦΩΣ" όπου έγραφα. Οι αντιδράσεις που λάμβανα; Ελληνικότατες. Φίλαθλοι που αμφισβητούσαν και συνάδελφοι που διαφωνούσαν χωρίς επιχειρήματα. Δεχόμουν mail του στυλ "σιγά μην είναι ο καλύτερος". Χωρίς επιχειρήματα βέβαια. Ήταν και η αρχή των social media με σαχλούς χαρακτηρισμούς για όλους τους ποδοσφαιριστές. Επαναλαμβάνω όμως, έχει πολύ πλάκα όταν όλοι μα όλοι οι… παντογνώστες ξεβρακώνονται. Και η μοίρα τους Τοροσίδη, τους μαστίγωσε ακόμη και το βράδυ του Σαββάτου.
"Πού να πάει με τον Τοροσίδη αριστερό μπακ"! Αυτό δεν ακούγατε; Αυτό δε διαβάζατε; Όλη του η καριέρα, ήταν μια… απάντηση. Τρομερό. Είτε άρεσε, είτε όχι λοιπόν, για να ξαναγυρίσω σε αυτά που σας έλεγαμ ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής, ναι, ήταν για ένα μεγάλο διάστημα ο καλύτερος Έλληνας! Το χειμώνα του 2013 (23 Ιανουαρίου) δεν δίστασε να …ανέβει στη ζυγαριά. Ζήτησε από τον Μαρινάκη να τον αφήσει να φύγει και έτσι έγινε. Ήθελε να δοκιμάσει. Κάτι που πρέπει να κάνουν όλοι οι αθλητές που σέβονται τον εαυτό τους. Που σέβονται τους κόπους τους και έχουν δική τους κρίση! Πήγε στο Καμπιονάτο, έπαιξε τρεισήμιση σεζόν στην Ρόμα και άλλες δυο στην Μπολόνια. Έγινε αρχηγός της εθνικής μας ομάδας. Έπαιξε σε δυο Μουντιάλ και σε δυο Euro! Γύρισε το ’18 στον Ολυμπιακό και πριν λίγα 24ωρα έκλεισε την καριέρα του.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Αντιτουριστικός για το μάρκετινγκ πάντα. Αντιδημοσιογραφικός για το συνάφι μου. Κόντρα στην εμπορικότητα και λόγω θέσης. Ποιος πάει σε μπουτίκ να πάρει φανέλα του δεξιού μπακ; Όχι πολλοί! Κι όμως του ζήτησαν να παίξει και αριστέρα και το έκανε. Η μοίρα μάλιστα (νάτη πάλι η ρουφιάνα) τον ήθελε σε αυτή τη θέση να τελειώνει την καριέρα του. Τον έβαλαν αμυντικό χαφ. Έπαιξε. Τον έβαλαν στόπερ. Έπαιξε. Είχε πολύ πάθος και αυτό το λάτρεψαν οι προπονητές. Είχε πηγαίο ταλέντο και αυτό το γούσταραν οι συμπαίκτες του. Χάρη στον Τοροσίδη έπαψαν οι Ολυμπιακοί να αναπολούν τον Μαυρογενίδη. Η μοίρα τον ήθελε να είναι ο σκόρερ του γκολ της πρώτης νίκης (2- 1 με τη Νιγηρία) της εθνικής μας στην ιστορίας της σε παγκόσμια κύπελλα.
Πήγα στη Ρώμη την άνοιξη του ’13 και του έκανα μια συνέντευξη 10 χιλιάδων λέξεων. Τη μεγαλύτερη που έχει παραχωρήσει μέχρι τώρα. Το μόνο που ήθελε τότε, ήταν να παίξει και να ευχαριστηθεί το ποδόσφαιρο. Πιστεύω το κατάφερε. Έφτασε 101 συμμετοχές με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Ο Μαρτίνς ήθελε να τον έχει παίκτη τουλάχιστον για άλλον ένα χρόνο. Ήταν στο χέρι του δηλαδή, αν ήθελε να πει "ναι". Ο Τοροσίδης αισθάνθηκε γεμάτος και έφυγε στο σωστό τάιμινγκ. Και για αυτό και η μοίρα (νάτη ξανά) τον επιβράβευσε με ένα φινάλε τίτλου και συγκίνησης. Πλέον θα συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του από άλλα πόστα. Στο δύστυχο ελληνικό ποδόσφαιρο, με τους πολλούς άσχετους, τους σουλατσαδόρους, τους υπάλληλους, τύπους που κρατάνε λιβανιστήρια για να τους βλέπουν οι πρόεδροί τους. Ανθρώπους που δεν έχουν παίξει ποτέ, που δε ξέρουν τι είναι τα αποδυτήρια.
Ή κάποιους άλλους που έχουν παίξει, αλλά πλέον έχουν πάρει τον δρόμο του… οπαδισμού και της καφρίλας. Όμως δε φταίνε αυτοί. Πάντα θα φταίνε οι πρόεδροι που τους μαζεύουν και τους έχουν ως παρατρεχάμενους. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι γεμάτο τέτοιους. Σε όλα τα πόστα. Τι δεν έχουμε στην χώρα μας; Ανθρώπους που έμαθαν σωστά το άθλημα, που διαθέτουν παραστάσεις, που μπορούν να σκεφτούν λογικά και να πάρουν την απόφαση ή να κάνουν την εισήγηση που πρέπει. Ήταν απαραίτητο όλο αυτό, για να υπερθεματίσω λοιπόν, ότι ο κάθε Τοροσίδης πρέπει να μένει στο ποδόσφαιρο. Και να το υπηρετεί με μόνο μέλημα την ανάπτυξή του και την επιτυχία φυσικά της όποιας ομάδας υπηρετεί. Ο Βασίλης έπαιξε περίπου 18 χρόνια επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Έγραψε την ιστορία του και για να τελειώσω όπως άρχισα, ναι, δε ξέφυγε από την μοίρα του, αλλά κατάφερε να την ορίσει και αυτή χάρη στον χαρακτήρα του. Άξιος…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
