Στην τελική τι θέλει ένας φίλαθλος; Να χαίρεται. Να ονειρεύεται. Να γουστάρει. Να βλέπει την ομάδα του να πολεμάει, να μάχεται, να δίνει τον καλύτερό της εαυτό. Ο Ολυμπιακός του Πειραιά, ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός, η ομάδα που έκανε (στο περάσμα των δεκαετιών) ένα μικρό παιδί να υποστηρίξει αυτό το σωματείο. Στο κατώφλι των ομίλων. Στο κατώφλι της τεράστιας διάκρισης. Μιλάμε για έπος και το καταλαβαίνετε όλοι, όποια ομάδα και να υποστηρίζετε.

Έπος που ξεκινά από την άψογη λειτουργία της διοίκησης. Από τους νόμους του Βαγγέλη Μαρινάκη, που σε εποχές δύσκολες, μπορεί να καυχιέται ότι έχει μια ομάδα από τον δρόμο των μη πρωταθλητών και με τη φανελάρα της και τον τσαμπουκά της, περνάει στους ομίλους. Με έναν προπονητή σοβαρό και μανιωδώς εργατικό από πέρυσι. Και παίκτες που ‘χουν βαρεθεί να ακούνε και να διαβάζουν, αλλά κάθε φορά που παίζουν, δίνουν παραπάνω από το 100% των δυνατοτήτων τους.

Ο Ολυμπιακός πέρασε δυο προκριματικούς και είναι έτοιμος να παρατήσει και την Κράσνονταρ στην «περιπέτεια» του Europa League! Τεράστια επιτυχία για το ελληνικό ποδόσφαιρο, που βασανίζεται, που μιζεριάζει και που θα δει ξανά εκπρόσωπο στους ομίλους της τεράστιας διοργάνωσης.

Όσοι ήταν στο Καραϊσκάκη, πραγματικά ήταν τυχεροί. Για την εποχή που το έζησαν και την σημασία που έχει αυτό το 4-0. Όσο για τον τρόπο που ήρθε αυτό το αποτέλεσμα; Απλά πράγματα: Δεν είναι ο Μαρτίνς από αυτούς που αλλάζουν ενδεκάδες, ειδικά όταν τον βγάζουν ασπροπρόσωπο. Η ομάδα που τον έφτασε λοιπόν ως εδώ, επιλέχθηκε να τον πάει και παρακάτω. Σε ένα Καραϊσκάκη γεμάτο και με την Κράσνονταρ να εμφανίζεται έπειτα από το αρχοντικό της πέρασμα στην έδρα της Πόρτο. Τα πλέι-οφ του Τσάμπιονς Λίγκ θέλουν και υπομονή και σύνεση. Μπορεί ο κόσμος να βιάζεται, να γουστάρει μεγάλες νίκες, αλλά σε αυτά τα 180 λεπτά και βάλε, κερδισμένος βγαίνει ο πιο ψύχραιμος, ο πιο μεθοδικός και ο πιο τυχερός.

Ωστόσο ο Ολυμπιακός έφτασε και στην μεγάλη νίκη. Οι Ρώσοι μπήκαν καλά στο Καραϊσκάκη και πρέπει να συμφωνήσουμε στο ότι ήταν από τις λίγες ομάδες, που δεν πιέστηκαν από την κόκκινη έδρα αρχικά. Που να ‘ξεραν ότι στο δεύτερο ημίχρονο θα έβλεπαν εφιάλτες...

Η Κράσνονταρ το 20λεπτο το έβγαλε «λουκούμι» και είχε και μια φάση VAR! Γιατί συνέβη αυτό; Σίγουρα έπαιξε μεγάλο ρόλο η ψυχολογία και η κινδυνολογία των ημερών. Το διπλό στο Οπόρτο έκανε μεγάλο θόρυβο και ο Μαρτίνς δεν ήθελε να πάθει ότι και τα πατριωτάκια του. Ο Ολυμπιακός δίχως παιχνίδι από τον άξονα, βρήκε κάμποσες σέντρες για την καρδιά της περιοχής του Σαφόνοφ, όμως όλες αυτές οι μπάλες αναχαιτίστηκαν σχετικά εύκολα. Πολύ πιο νοικοκυρεμένη και πιο γρήγορη η Κράσνονταρ σε σχέση με την Μπασακσεχίρ, μπορούσε να κυκλοφορήσει έξυπνα και να βρει πάντα τον ελεύθερο παίκτη. Οι ποδοσφαιριστές της είχαν κίνηση στον χώρο, απλά ο προσεκτικός Ολυμπιακός, ήταν και καλός στο αμυντικό τρανζίσιον, αλλά και στα προσωπικά μαρκαρίσματα.

Τι έμενε λοιπόν; Να έρθει η καλή η φάση για να σηκωθεί όρθιο το γήπεδο. Να έρθει η στιγμή. Και μπορεί οι Ρώσοι να γλίτωσαν το 20λεπτο, όμως τη... μαχαιριά την έφαγαν στο ημίωρο. Το τέλειο σουτ. Το τέλειο πλασέ από τον Γκερέρο τα τέλεια φάλτσα. Δε βάζει συχνά γκολ, αλλά όταν βάζει, είναι γκολάρες. Αν είχε πάρει η μπάλα τις ίδιες στροφές και στη σουτάρα του Ποντένσε, 14 λεπτά μετά, θα ήταν το τέλειο ημίχρονο. Με έναν Ολυμπιακό, που είχε τα δυο «φτερά» σε ιδανική κατάσταση. Τόσο ο Μασούρας, όσο και ο Ποντένσε πάτησαν πολύ καλά στο χορτάρι και έκαναν τους μπακ των Ρώσων να υποφέρουν.

Σε αυτά την κλασική ποδοσφαιρική συνθήκη «ποιος θα τρέξει ποιον» τα δυο πλάγια κόκκινα χαφ, είχαν την υποστήριξη των Ελαμπντελαουί και Τσιμίκα που έπαιρναν άριστα ανασταλτικά και έτσι, κατάφερναν να οργιάσουν. Ιδανικό 45λεπτο και για τους δυο αυτούς παίκτες, που ήταν δεδομένο πως δε θα άντεχαν να κάνουν τα ίδια και στο δεύτερο μέρος. Όπως και συνέβη, αν και πρέπει να συμφωνήσετε μαζί μου πως ο Πορτογάλος ήταν εντυπωσιακός. Δε μπορούσαν να περιορίσουν τη δράση του οι παίκτες του Ματφέεφ, απλά ήταν άτυχος που έκρυβε τη μπάλα και στην τελική προσπάθεια δεν έβρισκε στόχο, μέχρι να σημειώσει τη γκολάρα- κερασάκι τούρτας. Ο ρυθμός του Ολυμπιακού ήταν καθολικά εξαιρετικός και στην γενική εικόνα η ομάδα του λιμανιού ήταν πολύ καλύτερη της Κράσνονταρ.

Ο Μαρτίνς μπορεί για κάποιους να καθυστέρησε να κάνει την πρώτη αλλαγή, η κίνηση αυτή όμως όταν έγινε του έφερε το δεύτερο τέρμα και ήταν η σωστή. Ο Ρατζέλοβιτς, ο αδίστακτος Σέρβος, πήρε τη μπάλα όπως έπρεπε από τον συγκινητικό Βαλμπουενά και τελείωσε τη φάση όπως έπρεπε για να πλημυρίσει ηδονή το Καραϊσκάκη και να «βραχεί» ακόμη και το... σεντόνι. Ο κόσμος έβλεπε μια Κράσνονταρ παραδομένη, να ‘χει χάσει την άνεση του 20λεπτου και να γίνεται εύκολο θύμα σε ορέξεις αντεπίθεσης.

Όσο διαφημισμένοι και να είναι οι Ρώσοι, ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος. Και προσωπικά μου άρεσαν ακόμη περισσότερο οι «ερυθρόλευκοι» που δε παρασύρθηκαν στην διάθεση της εξέδρας και δεν αποτρελάθηκαν να ρισκάρουν το 2-0. Αν το τρίτο γκολ μπορούσε να έρθει, θα ερχόταν. Αν όχι, ποιος ο λόγος να χαλάσει αυτό το καθαρό σκορ επικράτησης; Και ήρθε! Ξανά με τον Ρατζέλοβιτς, που αν συνεχίσει έτσι θα αποδειχθεί η μεγαλύτερη μεταγραφή της εποχής Μαρινάκη! Ρισκαδόρικο αυτό που γράφω αλλά δε πειράζει.

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το γκολ του Ποντένσε , που ορθά αποθεώθηκε όταν βγήκε από το ματς. Τι να πεις; Για κατοχή; Για αλληλοκάλυψη; Για συνεργασίες; Για συνολική εμφάνιση; Για εικόνα; Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος και για να μην βρεθεί στους ομίλους θα πρέπει να γίνουν... μαγικά πράγματα. Να χάσει 5-0 στην Ρωσία; Δε ξέρω καν αν χάσει, με την εικόνα που έχει. Με την δομή και το στήσιμο από τον προπονητή. Με την ψυχολογία, με την ισορροπία, την διάθεση. Με την κάψα όλων μέσα στα αποδυτήρια. Κέρδισε τα προβλήματα, κέρδισε τις αμφιβολίες. Κέρδισε τον εαυτό του.

Τεσσάρα γεμάτη μαγκιά. Και τα μεγάλα σαλόνια της Ευρώπης τον περιμένουν. Όπως τα ονειρεύτηκε ο Μαρινάκης, όπως τα στόχευσε ο Μαρτίνς, όπως τα κυνήγησαν οι παίκτες, όπως τα ονειρεύτηκαν τα εκατομμύρια του κόσμου. Που αυξάνονται συνεχώς. Γιατί αυτή ομάδα φτιάχνει γενιές. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Πάντα…