Πρέπει να ‘στειλαν στον… κουβά όλη την Ευρώπη και να το ευχαριστήθηκαν. Ναι, ο Ολυμπιακός δεν πήγε στην Ρωσία με τις πιθανότητες νίκης υπέρ του. Όμως την κατέκτησε και άνετα. Με όλες τις κατηγορίες της στατιστικής υπέρ του, αλλά και με όσα δε μπορούν να αποτυπωθούν στο χαρτί, επίσης στην δική του πλευρά.

Ένας Ολυμπιακός που μπήκε στη… ζούγκλα της Euroleague με τον ιδανικότερο τρόπο. Διπλό σε ένα γήπεδο που πέρυσι έχασε πανηγυρικά και από μια ομάδα που μάλλον θα παίξει καλύτερα στο μέλλον. Όμως και οι «ερυθρόλευκοι» δεν είναι αυτοί που είδατε κι ας τους χαρήκατε.

Έχουν κι άλλα να κάνουν. Και πρέπει να κάνουν κι άλλα. Δε περίμενα να δω τόσο καλή την ομάδα. Πίστευα ότι θα το πάλευε και στο τέλος θα λύγιζε. Δε γίνεται να σας γράφω ψέματα. Όμως τόση μεθοδικότητα και πονηριά σε πρεμιέρα, αλλά και τόση επιμονή από μια ανέτοιμη ομάδα δε θυμάμαι, πότε είδα τελευταία φορά.

Τα πρώτα θετικά δείγματα άρχισαν να δίνονται όταν οι Πειραιώτες όσα είχαν φάει πέρυσι στο πρώτο δεκάλεπτο, το δέχτηκαν περίπου στο 17’. Καλή ομάδα η Χίμκι, καλός ο Μπαρτζώκας, αλλά όσο ο Σβέντ θα κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, πάντα θα ακροβατούν στο αν σημειώσουν μεγάλες νίκες ή «φάνε τα κεφάλια τους».

Το μπασκετικό… νταβατζιλίκι σε όλο του το μεγαλείο στην συγκεκριμένη ομάδα και σας το γράφω εγώ, που έχω ψηφίσει τον Σβέντ πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης. Και πώς να το χάσω; Αφού ο Ρώσος δε σταματάει, στο τέλος θα σουτάρει και με το πόδι!

Ο Ολυμπιακός είχε όρεξη μεγάλη. Εξάλλου δε μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, από τη στιγμή που η ομάδα δεν είναι έτοιμη. Υπάρχουν και πράγματα που θέλουν να κάνουν οι Πειραιώτες και δε τους βγαίνουν. Άρα απλώνεις την όποια παλικαριά σου για να καλύψεις αδυναμίες. Η ομάδα πήρε πολλά από πολλούς. Και να θυμάστε ότι κράτησε την Χίμκι σε ένα τραγικό επιθετικό νούμερο για αυτή.

Για τη συγκεκριμένη περίοδο, δεν υπάρχει αυτό το 66- 87 , πιστέψτε με. Όμως ο Σπανούλης οργάνωσε ιδανικά, ο Γκος δεν έκανε σπουδαίο παιχνίδι, αλλά ήταν φρόνιμος και αυτό μέτρησε. Ο Λέντεϊ αθόρυβα έκανε δουλειά. Και όπως όλοι είδατε, αυτός είναι ο Μιλουτίνοβ, αυτόν γνωρίζετε, αυτόν θα βλέπετε και πάλι να… σκεπάζει καλάθια.

Αυτό που ωστόσο χαροποίησε άπαντες, ήταν η εμφάνιση του Βεζένκοφ. Πράγματα και θαύματα από τον Σάσα. Αέρινος, πιο φιτ από ποτέ, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. «Τεσσάρι» που μπορεί να δώσει πράγματα, να ξεκουράσει τον Πρίντεζη και να βγάλει και ψυχούλα στο παρκέ. Γενικά, δε μπορείς να καθίσεις και να αναλύσεις διεξοδικά τις επιδόσεις των παικτών.

Και ο Παπανικολάου με τον Τίμα, τον Μάντζαρη και λιγότερο τον Τουπάν, δούλεψαν για να στηθεί όλο αυτό το αμυντικό τείχος. Όμως είναι πολύ νωρίς. Για την εποχή, το ξαναγράφω, ο Ολυμπιακός πήρε πολύ μεγάλο διπλό. Για εμένα ήταν το αποτέλεσμα της αγωνιστικής. Ως εκεί…

Οι Ρώσοι σίγουρα περίμεναν να κυριαρχήσουν από το ξεκίνημα του ματς. Και αυτό φάνηκε από το στυλ και το ύφος τους. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην κατάλαβε ότι υποτίμησαν την ομάδα του Πειραιά και ας μην υπήρχε λόγος να το κάνουν. Ήταν ολοφάνερο, πως ήταν επηρεασμένοι από το… ρεύμα της εποχής που θέλει τον Ολυμπιακό να μην είναι καλά. Σωστό. Δεν είναι. Αλλά δεν είναι και κανά καφενείο.

Οι Ρώσοι εκτέλεσαν «εκατό κιλά» τρίποντα με πρώτο φυσικά τον Σβέντ. Ο μεγάλος αυτός παίκτης, όσο καλό κάνει στην ομάδα του, τόσο μπορεί και να την καταστρέψει, μιας και πράττει ό,τι του κατέβει στο μυαλό. Σε όλο το 20λεπτο, η Χίμκι πήρε ένα επιθετικό ριμπάουντ και αυτό ήταν πραγματικά κατόρθωμα της κόκκινης άμυνας. Όταν ο Σπανούλης έριχνε την... βόμβα στη λήξη του ημιχρόνου, η διαφορά πήγαινε στους δέκα και οι λόγοι ήταν απλοί.

Λάθη οι Ρώσοι, το ένα μετά το άλλο. Μεγάλο παιχνίδι από τους κόκκινους ψηλούς. Έδιναν τα πάντα στην τακτική, έβγαιναν ασταμάτητα σε έξτρα βοήθειες και δεν υπήρχε ρωσικό σουτ που να γινόταν ελεύθερο. Πάντα ένα χέρι ήταν μπροστά στον σουτέρ. Αυτό για την εποχή δεν είναι εύκολο. Θα το γράφω συνέχεια ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, ο Ολυμπιακός έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Αξίζει να τον διανύσει με ηρεμία και σύμπνοια.

Τα βράδια δε θα ‘ναι εύκολα. Η Χίμκι, έκανε καλή αρχή από την έδρα και μόνο. Και μέχρι να καταλάβουν οι «ερυθρόλευκοι» τι ακριβώς έπρεπε να κάνουν, βρέθηκαν να χάνουν. Όμως ο Μπαρτζώκας, έχει πλέον μια ομάδα με Αμερικανούς, με ολίγο από Μάρκοβιτς και τον Σβέντ να κάνει κυριολεκτικά ό,τι του καπνίσει. Ο Μπλατ λοιπόν, είδε την ομάδα του να πιέζει και συνάμα να αποφεύγει την ρωσική πίεση στη μπάλα. Είδε τους ψηλούς του να λειτουργούν καλά στην άμυνα και πάνω απ’ όλα τις πεντάδες που έβγαζε στο παρκέ, να ενδιαφέρονται για το αμυντικό ριμπάουντ.

Όλα ξεκίνησαν από το πίσω μέρος του γηπέδου, για να φτάσουν μπροστά, όπου οι «ερυθρόλευκοι» επέδειξαν σύνεση και ψυχραιμία. Ποικιλία και αν κάποιος ανακάτεψε την Χίμκι, ήταν ο Βεζένκοφ. Αμφιβάλω αν τον περίμεναν, αλλά καμία σημασία δεν έχει. Το + 10 του ημίχρονου ήταν ξεκάθαρη απόδειξη ότι το να ‘χεις 12/18 δίποντα είναι πολύ από το 6/18 τριπόντων των Ρώσων.

Και η ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία της ομάδας σε αυτό το ματς, ήταν, ότι στην τρίτη περίοδο όπου αναμενόταν η ρωσική αντεπίθεση, στο επιμέρους σκορ η ήττα ήρθε με μόλις έναν πόντο διαφορά. Όλα ήταν ιδανικά δηλαδή για να μπει στην τελική ευθεία ο Ολυμπιακός και να αρπάξει το ροζ φύλλο από την Μόσχα. Και το έκανε τόσο απλά. Έμειναν στους 66 πόντους οι παίκτες του Μπαρτζώκα, τους έβλεπες να τσακώνονται για το ποιος θα καλύψει ποιον στην άμυνα. Τραγικό βράδυ για μια ομάδα που θα εμφανιστεί –λογικά- καλύτερη στο εγγύς μέλλον.

Δε θα πάψω να πιστεύω ότι χρειάζεται έξτρα αθλητικότητα στην ρακέτα. Και το γράφω και σήμερα (ευκαιρία είναι) μετά την σπουδαία εμφάνιση σχεδόν όλων (φοβερός και ο Στρέλνιεκς). Όμως ο δρόμος για να βγεις από την… ζούγκλα είναι μακρύς και με άπειρες παγίδες. Αριθμητικά η ομάδα δε μου αρέσει, αλλά μέχρι εκεί. Υπάρχουν διοίκηση και προπονητής να πάρουν αποφάσεις. Κλείνω όπως ξεκίνησα και θα βαρεθείτε να το διαβάζετε!

Πανηγυράκια και μεγαλοστομίες προηγούμενων χρόνων καλύτερα να αποφεύγονται. Κάθε σεζόν το ίδιο γίνεται και μόλις πάει να μπει η άνοιξη στραβώνουν όλα. Οπότε, ψυχραιμία, υγεία και θετική ενέργεια. Τίποτ’ άλλο. Τα λέμε μετά την Μπασκόνια…

ΥΓ. Το να ανοίγεις ομπρέλες σε κλειστό χώρο είναι γρουσουζιά. Όταν τα ‘λεγε ο μεγάλος Γιάννης Ιωαννίδης, κάποιοι κορόιδευαν. Οι Ρώσοι πλέον το ξέρουν…