Για τον υπεραθλητή Greek Freak ή για τον άνθρωπο Γιάννη Αντετοκούνμπο; Πάει καιρός που σκέφτομαι ότι θέλω να ασχοληθώ με τις δηλώσεις που έκανε ο MVP του 2019 (και οσονούπω και του 2020) σχετικά με τον φόβο που είχε σε καθημερινή, μόνιμη βάση μεγαλώνοντας στην Ελλάδα. Για τον ρατσισμό που δήλωσε ότι υπάρχει σε γειτονιές της Αθήνας. Για όσα ακολούθησαν, από τα χιλιάδες μηνύματα εναντίον του στα social media, μέχρι τον οχετό του καθηγητή που κάποιοι είχαν τοποθετήσει ως υπεύθυνο διδασκαλίας σε δομή μεταναστών. Για τον ελέφαντα στο δωμάτιο που προσπαθούμε να αγνοούμε. Τι άλλο να πεις που δεν έχει ειπωθεί, τι άλλο να γράψεις που δεν έχει γραφτεί;

Έπειτα, παρακολούθησα τη "φασαρία" που έγινε το τελευταίο διάστημα όσο οι Μπακς έπαιζαν άσχημο μπάσκετ, έχαναν στη "φούσκα" του Ορλάντο, μια "φασαρία" που ξέφυγε από κάθε όριο μετά από την ήττα τους στο πρώτο παιχνίδι της σειράς με τους Ορλάντο Μάτζικ. Γούρλωσα τα μάτια μου με σχόλια επαγγελματιών αθλητών, έμεινα άναυδος από την ισοπέδωση και τον χλευασμό της ομάδας που είχε το καλύτερο ρεκόρ σε όλο το ΝΒΑ την τελευταία διετία, πολλές φορές είναι εύκολο να αντιληφθείς τι συναισθήματα κρύβονται πίσω από μια ατάκα. Και δεν μιλάω μόνο για τη ζήλια.

Ξέρετε, άλλο πράγμα η κριτική όπως αυτή που έκανε ο Στέφανος Μακρής εδώ, στο Sport24.gr (με την οποία διαφώνησα, όπως διαφωνώ σε πολλά με τον καλό μου φίλο, αλλά ΠΑΝΤΑ σε μπασκετικά πλαίσια) και άλλο η ειρωνία, η προσβολή, η ασέβεια. Δυστυχώς όμως στην εποχή που ζούμε αυτή είναι η πραγματικότητα, η ατμόσφαιρα είναι και θα συνεχίσει να είναι τοξική, ακόμη κι όταν μιλάμε για τον αθλητισμό, την ψυχαγωγία μας. Φοβερό ε;

ΦΙΛΕ, ΕΙΣΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ

Υπάρχουν κατηγορίες hater. Ο ανώνυμος του διαδικτύου που έχει δέκα λογαριασμούς και φτύνει μίσος προς κάθε κατεύθυνση, ο επώνυμος των social media που είτε τα ξέρει όλα, είτε εκδικείται όποιον δεν λέει αυτά που εκείνος θέλει να ακούσει, υπάρχει κι ο επαγγελματίας αθλητής που ειρωνεύεται τον MVP του ΝΒΑ. Τον πολυτιμότερο παίκτη της Λίγκας τα τελευταία δύο χρόνια. Διάβασα απίθανα σχόλια μετά από το Game 1 . Κάποιος έγραψε πως " δεν μπορώ να τον βλέπω, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τρέχει και να καρφώνει". Όταν το γράφει αυτό ένας οπαδός, δεν θα ασχοληθείς. Όταν το γράφει ένας μπασκετμπολίστας, όποια κι αν είναι ή ήταν η καριέρα του, τότε υπάρχει πρόβλημα. Σοβαρό.

Δικαίωμά σου είναι να πιστεύεις ό,τι θέλεις, όταν όμως έχεις γνώση του αθλήματος και λες ότι ο Αντετοκούνμπο τρέχει και καρφώνει, είσαι άσχετος και επικίνδυνος. Άλλο να προτιμάς το στυλ του ΛεΜπρόν Τζέιμς, του Κέβιν Ντουράντ, του Στεφ Κάρι, του Τζέιμς Χάρντεν, του Λούκα Ντόντσιτς (περί ορέξεως, άλλωστε εγώ λατρεύω τον Ράσελ Γουέστμπρουκ των δεδομένων αδυναμιών, αγωνιστικών και πνευματικών) κι άλλο να λες ότι ο Αντετοκούνμπο τρέχει και καρφώνει. Όχι, δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζεις και όχι, δεν έχεις δει άλλον να το κάνει σε αυτόν τον βαθμό, με τέτοια κυριαρχία, με τέτοια αρμονία κινήσεων, με τόση συνέπεια, ένταση και αποφασιστικότητα. Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει, να πρέπει να εξηγήσουμε ότι βλέπουμε ένα ταλέντο του επιπέδου και της κυριαρχίας του Σακίλ Ο' Νιλ, έναν υπεραθλητή που παίζει από το ένα έως το πέντε, έναν one-of-a-kind μπασκετμπολίστα που διαρκώς βελτιώνεται και είναι το απόλυτο παράδειγμα για κάθε παιδί που ονειρεύεται να κάνει καριέρα στον αθλητισμό.

Κάποτε πανηγυρίζαμε όταν οι Έλληνες έπαιζαν στον garbage time και έβαζαν ένα καλάθι. Τώρα ζητάμε από τον Αντετοκούνμπο να γίνει Κέβιν Ντουράντ, να σκοράρει από παντού και να ξεχάσει ότι είναι ένα κράμα Μάτζικ Τζόνσον - Σακίλ Ο' Νιλ. Του ζητάμε να σουτάρει τρίποντα και να σταματήσει να περνάει τον αντίπαλό του από πάνω, από δεξιά κι αριστερά σαν να μην υπάρχει. Του λέμε να ξεχάσει το πλεονέκτημά του και να κάνει κάτι άλλο γιατί... έτσι. Μπορείτε να διαφωνήσετε όσο θέλετε, η ουσία δεν αλλάζει και η ουσία είναι ότι πολύ συχνά ο μέσος Έλληνας οπαδός ζει για να κριτικάρει, δεν απολαμβάνει τον αθλητισμό, δεν δίνει στους αθλητές το credit που αξίζουν, δεν εκτιμά, δεν θαυμάζει και εσχάτως δεν τους αποδέχεται. Ειδικά στην περίπτωση του Γιάννη, αυτό γίνεται όλο και πιο έντονο.

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΜΠΑΚΣ;

Η εικόνα των Μπακς στη "φούσκα" δεν ήταν καλή, μέχρι και το Game 1 της σειράς με τους Μάτζικ. Τα Ελάφια είναι ομάδα που πρέπει να έχει καλό momentum για κυριαρχήσει, διότι δεν είναι ούτε η καλύτερη στο πέντε εναντίον πέντε, ούτε η πιο έμπειρη, ούτε η πιο γεμάτη. Είναι όμως μια contender που στην καλή της περίοδο της δεν έχει αντίπαλο. Η διακοπή εξαιτίας της πανδημίας διέλυσε την ταχύτητά της και η επανεκκίνηση δεν εξελίχθηκε όπως θα ήθελαν ο Μάικ Μπουντενχόλζερ και -κυρίως- ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Υπάρχουν όμως εξηγήσεις για την εικόνα που είδαμε μέχρι το πρώτο παιχνίδι με το Ορλάντο.

Οι Μπακς χαλάρωσαν, γνωρίζοντας ότι σε ουδέτερο έδαφος δεν έχουν καμία σημασία τα ρεκόρ νικών-ηττών. Από τη στιγμή που δεν διακυβεύονταν αβαντάζ έδρας, από τη στιγμή που όλοι οι αγώνες θα γίνονταν στη Disney World μέχρι και τον τελευταίο τελικό του Οκτωβρίου, το σημαντικότερο που υπήρχε στο μυαλό τους ήταν να βγουν αλώβητοι από την οκτάδα των αγώνων της κανονικής περιόδου. Ήθελαν να μπουν στα playoffs υγιείς, χωρίς απώλειες, δεν έβαζαν τα κορμιά τους στις μάχες (πλην Αντετοκούνμπο και ελαχίστων εξαιρέσεων), έκαναν αγγαρεία και αυτό, εκτός από το γεγονός ότι δεν τους βοήθησε να βρουν ρυθμό και στις δύο άκρες του παρκέ, "χάλασε" το μυαλό τους.

Όταν βλέπεις μια ομάδα με ποσοστό επιτυχίας το 80% να χάνει δύο, τρία, τέσσερα ματς, καταλαβαίνεις ότι κάτι έχει αλλάξει στην ψυχολογία της. Φάνηκε από τα νεύρα του Μπρουκ Λόπεζ που κοπάνησε μια καρέκλα στο Game 1 και άλλη μία στο Game 3 . Φάνηκε από τη γκρίνια του Γιάννη, δικαιολογημένη κατά την άποψή μου, στους διαιτητές για τον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετώπιζαν. Δεν τον προφύλαξαν σε αρκετά ματς, τα χέρια του έχουν γεμίσει σημάδια, το είπε και ο ίδιος μετά από τον καυγά με τον Μόριτζ Βάγκνερ πως πολλά γεγονότα συσσωρεύθηκαν στο μυαλό του, πολλές φάσεις στις οποίες οι αντίπαλοι ήθελαν να τον πονέσουν και όχι να τον μαρκάρουν. Ακόμη κι έτσι, δεν υπήρχε λόγος για ακραίες αντιδράσεις και πικρόχολα σχόλια, ούτε για τον Γιάννη, ούτε για την παρέα του. Οι Μπακς δεν έγιναν ξαφνικά ομαδούλα, ήταν elite ομάδα και παραμένουν τέτοια.

Είναι δεδομένο ότι στο σετ παιχνίδι δεν είναι οι κορυφαίοι στο ΝΒΑ. Μετά όμως από το δεύτερο και το τρίτο ματς της σειράς με τους Μάτζικ, αρχίζουν να αισθάνονται ξανά δυνατοί. Θα χρειαστούν μερικά παιχνίδια ακόμη για να ανακτήσουν την αυτοπεποίθησή τους και θα είναι όμως μια χαρά πηγαίνοντας στο ματσάρισμα με τους Μαϊάμι Χιτ. Προς το παρόν το Ορλάντο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον Αντετοκούνμπο. Όταν του δίνει χώρο, ο Γιάννης περνάει τους πάντες. Όταν του στήνουν τοίχο στη ρακέτα, εκείνος βρίσκει τον ελεύθερο συμπαίκτη, τον Κόνατον, τον Κόρβερ, τον Λόπεζ. Αν είσαι αντίπαλος των Μπακς πρέπει απλώς να διαλέξεις το φάρμακο που θα πιεις και να ρισκάρεις. Οι Μάτζικ δεν είναι αρκετά ταλαντούχοι για κάτι περισσότερο από μια νίκη σε αυτή τη σειρά, δεν έχουν κορμιά με τις απουσίες των Κάρτερ-Γουίλιαμς, Άιζακ, Γκόρντον, Μπάμπα και απλώς βοηθούν το Μιλγουόκι εν όψει της συνέχειας.

ΤΟ ΠΑΡΑΣΗΜΟ ΤΟΥ ΜΙΝΤΛΕΤΟΝ ΚΙ Ο ΒΟΥΤΣΕΒΙΤΣ

Δύο σημαντικά θέματα στη διάρκεια της σειράς με τους Μάτζικ είναι η εικόνα του Κρις Μίντλετον και εκείνη του Νίκολα Βούτσεβιτς. Ο Khash ήταν κακός στα δύο πρώτα ματς, δεν μπορεί ένας παίκτης των 180 εκατομμυρίων να έχει 16 πόντους από 5/20 σουτ και δέκα ασίστ για οκτώ λάθη. Το ένα δεδομένο είναι ότι στο τρίτο ματς ο Μπουντενχόλζερ του έδωσε τη μπάλα και ο Μίντλετον βρήκε το χέρι του. Το δεύτερο δεδομένο είναι ότι ακόμη και στις κακές βραδιές του, κερδίζει. Κερδίζει γιατί δεν είναι βεντέτα, δεν θα γκρινιάξει για τις λίγες επιθέσεις που θα εκτελέσει, θα συνεχίσει να παλεύει στην άμυνα, δεν θα γίνει τοξικός στα αποδυτήρια. Σε κάποιους αυτά ακούγονται αστεία. Δεν είναι.

Με τον πρώτο αγώνα να έχει χαθεί, ο Μίντλετον πήγε στον πάγκο και ο Γιάννης κατευθείαν του φώναξε, του έκλεισε το μάτι και τον είδε να κάνει το ίδιο. Ούτε φωνές, ούτε υπερβολές, ούτε κλωτσιές σε αντικείμενα. Στη συνέχεια των playoffs οι Μπακς θα τον χρειαστούν και ο Μίντλετον θα πρέπει να λειτουργήσει πια ως δεύτερη επιλογή πίσω από τον Αντετοκούνμπο. Ακόμη κι αν δεν έχει βρει έως τα ημιτελικά με τους Μαϊάμι Χιτ το χέρι του, θα είναι ήρεμος διότι βρίσκεται σε ένα περιβάλλον στο οποίο όλοι έχουν έναν στόχο και δεν σκέφτονται τίποτα λιγότερο από αυτόν.

Ο Νίκολα Βούτσεβιτς, από την άλλη, έχει κάνει εκπληκτικές εμφανίσεις, σκοράρει με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο, είτε σε πικ-εν-ποπ καταστάσεις, είτε με σουτάκια από μέση απόσταση, είτε με ρολαρίσματα στο λόου-ποστ, είναι ένας σπουδαίος σκόρερ και έχει εκθέσει τον Μπρουκ Λόπεζ που δεν μπορεί να τον ακολουθήσει μακριά από το καλάθι. Στη ρακέτα είναι σπουδαίος όταν ο Γιάννης στέλνει παίκτη πάνω του, να κυνηγήσει όμως στο τρίποντο δεν μπορεί. Κι επειδή στα playoffs επιβιώνει όποιος προσαρμόζεται γρηγορότερα στις απαιτήσεις, ο Μπουντενχόλζερ άλλαξε την άμυνά του στο τρίτο παιχνίδι και έστειλε αρκετές φορές τον Γιάννη στον Μαυροβούνιο. Ο Αντετοκούνμπο τον έσπρωξε, έβαλε το μακρύ του χέρι για να "χαλάσει" πάσες με deflections, προσπάθησε να τον παίξει από μπροστά, δεν τον περίμενε, έγινε επιθετικός και αρκετές φορές τα κατάφερε.

Ο Αντεμπάγιο δεν είναι τέτοιος ψηλός, είναι βέβαια κι εκείνος σπουδαίος και εξαιρετικός σχεδόν σε κάθε τομέα του παιχνιδιού, όμως οι Μπακς σίγουρα θα τον προτιμούσαν από τον Βούτσεβιτς σε ένα ματς τίτλου. Περισσότερο θα πρέπει να ανησυχούν τα Ελάφια για τον Μαρκ Γκασόλ, που είναι πιθανό να συναντήσουν στους τελικούς της Ανατολικής Περιφέρειας.

Η "ΦΟΥΣΚΑ" ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ

Δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις συνθήκες υπό τις οποίες διεξάγονται τα playoffs. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Γιάννης, για παράδειγμα, βρίσκεται μακριά από τον νεογέννητο γιο του εδώ και πολλές εβδομάδες. Πρέπει να αντιλαμβανόμαστε ότι όση πολυτέλεια κι αν απολαμβάνουν οι NBAers, το γεγονός ότι ζουν απομονωμένοι, μακριά από τις οικογένειές τους, είναι ένα σημαντικό πρόβλημα για την ψυχική τους υγεία και την πνευματική τους διαύγεια. Το θετικό είναι ότι θα δουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα από το ξεκίνημα του δεύτερου γύρου, στοιχείο που μπορεί να λύσει πολλά προβλήματα. Γι' αυτό δεν χρειάζονται ακραίες απόψεις για μια κουτουλιά, για μια σπασμένη καρέκλα, για έντονες αντιδράσεις. Είναι προφανώς επαγγελματίες, είναι όμως και άνθρωποι.

Το σημαντικό από εδώ και στο εξής είναι για τους Μπακς να δείξουν συνέπεια στο πίσω μέρος του γηπέδου. Κι όταν μιλάμε για συνέπεια, εννοούμε πως δεν πρέπει να αφήνουν τον αντίπαλό τους να έχει 14/20 τρίποντα σε 18 λεπτά, όπως έκανε το Ορλάντο στο κλείσιμο του τρίτου αγώνα. Όταν είναι καλοί στην άμυνα, όταν πιέζουν τη μπάλα, όταν δίνουν βοήθειες στη ρακέτα και κόβουν πάσες, όταν οδηγούν κορμιά πάνω στους Αντετοκούνμπο - Λόπεζ και βγαίνουν στον αιφνιδιασμό, είναι ανίκητοι. Στην επίθεση πρέπει να αναγκάσουν τους αντιπάλους τους να μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν πως θέλουν να δεχθούν καλάθι. Θα αφήσουν τον Γιάννη στο ένας εναντίον ενός να κυριαρχήσει ή θα κλείσουν τη ρακέτα και θα επιτρέψουν τα περιφερειακά σουτ; Οι Μάτζικ δεν έχουν έχουν το ταλέντο για να βγάλουν... άκρη με αυτό το ζήτημα και όσο μαχητικοί κι αν είναι, θα γυρίσουν σύντομα στο σπίτι τους.

Η επόμενη αποστολή θα είναι το Μαϊάμι. Οι Χιτ του σπουδαίου Γκόραν Ντράγκιτς, του ηγέτη Τζίμι Μπάτλερ, των καταπληκτικών σουτέρ Ρόμπινσον - Χίρο, του πληθωρικού Μπαμ Αντεμπάγιο, των σκληρών και έμπειρων Κράουντερ - Ιγκουοντάλα και του Κέλι Ολίνικ που έχω την εντύπωση ότι θα είναι πολύ επικίνδυνος καθώς μπορεί να λειτουργήσει με έναν τρόπο ανάλογο του Βούτσεβιτς. Δεν ματσάρουν καλά με τους Χιτ οι Μπακς, γι' αυτό και πρέπει στα επόμενα δύο παιχνίδια με τους Μάτζικ ο Μπλέντσο κι ο Μίντλετον να πάνε μερικά βήματα προς τα εμπρός. Ίσως μάλιστα ο Μπλέντσο να είναι αν όχι σημαντικότερος, εξίσου σημαντικός απέναντι στο Μαϊάμι, κυρίως αμυντικά. Οι Μπακς δεν έχουν Ντράγκιτς και επειδή δεν έχουν Ντράγκιτς, πρέπει να προσπαθήσουν να "σβήσουν" αυτό το πλεονέκτημα των αντιπάλων τους.

Υ.Γ.: Σε χιλιάδες αγώνες playoffs στην ιστορία του ΝΒΑ, μιας Λίγκας με ηλικία επτά δεκαετιών, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έγινε χθες βράδυ ο μοναδικός που έγραψε +35 πόντους, +10 ριμπάουντ και +85% ποσοστό ευστοχίας σε ένα ματς. Δεν το έκαναν ο Καρίμ, ο Ράσελ, ο Σακ, ο Ολάζουον, δεν το έκανε κανείς πριν από εκείνον. Συμφωνώ πως κάποια στατιστικά ρεκόρ είναι από υπερβολικά έως... ενοχλητικά, το συγκεκριμένο όμως είναι κάτι που ξεπερνά τα όρια του σπουδαίου.

Υ.Γ.1: Το τραγούδι δεν μπήκε τυχαία, κ. Γιάννη Φιλέρη.