Στην εποχή του κορονοϊού , όλα μοιάζουν δύσκολα. Επί της ουσίας όμως, πόσο πραγματικά άλλαξε η καθημερινότητά μας και όσο χειρότερη έγινε; Ο Σπύρος Καβαλιεράτος έγραψε για τη ρουτίνα του αθλητικού συντάκτη , μεγάλο ποσοστό εργαζόμενων δουλεύει πλέον από το σπίτι, οι μετακινήσεις έχουν ελαχιστοποιηθεί και αυτές (πρέπει να) γίνονται για είδη πρώτης ανάγκης, η κατάσταση δεν θυμίζει πόλεμο όπως λένε κάποιοι και σίγουρα δεν ήρθε το τέλος. Το #ΜΕΝΟΥΜΕΣΠΙΤΙ ακούγεται σαν βασανιστήριο για αρκετό κόσμο, αλλά μεταξύ μας τώρα, ας χαλαρώσουμε λίγο και ας είμαστε λίγο πιο ψύχραιμοι στις αντιδράσεις μας.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τέσσερις τοίχους γύρω τους όταν κοιμούνται, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στο δρόμο χειμώνα-καλοκαίρι, υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά για ένα πιάτο φαγητό, ποιοι είμαστε εμείς που θα πούμε " βαρέθηκα μέσα"; Η καραντίνα δεν θα τελειώσει στις αρχές Απριλίου, θα συνεχιστεί για αρκετές ακόμη εβδομάδες και πρέπει ο κάθε ένας από εμάς να προσαρμοστεί σε αυτά τα δεδομένα, να ακολουθήσει τις οδηγίες των αρχών και να συμμορφωθεί. Είναι εξοργιστικό να βλέπεις ένα πάρκο γεμάτο το μεσημέρι του Σαββάτου, παιδιά να παίζουν σε ομάδες, τη ροή των αυτοκινήτων να θυμίζει πρωί καθημερινής και τον κόσμο να λέει " κουράστηκα στο σπίτι, ας έρθουν να μου κόψουν πρόστιμο". Τέτοιες συμπεριφορές δεν δείχνουν... μαγκιά, αλλά ανοησία και σίγουρα θα πρέπει να τιμωρούνται. Μείνετε στο σπίτι σας, βγείτε στο μπαλκόνι σας (το ξέρετε οτι στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν υπάρχουν μπαλκόνια;) και οι επιλογές για να περάσετε αυτό το διάστημα, σε περίπτωση που δεν εργάζεστε, είναι αμέτρητες.

Κι αν πριν προκύψει αυτή η κατάσταση σκεφτόσασταν να υιοθετήσετε ένα ζωάκι, τώρα είναι η στιγμή για να το κάνετε και να το σώσετε, αν και στην πράξη αυτό θα σας σώσει με την παρέα που θα σας κρατήσει. Δυστυχώς τα αδέσποτα έχουν αφεθεί στη μοίρα τους, ακόμη και τα περιστέρια μπαίνουν σε σπίτια για να βρουν τροφή. Μια αλυσίδα είναι η φύση, μια αλυσίδα η αντοχή της οποίας ήδη δοκιμάζεται και θα δοκιμαστεί ακόμη περισσότερο τους επόμενους μήνες.

Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ

Υπάρχουν πολλά θετικά που έχουν προκύψει στη διάρκεια αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης, αυτής της πανδημίας. Η αθλητική κοινότητα έχει βγει μπροστά για να προσφέρει οικονομική στήριξη σε ανθρώπους που την έχουν ανάγκη, δισεκατομμυριούχοι κάνουν δωρεές σε νοσοκομεία και εθνικά συστήματα υγείας, εταιρείες τηλεφωνίας προσφέρουν δωρεάν δεδομένα, μουσεία, εκθέσεις, θέατρα απ' όλο τον κόσμο μπορεί να τα επισκεφθεί πλέον κάποιος εικονικά μέσω διαδικτύου, υπάρχουν εκατοντάδες επιλογές για να περάσει κάποιος την ώρα του εποικοδομητικά. Αυτό που εγώ προτείνω είναι να εγγραφείτε στο NBA League Pass, το οποίο προσφέρεται ΔΩΡΕΑΝ αυτό το διάστημα, έχει όλους τους αγώνες της φετινής σεζόν σε υψηλή ανάλυση εικόνας και ήχου και κάθε βράδυ μεταδίδει ένα ιστορικό παιχνίδι.

Το βράδυ του Σαββάτου, τα ξημερώματα της Κυριακής αν προτιμάτε, το NBA League Pass έβγαλε από την βιβλιοθήκη του το Νικς - Μπουλς του 1995. Το πέμπτο ματς του Μάικλ Τζόρνταν που μόλις είχε επιστρέψει στη Λίγκα, δεν ήταν σε καλή αγωνιστική, ήταν όμως σε ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΗ πνευματική και φυσική κατάσταση.

" Είναι τελειωμένος" έλεγαν τότε, " η ομάδα έχει περάσει στα σίγουρα χέρια του νέου ηγέτη της, του Σκότι Πίπεν" έγραφαν οι εφημερίδες. Σε τέσσερις αγώνες αμέσως μετά από το " I'M BACK" ο Τζόρνταν είχε 24.8 πόντους ανά 39 λεπτά συμμετοχής, αλλά με 39.4% στα σουτ και 10% στο τρίποντο, 4.3 ριμπάουντ, 4.8 ασίστ, 2.8 κλεψίματα και μόλις 1.3 λάθη. Δεν έμοιαζε με κοφτερό μαχαίρι, όμως ο αγώνας με τους Νικς στο αγαπημένο του Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν ήταν η ευκαιρία που χρειαζόταν όχι για να αποδείξει κάτι, δεν τον ενδιέφερε αυτό, αλλά για να ξεμπουκώσει και να βρει τα πατήματά του.

Παρακολούθησα σαν μικρό παιδί, με τρομερή λαχτάρα τον αγώνα στο NBA TV και 25 χρόνια μετά από εκείνη τη βραδιά της 28ης Μαρτίου του 1995 νοστάλγησα τη χρυσή δεκαετία του '90. Ντέρεκ Χάρπερ, Τζον Σταρκς, Τσαρλς Όουκλι, Άντονι Μέισον, Πάτρικ Γιούιν από τη μία, Μπι Τζέι Άρμστρονγκ, Μάικλ Τζόρνταν, Σκότι Πίπεν, Τόνι Κούκοτς, Λουκ Λόνγκλι, Στιβ Κερ, Μπιλ Ουένινγκτον από την άλλη σε μια πολύ σκληρή μάχη στην οποία υπήρχε ένας πρωταγωνιστής και πολλοί κομπάρσοι. Ο MJ έβαλε 20 στην πρώτη περίοδο, το κοινό παραλληρούσε, οι Νικς του έστελναν συνεχώς δεύτερο παίκτη και εκείνος περνούσε τα double-teams σαν να μην υπάρχουν. Η άμυνα των γηπεδούχων ήταν άψογη, όχι όμως για τον Τζόρνταν που αστοχούσε μόνο όταν δεν πατούσε εκείνος καλά. Πήγαινε συνεχώς στο χαμηλό ποστ, "δεν έβλεπε" αυτόν που βρισκόταν απέναντί του σε καταστάσεις απομόνωσης, τελείωσε τον αγώνα με 55 πόντους από 18/33 δίποντα, 3/4 τρίποντα, 10/11 βολές, τέσσερα ριμπάουντ, δύο ασίστ (η δεύτερη ήταν στο νικητήριο κάρφωμα του Ουένινγκτον στο φινάλε), ένα κλέψιμο και μόλις δύο λάθη.

Τον είχαν ξεγράψει, τον είχαν υποτιμήσει (ποιον, τον Τζόρνταν, τον Θεό του μπάσκετ!) και τον θεωρούσαν πλέον θνητό. Εκείνος δεν είχε κανένα πρόβλημα να ακούει και να διαβάζει κουταμάρες, η αυτοπεποίθησή του ήταν ασύγκριτη, το κορμί και το πνεύμα του βρίσκονταν στο ζενίθ και όσο κι αν οι σκληροί Νικς αυτού του μπελά που λεγόταν Τζον Σταρκ είχαν στόχο να τον λυγίσουν, αυτός στεκόταν όρθιος.

Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

Δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει άλλος σαν τον Μάικλ Τζόρνταν, όχι μόνο στο μπάσκετ, στον αθλητισμό γενικότερα. Ξέρω, αυτή είναι μια εντελώς υποκειμενική άποψη και κάθε φίλος των σπορ έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον δικό του κορυφαίο. Κάποιος θα πει τον Πελέ, τον Μαραντόνα ή τον Μέσι. Κάποιος άλλος θα επιλέξει τον ΛεΜπρόν Τζέιμς ή τον Μάτζικ Τζόνσον, κάποιος θα πάει με το μέρος του Μοχάμεντ Άλι ή του Γιουσέιν Μπολτ, προφανώς και δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις έναν και να τον βάλεις στην κορυφή. Ο Τζόρνταν τα είχε όλα. Ήταν το απόλυτο τέρας, ένα ρομπότ που θαρρείς πως δημιουργήθηκε σε εργαστήριο, ο τύπος που αψήφισε την βαρύτητα, έκανε τη μπαλα προέκταση του χεριού του, είχε χίλιους τρόπους για να επιτεθεί και έφαγε το περισσότερο ξύλο από κάθε άλλον ακριβώς επειδή έμοιαζε να έχει κατέβει από άλλο πλανήτη. Το να βλέπεις αγώνες του μετά από 18, 20, 25, 35 χρόνια είναι μια φοβερή εμπειρία, είναι σαν να παρακολουθείς ποίηση σε κίνηση, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφεί το μεγαλείο του.

Κι ακόμη κι αν υπάρξει κάποιος που θα πει " για εμένα δεν υπάρχει ΕΝΑΣ κορυφαίος", θα έχει δίκιο. Σκεφτείτε πόσους σπουδαίους έχουμε δει τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Είναι δεκάδες. Από το μπάσκετ των Τζόρνταν, Ο' Νιλ, Ολάζουον, Μπράιαντ, Τζέιμς, Ντουράντ, Λέοναρντ, Κάρι, Ντάνκαν, μέχρι το ποδόσφαιρο του Μέσι και του Ρονάλντο. Από το τένις των Φέντερερ - Ναδάλ - Τζόκοβιτς, μέχρι την Φόρμουλα 1 του Σουμάχερ, του Χάκινεν, του Φέτελ και του Χάμιλτον. Από τον στίβο του Μπολτ, μέχρι την κολύμβηση του Φελπς και από τη Σερίνα Γουίλιαμς μέχρι τον Τάιγκερ Γουντς ή τους Έλληνες Σπανούλη, Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Πετρούνια, Τσιτσιπά, Αντετοκούνμπο, τη γενιά του ποδοσφαίρου του 2004 και μια ντουζίνα ακόμη μεγάλους.

Μένουμε σπίτι, "βουτάμε" στο παρελθόν, ονειρευόμαστε το μέλλον. Όλα θα πανε καλά, αρκεί να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα για να βγούμε από αυτή τη δύσκολη περίοδο καλύτεροι άνθρωποι.