Θυμάμαι σαν χθες τη στιγμή που ανακάλυψα στο Twitter τι γινόταν στη Γουχάν, στα μέσα του περασμένου Ιανουαρίου όταν ήμουν στο Παρίσι για τον αγώνα των Μπακς με τους Χόρνετς. Θυμάμαι λίγες μέρες μετά να μιλάω με τον Μάνο Μανουσέλη που είχε γυρίσει στην Ελλάδα για την παράνοια και το πανδαιμόνιο που επικρατούσαν στην Κίνα . " Πιστεύω πως στις αρχές Μαρτίου όλοι οι ξένοι της CBA θα είναι διαθέσιμοι για να έρθουν στην Ευρώπη" μου έλεγε ο προπονητής των Σανγκάη Σαρκς και τελικά οχι μόνο δεν ήρθαν αστέρες στη EuroLeague, αλλά η πανδημία εξαπλώθηκε με ασύλληπτη ραγδαιότητα σε κάθε μέρος του πλανήτη ενώ η Κίνα "καθάριζε" από τον κορονοϊό μέσα σε τρεις μήνες.

Τι αφήνει πίσω του ο COVID-19; Καμμένη γη, θλίψη, στενοχώρια, λαούς με τεράστιες πληγές, χώρες με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, την οικονομία στο ναδίρ, την ανεργία στο ζενίτ και όλα αυτά το 2020 που η επιστήμη έχει εξελιχθεί στον υπερθετικό βαθμό αλλά δεν μπορεί ακόμη να αντιμετωπίσει καταστάσεις σαν αυτή που ζούμε και στην Ελλάδα τις τελευταίες εβδομάδες.

Το Sport24.gr όχι μόνο δεν έχει κατεβάσει ρολά, αλλά συνεχίζει σε καθημερινή βάση να δουλεύει σε υψηλές στροφές. Η ειδησεογραφία δεν έχει περιοριστεί, σίγουρα έχει αλλάξει ύφος και χαρακτήρα, περισσότερο ασχολούμαστε πλέον με τις προεκτάσεις της πανδημίας και πολύ λιγότερο με το αγωνιστικό σκέλος των σπορ. Ουδείς γνωρίζει πως και πότε θα επιστρέψουμε σε κάποιου είδους κανονικότητα, ουδείς γνωρίζει αν μέσα στο 2020 θα δούμε κόσμο στα γήπεδα, ουδείς μπορεί να εκτιμήσει πως θα εξελιχθεί η κατάσταση για παράδειγμα στις ΗΠΑ όπου οι μεγάλες Λίγκες και οι άνθρωποι που παίρνουν τις αποφάσεις παρακολουθούν ανήμποροι να προσφέρουν ενημέρωση για το μέλλον των πρωταθλημάτων τους. Την ώρα που το ΝΒΑ ονειρεύεται να ολοκληρώσει τη σεζόν 2019/20 τον Σεπτέμβριο και το UFC ετοιμάζεται να μετακομίσει σε ιδιωτικό νησί (!) για να συνεχίσει το πρόγραμμά του , ο Ντόναλντ Τραμπ έχει χάσει κάθε έλεγχο και το να συζητά κανείς για αθλητισμό μοιάζει ουτοπικό έως και ανόητο.

Στα δικά μας μέρη η κατάσταση είναι σίγουρα καλύτερη. Η ελληνική κυβέρνηση αντιμετώπισε γρήγορα την πανδημία και πήρε μέτρα που την φρέναραν, κάθε μέρα που περνάει μας φέρνει πιο κοντά στην επιστροφή στην καθημερινότητα που είχαμε συνηθίσει, κάθε μέρα όμως μας βάζει και πιο βαθιά στις σκέψεις, τους προβληματισμούς, την ανησυχία για την επόμενη μέρα. Πως θα είναι αυτή η επόμενη μέρα; Πως θα επιβιώσει μια χώρα που στηρίζεται στον τουρισμό τους καλοκαιρινούς μήνες και θα έχει φέτος ζημιές δισεκατομμυρίων ευρώ; Πόσα και πόσο σκληρά μέτρα θα βαρύνουν ξανά τις πλάτες μας και τι διάστημα θα χρειαστεί για να ισορροπησουμε από αυτή την καταστροφή;

Η ΒΙΑΣΥΝΗ ΤΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΚΑΙ Η ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑ

Παρακολούθησα τις προηγούμενες μέρες τις επαφές του ΕΣΑΚΕ με τις ομάδες της Basket League και παραξευνεύθηκα από την ομόφωνη απόφαση των 14 συμμετεχόντων στο ελληνικό πρωτάθλημα για την οριστική διακοπή του και για την παύλα που θα μπει στη σεζόν. Σκέφτηκα πως αυτή ήταν η σωστή απόφαση, το σημαντικότερο τούτη την ώρα είναι η ασφάλεια και η υγεία όλων μας και γι' αυτόν τον στόχο δεν θα πρέπει να γίνονται "εκπτώσεις". Από την άλλη, όμως, θεωρώ πως δεν υπήρχε λόγος για τόση βιασύνη από τη στιγμή που στα τέλη Μαΐου, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο τα πράγματα ίσως είναι καλύτερα. Η UEFA αντιδρά στις κινήσεις συγκεκριμένων πρωταθλημάτων να γράψουν τόσο νωρίς τον επίλογο της χρονιάς, ο ΕΣΑΚΕ και οι ομάδες του δεν μπήκαν ποτέ στη διαδικασία της υπομονής και της ψυχραιμίας. Και αυτό δείχνει, μεταξύ πολλών άλλων, την προχειρότητα με την οποία διεξάγεται εδώ και πολλά χρόνια η Α1.

Δεν είναι η ιδανική ώρα για να καταγράψουμε τα κακώς κείμενα, τα λάθη και τις επιπολαιότητες που έγιναν στο παρελθόν και ίσως και να μην έχει πλέον νόημα μια τέτοια διαδικασία. Φτάσαμε σε ένα σημείο απο το οποίο δεν υπάρχει γυρισμός. Οι συγκυρίες οδήγησαν όλους μας σε μια πολύ στενάχωρη κατάσταση και τώρα αντιλαμβανόμαστε περισσότερο από ποτέ πόσο σημαντικός ήταν ο αθλητισμός στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας. Δεν ήταν προτεραιότητα για πολλούς, ήταν όμως τα άντα για κάποιους άλλους. Είτε επρόκειτο για το επάγγελμά τους, είτε για το όχημα που τους έβγαζε από τις δυσκολίες και τη ρουτίνα τους, είτε γιατί ήταν απλά η ψυχαγωγία τους.

ΚΑΛΑ ΤΑ ESPORTS, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ... ESPORTS

Ναι, ο αθλητισμός μας λείπει αυτή την περίοδο και μας λείπει πολύ. Πρέπει να χάσεις αυτό που αγαπάς για να το εκτιμήσεις. Το ερώτημα είναι πόσο έτοιμοι είμαστε για να αλλάξουμε, πόσο έξυπνοι είμαστε για να δούμε ότι αυτό που ζούσαμε μέχρι να μας επισκεφθεί ο κορονοϊός ήταν τοξικό, πόσο ρεαλιστές, ειλικρινείς και κυνικοί είμαστε απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Πόσο πραγματικά έτοιμοι είμαστε για να πατήσουμε το restart και μόλις περάσει το κακό να χτίσουμε ξανά από το μηδέν; Πόσο θέλουμε να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος; Θέλουμε; Όλοι θα κάνουμε θυσίες μπαίνοντας στην επόμενη μέρα της ανθρωπότητας, πολλά θα αλλάξουν γύρω μας, οι συνήθειές μας θα τροποποιηθούν, δεν γίνεται ο αθλητισμός να μη μπει στην ίδια συζήτηση, δεν γίνεται όμως και να συνεχίσουμε να περπατάμε ξυπόλητοι σε χωματόδρομο.

Θα πει κάποιος ότι είναι ανούσιο να μιλάμε για αθλητισμό, για πρωταθλητισμό, για συμβόλαια και για οτιδήποτε έχει σχέση με... κανονικότητα. Δεν είναι έτσι όμως. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα επιστρέψουμε σε μια ομαλή ροή πραγμάτων. Μπορεί οι παίκτες να υπογράψουν μικρότερα συμβόλαια, οι χορηγοί να προσφέρουν λιγότερα χρήματα, τα τηλεοπτικά δικαιώματα να συρρικνωθούν, σιγά-σιγά όμως το έδαφος που χάθηκε θα ανακτηθεί και ας είναι ο δρόμος μακρύς και ανηφορικός για πολλά clubs που εχουν υποστεί τεράστιες ζημιές.

Αυτή την περίοδο ο κόσμος έχει περισσότερη ανάγκη από ποτέ τον αθλητισμό για να ξεφύγει από τον ορυμαγδό, τον καταιγισμό των άσχημων ειδήσεων. Είδα 200.000 θεατές να παρακολουθούν ζωντανά το virtual Grand Prix της Φόρμουλα 1 στο YouTube, είδα πολύ κόσμο να περιμένει στο Sport24.gr για να δει μια αναμέτρηση Ελλάδας - Τουρκίας στο PES. Οι εικονικοί αγώνες στα video games προσπαθούν να καλύψουν την ανάγκη του κοινού αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα υποκατάστατο. Όπως και αν το κάνουμε, τα Esports είναι... Esports. Ευτυχώς, βέβαια, που υπάρχουν κι αυτά για να έχουμε με κάτι να ασχοληθούμε.

ΜΙΑ ΚΗΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Δεν θεωρώ πιθανό να υπάρξει πραγματική βελτίωση της κατάστασης για τις επόμενες 4-6 εβδομάδες, δεν νομίζω ότι σε αυτό το διάστημα θα δούμε επίσημους αγώνες και για να είμαι ειλικρινής λιγότερο με ενδιαφέρει αν η EuroLeague θα επανεκκινήσει πριν από τον Ιούνιο από το να υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον σε στέρεες βάσεις και με έναν κοινό στόχο: την ψυχαγωγία του φιλάθλου και την βελτίωση του προϊόντος.

Ξέρω, μπορεί σε πολλούς να ακούγεται ουτοπικό, αλλά έτσι τα αισθάνομαι και έτσι τα γράφω. Θέλω όταν ξεπεραστεί η πανδημία να γίνει μια μεγάλη... κηδεία. Να θάψουμε όλοι μαζί το τσεκούρι του πολέμου, να σβήσουμε το παρελθόν, να ενδιαφερθούμε μόνο για το πως θα βελτιώσουμε το μπάσκετ ( ο Σπυρος Καβαλιεράτος έγραψε σχετικά ), το ποδόσφαιρο, τις συνθήκες στις οποίες δουλεύουν οι αθλητές μας. Να βελτιώσουμε τα γήπεδα, να μπορεί να τα επισκεφθεί μια οικογένεια χωρίς να υπάρχουν κίνδυνοι από τη στιγμή που θα φτάσει σε αυτά μέχρι τη στιγμή που θα αποχωρήσει. Να καταργήσουμε τις ανακοινώσεις που ξεχειλίζουν μίσος, να καταλάβουμε ότι οι λογαριασμοί μας στα social media υπάρχουν για να βελτιώνουν το brand μας και όχι για να εκτοξεύουν μίσος, να δώσουμε σημαντικούς ρόλους σε ανθρώπους με γνώσεις, να αναζητήσουμε παράγοντες με κέφι για δουλειά και με πλάνο για το μέλλον, να μην μας ενδιαφέρει το άμεσο αποτέλεσμα και το γρήγορο κέρδος αλλά το χτίσιμο ενός οικοδομήματος που θα αντέξει στον χρόνο. Να δώσουμε ευκαιρίες σε νέα παιδιά, σε νεαρούς αθλητές με τους οποίους θα δεθούμε, να περιορίσουμε τις κουτοπόνηρες ψευτοεπενδύσεις σε ξένους αμφιβόλου αξίας. Να κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να απολαύσουμε τον αθλητισμό όπως πρέπει, χωρίς να κοιτάζουμε τι λέει ο διπλανός, χωρίς να μεταθέτουμε τις ευθύνες στον απεναντι, χωρίς να προσπαθούμε να γκρεμίσουμε τον αντίπαλο διότι χωρίς εκείνον δεν υπάρχει ανταγωνισμός, δεν υπάρχει βελτίωση, δεν υπάρχει στόχος.

Ζούμε μια περίοδο πολύ σκοτεινή, από την οποία δεν ξέρουμε σε τι κατάσταση θα βγούμε. Η ψυχολογία μας δεν είναι καλή, η αναμονή μας πιέζει, η ελπίδα όμως υπάρχει και στο τέλος της ημέρας όποιος αντιμετωπίσει αυτή την περίοδο σαν μια ευκαιρία για να βελτιωθεί ως ανθρωπος, θα το καταφέρει. Ιδιοκτήτες και παράγοντες, αθλητές και προπονητές βοηθούν ο κάθε ένας με τον δικό του τρόπο την κοινωνία και όσους έχουν ανάγκη, όλοι έχουν γίνει μια γροθιά, όλοι δείχνουν το ευαίσθητο πρόσωπό τους, μακάρι όλοι να σκέφτονται και την επόμενη μέρα του αθλητισμού στη χώρα μας. Κουραστήκαμε από τους τσακωμούς, τα επεισόδια, το μίσος που εκτοξεύεται προς κάθε κατεύθυνση, τις ανακοινώσεις και τα post στα social media, κουραστήκαμε να βλέπουμε ομάδες χωρίς όραμα και λόγο ύπαρξης, κουραστήκαμε να παρακολουθούμε αγώνες και να γελάμε με το τραγελαφικό επίπεδο αθλητών που μοιάζουν ύποπτοι σε κάθε τους βήμα. Καταλάβετε ποιοι είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές και δώστε τους όσο χώρο χρειάζονται.

Όπως λέει και ο Θέμης Καίσαρης, κύριοι, δείξτε μας κάτι...