Οι τελευταίες εβδομάδες μοιάζουν με κακή ταινία, με εφιάλτη δίχως τέλος για κάθε φίλο του Παναθηναϊκού. Σε μια γενικότερα δύσκολη εποχή για τον παγκόσμιο πληθυσμό και με τον αθλητισμό να μοιάζει με διέξοδο για εκατομμύρια ανθρώπους, το τμήμα μπάσκετ, το καμάρι του πράσινου συλλόγου βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην εσωστρέφειά του. Η αποστασιοποίηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου αποδεικνύεται, προς το παρόν τουλάχιστον, μερική, ο σχεδιασμός για τη σεζόν 2020/21 έχει κολλήσει, άνθρωποι που έζησαν μια ολόκληρη ζωή στην ομάδα φεύγουν και το χειρότερο είναι ότι αποχωρούν με σκληρό τρόπο.

Από το μεσημέρι της Δευτέρας (22/6), όταν κυκλοφόρησε δειλά-δειλά η πληροφορία για την αποχώρηση του Φραγκίσκου Αλβέρτη από τον Παναθηναϊκό , ο προβληματισμός για την επόμενη μέρα της ομάδας έγινε ακόμη μεγαλύτερος. Ο Τσάβι Πασκουάλ που έζησε τον Μάνο Παπαδόπουλο και παρακολούθησε τις εξελίξεις τους τελευταίους μήνες ήταν ο πρώτος που σκέφτηκε να εκμεταλλευθεί τις συγκυρίες και η Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης μετέτρεψε το ενδιαφέρον της για τον "καπετάνιο" του πιο "δύσκολου καραβιού" του ευρωπαϊκού μπάσκετ σε μια πολύ ελκυστική επίσημη πρόταση. Στον Παναθηναϊκό; Σιγή ιχθύος και ένα κλίμα πραγματικά πρωτόγνωρο.

Χωρισμένοι σε δύο "στρατόπεδα", σε εκείνους που επέμεναν ότι η μεταπήδηση στο Basketball Champions League είναι το σωστό βήμα και σε αυτούς που υποστήριζαν ότι η θέση του Παναθηναϊκού είναι στη EuroLeague, οι πράσινοι έμοιαζαν για εβδομάδες με κάρο κολλημένο στη λάσπη. Οι οπαδοί απογοητευμένοι. Οι παίκτες απογοητευμένοι. Οι παράγοντες απογοητευμένοι.

Ο Αλβέρτης αποχαιρέτησε μετά από τριάντα χρόνια και αυτή τη φορά αποχώρησε οριστικά. Με σκληρό τρόπο. Με έναν τρόπο που σίγουρα θα ήθελε να αποφύγει, διότι για τρεις δεκαετίες ο Παναθηναϊκός ήταν το σπίτι του. Κέρδισε πολλά από αυτόν, έδωσε ακόμη περισσότερα, έγινε "σημαία" και όμως την Τρίτη 23 Ιουνίου του 2020 αυτή η "σημαία" κατέβηκε από τον ιστό της.

Ο Αλβέρτης δεν αποχώρησε με χαμόγελα, δεν έφυγε με χειραψίες, αγκαλιές και υποσχέσεις για καλή αντάμωση. Έφυγε με τρόπο που, ξαναλέμε, θα ήθελε να αποφύγει. Ο Παναθηναϊκός που τίμησε τα τελευταία χρόνια τους θρύλους του στα ημίχρονα των εντός έδρας αγώνων του, ο Παναθηναϊκός που κράτησε στην αγκαλιά του τον Αλβέρτη από τα 16 έως τα 46 του χρόνια, του άνοιξε την πόρτα και στη συνέχεια την έκλεισε με πολλή δύναμη μια για πάντα. Ανάμεσα σε δύο άνδρες δεν μπορεί να μπει κανείς, ο Γιαννακόπουλος κι ο Αλβέρτης ξέρουν καλά γιατί ήρθε το διαζύγιο και γιατί ήρθε με επεισοδιακό τρόπο, στο τέλος της ημέρας όμως μένει το συναίσθημα της παγωμάρας στους φίλους του μεγαλύτερου μπασκετικού οργανισμού στην Ευρώπη.

Ναι, ο Παναθηναϊκός είναι το θηρίο της ηπείρου. Ή μάλλον, ήταν για πολλά χρόνια. Δεν είναι πλέον και φαίνεται πως θα αργήσει να επιστρέψει στην ελίτ. Αν επιστρέψει. Το ΟΑΚΑ που κάθε αντίπαλος έτρεμε, θα περάσει καιρός για να ξαναγίνει ηφαίστειο, ούτως ή άλλως είχε χάσει τη λάμψη και τον παλμό του. Οι κορυφαίοι προπονητές και αθλητές θα περάσει καιρός για να ξαναδούν τον Παναθηναϊκό σαν γίγαντα. Στην ομάδα των Γιαννακόπουλων, του Ομπράντοβιτς, του Διαμαντίδη, στην ομάδα των έξι ευρωπαϊκών τίτλων και των εκατομμυρίων οπαδών αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που ζει τις τελευταίες εβδομάδες.

Πείσματα; Εγωϊσμοί; Απογοητεύσεις; Όλα στη ζωή είναι, ακόμη και οι ακραίες εντάσεις, ακόμη και τα δάκρυα. Ακόμη κι αν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αισθάνεται προδομένος από φίλους και εχθρούς, από συνοδοιπόρους και συνοπαδούς, το τέλος εποχής που ζει ο Παναθηναϊκός είναι σκληρό. Το αίσθημα της πλήρους απογοήτευσης, αυτό το ξενέρωμα σκεπάζει τα πάντα σαν ένα βαρύ σεντόνι και όποιες κι αν είναι οι -εκ των έσω όπως όλα δείχνουν- λύσεις για το μπάλωμα των θέσεων που μένουν "ορφανές", η ζημιά που έχει υποστεί το τμήμα είναι ανυπολόγιστη.

Υ.Γ.: Ξανά και ξανά και για όσες φορές χρειαστεί. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται τον δυνατό Παναθηναϊκό. Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη τον ισχυρό Ολυμπιακό. Ο ένας τραβάει τον άλλο, έτσι γιγαντώθηκαν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και έτσι δημιούργησαν την πιο "καυτή" rivalry της ηπείρου. Όταν οι μεν γελούν με τους δε, θα πρέπει να ξέρουν πως η ζωή είναι μια ρόδα που γυρίζει. Το απέδειξε η ιστορία.