Προσωπικότητες σύμβολα μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων. Με μεγάλη διαδρομή σαν ποδοσφαιριστές και σαν διοικητικά στελέχη. Με πορεία στον χρόνο: Μπόμπι Τσάρλτον, για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Φραντς Μπεκενμπάουερ για την Μπάγερν Μονάχου. Αλφρέντο Ντι Στέφανο για τη Ρεάλ Μαδρίτης, που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή. Όπως ο Εουσέμπιο για τη Μπενφίκα. Ανάλογη περίπτωση, ο Σάββας Θεοδωρίδης. Που σήμερα, 18 Φεβρουαρίου, έχει γενέθλια, κλείνοντας τα 80 του χρόνια. Μάχιμος. Όρθιος. Στις επάλξεις.

ΑΝΑΤΡΕΧΟΝΤΑΣ στην τάξη του 1935, βρίσκεις να έχουν γεννηθεί σημαντικές προσωπικότητες: Έλβις Πρίσλεϊ, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Λουτσιάνο Παβαρότι, Αλέν Ντελόν, Αλέκος Φασιανός. Και ο Στράτος Διονυσίου. Πολλά σημαντικά γεγονότα στη ζωή του Σάββα Θεοδωρίδη, ανατρέχουν στο μήνα Φεβρουάριο.

Στις 7 Φεβρουαρίου του 1953 φόρεσε, για πρώτη φορά, τη φανέλα του Ολυμπιακού σε επίσημο παιχνίδι. Στο Ολυμπιακός - Αστέρας Αθηνών 4-0, για το Κύπελλο Ελλάδος, στο γήπεδο της Ριζούπολης.

Ενα χρόνο αργότερα, στις 20 Φεβρουαρίου 1954, ο Σάββας Θεοδωρίδης, στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος, κάνει το ντεμπούτο στο Ολυμπιακός-Απόλλωνας, στο γήπεδο της Λεωφόρου. Το ματς τελειώνει 2-0 υπέρ του Ολυμπιακού, με το νεαρό διεθνή να κάνει εντυπωσιακή εμφάνιση αποκρούοντας, μάλιστα, πέναλτι του Λάμπη Σεραφείδη (αδερφού του γκολκίπερ της ΑΕΚ, Στέλιου Σεραφείδη).

Με τον Σάββα Θεοδωρίδη, σε όλες τις φωτογραφίες της εποχής με την ενδεκάδα του Ολυμπιακού, να γέρνει το κεφάλι δεξιά (όπως στη φωτογραφία δίπλα στον Κώστα Πολυχρονίου)

Για να μετρήσουμε το χρόνο με τα ποδοσφαιρικά μέτρα και σταθμά, αναφέρουμε ότι όταν στις 7 Φεβρουαρίου, έκανε ντεμπούτο ο Σ. Θεοδωρίδης, ο Άγγελος Αναστασιάδης δεν είχε ακόμα γεννηθεί. Στη ζωή, ήρθε ένα μήνα αργότερα, στις 8 Μαρτίου του 1953! Αρχίζοντας να μετράμε από το καλοκαίρι του 1952, που υπέγραψε το δελτίο του στον Ολυμπιακό, με αποκλεισμό δυο ετών γιατί δεν είχε την έγκριση της Ένωσης Αμπελοκήπων, ο Σάββας μετράει 62 και πλέον ερυθρόλευκα χρόνια.

ΚΑΙ στη δεκαετία του '50, οι μανάδες είχαν την εντύπωση ότι ο μικρός τους γιος έχει όλες τις προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε Αϊνστάιν. Η μητέρα μου, η κυρία Νότα, έλεγε με καμάρι "το παιδί μου, πριν πάει σχολείο, διάβαζε εφημερίδα". Αθλητική, βέβαια, εφημερίδα. Υπερβολές.

Με την ανάγνωση των εφημερίδων, όταν πλέον είχα προχωρήσει στις τάξεις του Δημοτικού, ο Σάββας Θεοδωρίδης ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση. Σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, εκείνη την εποχή, ήταν ο Κώστας Νεστορίδης, ο Θανάσης Μπέμπης, ο Κώστας Λινοξυλάκης. Ο Σάββας Θεοδωρίδης, όμως, ήταν κάτι το ξεχωριστό. Το ιδιαίτερο.

Ήταν μορφωμένος, κάτι εξαιρετικά σπάνιο για εκείνη την εποχή. Ήταν από καλή οικογένεια. Είχε αυτοκίνητο, όταν ακόμα στις πινακίδες δεν υπήρχαν γράμματα, αλλά ο αύξοντας αριθμός. Ήταν οικονομικά ανεξάρτητος και κάθε φορά που η διοίκηση έδινε πριμ, ο Σάββας το μοίραζε στους συμπαίκτες του. Κάτι που έχει να λέει μέχρι και σήμερα:

"Από τον Ολυμπιακό δεν έχω πάρει, έστω και μια δραχμή".

Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι σταμάτησε το ποδόσφαιρο μικρός, το 1962 σε ηλικία 27 ετών (τον πίεζε ο πατέρας του, να τελειώσει τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο) ο Σάββας είχε φτιάξει από τότε το μύθο του. Ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι ο Σάββας Θεοδωρίδης έκλεισε την καριέρα του στον Πρωτέα Παλαιάς Φωκέας. Αγωνιζόμενος, όχι στη θέση του τερματοφύλακα, αλλά σαν σέντερ-φορ. Με δικά του χρήματα έφτιαξε το γήπεδο της ομάδας και την ανέβασε δυο κατηγορίες.

Για όσους οπαδούς του Ολυμπιακού είναι γύρω στα 65, ο Σάββας Θεοδωρίδης, ήταν ο ήρωας των παιδικών τους χρόνων. Δεν ήταν σκόρερ. Δεν έβαλε τα γκολ του Γιώργου Σιδέρη. Δεν ήταν ο αρχηγός σαν τον Ανδρεά Μουράτη, ή τον Κώστα Πολυχρονίου. Δεν ήταν ο παιχταράς που μίλαγε της μπάλας, σαν τον Θανάση Μπέμπη. Μόλις οκτώ χρόνια έπαιξε στον Ολυμπιακό. Έχοντας όμως αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του, είναι σήμερα για την οικογένεια του Ολυμπιακού ένας ζωντανός θρύλος. Όρθιος.

Πριν από κάθε ματς στη φυσούνα του Καραϊσκάκης, να κάνει χάι-φάιβ με τους ποδοσφαιριστές. Να τους χτυπάει στην πλάτη και να τους εμψυχώνει. Όρθιος, μέσα στον αγωνιστικό χώρο και στα εκτός έδρας ματς. Έχοντας πάντα στην αριστερή εσωτερική τσέπη του σακακιού του, μια μικρή εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ του Πανορμίτη! Για να πάνε όλα καλά.

Στα 80 του χρόνια, δεν είχε κανένα πρόβλημα να πάει στην Τούμπα, στο πρόσφατο 0-0. Το μόνο, που φοβάται είναι τα αεροπλάνα. Γι αυτό ακόμα και στην Κομοτηνή, για τα παιχνίδια με τον Πανθρακικό, πηγαίνει με το αυτοκίνητό του. Στα γήπεδα δεν φοβήθηκε ποτέ και κανέναν.

Ο Σάββας δεν είναι, για τον Ολυμπιακό, διακοσμητικό στοιχείο. Ότι "τον έχουμε αντιπρόεδρο, τιμής ένεκεν, αναγνωρίζοντας τη μεγάλη ιστορία και προσφορά του". Ο Σάββας είναι μάχιμος. Εϊναι ενεργός. Είναι στην πρώτη γραμμή.

- Παρακολουθεί, επιβλέπει μπορείς να πεις, τις προπονήσεις.

- Αναλαμβάνει να μιλήσει στους νεοφερμένους ξένους ποδοσφαιριστές, γνωρίζοντας πολύ καλά γαλλικά. Να τους μυήσει για το τι σημαίνει Ολυμπιακός.

- Είναι παρών σε όλα τα εντός και εκτός έδρας παιχνίδια.

- Κάνει δηλώσεις για λογαριασμό του Ολυμπιακού. Παρεμβάσεις σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές.

- Παρίσταται, αν υπάρξει ανάγκη, στις συνεδριάσεις της Σουπερλίγκ και της ΕΠΟ.

- Έχει επαφή με τους ρεπόρτερ της ομάδας.

Ο Σάββας Θεοδωρίδης, ειδικότερα επί εποχής Βαγγέλη Μαρινάκη είναι η αιχμή του δόρατος σε ό,τι αφορά την επικοινωνιακή πολιτική του Ολυμπιακού. Και έχει σαφώς πιο ενεργό ρόλο απ' ό,τι επί Σωκράτη Κόκκαλη. Ο Β.Μαρινάκης, ενεργοποίησε τον Σάββα στις 28 Νοεμβρίου του 2011 όταν κάποια στιγμή ο Ολυμπιακός βρέθηκε πίσω στη βαθμολογία. Το καλοκαίρι του 2012 δήλωσε ότι "αυτό το πρωτάθλημα, ανήκει στον Σάββα Θεοδωρίδη".

ΟΛΑ αυτά σε ό,τι έχει να κάνει με τη μια πλευρά. Την ερυθρόλευκη. Και το πως βλέπει ο Σάββας αυτό το περιβόητο πενήντα-πενήντα που μονίμως επικαλείται για τη διαιτησία. Για τους απέναντι (Παναθηναϊκούς, ΑΕΚτζήδες, ΠΑΟΚτσήδες), ο Σ.Θεοδωρίδης είναι ο εκφραστής της κόκκινης επικυριαρχίας τα τελευταία 19 χρόνια. Ότι όχι μόνο τα έχουν και τα θέλουν όλα δικά τους, αλλά φωνάζουν και από πάνω.

Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν δυο Σάββες Θεοδωρίδηδες. Ο Σάββας Θεοδωρίδης του ποδοσφαίρου και του Ολυμπιακού και ο Σάββας Θεοδωρίδης, έξω και μακρυά από τα γήπεδα. Ο δεύτερος Σάββας είναι ευγενής, διακριτικός, φιλόξενος. Στην καθημερινότητά του και στην προσωπική του ζωή. Ο Ολυμπιακός, όμως, υπερέχει εκατό-μηδέν.

Θυμάμαι, πέρσι το καλοκαίρι στη Μύκονο. Στο μοναδικό σπίτι του Σάββα, στην κορυφή του Άη Γιάννη. Ο μεγάλος του γιος Θόδωρος είχε έρθει διακοπές από την Ελβετία και βλέπουμε τον τελικό του Μουντιάλ,Γερμανία-Αργεντινή. Για τον Σάββα, αυτό το ματς ήταν ως μη γενόμενο. Αυτό που τον ενδιέφερε ήταν ο ο Ολυμπιακός. Ο "πόλεμος εναντίον της ομάδας" και οι "διαρροές για τη δήθεν εγκληματική οργάνωση".

Δεν παλεύεται ο Σάββας. Όπου κι αν τον δεις, θα σε πιάσει από το χέρι και θα σου μιλάει για τον Ολυμπιακό. Χωρίς να σε αφήνει να φύγεις.

Ο Ολυμπιακός, απ' αυτό το καλοκαίρι του 1952, που υπέγραψε το δελτίο, είναι ολόκληρη η ζωή του. Μισός αιώνας και δεκατρία χρόνια, γεμάτα Ολυμπιακό. Κάθε μέρα. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ο ίδιος μετράει πόσα πρωταθλήματα έχουν κατακτηθεί επί των ημερών του. Σαν ποδοσφαιριστής, σαν παράγοντας, κι ένα σαν βοηθός προπονητή στον πάγκο. Στον Ολυμπιακό και επί Μαρινάκη. Και επί Κόκκαλη και επί Νταϊφά και στα δύσκολα χρόνια της μετά Γουλανδρή εποχής.

Στο ποδόσφαιρο και ειδικότερα στο ελληνικό δεν γίνεται να σε αγαπάνε όλοι. Όταν δηλαδή είσαι μάχιμος και μάλιστα στην πρώτη γραμμή σαν τον Θεοδωρίδη. Για οπαδούς του Ολυμπιακού, είναι όνειρο ζωής να βρεθούνε έστω και για πέντε λεπτά με τον Σάββα. Να πιουν ένα καφέ και να μιλήσουν για την ομάδα. Για τους αντιπάλους είναι εύλογα κόκκινο πανί.

Αγαπητοί απ' όλους είναι όσοι έχουν τραβηχτεί και κάτσει στην άκρη. Είναι μακριά και έξω από το ποδόσφαιρο: Ο Μίμης Παπαϊωάννου. Ο Γιώργος Κούδας. Ο Αριστείδης Καμάρας. Όταν όμως είσαι για τόσα πολλά χρόνια για δεκαετίες στον πόλεμο, ο απέναντι σε βλέπει σαν εχθρό. Όσο προσεχτικός κι αν είναι ο Σάββας στην εκφορά του λόγου του, για όλους τους άλλους είναι ο αντίπαλος. Αυτός που εκφράζει το ολυμπιακό κατεστημένο.

Ο ίδιος έχει να λέει ότι σε όποιο γήπεδο κι αν έχει πάει, παντού τον έχουν σεβαστεί. Και δεν λέει ψέματα. Όπως δεν είναι ψέμα ότι ο Ολυμπιακός δίνει ζωή στον Σάββα. Δίνει νόημα, δίνει αξία στην καθημερινότητά του. Δεν είναι καθόλου εύκολο για ένα 80χρονο να ζει σε καθημερινή βάση αυτή την ποδοσφαιρική ένταση. Να παθιάζεται, να αγωνιά.

Άλλοι, στην ηλικία του, το πολύ-πολύ να πάνε για καμιά πρέφα στο καφενείο. Ο Σάββας, μέσω του Ολυμπιακού, είναι ενεργός. Είναι μάχιμος. Είναι ζωντανός. Είναι για την ολυμπιακή οικογένεια, ζωντανός-θρύλος.