Μια ήττα οποιασδήποτε ελληνικής ομάδας από την Μπάγερν με σκορ 2-0 είναι από φυσιολογική εως και αξιοπρεπής. Βεβαίως στο ίδιο γήπεδο που η ΑΕΚ έχασε από τους Βαυαρούς, πριν από 12 χρόνια και για την ίδια διοργάνωση, είχε κερδίσει τη Μίλαν.

Μια Μίλαν που ήταν καλύτερη από την τωρινή Μπάγερν, καθώς κατέκτησε τότε τοChampionsLeague. Κάτι που μοιάζει απίθανο να κάνουν τώρα οι Γερμανοί. Ωστόσο τέτοιες νίκες έρχονται μια φορά όχι στα δέκα, αλλά ίσως στα 30 χρόνια.

Τώρα η ΑΕΚ μπορεί να λέει πως για 60 λεπτά έβαλε δύσκολα στην Μπάγερν. Την κράτησε στο μηδέν, την ζόρισε, της έκανε και μια – δυο φάσεις. Ακόμα και πολύ γερά πάτησε στο γήπεδο για ένα τέταρτο στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, μέχρι να έρθει αυτό το διαβολοδίλεπτο της Μπάγερν που τα τελείωσε όλα. Αλλά αυτό το διαβολοδίλεπτο, ήταν ίσως και το μοναδικό διάστημα που οι Γερμανοί τρομοκράτησαν την ΑΕΚ. Η λογική και η διαφορά δυναμικότητας έλεγε, πως θα έπρεπε να το κάνουν για πολύ παραπάνω. Όμως σε κάθε περίπτωση, κανείς στην ΑΕΚ δεν μπορεί να είναι χαρούμενος, διότι καμία ήττα δεν σε κάνει χαρούμενο. Από όποιον αντίπαλο και αν έρχεται και σε οποιοσδήποτε συνθήκες.

Αντίθετα μάλλον πίκρα αφήνει σ’ όλους μέσα στην ΑΕΚ το ματς με την Μπάγερν. Όχι φυσικά για την ήττα από την Μπάγερν. Αλλά διότι όταν όλοι στην ομάδα ξαναδούν το παιχνίδι με τους Γερμανούς σε βίντεο, θα σκεφτούν σίγουρα πως αν είχαν μπει τόσο συγκεντρωμένοι και με τόσο εξαιρετική αλληλοκάλυψη και αμυντική συνέπεια στο ματς με την Μπενφίκα, τώρα η θέση τους στον όμιλο θα ήταν διαφορετική. Όμως δυστυχώς ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και όταν για να μείνεις ζωντανός θα πρέπει να διεκδικήσεις πόντους απέναντι στην Μπάγερν, δεν έχεις και πολλά να προσδοκάς.

Υπάρχει ωστόσο κάτι που η ΑΕΚ κρατά από το ματς με τους Γερμανούς και έχει τεράστια σημασία. Είναι το μήνυμα που έστειλε, μέσα από την προσέγγιση που έκανε ο Ουζουνίδης στο παιχνίδι. Αυτή η ομάδα, δεν πρόκειται να φοβηθεί κανέναν αντίπαλο. Όποιος και αν είναι. ΟΟυζουνίδης έδειξε με τον τρόπο που παρέταξε την ομάδα και προσέγγισε το ματς, πως ποτέ δεν θα κοιτάξει το όνομα του αντιπάλου για να πάρει αποφάσεις για το αγωνιστικό πλάνο. Δεν το έκανε απέναντι σε μια ομάδα όπως η Μπάγερν, προφανώς και δεν θα το κάνει ποτέ.

Ο Ουζουνίδης τόλμησε απέναντι σε μια ποδοσφαιρική μηχανή που μπορεί να ισοπεδώσει οποιονδήποτε αντίπαλο, να μην διαμορφώσει κατ’ ελάχιστο το σχήμα και την ενδεκάδα, πάνω σ’ αυτό το δεδομένο. Η μοναδική διαφοροποίηση που έκανε ο προπονητής της ΑΕΚ, σε σχέση με το καθιερωμένο σχήμα που χρησιμοποιεί, ήταν να μεταθέσει τον Μπακασέτα από την δεξιά στην αριστερή πλευρά της επίθεσης. Και να στείλει τον Μάνταλο δεξιά. Κυρίως για να μπορέσει να πάρει από τον απολύτως συνεπή αμυντικά Μπακασέτα, τις βοήθειες στον Χουλτ για το μαρκάρισμα του Ρόμπεν. Κατά τα άλλα, η ενδεκάδα και το σχήμα που παρέταξε ο Ουζουνίδης απέναντι στην Μπάγερν, ήταν το ίδιο μ’ αυτό που θα επέλεγε σ’ ένα οποιοδήποτε παιχνίδι πρωταθλήματος, αν του έλειπε ο Λιβάγια. Χωρίς ούτε μια αλλαγή.

Αυτό ήταν και ένα απολύτως ξεκάθαρο μήνυμα στους παίκτες του, ότι δεν πρέπει να φοβηθούν τον αντίπαλο. Πως ακόμα και απέναντι σε μια Μπάγερν, η ΑΕΚ κατεβαίνει με το ίδιο σχήμα, με το οποίο θα έπαιζε με τον Αστέρα στην Τρίπολη. Και ακριβώς αυτό πρέπει να κάνει η ΑΕΚ. Όταν αλλάζεις το σχήμα σου ανάλογα με τον αντίπαλο και δείχνεις φόβο και σου προκύπτουν αγωνιστικά μπερδέματα. Όταν σε κάθε ματς μπαίνεις για να κάνεις το παιχνίδι σου, με τον καθιερωμένο σχηματισμό σου, εξασφαλίζεις την συνοχή και στέλνεις και μήνυμα στον αντίπαλο.Και όχι μόνο στον αντίπαλο.

Το γεγονός πως ο Ουζουνίδης επέλεξε να πάει στο παιχνίδι απέναντι στην Μπάγερν, με το κλασικό του σχήμα, ήταν και ένα μήνυμα στους ίδιους τους ποδοσφαιριστές του. Αυτό το «μπείτε μέσα και μην τους φοβηθείτε», ο Μαρίνος δεν χρειαζόταν καν να το πει στους παίκτες. Τους το έδειξε με τις επιλογές που ο ίδιος έκανε. Ήταν δηλαδή αυτός που πρώτος έδειξε πως δεν φοβάται τον αντίπαλο και βάζει την ομάδα μέσα για να παίξει το παιχνίδι της. Και αυτό το μήνυμα, έδωσε αυτοπεποίθηση στους ποδοσφαιριστές. Αυτή η αυτοπεποίθηση, συν την συγκέντρωση αλλά και το πάθος για να δείξουν πράγματα σ’ ένα τέτοιο ματς, έφεραν την πολύ καλή εικόνα της ΑΕΚ στα πρώτα λεπτά.

Προφανώς και η ΑΕΚ δεν τα έκανε όλα καλά καμωμένα στο γήπεδο. Αλλιώς δεν θα έχανε. Προφανώς και όσο και αν μέτρησε πολύ η συνοχή και η συγκέντρωση που είχε η ομάδα, όσο και αν έκανε ματσάρα ο Γαλανόπουλος και ο Τσιγκρίνσκι, όσο και αν έκαναν κατάθεση ψυχής ο Λαμπρόπουλος και ο Μπακάκης, όσο και αν ο Μπακασέτας δίδαξε πως ο εξτρέμ δίνει αμυντικές βοήθειες, η Μπάγερν είναι πάντα Μπάγερν. Και σ’ ένα δίλεπτο, κάνει φύλλο και φτερό ότι και αν έχει σχεδιάσει μια ομάδα, όσο καλή εικόνα και αν έχει φτιάξει. Όμως η ΑΕΚ μπορεί να κρατήσει την προσέγγιση που έκανε σ’ αυτό ματς, ως παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Μια ομάδα που ο προπονητής την βγάζει στο γήπεδο χωρίς να φοβάται κανέναν αντίπαλο, δεν μπορεί παρά να πάει μόνο μπροστά. Και κυρίως μπορεί να παίρνει αυτό που θέλει, γιατί ξέρει πώς να το ζητήσει. Άλλωστε Μπάγερν, θα ξαναβρεθεί μόνο μια φορά ξανά στον δρόμο της. Τουλάχιστον για φέτος.