Η χώρα μας έχει χτίσει τη δική της παράδοση στην κωπηλασία βγάζοντας συνεχώς νέους αθλητές στο προσκήνιο οι οποίοι με πενιχρά μέσα καταφέρνουν και τα βάζουν με παραδοσιακές δυνάμεις του αθλήματος. Μάλιστα, συνήθως τα ελληνικά πληρώματα είναι εκείνα που κατακτούν την κορυφή σε όλες τις μικρές ηλικιακές κατηγορίες.

Πριν δηλαδή οι συνθήκες αναγκάσουν τα περισσότερα από τα μεγάλα ταλέντα μας να κρεμάσουν τα κουπιά τους.

Οι δυο αθλήτριες οι οποίες μίλησαν στο Sport24.gr συγκαταλέγονται στα μεγαλύτερα ταλέντα παγκοσμίως και είναι αποφασισμένες να κυνηγήσουν μέχρι τέλους τα όνειρά τους. Τις συνδέουν πολλά και κυρίως το ίδιο αίμα. Βλέπετε, η Αννέτα και η Μαρία Κυρίδου (αριστερά και δεξιά στη φωτογραφία αντίστοιχα) είναι αδερφές και σίγουρα μοιράστηκαν το ταλέντο και την αγάπη τους για την κωπηλασία.

Στις περίπου 4.000 λέξεις που ακολουθούν θα καταλάβετε πως τις ενώνουν πάρα πολλά. Το πείσμα και η θέληση για να πετύχουν τους στόχους, η αγάπη και η αφοσίωση σε αυτό το κάνουν, μα πάνω απ’ όλα η δύναμη για να ξεπερνούν τα εμπόδια και τις δυσκολίες που τους παρουσιάζονται.

Αμφότερες δεν διστάζουν να πουν την άποψή τους για τα προβλήματα που υπάρχουν στο άθλημά τους, στο σύστημα παιδείας, αλλά και στον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα. Θυμούνται τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές τους και μοιράζονται μαζί μας τα όνειρά τους σε μία απολαυστική συνέντευξη.

Πότε αρχίσατε να ασχολείστε με την κωπηλασία και τι θυμάστε έτσι από την πρώτη επαφή σας με το άθλημα;

Μαρία: "Ξεκίνησα την κωπηλασία το 2010, όταν άρχισε και η αδερφή μου. Ως μικρότερη έκανα πάντα ότι έκανε η μεγάλη αδερφή, έτσι περάσαμε και οι δύο από πολλά αθλήματα αλλά αυτό που μας κέρδισε ήταν η κωπηλασία. Η αίσθηση του να είσαι στην βάρκα ,μέσα στον νερό και κυρίως στην θάλασσα στην οποία κάνουμε προπόνηση στον όμιλο, είναι μοναδική. Είμαι λάτρης της φύσης και για αυτό από την πρώτη φορά που μπήκα στην βάρκα με μάγεψε το γεγονός ότι θα περνάω τόσες ώρες στο νερό για τις προπονήσεις".

Αννέτα: "Από πολύ μικρή ηλικία θυμάμαι την μαμά μου να με παροτρύνει να ασχοληθώ με την κωπηλασία, εγώ όμως φοβόμουν την θάλασσα και ήδη ασχολούμουν με άλλα αθλήματα . Όταν ήμουν 11 χρονών ήρθαν στο δημοτικό σχολείο δύο προπονητές από τον Ναυτικό Όμιλο Θεσσαλονίκης και μας έδειξαν το άθλημα στο εργόμετρο.

Είδαν τα σωματομετρικά μου και με έπεισαν να δοκιμάσω το άθλημα. Ήμουν πολυάσχολο παιδί, εκείνη την εποχή έκανα βόλεϊ, χορό και μάθαινα βιολί, όταν ξεκίνησα κωπηλασία αφιέρωνα τόσο χρόνο που σταμάτησα όλες τις υπόλοιπες ασχολίες.

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα που μπήκα στην βάρκα, είναι κάτι πολύ ξεχωριστό και πολύ ιδιαίτερο. Δεν είναι ένα άθλημα που μπορείς να το δοκιμάσεις μόνος σου. Κυνηγούσα έναν στόχο, με το που τον πετύχαινα πήγαινα για τον επόμενο. Από την πρώτη μου χρόνια ξεκίνησα να συμμετέχω σε αγώνες στην αρχή διασυλλογικούς και διεθνείς αγώνες με τον όμιλο και στην συνέχεια βαλκανικά, πανευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα εκπροσωπώντας την εθνική ομάδα".

Αννέτα, αφού είχες δοκιμάσει να ασχοληθείς και με άλλα αθλήματα, γιατί σε κέρδισε τελικά η κωπηλασία;

Αννέτα: "Πραγματικά έχω ασχοληθεί με πολλά αθλήματα. Ήμουν ιδιαίτερα δραστήρια από μικρή. Έχω ασχοληθεί με το κολύμπι, το τένις το μπάσκετ, το χώρο και το βόλεϊ. Με κέρδισε η κωπηλασία. Είναι πολύ ιδιαίτερο άθλημα. Οι προπονήσεις περιλαμβάνουν εκτός από βάρκα, βάρη, εργόμετρο και τρέξιμο. Το νερό και η επιθυμία μου να κάνω την βάρκα μου να τρέξει γρήγορα πάνω σε αυτό με έκανε να παθιαστώ με το άθλημα.

Θυμάμαι το πρώτο μου πανελλήνιο αρχάριων που πήρα την 3η θέση με άλλες 3 συναθλήτριες μου. Αν θυμάμαι καλά ήταν το τελευταίο καλοκαίρι που έκανα διακοπές. Την επόμενη κιόλας χρόνια ο μόνος μου στόχος ήταν να πάρω το χρυσό που έχασα. Έκανα, αν και μικρή, καθημερινές προπονήσεις και όντως την επόμενη χρονιά πήραμε το χρυσό.

Μετά από εκεί συνέχισα για μια θέση στο βαλκανικό πρωτάθλημα και από εκεί για μια θέση στην ομάδα νεανίδων του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πρωταθλήματος. Έτσι, σήμερα, διεκδικώ ένα εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 21. Είμαι ανταγωνιστική και δεν μου αρέσει να χάνω, θέλω οι στόχοι που βάζω να πραγματοποιούνται χωρίς κανένα λάθος από πλευράς μου".

Πάντως είχες έναν άλλο μεγάλο εχθρό μέχρι να αποφασίσεις να μπεις στη βάρκα. Τους καρχαρίες. Πώς κατάφερες και ξεπέρασες την φοβία σου;

Αννέτα: "Πάντα είχα μια φοβία στην θάλασσα και στο τι μπορεί να υπάρχει κάτω από την επιφάνεια. Φυσικά όταν λέω ότι φοβόμουν δεν εννοώ πως αυτό με σταμάτησε από το να μπω στο νερό. Απλά όσο ήμουν μικρή υπήρχε μια αγωνία όσο κωπηλατούσα πιο βαθιά. Πλέον μπορώ να πω ότι σε κοινόβιο που έκανα με το πανεπιστήμιο του Τενεσί στην Φλόριντα έχω κωπηλατήσει και σε βαθιά νερά παρέα με τους καρχαρίες".

ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ, ΟΙ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΜΟΝΗ ΣΤΟΝ ΣΧΙΝΙΑ

Από μικρές βρίσκεστε διαρκώς με μία βάρκα στον ώμο. Πότε στα Γιαννιτσά, πότε στην Καστοριά, στα Ιωάννινα και στον Σχινιά. Πόσο δύσκολο είναι για δύο μικρά κορίτσια να περνούν τόσο καιρό κάθε χρόνο μακριά από το σπίτι τους για προπονήσεις, προετοιμασία και αγώνες;

Μαρία: "Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να περνάμε τόσες μέρες το χρόνο μακριά από το σπίτι, την οικογένεια μας και τους φίλους μας. Όλοι, όμως, ξέρουν ότι κυνηγάμε ένα όνειρο και είναι δίπλα μας και μας στηρίζουν. Τα πιο δύσκολα χρόνια ήταν όταν ακόμα ήμασταν στο σχολείο, όπου έπρεπε να καλύπτουμε μόνοι μας τα κενά από τις μέρες που λείπαμε, έχοντας ελάχιστο χρόνο ενδιάμεσα από τις προπονήσεις.

Επίσης μέχρι φέτος το καλοκαίρι δεν είχα συνειδητοποιήσει το πόσες μέρες περνάω μακριά από το σπίτι μου, την μητέρα μου. Όταν όμως το καλοκαίρι χάσαμε την γιαγιά μου, ενώ βρισκόμασταν σε προπονήσεις στην Καστοριά, άρχισα να νιώθω ότι μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι τις μέρες που βρίσκομαι μακριά. Υπάρχουν στιγμές που λυγίζω και δακρύζω όμως έχω πάντα την ψυχολογική στήριξη της μητέρας μου που πάντα ξέρει πώς να μας ηρεμεί"

Αννέτα: "Αυτή η ερώτηση είναι πολύ δύσκολη όταν πλέον αυτός είναι ο τρόπος ζωής μας. Λείπω από το σπίτι τις περισσότερες μέρες του χρόνου, αλλά γνωρίζω πως όταν πρέπει να προπονούμε με το πλήρωμα μου και την υπόλοιπη ομάδα δεν υπάρχει άλλη λύση. Χάνεις πολλά πράγματα, μέρες με την οικογένεια σου και με τους φίλους σου, βόλτες και εκδρομές σπάνια υπάρχουν στο πρόγραμμα μας.

Ο καθένας μας πρέπει να είναι πειθαρχημένος και συμβιβασμένος με μια ζωή "στρατιώτη" θα την χαρακτήριζα. Κάθε ξενύχτι και κάθε προπόνηση που χάνετε δεν συγχωρείτε στο άθλημα μας. Φυσικά υπάρχουν μέρες που νοσταλγώ τα αγαπημένα μου πρόσωπα και τις διακοπές μου, αλλά από τον τρόπο ζωής που μου έμαθε η κωπηλασία έχω κερδίσει πολλά πράγματα. Ούτως ή άλλως η ζωή είναι όλη μπροστά μας για να αναπληρώσουμε αυτές τις στιγμές".

Πολλοί θεωρούν ότι η κωπηλασία είναι εύκολη κάτι που δεν ισχύει σε καμία των περιπτώσεων και ειδικά στο δικό σας επίπεδο. Τι είναι αυτό που την κάνει τόσο δύσκολη; Είναι ο συνδυασμός πνευματικής και σωματικής εξάσκησης;

Μαρία: "Είναι η δύναμη που χρειάζεται σε συνδυασμό με την αντοχή και την τεχνική, η καθημερινή υπερπροπόνηση ώστε να μπορέσουμε να κρατηθούμε σε υψηλό επίπεδο καθώς ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος στο εξωτερικό. Συγκεκριμένα στην δίκοπο στην οποία αγωνίζομαι υπάρχουν αθλήτριες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε στην κατηγορία των γυναικών οι οποίες είναι καταξιωμένες αθλήτριες με εμπειρία ετών.

Επιπλέον κάτι ακόμα που κάνει το άθλημα αυτό δύσκολο είναι τα κοινόβια στα οποία καλούμαστε οι αθλητές της εθνικής ομάδας ώστε να προπονηθούμε όλοι μαζί. Στα κοινόβια αυτά καθόμαστε κάποιες φορές για πάνω από ένα μήνα συνεχόμενα, μακριά από τους δικούς μας ανθρώπους. Επίσης οι συνθήκες διαβίωσης στον Σχινιά είναι δύσκολες, καθώς το κτήριο έχει να συντηρηθεί χρόνια και είναι μακριά από τον πολιτισμό με αποτέλεσμα για εμάς που δεν οδηγούμε να είναι ψυχολογικά δύσκολος ο εγκλεισμός".

Αννέτα: "Το άθλημα της κωπηλασίας είναι επώδυνο, απαιτητικό και δεσμευτικό. Τα κίνητρα σου πρέπει να είναι μεγάλα για να μπορέσεις να το ακολουθήσεις. Μιλάμε για ένα άθλημα που τις περισσότερες φορές ξεκινάει νωρίς το πρωί (παράδειγμα 6π.μ.) και σε εξαντλεί και τις επτά μέρες της εβδομάδας. Ένας κωπηλάτης χρειάζεται μυϊκή δύναμη, ανοχή στην δύναμη και αντοχή. Αυτά σε συνδυασμό με την ακριβή τεχνική κάνει έναν κωπηλάτη να έχει σωματική και πνευματική αντοχή.

Οι κάλοι στα χέρια είναι ένας τραυματισμός που κανένας κωπηλάτης δεν μπορεί να αποφύγει. Ο αγώνας είναι στάνταρ δύο χιλιόμετρα και κάνεις προπόνηση όλες τις μέρες του χρόνου για 4-5 αγώνες που δεν θα είναι λιγότερο από 6-7 λεπτά όπου το γαλατικό θα υπάρχει σε όλους σου τους μυς. Είναι ένα άθλημα που το «εγώ» τις περισσότερες φορές πρέπει να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και να γίνεις ένα με το πλήρωμα σου.

Όσο και αν πιστεύεις ότι δίνεις το 100% σου ή βάρκα δεν θα τρέξει αν το πλήρωμα δεν λειτουργήσει ομαδικά. Πρέπει να μάθεις να κωπηλατείς σε όλες τις συνθήκες. Κρύο, βροχή και αφόρητη ζέστη. Ο άνεμος είναι ο μεγαλύτερος σου εχθρός και μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνος στις προπονήσεις σου. Ένας κωπηλάτης πρέπει να έχει ανταγωνιστικό μυαλό και να έχει τις κατάλληλες σκέψεις για να συμβιβαστεί με τον πόνο. Στο τέλος της ημέρας πονάει όλο σου το σώμα αν εγκαταλείψεις νωρίς δεν θα κερδίσεις κανέναν αγώνα".

Αμφότερες έχετε ατελείωτα μετάλλια ορισμένα από αυτά φαίνονται και στη φωτογραφία από ακριβώς από πάνω. Ποιο είναι εκείνο που ξεχωρίζετε από τη συλλογή σας και γιατί;

Αννέτα: "Το μετάλλιο που ξεχωρίζει στην συλλογή μου είναι αυτό από την πρώτη θέση στο παγκόσμιο των κάτω των 23ων με την συναθλήτρια μου, Δημήτρα Τσαμοπούλου. Αυτό που όμως έχει ιδιαίτερη αξία στην καρδιά μου είναι το χρυσό ευρωπαϊκό στο ατομικό σκιφ κάτω των 23ων στους αγώνες που πραγματοποιήθηκαν στα Γιάννενα. Το να αγωνίζεσαι στην χώρα σου και να σηκώνεις την ελληνική σημαία ψηλά είναι ένα ξεχωριστό συναίσθημα".

Μαρία: "Τα μετάλλια τα οποία ξεχωρίζω από την συλλογή μου είναι δύο. Το χρυσό από τους Ολυμπιακούς Νέων, ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία και πολύ συγκινητική καθώς καταφέραμε με την Χριστίνα να ακουστεί ο ύμνος μας σε μια τέτοια διοργάνωση. Το δεύτερο μετάλλιο είναι αυτό που κατακτήσαμε στο παγκόσμιο κ23 το καλοκαίρι που μας πέρασε.

Αυτό ξεχωρίζει για εμένα γιατί είναι ένα μετάλλιο που κυνήγησα και το αφιέρωσα στην γιαγιά μου η οποία είχε αποβιώσει λίγες μέρες πριν τους αγώνες και ένιωθα την ανάγκη να της το αφιερώσω σαν δώρο για την βοήθεια και την στήριξη της όλα αυτά τα χρόνια. Νομίζω η πιο δύσκολη στιγμή σε αγώνα είναι ο τελικός για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς. Σε εκείνο τον αγώνα μας είχε καταβάλει το άγχος από την αρχή μέχρι το τέλος της κούρσας και αυτό δυσκόλεψε περισσότερο την απόδοση μας".

Πέρα πάντως από τα μετάλλια υπάρχουν και οι δύσκολες στιγμές. Ποια σας έχει μείνει χαραγμένη;

Μαρία: "Νομίζω η πιο δύσκολη στιγμή σε αγώνα είναι ο τελικός για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς. Σε εκείνο τον αγώνα μας είχε καταβάλει το άγχος από την αρχή μέχρι το τέλος της κούρσας και αυτό δυσκόλεψε περισσότερο την απόδοση μας".

Αννέτα: "Αναμφίβολα η πιο δύσκολη στιγμή ήταν το παγκόσμιο πρωτάθλημα το 2019 που αποτελούσε και αγώνα πρόκρισης. Όλο τον χρόνο έκανα καθημερινά προπονήσεις και είχα θυσιάσει τα πάντα για να καταφέρω να πάρω ένα εισιτήριο.

Παρόλο που είχαμε κατακτήσει την 6η θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με την Κατερίνα Νικολαιδου, η ίδια αποφάσισε να αγωνιστεί για την πρόκριση στο ατομικό σκιφ. Συνέχισα λοιπόν τις προπονήσεις με την Δήμητρα Τσαμοπούλου που πριν λίγο καιρό είχε επιστρέψει από τις υποχρεώσεις της για τις σπουδές στην Αμερική. Με την Δήμητρα είχαμε αποδείξει πολλές φορές πως έχουμε καλή χημεία και μπορούμε να καταφέρουμε πολλά. Τις τελευταίες μέρες προετοιμασίας ένιωσε μια αδιαθεσία στα πλευρά της.

Θα έλεγα πως το πρόβλημα δεν αντιμετωπίστηκε με την σοβαρότητα που απαιτούσε η περίσταση από την ομοσπονδία, τον γιατρό και τους προπονητές. Με την άφιξη της αποστολής στην Αυστρία ο πόνος έγινε πιο έντονος και με την παρότρυνση του γιατρού αποχώρησε από τους αγώνες. Εκείνη την στιγμή τα όνειρα και των δύο γκρεμίστηκαν. Έτρεξα τον αγώνα με την, τότε όχι τόσο έμπειρη αθλήτρια, Ασπα Χριστοδουλιδη, και οι δύο μας καταβάλαμε υπερπροσπάθειες αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό".

Μαρία εσύ με την Χριστίνα (Μπούρμπου, αριστερά στη φωτογραφία) έχετε δέσει παρά τις αρχικές δυσκολίες και έχετε εντυπωσιακά αποτελέσματα και φυσικά την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πως είναι αυτή η συνεργασία μέσα από τα δικά σου μάτια και που πιστεύεις ότι μπορείτε να φτάσετε;

Μαρία: "Η συνεργασία μας με την Χριστίνα ξεκίνησε πολύ δύσκολα. Στην αρχή ξεκινήσαμε να γίνουμε πλήρωμα για τους Ολυμπιακούς Νέων και καθώς η Χριστίνα ήταν η μια από της δυο αθλήτριες που είχε πάρει την πρόκριση ήθελα να της αποδείξω ότι αξίζω να είμαι μαζί της στην βάρκα αλλά και ότι την εκτιμάω και την σέβομαι για ότι έχει καταφέρει. Στην αρχή είχαμε πολλές διαφωνίες αλλά και πολλούς ανθρώπους που μας στήριζαν και μας βοήθησαν να δέσουμε και σαν πλήρωμα αλλά και σαν άνθρωποι. Πλέον η σχέση μας με την Χριστίνα είναι αρκετά καλή και όπως κάθε υγιής σχέση συνεχίζουμε να έχουμε μικροδιαφωνίες τις οποίες λύνουμε κατευθείαν καθώς και οι δύο ξέρουμε πως έχουμε έναν κοινό στόχο".

Εσύ από την άλλη Αννέτα κατέκτησες το χρυσό πέρσι μαζί με την Δήμητρα, είχατε όμως την ατυχία με τον τραυματισμό της πριν το Παγκόσμιο. Το μέλλον θα σας βρει μαζί υπάρχει κάτι άλλο στο σχεδιασμό;

Αννέτα: "Μόλις γύρισα από το παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Αυστρία συνειδητοποίησα πως στο διπλό σκιφ των ελαφριών γυναικών υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες για πρόκριση. Το μέσο όρο κιλών του πληρώματος θα πρέπει να είναι 57, με ανώτατο όριο τα 59. Εγώ τότε αγωνιζόμουν στα 69 κιλά. Για να μπορέσω να έχω μια θέση στο διπλό ελαφρύ έπρεπε να χάσω 10 κιλά και μια νεαρή αθλήτρια αλλά δυνατή κοπέλα θα ήταν στα 55 για να με καλύπτει ( Ευαγγελία Αναστασιάδου). Ήταν ο στόχος που κοιμόμουν και ξυπνούσα αυτόν τον χρόνο.

Παράλληλα, όμως στην ίδια κατηγορία προσπαθούσε να πέσει και η Κατερίνα Νικολαΐδου μία Ολυμπιονίκης με μετάλλια στην ελαφριά κατηγορία. Ήξερα ότι για να είμαι στο διπλό έπρεπε να είμαι η πιο δυνατή ελαφριά στην ελληνική ομάδα, καθώς θα έλεγα δεν ήμουν "η αγαπημένη του προπονητή". Το γεγονός ότι έπρεπε να περάσω μια αθλήτρια τοπ στην παγκόσμια ελίτ και το γεγονός πως λίγοι ήταν αυτοί που πίστευαν ότι θα τα καταφέρω με έκανε πιο δυνατή από όσο πίστευα. Τα κατάφερα και ένα μήνα πριν την πρόκριση ήμουν ελαφριά στο διπλό σκιφ με την Ευαγγελία με χρόνους που υποσχόταν πολλά για το μέλλον. Δυστυχώς όμως ο κορονοιός ανέβαλε τους αγώνες για την επόμενη χρονιά".

Μία που αναφερθήκατε στον κορονοϊό και σας πετυχαίνουμε στο πλαίσιο της επιστροφής στις προπονήσεις μετά την καραντίνα πείτε μου πως πέρασε αυτό το διάστημα και πως φάνηκε σε σας η απόφαση για την αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων.

Μαρία: "Το διάστημα της καραντίνας δεν σταματήσαμε την καθημερινή προπόνηση σε επικοινωνία με τους προπονητές της εθνικής ομάδας, απλά αντί να γίνεται στο νερό γινόταν στο εργόμετρο (μηχάνημα προσομοίωσης της κωπηλασίας). Φυσικά ήταν δύσκολο να κάνουμε συνεχείς προπονήσεις μόνο στο εργόμετρο, να μην έχουμε επαφή με την βάρκα και την αίσθηση στο νερό, αλλά δεν είχαμε και άλλη επιλογή. Στην αρχή της εξάπλωσης του ιού αναβλήθηκαν και οι Ολυμπιακοί αγώνες που ήταν να γίνουν φέτος.

Φυσικά απογοητευτήκαμε καθώς είχαμε κάνει σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο προετοιμασίας για αυτούς τους αγώνες αλλά ύστερα συνειδητοποιήσαμε ότι είναι μια καλή ευκαιρία να προετοιμαστούμε άλλο έναν χρόνο με περισσότερη εμπειρία. Επίσης ένας ακόμα λόγος που η αναβολή των αγώνων ήταν καλή είναι γιατί αν γινόντουσαν φέτος πολύ αθλητές θα έχαναν την ευκαιρία να διεκδικήσουν την πρόκριση, αφού σχεδόν όλοι οι αγώνες πρόκρισης που ήταν να γίνουν στο εξωτερικό είχαν ακυρωθεί".

Αννέτα: "Όταν ανακοινώθηκε η αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων βρισκόμουν στο Ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά. Ήμουν λίγο αποπροσανατολισμένη αφού είχε προηγηθεί η ακύρωση των Ολυμπιακών προκρίσεων. Η αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων σήμαινε ότι οι ελπίδες μου αναγεννιόντουσαν, συνεπώς χάρηκα με αυτήν την απόφαση. Από εκεί που ήμουν έγκλειστη στο Σχινιά βρέθηκα έγκλειστη στο σπίτι.

Για όσους γνωρίζουν πως είναι ο Σχινιάς και για όσους γνωρίζουν πως χωρίς αμάξι δεν μπορείς να πας πουθενά και δεν υπάρχει τίποτα κοντά μπορούν να καταλάβουν πως η διαφορά δεν ήταν μεγάλη με το να είσαι σε καραντίνα. Οι προπονήσεις συνεχίστηκαν κανονικά, καθημερινά σε διαδίκτυακη επικοινωνία με όργανα που μας εξοπλισε η ομοσπονδία και ο όμιλος μας. Την Τρίτη 19 Μαΐου η ολυμπιακή ομάδα θα ξανά συναντηθεί στο κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά για να συνεχίσει την προετοιμασία για τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα που δεν έχουν ακυρωθεί ακόμα".

Πόσο σημαντική ήταν η στήριξη που είχατε σε όλη αυτή την διαδρομή;

Μαρία: "Η στήριξη που είχαμε ήταν πολύ σημαντική. Οι άνθρωποι του ομίλου μας, προπονητές και έφοροι, ήταν εκεί σε ότι και αν τους χρειαζόμασταν και μας βοηθούσαν σε κάθε δυσκολία. Βέβαια πιστεύω η πιο σημαντική στήριξη που μπορεί να έχει ένας αθλητής είναι αυτή της οικογένειας του και αυτό εγώ και η αδερφή μου το έχουμε και με το παραπάνω καθώς η μητέρα μας είναι πάντα στο πλευρό μας και μας στηρίζει σε κάθε μας βήμα και απόφαση, με όποιο αντίτιμο και αν έχει αυτό. Τον τελευταίο χρόνο έχουμε δίπλα μας και την στήριξη δυο καταπληκτικών ομάδων, της progame και της stoiximan. Αυτοί οι άνθρωποι μας έχουν στηρίξει τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά".

Αννέτα: "Εννοείται πως η μεγαλύτερη στήριξη που μπορεί να έχει κάποιος αθλητής είναι η οικογένεια του. Είμαι πολύ ευγνώμων για την μητέρα μου που καθημερινά ήταν δίπλα μου και με στήριζε. Ο Ναυτικός Όμιλος Θεσσαλονίκης, ο όμιλος μου και όλα τα μέλη και οι φίλοι του προσπαθούσαν να με βοηθήσουν ο καθένας με τον δικό του τρόπο, όπως φυσικά και ο διατροφολόγος μου Αναστάσιος Βαμβάκης. Αναμφισβήτητα όμως ο μεγάλος μας χορηγός η stoiximan ήταν η στήριξη που χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε. Μπήκαμε στην ομάδα έπειτα από την βοήθεια της progame που έχει αναλάβει το επικοινωνιακό μας κομμάτι. Ο Βασίλης Σίμος και όλοι οι άνθρωποι τόσο της progame όσο και της stoiximan μας στήριξαν όχι μόνο οικονομικά αλλά και ηθικά και ψυχολογικά. Μιλάμε για μια ομάδα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια οικογένεια αθλητών".

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΣΤΕΛΝΕΙ ΤΟΥΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΥΣ ΣΕ... ΣΥΝΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Ας φύγουμε από τον αθλητισμό. Βλέπουμε ολοένα περισσότερα παιδιά να φεύγουν για το εξωτερικό για να συνδυάσουν σπουδές με τον αθλητισμό. Πιστεύετε ότι μπορεί και θα πρέπει να αλλάξει; Εννοώ να δημιουργηθούν και εδώ ανάλογες συνθήκες.

Αννέτα: "Αυτή είναι μια συζήτηση που με πονάει. Η Ελλάδα παρόλο που αποτελεί την βάση των ολυμπιακών αγώνων που υποστηρίζουν το γνωμικό "νους υγιής εν σώματι υγιεί" και παρόλο που απαρτίζεται από εξαίρετους αθλητές δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για να είναι εφικτό ένας αθλητής να σπουδάζει και να προπονείτε συγχρόνως.

Ιδιαίτερα στο άθλημα μας που απαιτούνται πολλές ώρες προπονήσεων και οι αθλητές της εθνικής ομάδας πρέπει να βρίσκονται στον Σχινια τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Η νοοτροπία της ομοσπονδίας μας και του επικεφαλή προπονητή μας δεν υποστηρίζουν το σύστημα της παιδείας να ενταχθεί στην καθημερινότητα ενός κωπηλάτη. Στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού οι αθλητές μπορούν να σπουδάζουν και να προπονούνται παράλληλα.

Ένας αθλητής προσπάθησε να το επιχειρήσει, ο Σπύρος Γιάνναρος, Ολυμπιονίκης. Την ίδια όμως χρόνια βρέθηκε εκτός εθνικής ομάδας χωρίς βάσιμους λόγους και χωρίς καμία υποστήριξη. Είναι φυσικό όταν προτείνονται σε αθλητές υποτροφίες σε πανεπιστήμια του εξωτερικού όπου τους προσφέρονται πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να φανταστούν στην Ελλάδα να διαλέγουν αυτή την διέξοδο. Συγκεκριμένα και εγώ το 2016 ξεκίνησα τις σπουδές μου με υποτροφία στην Αμερική τις οποίες έχω παγώσει και θα τις συνεχίσω μετά τους Ολυμπιακούς του 21. Αν δεν αλλάξει σύντομα το σύστημα εκπαίδευσης στον αθλητισμό η Ελλάδα θα συνεχίσει να χάνει ταλέντα".

Μαρία: "Η ευκαιρία που δίνεται σε έναν αθλητή να σπουδάσει στην Αμερική, με την αξιοκρατία που υπάρχει εκεί αν δουλέψεις, δεν συγκρίνεται με την κατάσταση στην Ελλάδα. Αρχικά στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να συνδυάσει κάποιος τις σπουδές με πρωταθλητισμό και για αυτό πολλοί αθλητές φεύγουν στο εξωτερικό για σπουδές. Ίσως αν αυτό άλλαζε και γινόντουσαν εδώ ανάλογες συνθήκες, που να μπορούσαν να συνδυαστούν αυτά τα δύο, να μην έφευγαν τόσοι πολλοί αθλητές, αλλά και πάλι οι ευκαιρίες που δίνονται στην Αμερική τόσο για σπουδές όσο και για μετά από αυτές, δύσκολα μπορούν να βρεθούν στην Ελλάδα".

Ποια πιστεύετε ότι είναι τα προβλήματα που υπάρχουν στην ελληνική κωπηλασία ή αν θέλετε τι θεωρείτε ότι θέλει βελτίωση για να έρθουν και άλλες επιτυχίες;

Αννέτα: "Όπως σε όλα τα αθλήματα έτσι και στην κωπηλασία τα προβλήματα είναι πολλά και δεν θα μπορούσα καν να τα αναφέρω όλα. Όπως είπα και προηγούμενος ένα σημαντικό πρόβλημα που κάνει πολλούς αθλητές να σταματάνε είναι η εκπαίδευση. Αυτό σε συνδυασμό με το ότι η κωπηλασία παρόλο που απαιτεί προπονήσεις επαγγελματικού επιπέδου δεν αποτελεί ένα άθλημα επαγγελματικό, υποχρεώνει πολλούς κωπηλάτες να σταματήσουν.

Ένας κωπηλάτης δεν μπορεί να πορευτεί από το άθλημα, δεν μιλάμε για ένα άθλημα πολύ γνωστό οπότε και οι χορηγοί τις περισσότερες φορές είναι στραμμένοι σε άλλα αθλήματα. Ένας κωπηλάτης είναι στα τοπ της φυσικής του κατάστασης στην ηλικία των 25-30 χρόνων, δεν μπορεί όμως στην Ελλάδα να συνεχίσει να προπονείται μέχρι αυτήν την ηλικία χωρίς εισόδημα και χωρίς πτυχίο, με ένα αβέβαιο μέλλον. Στις άλλες χώρες η κωπηλασία αποτελεί επαγγελματικό άθλημα και μπορεί κάποιος να παρατηρήσει αθλητές τοπ στην παγκόσμια κατάταξη να κερδίζουν μετάλλια μέχρι και μετά των 40 ετών.

Η Ελλάδα έχει κωπηλάτες που διακρίνονται στις νεαρές κατηγορίες. Πολλά υποσχόμενοι αθλητές δεν μπορούν να συνεχίσουν να αγωνίζονται για να κατακτήσουν θέσεις και μετάλλια σε πιο μεγάλες κατηγορίες και αγώνες. Όταν η ολυμπιακή ομάδα κωπηλασίας αποτελείται από 6 άτομα με το μεγαλύτερο αθλητή να είναι 22 ετών αυτό από μόνο του αποτελεί πρόβλημα".

Μαρία: "Για να έρθουν στο άθλημα μας περισσότερες επιτυχίες σίγουρα χρειάζονται καλύτερες συνθήκες προπονητικές και διαβίωσης. Επίσης η οικονομική στήριξη ,εκτός από τους χορηγούς, και από το κράτος καθώς και οργάνωση των προπονήσεων σε συνδυασμό με συνέχιση των σπουδών. Είναι ένα πολύ δύσκολο άθλημα που πρέπει να γίνεται συγκεκριμένες ώρες, σε συγκεκριμένο χώρο και για αυτό θέλει πολύ καλύτερη οργάνωση σε συνεργασία της ομοσπονδίας και του υπουργείου".

Ας κλείσουμε το πρώτο μεγάλο κομμάτι της συνέντευξης με θετικό τρόπο. Ποιο είναι το μεγάλο αθλητικό σας όνειρο;

Μαρία: "Το όνειρο μου σαν αθλήτρια είναι να πάω στους Ολυμπιακούς αγώνες. Το εισιτήριο για αυτό το έχω αλλά μένει να πάω και να έχω όσο το δυνατόν καλύτερη απόδοση μπορώ, ώστε να καταφέρουμε να ήμαστε στις 8 πρώτες θέσης. Αυτό βέβαια είναι ένα όνειρο που θέλει καθημερινή και πολύωρη προσπάθεια στις προπονήσεις".

Αννέτα: "Η συμμετοχή στους ολυμπιακούς αγώνες νομίζω είναι το μεγαλύτερο όνειρο κάθε αθλητή. Μετά από θυσίες τόσων χρόνων και προσπάθειες το όνειρο μου δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την Ολυμπιάδα. Θα συνεχίσω να προσπαθώ για την πρόκριση του 21. Γνωρίζω βέβαια πως έχω χρόνια μπροστά μου για να συνεχίσω να ονειρεύομαι για ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Αφού ολοκληρώσω τις σπουδές στην Αμερική θα μπορούσα εφόσον οι συνθήκες μου το επιτρέπουν να συνεχίσω να ονειρεύομαι για αυτό".

ΤΑ ΦΑΓΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Όπως όλα τα αδέρφια έτσι και η Αννέτα με την Μαρία έχουν τις καλές και τις κακές στιγμές τους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η μία θαυμάζει την άλλη, αν και έχουν τα σημεία τα οποία θα ήθελαν να είναι διαφορετικά.

Η μικρότερη της παρέας Μαρία μας είπε χαρακτηριστικά: "Αυτό που θαυμάζω στην Αννέτα είναι το πείσμα και η θέληση της. Αγωνίζεται πάντα για τα όνειρα της με μεγάλη επιτυχία. Είναι η αθλήτρια που από μικρή είχα στόχο να φτάσω. Αυτό που ίσως δεν αντέχω είναι ο αρνητισμός της για βοήθεια. Αυτό το χαρακτηριστικό της όμως είναι και που την βοήθησε να "μάχεται" και να καταφέρνει τα πάντα".

Από την πλευρά της η Αννέτα δήλωσε: "Θαυμάζω το ποσό πεισματάρα και ανταγωνιστική και δυνατός χαρακτήρας είναι η Μαρία αλλά δεν την αντέχω όταν παρεξηγείτε και νευριάζει για ασήμαντους λόγους".

Αμφότερες έχουν τα γούρια τους ή μάλλον καλύτερα τα φυλαχτά τους. "Μία εικονίτσα της Παναγίτσας που μου έδωσε η γιαγιά μου, την παίρνω πάντα στην βάρκα όταν πάω για αγώνες" μας αποκάλυψε η Αννέτα με την Μαρία να συμπληρώνει: "Αυτό που φοράω συνέχεια και πάντα φιλάω πριν τον αγώνα είναι ο σταυρός στον λαιμό μου".

Δείγμα του πόσο σέβονται η μία την άλλη σε αθλητικό επίπεδο είναι ότι η καλύτερη συμβουλή που έχει ακούσει ποτέ η Μαρία προέρχεται από τα χείλη της Αννέτας. "Η καλύτερη αθλητική συμβουλή που έχω ακούσει είναι από την αδερφή μου «Να θυμάσαι, ο αγώνας τελειώνει στα 2000μ"" μας είπε με την Αννέτα να αποκαλύπτει από την πλευρά της "Πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και πως όσο συνεχίζουμε να προσπαθούμε κάτι καλύτερο θα έρθει. Για αυτό πιστεύω πως "Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό" .

Τα πράγματα έγιναν πιο σοβαρά όταν η συζήτηση πήγε σε αυτά που τους αρέσουν και κυρίως στο φαγητό. Διαβάστε την απάντηση της Αννέτας και θα καταλάβετε: "Αυτήν την ερώτηση δεν την κάνουν σε μια ελαφριά. Μου αρέσουν όλα. Αλλά ας πούμε ότι ξεχωρίζουν λίγο τα κανελόνια "της μαμάς" απάντησε κάνοντας μας να νιώσουμε λίγες "ενοχές" για την ερώτηση. Στην αντίπερα όχθη η Μαρία μας είπε: "Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο αγαπημένο φαΐ, αλλά αυτό που ίσως ξεχωρίζω λίγο είναι τα γεμιστά που κάνει η μαμάς μου".

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για αυτές δεν έχετε παρά να δείτε τα stories που ακολουθούν.