Δέκα χρόνια μονομάχος πρώτης γραμμής με την ερυθρόλευκη, άλλα 12 στέλεχος του συλλόγου. Εικοσιδύο χρόνια δεν έβγαλε ούτε μία μέρα τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο από το στήθος και το λέει με καμάρι στη συνέντευξη ζωής που παραχώρησε στο Sport24.

Από τα πέτρινα χρόνια μέχρι σήμερα, ο Γιώργος Αμανατίδης θυμήθηκε πολλά ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεων μέσα κι έξω από τα γήπεδα. Πόσα να χωρέσουν σε 10.000 λέξεις; Θα το διαπιστώσετε στις γραμμές που ακολουθούν. Εκεί όπου θα "συναντηθούν" ο Κόκκαλης με τον Βαρδινογιάννη και τον Μαρινάκη. Ο Πέτροβιτς με τον Μπάγεβιτς και τον Μαντζουράκη. Ο Γεωργάτος με τον Τσιμίκα και τον Καραπιάλη. Ο Σκόουλς με τον Σούκερ και τον Βίτσκε. Ο Ολυμπιακός με τον Άγιαξ, τη Μάντσεστερ και τη Γιουβέντους. Ένα τροχαίο, μια μεταγραφή, η Ριζούπολη και χοντρά σκηνικά στις εγκαταστάσεις του Ρέντη. Όπως όταν έμπαινε στο γήπεδο και ξεσήκωνε την εξέδρα, έτσι και τώρα μίλησε με την καρδιά του. Και δεν έκρυψε τίποτα...

"Φίλε τη φανέλα μου δεν την έδινα. Τη φανέλα του Ολυμπιακού να την αλλάξω; Τη φανέλα μου; Το αίμα που έχω χύσει; Να την αλλάξω για να πάρω κάποιου άλλου; Η φανέλα του Ολυμπιακού είναι η μεγαλύτερη απ' όλες".

Είναι στιγμή που λυγίζει, εξοργίζεται, δακρύζει και χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι από υπερηφάνεια. Είναι ο Γιώργος Αμανατίδης.

Συνέντευξη στον Σταύρο Γεωργακόπουλο

- Γιώργο το ξέρεις ότι είσαι σπάνιο έπαθλο για συνέντευξη. Ανήκεις στο κλειστό κλαμπ των παικτών που κατέκτησαν 7 σερί τίτλους με τον Ολυμπιακό.

"Πράγματι! Εγώ ήμουν, μάλιστα, ακόμη πιο τυχερός, επειδή όταν έφυγα, συνέχισα στην Κύπρο με τον ΑΠΟΕΛ και πήραμε πάλι το πρωτάθλημα. Άρα, 8 στα 8. Στον Ολυμπιακό ήμουν συνολικά 22 χρόνια. Τόσα χρόνια, κάθε μέρα με τον έφηβο στο στήθος. Δέκα ως ποδοσφαιριστής και 12 ως στέλεχος των Ακαδημιών. Όλα αυτά τα χρόνια φορούσα ή τη στολή ή τη μπλούζα του Ολυμπιακού. Τίποτε άλλο. Το ίδιο όπως βλέπεις γίνεται ακόμη και σήμερα... Νιώθω ότι ήμουν γεννημένος για το ποδόσφαιρο. Από ένα χωριό της Καστοριάς, τη Μεσοποταμία, θυμάμαι τον εαυτό μου με μια μπάλα στα πόδια. Ή μάλλον να παίζω διαρκώς τα πάντα. Για να φανταστείς παίζαμε ένα παιχνίδι τύπου “κλέφτες κι αστυνόμοι”, κρυβόμασταν οι μισοί, μας έψαχναν οι άλλοι μισοί και μπορεί να γυρίζαμε σπίτι μετά από δύο – τρεις μέρες.

Ένα πράγμα θα άλλαζε μόνο σ' αυτήν πορεία. Θα ήθελα να φέρω πίσω τη μητέρα μου που έφυγε όταν ήμουν επτά ετών. Στα χέρια μου πέθανε... (σ.σ. σε εκείνο το σημείο βουρκώνει. Σταματά για λίγο να μιλά και φέρνει το χρόνο πίσω. Κάνει νόημα στον φωτογράφό μας να μην απαθανατίσει τη στιγμή...) Κάθε μέρα θυμάμαι αυτήν την εικόνα! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Κάθε μέρα τη σκέφτομαι, κάθε μέρα μου λείπει. Αυτό θα συμβαίνει διαρκώς μέχρι να χαιρετήσω κι εγώ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που με φώναξε και να μου πει δύο κουβέντες στο αυτί πριν φύγει. Δύο κουβέντες: Να είμαι καλός άνθρωπος και να παλεύω για τα όνειρά μου. Προσπαθώ κάθε μέρα να ανταποκρίνομαι σ' εκείνα τα λόγια... Ευτυχώς έχω μια μεγαλύτερη αδερφή που από εκείνη τη μέρα ήταν για μένα, μάνα, φίλη, συμπαραστάτης. Της χρωστάω τα πάντα, όπως και στον πατέρα μου που πάντα ήταν δίπλα μου για να υποστηρίξει κάθε μου βήμα. Αν βρεθεί άνθρωπος που πειράξει την αδερφή μου ή την κόρη μου, εκεί να ξέρεις δεν θα κρατηθώ..."

Στα πέτρινα χρόνια, οπαδός είχε πετάξει φωτοβολίδα σε συμπαίκτη μου μέσα στα αποδυτήρια για να τον κάψει

- Πως κατέληξες στον Ολυμπιακό;

"Από το προηγούμενο καλοκαίρι με είχε κλείσει ο ΠΑΟΚ που είχε τότε προπονητή τον Λιούπκο Πέτροβιτς. Του άρεσα και ζήτησε να με καπαρώσουν για την επόμενη σεζόν. Τον Γενάρη μπήκε στη μέση ο Παναθηναϊκός. Πήρε τηλέφωνο ο Βαρδινογιάννης τον πρόεδρο της Καλαμαριάς και του είπε “εγώ θα τον πάρω”. Είχε στείλει άνθρωπό του στην Καλαμαριά να με τσεκάρει διαρκώς. Το καλοκαίρι, όμως, πριν προλάβει ο Παναθηναϊκός, με έκλεψε ο Ολυμπιακός. Ξέρεις γιατί; Είχε πάρει προπονητή τον Πέτροβιτς που με ήξερε από τον ΠΑΟΚ και στη λίστα του ήμουν η πρώτη επιλογή. Ήμουν η πρώτη μεταγραφή του Κόκκαλη όταν ανέλαβε την ΠΑΕ. Δεν είχα μιλήσει μαζί του, αλλά με τον Σαλονίκη. Με φώναξε στα γραφεία επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και τα βρήκαμε μέσα σε λίγα λεπτά. Δεν με προβλημάτιζαν τα πέτρινα χρόνια. Βαριά η φανέλα του Ολυμπιακού, μεγάλη ομάδα. Πίστευα ότι όλα θα πάνε καλά κι ας περάσαμε δύσκολα.

Ένα πράγμα θα σου πω. Μετά από ήττα από τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, γυρίζουμε στον Ρέντη και άνθρωπος της ομάδας έβαλε τον κόσμο μέσα στα αποδυτήρια! Εξαγριωμένος ο κόσμος τότε, πέτρινα χρόνια, δεν μπορούσε να δεχθεί την ήττα από τον Παναθηναϊκό. Θυμάμαι ότι οπαδός πέταξε φωτοβολίδα σε συμπαίκτη μου μέσα στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού για να τον κάψει. Όπως στο λέω... Με όλο τον σεβασμό δεν θα σου πω ποιος ήταν, δεν μπορώ να σου πω. Θυμάμαι ότι τότε κάθε ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού είχε δίπλα του εκατό φιλάθλους, όπου εκεί σε μηδένιζαν. Σε εξευτέλιζαν. Ήταν πολύ δύσκολα χρόνια. Βέβαια γινόταν και το αντίθετο σε μια μεγάλη νίκη, σε αποθέωναν και σε έκαναν Θεό. Δεν υπήρχε ισορροπία, δεν μπορούσε να το διαχειριστεί ο κόσμος, ήταν ανάλογα με το αποτέλεσμα. Άλλα χρόνια. Βέβαια όλα αυτά τα ζήσαμε, πέρασαν, τα αντιμετωπίσαμε και ωραίες μέρες.

Εδώ κάποια στιγμή τα είχαν βάλει με τους Πόντιους στην ομάδα, το έλεγε κι ο Κούλης. Είχε περάσει στον κόσμο ότι έφταιγαν οι Πόντιοι, ο Παχατουρίδης, ο Σαββίδης, ο Αμανατίδης, ο Ιωαννίδης, ο Καραταΐδης, ο Μουρατίδης, ο Χατζίδης, δηλαδή αστεία πράγματα. Είχαν βγει πολλά και νομίζω ότι μέσα από τη δουλειά και μέσα από την επιτυχία της ομάδας αυτή ήταν η μεγαλύτερη μου νίκη. Το γεγονός ότι εκεί που κάποιος σε έβριζε, σε εξευτέλιζε, σε ισοπέδωνε, μέσα από τη δουλειά και την προσπάθεια, κάποια στιγμή φτάσαμε στην αποθέωση από ογδόντα χιλιάδες άτομα. Σε σημείο που ο κόσμος μας σήκωνε στους ώμους. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη προσωπική νίκη.

Αυτά ήταν γνήσια πράγματα, παντελονάτα, αληθινά, όχι ψεύτικα και με υποκρισία. Αυτό είναι που μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, θέλω να υπηρετώ. Έτσι είναι η φτιάξη μου. Δεν μπορώ να υποκριθώ, όπως με βλέπεις είμαι, με βλέπεις χαρούμενο; Είμαι χαρούμενος. Έχουμε ζήσει πράγματα τα οποία δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να τα αντεπεξέλθουν όλοι οι άνθρωποι, αλλά στο τέλος δικαιωθήκαμε εμείς που αντέξαμε γιατί άλλοι ποδοσφαιριστές δεν μπόρεσαν φίλε, μιλάμε για μεγάλους παίχτες που ήταν χρόνια στην ομάδα και δεν πήραν πρωτάθλημα. Σκέφτομαι καμία φορά τα ονόματα και λέω είναι δυνατόν; Ο Γιώτης ο Τσαλουχίδης, ο Σοφιανόπουλος, ο Σαββίδης, ο Τσιαντάκης, ο Γιουσκόβιακ, ο Κρίστενσεν, ο Προτάσοφ δεν πήραν πρωτάθλημα φίλε! Πολύ άδικο για μένα, μεγάλα ονόματα και μεγάλες προσωπικότητες”.

Έχω φορέσει καπέλο και γυαλιά μετά από άσχημο αποτέλεσμα για να μη με αναγνωρίζει ο κόσμος

"Κοίτα, γενικά είμαι ένας άνθρωπος πολύ περήφανος και δεν μου αρέσει να κρύβομαι. Έχει τύχει, όμως, σε παιχνίδι που φέραμε άσχημο αποτέλεσμα να έχω φορέσει καπέλο και γυαλιά ώστε να μην με αναγνωρίζει ο κόσμος. Αισθανόμουν πολύ άσχημα, γιατί θέλω να προχωράω με ψηλά το κεφάλι. Δεν μου αρέσει να κρύβομαι, αλλά ήταν πολύ άσχημο το συναίσθημα για έναν άνθρωπο που είναι περήφανος. Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή δεν θα την ξεχάσω ποτέ και η αλήθεια είναι ότι ήρθαν πολλές στιγμές. Σε παιχνίδια θεωρητικά εύκολα, δηλαδή τα πιο δύσκολα γιατί αυτά είναι τα πιο δύσκολα παιχνίδια. Αυτά που θεωρείς εύκολα, όπου σε βρίσκει ο αντίπαλος χαλαρό, εσύ λες θα βάλω ένα γκολάκι, αλλά εκεί γίνεται η ζημιά. Εκεί σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να το ξαναζήσω αυτό, δεν ήθελα να φοβάμαι να βγω από το σπίτι μου να πάω μέχρι τον φούρνο. Αυτό σκεφτόμουν πριν από κάθε παιχνίδι και με πώρωνε, με πείσμωνε και κάθε εύκολο παιχνίδι το διαχειριζόμουν σαν να ήταν ντέρμπι έδινα πάντα το εκατό τοις εκατό.

Με πείσμωνε. Είμαι πολύ εγωιστής. Στα πρώτα μου χρόνια, όσο με έβριζαν τόσο ήθελα να δώσω παραπάνω. Ήθελα να τους δείξω ότι “κακώς με βρίζετε”. Άλλωστε δεν έπαιζα ποδόσφαιρο για αυτούς, έπαιζα για μένα, επειδή το γούσταρε η ψυχή μου. Πέρα από αυτό, η αλήθεια είναι ότι όταν από τον κόσμο της ομάδας σου αποδοκιμάζεσαι, ποιος θα πει ότι αυτό μπορεί να τον γιγαντώσει; Απεναντίας θα τον προβληματίσει σε κάθε του ενέργεια. θα λέει “να την ζητήσω τώρα την μπάλα ή επειδή θα με γιουχάρουνε θα κάνω λάθος, θα έχω κακή ψυχολογία;”. Εγώ το έβλεπα διαφορετικά. Δε μπορώ να πω όταν με γιούχαρε κάποιος εγώ γινόμουν τέσσερα μέτρα, όταν σε αποθέωνε όμως ένιωθες απίστευτα. Ερχόταν κόσμος και μου έλεγε “φίλε πόσο μας πωρώνεις;”.

ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗ ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΟΥΡΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΙΔΕΣΜΟ

"Υπήρχαν και συμπαίκτες μου που το είχαμε γούρι. Μου έλεγαν “πάμε”, για να μας πάει καλά το παιχνίδι”. Αυτό με τον επίδεσμο στο χέρι είχε ξεκινήσει από τραυματισμό και μάλιστα σοβαρό. Επειδή πήγε καλά εκείνη η χρονιά, το κρατήσαμε σαν γούρι. Θυμάμαι τον Χρήστο τον Δάρα που ερχόταν, μου έδενε το χέρι, ξέραμε μέχρι και το πότε έπρεπε να γίνει. Μου έλεγε “άντε έλα ρε μαλάκα, να στο δέσω”. Αυτό ήταν στο δεύτερο ή τρίτο σερί πρωτάθλημα και κράτησε μέχρι το 7ο. Τότε ξεκίνησε κι αυτό με την κούρσα που έκανα στο ζέσταμα. Αυτό βγήκε στο ματς με τη Γιουβέντους στο Τορίνο, στο 2-1. Βγήκε μόνο του. Δεν ξέρω πως έγινε. Συνήθιζα κάθε φορά πριν πάω στα αποδυτήρια, να κάνω δύο τρία σπριντ για να τονώσω το μυικό μου σύστημα. Με έκανε να νιώθω καλύτερα. Υπήρχε αυτή η επαφή με τον κόσμο και βγήκε μόνο του. Δεν θα ξεχάσω που ήταν ο κόσμος σε εκείνο το ματς στο Τορίνο. Δέκα χιλιάδες κόσμος στοιβαγμένοι στα δύο κόρνερ. Τρομερά πράγματα! Μια από τις μεγαλύτερες εκδρομές. Μπορεί και η μεγαλύτερη.

Δεν είναι δυνατόν να χάνεις 2-1 από εκείνη τη Γιουβέντους με Ζιντάν, Ντεσάμπ, Ντάβιντς, Μοντέρο, Ιντζάγκι, της Παναγιάς τα μάτια και να πανηγυρίζεις. Δεν είναι δυνατόν... Τελείωσε το παιχνίδι και πήγαμε στον κόσμο και πετάγαμε τις φανέλες. Ξέρεις γιατί; Ξέραμε ότι εδώ μέσα δεν χάνει η ομάδα. Δεν υπάρχει περίπτωση. Όποιος και να 'ρθει, θα λυγίσει στο ΟΑΚΑ. Ήμασταν σίγουροι. Και παίζαμε για να πάμε στους 4. Πριν από τη ρεβάνς ξέρεις τι κάναμε στα αποδυτήρια; Παίζαμε ποδοβόλεϊ με τον Μπάγεβιτς! Είχαμε και κερκίδα! Οι πάγκοι μέσα στα αποδυτήρια, δεξιά και αριστερά, όλη η ομάδα, να γίνεται χαμός! Είχαμε βάλει τις τσάντες ανάμεσα αντί για φιλέ και παίζαμε ποδοβόλεϊ. Μούσκεμα στον ιδρώτα, δεν μπορείς να φανταστείς. Κι ερχόταν ο δάσκαλος, ο Μπουρουτζίκας και μας έλεγε: "Ε, πάμε ρε μαλάκες, έχουμε και το παιχνίδι, πάμε". Κι εμείς λέγαμε "πάμε να το διασκεδάσουμε, πάμε να περάσουμε καλά. Παίζουμε Τσάμπιονς Λιγκ".

Δεν θα ξεχάσω το σκηνικό με τον τουρτοπόλεμο μέσα στο γήπεδο. στο 1-0 με τον Άγιαξ με το γκολ του Αλεξανδρή που είχε γενέθλια! Ο κόσμος μας έβλεπε να παίζουμε σαν παιδιά και δεν έφευγε από τις εξέδρες. Μπήκα στα αποδυτήρια και το κινητό χτυπούσε ασταμάτητα. “Λέω τι έγινε;”. Το σήκωσα κάποια στιγμή και μου λέει ένας φίλος μου: “Ρε φίλε τι ποδόσφαιρο ήταν αυτό; Τι έχετε κάνει; Τους έχετε χαζέψει όλους”. Πόσο γεμάτο παιχνίδι. Όλες αυτές οι εικόνες, όλο αυτό που ζεις, πόσο γεμίζει την ψυχή σου... Πόσο ευλογημένος νιώθεις που ζεις τέτοια πράγματα. Δεν πρόκειται να ξεχάσω τίποτα απ' όλα αυτά και δεν θέλω να αλλάξω το παραμικρό. Είμαι πάρα πολύ τυχερός που τα έχω ζήσει στον υπέρτατο βαθμό.

Με το 2-1 στο Τορίνο νιώσαμε ότι περάσαμε, πιστεύαμε ότι θα τους φάμε τα λαρύγγια, αλλά μας έκατσε μια κωλοφάση

Τότε υπήρχε μια τρομερή ικανοποίηση σε ό,τι αφορά τους παίκτες – προσωπικότητες που βρήκαμε απέναντί μας και τους βλέπαμε να έχουν χλωμιάσει. Μιλάμε για Παγκόσμιους πρωταθλητές κι έβλεπες στο πρόσωπό τους να νιώθουν ότι έχουν αποκλειστεί. Να τους φέρνουμε εμείς σε αυτό το σημείο. Δεν πίστευε κανείς από εμάς ότι θα φτάναμε εκεί. Δεν πιστεύαμε ότι θα χάσουμε αυτό το παιχνίδι. Με το 2-1 στο Τορίνο νιώσαμε ότι περάσαμε. Το πιστεύαμε ότι εδώ μέσα θα τους φάμε τα λαρύγγια, αλλά μας έκατσε μια κωλοφάση. Όσο περνούσε ο καιρός, όλο και πιο πολύ συνειδητοποιούσαμε τι ευκαιρία χάσαμε να βρεθούμε στους “4”. Κι αν βρισκόμασταν στους “4” κανείς δεν ξέρει που θα σταματούσαμε. Μετά θα παίζαμε με τη Μάντσεστερ. Να σκάσει ένα καλό αποτέλεσμα εκεί μέσα και να έρχονταν εδώ; Απ' το αεροδρόμιο θα είχαν χάσει.

Κάθε μέρα σκέφτομαι να είχα κάνει το 2-0 στη φάση με την κεφαλιά τι θα γινόταν; Ή αν δεν είχαμε την άτυχη φάση με τον Κόντε. Που θα μπορούσε να έχει πάει εκείνη η ομάδα; Παίζαμε τρομερό ποδόσφαιρο, είχαμε τρομερά καλή σχέση ο ένας με τον άλλο, πολύ καλό κλίμα κι αυτό φαινόταν. Αυτές τις μέρες αν δεν κάνω λάθος είχε γενέθλια ο Αλεξανδρής. Έβλεπα πρόσφατα το γκολ με τον Άγιαξ. Τι έκανε ρε φίλε; Σκεφτόμουν αυτό το παιχνίδι, τι αντιδράσεις υπήρχαν. Πόσο τυχεροί... Ένα ΟΑΚΑ κατάμεστο. Τι ογδόντα χιλιάδες; Φίλε δεν υπήρχαν διάδρομοι! Δεν υπήρχε κενό πουθενά. Πίτα όλο το γήπεδο. Μιλάμε για έδρα. Να βράζει το ΟΑΚΑ. Φαντάσου να μην υπήρχε και το ταρτάν... Αν ήταν ποδοσφαιρικό το γήπεδο χωρίς ταρτάν, τι θα γινόταν μπορείς να μου πεις;

Δεν θυμάμαι πόσα ματς έχω παίξει, έχω χάσει το μέτρημα. Όσα και να είναι, όταν φοράς αυτή τη φανέλα και παίζοντας γι' αυτόν τον κόσμο είναι απίθανο. Έχω σταματήσει εδώ και 13 χρόνια το ποδόσφαιρο. Από τον Ολυμπιακό έφυγα πριν από 16. Βλέπω τον κόσμο πως αντιδρά ακόμη και σήμερα. Χθες σε ένα πρατήριο βενζίνης ένα παιδί μόλις με είδε έκανε σαν τρελό. Γυρίζεις και λες "κάτι έχουμε κάνει στη ζωή μας". Αυτό εκτιμάται σε βάθος χρόνου. Ο κόσμος έχει το αλάθητο. Δεν μπορείς να κοροϊδέψεις τον κόσμο. Θα το κάνεις μία, δύο. Την επόμενη, δεν γλιτώνεις. Θα σου κρεμάσουν κουδούνια.

Σου περνάει ο κόσμος την πίεση και πρέπει να το κάνεις πράξη. Σου λένε "μεγάλε εγώ πως θα πάω την επόμενη μέρα στη δουλειά μου; Φρόντισε να πάω χαρούμενος...". Σε ποιον ξένο μπορεί ο κόσμος να το περάσει αυτό; Με ποιον τρόπο; Πως να το καταλάβει ο ξένος όλο αυτό; Αυτή την ψυχοσύνθεση. Αυτή την πώρωση που πηγαίναμε σπίτια μας και δεν μιλούσαμε στους δικούς μας ανθρώπους από το άγχος και την αγωνία. Ακόμη και τα μικρά παιδιά δεν θέλουν να πηγαίνουν στο σχολείο να έχει χάσει η ομάδα τους και να τους κοροϊδεύουν τα άλλα παιδάκια. Είναι ολόκληρη ιστορία αυτό. Λόγω της νεαρής ηλικίας, δεν μπορείς να μην καταλάβεις το μέγεθος, αλλά αν δεν το αντιληφθείς σε γενικό πλαίσιο, πρέπει να είσαι κουτός. Κι εγώ δεν ξέρω κανέναν κουτό να έχει παίξει ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο.

Ο Τζόλε για μένα είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που έχει περάσει από τον Ολυμπιακό

"Εκείνο το τιμ που βρεθήκαμε για μια δεκαετία στην πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού, δύσκολα θα ξαναγίνει. Έτσι πιστεύω. Ή πολύ δύσκολα θα υπάρξει πάλι μια ομάδα με εννέα Έλληνες όπως στα δικά μας χρόνια. Τι εννιά; Τι να πω ότι ο Τζόρτζεβιτς ήταν ξένος ή ο Γκόγκιτς; Ο Τζόλε για μένα είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που έχει περάσει από τον Ολυμπιακό. Θα γυρίσουν κάποιοι και θα πουν ο Ζιοβάνι, ο Ριβάλντο κι αυτά. Όχι! Για μένα ήταν ο Τζόρτζεβιτς. Και σε προσφορά και σε παιχνίδια και σε διάρκεια, σε χαρακτηριστικά και, και, και. Απίστευτος. Όπως και θέλω να το πω, κεντρικό αμυντικό σαν τον Άντζα δεν έχω δει. Ούτε σήμερα υπάρχει. Τόσα προσόντα. Μιλάμε για παίχτουρα.

Λοιπόν, δεν πιστεύω πάλι ότι θα υπάρξει ομάδα με έντεκα Έλληνες τόσο υψηλών προδιαγραφών. Εύχομαι να μη δικαιωθώ. Να βγω λάθος. Και να συμβεί. Δεν ξέρω όμως πως θα γίνει. Δεν ξέρω πως θα εμπιστευθούν τον Έλληνα ποδοσφαιριστή για να πάρει αυτό που του αξίζει. Γίνεται αρκετά καλή δουλειά. Και υπάρχει ταλέντο γνήσιο. Γεννιούνται τα παιδάκια έτσι. Πρέπει να υπάρχουν πολύ λίγα γήπεδα σε όλη την Ελλάδα που να μην έχω πάει. Τα έχω γυρίσει σχεδόν όλα. Ξέρω τι γίνεται και πως δουλεύουν οι άνθρωποι. Με τις δυσκολίες τους, αλλά δουλεύουν. Με τρομερές προσπάθειες, με πολύ μεγάλη προσοχή και ευαισθησία για να δώσουν το κάτι παραπάνω στο κάθε παιδάκι.

Κάθε χρόνο που παίρναμε το πρωτάθλημα, κυνηγούσαμε με ακόμη μεγαλύτερη όρεξη το επόμενο. Είχαμε τρελαθεί! Υπήρχε η πώρωση κάποιων ανθρώπων που ήταν γεννημένοι νικητές, ηγέτες. Όπως ήταν ο Τζόρτζεβιτς, ο Γεωργάτος. Ο Γρηγόρης έζησε πέτρινα χρόνια, όπως και ο Καραταΐδης. Ηγέτες μέσα στην ομάδα. Όπου δεν δεχόμασταν τη δεύτερη θέση. Κι αυτό επειδή ήρθε το πρωτάθλημα μετά τα πέτρινα χρόνια κι έρχεται και το δεύτερο, η ομάδα φτιάχνεται, παίζει καλό ποδόσφαιρο και Τσάμπιονς Λιγκ, όλα μαζί, δεν δεχόμασταν να πέσουμε ξανά στη δεύτερη θέση. Νομίζω ότι ήταν αυτό που έχτισε ο Μπάγεβιτς. Τη νοοτροπία του νικητή".

Ο ΜΠΑΓΕΒΙΤΣ, ΟΙ ΚΛΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΕ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ

Ο Μπάγεβιτς και η νοοτροπία νικητή. Λέξεις κλειδιά για να πάμε στο ζουμί. Στη μετάβαση από τα πέτρινα χρόνια στη χρυσή εποχή των επιτυχιών. Ο Αμανατίδης παίρνει φόρα για τον Μπάγεβιτς και δεν σταματάει. Ο προπονητής που για τους άλλους ήταν απόμακρος, αλλά με τους παίκτες ήταν ένα κι έπαιζε ποδοβόλεϊ με τις ώρες. Οι εμμονές και ο έλεγχος στα σκουπίδια. Ο παίκτης που έπιασε από τον λαιμό και οι ατάκες που σε κρατούσαν στην τσίτα. Ο Γεωργάτος που τον έδιωχνε από την προπόνηση και το τηλεφώνημα που κράτησε τον Αμανατίδη στον Ολυμπιακό. Ντούσαν, ένα κεφάλαιο μόνος του.

"Πριν τον Μπάγεβιτς η ομάδα είχε παικταράδες, αλλά χωρισμένους. Παρεΐτσες θα το πω. Δεν μου αρέσει η λέξη κλίκες. Κατ' αρχάς, τότε ο Κόκκαλης έδωσε τα κλειδιά στον Μπάγεβιτς. Είχε έρθει μερικούς μήνες πιο νωρίς ο Περσίας ως πρώτος προπονητής, τον είχε στείλει ο Μπάγεβιτς, ώστε να δει ποιοι θα μείνουν για τη νέα ομάδα. Εκεί έγινε το ξεκαθάρισμα. Ο Μπάγεβιτς είχε ένα γενικότερο πλάνο. Στήριζε την ομάδα με πολλούς Έλληνες. Ήθελε τους καλύτερους Έλληνες. Δεν θα ξεχάσω ότι εκείνα τα χρόνια όλοι οι παίκτες ήθελαν να πάνε στην ΑΕΚ λόγω Μπάγεβιτς. Αυτό το μοντέλο, λοιπόν, ήρθε στον Ολυμπιακό. Όλοι ήθελαν να έρθουν εδώ, για να δουλέψουν με τον Μπάγεβιτς. Ήταν ο καλύτερος προπονητής.

Τα θέλω του ο Μπάγεβιτς, όλη αυτή τη νοοτροπία, τα περνούσε κάθε μέρα. Σε όλο τον κόσμο φαινόταν ένας απρόσιτος, απόμακρος, άχρωμος, άοσμος, άγευστος. Μόνο αυτό δεν ήταν! Τον πρώτο χρόνο πράγματι ήταν αυτή η εικόνα του. Δεύτερο και τρίτο χρόνο όπου κι αυτός αισθάνθηκε πιο οικεία μέσα στο χώρο, έβγαλε τον πραγματικό του εαυτό. Γινόταν ένα με εμάς. Μας κέρδιζε με τον τρόπο του. Συγχρόνως υπήρχε και ο σεβασμός στο πρόσωπό του, όπου όταν σφύριζε κι έλεγε "προπόνηση", ήταν προπόνηση. Ορκισμένοι! Όταν σφύριζε κι έλεγε "τέλος η προπόνηση", ήταν ένα με εμάς. Δεν θα ξεχάσω τότε που η ομάδα πήγαινε πολύ καλά και υπήρχε τρομερό κλίμα, το είχε φτιάξει αυτός με το ποδοβόλεϊ.

Σκοτωνόμασταν κάθε μέρα. Είχαμε 5 η ώρα προπόνηση; Στις 4 ήταν όλη η ομάδα στο γήπεδο, έτοιμη, ντυμένη και παίζαμε ποδοβόλεϊ. Γέλιο; Διάθεση; Ξύλο πάνω στο φιλέ; Χαμός, υπήρχε τρομερή κόντρα! Από τη μία ήταν Μπουρουτζίκας, Μπάγεβιτς, Περσίας κι ένας από εμάς. Από την άλλη, εγώ, ο Πουρσανίδης, ο Γεωργάτος. Ομηρικές μάχες. Σκοτωμός για το ποιος θα κερδίσει. Μιλάμε αίμα κι άμμος. Και να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του για να νικήσει. Το έξω το έλεγε πάντα μέσα. Το ξέραμε εμείς, αλλά έπεφτε το γέλιο του αιώνα. Πώρωση; Ιδρώτας; Δεν μπορείς να φανταστείς. Κάναμε μια προπόνηση, πριν την προπόνηση. Για να λήξει ένας πόντος, μπορεί να παίζαμε πέντε λεπτά. Μάχη. Και οι υπόλοιποι, εξέδρα κανονικά. Τρομερό κλίμα. Το είχε φτιάξει αυτός. Κι αυτό μεταφέρθηκε και στα παιχνίδια. Ερχόταν δύσκολο παιχνίδι και στο ΟΑΚΑ παίζαμε ποδοβόλεϊ, πριν βγούμε για ζέσταμα. Το ίδιο κάναμε και πριν από τη Γιουβέντους όπως σου είπα...

Ο Μπάγεβιτς έψαχνε μέχρι στα σκουπίδια, σήκωσε από το λαιμό βασικό συμπαίκτη μου, επειδή του αντιμίλησε

Δεν θα το ξεχάσω ποτέ που έψαχνε τα σκουπίδια να βρει περιτύλιγμα από σοκολάτα. Ήταν μία μέρα που είχα μείνει τελευταίος στα αποδυτήρια για να κάνω μασάζ με τον Θόδωρο τον Μπαλίδη. Κάποια στιγμή περνάει απ' έξω ο Μπάγεβιτς και πήγε να κάνει σάουνα. Γυρίζουμε και τον κοιτάζουμε. Και πάει κι ανοίγει τον κάδο των απορριμάτων για να δει τι είχε μέσα. Έλεγχε τα πάντα ο τύπος. Δεν άφηνε τίποτε στην τύχη. Πολύ σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό έπαιξαν οι δύο συνεργάτες του, ο Περσίας με τον Μπουρουτζίκα. Εκείνος ήταν στο γραφείο του, ενώ οι άλλοι δύο γυρνούσαν συνεχώς μέσα στο Ρέντη, μίλαγαν μαζί μας, πέρναγαν το κλίμα. Ήταν τα μάτια του και τα αυτιά του, για όλα. Σου έλεγαν "ετοιμάσου, σε βλέπω να παίζεις την Κυριακή". Τα πέρναγε όλα αυτά. Μέσα από αυτούς τους δύο ανθρώπους.

Τότε ο Μπάγεβιτς είχε βρει τα κουμπιά μας και πολλές φορές μας τσίτωνε επίτηδες. Σέρβος ρε φίλε. Να σου πω κάτι; Επειδή τότε συζητούσα και με παίκτες της ομάδας μπάσκετ με τον Ίβκοβιτς προπονητή κι εκείνος έκανε τα ίδια. Μέγας δάσκαλος. Όταν όλα πήγαιναν καλά και υπήρχε χαλάρωση, χαμόγελα και η νοοτροπία "είμαστε καλά", έβρισκε κάτι να τους τσιτώσει, να τους πάει στα κόκκινα με τη μία. Το ίδιο έκανε κι ο Μπάγεβιτς. Κάτι έβρισκε. Μας ήξερε τόσο καλά.

Φαντάσου, την ενδεκάδα την έλεγε στα αποδυτήρια πριν από κάθε ματς, τελευταία στιγμή. Εκτός από δύο – τρεις που ήταν στάνταρ ότι θα παίξουν, όλοι οι άλλοι ήμασταν στην τσίτα. Γράψε με ρε φίλε... Γράψε με να δεις τι θα κάνω. Κι άρχιζε να γράφει στον πίνακα. Ησυχία κι όλοι να παρακαλάμε να γράψει το όνομά μας. Είτε ήταν εύκολο ματς, είτε Τσάμπιονς Λιγκ. Τον Γεωργάτο για να τον τσιτώσει, τον έδιωχνε από την προπόνηση...Και τι έκανε ο Γεωργάτος μετά; Τσίτωνε κι έλεγε "φίλε θα με βάλει ή θα με κρατήσει έξω;". Μέχρι την τελευταία προπόνηση έπρεπε να τα δίνουμε όλα για να μας βάλει. Αυτό ίσχυε για όλους.

Σου έλεγε μια κουβέντα και σε τελείωνε: "Κάτσε να δούμε πού θα είσαι την Κυριακή". Εκεί που πίστευες είμαι καλά, αποκλείεται να με βγάλει έξω, σου έλεγε αυτό και σου έκοβε τα πόδια. Άντε μετά να μη σκιστείς στην προπόνηση. Παίζαμε το “δίτερμα” και σε έκανε αλλαγή ή σε ξεκινούσε με τους αναπληρωματικούς. Το ίδιο και οι συνεργάτες του. Ο Μπούρου και ο Μελέτης. Όταν έβλεπες μετά από ματς κι ενώ είσαι σε καλή κατάσταση, να μη σε πλησιάζει ένας από τους δύο, έλεγες "τι γίνεται; Στην απ' έξω είμαστε". Είχε τον τρόπο του. Δεν υπήρχε περίπτωση, θα έπαιρνε το 100%. Μεγάλη υπόθεση...

Αλλά δεν είχε πρόβλημα και να αρπαχτεί με παίκτες. Έχει γίνει μπροστά μου περιστατικό, δεν θα σου πω όνομα, στο παλιό Καραϊσκάκη, την πρώτη χρονιά. Βούτηξε βασικό συμπαίκτη μου από τον λαιμό και τον σήκωσε στον αέρα. Δεν μπορούσαμε να τον κρατήσουμε. Επειδή του αντιμίλησε στη διάρκεια του αγώνα. Πάει να του δώσει οδηγία και του αντιμιλάει. Έγινε σκοτωμός στα αποδυτήρια. Στο ημίχρονο. Δεν κρατιόταν. Πριν σφυρίξει ο διαιτητής είχε πάει μέσα και τον περίμενε. Τον έχω δει στη Φιλαδέλφεια, την πρώτη χρονιά που έχουμε πάει με εκείνον στον πάγκο μας και προσπαθούσαμε να τον κρατήσουμε πέντε άτομα στα αποδυτήρια. Δεν κρατιόταν. Ταύρος. Έτσι και νευρίαζε, πέρναγε μέσα από τοίχο. Τανκ, αλλά κύριος.

Εμένα μου φέρθηκε απίστευτα. Υπήρξε άνθρωπος στην πενταετία μου στον Ολυμπιακό που ήθελε να με διώξει. Πήγα συζήτησα για την ανανέωση του συμβολαίου μου, δεν τα βρήκαμε, ήθελε να μην τα βρούμε αυτός ο άνθρωπος (σ.σ. Γιώργος Λούβαρης). Δεν ήταν οικονομικό το θέμα τότε, σε καμία περίπτωση. Απλά δεν με ήθελε ο συγκεκριμένος άνθρωπος στον Ολυμπιακό. Υπήρξε μια οικονομική διαφορά, αλλά δεν είχα ζητήσει τίποτα τρελά λεφτά. Ό,τι ζητούσα, μου έλεγε "όχι δεν γίνεται". Σε άλλους παίκτες λύνονταν όλα πολύ εύκολα, αλλά σε μένα δεν ήθελε. Τι να έκανα;

Κι όταν γύρισα στο γήπεδο για να μαζέψω τα πράγματά μου, ο Μπάγεβιτς έμαθε ότι είμαι εκεί και ότι ετοιμάζομαι να φύγω. Με φώναξε μέσα στο γραφείο και μου είπε "κάθισε και μη μιλήσεις. Μόνο άκου". Ανοικτή ακρόαση. Άκουσα τα πάντα. Τη συνομιλία όλη. Τι έγινε, τι είπε, το ένα, το άλλο. Μετά από εκείνο το τηλεφώνημα μου λέει “πήγαινε να αλλάξεις τώρα". Το ίδιο βράδυ που είχαμε γλέντι στο Κεφαλάρι για την κατάκτηση του τίτλου, ήρθε ο Κόκκαλης και μου είπε "πήγαινε αύριο να υπογράψεις το νέο συμβόλαιο". Είχαν περάσει πέντε χρόνια. Τρία πέτρινα, δύο καλά, με πρωταθλήματα. Ανανέωσα για άλλη μία τριετία. Πέρασε άλλος ενάμιση χρόνος και τότε ανανέωσα για άλλα δύο χρόνια. Ανανέωσα κι έμεινα 10 χρόνια.

Δεν γινόταν τότε να μη σκιστώ για πάρτη του Μπαγεβιτς. Ό,τι και να έλεγε ήταν νόμος. Τέλος. Όταν σου ξηγιέται έτσι ένας άνθρωπος, δεν γίνεται να είσαι αχάριστος".

ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΟΙ ΚΟΡΝΕΔΕΣ, Η ΔΙΑΤΗΣΙΑ, ΟΙ ΑΒΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ VAR

Η διαχρονική κουβέντα για τη χρυσή εποχή του Ολυμπιακού έχει μέσα τις κατηγορίες των αντιπάλων για αβάντες. Ο Αμανατίδης λέει πως όλες οι μεγάλες ομάδες έχουν, σε όλον τον κόσμο. Το μυαλό του επιστρέφει στα πέτρινα χρόνια και θυμάται πως κάποτε στα στραβά έξω από το προπονητικό κέντρο είχε δέκα χιλιάδες κόσμου για κορνέδες. Αλλά μετά την ήττα από την ΑΕΚ με τον Μπάγεβιτς στον πάγκο είχε μόνο πέντε άτομα. Πώς οι δέκα χιλιάδες έγιναν πέντε;

"Ποια μεγάλη ομάδα δεν έχει αβάντες; Σε όλο τον κόσμο. Στη Γερμανία η Μπάγερν δεν έχει αβάντες; Στην Ιταλία η Γιουβέντους; Στην Ισπανία δεν έχουν η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ; Στην Αγγλία δεν έχουν η Μάντσεστερ, η Λίβερπουλ ή η Σίτι; Παντού συμβαίνουν αυτά. Όταν έπαιζε για παράδειγμα ο ΠΑΟΚ με την Ξάνθη σε ποιον θα έδινε το κουκούτσι ο διαιτητής; Τα έχουμε ζήσει. Το έδινε στον ΠΑΟΚ, τι να κάνουμε; Το θέμα είναι να μη γίνονται κάποια πράγματα εσκεμμένα. Το προϊόν πρέπει να προστατευθεί. Σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος έλεγα ότι είμαστε ο λαός που θα ξεφτιλίσει το VAR. Θα βγάλει και το VAR λάθος. Παντού βλέπουμε αδικία, φαντάσματα, τα πάντα. Όπου δεν μπορούσε να φτάσουμε, δεν μας αφήνουν. Όχι επειδή είμαστε λιγότερο ικανοί. Δεν γίνεται ποτέ αυτοκριτική. Πάντα φταίει κάποιος άλλος για την αποτυχία. Όχι εμείς. Εμείς είμαστε οι καλύτεροι. Έτσι είμαστε...

Εμείς δεν ζήσαμε πέτρινα χρόνια; Νοέμβρη μήνα, έξω απ' όλα. Με το έτσι θέλω. Να ξεχάσω το τι είχε γίνει με τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο που είχαμε νικήσει 2-1 στο ΟΑΚΑ, τι έγινε μετά στο Καραϊσκάκη; Χάσαμε το πέναλτι στο 90' με τον Αλεξανδρή, αλλά θυμάσαι τι είχε προηγηθεί; Τι ψυχολογικό πόλεμο έχουμε περάσει και τι ήταν αυτά που βλέπαμε; Με τον Νικάκη; Γίνονταν πολλά τότε, αλλά και πάλι εκεί είχαμε την τύχη μας στα χέρια μας. Να το βάλει ο Αλέκος, να πάρουμε το παιχνίδι, να περάσουμε εμείς στον τελικό. Πόσο μεγάλη ανάγκη το είχε αυτό το Κύπελλο η ομάδα. Και δεν μας έκατσε. Υπάρχουν τρομερές απογοητεύσεις και πολύ πίκρα μέσα στα πέτρινα χρόνια όπου όλο αυτό στους νέους που ήρθαν, πέρασε. Τους το περάσαμε, να μη ζήσουν αυτό το πράγμα.

Δεν ζήσαμε πέτρινα χρόνια; Νοέμβρη μήνα, έξω απ' όλα

Θυμάμαι έχει έρθει ο Μπάγεβιτς κι έχουμε χάσει στη Φιλαδέλφεια. Υπό άλλες συνθήκες έξω από το Ρέντη θα είχε δέκα χιλιάδες κόσμο την ημέρα της προπόνησης. Για κορνέδες. Με το που ήρθε ο Μπάγεβιτς, ήρθαν πέντε άτομα. Κάποιοι συγκεκριμένοι από τη Θύρα 7, όπου ήρθαν να μιλήσουν με τον προπονητή, έξω στην πύλη και δεν κουνήθηκε φύλλο. Βγήκε ο Μπάγεβιτς έξω να τους μιλήσει κι εκείνη τη στιγμή τυχαία φτάνω στο γήπεδο. Μπαίνω, δεν με πειράζει κανείς και βλέπω να είναι κρεμασμένη όλη η ομάδα πίσω από τα στόρια ενός παραθύρου. Μπαίνω και λέω "τι έγινε ρε παιδιά;". Βλέπω έναν πανικό από τους νέους παίκτες "θα γίνει χαμός, θα μας την πέσουν". Λέω "παιδιά είναι πέντε άνθρωποι έξω και μιλάμε όμορφα κι ωραία με τον προπονητή. Αν ήταν άλλες οι συνθήκες, θα είχε έξω χιλιάδες. Ηρεμήστε και πάμε να κάνουμε προπόνηση. Ηρεμήστε...".

Ξέρεις πως οι δέκα χιλιάδες έγιναν πέντε; Δημιουργήθηκε εμπιστοσύνη. Δεν ήταν μόνο ότι άρχισε να πείθει η ομάδα με την απόδοσή της. Είπαμε αλλάζουμε σελίδα. Αλλάζουμε επίπεδο και πάμε για κάτι άλλο. Δεν είναι τυχαίο ότι τον πρώτο χρόνο κανείς δεν μιλούσε για πρωτάθλημα. Λέγαμε πάμε να κάνουμε μια νέα ομάδα. Ήταν απαγορευμένη λέξη το πρωτάθλημα. Για να μην αγχωθεί η ομάδα, αλλά και για να περάσει στον κόσμο ότι χτίζουμε κάτι καινούργιο. Θα μας κάτσει; Θα το πάρουμε. Δεν θα μας κάτσει; Δεν τρέχει τίποτα. Τον επόμενο χρόνο θα το πάρουμε, αφού έχουμε βάλει τα θεμέλια. Το περάσαμε αυτό όλοι και σε συνεντεύξεις. Το πρωτάθλημα; Δεν ξέρω. Κοιτάμε το επόμενο παιχνίδι. Δεν μας ενδιαφέρει τι θα γίνει σε 10-15 παιχνίδια. Βήμα – βήμα. Να κερδίσω την Κυριακή. Τίποτε άλλο.

Το πέρασε ο Μπάγεβιτς. Να μην αγχωθεί η ομάδα, να μην πιεστεί ο κόσμος, παρότι είναι απαιτητικός. Η αλήθεια είναι ότι σταθήκαμε και τυχεροί που μας έκατσε την πρώτη χρονιά το πρωτάθλημα σε αυτό το νέο ξεκίνημα. Το είδε διαφορετικά και ο κόσμος. Είδες; Το πήγαμε λάου λάου, το πήραμε. Ο χρόνος που δόθηκε ώστε ο κόσμος να δει πού πάμε, είχε αποτέλεσμα. Ήμασταν τυχεροί πάνω σε αυτό. Περάσαμε την κατάρα των πέτρινων χρόνων. Έφυγε ένα απίστευτο βάρος από τις πλάτες μας. Το πετάξαμε από πάνω μας κι απελευθερώθηκε η ομάδα".

Στη Ριζούπολη ήμασταν βρυκόλακες, άυπνοι τρεις μέρες

Η Ριζούπολη. Το ντέρμπι που έκρινε ένα πρωτάθλημα. Έξι σερί είχε τότε ο Ολυμπιακός κι ο Αμανατίδης, αλλά η πίεση ήταν τεράστια, έπρεπε να αποδείξουν λες και δεν είχαν κερδίσει τίποτα. Οι παίκτες βρυκόλακες, τρεις μέρες άυπνοι, ο Κόκκαλης που διπλασίασε το πριμ, αλλά δεν το έδωσε ποτέ. Ο Αμανατίδης δεν θέλει καν να ακούει για αίσχος και προκαλεί τους παίκτες του Παναθηναικού να πουν ότι κάποιος τους άγγιξε.

"Χαμός φίλε. Πριν φτάσει το πούλμαν στο γήπεδο μας σταμάτησαν οπαδοί κι έβαλαν μπροστά τη σημαία του Ολυμπιακού, στα έχει πει κι ο Κωστούλας. Πρώτα απ' όλα την ημέρα που ήρθε ο Κόκκαλης στο Ρέντη, μας είπε "θέλω το πρωτάθλημα" και διπλασίασε το πριμ κατάκτησης! Αυτό το πριμ δεν το πήραμε ποτέ. Ρώτησε "Τζόλε πόσο είναι το πριμ για κάθε λεπτό συμμετοχής;". Ήταν 20.000 δραχμές τότε. "Σαράντα" είπε ο Κόκκαλης. Σε ένα ματς διπλασίασε όλο το πριμ. "Πάρτε μου το παιχνίδι". Το θέμα δεν είναι αυτό.

Την επόμενη μέρα έχει βγει το πρωτοσέλιδο του "Φωτός" με το πρόσωπο του Κόκκαλη και τίτλο "αυτός είναι πρόεδρος. Αποδείξτε ότι αξίζετε να φοράτε τη φανέλα του Ολυμπιακού". Ρε μεγάλε έχω πάρει έξι σερί τίτλους, τώρα θα αποδείξω ποιος είμαι; Μιλάμε για τρομερή πίεση. Είχαμε όλοι να κοιμηθούμε από την Πέμπτη φίλε. Ήμασταν βρυκόλακες. Είχαμε αγριέψει όλοι. Μας θύμιζε το παιχνίδι στην Κύπρο με την Ανόρθωση. Όταν είχε έρθει εδώ το 2-1 κι έπρεπε να προκριθούμε. Είχε έρθει ο Κόκκαλης και είπε "αν δεν πάρετε την πρόκριση, μη γυρίσετε πίσω".

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε κανείς, όλοι στα μπαλκόνια. Άστο. Εκείνο το σκηνικό, ενόψει Ριζούπολης επέστρεψε επί τρία. Τρεις μέρες πιο νωρίς να μη μπορούμε να κοιμηθούμε. Τρεις μέρες τσίτα. Να πηγαίνουμε σπίτια μας και να μη μας αναγνωρίζουν οι δικοί μας άνθρωποι. Να σκεφτόμαστε μόνο το παιχνίδι. Αν δεν το πάρουμε, δεν θα γυρίσουμε το βράδυ σπίτι μας. Είχαμε πάρει έξι σερί τίτλους και δεν ξέραμε αν θα γυρίσουμε στα σπίτια μας. Αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Είχε γίνει πώρωση. Σε όλους μας. Από τον πρώτο μέσα στο Ρέντη μέχρι τον φροντιστή. Το ίδιο και στον κόσμο. Ήμασταν ορκισμένοι.

Θα έχω εγώ έξι χρόνια να πάρω πρωτάθλημα, θα παίζω για τρία αποτελέσματα και θα χάσω; Τι λες ρε φίλε; Ας βγει ένας παίκτης του Παναθηναϊκού να πει ότι τον ακούμπησαν

Και για όσους μιλούν για "αίσχος", δεν άκουσα κανέναν παίκτη του Παναθηναϊκού να πει ότι κάποιος τον άγγιξε. Όχι τον χτύπησε, έστω να τον αγγίξει. Το ότι πετάχθηκαν πολλές φωτοβολίδες, ισχύει. Ας μας πουν, ας βγει ένας να πει αν φίλαθλος του Ολυμπιακού ή άνθρωπος της ομάδας άγγιξε παίκτη του Παναθηναϊκού. Κανένας! Θα έχω εγώ έξι χρόνια να πάρω πρωτάθλημα, θα έχω ένα παιχνίδι σε οποιοδήποτε γήπεδο, θα παίζω για τρία αποτελέσματα και θα χάσω; Τι λες ρε φίλε; Δεν υπάρχει περίπτωση. Να παίζω για τρία αποτελέσματα, ακόμη και για να το πάω σε μπαράζ, να φάω τρία και να είμαι για εφτά; Να είναι ο καλύτερός μου παίκτης ο τερματοφύλακας; Όχι ρε φίλε.

Από την άλλη, όμως, για να τα λέμε όλα, σε εκείνο το παιχνίδι οι παίκτες του Παναθηναϊκού ήρθαν μόνοι τους. Δεν υπήρχε πουθενά διοίκηση. Ξέρεις πόσες φορές παίξαμε εμείς στη Λεωφόρο με τέτοιες συνθήκες; Για πήγαινε στην Τούμπα ή στο γήπεδο του Άρη. Πήγαινε στην Ξάνθη. Στην Καβάλα, στην Καλαμάτα. Να δεις τι γινόταν. Όπου κι αν πηγαίναμε, έπρεπε να παίξουμε ποδόσφαιρο. Καλό ποδόσφαιρο για να πάρουμε τη νίκη. Ομαδάρες φίλε. Καλοί παίκτες, καλές ομάδες, κόσμος στο γήπεδο, χαμός στις εξέδρες, πάθος. Όχι άδειες κερκίδες".

Μου είπαν θα μείνω ανάπηρος, δεν θα ξαναπαίξω

Δεν γίνεται κάποιος να έζησε την καριέρα του Αμανατίδη και να μη θυμάται το σοβαρό τροχαίο που είχε το 2001. Του είπαν πως δεν θα ζήσει, μετά πως μπορεί να μείνει ανάπηρος, ότι δεν θα ξαναπαίξει ποδόσφαιρο. Ο ίδιος θυμάται καρέ-καρέ τις δύσκολες στιγμές, το 1-4 που είδε στο νοσοκομείο, αλλά και την εγχείρηση που ακολούθησε και καθυστέρησε την επιστροφή του στα γήπεδα. Το χειροκρότημα του κόσμου που δεν θα ξεχάσει, αλλά και η μεταγραφή στη Λιόν που δεν έγινε ποτέ. Τελικά το τροχαίο δεν ήταν η χειρότερη στιγμή της καριέρας του, αυτή ήρθε όταν του ανακοίνωσαν πως δεν θα συνεχίσει στον Ολυμπιακό, παρότι είχε πει στον Κόκκαλη πως υπογράφει ακόμα και σε χαρτοπετσέτα.

"Μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου ήταν μετά το τροχαίο ατύχημα που είχα, ξαναμπήκα στο γήπεδο κι έχει σηκωθεί όλος ο κόσμος φωνάζοντας το όνομά μου. Όλη αυτή η θετική ενέργεια που εισέπραξα απ' όλο τον κόσμο, με έσωσε, μαζί με τη βοήθεια του Θεού. Τότε ήταν μια περίοδος που ήμουν στο αποκορύφωμα της καριέρας μου, αλλά και μια περίοδος που είχα έναν τραυματισμό στους κοιλιακούς. Είμαι τραυματίας εκείνο το διάστημα και σε κατάσταση αποθεραπείας. Είχαν περάσει δύο μήνες κι όταν επιχείρησα να ξαναμπώ στο γήπεδο, αρχικά δεν είχα ενόχληση. Μόλις όμως άρχισα να ανεβάζω στροφές και να φορτσάρω, τόσο επέστρεψε ο πόνος σαν μαχαιριά. Ο καλύτερος γιατρός πάνω σε αυτό τον τομέα εκείνη την περίοδο ήταν στη Θεσσαλονίκη στο Διαβαλκανικό. Ενημέρωσα τη διοίκηση, πήρα το οκ. Ζήτησα να κρατηθεί μυστικό η επέμβαση που θα έκανα στην κοιλιακή χώρα για να βάλω πλέγμα, από τη στιγμή που ούτως ή άλλως ήμουν έξω λόγω του ατυχήματος. Κανονικά με αυτό το θέμα σε 20 μέρες θα ήμουν εντάξει. Οι ενοχλήσεις είχαν ξεκινήσει πριν από το τροχαίο.

Σκέψου ότι την ημέρα του ατυχήματος, κάνω θεραπεία στον Ρέντη. Η ομάδα πηγαίνει στο ξενοδοχείο για να παίξει την επόμενη μέρα κι έχω να πάει σε μια εκδήλωση Συνδέσμου για κοπή πίτας. Στο Μοσχάτο. Την ώρα που είμαι στο Ρέντη ρωτάω "τι ώρα είναι;" και μου λένε "6 παρά 10". Κι όπως είμαι χαλαρός, θυμάμαι την εκδήλωση και φεύγω σφαίρα. Να κάνω μπάνιο, να αλλάξω. Την ώρα που βγαίνω στην Πειραιώς και ψάχνω το κινητό να τους πω "παιδιά έρχομαι", εκεί σβήνουν όλα. Μετά μου είπαν ότι από το ατύχημα βρέθηκα έξω από το αυτοκίνητο μέσα στα αίματα. Μαζεύτηκε κόσμος. Δεν αναγνώριζα κανέναν. Για καλή μου τύχη είναι δρόμος που περνούν γιατροί με προορισμό το "Τζάνειο".

Είμαι σε κατάσταση τρέλας από το χτύπημα στο κεφάλι. Μου κάνουν ηρεμιστική ένεση και πέφτω σε κώμα. Τότε με παίρνουν και με μεταφέρουν στο "Ντυνάν". Από τη στιγμή που έψαχνα το τηλέφωνο για να πάρω τα παιδιά στο Σύνδεσμο, ξαναθυμάμαι μετά από μία εβδομάδα! Είμαι στην εντατική, σε ένα παγωμένο δωμάτιο. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και βγαίνω στο διάδρομο. Με το πού βγαίνω ακούω ουρλιαχτά. Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται, ξαναγυρίζω στο δωμάτιο. Έρχονται από πάνω μου οι γιατροί, χαμός. Τους έκανε εντύπωση που σηκώθηκα σα να μην έχει συμβεί τίποτα.

Στο 1-4 στη Λεωφόρο, είμαι στο νοσοκομείο. Έχω δει το ματς και είμαι να πηδήξω από το παράθυρο, να πάω στο γήπεδο. Εκείνη την ημέρα, παρότι έχω επανέλθει από ένα τόσο σοβαρό ατύχημα και θα έπρεπε να είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, χτύπαγα το κεφάλι μου κι έλεγα πόσο άτυχος είμαι που δεν έπαιξα σε αυτό το ματς. Κι ότι είχα βγει από την εντατική. Στενοχωριούμουν που δεν ήμουν στο ματς κι ακόμη το σκέφτομαι.

Είχα ζητήσει από τη διοίκηση να μείνει κρυφή η επέμβαση στο Διαβαλκανικό, επειδή ήταν καπάκι μετά το ατύχημα. Το ίδιο βράδυ σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων υπήρχε ζωντανή σύνδεση με το “Διαβαλκανικό” και τίτλο "ο Αμανατίδης ξαναμπήκε χειρουργείο", ενώ εγώ είχα ζητήσει να μη βγει τίποτε προς τα έξω. Γίνεται η επέμβαση, πάνε όλα πάρα πολύ καλά, εκτός από ένα πράγμα. Το ένα ράμμα από τα τέσσερα που έκανα, δεν είχε γίνει καλά με αποτέλεσμα να γεμίσει όλη η κοιλιά μου με αίμα. Όλο το βράδυ έσταζε και ξυπνάω πρησμένος. Έρχεται ο γιατρός και μου λέει "αυτό συμβαίνει μία φορά στο δισεκατομμύριο". Θα είχα γυρίσει πολύ πιο νωρίς. Ρωτάω "γιατρέ τι κάνουμε;". Μου απαντάει "όλο αυτό θα φύγει από τα πόδια". Πόνος; Δεν μπορείς να φανταστείς. Είχα μαυρίσει ο μισός από το αιμάτωμα. Το πρώτο μου παιχνίδι, ήταν εκείνο που σταμάτησε ο Καραταΐδης. Όταν φεύγει ο Κυριάκος είναι ένα φιλικό με την Πάρμα. Βγαίνει και μπαίνω εγώ μετά το ατύχημα. Σταματάει ο αρχηγός μας κι επανέρχομαι εγώ. Αυτή ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας μου.

Το τροχαίο έγινε την εποχή που βρέθηκα πολύ κοντά στη Λιόν. Εκείνη τη χρονιά παίξαμε αντίπαλοι στο Τσάμπιονς Λιγκ. Πολύ καλή ομάδα η Λιόν. Τότε για να προσελκύσεις ενδιαφέρον από το εξωτερικό, έπρεπε να κάνεις δύο και τρεις χρονιές γεμάτες σε υψηλό επίπεδο, με Τσάμπιονς Λιγκ, Εθνική, πρωτάθλημα, Κύπελλο, όλα. Περισσότερο, πάντως, σε τσέκαραν μέσω της Εθνικής. Θυμάμαι σε ένα ματς με τη Ρουμανία στο ΟΑΚΑ που κερδίσαμε 1-0 με γκολ δικό μου, υπάρχουν τέσσερις διαφορετικοί σκάουτερς του Άγιαξ στην κερκίδα, ένας σε κάθε πλευρά του γηπέδου, χωρίς να γνωρίζουν ο καθένας για την παρουσία του άλλου. Απ' ότι έμαθα στη συνέχεια, στις εκθέσεις που έκαναν, συμφώνησαν για την απόκτησή μου οι τρεις, διαφώνησε ο τέταρτος και δεν πέρασε. Στη συνέχεια, στα ματς των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ υπήρξε έντονο σκάουτινγκ από τη Λιόν και στα μεταξύ μας παιχνίδια και με τους άλλους αντιπάλους. Προπονητής ήταν ο Σαντινί. Εκφράζει πολύ σοβαρό ενδιαφέρον και είναι μεγάλο το ποσοστό να φύγω. Μάνατζέρ μου ήταν ο Μούκας, με έδρα το Βέλγιο. Αυτός έκανε όλες τις επαφές. Του είχα ζητήσει εχεμύθεια. Να μη βγει τίποτα. Είχα συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό. Θα έπρεπε πρώτα να υπάρξει συμφωνία με την ομάδα και στη συνέχεια να δούμε τι θα προχωρήσει και αν.

Είμαι 30 τότε. Τότε, λοιπόν, ο μάνατζέρ μου το εμπιστεύεται σε έναν φίλο του δημοσιογράφο κι εκείνος το κάνει την είδηση της βραδιάς σε ραδιοφωνικό σταθμό. Και γίνεται σκοτωμός. Την επόμενη μέρα, έγινε το ατύχημα. Ιανουάριο χτύπησα και επιστρέφω τον Μάη. Θα γυρνούσα, όμως, πολύ πιο νωρίς αν δεν είχα το πρόβλημα στην κοιλιακή χώρα. Όλη αυτή η ιστορία με πήγε πίσω. Είχαν πει αρχικά οι γιατροί ότι δεν θα ζήσω! Δεν τη γλιτώνω. Δεν φορούσα και ζώνη. Στη συνέχεια είπαν ότι δεν θα ξαναπερπατήσω, θα μείνω ανάπηρος. Μετά είπαν ότι δεν θα ξαναπαίξω ποδόσφαιρο. Και σε όλα αυτά έπεσαν έξω. Τους διέψευσα σε όλα. Περισσότερο έπαιξε ρόλο η πίστη και η θέληση. Το πόσο δυνατός είναι ο κάθε άνθρωπος. Ο μοναδικός άνθρωπος που πίστευε από την πρώτη μέρα ότι εγώ θα επανέλθω και ότι θα είμαι όπως πριν, ήταν η αδερφή μου. Κανείς άλλος δεν το πίστευε. Μου το είπε από την πρώτη στιγμή που άρχισα να έχω πάλι επαφή με το περιβάλλον.

Είχα πει στον Κόκκαλη πως μια χαρτοπετσέτα θέλω για να υπογράψω, δεν με ενδιαφέρει τι νούμερο θα βάλει

Στη δεκαετία, η χειρότερη στιγμή ήταν όταν μου ανακοινώθηκε ότι δεν θα συνεχίσω, έπειτα από το 7ο σερί πρωτάθλημα. Είχα λάβει τη διαβεβαίωση από τον ίδιο τον Κόκκαλη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά όταν έγινε η απονομή του 7ου πρωταθλήματος, ότι θα συνεχίσω. Εκείνο το βράδυ μου είπε, "ανανεώνεις, πήγαινε διακοπές, όπως ξεκινήσαμε, θα τελειώσουμε". Ήμουν η πρώτη του μεταγραφή όταν ανέβαλε την ΠΑΕ. "Εδώ θα κρεμάσεις τα παπούτσια σου" ήταν η τελευταία του κουβέντα.

Δεν ξέρω τι μεσολάβησε. Προπονητής δεν υπήρχε πάντως. Την τελευταία μέρα πήρε ο Κόκκαλης τον Προτάσοφ που ήταν υπηρεσιακός να του πει ότι συνεχίσει τη χρονιά. Το 7ο πρωτάθλημα το πήραμε με Προτάσοφ – Γκόγκιτς στον πάγκο. Ψάχναμε προπονητή και δεν είχαμε βρει. Είχα μείνει σίγουρος ότι συνεχίζω στην ομάδα. Είχα πει τότε στον Κόκκαλη "πρόεδρε θα είσαι εσύ στην ομάδα;", "ναι, εγώ", ήταν η απάντηση. "Μια χαρτοπετσέτα θέλω, να υπογράψω", του είπα κι έκλεισε η συζήτηση: "Δεν με ενδιαφέρει τι νούμερο θα βάλεις". Αυτό ήθελα και ο πρόεδρος το ήξερε. Πήγα διακοπές, έχω γυρίσει όλη την Ελλάδα και γράφω μέλη, ήταν η χρονιά που ξεκίνησε αυτή η διαδικασία στο σύλλογο και τις τελευταίες δέκα μέρες, μου ανακοινώνεται από τον κ. Λούβαρη ότι δεν συνεχίζω στην ομάδα. Ήταν η χειρότερη στιγμή της καριέρας μου.

Δεν υπήρχε αιτιολογία. Απλά, μου ανακοίνωσε ότι δεν θα ανανεώσουμε, χωρίς να αναφέρει τον λόγο. Όπως και μου είπε ότι θέλουν να κάνουν ένα παιχνίδι προς τιμήν μου για την προσφορά μου στον Ολυμπιακό κι εγώ απάντησα ότι "για να τιμήσετε έναν ποδοσφαιριστή που έχει φορέσει δέκα χρόνια τη φανέλα κι έχει πάρει επτά πρωταθλήματα, δεν φτάνει ένα παιχνίδι και μια πλακέτα. Υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι και τους ξέρετε πολύ καλά". Αυτό μετέφερα. Από πλακέτες; Ακόμη και σήμερα παίρνω από τον κόσμο του Ολυμπιακού. Η κάθε μία είναι ξεχωριστή και πολύ σημαντική. Το έχω ζήσει σε όλο του το μεγαλείο. Έχω σάκους, γεμάτους. Περίμενα διαφορετική αντιμετώπιση. Κάτι που δεν έγινε. Επέστρεψα στον Ολυμπιακό το 2006 κι έφυγα ξανά έπειτα από δώδεκα χρόνια. Πάλι πίκρα...

Όπως τελειώνει κάτι, αρχίζει κάτι άλλο. Είμαι γερός και η ιστορία έχει γράψει. Αυτό δεν μπορεί να το σβήσει κανείς. Και ο χρόνος δικαιώνει ανθρώπους. Το ποιος είμαι, το τι έχω κάνει και τι θα κάνω και φαίνεται και θα φανεί. Όταν έφυγα από τον Ολυμπιακό, με πλησίασε άλλη μεγάλη ΠΑΕ. Και ήθελε να μεταφέρω όλη αυτή την τεχνογνωσία. Είπα "όχι". Σέβομαι τους πάντες, την ιστορία των άλλων ομάδων, αλλά είμαι Ολυμπιακός κι αυτό δεν αλλάζει.

Να αλλάξω τη φανέλα του Ολυμπιακού; Το αίμα που έχω χύσει; Να την αλλάξω για να πάρω κάποιου άλλου;

Η φανέλα του Ολυμπιακού φίλε, είναι δική μου. Έχω κρατήσει πάρα πολλές. Μετανιώνω για μία όμως. Την έδωσα και δεν θυμάμαι πως σε έναν φίλο μου. Δεν ήταν η μαύρη, την έχω τη μαύρη φίλε και με το σήμα του Τσάμπιονς Λιγκ. Έδωσα τη φανέλα στο παιχνίδι με τη Βαλένθια στο ΟΑΚΑ. Πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσουμε και κερδίσαμε 1-0, με πέναλτι του Τζόρτζεβιτς που κέρδισε ο Γιαννακόπουλος. Έχομε τόσο άγχος. Πρέπει να νικήσουμε για να συνεχίσουμε Ευρώπη, στο ΟΥΕΦΑ. Δεν ξέρω πως έχω χτυπήσει, πού έχω χτυπήσει, είναι γεμάτη αίματα, όπως και το σορτς. Στα τελευταία 10 λεπτά παθαίνω κράμπες. Μου φωνάζει ο Μαντζουράκης “θα σε βγάλω”. Και του λέω "μην τυχόν και με βγάλεις, θα πλακωθούμε. Δεν βγαίνω από το παιχνίδι". Κάτω, κράμπες, σηκωνόμαστε, παίζουμε, χαμός.

Είμαστε μέσα στη χαρά όταν σφυρίζει τη λήξη, έρχεται μου τη ζητάει ένας φίλος μου, μου την πήρε, το ξέρω ότι την έχει. Δεν την έχει πλύνει! Είναι όπως ήταν τότε, από το 2000. Έχω μετανιώσει που δεν την έχω. Του την έχω ζητήσει, δεν μου τη δίνει. Την έχει αυτός. Δεν υπάρχει περίπτωση -μου λέει- να στη δώσω. Του λέω "ρε φίλε πως μου την πήρες;". "Άστο, ήσουν πολύ χαρούμενος και μου την έδωσες. Και με μεγάλη ευκολία". Λέω δεν γίνονται αυτά".

Ο Σούκερ με έφτυνε, με χτυπούσε κι εγώ γελούσα

Τον Τζόρτζεβιτς και τον Άντζα τους ανέφερε χωρίς καν να ερωτηθεί, όμως σε τόσα χρόνια καριέρας δεν γινόταν να μην αναφερθεί και σε άλλους συμπαίκτες ή αντιπάλους. Ο Καραπιάλης που έκανε κάτι που δεν έκανε κανείς άλλος, το αριστερό του Γεωργάτου και η "σύσκεψη" που έγινε για να τον πείσουν να πάει και δεύτερη φορά στην Ίντερ. Ο Γκόγκιτς που ήταν "μεγάλος αλήτης" και η ατάκα που έλεγε ο Αλέφαντος για το δεξί του Ίβιτς. Το πρόβλημα με τον Ζάχοβιτς και η απάντηση στο δίλημμα Ζιοβάνι-Ριβάλντο. Ο Προτάσοφ, ο Κρίστενσεν, ο Γιουσκόβιακ, ο Εστάι, όλοι όσοι έφυγαν με άδεια χέρια και πέτυχαν αλλού. Κι από αντιπάλους; Οι φοβερές ιστορίες με τον Σούκερ.

"Δεν υπάρχει παιδί σαν τον Καραπιάλη. Χρυσό παιδί, τρομερός χαρακτήρας. Ηγετικές ικανότητες; Χαρακτηριστικά; Τρομερός. Μπορούσε να διαλύσει μόνος του έναν αντίπαλο. Είναι ο μοναδικός που σε δύσκολα παιχνίδια, όταν η μπάλα έκαιγε, Τσάμπιονς Λιγκ και ντέρμπι, ερχόταν και μου έλεγε: "Γιώργο, τη μπάλα σε μένα. Ξέρω εγώ τι θα κάνω". Δεν μου το είχε πει άλλος κανείς. Μπορεί κάποιοι να κρύβονταν. Δεν ξέρω... Όχι μόνο τη ζητούσε, αλλά και ήξερε τι να την κάνει. Τρομερός. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον Γρηγόρη τον Γεωργάτο. Μιλάμε για πολύ δυνατή προσωπικότητα και ποδοσφαιριστή με απίστευτα χαρακτηριστικά. Το αριστερό του, μαγικό. Και η αλήθεια είναι πως από τα 16 γκολ που έβαλα στον Ολυμπιακό, τα περισσότερα είναι από δικές του ασίστ. Πάρε – βάλε. Μοναδικός.

Τι λες ρε Γρηγόρη; Θα μας τρελάνεις; Τι κάνεις εδώ; Πήγαινε στην Ίντερ που σε παρακαλάνε

Τι να πρωτοθυμηθώ. Είναι η δεύτερη φορά που έχει γυρίσει στον Ολυμπιακό και τον ξαναζητάει η Ίντερ. Είμαστε στο "Λίδρα Μάριοτ", Σάββατο βράδυ, παίζουμε την άλλη μέρα. Μετά το φαγητό είμαστε Γεωργάτος, Ελευθερόπουλος, Ανατολάκης, Γιαννακόπουλος κι εγώ έξω από το ξενοδοχείο και το συζητάμε. Μας λέει ο κοντός "δεν θέλω να φύγω, δεν θέλω να ξαναπάω". Και προσπαθούσαμε οι υπόλοιποι να του αλλάξουμε τη γνώμη και να του πούμε "τι λες ρε Γρηγόρη; Θα μας τρελάνεις; Τι κάνεις εδώ; Πήγαινε στην Ίντερ που σε παρακαλάνε". Ξέρεις το αποτέλεσμα; Φύγαμε μετά από δύο ώρες. Καταλήξαμε να ζητήσει από τον Μοράτι ένα τρελό νούμερο, ώστε να του πει "δεν μπορώ να στο δώσω". Και του το έδωσε... Μετά δεν μπορούσε να αρνηθεί.

Δοξάζω τον Θεό που δεν πέτυχα αντίπαλο τον Γκόγκιτς. Μεγάλος αλήτης! (σ.σ. γελάει). Τόσο καλό παιδί. Ο Γκόγκα αυτά που έκανε... Του έλεγα "ρε κωλόπαιδο, τι έκανες στα 26-27;". Πήγαινε σαν σκιέρ ο μπάσταρδος. Πήγαινε με χίλια, τράβαγε χειρόφρενο και άλλαζε κατεύθυνση. Στην προπόνηση ξέρεις τι ξύλο του έριχνα; Φύγε από δω, πήγαινε στον Ανατόλ. Πήγαινε στον Ανατολάκη, τον ξανάστελνε σε μένα. "Φύγε πήγαινε στον Αμανάτ". "Πάλι ήρθες;". Τέτοια χαρακτηριστικά. Τι να πω... Και ο Ίβιτς, ο Ίλια. Τρομερή ποδοσφαιρική ευφυΐα και προσωπικότητα. Τον σέβομαι. Είχε, όμως, μια αδυναμία. Ό,τι έκανε το έκανε με το δεξί. Είχαμε προπονητή τον Αλέφαντο. Τον εκτιμούσα ως κόουτς, αλλά είχε ιδιαιτερότητες. Χαλούσε μόνος του το προφίλ του. Μας έλεγε, λοιπόν, "δώστε του τη μπάλα στο δεξί". Όποιος δεν έδινε του Ίβιτς τη μπάλα στο δεξί τα άκουγε από τον Αλέ... "Δεν θες να φας ψωμάκι; Δωσ' του τη στο δεξί...". Έτσι μας έλεγε.

Ο Ζιοβάνι ήταν μεγαλύτερος παίκτης από τον Ριβάλντο

Τον Ριβάλντο δεν τον έζησα. Ο Ζιοβάνι ήταν ένας απίστευτος ποδοσφαιριστής, ένα φανταστικό παιδί, με ιδιαιτερότητες, όπως κάθε μεγάλος παίκτης. Κλειστός χαρακτήρας, αλλά παικταράς. Για μένα καλύτερος από τον Ριβάλντο. Ίσως ο Ριβάλντο να ήταν πιο αποτελεσματικός για την ομάδα. Ο Ζιοβάνι έπαιζε και για το θέαμα. Την εξέδρα. Μπορεί να έκανε μια ποδιά να τρελαινόταν όλο το γήπεδο και στην επόμενη φάση να έχανε τη μπάλα. Εγώ τον Ζιοβάνι τον θεωρώ μεγαλύτερο παίκτη από τον Ριβάλντο.

Ο Ζάχοβιτς εξαιρετικός ποδοσφαιριστής. Δεν το έδειξε στον Ολυμπιακό. Εγώ το είδα όταν τον αντιμετώπισα με την Πόρτο. Απίστευτες δυνατότητες. Δεν ήθελε να έρθει στην Ελλάδα και αυτό ήταν ένας πολύ σοβαρός λόγος στη συμπεριφορά του, στην απόδοσή του. Σε όλο το περιβάλλον γύρω του υπήρχε ένας αρνητισμός. Και αυτό έβγαινε. Αυτή η μεταγραφή δεν έπρεπε να γίνει. Ίσως ήταν λάθος που ήρθε μαζί με τον Ζιοβάνι. Διαφορετικά χαρακτηριστικά, ίδια θέση. Είχε γίνει και θέμα τότε από εσάς, τους δημοσιογράφους, πως γίνεται να δαπανώνται τόσα πολλά χρήματα για δύο παίκτες στην ίδια θέση.

Για μένα ήταν τρομερός παίκτης ο Κρίστενσεν. Επαγγελματίας, καταπληκτικό παιδί, είναι μια γενικότερη κουλτούρα που κουβαλούν αυτοί οι λαοί της Βόρειας Ευρώπης. Αυτό είδαμε και από τον Μέλμπεργκ. Έχουν έναν επαγγελματισμό απίστευτο. Δεν δημιουργούν το παραμικρό πρόβλημα. Ξέρουν πολύ καλά τον ρόλο τους στην ομάδα και τηρούν τις εντολές κατά γράμμα. Από την πρώτη έως την τελευταία μέρα. Κι ο Ζέτερμπεργκ το ίδιο. Απλά ο Κρίστενσεν με το πού ήρθε εδώ, σε πέτρινα χρόνια, μας κέρδισε όλους. Πάμε στη Φιλαδέλφεια με Προτάσοφ, Κρίστενσεν επιθετικό δίδυμο φίλε, νικάμε και μπαίνουμε στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Και τη Δευτέρα πουλήθηκε ο Προτάσοφ στην Κίνα! Δεν γίνονται αυτά. Την ώρα που πήγαμε να μπούμε στο πρωτάθλημα έφυγε ο Προτάσοφ!

Ο Κρίστενσεν φεύγει από εμάς, πάει δύο χρόνια στην Κομποστέλα στην Ισπανία και βγαίνει πρώτος σκόρερ στο ισπανικό πρωτάθλημα. Γιουσκόβιακ. Βασικός Εθνική Πολωνίας. Ο Χρήστος ο Βαζέχα, ήταν αλλαγή του. Κι έρχεται εδώ και φεύγει νύχτα. Πάει στη Γερμανία, στη Βόλφσμπουργκ, δύο χρόνια πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα. Τώρα μιλάμε για μεγάλους ποδοσφαιριστές. Κι αυτοί δεν πήραν πρωτάθλημα. Άδικο γι' αυτά τα παιδιά. Ο Εστάι, παιχτάρα και χρυσό παιδί. Κρίμα γι' αυτούς να μην έχουν ζήσει τα ωραία χρόνια του Ολυμπιακού. Γι' αυτό σου λέω ότι εμείς ήμασταν τυχεροί. Την τύχη του, όμως, ο καθένας την ορίζει.

Από αντιπάλους θα σου πω τον Σούκερ, από τη Σεβίλλη. Δεύτερη χρονιά μου στον Ολυμπιακό. Τότε παίζουμε μαν του μαν. Ο Σούκερ είναι δολοφόνος, πριν πάει στη Ρεάλ Μαδρίτης. Σε τρομερή κατάσταση. Αλήτης μέσα στο γήπεδο. Δεν καταλάβαινε Χριστό. Δεν με χάλαγε εμένα αυτό. Εκεί είναι αρένα. Ποιος θα επιβιώσει. Ήξερα τι είχα να αντιμετωπίσω. Ευτυχώς τον είχα δει σε κάποια άλλα ματς. Όταν με έφτυνε στο πρόσωπο, ήξερα ότι θα το περάσω αυτό. Μέσα στη Σεβίλλη. Χάσαμε 1-0 στο 90 φεύγα, με βολέ του τερματοφύλακα, διώχνει ο Ράντος, η μπάλα χτυπάει σε μια πλάτη και πάει γκολ.

Με έφτυνε, αγκωνιές, τα περίμενα. Για καλή μου τύχη είχα δει δύο προηγούμενα ματς σε κασέτα. Νευρίασα αφάνταστα, αλλά δεν αντέδρασα. Αν τον χτυπούσα, εμένα θα απέβαλε ο διαιτητής. Είχα και κάρτα από το πρώτο ημίχρονο, για ένα μαρκάρισμα σε άλλο παίκτη. Άρα έπρεπε να είμαι νηφάλιος. Με χτυπούσε και εγώ γελούσα. Τι να σου πω για άλλους; Για τον Γκιγκς της Μάντσεστερ; Φοβερή ταχύτητα, απίστευτο αριστερό. Μεγάλος παίκτης. Φαν Νιστελρόι, ένα τανκ. Όουεν. Ντελ Πιέρο. Ιντζάγκι. Στη Ρεάλ βρήκαμε Ραούλ, Σάβιο, Ζιντάν, Ζέεντορφ. Μεγαθήρια".

Ο Μαρινάκης πιάνει χώμα και γίνεται χρυσάφι

Αφήνουμε τα χρόνια με τη φανέλα και πάμε στη δουλειά στις Ακαδημίες. Ο Αμανατίδης μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τον χαρισματικό Βαγγέλη Μαρινάκη κι παίρνει φόρα. Η απίστευτη δυσκολία της δουλειάς με του μικρούς, τα ταξίδια σε όλη την Ελλάδα. Η μάχη που έδωσε για Τσιμίκα, Βρουσάι και Σιώπη, το ταλέντο του Ρέτσου, του Ανδρούτσου και του Μανθάτη. Η δυσκολία να αναδείξεις παίκτες κάνοντας ταυτόχρονα πρωταθλητισμό κι η ανοιχτή πληγή των ατζέντηδων.

"Χωρίς τον Βαγγέλη Μαρινάκη δεν θα γινόταν τίποτα, ούτε στις Ακαδημίες, ούτε πουθενά. Είναι χαρισματικός. Πιάνει χώμα, γίνεται χρυσάφι. Κατάφερε κι έβαλε τον Ολυμπιακό στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Τον γνωρίζει όλος ο κόσμος τον Ολυμπιακό. Δεν μπορεί να γίνει αυτό από τη μια στιγμή στην άλλη. Είναι ένας άνθρωπος που δεν διστάζει να τα βάλει με όλο τον κόσμο, προκειμένου να πετύχει το στόχο του. Είναι δυνατός χαρακτήρας, προσωπικότητα, επίμονος πολύ. Επίσης, δεν είναι άδικος, έστω κι αν χρειαστεί χρόνο για να μετρήσει σωστά έναν άνθρωπο.

Από ταλέντο δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα κι από κανέναν λαό σε όλο τον κόσμο. Αυτό στο υπογράφω. Υστερούμε σε κάποια κομμάτια που αφορούν τη δουλειά, τον προγραμματισμό, τη σειρά, που κι αυτό αλλάζει, αλλά δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στο ελληνόπουλο. Στο αυθεντικό ταλέντο. Κι αυτό με χαλάει. Προσπαθήσαμε να δώσουμε κάτι διαφορετικό στα χρόνια που ήμουν στον Ολυμπιακό, υψηλών προδιαγραφών. Ήμασταν μια ομάδα ανθρώπων που ξέραμε πολύ καλά τι σήμα είχαμε στο στήθος αριστερά, πάνω στην καρδιά. Προσπαθήσαμε να δώσουμε ότι καλύτερο μπορούσαμε, πάντα με τη στήριξη του προέδρου, του κ. Μαρινάκη. Έχει γίνει τρομερή δουλειά στις ακαδημίες του Ολυμπιακού. Όλα αυτά, μόνο τυχαίο δεν είναι και θα γίνουν κι άλλα. Είναι αλήθεια ότι το θέλει πολύ και το στηρίζει όλο αυτό.

Μπήκα ως τεχνικός σύμβουλος στις σχολές. Ένα κομμάτι που έχει απίστευτη δυναμική σε όλη την Ελλάδα. Δεν κάθισα στο γραφείο να κάνω δουλειά. Καθημερινά είχα ταξίδια. Πήγαινα στις σχολές και με τον κάθε υπεύθυνο αντιμετωπίζαμε το πρόβλημα ένα – ένα. Άλλο πράγμα ήθελε η σχολή μας στη Δράμα, άλλες ανάγκες είχε η Σχολή μας στα Χανιά, στην Αλεξανδρούπολη ή τη Μυτιλήνη. Έπρεπε να πας όμως εκεί. Μέσω του τηλεφώνου, δεν μπορείς να αντιληφθείς το τι περνάει ο καθένας. Ποιες είναι οι δυσκολίες. Να δεις τις εγκαταστάσεις, να σε δουν οι γονείς, τα πιτσιρίκια. Ότι είσαι εκεί. Ταξίδευα συνέχεια. Μίνιμουμ 14 ώρες δουλειά κάθε μέρα. Είχα πρόβλημα στο χόνδρο και δεν πήγα να το φτιάξω 9 χρόνια, για να μη λείψω. Την επέμβαση την έκανα πρόσφατα κι όλα καλά. Δουλέψαμε ποιοτικά με όλο το σταφ.

Τώρα έχουμε σε όλο τον κόσμο γύρω στις 45 σχολές. Πολύ μεγάλο νούμερο, τρομερή δουλειά και δυναμική. Πολύ σημαντικό κομμάτι για το σύλλογο αυτό. Αξίζει πολύ μεγάλη προσοχή. Γίνεται τρομερή δουλειά. Μιλάμε για επτά με οκτώ χιλιάδες παιδιά συνολικά. Μέσα από τη δουλειά που έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια στις Ακαδημίες του Ολυμπιακού, αν σου γράψω σε ένα χαρτί πόσοι παίκτες βρέθηκαν στην πρώτη ομάδα, πόσοι παίζουν στη Σούπερ Λίγκα, στη Φούτμπολ Λιγκ και στο εξωτερικό, θα πάθεις πλάκα. Πολύ μεγάλο νούμερο.

Έδωσα μάχη για να έρθουν Τσιμίκας, Βρουσάι και Σιώπης

Ξέρεις για παράδειγμα ότι ο Βασιλόγιαννης που παίζει στη Λαμία είναι παιδί δικό μας; Ότι τον έχω βρει στα Βραχνέικα στην Πάτρα; Ξέρεις ότι βρήκα τον Σιώπη στο Τυχερό Έβρου και για να έρθει στον Ολυμπιακό έδωσα μάχη προκειμένου να πείσω τα αγωνιστικά τμήματα ότι αξίζει μια θέση; Ξέρεις ότι ο Τσιμίκας πριν γίνει αριστερό μπακ έπαιζε αριστερό χαφ στις Σέρρες και ότι υπήρξε άνθρωπος εντός Ολυμπιακού που είχε πει "δεν τον θέλω"; Ξέρεις ότι δύο άνθρωποι, ο Γεωργάτος κι εγώ είπαμε αυτός είναι το επόμενο αριστερό μπακ του Ολυμπιακού; Ξέρεις ότι τον Βρουσάι από τη Ναύπακτο τον πήρα μέσα από τα χέρια άλλων μεγάλων ομάδων και τον έφερα ως προσωπική επιλογή; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσοι είναι. Πάρα πολλές περιπτώσεις. Κι αν είχαμε περισσότερη υπομονή θα βγάζαμε κι άλλους. Απλά θέλουμε ως λαός να μεταμορφώσουμε από τη μία στιγμή στην άλλη τον βάτραχο σε πριγκιπόπουλο. Δεν γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη. Αυτό το κομμάτι είναι πολύ ευαίσθητο και θέλει υπομονή, όπως κι επιμονή.

Είναι πολύ δύσκολο να αποδώσει όλο αυτό και να γίνεται παράλληλα και πρωταθλητισμός. Αλλά, είσαι ο Ολυμπιακός φίλε. Οφείλεις να το παντρέψεις. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα βγάλουμε παίκτες, αλλά δεν μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Στα αγωνιστικά τμήματα δεν υπάρχει αυτό. Στον Ολυμπιακό δεν υπάρχει. Είναι τέτοια η κουλτούρα, η φιλοσοφία του συλλόγου. Δεν υπάρχει άλλο αποτέλεσμα πέρα από τη νίκη. Μαθαίνεις από μικρή ηλικία, να γίνει συνήθεια ότι παίζω για να κερδίσω. Αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Μέσα από αυτό δείχνει και ο καθένας αν αντέχει την πίεση. Άλλες ομάδες κι άλλες Ακαδημίες δεν το έχουν αυτό. Υπάρχουν πιο χαλαροί ρυθμοί.

Μιλάμε για τα αγωνιστικά τμήματα, το διευκρινίζω. Όταν περνούν από το Ρέντη κάθε χρόνο δύο με τρεις χιλιάδες παιδιά και τσεκάρουμε ποιος μπορεί να έρθει στον Ολυμπιακό. Και μένουν ένας ή δύο, όσοι αξίζουν. Μπαίναμε σε ένα γραφείο, μία αίθουσα και όλοι λέγαμε την άποψή μας. Για τον κάθε ποδοσφαιριστή. Δεν αποφάσιζε ένας. Μιλάμε για δέκα ανθρώπους. Υπεύθυνος Ακαδημίας, σκάουτερς, προπονητές, όλοι. Μπαίναμε μεσημέρι και βγαίναμε στις 10 το βράδυ. Δεν είναι εύκολο. Δεν μπορείς να παίζεις με την τύχη ενός παιδιού, με το μέλλον του. Πρέπει την επιλογή σου να την τεκμηριώσεις, να την υποστηρίξεις και να πάρεις την ευθύνη.

Δίνονται και ποσά και υπήρχε πλαφόν. Συγκεκριμένο ποσό έβγαινε από το ταμείο της ομάδας. Αν όχι, έπρεπε να βρούμε άλλο τρόπο. Έχει γίνει αυτό που σου λέω. Υπάρχει περίπτωση, δεν θα σου πω όνομα, όπου έχω συμφωνήσει με την ομάδα, αλλά ο παίκτης ήθελε χαρτζιλίκι. "Δεν υπάρχει χαρτζιλίκι στον παίκτη", ήταν η απάντηση. Δεν θα γινόταν η μεταγραφή. Δεν δίνουμε χαρτζιλίκι, δεν χαλάμε τις ισορροπίες στην ομάδα. Υπήρχε αυτή η γραμμή. Τον παίκτη τον πήραμε. Πήρε και χαρτζιλίκι. Όχι από την ομάδα, αλλά πήρε. Τώρα το ποιος το έδωσε, ξέρω πολύ καλά εγώ. Και η ομάδα ευχαριστημένοι και εμείς ευχαριστημένοι. Και οι γονείς του, μετανάστες στη Γερμανία, δεν είχαν τη δυνατότητα να τον στηρίξουν οικονομικά.

Κι εννοείται πως υπήρξαν περιπτώσεις παικτών που έκανα λάθος. Όποιος δουλεύει, κάνει λάθη. Το θέμα είναι πως δεν μπορείς να το γνωρίζεις. Δεν το κάνεις επίτηδες. Λάθη θα γίνουν. Ειδικά σε αυτό το κομμάτι. Μιλάμε για ένα παιδί. Μέσα σε τρεις μήνες με σωστή καθοδήγηση και ερεθίσματα, γίνεται το μαύρο – άσπρο. Υπήρχε παίκτης που απλά δεν προλάβαμε και μας τον πήρε γερμανική ομάδα. Το παιδί λέγεται Κόκοβας. Είναι τώρα 18 ετών και από πέρυσι παίζει στη Μπόχουμ. Αριστεροπόδαρος στόπερ, τρομερά χαρακτηριστικά, διεθνής. Λάθη γίνονται. Μπορεί να αργήσουμε, κάτι να μην αρέσει σε κάποιον, θα συμβεί. Ξέρεις τι έγινε για να περάσει ο Σιώπης; Ξέρεις ότι υπήρχε άνθρωπος που ήθελε να διώξει τον Φετφατζίδη στα 19 του χρόνια; Είχαμε σκοτωθεί. Δύο φορές ήθελαν να τον διώξουν και τον έβαλα ξανά με το ζόρι μέσα.

Ρέτσος, Ανδρούτσος και Μανθάτης είχαν τρομερή ποδοσφαιρική ευφυΐα και χαρακτηριστικά. Στο είπα και πριν. Υπάρχουν κι άλλοι. Υπήρχαν κι άλλοι. Απλά υπάρχει ένα θέμα. Για να μπορέσουν αυτά τα παιδιά να προωθηθούν και να πάρει το καθένα από αυτά τα παιδιά αυτό που αξίζει πρέπει να υπάρχει κι ένας τρελός Μπέντο! Έτσι χαρακτηρίστηκε ο Μπέντο: Τρελός! Που έβγαλε αυτά τα παιδιά μέσα από τα σπλάχνα του Ολυμπιακού. Έδειξε τη δουλειά που γινόταν στην Ακαδημία. Τα έβγαλε ο Μπέντο. Υπάρχουν κι άλλοι σου λέω, αλλά μόνο έτσι, όπως έκανε ο Μπέντο, μπορούν να βγουν. Διαφορετικά δεν βγαίνουν.

Ο Βρουσάι δεν μπορεί να παίξει στον Ολυμπιακό; Κάτσε να γυρίσει από την Ολλανδία και θα δεις. Ο Τσιμίκας; Βέβαια ο πιτσιρικάς πρέπει να παλέψει για να βγάλει ψεύτες και όλους όσους τους αμφισβητούν. Πρώτη ύλη υπάρχει. Σήμερα ένας προπονητής δεν είναι μόνο προπονώ και κοουτσάρω καλά. Πρέπει να διαχειρίζεται κι άλλες καταστάσεις. Παιδιά, Ακαδημία, Νέοι. Πρέπει να είσαι παιδαγωγός, ο ποδοσφαιρικός τους πατέρας. Να τους μιλήσεις όμορφα, να τους τσιγκλίσεις τον εγωισμό. Να τους περάσεις τη νοοτροπία της ομάδας. Είναι πολλά.

Πολλοί πλησιάζουν ένα παιδί, έναν γονιό και του λένε και του τάζουν πράγματα που υπάρχουν μόνο στη φαντασία

Μέσα σε ένα καλοκαίρι που το παιδί θα πάρει μπόι μπορεί να χαθούν ή να αλλάξουν πολλά χαρακτηριστικά. Να πατάει εδώ και να βρίσκεται εκεί με μερικούς πόντους που θα πάρει. Πρέπει να ασχοληθείς με το κάθε παιδί, σα να είναι δικό σου. Τελευταία έχει γίνει της μόδας, διάφοροι πονηροί να προσεγγίζουν τα παιδιά. Να βάζουν πράγματα στο μυαλό των γονιών. Ατζέντηδες και όχι μόνο. Πολλοί πλησιάζουν ένα παιδί, έναν γονιό και του λένε και του τάζουν πράγματα που υπάρχουν μόνο στη φαντασία. Με απώτερο στόχο να κερδίσουν οι ίδιοι κι όχι το παιδί. Έχει γεμίσει η πιάτσα. Όλοι έχουν γίνει μάνατζερ από το πουθενά και εκπρόσωποι ποδοσφαιριστών. Ακόμη κι αυτό το κομμάτι, όμως, θέλει εξειδίκευση.

Σήμερα είμαι επικεφαλής της Σχολής Ολυμπιακού στον Άλιμο. Δουλεύουμε με τριακόσια παιδιά καθημερινά. Συμπεριφερόμαστε σα να είναι δικά μας παιδιά. Θέλουμε καλούς ανθρώπους και καλούς αθλητές. Να γεμίσουμε με αθλητισμό την καθημερινότητά τους κι όσα παιδιά μπορούν, να προχωρήσουν όσο γίνεται πιο ψηλά. Κι είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει αυτή η επαφή. Ακόμη κι εδώ, στην ακαδημία. Έρχονται Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, φίλοι της ΑΕΚ. Υπάρχουν και παιδιά που υποστηρίζουν άλλη ομάδα. Δεν θα πω σε κανένα παιδάκι, άλλαξε ομάδα και γίνε Ολυμπιακός. Αυτό είναι δικό του θέμα. Όπως είμαι εγώ Ολυμπιακός, έτσι θα σεβαστώ κάθε άλλο άνθρωπο που είναι διαφορετικός από εμένα. Όπως και θέλω να δέχονται τη διαφορετικότητα. Φαντάσου να ήμασταν μόνο Ολυμπιακοί. Τι θα κάναμε; Δεν θα είχαμε τι να συζητήσουμε.

Παράλληλα, είμαι τεχνικός διευθυντής στον ΑΟ Χανιά. Δημιουργήσαμε ένα δίκτυο στο νομό, θέλουμε να τον επεκτείνουμε σε όλη την Κρήτη, με πολύ αγάπη για το άθλημα. Με το σύλλογο ασχολούνται άνθρωποι που αγαπούν τον αθλητισμό με πρώτο τον κ. Ροκάκη και θέλουμε να δώσουμε την ευκαιρία σε παιδιά απ' όλη την Κρήτη να αναδείξουν το ταλέντο τους σε υψηλό επίπεδο.

Ραντεβού την άνοιξη για τη φιέστα

Φέτος πιστεύω πως ο Ολυμπιακός είναι φαβορί για το πρωτάθλημα. Αυτό που έκανε ο πρόεδρος με τον προπονητή που τον κράτησε και τον Σα, ήταν κινήσεις ματ. Έγιναν και σημαντικές προσθήκες όπως ο Σεμέδο και ο Βαλμπουενά, τώρα που λείπει ο ηγέτης Φορτούνης. Η ομάδα είναι πρώτη, παίζει Τσάμπιονς Λιγκ, προσφέρει πολύ ωραίο θέαμα, το συνδυάζει με ουσία. Έχει αβαντάζ για τον τίτλο και φαίνεται. Εύχομαι να δώσουμε ραντεβού την άνοιξη για τη φιέστα.

Σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη, μου έφερες στο μυαλό μου τόσο ωραίες αναμνήσεις. Ευχαριστώ και τον κόσμο του Ολυμπιακού για τις ανεπανάληπτες στιγμές που έζησα μ' αυτή τη φανέλα.

PHOTO CREDITS: Tourette Photography/Eurokinissi