"Η καλύτερη προπαγάνδα είναι η μη προπαγάνδα" είχε πει το 2012 ο Joseph Nye, πολιτικός επιστήμονας, πρώην πρύτανης του School of Goverment στο Harvard και "ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη επιρροή στην αμερικανική εξωτερική πολιτική" το 2011. Ο ίδιος πρόσθεσε πως στην εποχή της πληροφορίας "η αξιοπιστία είναι ο πιο σπάνιος πόρος" και όλα αυτά αναφέρθηκαν από οικονομικούς αναλυτές που προσπάθησαν να καταλάβουν γιατί οι δισεκατομμυριούχοι Άραβες επενδύουν στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, από τη στιγμή που δεν βγάζουν ούτε ευρώ ως κέρδος. Έλα λοιπόν, να δεις τι έπαθαν οι ιδιοκτήτες της Paris Saint-Germain και Manchester City και σκέφτηκαν πως θα ήταν εκπληκτική ιδέα να μοιράσουν εκατομμύρια, στις ομάδες που θα βρεθούν την Τετάρτη (6/4), στο πλαίσιο των "8" του Champions League. Πρώτα βέβαια, θα κάνουμε μια στάση.

Tα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι επτά: το Abu Dhabi, το Ajman, το Dubai, το Fujairah, το Sharjah και το Umm a-Quwain. Προχώρησαν στην ένωση του, τον Δεκέμβριο του 1971, οπότε τελείωσε η βρετανική προστασία. Οι πρώτοι ηγέτες διασφάλισαν την εισροή σεβαστών ποσών από τα κέρδη που αφορούσαν το πετρέλαιο, στα συστήματα υγείας, στην παιδεία και τις υποδομές. Τα ανθρώπινα δικαιώματα... ήταν δευτερευούσης σημασίας. Ομοίως και η δικαιοσύνη που είναι άμεσα συνδεδεμένη με το Ισλάμ. Ας επιστρέψω όμως, στο θέμα μας.

Όλα μαζί τα Εμιράτα φιλοξενούν επί των εδαφών τους 9.2 εκατ. ανθρώπους, εκ των οποίων μόνο το 1.4 εκατ. έχει γεννηθεί εκεί. Κάθε ένα Εμιράτο έχει το δικό του μονάρχη, αλλά αρχηγός του κράτους είναι ένας (Khalifa bin Zayed Al Nahyan -είναι ο δεύτερος πλουσιότερος γαλαζοαίματος του κόσμου, με περιουσία που φτάνει στα 23 δισεκατομμύρια ευρώ), όπως ένας είναι ο Πρωθυπουργός (Mohammed bin Rashid Al Maktoum -φέτος έπεσε στην 10η θέση της λίστας με τα πλουσιότερα βασιλικά πρόσωπα, με προσωπική περιουσία που φτάνει τα 6 δισεκατομμύρια ευρώ).

Σε αυτή τη γωνιά της γης δεν επιτρέπεται η λειτουργία πολιτικών κομμάτων. Αυτό που υπάρχει είναι το Ομοσπονδιακό Εθνικό Συμβούλιο που διαθέτει 40 έδρες. Οι 20 ορίζονται από τους κυβερνήτες των Εμιράτων. Οι άλλες 20 είναι εκλέξιμες και έχουν διετή θητεία. Παρεμπιπτόντως, οι πρώτες εκλογές έγιναν το 2006. Δικαίωμα ψήφου είχαν μόνο τα μέλη που είχαν διορίσει οι κυβερνήτες των Εμιράτων και έφτασαν τους 6.689 ανθρώπους. Θα έλεγες πως ισχύει το "όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα".

Οι υπεύθυνοι αυτού του... νοικοκυριού αποφάσισαν πως η δεδομένη ισχυρή θέση τους, στα οικονομικά πράγματα του πλανήτη, μέσω του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και των κατασκευαστικών εταιριών -η τελευταία δραστηριότητα από μόνη της τους ενέταξε στη λίστα με τις χώρες που έχουν παρουσιάσει την πιο γρήγορη ανάπτυξη- θα έπρεπε να μεταφραστεί και διαφορετικά, ώστε να επέλθει η παγκόσμια καταξίωση/αναγνώριση. Τότε ήταν που διαπίστωσαν πως μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους, αν εμπλακούν με τα σπορ.

Όταν οι Άραβες έγιναν η χαρά της χορηγίας

Η πρώτη απόπειρα δεν αφορούσε την εξαγορά ομάδων, αλλά τις χορηγίες. Άρχισαν λοιπόν, να μοιράζουν εκατομμύρια δια αυτής της οδού. Μόνο το 2014 εταιρίες των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων έδωσαν το ποσό των 163 εκατ. ευρώ, μόνο για συμφωνίες που αφορούσαν τη διαφήμιση φανέλας. Εδώ να σου θυμίσω ότι η επίσημη αερογραμμή του Dubai (Εmirates) είναι στις εμφανίσεις της Real Madrid, της PSG, της Arsenal και της AC Milan, με την εταιρία να 'χει συνάψει και ευρύτερη σχέση με την Arsenal που αφορά τα δικαιώματα στο όνομα του γηπέδου.

Η αεροπορική εταιρία του Abu Dhabi, Etihad Airways έχει ανάλογη σχέση με τη Manchester City, ενώ το Qatar σαφώς και δεν έμεινε πίσω. Αντιθέτως, έκανε την παγκόσμια έκπληξη, πείθοντας την FC Barcelona να βάλει για πρώτη φορά στην ιστορία της, διαφήμιση στη φανέλα το 2011. Εταιρίες δε, του Εμιράτου (Ooredoo και QNB) υπέγραψαν συμφωνίες με την PSG, ενώ εταιρία αθλητικών ειδών που ανήκει στο 50% στο Qatar, ντύνει την εθνική Βελγίου. Ναι, του Βελγίου, γιατί έχουν αποφασίσει πως πέραν των Μεγάλη Βρετανία, Ισπανία, Ιταλία και Γαλλία θα διαθέσουν χρήματα και σε χώρες που δεν έχουν την ίδια ποδοσφαιρική κουλτούρα, αλλά έχουν δύναμη (HΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Ιαπωνία). Βλέπεις, στο τέλος της ημέρας θέλουν την παγκόσμια αναγνώριση και το εννοούν.

Είχαν ήδη διεκδικήσει και πάρει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 (και όχι, δεν είναι ώρα να αναλύσουμε τις συνθήκες υπό τις οποίες γίνονται αυτά τα έργα -αλλά θα το κάνουμε σύντομα) και κάθε φορά που προκύπτει πρόβλημα με ποδοσφαιρικό σύλλογο που ανήκει στα μεγαλύτερα πρωταθλήματα... είναι εκεί να κάνουν τις προσφορές τους. Και επειδή εκείνοι δεν έχουν κρίση, έχουν και τον πρώτο λόγο. Το αυτό ισχύει και στην παράπλευρη δραστηριότητα που αναπτύσσουν, όπου επενδύουν σε ποδόσφαιρο: τα MME. Σε αυτόν τον τομέα, μάλιστα κυριαρχούν και με στιλ, αφού έχουν την άνεση να εξασφαλίζουν τα καλύτερα και να τα μεταδίδουν παντού.

Το ερώτημα που τίθεται είναι "βγάζουν τίποτα;". Προς το παρόν, δεν φαίνεται να έχουν κέρδη, αλλά... δεν είναι κάτι που τους ενδιαφέρει. Έχουν τα πετρέλαια, για αυτόν τον σκοπό και εκείνα τα χρήματα δίνουν για να εξασφαλίζουν ακόμα περισσότερους μεγάλους παίκτες, να κάνουν ακόμα πιο πλούσιες συμφωνίες. Αυτό που διαφαίνεται, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, είναι ότι έχουν ως απόλυτη προτεραιότητα τους να "φτιάξουν" όνομα. Οι αναλυτές έχουν χαρακτηρίσει τον τρόπο που κινούνται οι Άραβες ως "soft power": το να κερδίζεις επιρροή, όχι μέσω σκληρής επίδειξης δύναμης ή τη χρήση της βίας, αλλά μέσω της διπλωματίας, της διεθνούς βοήθειας, της ανταλλαγής πολιτισμών και να κάνεις συνεργασίες με ισχυρά lobby, μέσω δυνατών πολιτικών ή όχι πολιτικών οργανισμών. Κοντολογίς, προσπαθούν να επιτύχουν μέσω του ποδοσφαίρου, ότι δεν μπορούν να κάνουν στην πολιτική σκηνή.

Ας δούμε όμως, πώς έγινε η αρχή που μεταξύ μας δεν άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις. Τουναντίον. Έως ότου εμφανιστεί ο όμιλος του Abu Dhabi που πήρε τη Manchester City το 2008, για να ιντριγκάρει την κυβέρνηση του Qatar να αναλάβει τη Paris Saint Germain, το 2011. Οι αναλυτές επιμένουν πως αυτοί είναι μόνο δυο πιόνια στην τεράστια σκακιέρα. Εγώ θα σου πω ότι είναι τα κύρια πιόνια, τουλάχιστον μέχρι νεοτέρας, γιατί είναι και τα μόνα που είχαν πρόγραμμα και αποτελέσματα.

Dr. Sulaiman Al-Fahim

Ο Sulaiman Abdul Kareem Mohammad Al-Fahim -για τους φίλους Dr. Sulaiman Al-Fahim- γεννήθηκε το 1977 στο Dubai και από το 2009 έως το 2013 υπήρχε στη λίστα του περιοδικού "Arabian Business", με τους Άραβες που έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο. Στα επτά δούλευε στο φαρμακείο του πατέρα του και βλέποντας τους πελάτες να μην έχουν χρήματα να αγοράσουν παυσίπονα, αποφάσισε να γίνει οικονομικά επιτυχημένος. Στα 9 έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής -της ηλικίας του- στο σκάκι. Στα 15 απέκτησε τις πρώτες του μετοχές. Στα 18 ίδρυσε το "Sulaiman Al Fahim Group" που παρείχε οικονομική βοήθεια στα θέματα παιδείας και αθλητισμού, στα Ηνωμένα Εμιράτα. Στα 21 "έχασε" τη μητέρα του, το μικρότερο αδελφό του και την αδελφή του σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να ζήσει άλλο στην πόλη του και συνέχισε τη ζωή του σε άλλη χώρα. Διάλεξε την Αμερική και πήρε masters στα οικονομικά και ντοκτορά στα κτηματομεσιτικά. Επέστρεψε στην πατρίδα του και δημιούργησε την εταιρία Hydra Properties, το 2005, με την υπόσχεση ότι θα είναι κάτι το διαφορετικό. την πρώτη διετία υπέγραψε συμβόλαια 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Την άνοιξη του 2008 έγινε ο παραγωγός και ο παρουσιαστής ενός reality show (Ηydra Executives -τύπου Apprentice του Donald Trump)με θέμα τις επιχειρήσεις. Έγινε και πρόεδρος στην ένωση για το σκάκι, πριν γίνει πρόεδρος και της ομοσπονδία του... αθλήματος.

Παράλληλα, εμφανιζόταν σε πρεμιέρες παρέα με την Pamela Anderson ή την Demi Moore ή τις Κardashians και μοιραζόταν τις ανησυχίες του για το οικοσύστημα με τον Leonardo Di Caprio. Η φιλοσοφία του ήταν πάντα "πρέπει να κάνεις ό,τι πιστεύεις πως είναι σωστό, ακόμα και όταν όλοι σου λένε πως είναι λάθος. Είχα πει ότι η εταιρία μου θα είναι μοναδική στο είδος της. Με χλεύαζαν, αλλά τώρα γελάω εγώ".

Φαν του ποδοσφαίρου (της Al Ain και της Al Jazeera), είχε εμπλακεί σε χορηγίες με τα τηλεοπτικά κανάλια του Dubai, με μια ομάδα της Κόστα Ρίκα, τη Bundesliga, ενώ δημιούργησε νέα ακαδημία ποδοσφαίρου στο Abu Dhabi, σε συνεργασία με την Inter. Τον Σεπτέμβριο του 2008 εκπροσώπησε την Abu Dhabi United Group, κοινοπραξία εταιριών που έδρα το Abu Dhabi, στην οποία εργαζόταν. Επί της ουσίας, ήταν ο εκπρόσωπος του Mansour bin Zayed Al Nahyan (θα ασχοληθούμε αργότερα με τον κύριο) στις διαπραγματεύσεις για την αγορά της Manchester City. Η συμφωνία υπογράφηκε στο ξενοδοχείο Emirates Palace και εκείνος έταξε τους καλύτερους παίκτες. Σύντομα διαπιστώθηκε ότι δεν είχε καν πόστο στην ομάδα. Τον... έβαλε στον πάγκο ο Σεΐχης, διότι δεν απολάμβανε την εικόνα που είχε δημιουργήσει για εκείνον (αυτή που τον ήθελε να ξοδεύει δισεκατομμύρια, αλόγιστα, για παίκτες).

To Νοέμβριο του 2008 παρασημοφορήθηκε από τον Βασιλιά της Μαλαισίας, για την προσφορά του στις δραστηριότητες που αφορούν την ιππασία, παγκοσμίως και σε περίπτωση που σε κούρασε, να σου πω ότι αυτό που έκανε επί της ουσίας, ήταν να αναπτύξει το "άπειρο ποσοστό απόδοσης", όπως είχε πει. Αυτό μεταφραζόταν ως εξής: έπειθε επενδυτές να του εμπιστευτούν χρήματα, τα οποία χρησιμοποιούσε ως marketing budget για τη εκμετάλλευση άλλων ιδιοκτησιών. και πουλούσε πάντα τη σωστή ώρα, στη σωστή τιμή. Κάποια στιγμή οι δουλειές έγιναν πολλές περισσότερες από όσες μπορούσε να διαχειριστεί, προέκυψε και η κρίση και υπήρξε... ένα ζητηματάκι -όπως προέκυψαν και μηνύσεις. Δεν είναι όμως, αυτές το θέμα μας. Ο Al-Fahim κατά δήλωση του ιδίου ήταν "μια μπουλντόζα, με πλήρη ασφάλιση. Ξεκινά και δεν σταματά σε ό,τι βρει μπροστά του. Αν χρειαστεί, περνά και πάνω από αυτοκίνητα, αλλά δεν σταματά. Αν μου έλθει μια ιδέα, πρέπει να την κάνω πράξη".

Κατ' αυτήν τη λογική, στις 27 Μαΐου του 2009 του ήλθε να πάρει την Portsmouth. Ο τότε ιδιοκτήτης της, Alexandre Gaydamak είχε -θα έλεγες- τεράστια οικονομικά προβλήματα. Είχε και την ατυχία να έχει αφήσει ίχνη από την εκμετάλλευση χρημάτων του σωματείου... προς όφελος των οικογενειακών επιχειρήσεων -κάτι που έκανε ο πατέρας του, χρησιμοποιώντας τον Alexandre για μπροστάρη, διότι εκείνος είχε καταδίκες για οπλοκατοχή και δεκάδες εντάλματα σύλληψης για εξαπάτηση. Ο σύλλογος ήταν προ της πτώχευσης, ο Al-Fahim πρόσφερε 80 εκατ. ευρώ (τα χρέη ήταν 70 εκατ.), ο Gaydamak τα δέχθηκε και μαζί ενημέρωσαν πως η αγορά θα έχει ολοκληρωθεί έως τις 28/7. Την ίδια περίοδο διεκδικούσε την Portsmouth και ο Ali Al-Faraj (μια στιγμή, θα σας πούμε και για αυτόν), ο οποίος έπειτα από την ήττα του κινήθηκε για την απόκτηση της West Ham United. Σύντομα διαπιστώθηκε πως τα χρέη δεν είχαν αποπληρωθεί και πως ο Al-Fahim δεν είχε κάνει όσα είχε τάξει.

Τι είχε μεσολαβήσει; Ήταν η περίοδος που είχε τάξει πολλά στους πελάτες της εταιρίας του, τόσα που δεν μπορούσε να παραδώσει ούτε το 1/3. Οι επενδυτές εκνευρίστηκαν, τον εξέθεσαν και τελικά τον ξεφορτώθηκαν. Τον Νοέμβριο το Dubai εξέπληξε τον πλανήτη, όταν ανακοίνωσε πως "παγώνει" πληρωμές χρέους, αξίας 26 εκατ. ευρώ, ποσό που έπρεπε να τακτοποιήσει μια από τις κυβερνητικές επενδυτικές εταιρίες. Η Portsmouth μπήκε σε καθεστώς εκκαθάρισης, αναγκάστηκε να πουλήσει τους καλύτερους παίκτες της και τελικά να υποβιβαστεί. Τον Φεβρουάριο του 2010 είχε εκδοθεί ένταλμα σύλληψης του Al-Fahim, το οποίο αποσύρθηκε μια εβδομάδα αργότερα, όταν του δόθηκε παράταση μιας εβδομάδας να πληρώσει τα εκατομμύρια που χρωστούσε σε όσους είχε υποσχεθεί... παλάτια και δεν τους έφτιαξε ούτε πυργάκι στην άμμο. Δεν σου είπα όμως, τι έγινε με την Portsmouth.

Ali Al-Faraj

Στις 3 Οκτωβρίου του 2009 προέκυψαν τα πρώτα δημοσιεύματα που ήθελαν την Portsmouth να περνά σε άλλα αραβικά χέρια. Για την ακρίβεια, αυτά του Ali Abdullah Al-Faraj, ο οποίος ήταν ο frontman μιας ομάδας επενδυτών από την εταιρία Falcodrone που θα είχε το 90% των μετοχών. Εκείνος θα κρατούσε το 10% και την προεδρία για δυο χρόνια. Εξυπακούεται πως υποσχέθηκε να δαπανήσει... καράβια με λεφτά, για να κάνει την ομάδα και πάλι μεγάλη. Η Falcodrone είχε συμφωνήσει με τον Gaydamak να αγοράσει τα δικαιώματα της Miland Development (εταιρία με στρατηγικά κομμάτια γης ανά τον κόσμο), έναντι ενός δολαρίου. Η ζωή συνεχίστηκε, το ρόστερ ενισχύθηκε, παιχνίδια διεξήχθησαν... ευρώ όμως δεν δίνονταν στους παίκτες και τους προπονητές, με συνέπεια να απαγορεύσει η Premier League τις μεταγραφές μέχρι νεοτέρας.

Τον Δεκέμβριο του 2009 ανακοινώθηκε πως ο σύλλογος είχε κλείσει δύο διαδοχικούς μήνες χωρίς να δώσει ευρώ και οι παίκτες είχαν το δικαίωμα να βρουν άλλη δουλειά. Παρεμπιπτόντως, ο Ali Al-Faraj είχε ήδη να αναζητά κάποιον να δώσει την ομάδα -με τα χρέη να έχουν ξεπεράσει τα 130 εκατ. ευρώ. Αυτός ήταν ο Balram Chainrai (ευρύτερα γνωστός ως Balu) από το Hong Kong, ο οποίος του είχε δανείσει 20 εκατ. ευρώ για την αγορά του συλλόγου. Να σου πω βέβαια, ότι κάποιοι από τους οπαδούς της Portsmouth είχαν καταγγείλει πως... αυτό ήταν ένα από τα ψευδώνυμα του Al-Faraj που έπειτα από έρευνα, διαπιστώθηκε ότι δεν ήταν και πολύ γνωστός στη Σαουδική Αραβία. Εξαιρουμένης της φωτογραφίας που είδατε, δεν υπάρχει άλλη που να κυκλοφόρησε από το σύλλογο. Φέρεται ωστόσο, να είναι παντρεμένος και να έχει δυο παιδιά και έχει αναφερθεί ότι από το1990 έως το 2005 ήταν προσωπικός μάνατζερ εταιρίας του Rιyadh (Saudi Uniform Manufacture).

Mansour bin Zayed Al Nahyan (Μanchester City)

Ο Al Faraj δεν ήταν κελεπούρι. Ούτε ο Sulaiman Al-Fahim. Αμφότεροι ωστόσο, έγιναν το... προσάναμμα για ό,τι ακολούθησε. Ήταν εκείνοι που άναψαν τη φωτιά. Η αφορμή που τον Οκτώβριο του 2009 τα αγγλικά ΜΜΕ έγραψαν πως στο εγγύς μέλλον τουλάχιστον άλλοι δέκα τύποι από τη Σαουδική Αραβία θα επένδυαν στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Όπως διάβασες ήδη, ένα σημαντικό ρόλο ως προς τις εξελίξεις, τον έπαιξε και ο Mansour bin Zayed bin Sultan bin Zayed bin Khalifa Al Nahyan. Άνθρωπος που στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα τον ξέρουν ως Σεΐχη Mansour.

Ο γεννημένος στις 20 Νοεμβρίου του 1970 είναι ο αναπληρωτής πρωθυπουργός των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, Υπουργός των προεδρικών σχέσεων και μέλος της βασιλικής οικογένειας που κάνει κουμάντο στο Abu Dhabi -το πλουσιότερο από τα 7 Εμιράτα. Ένας εκ των 19 αδελφών του (οι περισσότεροι είναι ετεροθαλείς) είναι ο πρόεδρος των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Είναι επίσης, ο πρόεδρος στην πρωθυπουργική επιτροπή υπηρεσιών, στην αρχή των επενδύσεων που κάνουν τα Εμιράτα και στην επιτροπή για τις ιπποδρομίες -έχει διακριθεί ως ιππέας. Μια στιγμή. Δεν τελείωσα.

Είναι μέλος του ανώτερου συμβουλίου που ασχολείται με τα πετρέλαια (ηγείται της εταιρίας Inetrnational Petroleum Investment, που κρατά το 71% των αραβικών επενδύσεων και λειτουργεί ως όχημα για άλλες επενδύσεις), αλλά και σε διάφορα ΔΣ εταιριών που σχετίζονται με το "μαύρο χρυσό". Διαθέτει μετοχές σε πολλές επιχειρήσεις (είναι πρόεδρος της Al Jazira sports company, όπου ανήκει ο σύλλογος Al Jazira, με τμήματα ποδοσφαίρου, βόλεϊ, χάντμπολ και μπάσκετ) και είναι ιδιοκτήτης της Abu Dhabi United Group. Ναι, αυτής που πήρε το 87% της Manchester City τον Σεπτέμβριο του 2008 (το υπόλοιπο 13% ανήκει στην κυβέρνηση της Κίνας!). Επί των ημερών του, δε η ομάδα πήρε δυο πρωταθλήματα (τα πρώτα μετά το 1968) και ένα εγχώριο κύπελλο. Στις 21/5 του 2013 έγινε και μεγαλομέτοχος της New York City FC που θα προστεθεί στη Major League Soccer της Αμερικής, φέτος.

Ο πέμπτος γιος του Εμίρη του Abu Dhabi, Sheikh Zayed bin Sultan Al Nahyan είναι απόφοιτος του Santa Barbara Community College και πτυχιούχος του United Arab Emirates University. Βασικά, πήρε masters στις διεθνείς σχέσεις. Έχει δυο γυναίκες και πέντε παιδιά και περιουσία (ατομική) που φτάνει στα 27 εκατ. ευρώ. Αριθμός που τον κάνει τον δεύτερο πλουσιότερο άνθρωπο που ασχολείται με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο (προηγείται ο Ινδός Lakshmi Mittal).

Η συνολική της οικογενείας του είναι τουλάχιστον 1 τρισεκατομμύριο δολάρια. Στα 44 του είναι ο πιο πλούσιος ιδιοκτήτης ποδοσφαιρικής ομάδας, στη Μεγάλη Βρετανία. Τον ακολουθεί ο 61χρονος Alisher Usmanov, της Arsenal. Για να αγοράσει τη City, κίνηση που ανακοινώθηκε την 1η Σεπτεμβρίου του 2008, έδωσε 263.300.000 ευρώ. Η πρώτη μεταγραφή που έκανε, ήταν αυτή του Robinho, από τη Real Madrid, για το ποσό ρεκόρ σε ό,τι αφορά τη Μεγάλη Βρετανία, των 40.000.000 ευρώ. Την πρώτη σεζόν ξόδεψε 579.635.000 ευρώ, σε αμοιβές παικτών. Τα 11 εκατ. ευρώ πήγαν σε παίκτες που είτε ήταν εκτός πλάνων, είτε δεν χρησιμοποιούνταν -και δόθηκαν ως δανεικοί αλλού. Φυσικά, έδωσε χρήματα για τη βελτίωση των εγκαταστάσεων. Ανακαινίστηκαν όλοι οι χώροι και ξοδεύτηκαν περί τα 11.000.000 ευρώ για τις προπονητικές εγκαταστάσεις.

Σύμφωνα με το Forbes, αν αποφάσιζε να πουλήσει σήμερα την ομάδα, το ποσό που θα ζητούσε θα ήταν 1.380.000.000 ευρώ! Τη σεζόν 2014-15 η Manchester City ήταν η δεύτερη πιο πλούσια ομάδα στη Μεγάλη Βρετανία και η έκτη σε παγκόσμια κλίματα, με έσοδα 463.500.000 ευρώ!

Sheikh Abdullah (Málaga CF)

Ένα θα σου πω: τον πρωθυπουργό του Qatar τον λένε Abdullah bin Nasser bin Khalifa Al Thani. Τον ιδιοκτήτη και πρόεδρο της Málaga CF, τον λένε Abdullah bin Nasser bin Abdullah Al Ahmed Al Thani. Και ναι, υπάρχει συγγένεια -είναι ξαδέλφια και μέλη της βασιλικής οικογένειας-, που δεν είναι το σημερινό μας θέμα. Ο Σεΐχης Abdullah γεννήθηκε στο Qatar, στις 29 Σεπτεμβρίου του 1969 και εκτός από μέλος της ιστορικής βασιλικής οικογένειας της περιοχή, είναι και επιχειρηματίας. Για να σου πω την αλήθεια, έγινε επιχειρηματίας το 1990 οπότε πέθανε ο πατέρας του Nasser, ιδιοκτήτης και πρόεδρος του Nasser bin Abdulla & Sons Group που έχει 3.000 υπαλλήλους και λειτουργεί σε περισσότερες από 30 χώρες. Με τι ασχολείται; Με ξενοδοχειακές "αλυσίδες", εμπορικά κέντρα, εταιρίες κινητής τηλεφωνίας και εμπόριο αυτοκινήτων. Ο εν λόγω (μην τα ξαναλέμε) είναι και άλλα δυο πράγματα: αντιπρόεδρος και μέτοχος στην Doha Bank. Η καθαρή του αξία φτάνει τα 20 δισεκατομμύρια δολάρια.

Πριν έξι χρόνια, στα 43 του, χρειάστηκε έξι μήνες συζητήσεων για να καταλήξει σε συμφωνία για την εξαγορά του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών στη Málaga CF, έναντι του ποσού των 36 εκατ. ευρώ. Αγόρασε τις μετοχές που είχε στην κατοχή του ο Fernando Sanz (του πρώην προέδρου της Real Madrid, Lorenzo Sanz είχε φυλακιστεί δυο φορές -για απόπειρα εξαργύρωσης πλαστής επιταγής και απόπειρα εισαγωγής παράνομων έργων-, εξ ου και έδωσε στο γιο του την εξουσιοδότηση να απαλλαγεί... από το βάρος) και στο ποσό που έδωσε περιλαμβάνονταν και τα χρέη. Είχε ενημερώσει πως στόχος είναι να γίνουν τα απαραίτητα βήματα, ώστε να ενισχυθεί η παρουσία της ομάδας στην εθνική λίγκα, αλλά και να γεμίσουν οι εξέδρες. "Ξέρουμε πως είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται στην Ισπανία επενδυτής από τα Αραβικά Εμιράτα και θέλουμε να δώσουμε το καλό παράδειγμα. Για αυτό και ως πρώτο στόχο θέσαμε την παραμονή" είχε διευκρινίσει.

Ξεκίνησε ξοδεύοντας εκατομμύρια για να φέρει όποιους παίκτες ήθελε στην Costa del Sol, η ομάδα έμεινε και τη σεζόν 2012-13 έφτασε έως του "8" του Champions League (στην πρώτη της συμμετοχή) και στην τετράδα της La Liga. Παρεμπιπτόντως, το καλοκαίρι του 2012 είχε ξοδέψει 60 εκατ. ευρώ για να "κλείσει" παίκτες όπως ο Santiago Cazorla και ο Joris Mathijsen. Ένα χρόνο αργότερα, έψαχνε τους αντικαταστάτες του και κλήθηκε να απαντήσει στην καταγγελία των Ruud van Nistelrooy και Jose Rondon για μισθούς που τους χρωστούσε. Λίγες ημέρες μετά την κατάθεση της καταγγελίας, την απέσυραν, αλλά έφυγαν από την πόλη, όπως άλλοι επτά παίκτες. Τι είχε όμως, μεσολαβήσει; Δυο άνθρωποι που εμπιστεύτηκε, τσακώνονταν, μοιραία γινόταν κακοδιαχείριση και αναγκάστηκε να απολύσει τον έναν (τη δικηγόρο του) τον Αύγουστο του 2010.

Στα πλάνα του Al-Thani ήταν να οικοδομήσει στην Ανδαλουσία και μια "αθλητική πόλη", με ένα νέο στάδιο, ακαδημίες ποδοσφαίρου, πολυτελή μαρίνα και ξενοδοχειακό συγκρότημα και όλα αυτά θα γίνονταν στη Marbella. Και γιατί δεν τα έκανε όλα αυτά; Γιατί χρωστούσε; Επειδή δεν έλαβε από το τηλεοπτικό συμβόλαιο το ποσό που περίμενε, ενώ καθυστερούσε και το ΟΚ των ισπανικών αρχών επί των άλλων project που είχε, λόγω γραφειοκρατίας. Έκτοτε είχε πει πολλάκις πως θέλει να φύγει "γιατί δεν έτυχα του σεβασμού που περίμενα", αλλά τον Ιούνιο του 2015 κατέληξε στο ότι... δεν πουλάει -ακόμα. Ήταν την περίοδο που είχε κυκλοφορήσει το ενδιαφέρον κινεζικού γκρουπ για την ομάδα.

Prince Abdullah bin Mosaad (Sheffield United)

Ο Abdullah bin Mosaad bin Abdulaziz Al Saud είναι πρίγκιπας, είναι και επιχειρηματίας. Γεννήθηκε στις 18/8 του 1965 στο Riyadh, σπούδασε στην Beirut μηχανολόγος στο βιομηχανικό τομέα (το πτυχίο του είχε ως βαθμό το άριστα) και μετά έκανε μεταπτυχιακόστο King Saud University, το πανεπιστήμιο που δημιούργησε η οικογένεια του το 1957, όταν αναζητούσε εξειδικευμένους εργάτες που δεν υπήρχαν στην περιοχή. Ήταν το πρώτο πανεπιστήμιο που έγινε στη Σαουδική Αραβία. Σημειωτέον, η οικογένεια του δημιούργησε και... την ίδια τη Σαουδική Αραβία. Δημιούργησε εργοστάσιο παρασκευής χάρτου το 1989 (Saudi Paper Manufacturing Group) και δούλευε 18 ώρες την ημέρα, για 20 χρόνια. Στο μεσοδιάστημα, έκανε την επιχείρηση του μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες της Μέσης Ανατολής, με σημαντικές συνεργασίες στο εξωτερικό. Το 2015 ανέφερε ως έσοδα το ποσό των 266.000.000 ευρώ. "Είναι αλήθεια πως στην οικογένεια μας, δεν αγχωθήκαμε ποτέ για τα λεφτά. Καλούμασταν όμως, να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας".

Μεταξύ του 2002 και του 2004 ήταν ο πρόεδρος στην Al-Hilal FC και σε αυτό το διάστημα η ομάδα πήρε το κύπελλο. Τον Σεπτέμβριο του 2013 εξαγόρασε το 50% των μετοχών στη Sheffield United και μοιράστηκε την προεδρία με τον Kevin McCabe. Το ποσό που έδωσε ήταν... 1 λίρα. Συν βεβαίως, εγγυήσεις ότι θα επενδύσει εκατομμύρια. Όπως έχει πει σε συνέντευξη του στη Daily Mail, λατρεύει να παίζει fantasy football "γιατί έχω την ευχέρεια να τηλεφωνώ στους ιδιοκτήτες και να ρωτώ ποιους παίκτες θα βάλουν στο επόμενο ματς. Το είχα κάνει και με τον George Gillet, όταν είχε τη Liverpool. Του τηλεφώνησα για να μου πει αν θα παίξει ο Steven Gerrard".

Δεν είναι δισεκατομμυριούχος, επισήμανση που κάνει συχνά. "Ο λογαριασμός μου έχει μόνο εννέα ψηφία" λέει και έχει πάθος και με το NFL -δηλώνει οπαδός των San Francisco 49ers και δεν χάνει παιχνίδι τους. Κάποια στιγμή το όνομα του συνδέθηκε με τους πιθανούς αγοραστές της Μanchester United. Έγραψαν μάλιστα, πως η περιουσία του φτάνει τα 18 δισεκατομμύρια ευρώ. "Αν είχα τόσα λεφτά, θα έπαιρνα τους 49ers και την Arsenal" διευκρίνισε, πριν καταλήξει στο "επειδή δεν τα έχω, πήρα μια ομάδα του Championship με σκοπό να την πάω στην Premier League". Για την ιστορία, η ομάδα βρίσκεται στην τρίτη τη τάξει κατηγορία (League One).

Είναι παντρεμένος με μια γυναίκα, έχει πέντε κόρες και δυο γιους, με το μεγαλύτερο παιδί του να είναι σήμερα 24 χρόνων. Πρόσφατα έγινε γενικός πρόεδρος του κέντρου νεότητας και άρα υπεύθυνος της νεολαίας και των σπορ, στη Σαουδική Αραβία. Έχει αποκαλύψει πως πριν κινηθεί για την Sheffield United, τον προσέγγισαν από τη West Ham και τη Rangers, αλλά δεν πείστηκε. Το 2013 του πρότειναν να πάρει τη Leeds. Η τελευταία περίπτωση του είχε φανεί ελκυστική "αλλά η έρευνα που κάναμε έδειξε πως τα χρέη ήταν πάρα πολλά και δεν είχε καμία λογική αυτή η αγορά". Ναι, υπάρχουν και αυτοί οι τύποι.

Nasser Al-Khelaifi (Paris Saint-Germain)

Το francefootball.fr κάλεσε τους αναγνώστες του να ψηφίσουν τον "αγαπημένο σας πρόεδρο από τη Ligue 1". Αυτός της Paris Saint-Germain κέρδισε το 35% των προτιμήσεων, πριν πει ότι είναι τιμή του και αναγνώριση του έργου που έχει κάνει για 4 1/2 χρόνια σε όλα τα επίπεδα της ομάδας. Τι εννοεί; Κατ' αρχάς, θα σου πω ότι σε έγγραφο που είχε υπογράψει το καλοκαίρι του 2012, ανέφερε -και δεσμευόταν- να κάνει την PSG τον πλουσιότερο σύλλογο έως τη σεζόν 2016-17. Είναι πολύ κοντά στο να φανεί συνεπής στη δήλωση και για αυτό η Equipe τον χαρακτήρισε ως "τον πιο δυνατό άνθρωπο του γαλλικού ποδοσφαίρου". Άφησε πίσω του προσωπικότητες όπως ο Didier Deschamps και ο Zinedine Zidane.

Ο γεννημένος στις 12/11 του 1973 στη Doha του Qatar, Nasser Ghanim Al-Khelaïfi φοίτησε στα ίδια σχολία με τη βασιλική οικογένεια και υπήρξε διεθνής στο τένις, αλλά διέκοψε την καριέρα του το 2002, οπότε συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι δεν θα γίνει ποτέ κορυφαίος του είδους. Βρισκόταν στο 995 της παγκόσμιας κατάταξης. Ήταν ό,τι καλύτερο είχε επιτύχει. Είχε κερδίσει 12 ματς και είχε χάσει 39. Ακόμα και σήμερα, βέβαια δεν χάνει μεγάλο ματς και είναι υποστηρικτής του φίλου του, Rafael Nadal.

Στα courts γνώρισε τον Tamim bin Hamad al-Thani ή... πιο σύντομα αυτόν που έγινε ο όγδοος Εμίρης του Qatar, τον Ιούνιο του 2013. Μάλιστα, υπήρξαν συμπαίκτες στην εθνική. Και αν δεν μάγεψαν στην αντισφαίριση, τα κατάφεραν να διακριθούν σε άλλα "τερέν". Το 2005 ο τότε Εμίρης του Qatar, Hamad bin Khalifa Al Thani είχε δημιουργήσει την Qatar Investment Authority για να διαχειριστεί το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, για λογαριασμό της κυβέρνησης. Ακολούθως προστέθηκε ο κτηματομεσιτικός τομέας, αυτός των αεροπορικών μεταφορών και πριν 11 χρόνια αυτός του αθλητισμού. Ο Tamin είχε εμπνευστεί την Qatar Sport Investments, ως εταιρία επενδύσεων στον αθλητισμό και στον τομέα της αναψυχής. Έγινε αυτή που... έβαλε τέλος στην παράδοση της FC Barcelona να μην έχει διαφήμιση στη φανέλα. Επιπροσθέτως, απέκτησε μετοχές Barclays, τη Volkswagen και πλήθος άλλων εταιριών, συν του ότι αγόρασε το Harrods Group από τον Mohamen Al-Fayed. Από τον πρώτο χρόνο, ο Tamim είχε ορίσει τον Al-Khelaifi ως πρόεδρο της QSI. Ένα χρόνο μετά, το ντουέτο "χτύπησε" την Paris Saint-Germain.

Η QIA άξιζε πια 115 δισεκατομμύρια ευρώ, συνεπώς η Qatar Sport Investments... άντεχε να δώσει 50 εκατ. ευρώ για να πάρει τον 70% των μετοχών στη γαλλική ομάδα. Τα 20.000.000 ευρώ ήταν χρέη, ενώ οι απώλειες για το 2010-11 είχαν υπολογιστεί στα 19 εκατ. ευρώ. Ένα χρόνο μετά, εξαγοράστηκε και το άλλο 30% και το συνολικό κόστος έφτασε τα 100 εκατ. ευρώ.

Τους πρώτους δέκα μήνες ως αφεντικό της PSG έδωσε το ποσό των 147 εκατ. ευρώ σε μεταγραφές (ρεκόρ στην Ευρώπη), λανσάρισε το νέο γαλλικό κανάλι beIN Sport -μέλος του beIN Media Group, των 22 καναλιών που εκπέμπει σε Μέση Ανατολή, Βόρειο Αφρική, Ευρώπη, Βόρειο Αμερική, Αυστραλία και Ασία- και αγόρασε τα δικαιώματα της Ligue 1, ενώ αγόρασε και ομάδα handball. Μολονότι στη συνέχεια τον περιόρισε το Financial Fair Play της UEFA, βρήκε τον τρόπο να κατακτήσει η ομάδα του τρία σερί πρωταθλήματα, με συνολική διαφορά 29 πόντων και να φτάσει έως τα προημιτελικά του Champions League κάθε μια από αυτές τις σεζόν.

Μια καλή χρονιά του γαλλικού οργανισμού, πριν εμφανιστεί το δίδυμο από το Qatar, ήταν όταν είχαν έσοδα 100 εκατ. ευρώ. Στα χέρια των νέων ιδιοκτητών, αυτά εκτοξεύτηκαν σε 238 εκατ. το 2012 (δεν διακρίθηκαν), σε 430 εκατ. το 2013 και σε 512 εκατ. το 2014 και σε 530 εκατ. το 2015. Αυτά τα χρόνια, τα έξοδα για τις μεταγραφές ξεπέρασαν τα 600 εκατ. ευρώ.

Ο Nasser Al-Khelaïfi εξελέγη το 2011 σε αντιπρόεδρος στην ασιατική ομοσπονδία τένις, ενώ από το 2008 είναι πρόεδρος στην εγχώρια ομοσπονδία και τον Νοέμβριο του 2013 διορίστηκε από το φίλο το, τον Εμίρη υπουργός της κυβέρνησης, άνευ χαρτοφυλακίου. Εξυπακούεται πως είναι μέλος της οργανωτικής επιτροπής για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022. Κάπου εδώ, να σου πω και ότι τον Σεπτέμβριο του 2014 εξελέγη στην επιτροπή της επαγγελματικής ποδοσφαιρικής λίγκας, ενώ τον Αύγουστο του 2015 αναδείχθηκε στον πιο επιτυχημένο πρόεδρο της PSG: είχε φτάσει τα 9 τρόπαια, από το 2011. Όπως έχουν υπολογίσει οι ειδικοί, κάθε χρόνο "βγάζει" από τις δουλειές του (έχει μετοχές σε πάρα πολλές εταιρίες, πολλά στρέμματα γης και... κτίρια) ποσό που φτάνει κοντά στα 1.072.421.844 ευρώ.

Hasan Abdullah Ismaik (TSV 1860 München)

Η TSV 1860 München είχε φτάσει στα πρόθυρα της χρεωκοπίας το 2006, οπότε οι ιθύνοντες αναγκάστηκαν να πουλήσουν το 50% της ιδιοκτησίας του στην Allianz Arena (ναι, στην Bayern) για να σωθούν. Τουλάχιστον, πρόσκαιρα, διότι το 2011 έφτασε εκ νέου κοντά στο τέλος και χρειαζόταν 8 εκατομμύρια ευρώ για να "σωθεί". Η Bayern München έτεινε μια χείρα βοηθείας, κάτι που αποδοκίμασαν εντόνως οι οπαδοί της -δεδομένου η ομάδα τους θα έχανε 50 εκατ. ευρώ από τα ενοίκια που έπρεπε να δίνει η 1860 München βάσει του συμβολαίου που είχε υπογράψει έως το 2025. Τελικά, η κατάσταση δεν χρειάστηκε να δώσει σεντ, γιατί εμφανίστηκε ο Hasan Abdullah Ismaik να σώσει την ημέρα. Μπορείς να τον αποκαλείς και "τρίτο νεαρότερο δισεκατομμυριούχο στη Μέση Ανατολή" ή τον πρώτο Ιορδανό που μπήκε στις λίστες του Forbes, με τους πιο πλούσιους ανθρώπους της γης.

Φέτος "έκλεισε" τα 40 και έχει κάνει την περιουσία του από τα κτηματομεσιτικά. Επίσης, είναι αυτός που δημιούργησε την HAMG Group, εταιρία επενδύσεων με έδρα το Abu Dhabi, η οποία διαχειρίζεται θέματα ενέργειας, μεταφορών, κατασκευαστικά και ξενοδοχειακά. Το 2012 πούλησε το δημιούργημα του και έγινε πρόεδρος στην Arabtec Construction, ενώ τελούσε χρέη γενικού και εκτελεστικού διευθυντή στην Arabtec Holding PJSC. Ή αλλιώς στη μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρία του Περσικού κόλπου. Δυο χρόνια μετά, πήρε το 20.5% των μετοχών του κολοσσού και η καθαρή του αξία έφτασε τα 2 δισ. ευρώ.

Εν πάση περιπτώσει, το 2011, οπότε έκανε τις έρευνες του μην τυχόν και βρεθεί μια αγγλική ομάδα να αγοράσει, πήρε το 60% των μετοχών στην Μόναχο 1860. Αν τον ρωτάς, ήθελε όλο το πακέτο, αλλά τέτοιες κινήσεις απαγορεύονται από τη γερμανική ποδοσφαιρική λίγκα (υπάρχει το 50+1, δηλαδή κάποιος μπορεί να έχει έως το 49% σε δικαίωμα ψήφου και το υπόλοιπο ανήκει σε μετόχους και εκλεγμένους φιλάθλους).

Ο Ismaik έγινε σε κάθε περίπτωση, ο πρώτος Άραβας πρόεδρος στο γερμανικό ποδόσφαιρο. Ενδέχεται βέβαια, να αποτινάξει αυτόν τον τίτλο, γιατί η ομάδα του δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρεθεί στη Bundesliga και όπως έχει πει, αυτό είναι κάτι που έχει να κάνει με τον εσωτερικό πόλεμο που υπάρχει στο σύλλογο. Έχει ενημερώσει από πέρυσι πως αν δεν αλλάξει κάτι, άρδην προς το καλύτερο, θα πάει να αγοράσει μια αγγλική ομάδα. "Το αγγλικό ποδόσφαιρο είναι γεμάτο με μεγάλες ομάδες, που έχουν μεγάλη ιστορία και αγωνίζονται σε απίστευτη λίγκα. Υπάρχουν επίσης, κανονισμοί που ενθαρρύνουν τους επενδυτές, που τους βοηθούν ώστε να κάνουν τους συλλόγους τους επιτυχημένους. Ίσως να χρειαστώ ένα μήνα, ίσως να μου πάρει και τρία χρόνια. Το βέβαιο είναι ότι σκέφτομαι να επενδύσω στη Μεγάλη Βρετανία. Θέλω να μου ανήκει σύλλογος που να μπορεί να πάει προς τα εμπρός. Όταν επενδύεις στο ποδόσφαιρο, θες να διασκεδάζεις", κατέληξε.

Τον περασμένο Δεκέμβριο διεκδίκησε την Everton FC, έκανε τις συναντήσεις του, αλλά έχασε τη μάχη από τον Farhad Moshiri, επιχειρηματία από το Iran που ζει στο Monaco και απέκτησε το 49.9% των μετοχών.