“Εγώ πνίγομαι κι εσύ περιγράφεις το νερό”. Αυτή ήταν η τρίτη καλύτερη ατάκα του Τζακ Νίκολσον στο “Καλύτερα δεν γίνεται”, το ξέσπασμά του λίγο πριν το τέλος της ταινίας. Ας ξεκινήσουμε έτσι λοιπόν. Γιουνάιτεντ και Μουρίνιο πνίγονται, αλλά εμείς θα ξεκινήσουμε πρώτα με το νερό.

Θα ξετυλίξουμε το κουβάρι, θα τα πάμε βήμα-βήμα και στο τέλος του κειμένου θα έχετε όλες τις απαντήσεις που χρειάζεστε. Όχι μόνο στο γιατί η Γιουνάιτεντ έχει κάνει το χειρότερο ξεκίνημα των τελευταίων 29 χρόνων στην Premier, αλλά κυρίως στο τι φταίει γι'αυτήν την εικόνα.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΧΑΛΙΑ ΦΕΤΟΣ Η ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ;

Γιατί ήταν και πέρυσι. Όχι τόσο χάλια, αλλά χάλια. Στο πρώτο γράφημα έχουμε την τελική εικόνα των ομάδων της περσινής Premier League, με βάση τις ευκαιρίες που δημιουργούσαν/δέχονταν ανά αγώνα. Στο οριζόντιο άξονα η επίθεση, στον κάθετο η άμυνα.

Επιθετικά η Γιουνάιτεντ στην τελευταία θέση του Top6, πίσω ακόμα κι απ'την περσινή Τσέλσι, ενώ αμυντικά ήταν καλύτερη μόνο απ’την Άρσεναλ(!), που τερμάτισε 6η.

ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΕΡΜΑΤΙΣΕ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕ ΤΟΣΟ ΜΕΤΡΙΑ ΕΙΚΟΝΑ;

Μπάλα είναι, όλα γίνονται. Υπάρχει η απόδοση, υπάρχει και η αποτελεσματικότητα. Τη Γιουνάιτεντ την έσωσε το δεύτερο. Η αμυντική απόδοση της ομάδας επέτρεψε στους αντιπάλους ευκαιρίες για 44 γκολ, αλλά τελικά η ομάδα του Μουρίνιο έφαγε μόνο 25. Ιδού.

Απόδοση - Αποτελεσματικότητα, διπλό από ημίχρονο. Ο Ντε Χέα έκανε πράγματα και θαύματα, πολύ πάνω απ’τον μέσο όρο οποιουδήποτε κορυφαίου τερματοφύλακα και κάπως έτσι η άθλια αμυντική απόδοση καμουφλαρίστηκε απ’την αποτελεσματικότητα ενός παίκτη.

ΔΗΛΑΔΗ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΕΖΟΝ;

Η βαθμολογία είπε πως στη 2η χρονιά του Μουρίνιο ήρθε πρόοδος, αφού από την 6η θέση η Γιουνάιτεντ σκαρφάλωσε στην 2η. Στην πραγματικότητα, όχι μόνο δεν υπήρξε βελτίωση, αλλά η απόδοση της Γιουνάιτεντ χειροτέρευσε.

Πρώτες μπάρες, περισσότερα γκολ υπέρ. Δεύτερες μπάρες, σχεδόν ίδια γκολ κατά. Κοιτάξτε όμως και τα xGoals Υπέρ και Κατά, τις ευκαιρίες δηλαδή που έφτιαξε/δέχθηκε η Γιουνάιτεντ. Επιθετικά ήταν στα ίδια, αλλά στα xGoals Κατά ανέβηκε από το 0.8 στο να δέχεται ευκαιρίες για 1.1 γκολ ανά αγώνα.

Η περίφημη δεύτερη σεζόν του Μουρίνιο, αυτή που είναι πάντα η καλύτερή του στο χορτάρι δεν είχε ουσιαστική αγωνιστική βελτίωση. Παρότι η σεζόν που πέρασε είδε τη Γιουνάιτεντ να δίνει σχεδόν 300 εκατομμύρια για συμβόλαια παικτών, να είναι η πρώτη του πρωταθλήματος σε έξοδα για αμοιβές ποδοσφαιριστών.

ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ;

Φέτος απλώς έχει συνεχιστεί η καθοδική πορεία, όπως δείχνει και το επόμενο γράφημα. Όλοι οι δείκτες χειροτερεύουν, απ'τη σεζόν 2016-17 στην περσινή κι από πέρυσι στο φέτος.

Τα xGoals Υπέρ έχουν πέσει στο 1.23, ενώ η αμυντική επίδοση έχει χειροτερεύσει και έχει φτάσει στο 1.22. Αποτέλεσμα αυτό που βλέπετε δεξιά. Η διαφορά ανά αγώνα έχει εκμηδενιστεί. Το 2017 η Γιουνάιτεντ είχε 0.77 υπέρ της σε κάθε ματς, πέρυσι ψαλιδίστηκε στο 0.33 και φέτος είναι στην απόλυτη ισορροπία. 


Μετά από επτά αγωνιστικές στην Premier League η Γιουνάιτεντ κατά μέσο όρο απειλείται όσο απειλεί, έχει δηλαδή εικόνα ομάδας που τερματίζει στη μέση της βαθμολογίας.

ΟΚ, το περιγράψαμε το νερό, αυτή είναι η τραγική αγωνιστική κατάσταση της φετινής Γιουνάιτεντ. Όμως, όλα τα παραπάνω δεν είναι προβλήματα, είναι αποτελέσματα. Είναι οι συνέπειες που φέρνει στο χορτάρι η παρουσία του Μουρίνιο στον πάγκο. Αφήνουμε λοιπόν την τωρινή ματιά και πάμε στις αιτίες. Και δυστυχώς είναι πράγματα που για τον Πορτογάλο τα συζητάμε από το 2015.

ΓΙΑΤΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΕΤΣΙ; ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΜΟΥΡΙΝΙΟ

Γιατί αυτό είναι το ποδόσφαιρο του Πορτογάλου. Για να τον κρίνει κανείς θα πρέπει πάντα να θυμάται τις ποδοσφαιρικές του αρχές. Ορίστε κάποιες εξ αυτών, σύμφωνα με το αποκαλυπτικό βιβλίο του Ντιέγκο Τόρες.

"Το παιχνίδι το κερδίζει αυτός που κάνει τα λιγότερα λάθη".

"Όποιος έχει την μπάλα είναι πιθανότερο να κάνει λάθος".

"Όποιος αρνείται την κατοχή μειώνει την πιθανότητα λάθους".

"Όποιος έχει την μπάλα έχει φόβο".

"Όποιος δεν έχει την μπάλα είναι ισχυρότερος".

Τι ποδόσφαιρο περιμένετε να δείτε από έναν προπονητή που πιστεύει αυτά τα πράγματα; Πόσο άνετα πιστεύετε πως νιώθει όταν η ομάδα του είναι αναγκασμένη να έχει την μπάλα απέναντι σε κατώτερο αντίπαλο; Το κυριότερο: πόσο δουλεμένη σε παιχνίδι κατοχής μπορεί να είναι η ομάδα ενός προπονητή που πιστεύει πως κατοχή=φόβος+λάθη;

Αυτά αναρωτιόμασταν το 2015 όταν μιλούσαμε για τον άνθρωπο που φοβάται το φως.

ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΕΤΣΙ ΕΚΑΝΕ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΕΠΙΤΤΥΧΙΕΣ, ΣΩΣΤΑ;

Ναι, έτσι έφτασε ο Μουρίνιο στην κορυφή του κόσμου. Αλλά, όχι ακριβώς έτσι. Οι ομάδες του μπορεί πάντα να ήταν reactive, αλλά είχαν θάρρος περισσότερο από φόβο. Η λογική ήταν πάντα αντίδραση στη δράση του αντιπάλου, αλλά αυτή η αντίδραση ήταν ανελέητη.

Οι καλές ομάδες του Μουρίνιο ύψωναν τείχος και "σκότωναν" στην κόντρα. Πλέον οι αρχές είναι ίδιες, αλλά ούτε τείχος υπάρχει, ούτε θάρρος στην αντεπίθεση. Δεν είχε τέτοια εικόνα η Πόρτο, η Τσέλσι της πρώτης θητείας, η Ίντερ, ούτε η Ρεάλ της δεύτερης χρονιάς που πήρε 100 βαθμούς στην La Liga, με 121(!) γκολ υπέρ.

ΑΦΟΥ ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΕΣ, ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΧΕΙΡΟΤΕΥΣΕΙ Η ΕΙΚΟΝΑ;

Γιατί άλλαξαν όλα γύρω του. Σκεφτείτε το εξής. Όταν έχεις αρχές σαν του Μουρίνιο, στην ουσία ζεις με τον ετεροπροσδιορισμό. Αυτό που σε καθορίζει είναι αυτό που κάνει ο αντίπαλος. Σε αυτόν προσαρμόζεσαι, τα δικά του λάθη θες να προκαλέσεις, στα δικά του δυνατά σημεία θες να προσαρμοστείς.

Όσο αλλάζει ο αντίπαλος, άλλο τόσο αλλάζεις κι εσύ. Ε, οι αντίπαλοι άλλαξαν. Στη δεκαετία που διανύουμε οι ομάδες κατοχής έγιναν περισσότερες και καλύτερες από ποτέ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ομάδες που ξέρουν πως να επιτεθούν, πως να έχουν κατοχή ουσίας, που έχουν πλέον σε όλες τις γραμμές παίκτες κατάλληλους για να υπηρετήσουν ένα στιλ δύσκολα αντιμετωπίσιμο.

ΚΑΙ ΤΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΕΧΕΙ ΦΕΡΕΙ ΑΥΤΟ;

Πώς φαντάζεστε πως επηρεάζει αυτό τις ομάδες του Μουρίνιο; Ακόμα μεγαλύτερη προσοχή, ακόμα μεγαλύτερος φόβος. Στη δεκαετία που διανύουμε σε όλα τα μεγάλα πρωταθλήματα οι σέντερ φορ εκτελούν αρκετά μέτρα πιο κοντά στην εστία απ'ότι εκτελούσαν στο παρελθόν και πλησιάζουν ολοένα και περισσότερο στο τέρμα: οι ομάδες έχουν βρει τρόπους, τα τείχη δεν κρατάνε, οι τελικές γίνονται από κοντά, δεν το λέμε εμείς, το λένε έρευνες.

Απολύτως λογικά, οι ομάδες του Μουρίνιο έχουν έρθει ακόμα πιο χαμηλά στο γήπεδο, έχουν γίνει ακόμα πιο αρνητικές. Και ξέρετε τι συμβαίνει όταν είσαι τόσο πίσω στο γήπεδο;

Πρώτον, κάποια στιγμή θα το φας, δεν θα σε σώζει πάντα ο Ντε Χέα. Δεύτερον, πώς θα βγάλεις κόντρα όταν η ομάδα είναι τόσο, μα τόσο μακριά απ'την αντίπαλη περιοχή;

Το αποτέλεσμα είναι μια ομάδα που κάνει τις παλιές ομάδες Μουρίνιο να μοιάζουν επιθετικές μηχανές. Γιατί δεν γνωρίζει πως να παίξει ως αφεντικό και το έργο της απόλυτης προσαρμογής στον αντίπαλο δεν μπορεί να βγει με τόσο φόβο. Το ποντάρισμα στο λάθος του αντιπάλου δεν βγαίνει πάντα, ούτε ταιριάζει σε ανώτερους.

Τέλος, ο ετεροπροσδιορισμός έχει και ένα όριο. Όταν η Νο1 αρχή σου είναι το τι κάνουν οι άλλοι παντού και πάντα, μοιραία καταλήγεις σαν την Τζούλια Ρόμπερτς στο "Runaway Bride": αν ο αγαπημένος σου τρόπος να τρως αυγά είναι αυτός του εκάστοτε συντρόφου σου, μοιραία δεν αποκτάς ποτέ δικό σου τρόπο. Δεν έχεις χαρακτήρα, δεν έχεις φιλοσοφία, δεν έχεις κάτι δικό σου.

ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ;

Γιατί στην ουσία ούτε αυτό του ταιριάζει. Και πλέον ο φόβος είναι τέτοιος, που η Γιουνάιτεντ αντιμετωπίζει έτσι σχεδόν όλες τις ομάδες, όχι μόνο τα ντέρμπι.

Η Θέλτα έφτασε μια καθαρή ευκαιρία μακριά απ'το να την πετάξει έξω στο Old Trafford στα νοκ-άουτ του Europa League το 2017. Η Σεβίλλη δεν ήταν άστοχη και το πέτυχε εύκολα στα αντίστοιχα του 2018 για το Champions League.

Στην πρεμιέρα του φετινού Champions League, οι ευκαιρίες με τη Γιανγκ Μπόις ήταν ισάξιες, 1.3 οι Ελβετοί, 1.3 η Γιουνάιτεντ. Πως νομίζετε ότι έπαιξε η Γιουνάιτεντ τη Γουλβς στο εντός έδρας 1-1 της προηγούμενης εβδομάδας; Όπως πάντα, περίμενε το λάθος και τελικά η Γουλβς είχε περισσότερες ευκαιρίες για γκολ. Πως κατέβηκε για να παίξει εκτός έδρας με τη Γουέστ Χαμ και έχασε με 3-1;

Διαβάστε παίκτες που ξεκίνησαν μαζί στην ενδεκάδα. Σμόλινγκ, ΜακΤόμινι, Λίντελοφ, Μάτιτς, Φελαϊνί, Πογκμπά. Έξι παίκτες για πορτιέρηδες σε κλαμπ. Σ'αυτόν τον αγώνα όλοι οι παίκτες μαζί έκαναν 59 σπριντ, μακράν τα λιγότερα της αγωνιστικής. Για να έχετε μια τάξη μεγέθους, στο ντέρμπι του Στάμφορντ Μπριτζ, η Τσέλσι είχε 119 σπριντ και η Λίβερπουλ 154.

Τα αγγλικά ΜΜΕ αναρωτιούνται αν οι παίκτες είναι αδιάφοροι και γι'αυτό δεν τρέχουν, αντί να αναρωτηθούν το απλό: πόσο μπορεί να τρέξει μια ομάδα με αυτά τα κορμιά στην ενδεκάδα;

Τέσσερα σερί παιχνίδια με Γιανγκ Μπόις, Γουλβς, Ντέρμπι και Γουέστ Χαμ και σε κανένα η Γιουνάιτεντ δεν ήταν ανώτερη από τον αντίπαλο όσον αφορά τις ευκαιρίες.

ΔΗΛΑΔΗ ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ;

Μπορεί. Το 2015 πήρε το πρωτάθλημα, το 2017 προσέθεσε και το Europa. Χρειάζεται όμως οι αντίπαλοι να είναι κατώτεροι, να μη βρει ισχυρή αντίσταση, όπως έγινε στην Premier του 2015. Και βέβαια απαιτείται και το δικό του σχέδιο να έχει τη μάξιμουμ αποτελεσματικότητα, να κάνει πχ ο Ντιέγκο Κόστα μια σεζόν για τα βιβλία: το 2015 ο Κόστα ήθελε μόλις τρεις τελικές εντός περιοχής για να βρει δίχτυα.

Με τον ανταγωνισμό που υπάρχει πλέον στην Premier, με την σταθερά μέτρια εικόνα της Γιουνάιτεντ δεν βγαίνει η πράξη. Και ναι, υπάρχει πάντα η Ευρώπη, το Champions League, τα νοκ-άουτ που πάντα του ταιριάζουν, εκεί που παίζει ρόλο η άμυνα, κτλ. Το λέμε και το ξαναλέμε, αλλά έχουμε τέτοια εικόνα τα τελευταία χρόνια; Για να βρεθεί η Γιουνάιτεντ εκεί την άνοιξη θα πρέπει μέχρι τότε να έχει μια ενωμένη ομάδα που θα παλέψει, κάτι δηλαδή που δεν έχει τώρα ούτε στο ελάχιστο.

ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΠΕΣ, ΜΕ ΤΟ ΜΠΑΧΑΛΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΙΚΤΕΣ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;

Άλλη μια ιστορία από το 2015, όταν συζητούσαμε για τη θανάσιμη τρίτη σεζόν του Μουρίνιο και μάλιστα το κάναμε τρεις μήνες πριν ο Πορτογάλος απολυθεί για δεύτερη φορά από την Τσέλσι.

Απλά πράγματα, που έχουν ειπωθεί από άλλους, πιο σημαντικούς, όπως ο Φερνάντο Σοριάνο: "Ο Μουρίνιο είναι νικητής, αλλά για να νικήσει απαιτεί ένα επίπεδο έντασης που στο τέλος γίνεται πρόβλημα".

Ένταση. Όχι αγωνιστική, αλλά εξωαγωνιστική. Καυγάδες, επιθέσεις, υπόνοιες, ατάκες, πόλεμος. Ο Μουρίνιο δημιουργεί κλίμα πολιορκίας, "εμείς εναντίον όλων, αφού όλοι μας πολεμάνε".

Το πρόβλημα είναι πως σε κάποιες ομάδες, όπως η Ρεάλ ή η Γιουνάιτεντ, ο ρόλος του αδικημένου δεν ταιριάζει. Είναι σαν να λες στον Λαυρέντη Διανέλλο να παίξει τον γιο. Κι ακόμα κι όταν τον υιοθετούν, ο πόλεμους τους διαλύει, τους εξαντλεί, όπως έγινε μετά τη δεύτερη σεζόν στη Μαδρίτη, όπως γίνεται και τώρα στο Μάντσεστερ.

ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΤΙ ΖΟΡΙ ΤΡΑΒΑΝΕ;

Οι παίκτες τραβάνε ζόρι γιατί το πολεμικό κλίμα δεν τους αφήνει απ'έξω. Η λογική του Μουρίνιο δεν κάνει εξαιρέσεις και τα δημόσια ξεσπάσματα αφορούν διαρκώς κι εκείνους. Ο Πορτογάλος πιστεύει πως με το να κριτικάρει δημόσια παίκτες με το όνομά τους τους φέρνει σε θέση για να δώσουν απαντήσεις: να αποδείξουν πως έχουν την ποιότητα και να δείξουν ότι κάνουν για τον πόλεμο όπως εκείνος τον θέλει.

Θα είναι πάρα δύσκολο να βρείτε άλλον προπονητή στο κορυφαίο επίπεδο που να φέρεται έτσι δημόσια στους παίκτες. Κανείς δεν αμφιβάλει πως πίσω απ'τις πόρτες και εντάσεις υπάρχουν και άσχημες συμπεριφορές και καυγάδες.

Αλλά στο άβατο το αποδυτηρίων και στα γραφείο. Μπροστά στα ΜΜΕ και τον κόσμο οι προπονητές υπερασπίζονται ακόμα κι αυτούς που τους έχουν απογοητεύσει. Ο Μουρίνιο τους σεντράρει πιο συχνά κι από ομάδα Football League που πιέζει στο τέλος για το γκολ της νίκης.

ΟΚ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΠΑΝΤΑ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΡΑ;

Πρώτον, γιατί όλα τα αποδυτήρια δεν είναι ίδια. Σε Πόρτο, Τσέλσι της πρώτης θητείας και στην Ίντερ όλοι ήταν πίσω απ'τον στρατηγό, αφού με αυτόν ήθελαν να πετύχουν αυτά που δεν είχαν. Επιπλέον, τότε οι νίκες και οι τίτλοι έρχονταν για πλάκα και η κριτική του Ζοζέ ήταν σποραδική.

Δεύτερον και σ'αυτό το κομμάτι ο ποδοσφαιρικός κόσμος έχει αλλάξει. Η δύναμη των παικτών, το περίφημο player-power είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Κακομαθημένοι ή όχι, οι παίκτες δεν σηκώνουν όσα σήκωναν στο παρελθόν. Έχουν μάνατζερς και οι μάνατζερ έχουν δημοσιογράφους, η σφαίρα επιρροής είναι μεγάλη.

Ακόμα και οι σύντροφοί τους παίζουν ρόλο και αν δεν το πιστεύετε, σκεφτείτε ποιες έγιναν έξαλλες όταν ο Μουρίνιο έφτασε να τα βάλει ακόμα και με την Καρνέιρο για μια γκέλα το 2015. Ο σταρ πλέον δεν θα το βουλώσει αν τον κριτικάρει δημόσια ο προπονητής του. Στη χειρότερη περίπτωση, θα τον μιμηθεί, όπως κάνει πλέον ο Πογκμπά.

Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΔΗΛΑΔΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;

Η κατάσταση πολιορκίας, η ένταση στις προσωπικές σχέσεις, αλλά μια στιγμή: μην ξεχνάμε και το ποδόσφαιρο. Ο τρόπος που παίζει πχ η Γιουνάιτεντ πόσο ικανοποιημένους πιστεύετε πως αφήνει τους παίκτες; Κι αν κερδίζουν, ΟΚ, όλα καλά. Όταν όμως δεν έχουν το αποτέλεσμα, τι τους κρατάει απ'τη δυσαρέσκεια.

Είναι δύσκολο να πείσεις ποδοσφαιριστές που έχουν τα πάντα στα πόδια τους πως πρέπει να προσέξουν, να φοβηθούν την κάθε Γουλβς. Ειδικά τα αστέρια, τους παίκτες απ'το κέντρο και μπροστά, που βλέπουν παίκτες στις ίδιες θέσεις άλλων ομάδων να έχουν περισσότερα γκολ, ασίστ, φώτα, δημοσιότητα.

Και είναι βέβαιο πως πλέον οι παίκτες έχουν μεγαλύτερη άποψη από παλιά για το ποδοσφαιρικό στιλ της ομάδας. Προφανώς και γνωρίζουν πως το επιθετικό τους πλάνο βασίζεται στα απολύτως στοιχειώδη, τύπου "πηγαίνετε από εκείνην την πλευρά, προσέξτε αυτό, κτλ".

Προφανώς και αντιλαμβάνονται, ακόμα και κατά τη διάρκεια του αγώνα, ποιες ομάδες είναι καλύτερα δουλεμένες, παίζουν με καλύτερο επιθετικό σχέδιο. Και η αρνητική στάση, η αιώνια προσαρμογή στον αντίπαλο δεν ταιριάζει σε όλους και σίγουρα δεν αντέχεται σε διάρκεια.

ΚΑΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΜΕ;

Στη σούμα. Το ποδοσφαιρικό σχέδιο έχει χειροτερεύσει και συνεχίζει να χειροτερεύει, γιατί το περιβάλλον εξακολουθεί να αλλάζει. Η αλλαγή του ποδοσφαίρου γύρω του δεν έχει κάνει τον Μουρίνιο να προσαρμοστεί θετικά, αλλά απολύτως αρνητικά.

Κάποιοι λένε πως αρνείται να ακολουθήσει την αλλαγή, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια, γιατί ακολουθεί. Όσο καλύτερη γίνεται η επίθεση γύρω του, τόσο πιο αρνητική και φοβική γίνεται η προσέγγισή του. Η αλλαγή γύρω του είναι ο απόλυτος καταλύτης, γιατί προσαρμόζεται σ'αυτήν, χωρίς να παρεκκλίνει από τις αρχές του. Το αποτέλεσμα είναι μια εικόνα στο χορτάρι που είναι δύσκολο να βρεις σε άλλη ομάδα τοπ επιπέδου.

Η πράξη δεν βγαίνει και μοιραία οι εκρήξεις, το ξεμπρόστιασμα παικτών, οι καυγάδες με τον Τύπο είναι πιο συχνά κι από μελτέμι στη Μύκονο. Σκεφτείτε το για λίγο: εδώ και αρκετά χρόνια η κουβέντα γύρω απ'τον Μουρίνιο δεν είναι ποδοσφαιρική. Και αυτός και εμείς ασχολούμαστε με ίντριγκες, μεταγραφές, τσακωμούς, ατάκες, χειρονομίες, σκληρές αποφάσεις, κτλ, κτλ. Τι είπε στον αντίπαλο προπονητή, τι έκανε μπροστά στον κόσμο, τι έγινε στη συνέντευξη Τύπου.

Όλοι οι τοπ προπονητές μας δίνουν αφορμές για αμιγώς ποδοσφαιρικές συζητήσεις, άσχετα αν δεν έχουμε πάντα καλά λόγια να πούμε γι'αυτούς. Γύρω απ'τον Μουρίνιο υπάρχει μεν ένα αδιάκοπο σόου, όμως απ'αυτό απουσιάζει το ποδόσφαιρο, το σημαντικότερο. Στα όρια του ποδοσφαιρικού είναι πράγματα του στιλ "πήρε αυτόν, πούλησε τον άλλον, αυτός παίζει, ο άλλος είναι στον πάγκο ή έμεινε εκτός αποστολής".

Για τα ΜΜΕ ο Μουρίνιο ήταν κάποτε premium περιεχόμενο και πλέον είναι κορυφαία πηγή viral θεμάτων. Δεν φταίνε τα Μέσα, ο ίδιος τους "ταΐζει" με αυτά.

Όλα αυτά τα είπαμε και την άνοιξη, όταν η Γιουνάιτεντ αποκλείστηκε από τη Σεβίλλη και συζητήσαμε πως ο Μουρίνιο εξακολουθεί να είναι ξεχωριστός, αλλά για τους λάθος λόγους. Μπήκαμε στη νέα σεζόν και όλα είναι ίδια, γιατί εκείνος είναι ίδιος. Ίδια διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού, ίδιες εντάσεις, ίδια ξεσπάσματα, ίδιο ποδόσφαιρο. Φάνηκε μια εικόνα θάρρους κόντρα στην Τότεναμ και στα επόμενα ματς, αλλά γρήγορα ήρθε η τετράδα αγώνων με Γιανγκ Μπόις, Γουλβς, Ντέρμπι Κάουντι και Γουέστ Χαμ να μας επαναφέρει στα ίδια.

Οι προβληματισμοί που υπήρχαν για τον Μουρίνιο από το 2015 είναι ακόμα εδώ, μάλλον περισσότεροι, μάλλον εντονότεροι. Προσωπικά αισθάνομαι και λίγο άβολα να πρέπει να γράψω ξανά και ξανά σκέψεις και παρατηρήσεις που η μόνη αλλαγή που έχουν είναι αν μιλάμε για την Τσέλσι ή τη Γιουνάιτεντ, για τον Αζάρ ή τον Σάντσες και τον Ντε Μπρόινε ή τον Πογκμπά. Πάμε για τέταρτη σεζόν που περιμένουμε κάποια αντίδραση, κάποια αλλαγή και το μόνο που παρατηρούμε είναι τον Πορτογάλο να μπαίνει ακόμα πιο βαθιά στο σκοτάδι.

Πάντα σκέφτομαι πως είναι στο χέρι του να βγει απ'αυτό, αλλά δεν έχουμε κανένα σημάδι προς αυτήν την κατεύθυνση. Κι είναι οξύμωρο αν σκεφτεί κανείς πως μιλάμε για έναν άνθρωπο που από την πρώτη μέρα μας συστήθηκε ως serial winner. Παίζει για τη νίκη, υπολογίζει μόνον αυτήν και δεν διστάζει να κάνει τα πάντα για να την πετύχει. Πώς γίνεται να ανέχεται να μένει πίσω και δεν βρίσκει τρόπους να επιστρέψει στα παλιά του στάνταρ; Πώς συμβιβάζεται με το να περιμένει πότε όλοι οι άλλοι θα είναι χειρότεροι για να βρεθεί ξανά πρώτος; Πως λέει πως θέλει να μείνει για πάντα στην Τσέλσι, να μείνει για χρόνια στη Γιουνάιτεντ και δεν βλέπει πως με αυτή τη διαχείριση το ημερολόγιο είναι δύσκολο να περάσει τον τρίτο χρόνο;

Τίποτα δεν μπορεί να προβλεφθεί με ακρίβεια στον αθλητισμό. Όμως για όσο ισχύουν όλα τα παραπάνω, είναι λογικό το ποντάρισμα εναντίον του Μουρίνιο και όχι υπέρ του.

ΚΑΤΣΕ ΜΙΣΟ, ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ Η ΓΙΟΥΝΑΪΤΕΝΤ ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΜΟΥΡΙΝΙΟ

Σωστό, πριν κλείσουμε μια κουβέντα και για τον σύλλογο. Προφανώς και δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Πέτυχα ένα διαδικτυακό poll λογαριασμού που σχετίζεται με τη Γιουνάιτεντ. Το 45% των οπαδών λέει πως φταίει ο Μουρίνιο, αλλά Γούντγουορντ και Γκλέιζερς έχουν από 22%. Ιδιοκτησία και διευθυντής έχουν το ίδιο ποσοστό με τον Μουρίνιο και δικαίως.

Πέρασαν ήδη πέντε χρόνια από τότε που ο μεγάλος Φέργκιουσον άφησε το τιμόνι και το υπερωκεάνιο που λέγεται Γιουνάιτεντ δεν έχει βρει τίποτα απ'αυτά που είχε επί των ημερών του. Αρχές, φιλοσοφία, σταθερότητα, πραγματική ισχύ και όχι λογιστική, πλάνο. Ο Φέργκι ήταν για μια ζωή ο άνθρωπος που ήλεγχε τα πάντα και στο Ολντ Τράφορντ ακόμα πιστεύουν πως το μόνο που χρειάζεται είναι να βρουν έναν καλό προπονητή.

Ένας θα κάνει τη δουλειά ζωής του Φέργκιουσον; Αλήθεια, ποια τοπ ομάδα που πηγαίνει καλά λειτουργεί έτσι; Προφανώς και οι προπονητές είναι κομβικοί, αλλάζουν τη μοίρα των ομάδων προς το καλύτερο ή το χειρότερο, όμως πουθενά δεν τα κάνουν όλα μόνοι τους. Ακόμα και οι ίδιοι, αποτελούν στρατηγικές επιλογές, κομμάτι μιας μεγαλύτερης εικόνας, γρανάζι σε μια μηχανή που δουλεύει ούτως ή άλλως.

Η ομάδα που είχε τη μεγαλύτερη ανάγκη για έναν τέτοιο μηχανισμό ήταν η Γιουνάιτεντ, πολύ απλά γιατί μόνο έτσι θα έβρισκε δομές και πατήματα στη μετά-Φέργκιουσον εποχή. Με εντελώς αυτοκτονικό τρόπο, όχι μόνο δεν το έχει κάνει, αλλά αρκείται στο να πει "θα πάρουμε έναν μεγάλο προπονητή". Έτσι δεν βγαίνει, πόσο μάλλον όταν η 3η επιλογή σου μετά από Μόγιες και Φαν Χαάλ είναι ο άνθρωπος του άμεσου αποτελέσματος ή καθόλου αποτελέσματος.