Ο Μαρτίνς πέρασε σερβικές χειροπέδες στον Φερέιρα
Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος γράφει για την υπεροχή του Πέδρο Μαρτίνς απέναντι στον Αμπέλ Φερέιρα στην σκακιέρα της Τούμπας, αλλά και την πρώτη μεγάλη νίκη εντός συνόρων του Πορτογάλου που δείχνει την επιρροή του στο επιτυχημένο project του Ολυμπιακού.
Όταν σε ένα μεγάλο ντέρμπι υπάρχει νικητής, συνηθίζουμε να λέμε ότι ο προπονητής της ομάδας που επιβλήθηκε πήρε την ταυτότητα του αντιπάλου του. Αυτό το δημοσιογραφικό κλισέ, ταιριάζει γάντι σε όσα είδαμε στην Τούμπα το βράδυ της Κυριακής, στο επιβλητικό πέρασμα του Ολυμπιακού από την καυτή έδρα του ΠΑΟΚ.
Αυτή η νίκη φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Πέδρο Μαρτίνς, ο οποίος θεωρώ πως θα έπρεπε να έχει υπογράψει ήδη την επέκταση της συνεργασίας του με τους "ερυθρολεύκους". Όχι μόνο ως επιβράβευση της δουλειάς και της προσαρμοστικότητάς του σε όλες τις συνθήκες -πολλές φορές αντίξοες-, αλλά για να γίνει ακόμη πιο ξεκάθαρο πως αυτός είναι το απόλυτο αφεντικό και άπαντες είναι υποχρεωμένοι να υπακούν στις εντολές του.
Δεν είναι εύκολο πράγμα να πηγαίνεις στην Τούμπα, να επιλέξεις ως δεξιό εξτρέμ τον -άγουρο σε αυτό το επίπεδο- Ραντζέλοβιτς και με μία κίνηση να αποδιοργανώνεις όλο το δημιουργικό πλάνο του αντιπάλου σου. Το πιο δύσκολο, ωστόσο, δεν ήταν η απόφαση για τη συμμετοχή του 22χρονου Σέρβου που πέρασε... χειροπέδες στον Γιαννούλη. Το πραγματικά δύσκολο ήταν να πείσει ένα παιδί που δεν έχει συμπληρώσει ως τώρα ούτε 20 συμμετοχές με την ερυθρόλευκη φανέλα, να μπει στο γήπεδο ως καμικάζι και να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο μιας νίκης τίτλου.
ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ ΣΤΗΝ ΣΚΑΚΙΕΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΦΕΡΕΪΡΑ
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κέρδος της παρουσίας του Πορτογάλου στον κόκκινο πάγκο. Η επιρροή του στην ομάδα και η δημιουργία μιας καλοκουρδισμένης μηχανής που δουλεύει σωστά, ακόμη κι όταν χρειαστεί να αλλάξουν βασικά εργαλεία. Όλες οι αποφάσεις του 49χρονου τεχνικού από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό, τον δικαίωσαν πανηγυρικά και τον βρήκαν θριαμβευτή στη σκακιέρα που στήθηκε με τον συμπατριώτη του, Αμπέλ Φερέιρα.
Το ότι ο Ολυμπιακός νίκησε με αυτογκόλ-καρμπόν με εκείνο που είχε χάσει στο αντίστοιχο περσινό παιχνίδι του "Γ. Καραϊσκάκης" (Βούκοβιτς) και μάλιστα στο ίδιο χρονικό σημείο (49') είναι από τα... δανεικά της μπάλας που κάποια στιγμή επιστρέφονται. Το φοβερό της ιστορίας είναι ότι και σε εκείνη την οδυνηρή για τον πολύ ανώτερο στο γρασίδι, αλλά φλύαρο Ολυμπιακό, το νικητήριο γκολ προήλθε από ατομική ενέργεια του αριστερού μπακ.
Πέρυσι στο Φάληρο ήταν ο Βιεϊρίνια, φέτος ήταν ο Τσιμίκας που πέρασε πέντε παίκτες και τρύπησε την αντίπαλη άμυνα στο χώρο ευθύνης του Βιεϊρίνια. Πέντε κούρσες και καλές ήταν αρκετές για τον... απασφαλισμένο "Τσίμι" να αλλάξει τις ισορροπίες και να σπρώξει την ομάδα του στη νίκη. Κι όλα αυτά από ένα παιδί που θα μπορούσε να επιμείνει για μεταγραφή τον Γενάρη με τις προτάσεις κοντά στα 15.000.000 € να σφυρίζουν στ' αυτιά του.
Όσοι είχαν τη διάθεση να διαβάσουν όσα είχαμε αναφέρει στο blog που προηγήθηκε της αναμέτρησης, θα θυμούνται την επισήμανση, ότι στην παραδοχή πως ο Ολυμπιακός θα είναι πιο κουρασμένος από τον αντίπαλό του υπήρχε και αντίβαρο. Σε αντίθεση με τον ΠΑΟΚ που τα πιο δύσκολα παιχνίδια του φέτος είναι τα ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος, οι "ερυθρόλευκοι" έχουν παίξει 13 ευρωπαϊκά ματς, σε πολύ υψηλό ρυθμό και ένταση. Όταν έχεις αντιμετωπίσει κι έχεις παλέψει απέναντι σε ομάδες όπως η Μπάγερν, η Τότεναμ και η Άρσεναλ, ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος, ξέρεις και πως να σταθείς σε μια έδρα εντός συνόρων, όσο δυνατή κι αν είναι.
Ο ΜΑΡΤΙΝΣ ΞΕΡΕΙ
Η επιλογή του Μαρτίνς να πάει με τους δέκα από τους έντεκα που είχε ξεκινήσει και το βράδυ της Πέμπτης κόντρα στους "κανονιέρηδες" δείχνει δύο πράγματα. Πόσο καλά δουλεμένη ομάδα είναι ο Ολυμπιακός στον τομέα της φυσικής κατάστασης, αλλά και τι εμπιστοσύνη υπάρχει μεταξύ προπονητή και παικτών.
Φανταστείτε τι θα είχε ακούσει από χθες βράδυ ο Μαρτίνς αν δεν πήγαινε κάτι καλά στο ματς με τον ΠΑΟΚ ή δεν πήγαινε καλά ο Ραντζέλοβιτς. Οι μονίμως γκρινιάρηδες και ανικανοποίητοι προπονητές της εξέδρας θα τον είχαν σταυρώσει. Κάποιοι θα καλούσαν και τον Μαρινάκη να μην τον βάλει στο αεροπλάνο της επιστροφής. Δεδομένο είναι αυτό, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.
Ο κόουτς, όμως, και ξέρει και πιστεύει και μπορεί. Ξέρει πως όταν πει του Μπουχαλάκη και του Καμαρά να κάνουν διαγώνια κάλυψη στις πτέρυγες για να κόψουν τα περάσματα του Λημνιού από τη μία και του Γιαννούλη από την άλλη, οι δύο χαφ θα το κάνουν με συνοπτικές διαδικασίες. Γνωρίζει από πρώτο χέρι πως όταν ζητήσει από τον Μαντί να ανέβει στην επίθεση και να μαρκάρει δίπλα στον Ελ Αραμπί ως δεύτερος φορ, στο 4-4-2 που στήθηκε σε φάση άμυνας, ο "σκύλος" μέσος από τη Γουινέα θα ανταποκριθεί.
Ξέρει, επίσης, ότι ο Γκιλιέρμε δεν έχει βρει ακόμη ρυθμό μετά τον τραυματισμό του. Φάνηκε αυτό στα διαδοχικά του λάθη στις πάσες μέχρι το 20ό λεπτό. Μόλις, όμως, άρχισε να ρολάρει, μαζί του ανέβηκε και όλος ο Ολυμπιακός. Ήξερε και περίμενε ότι ο Ομάρ θα κρατήσει ανασταλτικά και τον Μπίσεσβαρ και τον Πέλκα και τον Λημνιό. Έτσι έγινε...
ΝΙΚΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ
Πίστευε ότι αναγκαστικά ο ΠΑΟΚ θα σηκώσει τη μπάλα, αν δεν βρει γκολ από κάποιο "στημένο", αλλά είδε τον Σεμέδο και τον Μπα να μη χάνουν ούτε μία προσωπική μονομαχία. Ακόμη και η απόφαση να μην παίξει ούτε λεπτό ο Φορτούνης, ήθελε καρύδια, αλλά ήταν επιβεβλημένη. Σε ένα ματς που πέφτουν κορμιά και οι κλωτσιές είναι στο πρόγραμμα, πως να εμπιστευθείς έναν ποδοσφαιριστή που μόλις πριν από ένα μήνα επέστρεψε από σοβαρό τραυματισμό;
Έφυγε τον Γενάρη ο Ποντένσε, τραυματίστηκε σοβαρά ο Σουντανί, έμεινε εκτός λόγω ενοχλήσεων ο Μορ, εμφανίστηκε ο Ραντζέλοβιτς. Απλά πράγματα. Όταν το σύνολο είναι σωστά ρυθμισμένο, όλα γίνονται πιο απλά.
Αν εξαιρέσει κανείς το πρώτο 15άλεπτο που ο ΠΑΟΚ πάτησε καλύτερα, όσο περνούσε η ώρα ο Ολυμπιακός έκανε όλο και πιο αισθητή την παρουσία του. Η κορυφαία -ακόμη και βάσει στατιστικής εικόνας- ομάδας (με καλύτερη άμυνα, επίθεση, συντελεστή, πρώτο σκόρερ, πρώτο σε ασίστ), όχι απλά κράτησε το αήττητο, αλλά έσπασε μια έδρα που είχε να νιώσει το αίσθημα της ήττας εδώ και 33 μήνες.
Ο Πέδρο Μαρτίνς νίκησε με το σπαθί του και με τους πολεμιστές του. Νίκησε επειδή είχε ξεκάθαρο σχέδιο δράσης κι εμπιστοσύνη στον εαυτό και τα εργαλεία του. Ο Ολυμπιακός στα χέρια του βελτιώνεται διαρκώς. Πέρυσι ήταν μια ομάδα που έγερνε προς την επίθεση, φέτος έχει αποκτήσει ισορροπία και δέχεται γκολ με το σταγονόμετρο. Υπάρχει εξέλιξη, υπάρχει πλουραλισμός.
Δεν βλέπουμε μόνο το πολυφορεμένο πέρυσι 4-2-3-1, αλλά και 4-4-2, 4-3-3, 4-3-2-1. Έφτασε να δουλεύει ακόμη και το 3-5-2 ως εναλλακτική επιλογή για το ματς με την Άρσεναλ. Έχοντας σε εκείνο το ματς, όπως και στη ρεβάνς της Πέμπτης μόλις 19 διαθέσιμους. Όταν ένας προπονητής δεν... κλαίει πάνω απ' τα προβλήματα, δεν έχει ψάξει ποτέ για δικαιολογίες και αναζητά διαρκώς λύσεις με ό,τι διαθέτει και συνήθως τις βρίσκει, ε δεν μπορεί βρε αδερφέ. Κάτι κάνει πολύ καλά. Δεν συμφωνείτε;
Υ.Γ.: Για όσους δεν το πρόσεξαν ο Τσιμίκας στη φάση του 0-1 τρέχει να πανηγυρίσει στην αγκαλιά του Τοροσίδη. "Τόρο" και Αβραάμ δεν έπαιξαν στην Τούμπα, αλλά... έπαιξαν! Αυτό το... κάτι να γυαλίζει στο μάτι του Τσίμι και των άλλων παικτών του Ολυμπιακού, ήταν και δική τους δουλειά.
Υ.Γ.2: Μαζί με το τρίποντο στην Τούμπα, ο Ολυμπιακός πήρε και τον... αέρα του ΠΑΟΚ ενόψει των αγώνων που έρχονται σε Κύπελλο και Play Off. Αυτό ίσως είναι ακόμη πιο σημαντικό κι απ' το +5.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
