Μα καλά, τι δουλειά έχουν οι παίκτες του Ολυμπιακού να πηγαίνουν μπροστά στους οργανωμένους μετά από μια εύκολη νίκη επί του ΠΑΣ με 5-0; Είναι δυνατόν να γίνεται το ίδιο μετά από νίκη επί του Αστέρα στο Φάληρο; Αυτά συνέβαιναν μόνο μετά από μεγάλες νίκες σε ντέρμπι και ευρωπαϊκές βραδιές. Πως και γιατί έφτασε ο Ολυμπιακός να πανηγυρίζει τέτοιες νίκες, πόσο πιο χαμηλά πια;

Ο ΤΟΥΡΕ ΚΑΙ Ο ΝΑΤΧΟ

Την πρώτη φορά η επιφανειακή εξήγηση ήταν η παρουσία του Τουρέ. Ο Ιβοριανός ήταν η ατραξιόν εκείνης της ημέρας, ήταν στο γήπεδο και όλοι ήθελαν να τον δουν να πατάει χορτάρι, να λέει ένα “καλώς σας βρήκα ξανά” στον κόσμο της ομάδας. Ε, ήταν ένα συνολικά καλό απόγευμα για τον Ολυμπιακό, ωραία μπάλα και μεγάλη νίκη με 5-0, κάπως έτσι στήθηκε το πανηγύρι μπροστά στο πέταλο.

Χθες (16/9) ήταν το ξέσπασμα. Η πρώτη γκέλα ήταν πολύ κοντά. Το γκολ του Νάτχο στις καθυστερήσεις ήρθε για να λυτρώσει τον Ολυμπιακό και να δώσει το έναυσμα για τους πιο έντονους πανηγυρισμούς της σεζόν μέχρι τώρα. Ε, όταν έρχεται έτσι μια νίκη, λογικό είναι να στηθεί ξανά το σκηνικό με τους οργανωμένους.

ΑΦΟΡΜΕΣ, ΟΧΙ ΑΙΤΙΕΣ

Μπορείς να βρεις κάτι να πεις και για τις δύο φορές. Όμως, η παρουσία του Τουρέ και το γκολ του Νάτχο δεν ήταν αιτίες, ήταν απλώς αφορμές. Ήταν τα γεγονότα που έκαναν να μοιάζει πιο “φυσιολογική” η διάθεση για να στηθεί το σκηνικό. Διότι η διάθεση ήταν και είναι παρούσα ανεξαρτήτως του Τουρέ ή μιας νίκης στο 92’.

Ο κόσμος στο πέταλο δεν καλεί τους παίκτες επειδή ήρθε ο Τουρέ, ούτε επειδή νίκησαν τον Αστέρα και γλίτωσαν την πρώτη γκέλα. Ούτε οι παίκτες πάνε και χοροπηδάνε αγκαλιασμένοι γιατί μόλις έχουν πετύχει κάτι σπουδαίο. Όλο αυτό συμβαίνει γιατί ο Ολυμπιακός χτίζει κάτι απ’την αρχή.

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΡΧΗ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΘΛΙΑ ΣΕΖΟΝ

Κι αυτό το κάτι δεν είναι σαν τις άλλες χρονιές. Δεν είναι άλλη μια νέα αρχή που φέρνει δυσφορία, γιατί “πάλι έφυγαν οι μισοί παίκτες, πάλι φέραμε ένα κάρο ποδοσφαιριστές, που θα πάει με αυτό το ράβε-ξήλωνε”. Αυτή τη φορά η νέα αρχή είναι διαφορετική: έγινε για να σκιστεί η άθλια ποδοσφαιρική σελίδα που έγραψε πέρυσι ο Ολυμπιακός.

Άθλια όχι γιατί έχασε πρωτάθλημα και Κύπελλο ή γιατί είχε κακή ομάδα. Άθλια γιατί μόνο σε πολύ μικρά διαστήματα της σεζόν λειτούργησε σωστά, γιατί συνολικά ήταν ένας οργανισμός με κάκιστη λειτουργία, ένα αρρωστημένο τμήμα, που το μόνο που έκανε καλά ήταν να τα βάζει με όλους και να δείχνει παντού με το δάχτυλο τους “εχθρούς που φταίνε”.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ

Αυτή τη φορά το νέο ξεκίνημα ήταν επιθυμητό απ’όλους. Αυτά ήταν τα θεμέλια. Και οι πρώτοι όροφοι μπήκαν όταν τα πρώτα δείγματα ήταν πολύ θετικά. Ο κόσμος γουστάρει, όχι μόνο για τα αποτελέσματα, αλλά κυρίως για την εικόνα στο γήπεδο.

Την παραγνωρίζουμε, έχουμε μάθει να λέμε πως “ο κόσμος νοιάζεται μόνο για τα αποτελέσματα”, αλλά δεν πάει μόνο έτσι. Ο κόσμος εκτιμά την καλή εικόνα, την αναγνωρίζει, ακόμα κι αν δεν έχει ιδέα από τακτικές ή ατομικά χαρακτηριστικά.

Όταν πχ ο Ολυμπιακός θα ζοριστεί και θα έχει μέτρια εικόνα με τον Αστέρα, την γκρίνια δεν θα την κρατήσει μόνο το γεγονός πως η ομάδα έχει νίκες μέχρι τώρα. Θα την κρατήσει και το γεγονός πως ο κόσμος αυτή την ομάδα την έχει δει να παίζει καλά. Και άρα πιστεύει.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Το σκηνικό στο πέταλο δεν είναι “μικρύναμε τόσο που πανηγυρίζουμε τα αυτονόητα”. Είναι η θετική διάθεση του κόσμου απέναντι σε αυτό που βλέπει στο χορτάρι και η ανάγκη των παικτών να εισπράξουν αυτή τη διάθεση. Είναι τα πρώτα ραντεβού, ανάμεσα σε δύο πλευρές πως νοιώθουν πως εδώ μπορούν να χτίσουν κάτι καλό.

Είναι χειραψία, είναι “καλώς σας βρήκαμε, καλώς μας δεχτήκατε”. Δεν αφορά μόνο τους ξένους παίκτες, που πάντα έχουν την ανάγκη να νιώσουν οικεία, ή τους μικρούς που χρειάζονται την ώθηση. Αφορά και τους παλιούς, που θέλουν νέα αρχή: απ’τον Φορτούνη στον Ομάρ, που δεν θυμίζουν σε τίποτα τις προβληματικές εκδοχές του εαυτού τους.

"ΡΕ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΡΕ"

Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς. Αν ο Ολυμπιακός είχε πάρει και το περσινό πρωτάθλημα και ο κόσμος έβλεπε ένα τέτοιο σκηνικό σε άλλη ομάδα, το ρεφρέν θα ήταν βέβαιο: “Ρε που κατάντησαν αυτοί ρε, πάνε στο πέταλο επειδή νίκησαν τον ΠΑΣ και τον Αστέρα, εμείς αυτά σε τίποτα ντέρμπι και μόνο για την Ατλέτικο και τη Γιουβέντους”.

Τώρα κανείς δεν το βλέπει έτσι. Ένα τελετουργικό που έχει όλα τα στοιχεία να ξενίσει, αλλά να που μοιάζει τόσο φυσιολογικό, αλλά και τόσο αισιόδοξο. Γιατί τώρα ο φίλος του Ολυμπιακού καταλαβαίνει πως δεν είναι “πανηγυρισμός αυτονόητης νίκης”.

Είναι δήλωση πίστης σ’αυτό που χτίζεται. Ο χρόνος χρησιμοποιείται γιατί προφανώς το έργο είναι σε εξέλιξη: θέλει ακόμα δουλειά, τα δύσκολα είναι μπροστά. Όμως, η αρχή έχει κερδίσει τον κόσμο.

ΟΤΑΝ Η ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕ "Χ" ΜΕ ΤΗ ΓΟΥΕΣΤ ΜΠΡΟΜ

Ήταν Δεκέμβριος του 2015. Η Λίβερπουλ υποδέχθηκε τη Γουέστ Μπρομ, προηγήθηκε, βρέθηκε να χάνει 1-2 και τελικά ισοφάρισε με τον Οριγκί στις καθυστερήσεις. Ο Κλοπ παίρνει τους παίκτες και πάνε στο Κοπ. Δεν χειροκροτάνε απλώς, αλλά κάνουν “όλε-όλε”, με κάτι φάτσες αμήχανες, χωρίς χαμόγελα.

Η ειρωνεία και ο χλευασμός ξεχείλισαν στο Νησί. Οπαδοί όλων των ομάδων ξέσκιζαν τον Γερμανό που μικραίνει τη Λίβερπουλ, ακόμα και τα πιο σοβαρά αγγλικά ΜΜΕ κορόιδευαν με ατάκες του στιλ “πανηγυρισμοί για τη στιγμή που παίρνεις βαθμό από ομάδα του Τόνι Πιούλις”.

Η Λίβερπουλ ήταν 8η, ήθελε τη νίκη για να ανέβει και τελικά έμεινε στο Χ και έπεσε στην 9η θέση. Είναι αυτό στιγμή για πανηγυρισμούς; Όμως, δεν ήταν πανηγυρισμοί. Ήταν “χειραψία”, ήταν “πιστέψτε σε εμάς, προσπαθούμε και θέλουμε θετική ατμόσφαιρα”. Ο Κλοπ ήταν μόλις δύο μήνες στο Άνφιλντ, ο δρόμος ήταν ακόμα πολύ μακρύς, δεν είχε κάνει καν μια μεταγραφή.

Από τους 11 που είχαν ξεκινήσει εκείνο το βράδυ, μόνο ένας είναι βασικός στην τωρινή του ομάδα. Δεν είχε σημασία πόσοι θα συνέχιζαν, δεν είχε σημασία αν το αποτέλεσμα στην ουσία ήταν κακό. Ο Κλοπ ήθελε τη σύνδεση, την πίστη, την θετική ατμόσφαιρα και δεν έδινε δεκάρα για τις βέβαιες ειρωνείες.

ΙΣΩΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΕΟ

Ο Ολυμπιακός δεν είναι Λίβερπουλ να έχει δεκαετίες μακριά απ’το πρωτάθλημα, όμως μπορούμε να συμφωνήσουμε πως είχε και έχει ανάγκη για διαφορετικό ξεκίνημα. Νέα έχει κάνει πολλά αυτή τη δεκαετία, αφού το ρόστερ άλλαζε πιο δραστικά κι απ΄το το καστ του Σεσουάρ για δολοφόνους.

Αυτή τη φορά ήθελε κάτι διαφορετικό, αυτή τη φορά δεν υπάρχουν δεδομένα και αυτονόητα, γιατί δεν ισχύει το “θα το πάρουμε ακόμα κι αν γκελάρουμε με τον Αστέρα”. Αυτή τη φορά όλα μοιάζουν και είναι πιο σημαντικά και παίζει τεράστιο ρόλο το γεγονός πως η εικόνα στο χορτάρι κάνει τον κόσμο να πιστεύει και να καλεί τους παίκτες.

Και κάπως έτσι, οι φίλοι του Ολυμπιακού κάνουν αυτό που σίγουρα θα χλεύαζαν αν το έβλεπαν σε άλλο γήπεδο. Και κάπως έτσι γνωρίζουν στην πράξη πως δεν είναι “δείγμα μικρής ομάδας”, αλλά υγιής αντίδραση σε ένα νέο, ελπιδοφόρο ποδοσφαιρικό ξεκίνημα.

Μια αντίδραση που ίσως και να είναι το καλύτερο νέο μετά απ’αυτά τα πρώτα επτά επίσημα παιχνίδια του φετινού Ολυμπιακού.

Photo Credits: Eurokinissi