Η αλήθεια είναι η εξής. Ξεκίνησα να φτιάξω ένα θέμα με ποδοσφαιριστές αναγνωρισμένης αξίας που θεωρώ υπερτιμημένους. Όχι παλτά, όχι ταλέντα που δεν δικαίωσαν τη φήμη τους, αλλά παίκτες που όντως ήταν πολύ καλοί, αλλά η αναγνώριση που έχουν είναι στα μάτια μου μεγαλύτερη της πραγματικής τους αξίας, της καριέρας που έκαναν.

Ξεκίνησα να φτιάχνω τη λίστα, έγραψα για 2-3 παίκτες και έφτασα σε μια αγαπημένη τέτοια περίπτωση. Κι όταν ξεκίνησα να γράφω για τον Λουίς Φίγκο, διαπίστωσα πως αυτός πρέπει να γίνει ένα ξεχωριστό θέμα από μόνος του.

Πολλές φορές συζητάμε για παίκτες υποτιμημένους, αλλά και γι’αυτούς που “αδικήθηκαν” σε βραβεύσεις. Η κόντρα Μέσι - Ρονάλντο έκανε τη Χρυσή Μπάλα πολύ πιο σημαντική από τα προηγούμενα χρόνια και με το ενδιαφέρον αυξημένο πολλές φορές μπαίνουν στην κουβέντα παίκτες που αδικήθηκαν στο συγκεκριμένο βραβείο.

Ο Τσάβι και ο Ινιέστα, ο Ριμπερί ή ο Ρόμπεν, ακόμα κι ο Πίρλο του 2012, ο περσινός Φαν Ντάικ, όλοι αυτοί είναι παίκτες που λέμε πως ίσως θα έπρεπε να έχουν κρατήσει τη Χρυσή Μπάλα στα χέρια τους. Όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις, ακόμα κι αυτός που υποστηρίζει τους "αδικημένους" μπορεί να καταλάβει για ποιον λόγο κέρδισε ο τελικός κάτοχος του τροπαίου.

Μπορεί να πει "έπρεπε να κερδίσει άλλος", αλλά δύσκολα θα πει "και τι έκανε αυτός που κέρδισε;".

12 ΗΤΤΕΣ ΣΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ, 2Η ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΤΕΠΟΡΤΙΒΟ

Μέχρι να ασχοληθεί πραγματικά με τη βράβευση του Φίγκο το 2000. Γιατί ναι, ο Πορτογάλος ήταν σπουδαίος ποδοσφαιριστής, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρει κανείς τους ποδοσφαιρικούς λόγους για τους οποίους πήρε τη Χρυσή Μπάλα το 2000.

Ο Φίγκο της σεζόν 1999-00 έπαιζε ακόμα στην Μπαρτσελόνα. Στο πρωτάθλημα οι Καταλανοί τερμάτισαν στη 2η θέση, πέντε βαθμούς πίσω από την κορυφή. Στην 1η θέση δεν ήταν η Ρεάλ, η Βαλένθια ή η Ατλέτικο. Πρώτη και πρωταθλήτρια ήταν η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια.

Η Ντέπορ πήρε το πρωτάθλημα με 69(!) βαθμούς. Τόσο χαμηλά ήταν ο πήχης, που η πρωταθλήτρια μάζεψε μόνο 69 βαθμούς και έβαλε μόνο 66 γκολ. Η Μπαρτσελόνα ήταν δεύτερη, με 12(!) ήττες και μόλις 19 νίκες σε 38 αγωνιστικές, ενώ δεν έκανε έστω μια νίκη απέναντι στη Ρεάλ: 2-2 στη Βαρκελώνη, ήττα 3-0 στη Μαδρίτη

ΜΕΧΡΙ ΤΟΥΣ ΗΜΙΤΕΛΙΚΟΥΣ ΣΕ CHAMPIONS LEAGUE KAI ΚΥΠΕΛΛΟ

Ο Φίγκο είχε οκτώ γκολ και πέντε ασίστ στο πρωτάθλημα, όχι κάτι αξιοπρόσεκτο. Στο Champions League (που είχε τότε δύο φάσεις ομίλων) ο Πορτογάλος προσέθεσε πέντε γκολ και εννιά ασίστ, ήθηκε της προσπάθειας στους προημιτελικούς απέναντι στην Τσέλσι, αλλά η Μπαρτσελόνα δεν έφτασε στην κατάκτηση του τροπαίου, ούτε καν στον τελικό: αποκλείστηκε στον ημιτελικό από τη Βαλένθια, που στη συνέχεια έχασε στον τελικό από τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Οι ημιτελικοί ήταν το τέλος και στο Κύπελλο Ισπανίας, όταν η Ατλέτικο απέκλεισε την Μπαρτσελόνα με δύο νίκες 3-0, μέσα-έξω. Η σεζόν για τους Καταλανούς ήταν τόσο κακή, που στο φινάλε της απολύθηκε ο Φαν Χαάλ μετά από τρεις σεζόν κι ανέλαβε ο γνωστός σε όλους μας Λορένζο Σέρα Φερέρ.

Η ΦΩΤΟΒΟΛΙΔΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ

Μετά ακολούθησε το Euro 2000. Στην πρεμιέρα των ομίλων η Πορτογαλία αντιμετώπισε την Αγγλία. Οι Άγγλοι βρέθηκαν να προηγούνται με 0-2 στο 18’ (Σκόουλς/ΜακΜάναμαν) και στο 22’ ο Φίγκο έβάλε ένα εκπληκτικό γκολ, μια φωτοβολίδα από μακριά που άφησε άγαλμα τον Σίμαν.

Ο Πίντο ισοφάρισε σε 2-2 στο 37’, οι Άγγλοι κατέρρευσαν και τελικά η ανατροπή ολοκληρώθηκε με τον Νούνιο Γκόμεζ στο 59’. Η Πορτογαλία πέρασε στα νοκ-άουτ, απέκλεισε την Τουρκία και βγήκε έξω από τη Γαλλία στην παράταση του ημιτελικού, με το πέναλτι του Ζιντάν.

Αυτό ήταν το τελείωμα της σεζόν 1999-00 για τον Φίγκο. Κανένας τίτλος, κανένας τελικός, καμία εξωπραγματική αγωνιστική επίδοση σε γκολ ή ασίστ, παρά μόνο ένα φοβερό γκολ, ένα σπουδαίο highlight του Euro 2000.

Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΠΟΥ ΣΟΚΑΡΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Και μετά ήρθε η Ρεάλ. Οι Μερένγκες μόλις είχαν κερδίσει το Champions League στον τελικό με τη Βαλένθια, αλλά στις επερχόμενες εκλογές για την προεδρία ο Πέρεθ νίκησε τον Λορένθο Σάνθ, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή.

Ο Πέρεθ είχε εκλεγεί με όχημα το όραμα των Galacticos και η πρώτη του υπόσχεση ήταν πως θα καταφέρει το απίστευτο, να αρπάξει από την Μπαρτσελόνα τον αρχηγό της, το τότε σύμβολο του καταλονισμού, τον Φίγκο.

Όπερ και εγένετο. Στις 25 Ιουλίου του 2000, η Ρεάλ Μαδρίτης πλήρωσε τη ρήτρα του Φίγκο και τον έκανε δικό της. Ο Πορτογάλος μέσα σε μια μέρα έγινε μισητός προδότης για την Μπαρτσελόνα, η πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία (62 εκατομμύρια ευρώ) και το επίκεντρο του ποδοσφαιρικού πλανήτη.

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ, ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ, ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΕΡΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

Αυτό ήταν και το σημαντικότερο πράγμα που έκανε ο Φίγκο το 2000. Πήγε από την Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ. Και ναι, ήταν εξαιρετικός στους πρώτους μήνες με την ολόλευκη εμφάνιση. Πριν μπούμε στο 2001 πρόλαβε να έχει δύο γκολ και τέσσερις ασίστ στo Champions League, ενώ είχε τέσσερα γκολ και εννιά ασίστ στο πρωτάθλημα.

Αυτό ήταν το 2000 για τον Φίγκο. Μια σεζόν χωρίς τίτλο, χωρίς καν συμμετοχή σε κάποιον τελικό, μια πορεία που άξιζε να επιβραβευτεί. Η Μπαρτσελόνα δεν κατέκτησε τίποτα, ούτε καν το Κύπελλο, ο προπονητής της απολύθηκε, ενώ η πορεία της Πορτογαλίας στο Euro σταμάτησε στον ημιτελικό.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΖΙΝΤΑΝ, ΟΥΤΕ ΕΙΧΕ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ

Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του για το ποιος παίκτης θα έπρεπε να πάρει εκείνη τη Χρυσή Μπάλα. Μπορεί να σκεφτεί παίκτες της Ρεάλ που πήραν το Champions League, τον Ραούλ πχ που ήταν πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης και σκόραρε και στον τελικό ή παίκτες της Γαλλίας, που προσέθεσαν το Ευρωπαϊκό στο Παγκόσμιο.

Ο Ανρί δεν ήταν πια ο πιτσιρικάς του 1998, ενώ ο Ζιντάν μπορεί να είχε κακή σεζόν με τη Γιουβέντους, αλλά στο Euro έδειξε πάλι πως ήταν ο παίκτης των μεγάλων τουρνουά.

Ο Γάλλος ήταν αυτός που τερμάτισε δεύτερος στην ψηφοφορία. Πήρε 181 ψήφους έναντι 197 του Φίγκο. Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που να πιστεύει πως ο Πορτογάλος υπήρξε ποτέ ισάξιος ή ανώτερος από τον Ζιντάν.

Κι αφού ο Φίγκο δεν ήταν ανώτερος ως κλάση, θα έπρεπε τουλάχιστον να έχει μια πολύ καλή χρονιά: είναι ο πιο συνηθισμένος τρόπος να πάρεις το βραβείο, μια σεζόν με σπουδαίες επιτυχίες με την ομάδα σου ή την εθνική.

Ο Φίγκο δεν πήρε τίποτα. Έβαλε ένα αξέχαστο γκολ και έκανε μια ιστορική μεταγραφή. Αυτά ήταν τα σπουδαία επιτεύγματά του. Ο μοναδικός που θυμάμαι να έχει κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα χωρίς να έχει πάρει έστω έναν τίτλο ήταν ο Κριστιάνο το 2013, αλλά αυτός έβαλε και 59 γκολ εκείνη τη χρονιά.

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΞΙΖΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ

Ο Φίγκο ούτε τίτλο είχε, ούτε είχε να επιδείξει και τίποτα εξωπραγματικό όσον αφορά την προσωπική του απόδοση, ώστε να μπορείς να πεις πως “δεν πήρε τίποτα, αλλά ήταν ένα σκαλί πάνω από όλους”.

Δεν ήταν. Κι έτσι, είκοσι χρόνια μετά, μπορούμε νομίζω εύκολα να συμφωνήσουμε πως το βραβείο το οφείλει στη μεταγραφή του. Αυτή δημιούργησε ένα φοβερό hype γύρω από το όνομά του, ο Πορτογάλος έκανε καλό πρώτο μισό στη σεζόν 2000-01 και κάπως έτσι βρέθηκε να βραβεύεται ως κορυφαίος.

Και μπορούμε αιώνια να συζητάμε και να διαφωνούμε για παίκτες που αδικήθηκαν στη Χρυσή Μπάλα, αλλά ήρθε η ώρα να συμφωνήσουμε σε κάτι: πολλοί αδικήθηκαν, αλλά κανείς νικητής του βραβείου τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν το άξιζε λιγότερο από τον Φίγκο το 2000.

Από λίγο έως καθόλου.