Είχαν περάσει μόλις 30 δευτερόλεπτα από το σφύριγμα της λήξης. Η Λίβερπουλ ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης για μισό λεπτό και οι περισσότεροι παίκτες της πανηγύριζαν στην περιοχή. Όχι στο κέντρο, όχι στην επίθεση, αλλά μέσα στη μεγάλη περιοχή, εκεί που αμύνθηκαν οι κόκκινοι στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού απέναντι στην Τότεναμ.

Πάνω στον Άλισον. Πάνω στον Φαν Ντάικ. Πάνω στον Φαμπίνιο. Δεν σκόραραν, αλλά αυτοί έκαναν τη διαφορά. Κυρίως οι δυο Βραζιλιάνοι που ήρθαν να παίξουν μπροστά και πίσω από τον Ολλανδό, ο ενας στο τέρμα και ο αλλος στο έξι. Η Λίβερπουλ της άμυνας.

MVP Ο ΑΛΙΣΟΝ

Ισως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που βλέπουν ποδόσφαιρο μια φορά τον χρόνο, στον τελικό του Champions League. Ε, όποιος το κάνει αυτό, ένα πράγμα θα κατάλαβε από τον χθεσινό τελικό. Φέτος η Λίβερπουλ είχε τέρμα. Όχι μόνο κάποιον που δεν θα έκανε τις γκαφες του Κάριους που χάρισαν το περσινό τρόπαιο στη Ρεάλ, αλλά κάποιον που θα ήταν εκεί σε όλα.

Σε κάθε σουτ στην εστία, εύκολο ή δύσκολο, σε κάθε σέντρα, σε κάθε μακρινή μπαλιά, σε κάθε γύρισμα της μπαλας προς τα πίσω. Ο Άλισον Μπέκερ ήταν ο MVP του τελικού κι ας πήρε το βραβείο ο - ξανά απροσπέλαστος - Φαν Ντάικ.

ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙ ΠΟΣΟ ΚΑΛΗ ΟΜΑΔΑ ΕΧΕΙ

Ο Κλοπ οδήγησε τη Λίβερπουλ στον τελικό του Europa στην πρώτη του χρονιά (χωρίς να έχει κάνει προετοιμασία) με αμυντική τετράδα τους Κλάιν, Μορένο, Λόβρεν, Τουρέ και στο τέρμα τον Μινιολέ. Πέρυσι είχε φτιάξει την τετράδα του, αλλά δεν είχε τέρμα. Φέτος τα είχε όλα.

Κι αφού βρήκε και γκολ στην πρώτη επίθεση του αγώνα, είχε πλέον και το τέλειο σενάριο μπροστά του για να κάνει έναν τελικό μοναδικό. Όχι σε θέαμα, διακύμανση και ρυθμό. Έναν τελικό μοναδικό, γιατί ο Γερμανός δεν ήθελε πια να δείξει σε όλους ποσό καλή ομάδα έχει.

Για χρόνια οι ομάδες του αυτό έκαναν στους τελικούς. Έμπαιναν, έπαιζαν. Είχαν θάρρος, είχαν καρδιά και χαρακτήρα, προφανως ήθελαν να νικήσουν, αλλά δεν είχαν ποτέ σκοπιμότητα. Κάπου κι ο Γερμανός κουράστηκε με τους χαμένους τελικούς.

Στο φινάλε, είναι σκληρό να φτάνεις ψηλά με τη δουλειά σου και στο τέλος να μη σε αναγνωρίζει και κανείς, γιατί το αποτέλεσμα αφήνει στην άκρη την εικόνα. Λούζερ τον έλεγαν λες και έφταιγε εκείνος, λες και μπορεί να είναι ηττοπαθής κάποιος που πήρε δυο πρωταθλήματα από την Μπάγερν ή που σε τρεις χρονιές στην Ευρώπη με τη Λίβερπουλ έχει πάει σε ισάριθμους τελικούς και ακόμα δεν έχει αποκλειστεί από καμία ομάδα σε νοκ-άουτ.

Ο,τι είχε να δείξει με τη Λίβερπουλ μέχρι τώρα, το είχε δείξει τις τελευταίες σεζόν. Απίστευτες βραδιές στην Ευρώπη, φανταστική παρουσία στο φετινό πρωτάθλημα και κερασάκι η βραδιά των ηρώων και του 4-0 επί της Μπαρτσελόνα.

ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΧΑΡΙΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

Δεν χρειαζόταν να δείξει ξανά κάτι. Το μόνο που χρειαζόταν πια ήταν να νικήσει. Κι αυτό έκανε. Προηγήθηκε και μετά φρόντισε να μη χάσει. Δεν είναι ότι άφησε την μπαλα στην Τότεναμ: αυτό ήταν λογικό και η ομάδα του Ποκετινό έχει ούτως ή άλλως αρετές ομάδας πρωτοβουλίας. Η προσεκτική προσέγγιση της Λίβερπουλ φάνηκε στις αντεπιθέσεις: όχι τρέξιμο με την μπαλα από χαμηλά, όπως της αρέσει, αλλά μακρινές μπαλιές.

Λίγα ανεβάσματα από τους μπακ, μικρή διάθεση για συνεργασίες, γρήγορες επιθέσεις. Και κακές επιθέσεις για να είμαστε ειλικρινείς, ειδικά από τη στιγμή που ο Φιρμίνο δεν είχε να δώσει πολλά. Αλλά τη Λίβερπουλ δεν την πείραζε πολύ. Δεν ήθελε να παίξει, ούτε να δείξει. Ήθελε να μη δώσει στην Τοτεναμ φάσεις μετά από κλέψιμο, ούτε φάσεις με άμυνα λίγων παικτών. Προτιμούσε να μη χαρίσει τίποτα, παρά να φτιάξει περισσότερα.

ΤΟΥΣ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕ Ο ΦΑΝ ΝΤΑΪΚ

Θα μπορούσε να μην της βγει, η Τοτεναμ έφτιαξε αρκετά για να λέει πως άξιζε το 1-1. Όμως ο Κέιν ήταν σκιά του εαυτού του, ο Φαμπίνιο σκούπιζε στο έξι, ο Άλισον ήταν πάντα εκεί, η Λίβερπουλ πάντα τακτοποιημένη πίσω από την μπαλα. Ο Λούκας άργησε να μπει κι ο Γιορέντε δεν θα τρόμαζε την Λίβερπουλ όπως έκανε στη Σίτι και στον Άγιαξ.

Μια φορά έφυγε ο Σον, μια φορά αναγκάστηκε να σπριντάρει ο Φαν Ντάικ κι ο Ολλανδός έβγαλε τον Κορεάτη από τη φάση με έναν τρόπο που σε έκανε να πιστεύεις πως δεν υπήρξε ποτέ ευκαιρία, πως ήταν ακίνδυνη. Ο Φαν Ντάικ από κοντά είναι ακόμα πιο εντυπωσιακός, είναι ίσως ο πιο top class παίκτης από όσους έπαιξαν στον τελικό.

ΑΠΛΩΣ ΕΝΑΣ 20ΧΡΟΝΟΣ ΝΤΟΠΙΟΣ

Στο τέλος έμεινε λίγο ποδόσφαιρο και πολλές ιστορίες. Του Ορίγκι που συνεχίζει την παράδοση των περίεργων ηρωών της Λίβερπουλ, του Βέλγου που βρήκε τρία γκολ στα τρία σουτ που έκανε με την Μπαρτσελονα και την Τότεναμ. Του Αλεξάντερ-Άρνολντ, που στα 20 έγινε ο νεότερος παίκτης της Λίβερπουλ που κατακτά το Champions League, έτρεχε μπροστά από το πέταλο με τα έξι δάχτυλα και μετά το ματς πόσταρε πως είναι "απλώς ενας ντόπιος που ζει το ονείρου του".

Του Σαλάχ που άφησε πίσω του τα περσινά δάκρυα, που πήρε την ευθύνη από την άσπρη βούλα. Του Μανέ που ήταν έτοιμος να υπογράψει στη Γιουνάιτεντ, αλλά όταν ενδιαφέρθηκε η Λίβερπουλ είπε "θα πάω στην σέξυ ομάδα". Του Χέντερσον και του Μίλνερ, με τα κόκκινα δακρυσμένα μάτια, για τις δικές τους ιστορίες δικαίωσης, ειδικά του αρχηγού.

Του Κλοπ που έλεγε και ξαναέλεγε πως αν συνεχίσουν να προσπαθούν, θα έρθουν και οι τίτλοι. Του Γερμανού που δεν γινόταν πια να μην έχει κι αυτός ένα Champions League μετά από τέτοιες πορείες με Ντόρτμουντ και Λίβερπουλ. Στη συνέντευξη Τύπου τον ρώτησαν πως νιώθει και η πρώτη του λέξη ήταν "ανακούφιση". Εξήγησε μετά πως νιώθει ανακουφισμένος για την οικογένειά του, που φέτος θα πάει διακοπές με χρυσό μετάλλιο και όχι ασημένιο.

ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ

Κι όμως αυτή ήταν η λέξη για όλους τους οπαδούς της Λίβερπουλ και για τον ίδιο τον σύλλογο. Πέρα από τη συγκίνηση και τη χαρά, υπήρξε ανακούφιση. Που δεν στράβωσε ξανά κάτι, που τώρα που η ομάδα ήταν 100% έτοιμη κατάφερε να πάει μέχρι τέλους. Που δεν θα μπει στην καρδιά του συλλόγου η αμφιβολία, πως τάχα κάτι φταίει και δεν μπορεί.

Ανακούφιση που ο πρώτος τίτλος ήρθε, ήταν η κούπα με τα μεγάλα αυτιά και πλέον όλοι μπορούν να κοιτάξουν μπροστά. Γιατί αυτή είναι η διαφορά με το 2005. Δεν είναι πως τότε συνέβη ένα θαύμα και τώρα ένα επαγγελματικό 2-0. Η διαφορά είναι πως τότε το 5ο το πήρε μια ομάδα χωρίς συνέχεια, μια ομάδα που γκρεμιζόταν για να χτιστεί κάτι νέο. Δεν υπήρξαν Σμίτσερ, Τραορέ, Χάμαν, Σισέ, Μπάρος, κτλ ως κεντρικές φιγούρες στα επόμενα χρόνια της Λίβερπουλ.

ΠΑΤΗΣΑΝ ΜΙΑ ΚΟΡΥΦΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ

Τώρα δεν πέτυχε μια ομάδα στον τελευταίο της αγώνα. Πέτυχε ένα σύνολο που μόλις φτιάχτηκε. Με παίκτες που έχουν μπροστά τους τα καλύτερά τους χρόνια, με ένα ρόστερ που θα συνεχίσει να χτίζεται πάνω στις ίδιες βάσεις. Γι’αυτό δεν έπρεπε με τίποτα να χάσουν δεύτερο σερί τελικό, γι' αυτό έκαναν τα πάντα για να τον κερδίσουν.

Για να πατήσουν επιτέλους μια κορυφή, να πάρουν μια ανάσα, να κοιταχτούν με κόκκινα δακρυσμένα μάτια και να συνεχίσουν. Σίγουροι πια πως βαδίζουν στον σωστό δρόμο.

Και ποτέ, μα ποτέ, μόνοι.