"Έχω κάτσει δύο φορές σ’αυτήν την καρέκλα. Με την Πόρτο, η Γιουνάιτεντ αποκλείστηκε. Με τη Ρεάλ, η Γιουνάιτεντ αποκλείστηκε. Οπότε δεν είναι κάτι καινούργιο για τον σύλλογο αυτό που έγινε απόψε".

Ακόμα και για τα στάνταρντ του Μουρίνιο, η δήλωση αυτή μετά τον αποκλεισμό της Γιουνάιτεντ απ’τη Σεβίλλη είναι εξωφρενική. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς σημαίνει αυτή η δήλωση, τι θα πρέπει να καταλάβουν απ’αυτήν οι οπαδοί της ομάδας του.

Πως δεν έγινε και τίποτα απ’τον αποκλεισμό, η Γουνάιτεντ είναι χάλια κι έχει αποκλειστεί ξανά και η τελευταία φορά που πέρασε στους οκτώ ήταν όταν ο Μόγιες απέκλεισε τον Ολυμπιακό; Πως ο ίδιος έχει αποκλείσει δύο φορές τη Γιουνάιτεντ στο "Ολντ Τράφορντ" στους 16 οπότε ευκαιρία να θυμηθούμε τι τρομερός και φοβερός είναι/ήταν; Πως κάποτε αυτός έκανε τους αποκλεισμούς και τώρα αυτός τους βιώνει;

Βέβαια, μπορεί αυτό να είναι και το πραγματικό νόημα της δήλωσης. Να ασχοληθούμε με αυτήν και να αφήσουμε στην άκρη τα υπόλοιπα.

ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΘΟΣ ΛΟΓΟΥΣ

Όμως, δεν ήταν καθόλου βολικό για τον Μουρίνιο να επιστρέψει στο ένδοξο παρελθόν του, να θυμίσει μέσω της δήλωσης την εποχή που αυτό-βαφτίστηκε Special One και έπεισε όλον τον ποδοσφαιρικό πλανήτη πως έχει δίκιο. Κυρίως γιατί πληθαίνουν αυτοί που πλέον τον αποκαλούν Special Once.

Δεν θα το έλεγα έτσι. Θα έλεγα πως ο Μουρίνιο εξακολουθεί να είναι πραγματικά ξεχωριστός. Η διαφορά με το παρελθόν είναι πως πλέον είναι ξεχωριστός για τους λάθος λόγους.

Ας ξεκινήσουμε την καταμέτρηση απ’αυτό το καταστροφικό ζευγάρι με τη Σεβίλλη.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ 0-0 ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΑΤΣ ΕΚΤΟΣ

Ο Μουρίνιο είναι ξεχωριστός γιατί δεν υπάρχουν πολλοί που να θεωρούν πια πως είναι καλό πλάνο το να παίξεις για το 0-0 στο πρώτο ματς στην Ευρώπη.

Το είπαμε και μετά το πρώτο παιχνίδι, δεν το λέμε κατόπιν εορτής. "Ο Μουρίνιο πήρε 0-0 κάποτε και στον πρώτο αγώνα απέναντι στην Ατλέτικο και έχασε 1-3 στη ρεβάνς του "Στάμφορντ Μπριτζ". Πέρυσι νίκησε 1-0 τη Θέλτα στην Ισπανία και κινδύνευσε σοβαρά με αποκλεισμό στη ρεβάνς του ημιτελικού του Europa League. Σύντομα θα μάθουμε τι θα γίνει απέναντι στην επικίνδυνη Σεβίλλη”.

Είναι συνταγή αποτυχίας το να θες να “σβήσεις” το πρώτο εκτός έδρας ματς, τον αγώνα δηλαδή που το δικό σου γκολ μετράει για διπλό. Οκτώ ματς έγιναν για τους 16 και μόνο δύο ομάδες δεν σκόραραν στο πρώτο ματς εκτός έδρας: η Μπεσίκτας γιατί δεν μπορούσε (έμεινε με δέκα νωρίς και έπαιζε με την Μπάγερν) και η Γιουνάιτεντ γιατί δεν ήθελε.

Δεν προσπάθησε, δεν ήθελε. Κι ήρθε ο επαναληπτικός να την πληγώσει, αφού ήταν ξανά το ίδιο παθητική.

ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕ ΕΤΣΙ ΣΤΗ ΡΕΒΑΝΣ

Ο Μουρίνιο είναι ξεχωριστός γιατί μόνο αυτός θα κατέβαινε στον εντός έδρας επαναληπτικό ενός 0-0 με ενδεκάδα να παίξει στην κόντρα. Μάτιτς με Φελαϊνί να παίζουν ως δύο “πορτιέρηδες” μπροστά απ’την άμυνα και Σάντσες, Λίνγκαρντ, Ράσφορντ πίσω από Λουκάκου.

Προς θεού, μην ξεκινήσει ο Μάτα και υπάρχει κάποιος play-maker, κάποιος που να ενδιαφέρεται για κατοχή και δημιουργία. Και τον 2ο που είχαμε (Μιχιταριάν) τον στείλαμε κι αυτόν.

ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕ ΕΤΣΙ ΤΗ ΣΕΒΙΛΛΗ

Ο Μουρίνιο είναι ξεχωριστός γιατί δεν υπάρχουν πλέον πολλοί που θααντιμετώπιζαν έτσι τη Σεβίλλη. Καμία σχέση με τις καλές σεζόν του πρόσφατου παρελθόντος, γεμάτη προβλήματα φέτος. Η Σεβίλλη φέτος έχει φάει 42 γκολ σε 28 αγώνες στην Ισπανία και άλλα 12 στους έξι αγώνες των ομίλων του Champions League, απέναντι σε Λίβερπουλ, Σπαρτάκ και Μάριμπορ.

Απέναντι σ’αυτήν την ομάδα, η Γιουνάιτεντ είχε μόλις τέσσερα σουτ στην εστία σε 180’ και μόλις ένα γκολ (από κόρνερ), αφού πρώτα έχανε 0-2 και ήταν με την πλάτη στον τοίχο.

Η Σεβίλλη ταυτόχρονα έχει βάλει μόλις 36 γκολ στην Ισπανία, έχει τη χειρότερη επίθεση της πρώτης οκτάδας του πρωταθλήματος.

Απέναντι σ’αυτήν την ομάδα, το “πούλμαν” του πρώτου αγώνα ήταν τόσο αποτελεσματικό, που ο Ντε Χέα έκανε οκτώ αποκρούσεις. Τελευταία φορά που τερματοφύλακας της Γιουνάιτεντ είχε κάνει τόσες στο Champions League τον έλεγαν Φαν Ντερ Σαρ κι αντίπαλος ήταν η σαρωτική Μπαρτσελόνα στον τελικό του Γουέμπλεϊ το 2011.

Απέναντι σ’αυτήν την ομάδα, το μόνο που χρειαζόταν ήταν να μπει ο Μπεν Γεντέρ στη θέση του Μίριελ και η πρόκριση πέταξε μέσα σε τέσσερα λεπτά.

ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Ο Μουρίνιο είναι ξεχωριστός γιατί μόνο αυτός παίζει αυτό το ποδόσφαιρο στο υψηλό επίπεδο. Παθητικά πίσω απ’την μπάλα, περιμένουμε το λάθος του αντιπάλου για να σκοράρουμε. Αν δεν κάνει λάθος, συνεχίζουμε να περιμένουμε, πάντα παθητικά, χωρίς πίεση ψηλά, χωρίς θάρρος.

Όσοι αφήνουν την μπάλα στον αντίπαλο, πιέζουν ψηλά, τον κρατάνε μακριά, έχουν μεγάλη ένταση τόσο πίσω απ’την μπάλα, όσο και όταν την κερδίζουν. Παρουσιάζουν αμυντικές φάλαγγες όπως η Ατλέτικο, που όταν είναι καλές δεν μπορείς ούτε να τους απειλήσεις, ούτε να τους κρατήσεις όταν φεύγουν στην κόντρα.

Η Γιουνάιτεντ δεν είναι τίποτα απ’τα δύο, κι αυτό το είπαμε μετά το πρώτο ματς. “Της αρέσει να αμύνεται μαζικά, αλλά δεν το κάνει καλά και στην ουσία τη σώζει διαρκώς ο Ντε Χέα. Και παρότι παίζει για την άμυνα και την αντεπίθεση, στην ουσία αμύνεται τόσο πίσω και τόσο χαμηλά, που δεν έχει ούτε αντεπιθέσεις”.

Το Σάββατο, ο Σέριγχαμ έλεγε στην αγγλική τηλεόραση πως όταν ο Μουρίνιο κερδίζει, κανείς δεν θα του λέει τίποτα για το ποδόσφαιρο που παίζει και θα τον στηρίζουν. Όταν όμως χάνει, δεν πρόκειται κανείς να τον υποστηρίξει με αυτήν την εικόνα στο χορτάρι.

Μετά το τέλος του αγώνα, ο Ν’Ζονζί είπε “περιμέναμε πως θα μας πιέσουν περισσότερο, δεν ξέραμε πως θα έχουμε την μπάλα με τον τρόπο που την είχαμε, γιατί νομίζαμε πως είναι μεγάλη ομάδα”. Άουτς.

ΜΕ ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ ΤΟΝ ΝΤΕ-ΧΕΑ

Ο Μουρίνιο είναι ξεχωριστός, γιατί δεν μπορείς να βρεις πολλές ομάδες που να έχουν στόχο το “άμυνα και κόντρα” και ταυτόχρονα να έχουν MVP τον τερματοφύλακα. Ολόκληρο αφιέρωμα κάναμε στο γεγονός πως ο Ντε Χέα κάνει όργια και η δική του κλάση είναι το μόνο που καλύπτει τα αμυντικά προβλήματα της Γιουνάιτεντ.

Ο Ισπανός κάνει πράγματα και θαύματα, οι αποκρούσεις του έχουν γλιτώσει τη Γιουνάιτεντ από 13 γκολ και χωρίς τις εξωπραγματικές επιδόσεις του οι Κόκκινοι Διάβολοι θα πάλευαν για τη 5η-6η θέση μαζί με την Άρσεναλ.

Το νόημα του “αμυνόμαστε μαζικά” είναι να μην μπορεί ο αντίπαλος να απειλήσει, όχι να κάνει τον Σούπερμαν ο τερματοφύλακας.

ΜΕ ΠΟΓΚΜΠΑ ΣΕ ΡΟΛΟ ΤΑΧΤΣΙΔΗ

Ο Μουρίνιο είναι ξεχωριστός, γιατί δύσκολα άλλος προπονητής θα μετέτρεπε τον Πογκμπά σε παίκτη με μόλις τρία γκολ στο φετινό πρωτάθλημα και κανένα στο Champions League. Ο Γάλλος επέστρεψε στο Μάντσεστερ ως ο πιο ακριβός παίκτης στον κόσμο, άγουρος μεν, αλλά γεμάτος δυνατότητες.

Ο Πορτογάλος αρνείται να τον αφήσει ελεύθερο στο γήπεδο και να πάρει όσα έχει να του δώσει ο Πογκμπά ψηλά και έξω απ’την περιοχή. Μετά από κόντρες και συζητήσεις, επιμένει να τον χρησιμοποιεί σε δίδυμο, ζητώντας του πεισματικά να μένει χαμηλά και να μην αφήνει κενά.

Ο Πογκμπά δεν ξεκίνησε σε κανένα απ’τα δύο ματς κόντρα στη Σεβίλλη και στον επαναληπτικό μπήκε στο 60’. Η ομάδα του ήθελε γκολ για να περάσει και μετά το 0-2 ήθελε ένα θαύμα. Ρίξτε μια ματιά στα σημεία που ο Γάλλος υποδέχθηκε την μπάλα με πάσα απ’τους συμπαίκτες του.

Πήρε 25 πάσες και μόνο τρεις ήταν ψηλά, στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Οι 14 ήταν κάτω απ’τη σέντρα, εκεί που ούτως ή άλλως κινείται ο Μάτιτς. Για ποιο λόγο; Για να κάνει τον Ταχτσίδη δίπλα στον Ρομαό; Ή μήπως η Γιουνάιτεντ είχε σκορ πρόκρισης και ο Πογκμπά μπήκε για να βγάλει μπαλιές στην κόντρα;

ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΣΑΝΤΣΕΣ;

O Μουρίνιο είναι ξεχωριστός γιατί έκανε τον Αλέξις Σάντσες τον πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη στην ιστορία της Premier League στα 29 του και δέκα ματς μετά ο Χιλιάνος δεν έχει κανένα γκολ, εκτός από ένα πέναλτι το οποίο έχασε και έβαλε στο ριμπάουντ.

Ας αφήσουμε τα γκολ στην άκρη. Έχει καταλάβει κανείς που παίζει ο Σάντσες και ποιος είναι ο ρόλος του στη Γιουνάιτεντ;

ΜΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΠΟΡΤΙΕΡΗΔΕΣ

Ο Μουρίνιο είναι επίσης ξεχωριστός γιατί επιμένει σε μέσους πορτιέρηδες. Μάτιτς, Πογκμπά, Φελαϊνί, ΜακΤόμινεϊ. Εντάξει, ο Γάλλος είναι κλάση. Ξέρει κανείς σας ομάδα που να έχει τέσσερις κεντρικούς μέσους με τέτοιο σωματότυπο;

Βλέπει κανείς ομάδες του εξωτερικού να ξεκινάνε με δύο τέτοιους μέσους βασικούς, να κινούνται στα ίδια μέτρα μπροστά απ’την άμυνα, ανεξαρτήτως του αντιπάλου ή των συνθηκών του αγώνα;

Την ίδια εποχή που ο Γκουαρδιόλα κάνει παρέλαση στην Premier με δύο δεκάρια, Ντε Μπρόινε και Σίλβα, σε ρόλους δύο οκταριών, ο Μουρίνιο επιμένει. Διώχνει τον Μάτα όταν τον βρίσκει στην Τσέλσι, δεν ασχολείται με τον Ντε Μπρόινε και τον πουλάει, ταλαιπωρεί στα άκρα τον Μάτα όταν τον ξαναβρίσκει στο Μάντσεστερ, φέρνει τον Μχιταριάν για να τον στείλει στην Άρσεναλ ως αποτυχημένο.

ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΨΗΛΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ

Ο Μουρίνιο είναι ξεχωριστός γιατί δεν υπάρχουν πολλοί μεγάλοι προπονητές που να μη δουλεύουν σχεδόν τίποτα στο τελευταίο κομμάτι του γηπέδου, στο επιθετικό σχέδιο που ανοίγει άμυνες.

Εντοπίζει την αδυναμία στο ρόστερ του αντιπάλου και ζητάει απ’τους παίκτες του να χτυπήσουν εκεί. Αυτό υπάρχει ως μεμονωμένη οδηγία σε κάθε αγώνα, αλλά συνολικό σχέδιο δεν υπάρχει. Ούτε αυτοματισμοί, ούτε positional football, ούτε τίποτα.

Παθητική άμυνα, transition, ατομικά προσόντα και πάντα το λάθος του αντιπάλου. Να φάει πχ τρία γκολ από βολέ τερματοφύλακα, όπως έκαναν φέτος Λίβερπουλ και Τότεναμ στις επισκέψεις τους στο "Ολντ Τράφορντ".

ΣΑΝ ΤΟΝ ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ

Ο Μουρίνιο είναι ξεχωριστός, γιατί μόνο αυτός θέλει να ξοδεύει πολλά για να παίζει ως κατώτερος. Να φτιάχνει τον στρατό των Περσών για να παίζει σαν τον Λεωνίδα. Εννοείται πως δεν ξοδεύει μόνο αυτός σε ακριβές αγορές και σε τεράστια συμβόλαια.

Αλλά απ’όλους αυτούς που έχουν ξοδέψει τα περισσότερα λεφτά, ξέρετε κανέναν άλλον που θα παίξει ως κατώτερος σε ευρωπαϊκά ζευγαρώματα με Ροστόφ, Άντερλεχτ, Θέλτα, Άγιαξ και Σεβίλλη;

Είναι σχέδιο αντάξιο της Γιουνάιτεντ το “θα παίξουμε τόσο παθητικά, που ο αντίπαλος θα ανεβάσει πολλούς παίκτες, κάποιο λάθος θα κάνει και θα κερδίσουμε”;

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ: ΦΟΒΟΣ

Κι αν αναρωτιέται κανείς γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, η απάντηση είναι απλή. Φόβος. Η βασική ποδοσφαιρική αρχή του Πορτογάλου είναι πως αυτός που έχει την μπάλα κινδυνεύει κι αυτός που δεν την έχει είναι ο ισχυρός. Ο Μουρίνιο φοβάται τον ρόλο της πρωτοβουλίας, φοβάται να παίξει, γιατί πιστεύει πως τότε είναι ευάλωτος.

Αν σκεφτείτε λίγο τι συνεπάγεται αυτή η σκέψη, θα δείτε πως με μιας εξηγούνται όλα. Ο αγώνας με τη Σεβίλλη πχ. Ένα γκολ θα κάνει τους Ισπανούς πολύ επικίνδυνους, είναι σημαντικό για τη Γιουνάιτεντ να κρατήσει το μηδέν και να μην το φάει πρώτη. Άλλος προπονητής θα πάρει την μπάλα και θα προσπαθήσει να σκοράρει πρώτος. Οι αρχές του Μουρίνιο λένε πως “αφού δεν πρέπει να σκοράρουν, ας έχουν την μπάλα, γιατί αν την έχουμε εμείς, κινδυνεύουμε”.

Ο φόβος εξηγεί τα πάντα. Τον τρόπο παιχνιδιού, τις τακτικές επιλογές, τη βασική ενδεκάδα, τις μεταγραφές, τους παίκτες, τον Πογκμπά, τον Μάτα, τον Σαλάχ, τον Ντε Μπρόινε, ο,τι μπορείτε να σκεφτείτε.

ΠΑΛΙΑ ΤΟΝ ΒΟΛΕΥΕ

Ο Μουρίνιο πάντα πίστευε τα ίδια, αλλά στην αρχή της καριέρας του ήταν αυτός που δεν είχε την μπάλα και στον ρόλο του αουτσάιντερ έκανε πράγματα και θαύματα, δεν είχε κανέναν φόβο.

Όταν η φήμη και η επιτυχία τον έφεραν στην κορυφή, έπρεπε πια να παίξει τον ρόλο του φαβορί. Και με αυτόν έχουν έρθει όλες οι ευρωπαϊκές αποτυχίες, όλα τα προβλήματα μετά την πρώτη σεζόν στις ομάδες, όλη αυτή η πορεία που μας έφερε εδώ σήμερα.

Οι αντίπαλοι πλέον έχουν γίνει πολύ καλύτεροι με την μπάλα, ο δικός του φόβος ακόμα μεγαλύτερος και η εικόνα στο χορτάρι έχει φτάσει να μοιάζει ανεξήγητη. Αλλά δεν είναι, είναι λογικό επακόλουθο της φιλοσοφίας του. Έτσι παίζεις, αυτά αποφασίζεις και αυτά κάνεις όταν στην ουσία δεν θες να παίζεις, γιατί φοβάσαι αυτόν τον ρόλο.

ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Πριν τρία χρόνια, στις 13 Μαρτίου του 2015 ο Μουρίνιο το έκανε ξανά. Ήταν στην Τσέλσι, είχε πάρει 1-1 στον πρώτο αγώνα με την Παρί στη Γαλλία. Στον επαναληπτικό στο Λονδίνο, η ομάδα του Μπλαν έμεινε με 10 στο 30’.

Η Τσέλσι αρνήθηκε πεισματικά να βγει να παίξει, να τελειώσει την Παρί, αλλά έμεινε πιστή στο φοβικό σχέδιο του ηγέτη της στον πάγκο. Το ματς έληξε 1-1, η Παρί πέρασε με 2-1 στην παράταση, αφού πρώτα έπαιξε 90 λεπτά με παίκτη λιγότερο.

Τότε έγραφα πάνω-κάτω τα ίδια για τον Ζοζέ στο Contra.gr σε ένα κείμενο με τίτλο “Ο άνθρωπος που φοβάται το φως”. Αναρωτιόμουν τότε αν οι συνεχόμενοι ευρωπαϊκοί αποκλεισμοί στον ρόλο του φαβορί θα κάνουν τον Μουρίνιο να αλλάξει, να αναθεωρήσει έστω και λίγο, να βρει κάτι απ’το θάρρος και την πίστη που του έδωσε τις μεγάλες επιτυχίες.

Ακριβώς τρία χρόνια μετά, ο Μουρίνιο συνεχίζει να μαζεύει τίτλους σε κάθε ευκαιρία, αλλά οι φοβικές του ποδοσφαιρικές αρχές παραμένουν ίδιες κι απαράλλαχτες, ορατές σε κάθε ευκαιρία.

ΤΡΥΠΕΣ

Πραγματικά ξεχωριστός έπαψε να είναι από τότε που σταμάτησε να είναι ο καλύτερος στο είδος του, στο reactive ποδόσφαιρο. Αυτό δεν είναι πρόβλημα, πραγματικό πρόβλημα είναι το γεγονός πως πλέον είναι ξεχωριστός για τους λάθος λόγους.

Ή και όχι, δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί συνεχίζει να κερδίζει τίτλους. Μέχρι τον επόμενο τίτλο, σε κάθε αποκλεισμό και σε κάθε παιχνίδι που αναρωτιέστε "γιατί παίζει έτσι", να βάζετε Τρύπες και να τραγουδάτε "πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι".

AP Photo/Dave Thompson