Ήταν ήδη επιτυχημένη. Μόνο και μόνο η παρουσία της στα τελικά ενός ευρωπαϊκού πρωταθλήματος φαινόταν ως ταβάνι και ουδείς είχε υψηλότερες απαιτήσεις. Όταν η αμέσως προηγούμενη παρουσία σε μεγάλη διοργάνωση ήταν το Μουντιάλ των Ηνωμένων Πολιτειών και η τελευταία θέση, τότε ουδείς τολμούσε να τοποθετήσει τον πήχη έστω λίγο ψηλότερα.

Στον όμιλο αντίπαλοι ήταν οι διοργανωτές Πορτογάλοι, οι Ισπανοί και οι Ρώσοι. Οι πιθανότητες έμοιαζαν (και ήταν) λίγες τότε, με την πρεμιέρα να φέρνει την "γαλανόλευκη" στον δρόμο των γηπεδούχων, που ήθελαν πάση θυσία να ξεκινήσουν με το... δεξί τις υποχρεώσεις τους μπροστά στο κοινό τους και να στείλουν μήνυμα ότι μπορούσαν να φτάσουν στην κορυφή.

Ήταν 12 Ιουνίου 2004 και η ομάδα του Ότο Ρεχάγκελ με σεμνότητα και ταπεινότητα ετοιμαζόταν να μπει στην αρένα και να καταθέσει κάθε ικμάδα των δυνάμεών της. Μια ομάδα που είχε δείξει από τα προκριματικά ότι ήταν υπολογίσιμη, ενώ το διπλό στη Σαραγόσα με το γκολ του Στέλιου Γιαννακόπουλου φανέρωνε ότι είχε αρχίσει να χτίζει και το δικό της "μέταλλο".

Ό,τι ακολούθησε, είναι πέρα από την φαντασία, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει σκέψη για το πιο τρελό μυθιστόρημα. Μια αξιοπρεπής παρουσία θα άφηνε ικανοποιημένους τους Έλληνες φιλάθλους, που κάθισαν να παρακολουθήσουν τον πρώτο αγώνα δίχως να έχουν ιδέα για το τι θα επακολουθούσε. Όχι μόνο στον πρώτο αγώνα, αλλά και στην συνέχεια. Άλλωστε, το "ταξίδι" ήταν μακρινό όπως φάνηκε στην πορεία...

Ο Λουίς Φελίπε Σκολάρι είχε ένα κάρο αστέρια στη σύνθεσή του και δεν ήξερες από ποιον να πρωτοφυλαχθείς. Ο Λουίς Φίγκο, ο Ρούι Κόστα, ο Ντέκο, ο Νούνο Γκόμες, ο Σιμάο, ο Μανίς, ο Παουλέτα και φυσικά ο νεαρός τότε Κριστιάνο Ρονάλντο ήταν κάποια από τα ονόματα του ρόστερ των Ιβήρων. Από την άλλη ομάδα όμως, υπήρχε ένα σύνολο παικτών κατευθυνόμενο από έναν μαέστρο των πάγκων που δεν μπορούσες να το τιθασεύσεις και να το κουμαντάρεις.

Η Εθνική μας φρόντισε από νωρίς να δείξει ότι δεν είχε καμία διάθεση να αποτελέσει "σάκο του μποξ" και μέρος του "πάρτι" που ήθελαν να στήσουν οι Πορτογάλοι στον αγωνιστικό χώρο του Ντραγκάο στο Οπόρτο. Μόλις στο 7', ο Γιώργος Καραγκούνης έκανε υπέροχη ενέργεια, βρέθηκε λίγο έξω από την περιοχή, απασφάλισε την πρώτη ρουκέτα και... τορπίλισε τα όποια όνειρα των γηπεδούχων για μια ήρεμη πρεμιέρα. Το 0-1 ήταν γεγονός, οι διεθνείς έγιναν μια αγκαλιά με τους πιστούς τους που βρέθηκαν σε μια γωνιά και φώναζαν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, όμως υπήρχε άπλετος χρόνος ακόμη.

Από 'κει και πέρα, οι παίκτες του Ότο Ρεχάγκελ έκαναν αυτό που έγινε τέχνη και στυλ παιχνιδιού που συνόδευσε την Εθνική μας για μια δεκαετία και αποτέλεσε το σήμα κατατεθέν της. Οι γραμμές κοντά, σφιχτή άμυνα, τρεξίματα απ' όλους τους παίκτες, αλληλοκαλύψεις και θωράκιση των μετόπισθεν. Μπροστά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δημιουργούνταν οι προϋποθέσεις για το πολυπόθητο γκολ. Ο Αντώνης Νικοπολίδης ήταν κέρβερος στο τέρμα και το σκορ δεν άλλαξε μέχρι το ημίχρονο.

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο επιστρατεύτηκε με το ξεκίνημα του δευτέρου μέρους, προκειμένου να αλλάξει το μομέντουμ και να βάλει μπελάδες στην ελληνική ομάδα. Αμ δε... Πάλι στα πρώτα λεπτά ο Άγγελος Χαριστέας έβγαλε υπέροχη κάθετη στον Γιούρκα Σεϊταρίδη που ερχόταν με ταχύτητα από πίσω, αυτός γκρεμίστηκε από τον Ρονάλντο και ο Πιερλουίτζι Κολίνα χωρίς κανένα δισταγμό υπέδειξε το σημείο του πέναλτι. Ο Άγγελος Μπασινάς πήρε λίγα μέτρα φόρα, έστειλε τον Ρικάρντο στην δεξιά γωνία, την μπάλα στο αριστερό "παραθυράκι" του και 2-0. Το γήπεδο είχε παγώσει, οι Πορτογάλοι είχαν σαστίσει και δεν πίστευαν αυτό που τους συνέβαινε. Πλέον, ήταν για τα καλά με την πλάτη στον τοίχο και είχαν αντιληφθεί ότι είχαν έναν αντίπαλο με το μαχαίρι στα δόντια και πανέτοιμο για κάθε πρόκληση που θα του παρουσιαζόταν.

Χρόνος υπήρχε ακόμα για τους Ίβηρες, που αύξησαν την πίεσή τους, πήραν μέτρα στο χορτάρι και ξεκίνησαν την αντεπίθεσή τους. Μάταια όμως, η "γαλανόλευκη ασπίδα" σταματούσε κάθε πορτογαλική επίθεση που έμοιαζε ανήμπορη να αντιδράσει. Ο κλοιός έσπασε σε μια στιγμή που τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει. Ήταν οι καθυστερήσεις του αγώνα, όταν ο Ρονάλντο με κεφαλιά, ύστερα από εκτέλεση κόρνερ του Λουίς Φίγκο, έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του Νικοπολίδη, μειώνοντας σε 2-1. Όλα είχαν κριθεί, ήταν απλά ο επιθανάτιος ρόγχος της Πορτογαλίας, που βίωσε τον εφιάλτη όπως δεν τον περίμενε. Να ήταν και ο τελευταίος...

Οι συνθέσεις των δυο ομάδων:

Πορτογαλία (Σκολάρι): Ρικάρντο - Αντράντε, Κόουτο, Φερέιρα, Ρούι Ζόρζε, Κοστίνια (65' Νούνο Γκόμες), Μανίς, Ρούι Κόστα (46' Ρονάλντο), Φίγκο, Σιμάο (46' Ντέκο), Παουλέτα.

Ελλάδα (Ρεχάγκελ): Νικοπολίδης - Σεϊταρίδης, Δέλλας, Μπασινάς, Ζαγοράκης, Γιαννακόπουλος (67' Νικολαϊδης), Χαριστέας (74' Λάκης), Φύσσας, Βρύζας, Καψής, Καραγκούνης (46' Κατσουράνης).