Στις 17 Ιανουαρίου του 1942 στο Κεντάκι των ΗΠΑ, η οικογένεια Κλέι αποκτούσε τον γιο της Κάσιους, χωρίς κανείς να γνωρίζει, παρα μόνο η μοίρα, ότι το συγκεκριμένο παιδί θα άλλαζε το ρου της ιστορίας του μποξ, αλλά και ολόκληρου του αθλητισμού.

Με μητέρα οικιακή βοηθό και πατέρα σχεδιαστή πινακίδων ο Κάσιους δεν είχε πολλές επιλογές στη ζωή του ως προς τις σπουδές… Σε ηλικία 12 ετών, σαν ένας τεράστιος αθλητής που σέβεται το όνομά του, δεν χάλασε την παράδοση και μπήκε κι αυτός… τυχαία σε μία σχολή μποξ. Όντας ερασιτέχνης τα πήγαινε εξαιρετικά με αποκορύφωμα της καριέρας του, την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1960 στη Ρώμη.

ΕΝΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΙΡΗΝΙΣΤΗΣ

Ξεκινώντας την επαγγελματική του σταδιοδρομία στην πυγμαχία, ο Κλέι έμελλε να γίνει το “μαύρο πρόβατο” του συγκεκριμένου αθλήματος. Εκτός του ότι… σκότωνε όποιον έβρισκε μπροστά του ήταν και εξαιρετικά διαχυτικός, εκτός από εξαιρετικός μποξέρ. Συχνά πυκνά αποκαλούσε τον εαυτό του “Μέγα”, ενώ χρησιμοποιούσε και διάφορες ατάκες που αφιέρωνε στην ταχύτητα που του είχε χαρίσει ο θεός: Είμαι γρήγορος σαν πεταλούδα και θανατηφόρος σαν μέλισσα. Η υπεροψία του Κάσιους και συνάμα ο τρόπος με τον οποίο κατάφερνε να κοντρολάρει το σώμα του ύψους 203 εκατοστών έκαναν πραγματικά τον κόσμο να τον λατρέψει.

Στις 25 Φεβρουαρίου του 1964 ο Κάσιους Κλέι έφτασε για πρώτη φορά στην μεγάλη πρόκληση που ονομαζόταν: τίτλος του πρωταθλητή! Αντίπαλος του σε αυτήν την πρόκληση ο Σόνι Λίστον, ο οποίος έχασε τη ζώνη του από το παιδί θαύμα έπειτα από έξι γύρους αγώνα.

Δύο μέρες όμως αργότερα θα συνέβαινε κάτι που θα άλλαζε για πάντα την ιστορία του συγκεκριμένου αθλητή. Το όνομα Κάσιους Κλέι χάθηκε για πάντα και τη θέση του θα έπαιρνε το θρυλικό πλέον, Μοχάμεντ Αλί. Ο παγκόσμιος πρωταθλητής στις 6 Μαρτίου του ’64 άλλαξε το όνομά του, καθώς ανακοίνωσε ότι επιθυμεί να ασπαστεί τον ισλαμισμό.

Με άλλη θρησκεία ή όχι ο Άλι δεν… άλλαξε αγωνιστική ταυτότητα! Σάρωσε τους πάντες και τα πάντα. Υπερασπίστηκε τον τίτλο του 19 φορές, ενώ έκανε το μποξ να μοιάζει κάτι απλό και καθημερινό. Κάτι τέτοιο φαίνεται ξεκάθαρα από το παιχνίδι του κόντρα στον Κλίβελαντ Γουίλιαμς τον Νοέμβριο του ’66. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι ο αντίπαλος του Μοχάμεντ Αλί δέχτηκε μέσα σ” έναν γύρο πάνω από 100 χτυπήματα, την ίδια στιγμή που αυτός είχε δώσει μόνο τρία!

Έναν χρόνο αργότερα και για ακρίβεια τον Απρίλιο του 1967, στην περίοδο του πολέμου μεταξύ των ΗΠΑ και του Βιετνάμ, αρνήθηκε να καταταγεί στον αμερικανικό στρατό για θρησκευτικούς λόγους, δηλώνοντας πως δεν είχε «καμία διένεξη με τους Βιετκόγκ». Για τη στάση αυτή, αντιμετώπισε έντονη κριτική από μεγάλη μερίδα της αμερικανικής κοινής γνώμης. Μάλιστα, του αφαιρέθηκε ο τίτλος του πρωταθλητή και αποκλείστηκε από κάθε αθλητική διοργάνωση των Ηνωμένων Πολιτειών για τρεισήμισι χρόνια, ενώ καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκισης, ποινή που ωστόσο αναιρέθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ.

Πάντως, τα επαναστατικά του ιδεώδη είχαν αρχίσει να λειτουργούν από νωρίς όταν στη διάρκεια της δεκαετίας του ’60, ο Μοχάμεντ Αλί ξεχώρισε γενικά για τη στάση του απέναντι σε θέματα που άπτονταν της ελευθερίας και των δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών ασκώντας αξιοσημείωτη επίδραση στην αμερικανική κοινωνία, με μηνύματα που βρίσκονταν στην αιχμή του κινήματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

ΟΙ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΜΑΧΕΣ ΜΕ ΦΡΕΪΖΕΡ ΚΑΙ ΦΟΡΜΑΝ

Η επιστροφή του Αλί στα ρινγκ το 1970 δυστυχώς θα αποδείκνυε ότι η πολυετή αποχή του θα του έκανε κακό. Ο Μοχάμεντ Άλι δεν θύμιζε σε τίποτα τον πρωταθλητή που όλοι αγάπησαν, παρ” όλα αυτά έστω και στις ήττες του δεν θα άφηνε το κοινό του χωρίς θέαμα. Στη δεκαετία του ’70 μάλιστα είχε και συνοδοιπόρο στη… μάγια. Ο λόγος για τον ιστορικό Τζο Φρέιζερ με τον οποίο “σκοτώθηκαν” τρεις φορές μέσα σε αυτά τα χρόνια. Σημειώνεται πως το παιχνίδι που έδωσαν στη Μανίλα των Φιλιππίνων θεωρείται ακόμα ως “αγώνας του αιώνα”…

Στις 30 Οκτωβρίου του 1974, οι Μοχάμεντ Αλί και Τζορτζ Φόρμαν τέθηκαν αντιμέτωποι σε έναν από τους μεγαλύτερους πυγμαχικούς αγώνες όλων των εποχών. Πέρα από κάθε προγνωστικό ο Αλί κέρδισε με νοκ άουτ τον ανίκητο μέχρι τότε Φόρμαν στην Κινσάσα του Ζαΐρ, πετυχαίνοντας τον μεγαλύτερο θρίαμβο της τεράστιας καριέρας του. Το "Rumble in the Jungle" θεωρείται η κορυφαία στιγμή του Αλί που "πετούσε σαν πεταλούδα και τσιμπούσε σαν μέλισσα".

Το 1978, ο Αλί έχασε τον τίτλο από τον νεαρό ολυμπιονίκη, Λέον Σπίνκς, αλλά επτά μήνες αργότερα τον κέρδισε και πάλι, ανακοινώνοντας μάλιστα την απόσυρσή του από την ενεργό δράση. Πραγματοποίησε άλλα δύο αποτυχημένα come back και το 1981 σταμάτησε οριστικά την πυγμαχία.

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Κατά τη διάρκειά της τεράστιας καριέρας του, ο Μοχάμεντ Αλί δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Όταν χτυπούσε κάποιον αντίπαλο άσχημα, την επομένη του αγώνα καθόταν δίπλα του στο νοσοκομείο και τον στήριζε τόσο ψυχικά όσο και οικονομικά. Βοήθησε πολλοί κόσμο. Πάλεψε για τα δικαιώματα των ανθρώπων όμως η μοίρα του έπαιξε άσχημο παιχνίδι, καθώς το 1983 του διαγνώστηκε η νόσος του Πάρκινσον.

Τα επόμενα χρόνια της ζωής του ήταν πολύ δύσκολα, αφού δεν μπορούσε να περπατήσει καθόλου. Όμως κανείς δεν τον ξέχασε κι αυτό ήταν βασικό. Εκτός από τη ζώνη του πρωταθλητή η πολιτεία του προσέφερε πολλές διακρίσεις γύρω από το κοινωνικό του έργο, ενώ χαραγμένη έχει μείνει στη μνήμη μας με τον Μοχάμεντ Αλί λαμπαδηδρόμο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996. Καθαρή δύναμη ψυχής από τον αθλητή του αιώνα.

Το 1996 τιμήθηκε επίσης με το χρυσό "Μετάλλιο Ειρήνης Otto Hahn" για την πολύχρονη συμμετοχή του στο αμερικανικό κίνημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη χειραφέτηση των μαύρων παγκοσμίως, καθώς και για το έργο του ως πρεσβευτής καλής θέλεησης των Ηνωμένων Εθνών. Στις 19 Δεκεμβρίου 2005 ιδρύθηκε προς τιμή του το μη κερδοσκοπικό "Κέντρο Μοχάμεντ Άλι", αφιερωμένο στη ζωή του, στην αθλητική σταδιοδρομία του και στα ιδανικά που υπερασπίστηκε. Πατέρας εννέα παιδιών, απεβίωσε στις 3 Ιουνίου 2016 σε νοσοκομείο της Αριζόνα έπειτα από αναπνευστικό πρόβλημα...